Art is My Life: September 2008

Friday, September 26, 2008

၀ါဆို၀ါေခါင္ ကင္မရာေပါင္

ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္လုပ္တုန္းက ဓာတ္ပုံဆရာဆိုတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ အာရေက ေတာ္ေတာ္လွ်ံမွာပဲလို႔ ......
အဲဒီတုန္းက အဲဒီဓာတ္ပံုသမားက ညဥ္းတယ္။ ဘယ္ကလာကြာ။ ဒီအခ်ိန္က ဓာတ္ပံုေတြ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ရာ သီခ်ိန္မဟုတ္ဘူးကြ။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ကင္မရာ ေပါင္တဲ့။ ဓာတ္ပံု ဆိုတာ သတင္းကၽြတ္ၿပီးမွ အလုပ္ျဖစ္တာကြတဲ့............

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပါပဲ ..........

ဒီေန႔ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာထေတာ့။ ေရခ်ိဳးတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အျပင္သြားဖို႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .... ႏွစ္ရာတန္ အစုတ္ေလး ႏွစ္ရြက္ရယ္ တစ္ဆယ္တန္ အစုတ္ေလး တစ္ရြက္ရယ္။ ဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူး ေမ့ေနလိုက္တာ။ ေလာေလာဆယ္ ေငြ၀င္ဖို႔ အေပါက္အလမ္းကလဲ မရွိေသးဘူး။ လက္ရွိ က်န္ေနတဲ့ ေငြေလးရာ့ တစ္ဆယ္က မနက္စာစားဖို႔ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ၾကံစမ္း လတ္တေလာ လိုေနတဲ့ အာရေကကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့ .............

ဘာမွ မခက္ပါဘူး လိုက္ခ်ည္းတာေပါ့။ ဟိုလူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ ဒီလူ႔ဆီဖုန္းဆက္။ ေန႔လည္ ဆယ့္နာရီ ထိုးသြားၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ပိုက္ဆံခ်ည္းလို႔ မရေသးဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ စဥ္းစားေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ၂၄ နာရီမွာ တစ္စကၠန္႔မွ မနားရေအာင္ ဆာေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က အသံထြက္လာတယ္ ကီြတဲ့့........... ။ ေဟ့ေကာင္ ခဏေနဦး မကြီနဲ႔ ဒီမွာ မင့္ဆရာ အႀကံထုတ္ေနတုန္း။

အင္း........။ အမေတြ ဆီသြားေတာင္းရေအာင္ကလည္း ေတာင္းထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ထပ္သြားေတာင္းရင္ နင္ေပးထားတာ ရွိလို႔လားလို႔ ေမးေနဦးမယ္။ ပိုက္ဆံလိုက္ခ်ည္းတာလဲ တျပားမွ မရဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ သြားခ်ည္းသြား။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႔ လူတကာကို လုိက္ေျပာေနရသလိုပဲ။ မထူးပါဘူး။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကင္မရာရယ္ မင္းအေပါင္ဆိုင္မွာ ခဏနားေပးေတာ့။ မဟုတ္ရင္ မင့္သခင္က မင့္ကို သြားေလရာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ သယ္ၿပီး မိုးရြာရြာေနပူပူ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ေတာ္ၾကာေန မိုးရြာခ်လို႔ တုပ္ေကြးမိေနမယ္။ တုပ္ေကြးမမိရေအာင္ လံုျခံဳတဲ့ေနရာ အေပါင္ဆိုင္မွာ မင့္ကို ခဏထားခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္ဆိုင္ ရွိရာဆီသို႔ ခ်ီတက္လို႔ သြားပါေတာ့တယ္။

အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့။ ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ ဟုတ္ဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အေပါင္ဆိုင္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေလ။ ဆိုင္ထဲ၀င္ရမွာ ဟိုရွက္တာလိုလို ဒီေၾကာက္တာလိုလိုနဲ႔ မ၀င္ရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေပါင္ဆိုင္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ေလ်ာက္ေနမိတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခုစဥ္းစားမိတာက ...........

ေဟ့ေကာင္ မင့္ဆံပင္က စုတ္တိစုတ္ဖြား။ အ၀တ္စားကလည္း ေပစုတ္စုတ္နဲ႕ အေပါင္ဆိုင္သြားရင္ ဘယ္ကခိုးလာတာလဲလို႔ ေမးလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ခ်ိမ့္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာလည္း မွတ္ပံုတင္။ ေၾသာ္ဟုတ္ေပသားပဲ ........

အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဴးတယ္။ ေဘးအခန္းခ်င္း ကပ္လွ်က္က ေကာင္ဆီက မီးပူးငွားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အသန္႕ဆံုးဟု ယူဆရတဲ့ အက်ီတစ္ထည္ကို မီးပူတိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ၀ယ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ၀တ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခန္းေက်ာ္မွာေနတဲ့ ေကာင္ဆီက ေခါင္းလိမ္းဆီကို ေတာင္းလိမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္တယ္။ အိုေက ငါ့ရုပ္က သူခိုးဂ်ိပိုးပံု မေပါက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ကုိ ခ်ီတက္ခဲ့တယ္ ...........

အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ကို စမ္းၾကည့္တယ္။ ဘယ္မွာလဲ ကင္မရာ။ ဇစ္ေတြနဲ႕ ရႈပ္ပြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ထဲမွာ တစ္အိပ္ၿပီးတစ္အိပ္ ဖြင့္ၿပီးလိုက္ရွာတယ္။ ကင္မရာကုိ မေတြ႕ဘူး။ ေၾသာ္မွတ္မိၿပီ အေပါင္ဆိုင္သြားခါနီး ကင္မရာကို ႏုတ္ဆက္အနမ္းေပးၿပီးေတာ့ အိပ္ထဲ ျပန္မထည့္မိတာကိုး။ ကဲ စိတ္မရွိနဲ႕ ကိုယ့္လူ အေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္ဦး ..........

