ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေခ်ာင္းသာ

ဒီတစ္ေခါက္သြားရတဲ့ ေခ်ာင္းသာ ခရီးကေတာ့ အပန္းေျပမဟုတ္ပဲ အပန္းယူခရီးလို႕ ေျပာရင္မွန္မလား မသိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ စထြက္ကတည္းက အစစအရာရာ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ေနလို႕ေပါ့။ ငွားထားတဲ့ကားကို ကိုးနာရီးခ်ိန္းထားတာ ေရာက္လာေတ့ ည ၁၂ နာရီ။ ပုသိမ္ အ၀င္မွာက ပ်က္လိုက္ေသးတယ္။ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူစုကို လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ခ်ထားခဲ့ၿပီး ကားသြားျပင္ဦး မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါ ေလေရာ။
ျမန္မာျပည္က ဘယ္လကၻရည္ဆိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကားသမားေတြကို အလကား ေကၽြးေလ့ရွိၾကတယ္ အဲဒါမွလဲ သူတို႕ဆိုင္မွာ ကားရပ္မွာကို။ ကားရပ္မွလဲ ကားေပၚမွာပါတဲ့ လူေတြက သူတို႕ဆိုင္မွာ စားၾကေသာက္ၾကမွာ။ ကားထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကံ တစ္ခုရတယ္ ကားသမားေတြ ကားသြားျပင္ေနတုန္း ကားသမား အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဖရီးႀကိတ္ရင္ ရႏိုင္တယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အုပ္စု လူ၄၀ ထဲမွာ ၾကည့္လုိက္တာနဲ႕ ကားသမားလို ပံုစံေပါက္တဲ့ လူသံုးေယာက္ ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေရြးၿပီး သတ္သတ္ တ၀ိုင္းစီ ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါကားသမား ၀ိုင္းလို႕ စားပြဲထိုးေလးကို ေျပာၿပီး မွာစားခ်င္တာေတြကို မွာစားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ေနတာကို အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ ေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဘက္ကို ေျပာင္းေျပာင္း ၿပီးလာထိုင္ေနလို႕ မၾကာခဏ ေမာင္းထုတ္ရတာလဲ အေမာေပါ့။
ကားသမား အေယာင္ေဆာင္တာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဒီသံုးေယာက္ေပါ့
တစ္ခု ေကာင္းတာက ပုသိမ္ အစားအေသာက္ ေစ်းက ရန္ကုန္နဲ႕ တျခားစီပဲ။ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲ အေၾကာ္နဲ႕ တစ္ရာ ငါးဖယ္နဲ႕ မွ ၁၅၀။ ရန္ကုန္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ အလြတ္ဆိုရင္ ၃၀၀ ငါးဖယ္နဲ႕ ၄၅၀ ဟင္းေရထပ္ေတာင္းရင္ ငါးဆယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာက နန္းႀကီးသုပ္ တစ္ပြဲကို ၾကက္သား ၾကက္ဥနဲ႕ ၄၀၀ ပဲရွိတယ္။ အဲလို စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံရွင္းခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။ စားပြဲထိုးေလးက ပိုက္ဆံတြက္ မလို႕လုပ္ကာရွိေသးတယ္ ေဟ့ေကာင္ ဒါကားသမားေတြ ၀ိုင္းကြလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ လည့္ထြက္သြားပါတယ္။ ၿပီေတာ့ ေကာင္တာမွာ သြားေျပာတယ္။ ေကာင္တာက သူကိုဘာေျပာလိုက္ သလဲမသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းမွာ ပိုက္ဆံလာ မေတာင္းရဲေတာ့ ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ သူတို႕ဆိုင္မွာ လူေလးဆယ္ေတာင္ အားေပးေနတာ ေလးေယာက္စာ ေလာက္ေတာ့ ဒစ္စေကာင့္ေပး သင့္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ျပသနာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းထဲက ေကာင္က လိပ္ျပာမလံုဘူးဗ်။ တကယ္လို႕ ကာသမား အစစ္ေတြ ကားျပင္တဲ့ ဆီကေနျပန္လာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စိတ္ခ်ပါကြာ ကားသမားေတြ လာတာနဲ႕ ကားကိုထြက္ခိုင္းေတာ့မွာ မပူပါနဲ႕ လို႕ေျပာလိုက္ ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တြက္ ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ ကားသမားေတြကို တခါတည္း ေမာင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္လဲ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလးနဲ႕ လိပ္ျပာမလံုတာေၾကာင့္ က်သင့္ေငြကို ဆိုင္ကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆိုရွင္က အေရးထဲမွာ ေလာ္ဂုတ္ ေခ်ာ္ေန လိုက္တာ ကိစၥမရွိပါဘူးတဲ့။ သူကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ မလံုတာေၾကာင့္ ေပးထားခဲ့ လိုက္ပါတယ္။
ပုသိမ္ကထြက္ ၿပီး င၀န္ျမစ္ကို ေက်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ေငြေဆာင္နဲ႕ ေခ်ာင္းသာ လမ္းခြဲကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ သြားခ်င္ရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ (ယုခုဗိုလ္ျမတ္ထြန္း တံတားေနရာ ေညာင္တုန္း) နဲ႕ င၀န္ျမစ္ကို ဇက္နဲ႕ကူးရပါတယ္။ သတင္းစာ ထဲကေလ သံအတိုင္းေျပာရရင္ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ အကုန္က်ခံၿပီး တံတားႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ေပးထားတဲ့ အတြက္ ေနရာေဒသ တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု ကို အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ လွ်င္ျမန္လြယ္ကူစြာ သြားႏိုင္ၿပီ ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရွိတာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တံတာႀကီးတစ္ခု ေဆာက္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ကုန္က်တဲ့ စရိတ္က တံတားတန္ဖိုးရဲ႕ သံုးဆရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တစ္ဆကေတာ့ တံတားျဖစ္သြားတာ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ သိဘူး။ ေရထဲက်သြား တယ္ထင္တာပဲေလ။ ဒီေနရာမွာ အလွ်င္းသင့္လို႕ ေျပာျပရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နယ္ၿမိဳ႕နားေလမွာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွရဲ႕ အႀကီးဆံုး သဖမ္းဆိပ္ ေရေလွာင္တံမံေဆာက္ တုန္းကဆိုရင္ အရာရွိ အဆင့္ေတာာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားဒရိုင္ဘာက ေတာင္တိုက္ေဆာက္တယ္။ ကားကို ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းဘူး အငွားေမာင္းတဲ့လူနဲ႕ ဘာနဲ႕။ ကားပ်က္ရင္ အစိုးရျပင္တာကို မေစာင့္ဘူး ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႕ကို မႏၱေလးအထိ ဆင္းျပင္တယ္။ ကားထြက္မွ ဆီရမယ္။ ကားပ်က္ေတာ့ ဆီမရဘူး။ ဒီေတာ့ ကားေကာင္းေအာင္ အစိုးရျပင္ေပး တာမေစာင့္ေတာ့ဘူး ကိုယ္ဘာသာကို ျပင္တယ္။ အဲေလာက္ထိ ႀကိဳးစာၾကတာ။ ဒါကေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့ မဟုတ္ရင္ အာတီကယ္ တစ္ခုျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္။
