Art is My Life: December 2007

Monday, December 31, 2007

အဓိပၸယ္ရွိေသာေန႔.............

New Year ဆိုတာ .........
အဲဒီ နယူးရီးယား ဆိုတဲ့ေန႔ဟာ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ စားပြဲ ေပၚက ျပကၡဒိန္ တစ္ခု ေျပာင္းသြားတယ္ ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး ခံစားလို႔မရဘူး။


ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ နယူးရီးယားတို႔ အခ်ိန္တို႔ ဆိုတာ လူေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ နယူးရီးယားဆိုတာ ကို ကမၻာေျမႀကီးေရာ ေနမင္းႀကီးကပါ အသိမွတ္ ျပဳမထားဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နယူးရီးယားေန႔မို႔လို႔ ေနမင္းက ပိုပူလိုက္မယ္ ဆိုတာလဲ မရွိသလို၊ ေနေလွ်ာ့ပူလိုက္မယ္ ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ နယူးရီးယားကို ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ နယူးရီးယားကို ေနမင္းႀကီးက အသိမွတ္ မျပဳခ်င္ေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္ အသိမွတ္ ျပဳလိုက္ပါၿပီ။

အဲဒီအတြက္ ျပကၡဒိန္ကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ Gregorian ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ နယူးရီးယားမွာ ေပ်ာ္ပြဲရြင္ပြဲ လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က အဓိပၸယ္ရွိပါတယ္

Read More...

Sunday, December 30, 2007

၂၀၀၇ ကိုစာရင္းခ်ဳပ္ျခင္း

ရုပ္သေဘာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား

အရင္က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို Google မွာရိုက္ရွာရင္ မေတြ႕ဘူး။ ၂၀၀၇ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ျမန္မာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ ရိုက္ရွာလို႔ ေတြ႕ႏိုင္ၿပီ။

အရင္က ကၽြန္ေတာ္ အခုေလာက္ မ၀ဘူး။ ၂၀၀၇မွာ ေတာ္ေတာ္၀လာတယ္။



စိတ္သေဘာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား

ျပတ္သြားတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီး အလြမ္းသယ္တဲ့ အက်င့္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။

မနက္ကို ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္တဲ့ အက်င့္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။




တိုးပြားလာတဲ့ အသိတရားေတြ

ဘ၀မွာ စိတ္ကူးေကာင္းရံုနဲ႔ လက္ေတြ႕ ျဖစ္မလာဘူး။ လက္ေတြ႕ျဖစ္ဖို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ရမယ္။

လူငယ္အမ်ားစုဟာသူေဌးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ထက္ သူေဌးပံု ေပါက္ေအာင္ ပိုလုပ္ေနၾကတယ္။

မိန္းကေလး အမ်ားစုဟာ Ready Made ေတြပဲ ရွာယူတတ္ ၾကတယ္ဆိုရင္။ မိန္းကေလးေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္မေနနဲ႔ ပင္ပန္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို Ready Made ျဖစ္ေအာင္လုပ္။ မိန္းကေလးေတြက လာရွာလိမ့္မယ္။

ကိုယ္ကလူေလ။ လမ္းေဘးက ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တုၿပီးမကိုက္နဲ႔။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြဲစီးရသလိုပါပဲ။ ပိုင္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မပိုင္ဘဲ မရဲဘဲ သြားမစီးနဲ႔ ကၽြဲခတ္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ေမာင္ေပါက္ရဲ႕ ၾကက္ဥလိုပဲ။ တစ္ခါတေလ က်ကြဲတတ္တယ္။

ပံုျပင္ဆိုတာ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းေပမယ့္။ တကယ္မဟုတ္မွန္း သိတဲ့အခါမွာ ခါးသက္သက္ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေပးတယ္။

ေစတနာ ေကာင္းလြန္းလို႔ မိုးရြာေပးတာကို တခ်ိဳ႕က သူ႔ကို ေရနစ္ေအာင္ လုပ္မလားဆိုတဲ့ သံသယ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစတနာ မိုးေတြကို လိုတာထက္ ပိုမရြာနဲ႔။

ရည္မွန္းခ်က္မရွိပဲ ေမွ်ာခ်င္ရာေမွ်ာ ဆိုၿပီး သြားေနလို႔ကေတာ့ ရတာနာ ကၽြန္းကို ဆိုက္ဖို႔ထက္ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ ၀င္တုိက္ၿပီး ဘ၀ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ နစ္ျမဳတ္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈွန္းပိုမ်ားတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ကို အဓိက ဖ်က္ဆီးတဲ့သူက ရန္သူလဲ မဟုတ္ဘူး။ လူစိမ္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကံလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလူရဲ႕ ပ်င္းတတ္တဲ့ အက်င့္။

မိုးဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွာင္ေနပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ မိုးလင္းလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးေမွာင္တဲ့ညမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ မိုးခ်ံဳးသံေတြ လွ်ပ္လက္တာေတြနဲ႔ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ရဲ ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုရင္ အရင္ဆံုး အေတြးအေခၚနဲ႔ ခံယူခ်က္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးက ကိုယ့္သိထားတဲ့ အသိတရားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေစနဲ႔



၂၀၀၈ ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားတခ်ိဳ႕

ရိုက္မယ္ ေရးမယ္

သေဘာေကာင္းတယ္၊ ေအာက္က်ိဳ႕တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ မာနႀကီးတယ္။

ကိုယ့္အေပၚကို ဘယ္ေလာက္ပဲ မေကာင္းတဲ့လူ ျဖစ္ပါေစ။ သီးမခံႏိုင္ရင္ ေရွာင္ထြက္သြားမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္စားမေခ်ဘူး။



Read More...

Saturday, December 29, 2007

တမ္းတျခင္း

အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏြမ္းေၾကေနတဲ့ငါ့ရင္မွာ
ပန္းေတြေတာင္ မပြင့္တာၾကာၿပီ

ကမ္းေျခမွာပ်ံ႕ၾကဲေနတဲ့ ခရုေတြလိုပဲ
ငါ့အခ်စ္ေတြက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ

မၿပီမသနဲ႔ငါ့အသံေတြ တုန္ရီေအာင္ေအာ္ခဲ့ေပမယ့္
အခ်စ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး.......

ခ်စ္သူ .......
ျပန္လာပါ။

Read More...

Friday, December 28, 2007

ကင္းမေသးလို႔

တကယ္ေတာ့ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္တယ္ ဆိုတာ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာကို အဆက္ျဖတ္ၿပီးသား
ဒါေပမယ့္
သိတယ္မဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္တယ္ေလ
ငါ့ကို ေကာင္မေလးေတြ ျဖတ္သြားတုန္းက ေတာ္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတာ အခု ဘီယာကို ငါျဖတ္လိုက္ရင္ သူေတာ္ေတာ္ ခံစားရရွာမွာပဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္နဲ႔ ဘီယာေတြ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္..............