အေပါင္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ..........
ကင္မရာ အေပါင္မခံဘူးကြာ
ဗ်ာ ......... ဟုတ္ကဲ့ကဲ့

ဟန္မပ်က္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာတယ္။ စာဆိုထဲမွာက ၀ါဆို ၀ါေခါင္ ကင္မရာေပါင္တဲ့။ အခုကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ကင္မရာေတာင္ အေပါင္မခံႏိုင္ရွာပါလား။ အင္းေလ မထူးေတာ့ပါဘူး .............။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေပါ့။

ဘာလုပ္တာလဲ
ကၽြန္ေတာ့္အမကေမးတယ္။ သူက အစိုးရ ရံုးတစ္ရံုးမွာ ၀န္ထမ္းေလ
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းႀကံဳလို႔ ၀င္လာတာပါ

အဲဒီလိုနဲ႕ စကားေလးဘာေလး ေျပာ။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းတာ ေထာင့္ႏွစ္ရာေပးလိုက္တယ္။ ထပ္ေပးပါဦးလားလို႕ ေတာင္းဖို႕က မေကာင္း။ အဲဒီေတာ့ ေငြေထာင့္ႏွစ္ရာကို လက္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ေလးဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဒါင္းေတာင္းဟု ေခၚေသာ အရပ္ေဒသမ်ားကို ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေတြ႕တဲ့ ေကာင္ဆီက ပိုက္ဆံ ခ်ည္းပစ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ ..။

ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ေရာက္မွာ သတိရတယ္။ ပုစြန္ေတာင္က ဂိုလ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းရွိတယ္။ သူကေတာ့ အဲဘား အာရလန္းတယ္ လက္စြပ္တစ္ကြင္းကိုလဲ အၿမဲစြပ္ထားတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီေကာင္ဆီမွာ ခ်ည္းရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး မရရင္ေတာင္ လက္စြပ္ေပါင္ခိုင္းမယ္။ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီေကာင္ဆီကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ ဖုန္းထဲမွာေတာ့ ေဟ့ေရာင္ မင့္မွာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲလို႔ ဘလိုင္းႀကီး ေမးလို႔ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္

ေဟ့ေကာင္ ရွိလား
ေအးရွိတယ္
ေအးအဲဒါဆို ငါလာခဲ့မယ္
လာခဲ့ေလ

အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိုေကသြားတာေပါ့ေနာ္။
ေငြေရးေၾကးေရး အိုေကၿပီဆိုေတာ့လည္း လက္၀ယ္ပိုက္ထားတဲ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာကို စီမံခြံခြဲမွ သင့္ေတာ္ေရာ့မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနၿပီကိုး။ အဲဒါနဲ႔ ေခါက္ဆြဲစားတယ္။ ရွစ္ရာ။ ေလးရားပိုတယ္။ ကားေတာင္ မစီးေတာ့ဘူး ႏွေမွ်ာ့လို႔ ဆူးေလးကေန ပုစြန္ေတာင္ လမ္းေလ်ာက္သြားလိုက္တယ္ ...........။

သူ႔ဂိုေထာင္ေရာက္မွ သတိရတယ္။ ေမ့ေနလိုက္တာ တာေမြဘက္က အိမ္တစ္အိမ္ကို စကၤာပူ ေဒၚလာတစ္ရာ ေပးဖို႔ အသိတစ္ေယာက္က အကူညီေတာင္းထားတာ။ သူ႔ေပး ေပးဖို႔ ေျပာဖထားတဲ့ စကၤာပူ ေဒၚလာတစ္ရာက ေက်ာပိုအိတ္ထဲမွာ။ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အၾကာႀကီး ယူထားလို႕ မသင့္ေခ်ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သတိရတုန္း သြားေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပုစြန္ေတာင္ကေန ေရြဧည့္သည္ ကားစီးသြားရင္ သံုးရာ။ အသြားအျပန္ေျခာက္ရာ က်မယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ရွိတာ ေလးရာ။ မျဖစ္ေသးဘူး။ အျပန္ လမ္ေလွ်ာက္ျပန္ေနရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု ကၽြန္ေတာ္ေနရာက္ေနတဲ့ ပုစြန္ေတာင္ ဂိုလ္ေထာင္က သူငယ္ခ်င္းကိုပါ ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္.......။

ကားခေလးေတြေပးၾကပါ ......
ပုစြန္ေတာင္ေစ်းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရြဧည့္သည္ စပါယ္ယာက ကားခေတာင္းၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္တယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ဒီေကာင္ကို က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။

ခက္ရန္ေကာ။ ေခြးမသား အလိုက္မသိလိုက္တာ။ ထုတ္ေပးမယ္ မရွိဘူး ေပါ့။ စိတ္ထဲက အဲလို က်ိတ္ဆဲေနတာ။ ေနာက္ဆံု မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္ .
ေဟ့ေရာင္ ကားခ ေပးလိုက္ေလကြာ ဆိုေတာ့ ။ မပါဘူး တဲ့.............

ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတာေပါ့။ မင္းေျပာေတာ့ ရွိတယ္ဆိုလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေကာင္ပဲ ဖုန္းထဲမွာ ေဟ့ေကာင္ရွိလားလို႔ ေမးေတာ့ ဒီေကာင္က ရွိတယ္လို႔ ေျဖခဲ့တာ။

ဟာ....... ။ ရွိတယ္ဆိုတာက မင့္ငါကို ဂိုလ္ေထာင္မွာ ရွိလားလို႔ ေမးတာ မွတ္လို႔ကြ ငါက ရွိတယ္ လာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တာ။ ပိုက္ဆံရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

ေသလိုက္ပါေတာ့လား ေခြးသားရယ္ .........။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ဘယ္ေလာက္ပါလဲပါတာ အကုန္ထုတ္

ႏွစ္ရာပါတယ္

ေအးမင့္ႏွစ္ရာရယ္ ငါ့ေလးရာရယ္ ေပါင္းရင္ ေျခာက္ရာ။ ေရြဧည့္သည္က တစ္ေယာက္သံုးရာ။ ေပးဖို႔ ေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ ေရြဧည့္သည္ ကားခကို ေပးလိုက္ရတယ္..........

အခု အသြားကားခေတာ့ အိုေက သြားၿပီ ...။ အျပန္ကားခ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။
၀ါဆို ၀ါေခါင္ဆိုေပမယ့္ ကင္မရာက ေပါင္လို႔ မထြက္ဘူးကြယ္ .........

Read More...

Wednesday, September 24, 2008

အပိုင္းအစ

အဲဒီအပိုင္းအစဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအပိုင္းစဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအပိုင္းအစဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္

* * * * * *

လမင္းက ေျပာတယ္ .....

သူဟာ ကမၻာေျမကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာဖက္ကို ရွာေနခဲ့ဖူးတယ္တဲ့ ....


သစ္ေျခာက္ပင္က ေျပာတယ္ ........

သူဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေမႊးဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ကို ပြင့္ေပးခ်င္ခဲ့တာတဲ့ .........

ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ပ်ံသန္းေနတယ္ သူဘာမွ မေျပာဘူး

* * * * *

တစ္ခါတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ လ တစ္စင္းရယ္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မက်န္တဲ့ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရယ္။ မရပ္မနား ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ရယ္ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ တစ္ေနရာစီမွာ ေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း မသိၾကဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ တူညီေနတဲ့အခ်က္က ရယ္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိေနၾကတယ္ ... ။

* * * *

ငါကမၻာေျမကို ပတ္လာတာ ႏွစ္ေတြ သန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီကမၻာေျမမွာ ငါ့ရဲ႕ၾကင္ရာဖက္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး .....

စိတ္ပ်က္အားငယ္ ဟန္နဲ႔ လမင္းက ျငီးတြားရွာတယ္။


တကယ္ေတာ့ ငါက ကမၻာေျမမွာ အေမႊးဆံုးပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါ

အခုေတာ့ ငါ့ကို သင္းသတ္သြားၾကလို႔ အပြင့္မေျပာနဲ႔ အရြက္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ငါဘ၀က ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးကိုး။

သစ္ပင္က သူ႕ရဲ႕ ရိုးတန္းႀကဲေနတဲ့ အကိုင္းခက္ေတြကို ၾကည့္ရင္းငိုတယ္..။


ငွက္ကေလးကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ..........

* * * *

တစ္ရက္မွာ လမင္းရယ္။ သစ္ေျခာက္ပင္ရယ္။ ငွက္ကေလးရယ္ သြားဆံုးမိၾကတယ္။ လမင္းကေတာ့ အေရွ႕မွာ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ သစ္ေျခာက္ပင္ကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ မားမားရပ္လို၊ ငွက္ကေလးကေတာ့ စြန္းထြက္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးမွာ နားခိုလို႔ . . .။ အဲဒီလို သူတို႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္

* * * *

ငါကေတာ့ ဒီကမၻာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလင္းေရာင္ေလး ေပးၿပီး ေနေတာ့မယ္။ ငါဆက္ရွာေနလည္း အပိုပဲေလ...

လမင္းကသူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာျပတယ္။

တကယ္ေတာ့ငါက ရိုးရိုး သစ္ပင္မဟုတ္ဘူး။ အႏွစ္တစ္ရာမွာ တစ္ပြင့္တည္းပြင့္တဲ့ သစ္ေမႊးပင္ေလ။ အႏွစ္တရာ ျပည့္ခါနီးမွာ ငါ့ကိုလူေတြက သင္းသတ္သြားတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ငါဟာခုတ္လွဲခံရလိမ့္မယ္......

သစ္ပင္က သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို ေျပာျပတယ္။

ငွက္ကေလးက ဘာမွ မေျပာဘူး ................... ။ သူဆိတ္ဆိတ္ပဲေနတယ္။

* * *

ေနာက္ဆံုးမွာ သစ္ပင္နဲ႔ လမင္းက မရမက အတင္းေမးေတာ့ ငွက္ကေလးက ေျဖတယ္ ....

ငါက ရိုးရိုက္ ငွက္မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ .....

ေအာက္ခ်င္းငွက္ဆိုတာ တြန္သံကို နားေထာင္ၿပီး ၾကင္ယာဖက္ကို ေရြးခ်ယ္တယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ေကာင္ပဲ ေပါင္းတယ္။ အဖိုေသရင္ အမလိုက္ေသတယ္။ အမေသရင္ အဖိုလိုက္ေသတယ္။ အခု ငါ့ၾကင္ယာဖက္ရဲ႕ အသံကို ငါၾကားေနရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူက အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပါဆိုၿပီး အေတြ႕မခံပဲ ပုန္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ တြန္သံၾကားရာ ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ရွာေနမိခဲ့တာေပါ့.........

