ေနာက္ဆံုးႏွင္းဆီ

ေကာင္မေလးရယ္ ........
ကမၻာေျမမွာ ႏွင္းဆီေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ပြင့္ခဲ့ ၿပီ
ႏွင္းဆီေတြပြင့္လာ တာေလာက္ငါ့ ဘ၀ကို ခမ္းနားေစတဲ့အရာ မရွိခဲ့ဘူး
ဒ‘ီေန႕ေတာ့ ငါ့ရင္မွာ ႏွင္းဆီေတြ မ်ိဳးတံုးကုန္ၾကၿပီ
တကယ္ပါခ်စ္သူ
နင့္ကိုဒီေန႕လာေပးတာ ငါ့ဘ၀အတြက္ေနာက္ ဆံုးႏွင္းဆီပါ
နမ္း႐ိႈက္လိုက္ပါခ်စ္သူ လို႕မေတာင္းဆိုပါဘူး ဆႏၵအတိုင္းပါ ခ်စ္သူ

ေကာင္မေလးေရ . . .
ငါ နင့္အခန္း ထဲကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအးစိမ့္တဲ့ အထိေတြ႕ ကိုခံစားရတယ္။ နင္က အဲကြန္းကို ပါ၀ါျမင့္ၿပီး ဖြင့္ထားတာကို။ ဒီေန႕ ငါနင့္ကို ေပးဖို႕ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွင္းဆီပြင့္ကိုလာ ေပးတာပါ။ ႏွင္းဆီပြင့္နဲ႕ အတူကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါတယ္။ နင္ဖတ္တာ မဖတ္တာ ငါ့အပိုင္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အဓိက ငါလာသြား တယ္ဆိုနင္သိရင္ ရပါၿပီ။ ငါနင့္ကို ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း ႏွင္းဆီ ေျခက္ပြင့္ကို နင့္ဆီကို အေရာက္ပို႕ ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ဒီညက ၇ ပြင့္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးႏွင္းဆီလာ ပို႕တဲ့ညေပါ့။
ခ်စ္သူရယ္ နင္ကေတာ့ မိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။ ခ်စ္သူရယ္ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း ေၾသာ္ ..... နမ္း႐ိႈက္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါလား။
ငါယူလာတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္နဲ႕ ကဗ်ာေလးကို နင့္မွန္တင္ခံုေပၚမွာတင္ထားၿပီး ငါဟာ နင့္အနားက အၿပီးခြဲရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိက ငါ့ႏွလံုးသား ကို႐ိုက္ခတ္လာတယ္။ ခ်စ္သူရယ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား လမ္းခြဲ ခ်င္ရတာလဲကြာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နင့္နားေလးမွာ တစ္ညလံုး ထိုင္ၿပီး ငါ့ရင္ဘတ္ ထဲကခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္ထုတ္ ေနလိုက္ခ်င္တယ္။ ခ်စ္သူ. . . နင္နဲ႕ငါ ခ်စ္ၾကတုန္းက နင္ငါ့ကိုေပးထားတဲ့ လက္ေဆင္ေလးေတြကို ငါအျမတ္ တႏိုးသိမ္း ဆည္းထားေပမယ့္ နင့္အခန္းထဲမွာ ေတာ့ငါေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆင္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အရာေလးေတာင္မရွိပါလား။
ေကာင္မေလးေရ ငါျပန္ရေတာ့မယ္ ငါႏုတ္ဆက္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေအးတဲ့ အဲကြန္းကိုေတာ ့ေလွ်ာ့ထားခဲ့တယ္။ နင္ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ကိုလဲ ငါဆြဲတင္ေပးထားခဲ့ တယ္။ နင္အေအးပတ္ ေနမွာစိုးလို႕ပါ။ နင့္ကိုငါ ေစာင္ခ်ံဳေပးရင္းနဲ႕ နင့္ရဲ႕ နဖူးေလးကို နမ္း႐ိႈက္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးရယ္ ငါ့တို႕စည္း ျခားခဲ့ၾကၿပီေလ။ နင့္ကို ငါဆက္ခ်စ္ ေနေသးေပမယ့္ နင္ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့လို႕ သားခဲ့စည္းကို ငါမေက်ာ္ပါဘူး ေကာင္မေလးရယ္။
အဲကြန္းေၾကာင့္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ နင့္အခန္းထဲက ငါထြက္လိုက္ေတာ့ ျပင္ပေလက ေႏြးေထြးေနသလိုပဲ။ ငါလာရာလမ္း အတိုင္း ျပဴတင္းေပါက္ ကေနအျပင္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။ အလာတုန္းက လိုပဲ အုပ္နံကို ေက်ာ္ရမွာ။ အလာတုန္းက ေတာ့ေသြးပူပူနဲ႕ မို႕ ေက်ာ္ရတာ ဘာမွ မျဖစ္သလို ရွိေပမယ့္ အျပန္မွာေတာ ့နဲနဲ ခက္ေနသလိုပဲ။ ေတာ္ေသး တာေပါ့ နင္တို႕ အိမ္က ေခြးေသ သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ေမြးမထားလို႕။
ငါအုပ္တံတိုင္းကို စတက္ဖို႕ ျပင္လိုက္ၿပီးမွ နင့္ရဲ႕ အိပ္ခန္းေလးကို ငါတစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္လုိက္တယ္။ ငါနင့္ အိပ္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္ေနတုန္းမွာ နင္တို႕ ဆင္၀င္ေအက္က မီးပြင့္လာတယ္။ ေသခ်ာၿပီ နင္တို႕ အိမ္ကလူ တစ္ေယာက္ ႏိုးလာတာ။ ငါအုပ္တံတိုင္းကို ကျပာ ကရာ ေျပးတက္လိုက္တယ္။ ငါတက္ေနတုန္းမွာ နင္တို႕ အိမ္ေရွ႕တခါး ပြင့္လာၿပီး လူတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာတယ္။
ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္သူလဲ
ငါအသံကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး ငါလြတ္ဖို႕ ရာပဲ အားခဲေနတယ္။ ငါအုပ္တံတိုင္းေပၚက ေနလမ္းဘက္ကို ခုန္ခ်ၿပီး လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆက္ေျပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးရယ္ ႏွစ္လမ္းသံုး လမ္းပဲ ေျပးလိုက္ရတယ္ ေခြလဲက်သြားတယ္။ ငါဆက္ေျပးဖို႕ အားယူထေပ မယ့္ ဘယ္ဘက္ေျခ ေထာက္က မေထာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နင္တို႕ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္ လာတဲ့ လူက ငါ့ေခါင္းကို သူ႕လက္ထဲက တုတ္နဲ႕ ရိုက္လိုက္တယ္။


