ပတ္စပို႔

ပတ္စပို႔ရံုးထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ခါတိုင္းႏွင့္အတြင္မတူ။ လူေတြကလည္း ရွင္းေနတယ္။ ဒီေလာက္ လူရွင္းပံု ေထာက္ရင္ တနဂၤေႏြနဲ႔ တနလၤာ ငါမွားၿပီး လာတာလား။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Monday။ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ဘေၾကာင့္ လူေတြဒီေလာက္ရွင္းေနရတာလဲ .......

ွ“ကိုယ္တို႔ ပတ္စပို႔ရံုးကို အသြင္သစ္ ေျပာင္းလိုက္ေလ”
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္

ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္စပို႔ က်မက် ၾကည့္ေပးတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စလစ္ေလးကို ေပးလိုက္တယ္။ အထဲကရဲက စလစ္ကို မယူပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲ။ လက္ထိပ္မ်ား ခပ္ေလမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲတာ လက္ထိပ္ခပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေဗြဖတ္စက္မွာ ႏွိပ္လိုက္တယ္။

“ညီေလး မင့္ပတ္စပို႔က်ၿပီ အေပၚထပ္မွာ သြားထုတ္လိုက္ေတာ့”
“ေၾသာ္ဟုတ္”

“အရင္က ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာ လူေတြတိုေ၀ွ႕ တန္းစီးေနရတဲ့ ေနရာေပါ့ကြ။ အခုေတာ့ ပံုစံ စနစ္သစ္ ေျပာင္းလိုက္လို႔ အားလံုး အိုေက သြားၿပီ”
“*.*”

“ေဟ့ အဲေကာင္ကို ဖမ္းလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ စဥ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ရဲႏွစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္လိုက္ၾကတယ္။

“အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဘးကလူတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္
“ေၾသာ္ဒါက ဒီလိုေလ၊ မင္းေစာေစာက ပတ္စပို႔က်မက် သိဖို႔ လက္ေဗြႏွိပ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ ”
“ဟုတ္”
“အဲလို လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ အမႈရွိတယ္ဆိုရင္ တခါတည္း ေပၚလာတယ္။ ေစာေစာကလူက ေဖာက္ထြင္း၀ိဇၹာေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဖမ္းလိုက္တာ ”
“အဲလိုႀကီးလား”
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘာအမႈမွ က်ဴးလြန္းထားတာ မရွိလို႔။

အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္တာရွိရာကို သြားလိုက္တယ္။ ေကာင္တာေရွ႕မွာ ရပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ...
“ေရာ့ ဒီမွာ မင့္ပတ္စပို႔”
“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔။ ဘာမွ မေျပာရေသးခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ထုတ္ေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၾသသြားတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္လာမယ္ ဆိုတာ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး သိတာလဲ”
“မင္းေအာက္ထပ္မွာ လက္ေဗြကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီ ဆိုကတည္းက အေပၚကို auto report ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ report ကိုကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန ဖတ္ၿပီးေတာ့ မင့္ရဲ႕ ပတ္စပို႔ဟာ ဘယ္မီးခံေသတၱာရဲ႕ ဘယ္အံ၀ွက္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို တခါသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင့္ပတ္စပို႔ရွိတဲ့ အံ၀ွက္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန အလိုေလွ်ာက္ဖြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ငါတို႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ရွာစရာ မလိုဘူး ပြင့္လာတဲ့ အံ၀ွက္ေလးေတြထဲက ပတ္စပို႔ကို ယူလိုက္ရံုပဲ”

“တယ္ဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္မေျပာရပဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ဘာေၾကာင့္မွန္ေအာင္ ေပးႏိုင္တာလဲ။ လူမမွားႏိုင္ဘူးလား”
“ဟဟ .. ။ ေကာင္ေလးရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ေတြက မင္းစဥ္းစားထက္ ႀကိဳျမင္ၿပီးသား။ အဲလို မျဖစ္ရေအာင္ မင္းေကာင္တာမွာ ရပ္ကတည္းက မင့္မ်က္ႏွာကို စကင္ဖတ္လိုက္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင့္မ်က္ႏွာေပါက္ က်ပံုမွာရွိတဲ့ ပြိဳင့္ေတြ နဲ႔ ငါတို႔ ပတ္စပို႔ရံုးမွာ ရွိတဲ့ ပံုေတြထဲက ပြိဳင့္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္က အလိုအေလ်ာက္သြား ရွာၿပီး ေတြ႕ရင္ အခ်က္ျပတယ္။ရွင္းၿပီလား”