* * * *

ငွက္ကေလးရဲ႕ စကားသံဆံုးတာနဲ႔ ေကာင္းကင္က ရုတ္တရက္ တိမ္မည္းေတြတက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးေတြရြာခ်ၿပီး တိမ္မည္းေတြက လမင္းကို ဖံုးကြယ္သြားတယ္။ အဲဒီမိုးေရေတြၾကားမွာ လႊဆြဲသံကို ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သစ္ေျခာက္ပင္ဟာ သစ္ငုတ္တိုျဖစ္သြားတယ္။ ငွက္ကေလးကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထဲကို တိုး၀င္ ပ်ံသန္းသြားေလရဲ႕ ........

* * * * *

ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႕ဘ၀ဟာ လမင္းနဲ႔ သစ္ေျခာက္ပင္လို အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳေတြ႕ရမွာ သူေၾကာက္ေနတာေလ. .. . .

* * * *

ကိုယ္ေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေလးက ဒီမွာ ၿပီးပါၿပီ ..........။

ဒါေပမယ့္ အဆံုးအထိ မၿပီးေသးဘူး။ အခုေျပာခဲ့တာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ ပိုင္းစေလးတစ္ခု။ က်န္ေနတဲ့ လက္က်န္အပိုင္းစရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းက ဘယ္လိုသိမ္းမလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ထက္ မိန္းကေလးက ပိုသိမွာပါ။

မိန္းကေလးေရ ......

နင္ဆက္ေျပာမဲ့ ပံုျပင္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလးကို ငါရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္..........

Read More...

Saturday, September 20, 2008

ပံုေတြကို အပ်င္းေျပလုပ္ထားတာ

အိုဘားမားႏွင့္ မက္ကိန္းတို႔ကို မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ အႏိုင္ရသြားေသာ အေမရိကန္ သမၼတ အသစ္ ......

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ သူ႕ေက်းဇူးေတြကို သတိရေနၾကတယ္ ........



ကမၻေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ရိုက္ကူးခဲ့စဥ္က .....

ကမၻာေက်ာ္တဲ့ ဘယ္ေဆာက္အအံုမွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ နံရံတိုင္းမွာ သူ႕ပံုေတြႀကီးပဲ ............

အခုလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ပံုေတြကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာေလးကိုကလစ္ႏွိပ္လိုက္ေပါ့

Read More...

Friday, September 19, 2008

သီတင္းကြၽတ္


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အီးေမးကေန ပို႔လာတဲ့ ပံုေတာ္ပါ ..........
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပူေဇာ္လို႔ရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္...

Read More...

Tuesday, September 16, 2008

ကရ၀ိက္


စာအုပ္တစ္အုပ္အတြက္ မ်က္ႏွာဖံုး ဒီဇိုင္းလုပ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ထားတဲ့ ကရ၀ိက္ ပံုေလးေတြကို ဖိုတိုေရွာ့နဲ႔ေလွ်ာက္ကလိတာ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ အခုလိုပံုေလးေတြ ျဖစ္လာေလရဲ႕ ........

Read More...

ဓာတ္ပံုသမား ျဖစ္ေတာ့မည္ေလာ...........


ကြၽန္ေတာ္ရိုက္သည့္ပံု။ မေန႔က ဖိုး၀ မီဒီယာက ထုတ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပါ

ရန္ကုန္ကို လာတုန္းက ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုတည္း.........။ စာေရးဆရာ လုပ္မယ္ေပ့ါ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ၿပီး သတင္းေထာက္ ျဖစ္လာတယ္။ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနရင္းက ႏိုင္ငံျခားသြားမယ္ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ပရိုရရမ္မလိုလို ၀က္ဒီဇိုင္နာလိုလို။ ႏိုင္ငံျခား မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္သင္တန္းတက္ၿပီး ဒါရိုက္တာလုပ္မလိုလို ဇာတ္ညြန္းဆရာပဲ လုပ္မလိုလို။ အဲလိုအဲလိုနဲ႔ ............

အခုေတာ့ ဟိုကေျမာက္ေပး ဒီကေျမာက္ေပးနဲ႔ ဟိုေမာ္ဒယ္ရိုက္ ဒီေမာ္ရိုက္နဲ႔ ဓာတ္ပံုသမား ျဖစ္လာေလရဲ႕ ........... ။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ဦးမယ္ မသိေသးဘူး။



Read More...

Saturday, September 13, 2008

ဘ၀ႏွင့္လက္ရာ

ျပင္သစ္ အင္ပရက္ရွင္းနစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ တူးလုစ္ေလာထရက္ ဘ၀ႏွင့္လက္ရာ အမည္ရွိ စာအုပ္ ေလးပါ။ Udo Felbinger ၏ Toulouse - Lautrec: Life and Work ကို လႈိင္ဘြား က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပန္းခ်ီေက်ာ္ တူးလုစ္ရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀က အစ ေသဆံုးသည္အထိ သူ႔ဘ၀ ႏွင့္ သူ၏အႏုပညာလက္ရာ မ်ားအေၾကာင္းကို ေရးသားထားပါတယ္။

ဒီျပင္ တူးလုစ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပန္ခ်ီကားမ်ားကို ေရာင္စံုစာမ်က္ႏွာမ်ား ျဖင့္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ပန္းခ်ီႏွင့္ ပန္ခ်ီဆရာမ်ား၏ အထုတ္ပတၱိကို စိတ္၀င္စားသူမ်ားအတြက္ အသံုး၀င္မဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ။

Read More...

