ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေခ်ာင္းသာ

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ေခ်ာင္းသာကို သြားမည္။ ေအာ္ကို ေရႊေခ်ာင္းသာ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရဦးမွာေပါ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ မနက္ျဖန္သြားမဲ့ ေခ်ာင္းသာခရီးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္သည္။ မႏွစ္ကလည္း သႀကၤမက်ခင္ သံုးရက္ေလာက္ အလိုမွာ သြားၿပီး သႀကၤန္အႀကိဳေန႕ မွာျပန္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ သႀကၤန္ကို ဆက္ႏြဲသည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရန္ကုန္သႀကၤန္ကို ႏြဲျဖစ္ လိမ့္မယ္လို႕ မထင္။
ေခ်ာင္းသာလိုကမ္းေျခ မ်ိဳးက သံုးရက္ထက္ ပိုေနလို႕ မေကာင္းဟု ထင္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ သံုးရက္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ လည္စရာက ကုန္သြားၿပီ။ လိုင္းပုတ္ေနေသာ ကမ္းေျခႀကီး ကလဲ အသစ္ျဖစ္ မလာ ရိုးသြားၿပီ။ သို႕ေသာ္ ကမ္းေျခတြင္ ထိုင္ၿပီး ကဏန္းေက်ာ္ေလး ႏွင့္ ဘီယာထိုင္ ေသာက္ရသည့္ အရသာကေတာ့ ရိုးသြားသည္ဟု မထင္မိပါ။ ဒီလိုေျပာရင္ မင္းကေတာ့ ဘီယာသမားကို လို႕ေျပာၾကမည္လား မသိ။
ေခ်ာင္းသာမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာ ၾကည့္သေလာက္ ေဒသထြက္ကုန္ ဟူ၍မည္မည္ ရရ မရွိပါ။ ငါးေျခာက္ တို႕ ပုစြန္ေျခာက္ တို႕ကလဲ အျပင္တစ္ေနရာက ယူေရာင္းၾကသည္။ ဆန္ဆိုလည္း ပုသိမ္က မွာရသည္ဟု ဆိုသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ ပင္လယ္မွာ ထြက္တဲ့ ခရုက အစ ေခ်ာင္းသာမွာ မထြက္သေလာက္ပင္။ ခရုခြံေလး ႏို႕ဆီဘူး တစ္လံုးေလာက္ရဖို႕ အေရး ကမ္းေျခ ကေန ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာရသည္။ ေခ်ာင္းသာမွာ ေရာင္းေနေသာ ခရုမ်ားက တျခား တစ္ေနရာက တစ္ဆင့္၀ယ္ ေရာင္ျခင္း ျဖစ္ၾကသည္။
အဲလို အတင္းတုပ္ မွာကို ႀကိဳျမင္လို႕လား ေတာ့မသိဘူးဗ်ာ ကိုေရႊေခ်ာင္းသာက ကြၽန္ေတာ့ကို မႏွစ္က ဒုကၡေပးလိုက္သည္။ အင္းျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆိုးပါတယ္။
ေခ်ာင္းသာ ေရာက္ၿပီး ဒုတိယ ေန႕တြင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အုပ္စုက လူေတြကို အုပ္စုႏွစ္စု ခြဲၿပီး ကမ္းေျခမွာ ေဘာ့လံုးကန္ၾကသည္။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ေရထဲဆင္းဖို႕ ဆိုၿပီး ေဘာင္ဘီ အသစ္ေတြ ၀ယ္လာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပင္လယ္ေရ ထိရင္ အ၀တ္ေတြ ေဆြးတတ္တယ္လို႕ ၾကာဖူးတာေၾကာင့္ ပင္လယ္ထဲ ဆင္ဖို႕ ေဘာင္းဘီ သီျခား ၀ယ္မေနေတာ့။ လြန္ခဲ့ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္က မ၀တ္ပဲပစ္ထားတဲ့ ေဘာင္ဘီ အေဟာင္းေတြ ယူလာသည္။ အခုလို ေဘာလံုး ကန္ေတာ့လဲ ေဘာင္းဘီ အေဟာင္းနဲ႕ ပင္ကန္ျဖစ္သည္။
အဲဒီမွာ ျပသနာက စေတာ့တာေပါ့။ ကန္ေနတုန္း တန္းလန္းႀကီးမွာ ေဘာင္းဘီက ဂြၿပဲသြားသည္။ ၿပဲတာမွ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ေဘာင္းဘီး ႏွစ္ျခမ္းနီးနီး ကြဲသြားေအာင္ ျပဲသြားသည္။ အဲဒီမွာ ေသတာေပါ့။ ေဘးမွာကလဲ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး ေရထဲဆင္းေနမွ ဆိုၿပီး ေရမွာပဲ လူေတြနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀း ကေနေဆာ့ေန