* * * * * * *

လမ္းငါးဆယ္ ထိပ္က ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕ကို ျဖတ္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲေနၿပီ။ (မသိေသးတဲ့ လူေတြကို တလက္စာထဲ သတင္းေပး လိုက္ဦးမယ္ အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္ရင္ ျမန္မာဘီယာ ပုလင္းတစ္လံုးမွာ တစ္ေထာင္ပဲရွိတယ္။ ဆိုင္နာမည္က ၀င္း တဲ့။) လက္ထဲမွာ ၾကည့္ေတာ့ အိတ္ကခ်ပ္ေနၿပီ။ အင္းမျဖစ္ေသးဘူး လကုန္ဖို႔ သံုးရက္လိုေသးတယ္။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဆိုင္အေရွ႕က ျဖတ္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီဆိုင္က အခုမွ တစ္ရာ တစ္သြားတာ အရင္ကဆိုရင္ ဘီယာတစ္လံုးမွ တစ္ေထာင္ပဲ ရွိတယ္။ ဘီယာတစ္လံုးကို ေထာင့္တစ္ရာနဲ႔ ရလို႔လား မသိဘူး အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္တဲ့လူေတြက အၿမဲစည္ကားေနတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆိုင္ထဲမွာ ေနရာမရေတာ့လု႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေခြးေျခခံုေလးေတြ ခ်ၿပီး ထိုင္ေသာက္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မွာ အရက္ကိုသာ ပလက္ေဖာင္းမွာ ေရာင္းတာ ျမင္ဖူးတယ္။ ဘီယာကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေခြးေျခခံုေတြ ခင္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။

မွတ္မိေသးတယ္ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေမာင္တက္ရယ္ အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တာ၊ ဆိုင္ထဲမွာ လူလွ်ံေနတဲ့ အျပင္ ပလက္ေဖာင္းမွာ ထိုင္စရာ ေနရာကို မရွိဘူး။ အဲေလာက္ထိ ေရာင္းေကာင္းတာ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ေနရာကို မရမက ဖန္တီးၿပီး ၀င္ထိုင္ရတယ္။ အဲဒီပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ ဘီယာေသာက္ရတာ ဘတ္စကား စီးရသလိုပဲ။ လူေတြ ၾကတ္လြန္လို႔။

အဲလို ေတာင္စဥ္ေနရမရ ေလွ်ာက္ေတြးရင္ . . . . .
သိမ္ျဖဴလမ္းေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ သိမ္ျဖဴလမ္းေရာက္မွ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းမစားရေသးဘူး။ ထမင္စားဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ညမိုးႀကီးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ေအးကေအးနဲ႔ ထမင္းစားရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခုစား မယ္လို႔ စဥ္စားလိုက္တယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားရင္ေကာင္းမလးာ။ ေျမအိုးၿမိးရွည္ စားရင္ေကာင္းမလား။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတို႔ ေျမအိုး ၿမီးရွည္တို႔က စားရင္ ခဏေတာ့ ဗိုက္ျပည့္ေပမယ့္ ညေရာက္ရင္ ျပန္ဆာမွာ။ ေနရတာက ခုႏွစ္လြာမွာ ဗိုက္ဆာတိုင္း ေအာက္ကို ခဏခဏ ဆင္းေနရရင္ အဆင္မေျပဘူး။ ဗိုက္လဲ ျပည့္ အဆာလဲခံမဲ့ ေၾကးအိုး ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေၾကးအိုး ေသာက္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ကုန္မွာ။ ဘီယာေတာင္ ေသာက္ရင္ေတာင္ ကုန္ေသးတာ၊ ဘီယာ ေသာက္လိုက္ တာထက္စာရင္ေတာ့ အက်ိဳး ရွိပါေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေၾကးအိုး ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးမာ သတိရတယ္ ဘယ္ဆိုင္မွာ ေသာက္မွာလဲ။ အနီးဆံုး ေၾကးအိုးဆိုင္ကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ငါ့ဆယ့္ တစ္လမ္းထိပ္မွာ။

သိမ္ျဖဴလမ္း ကေန ေၾကးအိုး ဆိုင္ရွိရာ ငါ့ဆယ့္တစ္လမ္းကို မဟာဗႏၵဳလလမ္း အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ လမ္းငါးဆယ္ ဘီယာဆိုင္ ေရွ႕ေတာင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕က ျဖတ္ရင္း မ်က္ေစာင္း ထိုးၾကည့္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းမွာ လူေတြအျပည့္။ ဒါေပမယ့္ ပိေတာက္ပင္ ေအာက္က ပန္းလယ္ခံုေလးမွာ ေနရာတစ္ခု လြတ္ေနတယ္။

ေနရာလြတ္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ တစ္ခ်က္တုန္႔ သြားတယ္။ ေဟ့ ေၾကးဦးေသာက္မွာ။ ကိုယ့္ကို သတိေပးၿပီး အေရွ႕ဆက္မလို႔ ၾကံေနတုန္း ၀ူး ဆို စူပါရု ကားတစ္စီး ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕မွာ လာရပ္တယ္။ ကားထဲက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ ေသခ်ာတယ္ သူ ဘီယာ လာေသာက္တာ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေစာေစာက လြတ္ေနတဲ့ ေနရာေလးကို စိတ္ထဲက ႏွေျမာေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ၾကည့္ေနတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေစာေစာက လြတ္ေနတဲ့ ခံုးေလးဆီကို တည့္တည့္မွတ္မွတ္ သြားေနတယ္။ သူခုံမွာ ထိုင္မလို႔ လုပ္ေနတုန္း သူ႔ဖုန္း မည္လာတယ္။ သူ ထိုင္မလို႔ လုပ္ၿပီးမွ မထိုင္ေတာ့ပဲ လမ္းေဘးဆင္းၿပီး ဖုန္းေျပာေနတယ္။ သူဖုန္းေျပာေနတုန္း အဲဒီေနရာကို သူ႔ထက္ဦးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီညက ေၾကးအိုး မေသာက္ျဖစ္ လိုက္ဘူး။

အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ မိုးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ရာတန္ အၿပဲ ႏွစ္ျခမ္း။ ေနာက္ေန႔မနက္ သင္တန္းသြားဖို႔ ႏွစ္ရာတန္ အျပဲေလးကို တိပ္နဲ႔ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။

Read More...

Wednesday, December 26, 2007

သတၱိနည္းတဲ့သူ

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာပန္းတစ္ပြင့္ ရွိခဲ့ရင္
အဲဒီပန္းကို နင့္ေခါင္းမွာပန္ေပးခ်င္တယ္

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့ရင္
အဲဒီပံုျပင္က နင္နားေထာင္ဖို႔

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ရွိခဲ့ရင္
အတူတူ ေ၀မစားဘူး
နင္တစ္ေယာက္တည္းစားဖို႔

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာစကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္
အဲဒီစကားတစ္ခြန္းဟာ နင့္အတြက္

ေကာင္မေလး
ဒါေပမယ့္ငါ............
ေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး

ေကာင္မေလးရယ္
အခုေတာ့လည္း ေ၀းခဲ့ၾကၿပီ
ေၾသာ္......
ငါမေျပာရဲလို႔ေလ

Read More...