ကာရာအိုေကမွာ ေသာင္းၾကန္းခဲ့ေသာ ေတာပုန္းမ်ား



ေလးျဖဴက အသက္ၾကီးေနၿပီ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေနရာကို လူစား၀င္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေနတယ္ :P


တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကိုယ့္ေလာက္ မေတာ္တဲ့လူေတြကို အခုလို လက္တြဲေခၚရတယ္ :D


တင္ဇာပင့္ဂိုးလ္ တနင့္တပိုးဆိုေနတာ ကာရာအိုေက


ကာရာအိုေက ခန္းထဲမွာ မိုက္လုရင္း ရန္ျဖစ္ရာက အရက္မႈးသိုင္းနဲ႔ခ် .........



ကိုညီလင္းဆက္ရယ္ ပင့္ဂိုလ္း ရင္ဘတ္ထဲမွာေလ စိုးေဇယ်ၾကီး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္တာပါ ဒါေပမယ့္ သူမယံုေတာ့ ခ်ိတ္ညစ္တယ္ ဟင့္ဟင့္ ..........



ပါးစပ္ထဲမိုက္ခြက္ၾကီး ၀င္သြားလို႔ မနည္း ျပန္ႏုတ္ရတယ္ ........



ေဟ့ပင့္ဂိုး ငါ့ကိုမိုက္ေပးရင္ေပး မေပးရင္ ေရဘူးနဲ႔ ပစ္လုိက္မယ္



ေအး အခုလို မိုက္ေပးေတာ့ ပစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး


တစ္ေယာက္ႏွစ္ပုတ္စီ ဆိုမယ္ေလ .........



ဒုကၡပဲ ရွင္းဖို႔ ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး ေသာက္ထားတဲ့ ဘီယာက အလံုးေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ


ငါတို႔က လူအင္အားေတာင့္ပါတယ္ ထြက္ေျပးတာေပါ့ ........



စိုးေဇယ်က ငါ့ကို စိတ္မ၀င္စားလို႔ အူတိုလာမလားဆိုၿပီး ကိုမ်က္လံုးနဲ႔ တြဲရိုက္လိုက္တယ္ ဘာမွတ္လဲ ........


မိုးလိႈင္ညတစ္ေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ပဲ ေျပာရေတာ့တယ္


တက္စလာႀကီးပဲ ဆိုေနတာ ဒီတစ္ပုဒ္ၿပီးလို႔မွ မိုက္မေပးရင္ အိတ္ထဲက ဓားနဲ႔ ထိုးပစ္မယ္





ေရာဂါ ေရာဂါ




မိုက္မရွိေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ ပါးစပ္နဲ႔ဆိုတာေပါ့ကြာ ဟင္းဟင္ ......

Read More...

Thursday, September 11, 2008

အင္တာနက္ဆိုင္ ၁၁ ပိတ္မည္တဲ့

ဘေလာ့ဂ္ ေရးမလို႔ပါဆိုမွ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ ၁၁ နာရီ ပိတ္ရမယ္တဲ့။ သြားပီ ေရးေတာ့ ဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ ပဲေရးေတာ့မယ္ ........

Read More...

Wednesday, September 10, 2008

စေနသမီးႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း .........

မေန႔က လန္ဒံုျပန္ စေနသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ရွိ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ ယင္းကဲ့သို႔ ေတြ႕ဆံုရာမွာ M3 မွာ အသံ၀င္ေအာင္ ကာရာအိုေကကို ဆိုၾကပါတယ္။ ယင္းေနာက္တြင္ေတာ့ အင္ယားလမ္း Friend Ship မွာ ညစာစားၿပီးေနာက္ လမ္းခြဲလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူေတြကေတာ့ မႏိုင္းႏိုင္း၊ ဗလာေဂါက္ မိုးလိႈင္ည ဖိုးသူေတာ္ ကိုမ်က္လံုး ပင့္ဂိုးလ္ တက္စလာမင္းေ၀ ကိုညီလင္းဆက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကိုညီလင္းဆက္ကေတာ့ M3 ကထြက္လာမွ ေရာက္လာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူအေနနဲ႔ မဟဲလိုက္ရရွာပါဘူး။

လမ္းခြဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ၀မ္းနည္းစရာက ဖိုးသူေတာ္တစ္ေယာက္ ျပန္စရာ အိမ္မရွိသည့္ ျပသနာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖိုးသူေတာ္ကို တက္စီေပၚတင္ၿပီး ေလယဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္းကို ေရာက္မေရာက္ေတာ့ အခုအခ်ိန္မသိရေသးပါဘူး :P

မိုးလိႈင္ညကေတာ့ ထိုညက အဆိုအေအာ္မ်ားသြားသျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ စကားေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ............ ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ ........ ဒန္႔တန္ဒန္

Read More...

Monday, September 08, 2008

ဘေလာ့ဂ္စာအုပ္ထြက္ပါၿပီ

အနာဂတ္
မွာရွိေနတဲ့
ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္တစ္ခုကို အေရာက္သြားဖို႕
လူငယ္ေတြဟာ ဘ၀ပင္လယ္ျပင္ႀကီးမွာ
ကူးခတ္ေနၾကတယ္

လွိဳင္း၏
ပုတ္ခတ္မႈဒါဏ္ေတြၾကားမွာ
သြားလာလုပ္ရွားၾကရင္း


ဆံု
ဆည္းမိတဲ့
လူငယ္တစ္စုက

မွတ္
မွတ္ ရရ အျဖစ္
အနာဂါတ္မွာ က်န္ရစ္ဖို႕

မ်ား
ျပားစြာေသာ
အြန္လိုင္းစာဖတ္ပရိတ္သတ္အတြက္
စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္ .....

