Art is My Life: April 2013

Friday, April 26, 2013

မီးျခစ္စက္ ႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္



 ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ

မီးျခစ္စက္ဆုိတာ ရန္ကုန္ တစ္ဖက္ကမ္း သမၼတ ကမ္းေျခကေန ဆုိင္ကယ္နဲ႔ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ရြာေလးပါ... ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္ကေတာ့ အဲဒီရြာ သြားတဲ့ လမ္းေဘး မွာရွိတာ... ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီရြာေလးနဲ႔ အဲဒီ လက္နက္တုိက္ အေၾကာင္း သိတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါလိမ့္မည္....

“ အရင္က ဒီရြာေနရာမွာ မီးျခစ္စက္ရံု ရွိတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီရြာနာမည္ကို မီးျခစ္စက္ရံုလုိ႔ ေပးခဲ့တာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔သည့္ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီသမားက ေျပာသည္။  ရြာေလးသည္ အိမ္ေျခတစ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီး  ျမစ္ဆိပ္ကမ္းဘက္ ထြက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သီလဝါ ဆိပ္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။  ရြာထဲမွာ ေသာက္ေရကန္ ႏွစ္ကန္ရွိၿပီး ေရခ်ိဳမထြက္သည့္ ထိုရြာအတြက္ေတာ့ ထိုကန္ကိုသာ အဓိက အားထားရသည္။ ရြာထဲက လမ္းေလးကိုေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတြ ခင္းထားသည္။ ရြာလမ္းဆုိသည္ကလည္း အညာမွာလို လွည္းသြားလုိ႔ရေအာင္ က်ယ္သည့္ လမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ ေလးေပသာသာ လမ္းက်ဥ္း 
ေလးမ်ားသာ  ျဖစ္သည္။


ျမစ္ကမ္းက အုတ္ခံုမွာ ေအးေအးလူလူ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္

ကၽြန္ေတာ္ဒီရြာေလးကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပံုက ဓာတ္ပံုရိုက္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ရင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္နား ပတ္ဝန္းက်င္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ရြာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးပါသည္။ သည္ရြာကေတာ့ အမ်ားစုက ဆင္းရဲၾကေပမယ့္ အျခား ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ ေတြလို  ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲတစ္လံုးႏွင့္ တစ္လံုး ျပြတ္သိပ္ ေနေအာင္ ေဆာက္ထားျခင္း မ်ိဳးမဟုတ္။  ကြန္ကရစ္လမ္း  သူ႔ဝင္းသူ႔ျခံႏွင့္ အိမ္ေလးေတြက တစ္လံုးက သီးသီးသန္႔သန္႔ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္ ကိုသတိထားမိသည္။ 


 ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးေနၾကသူမ်ား

ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္က ေနာက္က်သည့္အတြက္ ဓာတ္ပံု အမ်ားႀကီး ရိုက္ဖို႔ အခ်ိန္မရ။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာမီ ေန ဝင္သြားသည္။  ေနာက္မွ တစ္ခါျပန္လာဦးမည္ဟု ေတြးကာ ရန္ကုန္ ဘက္ကမ္းသို႔
 ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ပထမႀကိမ္ ေရာက္ျဖစ္တာက ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလက ျဖစ္သည္။  ယခု တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္ ျဖစ္သည္က မတ္လ။ ႏိုဝင္ဘာကေတာ့ ေဆာင္းဝင္စကာလျဖစ္တာ ေၾကာင့္ျမဴေလးေတြ ရွိသည္။ မိုး ကုန္ၿပီးခါစ ျဖစ္ေၾကာင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဖုန္ေတြ သိပ္မရွိလွ။ ဒီတစ္ေခါက္သြားျဖစ္ေတာ့ မတ္လ။  ေရာက္ၿပီးခါမွ ေနဝင္သြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေစာေစာ ထြက္လာခဲ့မိသည္။  သမၼတ ဆိပ္ကမ္းမွ ယင္းရြာသို႔ အေရာက္သြားရာ လမ္းမွာ လြင္တီးေခါင္။ ပူလုိက္သည့္ေနက ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။


ေလွေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး


ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ရြာေလးရဲ႕ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရတာက ကေလး တစ္ေယာက္က စက္ေလွတစ္စီးကို ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ ေမာင္းကာ ေလွကို ကမ္းမွ  ကပ္လုိက္ ခြါလုိက္ႏွင့္ ကစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီကေလး တယ္ဟုတ္ ပါလားလုိ႔ ေတြးကာ လက္ယပ္ ေခၚလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရပ္   ေခၚတာ   ျမင္ေတာ့  ကၽြန္ေတာ္ ရွိရာဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းကာ ကမ္းကပ္လာသည္။ 