င၀န္ျမစ္ကေန ေငြေဆာင္ကို မိုင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေခ်င္းသာကို မိုင္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေ၀းပါတယ္။ ေငြေဆာင္ဟာ ကမ္းေျခအလွ်ားမိုင္ ကိုးမိုင္ခန္႕ရွိၿပီး ေခ်ာင္းသာကေတာ့ သံုးမိုင္၀န္း က်င္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခက ေခ်ာင္းသာထက္ ရႊံ႕ကင္းစင္တာေၾကာင့္ သဲေတြကပို ျဖဴသလို ေရကလဲ ပိုၾကည္တယ္ ပိုၿပီးလဲလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေဆာင္ထက္ ေခ်ာင္းသာကို သြားတဲ့လူပိုမ်ားပါတယ္။ မ်ားရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ေငြေဆာင္တဲ့ အရင္ ေပၚလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္ကားေနပါၿပီ။ ရြာနဲ႕ ကမ္းေျခနဲ႕လဲ နီးပါတယ္။ ေငြေဆာင္ကေတာ့ ျမန္မာလို အသံထြက္ရတာ အဆင္ေျပေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခား ခရီသြားေတြ အတြက္ Ngwe ဆိုတဲ့စာလံုးက သသံထြက္ရတာ အဆင္မေျပဘူးလို႕ ခ်စ္ေဆြျမင့္ ( ဟိုတယ္ႏွင့္ခရီးသြားလာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ဒုတိယ၀န္ႀကီး ) ေရးတဲ့ ေဆင္းပါးတစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အစားေသာက္ ႏွင့္ဟိုတယ္ တည္းခိုစားရိတ္က အစ ေခ်ာင္းသာထက္ ေစ်းႀကီးတယ္ လို႕ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားစုကေတာ့ ေခ်ာင္းသာကိုပဲ သြားၾကပါတယ္။
ကမ္းေျခမွာ ပဲမ်ားေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ကမ္းေျခမွာ ဒီလိုေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္ေတြကိုလဲ မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္
ေတာင္တက္လမ္း မိုင္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ဆိုတာ ကားနဲ႕ေမာင္းရင္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လြန္လြန္းကၽြန္လြန္း ႏွစ္နာရီ ထက္ပိုမၾကာ သင့္ပါဘူး။ ကားႀကီးေတြ အတြက္က်ေတာ့ လမ္းကဆိုး က်ဥ္းကလဲ က်ဥ္းျပန္ဆိုေတာ့ သံုးနာရီေလာက္ ေမာင္းမွ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေခ်င္းသာ အ၀င္နားေလးက ဥတိုတံတားေပၚမွာ ဘင္ကားေလးတစ္စီး ဘိန္းေပါက္ေနတာေၾကာင့္ ၁၅မိနစ္ ေက်ာ္ေလာက္ေစာင့္ ေနရပါေသးတယ္။ ဥတိုတံတာ ဆိုတာက ေခ်ာင္းသာ အ၀င္နားေလးမွာ ရွိတာပါ။ ေပ ၁၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွည္ပါတဲ့ တစ္လမ္းေမာင္း တံတားေလးပါ။ တံတားေလးက ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာထြန္း တက္ခါစေဆာက္ခဲ့ တာလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ကာဘီးေပါက္ေနတဲ့ ေနရာကိုသြား ၾကည့္ေတာ့ တံတာက သံေခ်ာင္းေတြ သစ္သားေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏဆို သလိုကားဘီမ်ားကို ထိုးမိၿပီး ေပါက္ေလ့ရွိတယ္လို႕ ေဒသခံေတြက ေျပာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ခရီးသြား လုပ္ငန္းဖြံ႕ျဖိဳးတိုး တက္ဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ ကမ္းေျခကို လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ေဆက္ေနရံုနဲ႕ ေတာ့ၿပီးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ ေရးကို လွ်င္ျမန္ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ လမ္းနဲ႕တံတားေတြကို ျပင္သင့္ပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဥတိုတံတားကေတာ့ အေျခအေနေလး ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနပါၿပီ။
