ဒိုက္နမိုက္ ႏွင့္ ဓာတ္ပံု

အခ်ိန္ကား .........
ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္ေနၿပီ
ဒီဇင္ဘာ ညတစ္ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို ျမဴႏွင္းမ်ားက လႊမ္းျခံဳထားသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ တစ္ေရာက္တည္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ေစ်းေပါေပါ ေပးရသည့္ တရုပ္ဘီယာ ပုလင္းမ်ားသာရိွသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေ၀းက မာက်ဴရီမီးတိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ လက္ထဲမွ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ရင္းျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္။ ထိုသို႔ အေ၀းမွ မာက်ဴရီမီး တိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ မဲမဲ အရိပ္တစ္ခုက ေရႊ႕ရွားလာသည္။ အေ၀းမွ မသဲမကြဲ ျမင္ရေတာ့ လူရိပ္သည္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အရပ္ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလူသည္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာသို႔ ဦးတည္ၿပီး လာေနသည္။

ေသခ်ာ သဲသဲ ကြဲကြဲ ျမင္ရေတာ့ ထိုလူသည္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ ျမန္မာ ဘီယာ ပုလင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ထားသည္။

Can I sit ?
ႏိုင္ငံျခားသားက ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ဖို႔ ခြင္းေတာင္းသည္။

You can
ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားေလးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သိစြာျဖင့္ သူ႔ဘီယာ ပုလင္းဖံုးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ဖြင့္ေပး လိုက္သည္။ သူေတာ္ေတာ္ ေလးသေဘာ က်သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္ေသာ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။

“ျမန္မာလို ေျပာတတ္လား ”
“အန္ ... ျမန္မာပါဆို ျမန္မာလို မေျပာတတ္ပဲေနမလား”

“ ႏိုး . . ႏိုး ..၊ ဒီမွာက တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားေတာ့ တခ်ိဳ႕ ကျမန္မာလို မေျပာတတ္ၾကဘူးေလ အဲဒါေၾကာင့္ ေမးၾကည့္တာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားလို ဧည့္သည္ပဲ”

ေစာေစာက ေဖာက္လိုက္ေတာ့ ျမန္ဘီယာ ပုလင္းအဖံုးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္သည္းႏွင့္ ျခစ္ၿပီး အျဖဴဖပ္ေလးကို ခြာလိုက္သည္။ အျဖဴဖပ္ေလး ကြာသြားေတာ့ ကရ၀ိက္ပံုေလး ေပၚထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းပဲ ထို အဖံုးေလးကို ညစ္ေကြးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေ၀းကို တစ္ခါတည္း ကန္လြင့္ ပစ္လိုက္သည္။

“ ေဟ့ မဲေပါက္တယ္ မုို႔လား ဘာျဖစ္လို႔ လြင့္ပစ္လိုက္ရတာလဲ”
ႏိုင္ငံျခားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္

“ အဲဒီ ပံုကိုကရ၀က္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
“ဒီလိုပါပဲ”

“ေျပာပါဦး”
“ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အရွည္ႀကီးပဲ”

“လိုရင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာေပါ့ကြာ”
“အင္းေျပာျပမယ္”

“အင္းေျပာ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာပုလင္းကို တႀကိဳက္ေမာ့ေသာက္ လုိက္သည္။ သူလဲ သူ႔လက္ထဲက ဘီယာ ပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာမလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနသည္။

“ ဒီလိုဗ်ာ လြန္ခဲ့ ရက္ပိုင္းေလာက္က အဲဒီကရ၀ိက္ပံု ေနာက္ခံပါတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ရိုက္ခဲ့တယ္”
“*.*”

“အဲပံုကို မသာမာသူတစ္ေယာက္က တျခားေနရာမွာ တလြဲ သံုးလိုက္တယ္”
“အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္း ေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ ျဖစ္ရတာေပါ့”
“ဟား . ... ဟား .....”