ေကာင္ေလး မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ ေမးေတာ့။ ေလွေမာင္းေနတာတဲ့။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ဆုိေတာ့ ရွစ္ႏွစ္တဲ့။ မင္းကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေမာင္းတတ္လား ဆုိေတာ့ ေမာင္းတတ္တာေပ့ါတဲ့။
 ျမစ္လယ္မွာ က်ားပိုက္ တန္းေနတဲ့ ေလွေတြ လုိက္ပို႔ေပးမလားဆုိေတာ့။  ရတယ္တက္တဲ့။  အဲဒါနဲ႔ ေလွေပၚကို တက္လိုက္လာသည္။  ကၽြန္ေတာ္နဲ႔  ရန္ကုန္က လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
 ေလွ ေပါက္စေလးနဲ႔  ေလွေမာင္းသူ  ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဟ့လူ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့။  
ျဖစ္ပါတယ္ဟု ေျပာကာ ေလွကို ျမစ္လယ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ထြက္လာခဲ့သည္။ 
 ေလွက ခပ္ေသးေသးျဖစ္ျဖစ္ၿပီး ငါးပိုက္ခ်သည့္ ေလွျဖစ္သည္။     ေလွ ေသးေလးေပၚမွာ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ အျပည့္တင္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကငါး ဖမ္းပိုက္ပံုေပၚက ထုိင္လုိက္ရသည္။ ထိုင္ေနရင္း ေလွဦးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလွက အေကာင္းမဟုတ္။  ေပါက္ေနသည္။ ေပါက္ေနသည့္ေနရာကို ရႊံ႕ႏွင့္ဖာထားသည္။ ထိုဖာေသာေနရာမွ ေရမ်ား စိမ့္ဝင္ေနသည္။  ေရေတြ စိမ့္ဝင္တာေတာ့ ျမင္ေတာ့ လူက မ်က္လံုးျပဴးလာသည္။    အကယ္၍ ေလွနစ္သြားလွ်င္.. ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးတတ္သည္ ဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ျမစ္လို ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကူးႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။

ငါးဖမ္းပိုက္ေတြကေတာ့ ေရေပၚ ေပၚလိမ့္မည္ထင္သည္။ အကယ္၍ ေလွနစ္သြားလွ်င္ ယင္းငါးဖမ္း ပိုက္မ်ားကို အားကိုးရမည္။  သို႔ေပမယ့္ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ ေရေပၚမွာ ေပၚမေပၚ  မေသခ်ာ..
 ေလွေမာင္းသည့္ ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္မိသည္။  မေပၚဘူးတဲ့။  စိတ္ကူး  ထဲမွာေတာ့
 ေတြးလိုက္သည္။ ေသၿပီဆရာေပ့ါ။ ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကလုိက္လာသည့္
 သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကင္မရာႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကို   ျပျပေလး  ျမင္ရသည္။ ေလွျမဳပ္လုိ႔ကေတာ့ အပီရိုက္မည့္ပံုမ်ိဳး။  ေလွဝမ္းေပါက္ေနတာကို  ဒီတုိင္း  ထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခြက္ေလးကို ကိုင္ကာ ေလွဝမ္းထဲ ဝင္လာသည့္ ေရမ်ားကို ခပ္ထုတ္ ေနရသည္။



က်ားပိုက္ ေထာင္ေနတဲ့ ေလွ 

ဒီေရတက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာၾကာင့္ ျမစ္လယ္ က်ားပိုက္တန္းသည့္ ေလွမ်ားကို သြားရသည့္  အသြား ခရီးသည္ ေရဆန္ ျဖစ္ေနသည္။  ဆယ္မိနစ္သာသာ ေလာက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ ျမစ္လည္က
 က်ားပိုက္ တန္းသည့္ ေလွနားကို ေရာက္လာသည္။  ကၽြန္ေတာ္ စီးလာသည့္ ေလွေလးႏွင့္ က်ားပိုက္ တန္းေနသည့္ ေလွမ်ားကို တြဲခ်ည္ဖုိ႔ ကပ္ေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလက ရုတ္တရက္ စက္ရပ္ သြားသည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ေရစီးၾကမ္းသည္။ စက္ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္း ေရစီးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေလွ ေမ်ာပါ သြားသည္။ ေလွ ေမာင္းသည့္ ကေလးက ရပ္သြားသည့္ စက္ကို ျပန္ႏွိဳးေနသည္။ စက္က ႏိုးမလာ..။ ေကာင္ေလး ဆီကုန္သြားတာလားလို႔ ေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ရွင္းသြားပဲ။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ားပိုက္ တန္းသည့္ ေလွေတြႏွင့္  ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔  ေလွေလးက ေတာ္ေတာ္ ေဝးသြားၿပီ။ ေရစီးက သန္သည္ကိုး။

ေနာက္ေတာ့ စက္ျပန္ႏွိဳးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွကေလး က်ားပိုက္  တန္းသည့္      ေလွေတြဆီ  ျပန္ေရာက္လာၿပီး တြဲခ်ည္လိုက္သည္။   က်ားပိုက္   တန္းသည့္ ေလွေပၚတက္လိုက္သည္။
 ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔ေလွ ေသးေသးေလးထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့သည္။