Monday, December 24, 2007

Happy Birthday ေမေမ

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၄ အေမ့ေမြးေန႔

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို အေမလို႔ စသိတဲ့အခ်ိန္က ..........
စစ္ကိုင္းတိုင္း အထက္ပိုင္း မဲဇာၿမိဳ႕နယ္ခြဲ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ် လို႔အမည္ရတဲ့ ရြာေလးမွာ။ အဲဒီရြာေလးက မဲဇာေခ်ာင္းနဲ႔ မဲဇာေတာင္ၾကား မွာတည္ရွိၿပီး အေမရယ္ မမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အဲဒီရြာေလးမွာ ေနၾကတယ္။ အေမဟာ အဲဒီရြာေလးမွာ တာ၀န္က်တဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမေပါ့။ တခါတရံမွာ ေမဟာ သူနာျပဳ ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိၿပီး သူတို႔ဟာ ႏိုက္တင္ေဂးရဲ႕ တပည့္ေတြလို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာတတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ အေမနဲ႔အတူ မေနျဖစ္ ၾကေတာ့ဘူး။ အေမက သူတာ၀န္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြနယ္ေတြမွာ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဖြားအိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အေမ အျငိမ္းစားယူၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္း ေအာင္သြားၿပီ။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေမနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မရွိလွပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတဲ့ အေမ
ငယ္ငယ္တုန္းက သရဲေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အတြက္ သရဲ မေၾကာက္တတ္တဲ့ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဓားခုတ္မိၿပီး ျပတ္လုျပတ္ခ်င္ ျဖစ္သြားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မငိုဘူး။ အေမက မ်က္ရည္ေတြက်တယ္။

တစ္ရက္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တစ္အိမ္ကို သြားလည္ရင္း ေခြးဆြဲေတာ့ ကၽြန္႔ေတာ္ကို မကိုက္မိေအာင္ အေမက အေရွ႕ကေန ကာကြယ္ေပးတယ္။

ေျခာက္တန္းႏွစ္ ေလာက္က ငါးမွ်ားရင္း လက္ကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္စူးတယ္။ အေမက သူမ်ားေတြ ငါးမွ်ားခ်ိတ္စူးတုန္းက ခြဲေပးဖူးေပမယ့္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မခြဲေပးရဲဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းႏွစ္က အေမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကို အလည္သြားတယ္။ အေမေနတဲ့ အိမ္က ေဆးရံုနားေလးမွာ။ ဘူတာနဲ႔ ေဆးရံုက ေတာ္ေတာ္ ေ၀းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီကိုသြားတိုင္း ဘူတာေရာက္ေအာင္ မစီဘူး။ ေဆးရံုနားေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ရထားေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ေနခဲ့တယ္။ တရက္မွာ ေျခေခါက္ၿပီး လဲွသြားတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ရထားဘီးေအာက္ ေရာက္မသြားေပးမဲ့ တကိုယ္လံုးမွာ ပြန္းပဲ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကြဲ သြားတယ္။ ေဆးရံုမွာ အနာေတြကို ခ်ဳပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လွန္႔စိတ္နဲ႔ တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားေပးတယ္။

ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္က အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာေစာင့္ရင္း အေမက ပါလာတဲ့ ထမင္းဂ်ိဳင့္ကို ဖြင့္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားဖို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနေပမယ့္ လူၾကားထဲမွာ ရွက္လို႔ မစားဘူး။ အဲေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာၿပီး “ငါ့သားကို အေမက ကေလးလို႔ ထင္ေနတာ။ ငါ့သားက ရွက္တတ္ေနၿပီပဲ”တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ နယ္ျပန္သြားရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ “အေမကေတာ့ သားကိုလြမ္းလို႔။ သားကေတာ့ မိၾကည္ကိုလြမ္းလို႔” ဆိုတဲ့ စကားပံုထဲက အတိုင္းပါပဲတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကို ႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြက
အေမက သတၱိရွိတယ္။ လူလူခ်င္းလဲ မေၾကာက္သလို သရဲတေစၦဆိုတာကိုလဲ မေၾကာက္ဘူး။ ဘာသာတရားကို ကိုင္းရႈိင္းတယ္။ သူမ်ား အေပၚမွာ မဟုတ္တာ မလုပ္တတ္ဘူး။

အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြက
ဆဲဆူရင္ တစ္ေနကုန္ မၿပီးေတာ့ဘူး။ မိဘေတြက သားသမီး အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာ ဆိုေပမယ့္ တခ်ိန္းလံုး ပ်စ္ေတာက္ ပ်စ္ေတာက္ ေျပာေနတာကို နားျငီးတယ္။ ငယ္တုန္းတုန္းက အေမရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲက အိမ္အျပင္ မထြက္ရဘူး။ ဘုရား တစ္ခါရွိခိုးရင္ နာရီ၀က္ကေန ေလ့ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္အနည္းဆံုး ၾကာတယ္။

အေမ့ေမြးေန႔
ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း အေမဟာ ဘုရားဆြမ္းကပ္ ဖေရာင္းတိုင္ အေမြးတိုင္ေတြ ငွက္ေပ်ာ္ပြဲေတြနဲ႔ ဘုရားမွာ အၿမဲတမ္း ဆုေတာင္းေပး ေလ့ရွိေပမယ့္။ အေမ့ ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ေပးဖူးဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ ေတြဆိုရင္ ေမ့ေမြးေန႔ကို ေတာင္သတိ မထားမိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိဘူး အေမ့ ေမြးေန႔မွာ တစ္ခုခု လုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိလာၿပီ။



Read More...

Saturday, December 22, 2007

ပေလာင္မဂၤလာေဆာင္






ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႔ ခမ္းနားတဲ့ ဟုိတယ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ မဂၤလာ စံပယ္ပန္းကံုး စြပ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ ကားေသာ့ေတြ လက္ဖြဲ႔မဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြက အဓိကမက်ဘူး။
တကယ္ေတာ့ လက္ထပ္ပြဲဆိုတာ လက္ထပ္မဲ့ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီးတို႔ရဲ႕ တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက သာလွ်င္ အဓိက က်ပါတယ္။
ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ မပါတဲ့ လက္ထပ္ပြဲကို ေတာင္ေပၚက ပေလာင္ရြာေလး တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္



* * * * * *



ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပေလာင္ရြာ ေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီ ထုိးေတာ့မည္ ..............