“ေၾသာ္ဟုတ္”
“ငါ့တို႔ႏိုင္ငံ နည္းပညာအရ ဆိုရင္ စာအုပ္ေတာင္မလိုဘူးကြ။ သူ႔မ်ားႏိုင္ငံလို ခ်ပ္စ္ျပားေတြလဲမလိုဘူး။ လက္ေဗြေလး ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အားလံုး ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီ။ တျခားႏိုင္ငံေတြက ငါတို႔ ႏိုင္ငံလို မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးလို႔ စာအုပ္ကို ထုတ္ေပးေနရတာ”

“တယ္လည္းဟန္က်ပါလား”
“ဟန္ၿပီလားကြယ္”

“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”

“အစ္ကိုေခၚေနတာ ထင္တယ္”
ေဘးနားေလးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လုပ္ႏိုးေတာ့မွ ငိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကား ႏိုးလာတယ္။
“ေကာင္တာက အစ္ကို႔ကို ေခၚေနတယ္”
“ေၾသာ္ ေက်းဇူးပဲ”

ေကာင္တာေရွ႕မွာ အုံေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး တိုးၿပီး မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အက်ၤ ီ ေခါက္ရိုးေလးေတြ တြန္႔ေၾကသြားေတာ့ ေကာင္တာေရွ႕ေရာက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ တံုကင္နံပါတ္ 512 ပါ”

ကၽြန္ေတာ့္တံုကင္ အ၀ါေရာင္ ကဒ္ျပားေလး ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ........
“ေၾသာ္ရတာ အာေပါက္ေတာ့မယ္ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားနဲ႔၊ အလွည့္ေက်ာ္ေတာ့မလို႔”
“အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔”

“ပတ္စပို႔တင္တာ ဘယ္ႏွစ္လပိုင္းကလည္း”
“2006 ဆယ္လပိုင္းေလာက္က”
“အဲဒါကို အခုမွ လာထုတ္ရသလား၊ ဒီမွာ ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက အထုပ္နံပါတ္ မွားေရး ေပးလိုက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သြားျပန္ၾကည့္”
“ေၾသာ္ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့အေနာက္က အံုေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ေလွခါးအတိုင္း ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေလွခါး အဆင္းေတာ့ ပတ္စပို႔ က်မက် စလစ္ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ၾကည့္ေပးတဲ့ေနရာကို ေရာက္တယ္။ တန္းစီေနတာ အားပါ နည္းတဲ့ လူတန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ စပ္စု ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလစ္ဖတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက နက္၀ပ္ေကာ္နက္ရွင္ က်ေနတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတန္းႀကီးမွာ တန္းစီလိုက္တယ္။ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း နာရီ၀က္ေလာက္တာ ၾကာသြားတယ္ ဘာမွ ထူးမလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္မရွည္တာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ အနားကို တိုးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ စက္ကိုင္တဲ့ ေအာ္ပေရတာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္ေနတယ္။ အျပင္မွာက လူအုပ္ႀကီးက ေခၽြးျပန္ေနၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအာက္မွာ ေကာ္နက္ရွင္က်ေနလို႔ ရွာမဘူးလို႔ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့။ ရွစ္လကၼေလာက္ရွိတဲ့ စာအုပ္ အထူႀကီးေတြ ခ်ေပးတယ္။ အဲစာအုပ္ႀကီးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နာမည္ကို ရွာတယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ သံုအုပ္ေျမာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ သြားေတြ႕တယ္။

အနားနားက တာ၀န္က်ေနတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စလစ္မွာ ေရးထားတဲ့ နံပါတ္ကိုျပင္ေပးတယ္။ စလစ္မွ နံပါတ္ အမွန္ရၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္တာမွာ ျပန္ထပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ သံုးနာရီခန္႔ အၾကာ .........

ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ညေန ငါးနာရီထိုးသြားတယ္။ လူေတြကေတာ ့ေကာင္တာမွာ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတုန္းပဲ။
“*********”
ကၽြန္ေတာ့နာမည္ ေခၚၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပတ္စပို႔ ရၿပီ အထင္နဲ႔ ေကာင္တာကို အူရားဖားရာ ေျပးသြားလိုက္တယ္။
“မင့္ဟာက ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ စေနတနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွာေပးထားလိုက္မယ္။ အဲေတာ့မွ ျပန္လာခဲ့”

ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့
“”