က်ားပိုက္ဆိုသည္မွာ ဒီေရ အတက္အက်တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရစီးေၾကာင္းတြင္  ဧရာမ
ပိုက္အိတ္ႀကီးကို ခ်ထားၿပီး ငါးဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚေရာက္သြားေတာ့ ေလွေပၚရွိ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးေလးၾကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဝမ္းပန္းတသာ ၾကိဳၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔က ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔က တြံေတးဘက္မွ လာေရာက္ ငါးဖမ္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာငါးေတြရၿပီးလဲ ဆိုေတာ့ သိပ္မရေသးပါဘူးတဲ့။ ပုစြန္ေတြေရာ ရွိလားဆုိေတာ့ ရွိတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုေရာင္းလည္း ဆုိေတာ့ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေစ်းတဲ့။ အဲဒါဆုိလည္း ငါးဆယ္သားဝယ္မယ္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့...   လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားရေအာင္ ေစာေစာကမွ မိထားတဲ့ အေကာင္ေတြ ေပးလုိက္မယ္... ဟုဆိုကာ ျမစ္ထဲတြင္ စိမ္ထားေသာ ပိုက္အိတ္ ေသးေသးေလးကို ဆြဲမလုိက္သည္။ ပုစြန္ထုပ္ အရွင္ေကာင္ေတြ...  

ပုစြန္ထုပ္ အရွင္ေတြကို ယူသြားလုိ႔ မျဖစ္။ အရွင္ေကာင္ေတြ ယူလာရင္ အေမက စားလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသၿပီးသားေတြပဲ ေပးဆုိေတာ့။   ရန္ကုန္က လာတာ မဟုတ္လား ဒီတုိင္း သယ္သြားလုိက္
 လမ္းမွာ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲလို မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ေသတာမ်ိဳးလဲ  မလိုခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ ေရခဲရိုက္ထားသည့္  ပုစြန္ထုပ္မ်ားကို ထုတ္ေပးသည္။ ငါးဆယ္သားကို ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ကိုးေကာင္ ထည့္ေပးသည္။ ရန္ကုန္မွာ ဆုိလွ်င္ အဲဒါကို တစ္ပိသာဟု ေျပာေရာင္းလိမ့္မည္ ထင္သည္။   ကၽြန္ေတာ္က ေငြေျခာက္ေထာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့  သူတုိ႔က ေတာ္ေတာ္   ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
 ေနာက္ကိုလည္း  လာခဲ့ဖုိ႔ မွာၾကသည္။  အဲဒီေလွေပၚမွာ စိတ္ၾကိဳက္ဓာတ္ပံု ရိုက္ၿပီးေတာာ့  မီးျခစ္စက္ရြာ ဘက္ကမ္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အသြားခရီးက ေရဆန္ျဖစ္ေနေတာ့ ဆယ္မိႏွစ္သာသာ ေမာင္းရေသာ္လည္း အျပန္ခရီးက ငါးမိႏွစ္ခန္႔သာ ၾကာသည္။ ကမ္းေရာက္ေတာ့ ေလွေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးကို မင္းေတာ္တယ္ နာမည္ ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ မင္းေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို မုန္႔ဖိုး တစ္ေထာင္ေပးၿပီး ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ 

အျပန္လမ္းမွာ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္ ဆုိတာကို ဝင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အရင္တစ္ခါ လာစဥ္ကတည္းက ယင္းေနရာတြင္ လက္နက္တုိက္ရွိသည္ဟု ဆုိင္ကယ္သမားက ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မိုးခ်ဳပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ အခုတစ္ခါတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္သည္ ကားလမ္းမွ ကိုက္သံုးရာေလာက္ အကြာတြင္ ရွိၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကုန္းမို႔မို႔ေလး တစ္ခုသာ ျမင္ရသည္။ ယင္းကုန္းမုိ႔မုိ႔ေလးကို ေက်ာ္သြားေတာ့ အထဲမွာ အေဆာက္ဦ အေဟာင္ေလးတစ္ခု။ အေဆာက္အအံုမွာ ေညာင္ပင္ေတြ ေပါက္ေနသည္။
 အေဆာက္ဦကို အေဝးကေန လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ အေဆာက္ဦ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကုန္းမို႔မို႔ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ အထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ အေဆာက္အအံုမွာ  အခန္း
ႏွစ္ခန္းရွိၿပီး  အခန္းတစ္ခန္းလွ်င္ သီးျခား အေပါက္တစ္ေပါက္စီ ျဖစ္သည္။  ေဒသခံမ်ား ယင္းအေဆာက္ အအံုကို အိမ္သာဟု သေဘာထားသည္လားမသိ။ အထဲမွာေတာ့ ဟိုတစ္ပံု ဒီတစ္ပံု။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္လုိ႔ ေျပာတာပဲ ဟုသာ ေျပာႏုိင္ၿပီး ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မေျပာႏုိင္ၾကေပ...

စိုးေဇယ်ထြန္း
26 4 2013


 ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္





Read More...