ရြာအ၀င္မွာ




ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပေလာင္ရြာထဲက အိမ္ေတြကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ေနသလို ရြာအ၀င္၀က ကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနလို႔ ေျပာေပမယ့္ ကေလးေတြက မၿပံဳး တျခားေနရာမွာ ဆိုရင္ ကေလးေတြကို အဲလို ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ သြားေတြ ေပၚေအာင္ၿပံဳးၿပီး သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ပေလာင္ရြာက ကေလးေတြ မၿပံဳးမရယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသည္။
“ေဟ့...... ဒါက တိုင္းရင္သားေတြကြ ဗမာစကား မေပါက္ဘူး။” လို႔ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိလွမ္းေပးမွ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြ မၿပံဳးၾကတာကိုး။


ၿပံဳးပါဆို မျပံဳးဘူး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုေရာက္ရွိေနသည့္ ပေလာင္ရြာေလးသည္ လာရႈိးၿမိဳ႕ႏွင့္ ေျခာက္မိုင္ခန္႔သာ ကြာေ၀ၿပီး ရြာနာမည္မွာ နမ့္ဆမ္ ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ ေငြပေလာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ၾကၿပီး အိမ္ေျခ ခုႏွစ္ဆယ့္ခန္႔ ရွိသည့္ ရြာႀကီး တစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ႏွင့္ မႈလတန္း ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာထဲကို စ၀င္ေတာ့ ရြာ၀င္လမ္း ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေတြေပၚမွာ ႏွီးဖ်ာေနၾကသူမ်ား ေတာင္းယွက္ ေနၾကသူမ်ားသူမ်ားကို ေတြ႕ရသလို၊ ထင္းခုတ္ရမွ ျပန္လာေသာ တိုင္းရင္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြား ေသာေဒသခံ တစ္ေယာက္က ရြာထဲမွ အိမ္တစ္အိမ္ ေပၚသို႔ ေခၚသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ၾကည့္တဲ့ ပေလာင္အိမ္




ထင္းခုတ္ျပန္လာသည့္ တိုင္းရင္းသူတစ္ဦး



ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္သြားေသာ ပေလာင္ အိမ္ေလးသည္ သက္ငယ္မိုး ၀ါးထရံကာ ၀ါးၾကမ္းခင္းႏွင့္ အိမ္ေလး ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတြင္ မိသားစုသံုးစု ေနၾကသည္။ မိသားတစ္စုလွ်င္ ခုႏွစ္ေပ ငါးေပခန္႔ ရွိသည့္ အိမ္ေသးေသးေလးမ်ား ထပ္ေဆာက္ထားၿပီး အိမ္ေသးေသးေလး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေလးေပခန္႔ကြာသည္။ အိမ္ေသးေလး တစ္လံုးစီတြင္ မီးဖိုတစ္ခုစီရွိၿပီး မိသားစု တစ္ခုလွ်င္ မီးဖို တစ္ဖိုစီ ခ်က္စားၾကသည္။ ေျပာင္းဖူးေျခာက္မ်ားကို အိမ္မ်က္ႏွာက်က္ ထုတ္တန္း အျပည့္ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္။ ထိုေျပာင္းဖူးမ်ားသည္ ေနာင္ႏွစ္ေတာင္ယာ စိုက္ခ်ိန္အတြက္ မ်ိဳးအျဖစ္ခ်န္ထားၾက ျခင္းျဖစ္သည္။

ထုပ္တန္းတစ္ေလွ်ာက္



ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ေအာက္က ေလခါးမွာ ကေလးေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း ေနၾကေနေသာ ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေနာက္ LCD တြင္ေပၚေနေသာ သူတို႔ ပံုေလးေတြကို ျပန္ျပေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာၾကၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

သူ႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ စပါးတိုက္ေအာက္ ၀င္ေျပးသြားတယ္



ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့ ေတာင္ေပၚက ထင္းေခြျပန္လာေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို သဘာ၀က်က် ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ရြာအေနာက္ဖက္ ပိုင္းကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကသည္။

ရြာထဲကေလးေတြ



ရြာအေနာက္ ဖက္ပိုင္းေရာက္ ခါနီးတြင္ ဆူဆူ ဆူဆူ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ လမ္းႏွေဘးတြင္ ႏွီးဖ်ာေနသည့္ အဖိုးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုကလူက ပေလာင္စကားျဖင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္ ပေလာင္မဂၤလာ ေဆာင္တာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းေခြျပန္လာတာ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ထက္ မဂၤလာေဆာင္ ရွိရာ ဆူဆူ အိမ္တို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

မဂၤလာေဆာင္ အိမ္အ၀င္၀




မဂၤလာေဆာင္တဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္က ဗန္းတစ္ခုကို ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္ထဲကို အ၀င္။ ထိုဗန္းကိုင္ထားေသာ လူစုက အထြက္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေတြ႕ၾကသည္။

နတ္ဗန္း



ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီဘန္းက ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ နတ္ပြဲတင္မလို႔တဲ့။ အထဲမွ ျမန္မာလို အနည္းငယ္ ေျပာတတ္ေသာ တိုင္းရင္း သားတစ္ေယာက္ ေျပာသည္။ ဒီဗန္းကို ဘယ္နားေလးမွာ သြားတင္မွာလို႔ ဆက္ေမးေတာ့ . . . . ဒါက မိန္းကေလး အိမ္တဲ့ ေယာက်ာၤးေလး အိမ္ကို နတ္ပြဲနဲ႔ သြားၿပီး နတ္သြားတင္မွာတဲ့။ နတ္သြားတင္မဲ့ ဗန္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေတြကို ဖက္ကေလးထဲအပံု လိုက္ေလးေတြ ပံုထားၿပီး ထမင္းပံုေလးမ်ား ေပၚတြင္ ငါကင္ေလးမ်ားကို ၀ါးတံေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတို႔သားႏွင့္ သမီးဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သတို႔သားကို ျပသည္။ သတို႔သားက နတ္ဗန္းကိုင္ထားတဲ့ လူရဲ႕ အေနာက္က ဂ်ာကင္အကၤ်ီ၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။

ပေလာင္ မဂၤလာေဆာင္ဆိုေတာ့ ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီး တက္ေရာက္ လာသူေတြလဲ ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔၊ ၿမိဳ႕မွာလို မခန္းနားေတာင္ သူ႔ရိုးရာ သူ႔ဓေလ့ သူေတာ့ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထင္ထားၾကသည္။ တကယ္မဂၤလာ ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳထင္ထားသလို မဟုတ္။

သတို႔သမီးကို ေခၚေတာ့ သတို႔သမီးက ရွက္လို႔ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာေပ။ ထြက္လာေတာ့ သတို႔သမီးမွာ ၿမိဳ႕မွာလို႔ မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းၿပီး ဆံထံုးေတြ ထံုးဖို႔ ေ၀းစြ၊ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ လိမ္းျခယ္ထားျခင္း မရွိသလို႔ ေခါင္းပင္ဘီးၿဖီးထား ျခင္းမရွိေပ။

သတို႔သား ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္၊ နတ္ဗန္းကိုသူႏွင့္ သတို႔သမီး ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္



ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက လူခုႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ ေနၾကလို႔လား မသိ သတို႔သမီးကို ၾကည့္ရတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနပံု ေပၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုက သူတို႔ မဂၤလာမွာ အခုလို လာၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနတာကို ႀကိဳက္ပံု မရေပ။