ကားပ်က္တာက တစ္ေၾကာင္း လမ္းပ်က္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နံနက္ကိုးနာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေခ်ာင္းသာ အ၀င္မွာေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႕ မတူပဲတိုးတက္ ေျပာင္းလဲေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မႏွစ္က ေခ်ာင္းသာ အ၀င္နားေလးမွာ ေဆက္လက္စ ဟုိတယ္ သံုးလံုးေလာက္ကလဲ ဖြင့္လွစ္ထားပါၿပီ။ မာလာေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ အေဆာက္ဦးေတြကို အသစ္ျပန္လည္ ျပဳျပင္ ထားတာေတြေၾကင့္ ေခ်ာင္းသာက မႏွစ္နဲ႕ မတူပဲပိုၿပီးသစ္လြင္ လွပေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မုန္တိုင္းမ်ားနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အလွ်င္းသင့္ လို႕ေျပာရရင္ ေခ်ာင္းသာကို မုန္တိုင္းႀကီးႏွစ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကျဖစ္ၿပီး သာမွန္မုန္းတိုင္းႀကီးတစ္ခု မွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ဧၿပီလ ၂၉ ရက္ေန႕မွာ ေခ်င္းသာကို အဖ်ားခတ္သြားတဲ့ မာလာကေတာ့ ေခ်ာင္းသာသက္တန္း တစ္ေလွ်က္မွာ အႀကီးမားဆံုး အပ်က္စီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ မာလာဟာ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေျခကုိယင္းေန႕နံနက္ကိုးနာ ရီေလာက္မွာ ၀င္ခဲ့ၿပီး ရွစ္ေပခန္႕ရွိတဲ့ ပင္လယ္ဒီလိႈင္းႀကီး တက္လာပါတယ္။ မုန္တိုင္းက်ခ်ိန္မွာ ဒီေရက်ခ်ိန္ျဖစ္ တာတစ္ေၾကာင္း ေလတိုက္တဲ့ပံုးစံက ကုန္းတြင္းက တိုက္တာျဖစ္ တာကတစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္မၾကာျမင့္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကင့္ လူေသေပ်က္မူေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ အားလံုးက စူနာမီ လာတယ္ထင္ၿပီ အနီးနာက စကား၀ါေတာင္ေပၚကို တက္ေျပးၾကတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဟိုတယ္ေတြထဲကိုလဲ ေရေတြက လူရင္ဘတ္ေလာက္ ထိေရေတြ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္တစ္လံုးကို ပ်မ္းမွ်သိန္း တစ္ေထာင္ဖိုး ေလာက္ပ်က္စီးခဲ့တယ္လို႕ လိုင္းလိုင္း ဟိုတယ္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာက ေျပာပါတယ္။ ရွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ လိႈင္းႀကီးက တစ္လံုထဲလာလို႕ ၊ အကယ္၍မ်ား အဲလိုလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္တာ လာခဲ့ရင္ ဒီထက္မက ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးဖြယ္ရာ ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။
ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေျခမွာ လက္ရွိဟိုတယ္ ၂၃ လံုး နဲ႔ တည္းခိုခန္းေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ အဲဒီဟိုတယ္ ၂၃ လံုးထဲမွာ သံုးလံုးက ဒီႏွစ္မွ တိုးလာတာလို႕ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တည္းမဲ့ဟိုတယ္ ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိပါၿပီ။ အားလံုး ဘြန္ကင္ ႀကိဳလုပ္ထားတဲ့ အခန္းေတြမွာ သူ႕အခန္းကိုယ့္ အခန္း သြားနားေနၾကၿပီ ကံဆိုးသူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခာက္ေယာက္ အုပ္စုသာလွ်င္ ဘြတ္ကင္လုပ္ ထားေသာအခန္းမ်ား မွ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ေန႕လယ္၁၂ နာရီမွ အခန္းကထြက္ မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစာင့္ဆုိင္းေပးပါ ဆိုလို႕ ဒီတိုင္းႀကီး ထိုင္ေစာင့္ ေနရျပန္ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလး ကိုယ့္ကုသုိလ္နဲ႕ ကိုယ္ပဲေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ပစၥည္းေတြကို အခန္းရတဲ့ အုပ္စုက လူေတြဆီမွာ သြားထားၿပီး ကမ္းေျခဘက္ကို