ႏိုင္ငံျခားက ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ထရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွာ စိတ္တိုတတ္သူ တစ္ေယာက္သာ ဆိုလွ်င္ ထိုမ်က္ႏွာကို ဘီယာႏွင့္ ပက္ၿပီး ေခါင္းကို ပုလင္းျဖင့္ ရိုက္ခြဲလိုက္ မလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရယ္သံ ဆံုးေအာင္ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”
“တိုက္ဆိုင္လို႔ပါကြာ”

“ဘယ္လို တိုက္ဆုိင္တာလဲ”
“တခ်ိန္တုန္းက ငါက ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ တီထြင္ခဲ့ဖူးတယ္”
“အင္း”

“ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲပစၥည္းကို တျခားေနရာမွ သံုးၾကတယ္”
“ေၾသာ္”

“အဲပစၥည္းကို ငါတီထြင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ အေဖ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ျပတ္သြားၿပီး၊ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ညီ အပါအ၀င္ လူအေျမာက္ အမ်ား ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ဒိုင္းနမိုက္ ကိုတီထြင္ခဲ့တဲ့လူေပါ့”

“အင္း”
“ဘာ! ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက Nobel ေပါ့။ ဟုတ္လား”

“အင္းဟုတ္တယ္၊ ငါက ဒိုက္နမိုက္ ကိုတီထြင္တယ္ဆိုတာ။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကို ျဖိဳတာတို႔၊ တတာေဟာင္းတို႔၊ အေဆာက္အဦး အေဟာင္းတို႔ကို ျဖိဳဖ်က္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ။ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သတ္တဲ့ေနရာမွ အသံုးျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဓာတ္ပံုကို ရိုက္တယ္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ရိုက္ခဲ့တာ၊ တျခားေနရာမွာ အသံုးခ်ဖို႔ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေသေအာင္ သတ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ေဖာက္ခြဲ ေရးပစၥည္း တစ္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳေနၾကတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ရိုက္တဲ့ ပံုကလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မန္မာနေတြနဲ႔ လက္စားေျခတဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳခံလုိက္ရတယ္”

“အရင္က လူေတြကို အဲေလာက္ထိ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ မထြက္ထားမိခဲ့ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အဲေလာက္ ေအာက္တန္းက် လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိဘူး”

“အဲလို ထင္တာမွားတာပဲ၊ အဲလို တလြဲသံုးစြဲမႈေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ ညီအပါ၀င္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“အဲဒီပံုကို တလြဲေနရာမွ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အပါ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ့ရတယ္”

“ငါဟာ အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို လူသတ္လက္နက္ျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာလို႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ လူသတ္လက္ နက္အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က လူသတ္လက္နက္အျဖစ္ အသံုျပဳၾကတာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ ထိုးဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဓာတ္ပံုကို မာန္မာနျခင္း ျပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးျခဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ”

“ ငါက တလြဲ ေတြးေနတဲ့ လူေတြကို သတင္းစားရွင္းလင္းပြဲ ႀကီးလုပ္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီပစၥည္းကို လူသတ္လက္နက္ အျဖစ္ အသံုးခ်ဖိုပ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား ဆိုၿပီး ရွင္းျပေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ တီထြင္ခဲ့တဲ့ ဒိုက္နမိုက္ေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုုးခဲ့ၿပီးၿပီ။ရွင္းျပေနလဲ ငါ့မွာ အျပစ္မရွိ ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ ေသသြားတဲ့လူေတြ အသက္ျပန္မရွင္ေတာ့ဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲလုိပဲ အဲဒီပံုကို ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးဖို႔ ပို႔ခဲ့တာပဲ ဒီလိုေနရာမွာ တလြဲ အသံုးခ်ဖို႔ ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ရွင္းျပ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ”

“ငါမွားတဲ့ အဓိက အမွားက ဒိုက္နမိုက္ကို တီထြင္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူေတြကို ဟယအဲေလာက္ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိလို႔”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ရုိက္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အမွားေသးဘူး။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္မွ မွားသြားတာ”

“ ေအးမိုးလဲ အေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ ငါျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟုတ္”

ထို႔ေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ လက္က်န္ ဘီယာေလးကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး
“မင့္ကို မွာစရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကိုယ္က ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့ေပမယ့္။ အသံုးျပဳတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ တျခားေနရာမွ တလြဲ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆုိတာ မေသမခ်င္း မွတ္ထားေပေတာ့”

ထိုသုိ႔ မွာၿပီးေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ႏွင္းျမဴၾကားထဲသို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုး၀င္း ေပ်ာ္ကြယ္သြာပါေတာ့သည္။