လိုက္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အုပ္စုက လူေတြ ျပန္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ေရာက္ရင္ ေဘာင္းဘီဒါမွ မဟုတ္ ပုဆိုး လာပို႕ပါလို႕ မွာလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ တည္းမွာရင္ မေသခ်ာ မွာ စိုးလို႕ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ေလာက္ကို မွာလိုက္သည္။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေနအရွိန္က ျမင့္လာသည္။ ကမ္းေျခမွာ လည္းေရကစား ေနတဲ့ သူေတြက မရွိသေလာက္ နီးပါး က်ဲသြားၿပီ။ ဟိုႏြားေတြ ျပန္သြားတာက နာရီ ၀က္ေလာက္ရွိၿပီ ပုဆိုးလာပို႕ မဲ့လူက ေရာက္မလာေသး။ ေသာင္ျပင္မွာ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ေဘာကြင္မ်ားကို လိုက္သိမ္းေနတဲ႕ ကေလးကို ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ၁၁ နာရီတဲ့။ လာေကာင္းပါ ရဲ႕ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ပဲကြၽန္ေတာ္ ေရထဲမွာ ဆက္စိမ္ေနသည္။
လူေတြ အားလံုးရွင္း သြားၾကၿပီ ေရထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မီတာ ေလးရာေလာက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သားစံုတြဲ ႏွစ္ဦး စက္ဘီးစီးေနသည္။ ေသခ်ာၿပီ ႏြားေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမ့ေနၾကၿပီ။ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ အသားေတြလဲ နီရဲေနၿပီ။ ဒီပံုအတိုင္း ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ ေရထဲမွာ စိမ္ေနရမည့္ ကိန္း။ ဒီလိုမွန္း သိရင္ ေစာေစာ ကေဘာကြင္း လိုက္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးဆီက ပုဆိုးငွားလိုက္သည္။ အခု ေတာ့ အဲဒီကေလးလဲ မရွိေတာ့။ အင္း ကမ္းေျခမွာ အုန္းရည္ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ ့မိန္းမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ကို ေအာ္ေခၚၿပီး အကူညီေတာင္းရင္ ေကာင္မလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေ၀ခြဲလို႕မရ။ မထူးပါဘူး အုန္းရည္ ေရာင္းေနတဲ့ အေဒၚႀကီးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ အေဒၚႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ရွိတဲ့ ကမ္းစပ္ကို ဆင္းလာၿပီ။ ေခၚၿပီးကာမွ မွားမ်ားမွားေနမလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ခ်ိတုန္ခ် တုန္ျဖစ္ေနသည္။ အေဒၚႀကီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ စကား ေျပာလို႕ ရႏိုင္တဲ ့အကြာေ၀းကို ေရာက္လာၿပီ။
ဘာလဲကြဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိတတ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့မွ ႏြားတစ္ေကာင္ ပုဆိုးေလးကို ကိုင္ေျမာက္ ၿပီးကမ္းစပ္ဆီသို႕ ေျပးလာသည္။ ႏြားေျပးလာ တာကို ျမင္မွ ကြၽန္ေတာ္လဲ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အုန္းေရ ေသာက္ခ်င္လို႕ ဟုေျပာလိုက္ရသည္။
ဒါမ်ားေမာင္ရယ္ စေခၚကတည္းက အုန္းေရလို႕ ေအာ္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ
ဆိုၿပီး ျပန္တက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့ ဒုကၡကိုကား အဖြားႀကီးမသိလုိက္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္းသာမွာ ပင္လယ္ ဂဏန္းေတြ မေပါတာကို ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္လိုက္ ရပါေေတာ့လိုက္ရပါေတာ့ သည္။