လမ္းေလွ်က္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ပင္လယ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ ေရျပင္ႀကီးရယ္ မိုးကုတ္စက္ ၀ိုင္းႀကီးရယ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ သဲျဖဴကၽြန္ေလးရယ္ ကမ္းေျခမွာ ေရေဆာ့ေနတဲ့ လူေတြရယ္ကေတာ့ မႏွစ္ကအတုိင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမ ရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲလို ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်က္ေနတုန္း ရဲႏွစ္ေယက္ ဟိုတယ္ထဲကေန ျဖတ္ၿပီးကမ္းေျခကို ဆင္းသြားတာ သတိထား မိလိုက္ပါတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မီတာ တစ္ရာေလာက္ အကြာမွာရွိတဲ့ ဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ ၀င္းေဘးမွာ လူစုစု ေလးကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စပ္စုသူပီပီ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူငါးေယက္ေလာက္ စု၀ိုင္းေနတဲ့ အလယ္မွာ ေဒသခံလို႕ ယူဆရတဲ့ အသက္သံုးဆယ္ခန္႕ရွိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးငိုေနပါတယ္။ ရဲႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ ကိုင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုတယ္ဘက္ကို ျပန္၀င္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။
ငိုေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ပုဆိုးကြက္ၾကမ္းကို ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္ခ်ဳပ္ ၀တ္ထားၿပီး သနပ္ခါးကို ပါးၾကားကြက္ ထားပါတယ္ ပုခံုးေပၚမွာ ခရစ္ေခြ လို႕ယူဆရတဲ့ ပုဆိုးတစ္ဘက္ကို တင္ထားၿပီး ပုဆိုးတစ္ဘက္နဲ႕ မ်က္ရည္ ေတြသုတ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ အရပ္ရည္ရည္ ဆံပင္တိုတိုနဲ႕ အသက္သံုးဆယ္ခန္႕ရိွ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္လို အပန္းေျဖလာတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ သူက ငိုေနတဲ့ ေဒခံအမ်ိဳးသမီးကို ေမးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲေပါ့။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ငိုေနတာနဲ႕ မေျဖႏိုင္ပါဘူး အဲဒီမွာ ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ ေနတဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထုိး ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ အမ်ိဳးသမီး၏ ေစ်းဗန္းကို ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက သိမ္းသြာတာေၾကင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ဘယ္က ဟိုတယ္၀န္ထမ္းလဲ လို႕ေမးေတာ့ ေစ်းသည္ေတြက ေ၀ၚကီေတာ္ကီကို ကိုင္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ လူကိုလွမ္းျပပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေစာေစာက အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ လူက ဟိုတယ္၀န္ ထမ္းေနာက္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပြဲေကာင္းၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ ေစာေစာက လူေနာက္က လိုက္သြားပါတယ္။ လူရြယ္က ဟုိတယ္၀န္ ထမ္းကိုမွီ ၿပီဆိုတာနဲ႕ သူ႕ကိုသူ စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ တယ္လို႕ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက ေစ်းဗန္းသိမ္းသြားတဲ့ ကိစၥကုိေျပာပါတယ္။
ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္တစ္ဦး


ေစ်းသည္ေတြကို အစကတည္းက ကမ္းေျခမွာ ေစ်းမေရာင္းၾကဖို႕ ေဒသဆိုင္ရင္ အာဏာပိုင္ေတြက တရား၀င္တားျမစ္ထားတယ္ လို႕ဟိုတယ္၀န္ ထမ္းကေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟုိတယ္၀င္ အတြင္းမွာ ျဖစ္ေစ ဟိုတယ္ အုပ္တံတိုင္း အပုေလးေပၚမွာ ဗန္းကို တင္ေရာင္းလွ်င္ ျဖစ္ေစ သိမ္းဆည္းေလ့ရွိတယ္လို႕ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက ရွင္းျပပါတယ္။ အဲလိုေျပာရင္း ေျပာရင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစာေစာက ငိုေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနားကို ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ အဲဒီမွာ ေစာေစာကငိုေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူေစ်းစေရာင္းတာ ႏွစ္ရက္ပဲရွိ ေသးပါေၾကာင္း သူ႕ေစ်းဗန္းကို ျပန္ေပးဖို႕ ေတာင္းပါတယ္။ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက စစ္ဗုိလ္ဆိုတဲ့လူကို အခုလို ဆက္ရွင္းျပပါတယ္။
အရင္က ဒီလိုေစ်းေရာင္းတဲ့လူေတြကို စေနေန႕တိုင္းမွာ ကမ္းေျခကိုသန္႕ရွင္း ေရးလုပ္ဆိုၿပီး ေရာင္းခြင့္ေပး ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေရာင္းတဲ့ ငါးကင္တို႕ ပုစြန္ကင္တို႕က မက်က္တက်က္ေတြ ကင္ေရာင္းၾကပါတယ္။ က်က္ေအာင္ကင္ၿပီး ေရာင္းရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ သူတို႕ကေတာ့ ပိုက္ဆံရၿပီးၿပီးေရာ ဆိုၿပီးေရာင္းသြားေရာ။ အဲဒီမွာစားတဲ့ ဧည့္သည္က ညပိုင္းမွာ ဗုိက္နာတာတို႕ ၀မ္းေလွ်ာ၀မ္းပ်က္ တာတို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အခတ္မသင့္ရင္ အဖုအပိန္႕ေတြပါ ထြက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဟိုတယ္ေတြမွာ ဆိုရင္ ဒီလို ေစ်းသည္ေတြဆီက အစားေသာက္ေတြ ၀ယ္မစားၾကဖို႕ရာ သတိေပးစာ ေတြေတာင္ကပ္ထားပါတယ္။ ဒါျပင္ပိုဆိုးတာက ခိုးမႈပဲ။ ဧည့္သည္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္လယ္ထဲကို ဆင္းတဲ့အခါမွာ ပိုက္ဆံပါသြားေလ့ မရွိပါဘူး။ ေစ်းသည္ေတြဆီကေန လာေရာင္းတာကို ၀ယ္စား ၿပီးမွာ အခမ္းကို ပိုက္ဆံလိုက္ယူ။ ေစ်းသည္ေတြက ပိုက္ဆံလိုက္ယူ ရင္းအခမ္းအေနထားကို အကဲခတ္သြားၿပီး လူမရွိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွာ ပိုက္ဆံခိုးတာတို႕ လွမ္းထားတဲ့ အ၀တ္ရုပ္သြားတာ တို႕လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သက္ဆိုင္ရာက ကမ္းေျခမွာ ေစ်းသည္ေတြကိ ေစ်းလံုး၀မေရာင္းဖို႕ တားျမစ္ထားတာပါ။ အခုေရာင္းေနၾကတယ္ ဆိုတာကလဲ သူတို႕လုပ္စားပါေစတာ့ ဆိုၿပီးနာလယ္မႈနဲ႕ ခြင့္ျပဳထားတာပါ။ လို႕ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ အခုသိမ္းတဲ့ ဗန္းကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးမွာလဲလို႕ စစ္ဗုိလ္ကေမးေတာ့။ ဒါကသူ ေထြအုပ္ရံုး ကိုသြားရွင္းရမွာပါ။ အဲဒါကို ေထြအုပ္ကပဲ စည္းကမ္းထုတ္ ထားတာပါလို႕ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက ေျပာၿပီးထြက္သြားပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္လဲ ခဏေလာက္ေနေတာ့ သူသြားစရာ ရွိတဲ့ ေနရာကို ထြက္ခြါသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကမ္းေျခမွာစက္ဘီး တစ္စီငွားၿပီး ေလွ်က္စီး ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဟိုတယ္၀န္ ထမ္းေျပာတဲ့ စကားတခ်ိဳ႕ တကယ္မွန္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာျပသြာပါမယ္။