ငါ့ေခါင္းထဲက ကိုက္ေနတယ္။ ငါမ်က္လံု ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ငါ့ေဘးနာမွာ သူနာျပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။
သတိရလာ ၿပီလား
အဲဒီအသံ ကိုငါရင္းရင္း ႏွီးႏွီး ၾကာဖူးသလိုပဲ။ မ်က္လံုးေတြက အလင္းေရာင္မွာ က်င့္သားမရ ေသးလို႕ သူ႕မ်က္ႏွာ ကိုေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ မ်က္လံုး ေတြက က်င့္သားရလာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး ရဲ႕မ်က္ႏွာက တစ္ေျဖးေျဖး ပီျပင္လာတယ္။
ဟင္ အေမ
ဟုတ္လို႕ လား။ အေမက သူနာၿပဳဆရာမကေန ငါတို႕ ငယ္ငယ္ ေလးကတည္းက အၿငိမ္းစား ယူခဲ့တာပဲ။
ဟုတ္တယ္ သား ။ ဒီေဆးရံုက စည္းကမ္းႀကီး တယ္။ လူနာရွင္ကို တစ္ေယာက္ပဲ ၀င္လို႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမက ယူနီေဖာင္း ၀တ္လာရတာ။
အေမ တစ္ေယာက္တည္း လာတာပဲ ယူနီေဖာင္း ၀တ္စရာလို လို႕လား
မဟုတ္ဘူး။ အေမက လူနာရွင္ အေနနဲ႕ လာတာ မဟုတ္ဘူး သူနာျပဳ ဆရာမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ လာတာ။သားရဲ႕ လူနာရွင္က ဟိုမွာ ။
ငါ့လူနာ ရွင္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲ လို႕လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး နင္ျဖစ္ေနတာကိုး။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ နင္က အေနာက္တိုင္ သတို႕သမီး ၀တ္စံု အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာ ပန္းျခင္းတစ္ခုကို ကိုင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုတင္ရွိရာကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းလာေနတယ္။ ပန္းျခင္းထဲက ႏွင္းဆီေတြကလည္း ရဲရဲေတာက္ေနတယ္။