သတို႔သမီးအိမ္



ခဏေလာက္ေနေတာ့ နတ္ဗန္းကိုင္ထားတဲ့ လူကဦးေဆာင္ၿပီး သတို႔သားအိမ္ကို သြားၾကသည္။ သတို႔သား အိမ္ႏွင့္ သတို႔သမီး အိမ္သည္ သုံးအိမ္ေက်ာ္ ေလာက္သာ ေ၀းသည္။

သတို႔သားအိမ္






ရိုးရာ နတ္ကန္ေတာ့ေနစဥ္



သတို႔သား အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚကို နတ္ဗန္းကိုင္သူက ဦးေဆာင္တက္ၿပီး သတို႔သား သတို႔သမီးႏွင့္ မိဘမ်ားက အေနာက္က လိုက္တက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရိုးရာ နတ္စင္အေရွ႕မွာ ဗန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္က ရြတ္ဖတ္ပူေစာ္သည္။ ပေလာင္ အိမ္မ်ားသည္ အလင္း၀င္ေပါက္ မရွိေအာင္ပင္ ေမွာင္မဲေနၿပီး အိမ္၏ အလယ္တြင္ မီးဖိုႀကီး တစ္ခုကို ဖိုထားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထုပ္တန္းမ်ား တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေျပာင္းဖူး မ်ားျပည့္ေနသည္။ အေပၚတြင္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ျဖင့္ အေနက်တ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။


မဂၤလာေဆာင္အၿပီး သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး

ထိုမဂၤလာေဆာင္သည္ အညာမဂၤလာ ေဆာင္မ်ားလို မီးခိုးတိတ္မဟုတ္ပဲ အနီးနား ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္ေလး ငါးေျခာက္ အိမ္ေလာက္ကိုသာ ဖိတ္ေကၽြးသည္ဟု ဆိုသည္။ ေကၽြးရာတြင္ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ဟင္းမွာ ငါးေလး ေပါက္စကင္ ျဖစ္သည္။ ယမကာအျဖစ္ ေျပာင္းအရက္ကို တိုက္သည္။

အိမ္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းကို ကိုင္ၿပီး ပန္းကန္လံုးထဲ ငွဲ႔ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတိုက္သည္။ သူပုလင္းကိုင္သည့္ လက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို ကိုင္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွဲ႕ေပးေနစဥ္မွာ ထိုေဆးလိမ္မွ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား ပန္းကန္ အတြင္းက်သြား သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္သည့္ အရက္ခြက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအရက္မ်ားသည္ ေျပာင္းအရက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးေတာက္ ေအာင္ျပင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ဖို႔ ျငင္းလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ မဂၤလာသို႔ လာေသာလူမ်ား ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး အခ်ိန္လည္း လင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္ရန္အတြက္ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စု ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုရြာသည္ ေတာင္ေပၚရြာ ေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာလမ္းမ်ားသည္ ႏွိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

ရြာအျပင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။

ရြာမွာတုန္းက ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ေမးခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားမည္၍ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပန္ခရီးအထိ ထိုရြာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကိုယ့္သာ ေမးေန မိသည္။

ေစာေစာက မဂၤလာေဆာင္ေလးသည္ ဂုဏ္ေတြ မပါ၊ ေငြေတြမပါ အဲဒီ အတြက္ ကဲ့ရဲ႕မည့္လူလည္း တစ္ေယာက္မရွိပါ။ သတို႔သား သတို႔သမီးမ်ားကလည္း ဂုဏ္မ်ား ေငြမ်ားသည္ သူ႔တို႔ မဂၤလာအတြက္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ထားဟန္ စိုးစဥ္းမွ် မရွိ။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယခုမဂၤလာေလးသည္ ကုန္က်စရိတ္ ေတာ္ေတာ္ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလွည့္ေရာက္ရင္ ဒီရြာမွာပဲ လာေဆာင္ရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည္။

ကားသည္ ေတာင္မ်ားကို ျဖတ္၍ တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းေနသည္။ ရန္ကုန္က အတူလာသည့္ လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာသည္။ သူကိုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရသည္။ သူသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို မဂၤလာ ေဆာင္ဖို႔ စဥ္းစားေနမလား မသိ။

Read More...

Monday, December 17, 2007

လား႐ႈိး

Good Morning Lasho


တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး ပန္းႏွမ္းေတြနဲ႕

အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ လား႐ႈိးၿမိဳ႕

Read More...

Sunday, December 16, 2007

အနိစၥ

ေလာကမွာ မျမဲျခင္းနိယာမ အရ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျမဲျခင္းဆိုတဲ့ နိရာမႀကီးကေတာ့ တည္ၿမဲေနတယ္။ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ဆိုက္ကနက္ႀကီး စီးေနေပမယ့္ အနိစၥ ကိုေတာ့ ေရွာင္လြဲလို႔ မရႏိုင္ရွာၾကဘူး။

မေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့ ကိုရြာသား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးလိုက္တဲ့ လင့္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အနိစၥဆိုတာႀကီးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာလိမ့္မယ္။

Read More...

ပတ္စပို႔

ပတ္စပို႔ရံုးထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ခါတိုင္းႏွင့္အတြင္မတူ။ လူေတြကလည္း ရွင္းေနတယ္။ ဒီေလာက္ လူရွင္းပံု ေထာက္ရင္ တနဂၤေႏြနဲ႔ တနလၤာ ငါမွားၿပီး လာတာလား။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Monday။ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ဘေၾကာင့္ လူေတြဒီေလာက္ရွင္းေနရတာလဲ .......

ွ“ကိုယ္တို႔ ပတ္စပို႔ရံုးကို အသြင္သစ္ ေျပာင္းလိုက္ေလ”
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္

ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္စပို႔ က်မက် ၾကည့္ေပးတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စလစ္ေလးကို ေပးလိုက္တယ္။ အထဲကရဲက စလစ္ကို မယူပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲ။ လက္ထိပ္မ်ား ခပ္ေလမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲတာ လက္ထိပ္ခပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေဗြဖတ္စက္မွာ ႏွိပ္လိုက္တယ္။

“ညီေလး မင့္ပတ္စပို႔က်ၿပီ အေပၚထပ္မွာ သြားထုတ္လိုက္ေတာ့”
“ေၾသာ္ဟုတ္”

“အရင္က ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာ လူေတြတိုေ၀ွ႕ တန္းစီးေနရတဲ့ ေနရာေပါ့ကြ။ အခုေတာ့ ပံုစံ စနစ္သစ္ ေျပာင္းလိုက္လို႔ အားလံုး အိုေက သြားၿပီ”
“*.*”

“ေဟ့ အဲေကာင္ကို ဖမ္းလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ စဥ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ရဲႏွစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္လိုက္ၾကတယ္။

“အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဘးကလူတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္
“ေၾသာ္ဒါက ဒီလိုေလ၊ မင္းေစာေစာက ပတ္စပို႔က်မက် သိဖို႔ လက္ေဗြႏွိပ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ ”
“ဟုတ္”
“အဲလို လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ အမႈရွိတယ္ဆိုရင္ တခါတည္း ေပၚလာတယ္။ ေစာေစာကလူက ေဖာက္ထြင္း၀ိဇၹာေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဖမ္းလိုက္တာ ”
“အဲလိုႀကီးလား”
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘာအမႈမွ က်ဴးလြန္းထားတာ မရွိလို႔။

အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္တာရွိရာကို သြားလိုက္တယ္။ ေကာင္တာေရွ႕မွာ ရပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ...
“ေရာ့ ဒီမွာ မင့္ပတ္စပို႔”
“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔။ ဘာမွ မေျပာရေသးခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ထုတ္ေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၾသသြားတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္လာမယ္ ဆိုတာ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး သိတာလဲ”
“မင္းေအာက္ထပ္မွာ လက္ေဗြကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီ ဆိုကတည္းက အေပၚကို auto report ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ report ကိုကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန ဖတ္ၿပီးေတာ့ မင့္ရဲ႕ ပတ္စပို႔ဟာ ဘယ္မီးခံေသတၱာရဲ႕ ဘယ္အံ၀ွက္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို တခါသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင့္ပတ္စပို႔ရွိတဲ့ အံ၀ွက္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန အလိုေလွ်ာက္ဖြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ငါတို႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ရွာစရာ မလိုဘူး ပြင့္လာတဲ့ အံ၀ွက္ေလးေတြထဲက ပတ္စပို႔ကို ယူလိုက္ရံုပဲ”

“တယ္ဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္မေျပာရပဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ဘာေၾကာင့္မွန္ေအာင္ ေပးႏိုင္တာလဲ။ လူမမွားႏိုင္ဘူးလား”
“ဟဟ .. ။ ေကာင္ေလးရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ေတြက မင္းစဥ္းစားထက္ ႀကိဳျမင္ၿပီးသား။ အဲလို မျဖစ္ရေအာင္ မင္းေကာင္တာမွာ ရပ္ကတည္းက မင့္မ်က္ႏွာကို စကင္ဖတ္လိုက္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင့္မ်က္ႏွာေပါက္ က်ပံုမွာရွိတဲ့ ပြိဳင့္ေတြ နဲ႔ ငါတို႔ ပတ္စပို႔ရံုးမွာ ရွိတဲ့ ပံုေတြထဲက ပြိဳင့္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္က အလိုအေလ်ာက္သြား ရွာၿပီး ေတြ႕ရင္ အခ်က္ျပတယ္။ရွင္းၿပီလား”

“ေၾသာ္ဟုတ္”
“ငါ့တို႔ႏိုင္ငံ နည္းပညာအရ ဆိုရင္ စာအုပ္ေတာင္မလိုဘူးကြ။ သူ႔မ်ားႏိုင္ငံလို ခ်ပ္စ္ျပားေတြလဲမလိုဘူး။ လက္ေဗြေလး ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အားလံုး ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီ။ တျခားႏိုင္ငံေတြက ငါတို႔ ႏိုင္ငံလို မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးလို႔ စာအုပ္ကို ထုတ္ေပးေနရတာ”

“တယ္လည္းဟန္က်ပါလား”
“ဟန္ၿပီလားကြယ္”

“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”

“အစ္ကိုေခၚေနတာ ထင္တယ္”
ေဘးနားေလးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လုပ္ႏိုးေတာ့မွ ငိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကား ႏိုးလာတယ္။
“ေကာင္တာက အစ္ကို႔ကို ေခၚေနတယ္”
“ေၾသာ္ ေက်းဇူးပဲ”

ေကာင္တာေရွ႕မွာ အုံေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး တိုးၿပီး မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အက်ၤ ီ ေခါက္ရိုးေလးေတြ တြန္႔ေၾကသြားေတာ့ ေကာင္တာေရွ႕ေရာက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ တံုကင္နံပါတ္ 512 ပါ”

ကၽြန္ေတာ့္တံုကင္ အ၀ါေရာင္ ကဒ္ျပားေလး ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ........
“ေၾသာ္ရတာ အာေပါက္ေတာ့မယ္ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားနဲ႔၊ အလွည့္ေက်ာ္ေတာ့မလို႔”
“အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔”

“ပတ္စပို႔တင္တာ ဘယ္ႏွစ္လပိုင္းကလည္း”
“2006 ဆယ္လပိုင္းေလာက္က”
“အဲဒါကို အခုမွ လာထုတ္ရသလား၊ ဒီမွာ ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက အထုပ္နံပါတ္ မွားေရး ေပးလိုက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သြားျပန္ၾကည့္”
“ေၾသာ္ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့အေနာက္က အံုေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ေလွခါးအတိုင္း ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေလွခါး အဆင္းေတာ့ ပတ္စပို႔ က်မက် စလစ္ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ၾကည့္ေပးတဲ့ေနရာကို ေရာက္တယ္။ တန္းစီေနတာ အားပါ နည္းတဲ့ လူတန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ စပ္စု ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလစ္ဖတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက နက္၀ပ္ေကာ္နက္ရွင္ က်ေနတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတန္းႀကီးမွာ တန္းစီလိုက္တယ္။ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း နာရီ၀က္ေလာက္တာ ၾကာသြားတယ္ ဘာမွ ထူးမလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္မရွည္တာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ အနားကို တိုးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ စက္ကိုင္တဲ့ ေအာ္ပေရတာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္ေနတယ္။ အျပင္မွာက လူအုပ္ႀကီးက ေခၽြးျပန္ေနၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအာက္မွာ ေကာ္နက္ရွင္က်ေနလို႔ ရွာမဘူးလို႔ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့။ ရွစ္လကၼေလာက္ရွိတဲ့ စာအုပ္ အထူႀကီးေတြ ခ်ေပးတယ္။ အဲစာအုပ္ႀကီးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နာမည္ကို ရွာတယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ သံုအုပ္ေျမာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ သြားေတြ႕တယ္။

အနားနားက တာ၀န္က်ေနတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စလစ္မွာ ေရးထားတဲ့ နံပါတ္ကိုျပင္ေပးတယ္။ စလစ္မွ နံပါတ္ အမွန္ရၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္တာမွာ ျပန္ထပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ သံုးနာရီခန္႔ အၾကာ .........

ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ညေန ငါးနာရီထိုးသြားတယ္။ လူေတြကေတာ ့ေကာင္တာမွာ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတုန္းပဲ။
“*********”
ကၽြန္ေတာ့နာမည္ ေခၚၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပတ္စပို႔ ရၿပီ အထင္နဲ႔ ေကာင္တာကို အူရားဖားရာ ေျပးသြားလိုက္တယ္။
“မင့္ဟာက ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ စေနတနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွာေပးထားလိုက္မယ္။ အဲေတာ့မွ ျပန္လာခဲ့”

ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့
“”

Read More...

