အပိုင္းအစ

အဲဒီအပိုင္းအစဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအပိုင္းစဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအပိုင္းအစဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္

* * * * * *

လမင္းက ေျပာတယ္ .....

သူဟာ ကမၻာေျမကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာဖက္ကို ရွာေနခဲ့ဖူးတယ္တဲ့ ....

သစ္ေျခာက္ပင္က ေျပာတယ္ ........

သူဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေမႊးဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ကို ပြင့္ေပးခ်င္ခဲ့တာတဲ့ .........

ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ပ်ံသန္းေနတယ္ သူဘာမွ မေျပာဘူး

* * * * *

တစ္ခါတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ လ တစ္စင္းရယ္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မက်န္တဲ့ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရယ္။ မရပ္မနား ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ရယ္ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ တစ္ေနရာစီမွာ ေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း မသိၾကဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ တူညီေနတဲ့အခ်က္က ရယ္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိေနၾကတယ္ ... ။

* * * *

ငါကမၻာေျမကို ပတ္လာတာ ႏွစ္ေတြ သန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီကမၻာေျမမွာ ငါ့ရဲ႕ၾကင္ရာဖက္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး .....

စိတ္ပ်က္အားငယ္ ဟန္နဲ႔ လမင္းက ျငီးတြားရွာတယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါက ကမၻာေျမမွာ အေမႊးဆံုးပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါ

အခုေတာ့ ငါ့ကို သင္းသတ္သြားၾကလို႔ အပြင့္မေျပာနဲ႔ အရြက္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ငါဘ၀က ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးကိုး။

သစ္ပင္က သူ႕ရဲ႕ ရိုးတန္းႀကဲေနတဲ့ အကိုင္းခက္ေတြကို ၾကည့္ရင္းငိုတယ္..။

ငွက္ကေလးကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ..........

* * * *

တစ္ရက္မွာ လမင္းရယ္။ သစ္ေျခာက္ပင္ရယ္။ ငွက္ကေလးရယ္ သြားဆံုးမိၾကတယ္။ လမင္းကေတာ့ အေရွ႕မွာ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ သစ္ေျခာက္ပင္ကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ မားမားရပ္လို၊ ငွက္ကေလးကေတာ့ စြန္းထြက္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးမွာ နားခိုလို႔ . . .။ အဲဒီလို သူတို႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္

* * * *

ငါကေတာ့ ဒီကမၻာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလင္းေရာင္ေလး ေပးၿပီး ေနေတာ့မယ္။ ငါဆက္ရွာေနလည္း အပိုပဲေလ...

လမင္းကသူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာျပတယ္။

တကယ္ေတာ့ငါက ရိုးရိုး သစ္ပင္မဟုတ္ဘူး။ အႏွစ္တစ္ရာမွာ တစ္ပြင့္တည္းပြင့္တဲ့ သစ္ေမႊးပင္ေလ။ အႏွစ္တရာ ျပည့္ခါနီးမွာ ငါ့ကိုလူေတြက သင္းသတ္သြားတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ငါဟာခုတ္လွဲခံရလိမ့္မယ္......

သစ္ပင္က သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို ေျပာျပတယ္။

ငွက္ကေလးက ဘာမွ မေျပာဘူး ................... ။ သူဆိတ္ဆိတ္ပဲေနတယ္။

* * *

ေနာက္ဆံုးမွာ သစ္ပင္နဲ႔ လမင္းက မရမက အတင္းေမးေတာ့ ငွက္ကေလးက ေျဖတယ္ ....

ငါက ရိုးရိုက္ ငွက္မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ .....

ေအာက္ခ်င္းငွက္ဆိုတာ တြန္သံကို နားေထာင္ၿပီး ၾကင္ယာဖက္ကို ေရြးခ်ယ္တယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ေကာင္ပဲ ေပါင္းတယ္။ အဖိုေသရင္ အမလိုက္ေသတယ္။ အမေသရင္ အဖိုလိုက္ေသတယ္။ အခု ငါ့ၾကင္ယာဖက္ရဲ႕ အသံကို ငါၾကားေနရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူက အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပါဆိုၿပီး အေတြ႕မခံပဲ ပုန္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ တြန္သံၾကားရာ ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ရွာေနမိခဲ့တာေပါ့.........

* * * *

ငွက္ကေလးရဲ႕ စကားသံဆံုးတာနဲ႔ ေကာင္းကင္က ရုတ္တရက္ တိမ္မည္းေတြတက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးေတြရြာခ်ၿပီး တိမ္မည္းေတြက လမင္းကို ဖံုးကြယ္သြားတယ္။ အဲဒီမိုးေရေတြၾကားမွာ လႊဆြဲသံကို ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သစ္ေျခာက္ပင္ဟာ သစ္ငုတ္တိုျဖစ္သြားတယ္။ ငွက္ကေလးကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထဲကို တိုး၀င္ ပ်ံသန္းသြားေလရဲ႕ ........

* * * * *

ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႕ဘ၀ဟာ လမင္းနဲ႔ သစ္ေျခာက္ပင္လို အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳေတြ႕ရမွာ သူေၾကာက္ေနတာေလ. .. . .

* * * *

ကိုယ္ေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေလးက ဒီမွာ ၿပီးပါၿပီ ..........။

ဒါေပမယ့္ အဆံုးအထိ မၿပီးေသးဘူး။ အခုေျပာခဲ့တာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ ပိုင္းစေလးတစ္ခု။ က်န္ေနတဲ့ လက္က်န္အပိုင္းစရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းက ဘယ္လိုသိမ္းမလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ထက္ မိန္းကေလးက ပိုသိမွာပါ။

မိန္းကေလးေရ ......

နင္ဆက္ေျပာမဲ့ ပံုျပင္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလးကို ငါရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္..........