လူနာ လာေမးတာက ပန္းျခင္းႀကီးနဲ႕ အဆန္းပါလား
လူနာလာေမးတာ မဟုတ္ဘူး
ဒါဆိုရင္ ဘာလာလုပ္တာ လဲ
လြမ္းသူ႕ပန္း ေခြလာခ်တာ
ဘာ......။ ဘယ္သူ႕ အတြက္လဲ
အစ္ကို အတြက္
ဟာ။ ဘာဆိုင္လို႕ လဲ
အစ္ကိုက မၾကာခင္ဆိုရင္ ေသေတာ့မွာေလ

နင္ငါကို အဲလို ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ႀကီး တကယ္ေသ သြားတာထက္ ပိုၿပီး ခံစားလိုက္ရတယ္ခ်စ္သူ။ တကယ္ပါ ခ်စ္သူ။ မင္းသာ အဲလို လြမ္းသူ႕ပန္း ေခြလာခ်ေပး မယ္ဆိုရင္ ဒီဘ၀တစ္ခု တည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္ဘ၀စာ ေသေပးလိုက္ခ်င္ ပါတယ္ခ်စ္သူ။
ၿပီးေတာ့ နင္ငါ့ကို ႏွင္းဆီပန္း တစ္ပြင့္ ပန္းျခင္းထဲကေနထုတ္ ေပးတယ္။ ငါနင္ေပးတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ နင္ေပးတာ လွပၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေကာင္တဲ့ပန္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ လွပျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဆူးေတြက ငါ့ႏွလံုးသား ကိုစူ၀င္သြားခဲ့ၾကၿပီေလ။ အဲဒီဆူးေတြထဲမွာ အဆိပ္ေတြ ပါတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ႏွလံုးသားထဲက ဆူးကို ျပန္ႏုတ္ယူလို႕ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ သိလိုက္တယ္။
ငါမ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀လာၿပီ။ ေကာင္မေလးရယ္ ငါတကယ္ပဲ ေသရေတာ့မွာလား။ ငါအားကိုးလို႕ ရမလားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမက မရွိေတာ့ဘူး။ နင္ကေတာ့ ငါ့ကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းေနမလား ဟားတုိက္ ရယ္ေနမလား ငါမသိေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ ့ ငါ ေသသြားၿပီေလ