Saturday, December 15, 2007

လိေမၼာ္ျခံ


ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လိေမၼာ္သီးမ်ား

Read More...

ေရႊေရာင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္







ကၽြန္ေတာ္ အခုဆိုရင္ ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အခုမၾကည့္လို႔ အရင္က ၾကည့္သလားလို႔ ေမးရင္......

ၾကည့္တာေပါ့။

မွတ္မိေသးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းႏွစ္ နယ္မွာေနတုန္းက ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို ရက္ကြက္ထဲက ဗီဒီယိုရံုမွာ ငါးက်ပ္ေပးၿပီး သြားၾကည့္ရတာ။ ပြဲကေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဗီယက္နမ္။ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ထိုင္းဒိုင္က အနီကဒ္ျပ ထုတ္လိုက္ၿပီး ျမန္မာအသင္း ရႈံးလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲရတယ္။

ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ ေဘာ့လံုး အသင္းက ထံုးစံအတိုင္း လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္နဲ႔။ ကေမၻာဒီးယားကို ႏိုင္ရင္ အုပ္စုတက္ရပါၿပီ ဆိုကာမွ တစ္သက္လံုး မရံုးဖူးတဲ့ ကေမၻာဒီးယားကို ႐ံႈးေအာင္ကန္ၿပီးျပန္လာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က ကေမၻာဒီးယား အသင္းဟာ ျမန္မာကို ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ ႐ႈံးခ်င္႐ႈံး ထြက္ရမွာ။ ျမန္မာက ႏိုင္ရင္ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲ တက္ရမွာ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဆီယံခ်န္ပီယံရွစ္ (တိုက္ဂါးဖလား အမည္ေျပာင္း) ပြဲမွာလည္း စလာလာခ်င္း အိမ္ရွင္ ထိုင္းကို အသာစီးနဲ႔ ကန္ၿပီး သေရက်တယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေဘာ့လံုး အသင္းေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီဟလို႔ ထင္လုိက္ကာရွိေသးတယ္ မေလးကို သေရ ထပ္က်တယ္။ ေနာက္ဆံုးပြဲ ဖိလစ္ပိုင္ကို ႏိုင္တယ္ဆိုတယနဲ႔ တက္ပါၿပီ ဆိုကာမွ ဖိလစ္ပိုင္ကိုလည္း သေရကန္ၿပီး အုပ္စုပြဲနဲ႕ ျပန္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ႏွစ္က ဖိလစ္ပိုင္ အသင္းဟာ မေလးကိုေရာ ထိုင္းကိုပါ ဂိုးျပတ္နဲ႔ ႐ႈံးထားတာ။ ျမန္မာအသင္းကေတာ့ ထိုင္းနဲ႔ မေလးကို ေျခသာစီးၿပီး သေရက်ထားတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာအသင္းအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွ ဖိလင္ပိုင္ကို ႏိုင္ဖို႔ အလားအလာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါကို သေရက်ေအာင္ ကန္ခဲ့တယ္။

အဲေနာက္ပိုင္း ျမန္မာေဘာ့လံုးပြဲဆိုရင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေဘာ့လံုးအသင္းကို မုန္းလို႔ ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ခ်စ္လြန္းလို႔ ၾကည့္မိရင္ အသည္းနာလြန္းလို႔ မၾကည့္တာ။

ဒီေန႔ ထိုင္းနဲ႔ ကန္တဲ့ပြဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္လုိက္ဖူး။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႐ႈံးတယ္တဲ့ ....

* * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္က္ တရုပ္မင္းသား ယြန္ေျပာင္းက ေဘာ့လံုး မင္းသားဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယြန္ေျပာင္းလို ကြန္ဖူးေတြ တတ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ၀ူခုန္းလို တန္ခိုးရွိခ်င္တယ္။ စူပါမင္းရဲ႕ ပါ၀ါေတြ ရလိုက္ခ်င္တယ္။ ၿပီေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ေဘာ့လံုးကြင္းထဲ ဆင္းၿပီး ဗီယက္နမ္ကို တစ္ဂိုးၿပီး တစ္ဂိုး သြင္းေနမိတယ္။

ဒီေန႔ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာပြဲကို ၾကည့္ၾကတဲ့ ျမန္မာပရိတ္သတ္ေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ သလို ပါ၀ါေတြ တန္ခိုးေတြ စုၿပီး ထိုင္းအသင္းကို ဂိုးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကူးထဲမွာ သြင္းေနၾကမလဲ မသိ .....



ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေရႊေရာင္ဖလား

Read More...

ခရီးသြားရင္း ရိုက္ခဲ့ေသာဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕


ျပင္ဦးလြင္မွာ နံနက္စာစား

လားရႈိးကိုစတက္ၿပီ

လမ္းမွာကားပ်က္ေနတုန္း ရိုက္ထားတာ





ေက်ာက္မဲမွာ ေန႔လည္စာစား

အရႈပ္တက ထိပ္ေခါင္ သပြတ္အူဆိုတာ အဲဒါေပါ့

လားရႈိးေရာက္ေတာ့ မိုးေပၚမွာ ပ်ံေနတဲ့ ဂ်က္ကို ရိုက္ထားတာ

Read More...

Thursday, December 13, 2007

ဒိုက္နမိုက္ ႏွင့္ ဓာတ္ပံု




အခ်ိန္ကား .........
ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္ေနၿပီ
ဒီဇင္ဘာ ညတစ္ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို ျမဴႏွင္းမ်ားက လႊမ္းျခံဳထားသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ တစ္ေရာက္တည္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ေစ်းေပါေပါ ေပးရသည့္ တရုပ္ဘီယာ ပုလင္းမ်ားသာရိွသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေ၀းက မာက်ဴရီမီးတိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ လက္ထဲမွ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ရင္းျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္။ ထိုသို႔ အေ၀းမွ မာက်ဴရီမီး တိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ မဲမဲ အရိပ္တစ္ခုက ေရႊ႕ရွားလာသည္။ အေ၀းမွ မသဲမကြဲ ျမင္ရေတာ့ လူရိပ္သည္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အရပ္ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလူသည္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာသို႔ ဦးတည္ၿပီး လာေနသည္။

ေသခ်ာ သဲသဲ ကြဲကြဲ ျမင္ရေတာ့ ထိုလူသည္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ ျမန္မာ ဘီယာ ပုလင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ထားသည္။

Can I sit ?
ႏိုင္ငံျခားသားက ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ဖို႔ ခြင္းေတာင္းသည္။

You can
ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားေလးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သိစြာျဖင့္ သူ႔ဘီယာ ပုလင္းဖံုးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ဖြင့္ေပး လိုက္သည္။ သူေတာ္ေတာ္ ေလးသေဘာ က်သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္ေသာ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။

“ျမန္မာလို ေျပာတတ္လား ”
“အန္ ... ျမန္မာပါဆို ျမန္မာလို မေျပာတတ္ပဲေနမလား”