အဲဒီစာအုပ္ကို အနာဂတ္လိွဳင္း၏ ဆံုမွတ္မ်ား လို႕ နာမည္ေပးထားတယ္



မွတ္ခ်က္။ ။ ယခု အနာဂတ္လွိဳင္း၏ ဆံုမွတ္မ်ား စာအုပ္သည္ MBS မူပိုင္ျဖစ္ၿပီး မည္သူမဆို အခမဲ့ ရယူေ၀ငွ သံုးစြဲခြင့္ရွိသည္။ ယခုစာအုပ္ကို အေရအတြက္ မည္မွ် ေဒါင္းလုပ္ခ်သည္ကို သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ မိမိဘေလာ့ဂ္မ်ား ကိုယ္ပိုင္ ၀က္ဆိုက္မ်ားတြင္ ျပန္လည္ ေဒါင္းလုပ္ေပးမည္ ဆိုပါက သီးျခား ထပ္မံ Upload မလုပ္ပဲ ယခု Upload Link ျဖစ္ေသာ http://www.4shared.com/file/62194127/e4b4214e/Export_Blog_File_2008.html ကိုသာ ေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

Read More...

Thursday, September 04, 2008

ေယာကၹႀကီးထံသို႔ အိတ္ဖြင့္တက္စာ

ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ရံုတန္ရံု လာလာတက္ၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရးေလ့ သိပ္မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္အခ်က္က အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို စိတ္မ၀င္စားလို႔။ ႏွစ္အခ်က္ကေတာ့ အဲလိုတက္တိုင္းတာ လိုက္တက္ေနရရင္လည္း ေရးလို႔ ဆံုးေပေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံု လုိက္မေရး ျဖစ္ဘူး။ အခုတစ္ခါကေတာ့ ညီမ အရင္းေခါက္ေခါက္ (ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခါစ) တစ္ေယာက္လံုးကို ရက္ရက္ေယာေယာႀကီး ေပးထားတဲ့ ေယာကၹရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အဲလို ေပါက္ကရ ေရးခဲ့ရတာေလးေတြကို သတိရတာ တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။



ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္ ………… စိုးေဇယ်

ကိုယ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကဒီလိုေခၚတယ္ ………… စိုးၾကီး၊ ဘို၀ (စိတ္မေအာင္သူမ်ားက ေပးထားေသာ နာမည္)

ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္………… ကမၻာေျမ

ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္………… ပိုက္ဆံကုန္တယ္ လူကိုတိုင္လာခဲ့

ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက

အေရာင္ဆိုရင္………… ပယင္းေရာင္

အ၀တ္အစားဆိုရင္………… တံဆိပ္အစြဲမရွိဘူး

အစားအစာဆိုရင္…….. . .. ဗိုက္ျပည့္သေလာက္စားတယ္

ပစၥည္းဆိုရင္………… ဖရီးရရင္ အကုန္ယူတယ္

သီခ်င္းဆိုရင္………… ခုႏွစ္သံခ်ီရွစ္သံခ်ီဆိုေလ့ရွိတယ္

စာေရးစာဆရာ………… စိုးေဇယ်ထြႏ္း

စာအုပ္………… ေက်ာင္းစာကလြဲရင္ အကုန္ဖတ္တယ္

ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ………… လက္ခဏာၾကည့္ျခင္း (အမ်ိဳးသားမ်ားမပါ)

အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္………… Myanmar Beer ၏ တစ္သက္သာ ဖရီးေသာက္ခြင့္လက္မွတ္

ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက………… ျပန္မခ်စ္ဘူး

ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက………… ေလာေလာဆယ္ မရွိေသးဘူး

ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက………… ခဏခဏ ပိုက္ဆံလာလာခ်ည္းတယ္

ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက………… ဘီယာ ခဏခဏ တိုက္ခိုင္းတယ္

ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက………… ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႕ အေျဖမေပးသူ

ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္………… အိမ္သာမရွိသည့္ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္ ဗိုက္နာသည့္အခ်ိန္

အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္………… စာေရးတုန္းတန္းလန္းမီးပ်က္ျခင္း

အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္………… ဘီယာမူးၿပီး အိပ္သည့္အခ်ိန္

အမွတ္တရေန႔………… ဖိနပ္ခိုးခံရတဲ့ေန႕ (ပိုက္ဆံမပါလို႔ ေျခဗလာ ျပန္လာရတယ္ )

ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု………… ေဆာ္ၾကည္ေၾကြးေက် အသက္ရွည္ အလုပ္မလုပ္ပဲ ခ်မ္းသာပါေစ

အခ်စ္ဆိုတာ………… သူ႔လိုအင္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေနရရင္ ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ့ ပိတိေလးတစ္ခု

အမုန္းဆိုတာ………… မမုန္းဖူးေတာ့ မသိဘူး

အလြမ္းဆိုတာ………… ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေစေသာ ေဆးတစ္ခြက္

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ………… ကမၻာျခားေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွစ္လံုးကို ေကဘယ္ခ်ိတ္ထားသလိုပဲ

ဘ၀ဆိုတာ………… စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုလိုပဲ (သင္ယူစရာေတြ ျပည့္နက္ေနတယ္၊ ၾကိဳးစားသင္ရင္ ဆုရမယ္၊ သင္ခန္းစာေတြ မလိုက္ႏိုင္ရင္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့မယ္)