ဟုတ္တယ္ ေကာင္မေလး။ နင္ငါ့ကို အဆက္ျဖတ္ ၿပီးခဲ့တဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲလိုေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အိမ္မက္ေတြက ငါ့ကို လာၿပီး ႏိုးဆြေနၾကတယ္။ အိမ္မက္ ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ မက္မက္ ငါကေတာ့ နင့္ကို အခ်စ္ေတြ မပ်က္ေသးပါဘူး။ ငါ့နင့္ကို ေျပာခဲ့ တဲ့အတိုင္း ႏွင္းဆီ ခုႏွစ္ပြင့္ ျပည့္ေအာင္ ေပးသြားမွာပါ။
ပထမဆံုးအႀကိမ္မွာ ႏွင္းဆီေလးပြင့္ ေပးမယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာ ႏွင္းဆီႏွစ္ပြင့္ ေပးမယ္။ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္မွာ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ ေပးမယ္။ အဲလို ေနာက္ဆံုး ႏွင္းဆီ ေပးၿပီးသြားရင္ ငါနင့္ကို ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း လံုး၀ေမ့လိုက္မယ္။ ငါဆိုတဲ့ ေကာင္ကလဲ ငါပဲ။ နင့္ကို ေနာက္ဆံုး ႏွင္းဆီ ေပးၿပီး သြားတဲ့ေန႕ မွာ နင့္ကိုငါ မုန္းလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မုန္းလိုက္ မွာမဟုတ္လို႕ ဆက္ခ်စ္ေနဦးမွာလား လို႕လဲ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ငါ့ဦးေႏွက္ထဲက နင္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေဒတာေတြကို ဒလိလုပ္လိုက္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ နင္အေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္းမုန္း ျခင္းေတြ မရွိေတာ့သလို နင္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးကလဲ ငါ့ဦးေႏွက္ထဲမွာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ႏွင္းဆီေလးပြင့္

ငါပန္းဆိုင္ကေန ႏွင္းဆီေလးပြင္ ၀ယ္လာတယ္။ ပန္းေတြရဲ႕ အရိုးေတြက တိုေနေတာ့ ထုပ္ရတာ မလွဘူလို႕ စတိုးဆိုင္က အစ္မႀကီးက ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေလးပြင့္ေပး ရတယ္လို႕ ပန္းက ငါးပြင့္ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ သံုးပြင့္မွ ထုပ္ရတာ လွတာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြေလး နက္တယ္ဆိုတာ အဓိပၸယ္ေပၚလြင္ေအာင္ လို႕ပါလို႕ ဆိုင္ရွင္ကို လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆိုင္ရွင္ကို ၾကည့္ရတာ ငါ့ရဲ႕ စကားကို ဘ၀င္မက်သလိုပဲ။
ငါနင္တို႕ အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္သြာေတာ့ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ နင္တို႕ ျခံတံခါးက ဖြင့္ထားတယ္။ အျပင္မွာ နင့္အေဖ အပါ၀င္ တရုပ္လိုလို လူႀကီးေလး ငါးေယက္ေလာက္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ငါ ဖြင့္ထားတဲ့ နင္တို႕ တခါး၀မွာ ရပ္လိုက္ေတာ့။ ေစာေစာ ကလူႀကီးေတြက ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး ဘာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ငါ့ကိုၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါအိမ္မက္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ ငါသိလိုက္တယ္။ ဒါျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာ။ အတိ အက်ေျပာရရင္ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႕။
ေကာင္မေလး နင္တို႕အိမ္ဟုတ္ သလားလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့။ နင္အေဖက ဟုတ္ပါတယ္ ဘာကိစၥလဲ ဆိုၿပီး ထလာတယ္။ ငါကလဲ ခ်စ္သူမ်ား ေန႕တုန္းက လုိပဲေပါ့။ ဂစ္ေရွာ့ဆိုင္က ပါဆိုၿပီး ႏွင္းဆီပန္းေတြနဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုတ္ကို နင့္အေဖလက္ ထဲမွာ ေပးထားခဲ့လိုက္တယ္။
ေကာင္မေလး အဲဒီေန႕က နင္အိမ္မွာ အဆဲခံလိုက္ရေသးလား ဟင္ . . .


ေနာက္ထပ္က်န္ေသးတဲ့ ႏွင္းဆီေတြလား
နင္မေျပာနဲ႕ ငါကိုယ္တိုင္ကို ဘယ္ေန႕လာပို႕ မယ္ ဘယ္ေလာက္ၾကမယ္ ဆိုတာ မသိေသးဘူး။ ငါ့စိတ္ကူးရတဲ့ရက္ ကိုလာပို႕ မယ္။ လာပို႕ရင္ ဒီနည္းကို ေတာ့သံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ ရိုးသြားၿပီ။ ဘယ္နည္းကို သံုးမွာလဲ
လာမေမးပါနဲ႕ ငါကိုယ္တုိင္ကို မသိေသးလို႕ပါ