“ ႏိုး . . ႏိုး ..၊ ဒီမွာက တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားေတာ့ တခ်ိဳ႕ ကျမန္မာလို မေျပာတတ္ၾကဘူးေလ အဲဒါေၾကာင့္ ေမးၾကည့္တာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားလို ဧည့္သည္ပဲ”

ေစာေစာက ေဖာက္လိုက္ေတာ့ ျမန္ဘီယာ ပုလင္းအဖံုးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္သည္းႏွင့္ ျခစ္ၿပီး အျဖဴဖပ္ေလးကို ခြာလိုက္သည္။ အျဖဴဖပ္ေလး ကြာသြားေတာ့ ကရ၀ိက္ပံုေလး ေပၚထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းပဲ ထို အဖံုးေလးကို ညစ္ေကြးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေ၀းကို တစ္ခါတည္း ကန္လြင့္ ပစ္လိုက္သည္။

“ ေဟ့ မဲေပါက္တယ္ မုို႔လား ဘာျဖစ္လို႔ လြင့္ပစ္လိုက္ရတာလဲ”
ႏိုင္ငံျခားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္

“ အဲဒီ ပံုကိုကရ၀က္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
“ဒီလိုပါပဲ”

“ေျပာပါဦး”
“ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အရွည္ႀကီးပဲ”

“လိုရင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာေပါ့ကြာ”
“အင္းေျပာျပမယ္”

“အင္းေျပာ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာပုလင္းကို တႀကိဳက္ေမာ့ေသာက္ လုိက္သည္။ သူလဲ သူ႔လက္ထဲက ဘီယာ ပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာမလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနသည္။

“ ဒီလိုဗ်ာ လြန္ခဲ့ ရက္ပိုင္းေလာက္က အဲဒီကရ၀ိက္ပံု ေနာက္ခံပါတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ရိုက္ခဲ့တယ္”
“*.*”

“အဲပံုကို မသာမာသူတစ္ေယာက္က တျခားေနရာမွာ တလြဲ သံုးလိုက္တယ္”
“အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္း ေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ ျဖစ္ရတာေပါ့”
“ဟား . ... ဟား .....”

ႏိုင္ငံျခားက ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ထရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွာ စိတ္တိုတတ္သူ တစ္ေယာက္သာ ဆိုလွ်င္ ထိုမ်က္ႏွာကို ဘီယာႏွင့္ ပက္ၿပီး ေခါင္းကို ပုလင္းျဖင့္ ရိုက္ခြဲလိုက္ မလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရယ္သံ ဆံုးေအာင္ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”
“တိုက္ဆိုင္လို႔ပါကြာ”

“ဘယ္လို တိုက္ဆုိင္တာလဲ”
“တခ်ိန္တုန္းက ငါက ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ တီထြင္ခဲ့ဖူးတယ္”
“အင္း”

“ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲပစၥည္းကို တျခားေနရာမွ သံုးၾကတယ္”
“ေၾသာ္”

“အဲပစၥည္းကို ငါတီထြင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ အေဖ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ျပတ္သြားၿပီး၊ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ညီ အပါအ၀င္ လူအေျမာက္ အမ်ား ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ဒိုင္းနမိုက္ ကိုတီထြင္ခဲ့တဲ့လူေပါ့”

“အင္း”
“ဘာ! ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက Nobel ေပါ့။ ဟုတ္လား”

“အင္းဟုတ္တယ္၊ ငါက ဒိုက္နမိုက္ ကိုတီထြင္တယ္ဆိုတာ။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကို ျဖိဳတာတို႔၊ တတာေဟာင္းတို႔၊ အေဆာက္အဦး အေဟာင္းတို႔ကို ျဖိဳဖ်က္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ။ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သတ္တဲ့ေနရာမွ အသံုးျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဓာတ္ပံုကို ရိုက္တယ္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ရိုက္ခဲ့တာ၊ တျခားေနရာမွာ အသံုးခ်ဖို႔ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေသေအာင္ သတ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ေဖာက္ခြဲ ေရးပစၥည္း တစ္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳေနၾကတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ရိုက္တဲ့ ပံုကလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မန္မာနေတြနဲ႔ လက္စားေျခတဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳခံလုိက္ရတယ္”

“အရင္က လူေတြကို အဲေလာက္ထိ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ မထြက္ထားမိခဲ့ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အဲေလာက္ ေအာက္တန္းက် လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိဘူး

“အဲလို ထင္တာမွားတာပဲ၊ အဲလို တလြဲသံုးစြဲမႈေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ ညီအပါ၀င္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“အဲဒီပံုကို တလြဲေနရာမွ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အပါ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ့ရတယ္”

“ငါဟာ အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို လူသတ္လက္နက္ျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာလို႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ လူသတ္လက္ နက္အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က လူသတ္လက္နက္အျဖစ္ အသံုျပဳၾကတာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ ထိုးဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဓာတ္ပံုကို မာန္မာနျခင္း ျပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးျခဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။

“ ငါက တလြဲ ေတြးေနတဲ့ လူေတြကို သတင္းစားရွင္းလင္းပြဲ ႀကီးလုပ္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီပစၥည္းကို လူသတ္လက္နက္ အျဖစ္ အသံုးခ်ဖိုပ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား ဆိုၿပီး ရွင္းျပေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ တီထြင္ခဲ့တဲ့ ဒိုက္နမိုက္ေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုုးခဲ့ၿပီးၿပီ။ရွင္းျပေနလဲ ငါ့မွာ အျပစ္မရွိ ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ ေသသြားတဲ့လူေတြ အသက္ျပန္မရွင္ေတာ့ဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲလုိပဲ အဲဒီပံုကို ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးဖို႔ ပို႔ခဲ့တာပဲ ဒီလိုေနရာမွာ တလြဲ အသံုးခ်ဖို႔ ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ရွင္းျပ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ”

“ငါမွားတဲ့ အဓိက အမွားက ဒိုက္နမိုက္ကို တီထြင္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူေတြကို ဟယအဲေလာက္ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိလို႔”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ရုိက္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အမွားေသးဘူး။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္မွ မွားသြားတာ”

“ ေအးမိုးလဲ အေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ ငါျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟုတ္”

ထို႔ေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ လက္က်န္ ဘီယာေလးကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး
“မင့္ကို မွာစရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကိုယ္က ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့ေပမယ့္။ အသံုးျပဳတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ တျခားေနရာမွ တလြဲ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆုိတာ မေသမခ်င္း မွတ္ထားေပေတာ့”

ထိုသုိ႔ မွာၿပီးေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ႏွင္းျမဴၾကားထဲသို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုး၀င္း ေပ်ာ္ကြယ္သြာပါေတာ့သည္။

Read More...

Tuesday, December 04, 2007

ခရီးသြားမယ္ဗ်ိဳ႕


ခရီးသြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းကို တစ္ပတ္ခန္႔ ရပ္နားထားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ...............
ခရီးမွ ျပန္လာမွသာ ဆက္ေရးျဖစ္မည္ျဖစ္ပါသည္။




Read More...