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ………… စစ္တုယဥ္၀ိုင္းမွာဆိုရင္ ပြန္းလို႔ ေခၚတဲ့ နယ္ရုပ္ေလးေတြပဲ။ ပြဲအစမွာ တန္ဖိုးမရွိေပမယ့္ အသံုးခ်တတ္ရင္ ဘုရင္မ ျဖစ္တယ္

ခ်စ္သူဆိုတာ………….. မရွိေသးေတာ့ မသိပါ (ေၾကာ္ျငာ၀င္ျခင္းျဖစ္သည္)

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္………… ေဆာ္ၾကည္ဘဲ

ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က………… တကယ္ခ်စ္ရင္ တကယ္လိုက္ အဟုတ္ႀကိဳက္ရမယ္

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း………… ငါ့ဘေလာ့ဂ္ကို တစ္ရက္ကို ဆယ္ခါေလာက္လာဖတ္။ ကံစမ္းမဲေပးမယ္

Read More...

Tuesday, September 02, 2008

ကႏြဲ႕ကလ် အင္တာန

ညဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္က သိပ္အိပ္ေလ့မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ ဟိုဟာ ကိလိ ဒီဟာကိလိေပါ့။ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ရရင္ အင္တာနက္တာ နက္သံုးေပါ့။ အင္တာနက္ေကာ္နက္ရွင္ မရွိရင္လည္း ကင္မရာ တစ္လံုးနဲ႕ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္ေပါ့။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ အိပ္မရရင္ ဂ်ာနယ္ေလး ဖတ္လိုက္ စာအုပ္ေလး ဖတ္လိုက္။ အခုေတာ့ ဂ်ာနယ္ဆိုတာကလည္း ေစ်းႀကီးေတာ့ မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာပဲ ျခိမ္းေျခာက္ ေဟာက္ဟမ္း မရမကေတာင္းၿပီး ဖတ္ရေတာ့တယ္။ ထားပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာ့ ညပိုင္း သိပ္အိပ္ေလ့ မရွိဘူး။

အခု ကံေကာင္းတယ္ပဲ ဆိုမလား ကံဆိုးတယ္ပဲ ေျပာမလား။ အခုကြၽန္ေတာ့္ ၀ပ္က်င္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ ရွိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကေတာ့ မနက္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာအထိ သံုးလို႕ရတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညလံုးေပါက္နီးနီးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ကြၽန္တာ္နဲ႔ အင္တာေရွာ့( Internet Shop ကို အတိုေကာက္သံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္) ကေတာ့ အဲဒီမွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။

အင္တာနက္ဆိုင္ကေတာ့ သံုးလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကြန္နက္ရွင္ကလဲ ပံုမွန္ဆိုင္ေတြ ပိုျမန္တယ္ဗ် (စိတ္ထင္ေျပာျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္) ၿပီးေတာ့ ၀ပ္က်င္းနဲ႔ကလည္း နီးဆိုေတာ့ မၾကာခဏ ဗလာေဂါက္ စကား ငွားသံုးရရင္ေတာ့ ဂတီးတီး သြားသံုးျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို သြားသံုးရင္းနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေခတ္ကာလ သမီးအခ်ိဳ႕လည္း သံုးၾကတာကို သတိထားမိတယ္ဗ်။ သတိထားမိရံုလား ဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္ေသးဘူး နဂိုကတည္းကမွ စပ္စပ္စုစုမွာ ၀ါသနာ ပါသူပီပီ ေခတ္ကာလ သမီးေလးေတြရဲ႕ ခ်က္တင္ေပၚ ခံစားမႈေတြကို နည္းနည္း ေလ့လာမိတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေခတ္ကာလသားေလးေတာင္ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာတာ သူမ်ားၾကားမွာ စိုးလို႔ တိုးတိုးေလးပဲ ေျပာတယ္။ ေျပာလို႔ ဟုိဘက္က မၾကားေတာ့ဘူးဆိုရင္ စာေလးနဲ႔ပဲ ရိုက္တယ္။ ေဘးၾကားမွာ ရွက္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ကာလ သမီးေလးေတြကေတာ့ ကိုကို ၾကားရဲ႕လား။ ကိုကို ဘယ္သူနဲ႔ ခ်က္ေနတာလဲ။ ကိုကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား။ ကိုႀကီးေျပာတဲ့စကား ေတြကလဲ ....... ဟင့္ဟင့္ ရွက္တယ္။ အင္းသူတို႔ေတာ့ မသိဘူး ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ခုႏွစ္သံခ်ီ ရွစ္သံခ်ီစကား ေတြကို ၾကားၿပီး ၾကက္သီးေတာင္ ထမိပါရဲ႕။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အဲဒီေခတ္ကာလ သားသမီးေလးေတြက ၀က္ကင္မရွိတဲ့ မပီ၀ိုးတ၀ါး ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တခီြးခြီး သေဘာက်ေန တတ္ၾကျပန္ေသးတယ္။ မသိရင္ ခ်ာလီခ်က္ပတင္ ကားၾကည့္ေနသလိုပဲ။ အဲဒီလို ခ်ာလီ ခ်က္ပလင္ကား ၾကည့္သလို တခြီးခြီး ရယ္ရာကေန ကိုးရီးယားလို႕ တဟီးဟီးနဲ႔ ငိုလိုက္တတ္ ျပန္ပါေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဗလာေဂါက္ကေတာင္ နာမည္ေပးထားေသးတယ္ တဟီဟီ ကြၽန္းသူတဲ့။

ထားလိုက္ပါ။ တစ္ရက္။ ထားလိုက္ပါ ႏွစ္ရက္။ ထားလိုက္ပါ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ ၀ပ္က်င္းကို ေရာက္တာ တစ္လေက်ာ္သြားၿပီ။ အဲဒီ အင္တာေရွာ့မွာလည္း ရက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ သံုးၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ . . . . . . .

ေကာ္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔ စိတ္ညစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေကာ္နက္ရွင္ကို နာမည္ေပးလိုက္တယ္ အင္တာန လို႔ .............
အဲလို နေနတဲ့ အင္တာနက္ကို သံုးရတာ အေျခာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။ ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေအာ့နလံုးနာတယ္

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ ဟင့္ဟင့္ ဟင့္ .................

ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာေမွာက္ၿပီး ကိုးရီးယားဇာတ္ ခင္းေနေလရဲ႕

Read More...

Test Mail to blog

ေမးတူဘေလာ့ဂ္ကို စမ္းသပ္ျခင္း

--
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
http://soezeya.blogspot.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Read More...

Monday, September 01, 2008

ေငြတစ္ေသာင္းနဲ႕လက္ေတာ့တစ္လံုး

ကြၽန္ေတာ့မွာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး ရွိတယ္။ အဲဒီအိတ္က နယ္နယ္ရရေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နာဂစ္ေလေဘး သြားရင္းနဲ႕ လပြတၱာက ရလာတဲ့အိတ္။ ေလေဘးသြားရင္းနဲ႕ ရလာတာဆိုလို႕ သူမ်ားကို လွဴမဲ့ထဲက ယူထားတယ္လို႕ မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေရေမွ်ာကမ္းတင္ေနတဲ့ အိတ္လားလို႔လဲ မေမးလိုက္နဲ႔ဦး။ လူတစ္ေယာက္ ဆီကေန ေက်ာ္လာတဲ့ အိတ္။

လူတစ္ေယာက္ဆိုတာ တစ္ျခားလူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက ေမာင္ေမာင္ေယာဆီက ေက်ာ္လာတာ။ အဲဒီအိတ္ကို သူကိုယ္တိုင္၀ယ္ ထားတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကလဲ ကိုညီလင္းဆက္ ဆီက ေက်ာ္ထားတာ။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ဗ်ာ အေခ်ာင္ရထားတဲ့ လူဆီကေနကေန အေခ်ာင္ျပန္ရထားတဲ့ အိတ္ေပါ့။

လူေတြက ခိုးစားရတာကို သေဘာက်ၾကတယ္လို႕ ေတာ့ၾကားဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အလားကားရထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္မို႕လား မသိဘူး။ လက္ထဲကို ေရာက္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွလည္း မေလွ်ာ္ရေသးဘူး။ တစ္ရက္မွလဲ လက္က မခ်ဘူး ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ထည့္ ေန႕တိုင္းလြယ္ ၿပီး ဖာတစ္လံုး ေခါင္းၾကားလို ေလွ်ာက္သြား ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိတ္က ဇစ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။

အဲဒီဇစ္က လမ္းသြားရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ အလကားေန အလားကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဇစ္က ပြင့္ပြင့္ေနေနတတ္တယ္။ ဒီလို ဇစ္ပြင့္ပံုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ ပစၥည္းေလးေတြ ဘစ္စကားေပၚမွာ ခါးပိုက္ႏွိက္ လက္စာမိမလား။ သို႕တည္းမဟုတ္ တေနရာရာမွာပဲ က်က်န္ရစ္မလား အၿမဲေတြးပူေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအိတ္ေလးကို ပင္စင္ေပးၿပီး အိတ္အသစ္ေလး တစ္လံုး၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူးမိတယ္။

အိတ္ဆိုင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေငြတစ္ေသာင္းေအာက္ အိတ္မရွိဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ေငြေလးႏွေမွ်ာတာနဲ႕ ေစာေစာက အိတ္ေလးကို ဆက္လြယ္ေနျဖစ္တယ္ စိတ္ကူးထဲကေတာ့ ဇစ္ေလးကိုေတာ့ ျပန္ျပင္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမၾကံဳတာရယ္ ပ်င္းတာရယ္နဲ႕ ဇာတ္ျပင္တဲ့ ဆိုင္ေတြကို ေျခဦးက မလွည့္ျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီဇစ္မေကာင္းတဲ့ အိပ္ေလးကို ဆက္လြယ္ေနမိတယ္။

ဒီေန႕ .........

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထြက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို လြယ္မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး ေကာက္ မ လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဇစ္က ပြင့္ထြက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကြန္ပ်ဴတာေလးက ခုန္ထြက္သြားၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ကြၽမ္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ ထိုးသြားတယ္။ အဲလို ကြန္ပ်ဴတာ လမ္းေပၚက်လို႕ မည္တဲ့အသံက ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ မိုးျခိမ္းသံထက္ ပိုက်ယ္ၿပီး အသည္းေပၚကို မူဆယ္လမ္းက ဆယ္ဘီးကားႀကီး တက္ႀကိတ္သြားသလိုပဲ။

ထြက္က်သြားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေလးကို လက္ေလးနဲ႕ ပြတ္သပ္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔ ....။ ဆုေတြ ေတာင္းၿပီး အိပ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိပ္ေရာက္မွ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ Writer ပ်က္သြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ေဒါင့္မွာ ပဲ့သြားၿပီး ဟသြားတယ္။

အင္း .........

ငါသာ ေငြတစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို မႏွေမွ်ာမိခဲ့ရင္ ......................

1 .8 . 08

Read More...