အဓိပၸယ္ရွိေသာေန႔.............

New Year ဆိုတာ .........
အဲဒီ နယူးရီးယား ဆိုတဲ့ေန႔ဟာ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ စားပြဲ ေပၚက ျပကၡဒိန္ တစ္ခု ေျပာင္းသြားတယ္ ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး ခံစားလို႔မရဘူး။


ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ နယူးရီးယားတို႔ အခ်ိန္တို႔ ဆိုတာ လူေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ နယူးရီးယားဆိုတာ ကို ကမၻာေျမႀကီးေရာ ေနမင္းႀကီးကပါ အသိမွတ္ ျပဳမထားဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နယူးရီးယားေန႔မို႔လို႔ ေနမင္းက ပိုပူလိုက္မယ္ ဆိုတာလဲ မရွိသလို၊ ေနေလွ်ာ့ပူလိုက္မယ္ ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ နယူးရီးယားကို ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ နယူးရီးယားကို ေနမင္းႀကီးက အသိမွတ္ မျပဳခ်င္ေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္ အသိမွတ္ ျပဳလိုက္ပါၿပီ။

အဲဒီအတြက္ ျပကၡဒိန္ကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ Gregorian ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ နယူးရီးယားမွာ ေပ်ာ္ပြဲရြင္ပြဲ လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က အဓိပၸယ္ရွိပါတယ္

Read More...

Summary only...

၂၀၀၇ ကိုစာရင္းခ်ဳပ္ျခင္း

ရုပ္သေဘာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား

အရင္က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို Google မွာရိုက္ရွာရင္ မေတြ႕ဘူး။ ၂၀၀၇ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ျမန္မာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ ရိုက္ရွာလို႔ ေတြ႕ႏိုင္ၿပီ။

အရင္က ကၽြန္ေတာ္ အခုေလာက္ မ၀ဘူး။ ၂၀၀၇မွာ ေတာ္ေတာ္၀လာတယ္။



စိတ္သေဘာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား

ျပတ္သြားတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီး အလြမ္းသယ္တဲ့ အက်င့္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။

မနက္ကို ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္တဲ့ အက်င့္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။




တိုးပြားလာတဲ့ အသိတရားေတြ

ဘ၀မွာ စိတ္ကူးေကာင္းရံုနဲ႔ လက္ေတြ႕ ျဖစ္မလာဘူး။ လက္ေတြ႕ျဖစ္ဖို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ရမယ္။

လူငယ္အမ်ားစုဟာသူေဌးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ထက္ သူေဌးပံု ေပါက္ေအာင္ ပိုလုပ္ေနၾကတယ္။

မိန္းကေလး အမ်ားစုဟာ Ready Made ေတြပဲ ရွာယူတတ္ ၾကတယ္ဆိုရင္။ မိန္းကေလးေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္မေနနဲ႔ ပင္ပန္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို Ready Made ျဖစ္ေအာင္လုပ္။ မိန္းကေလးေတြက လာရွာလိမ့္မယ္။

ကိုယ္ကလူေလ။ လမ္းေဘးက ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တုၿပီးမကိုက္နဲ႔။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြဲစီးရသလိုပါပဲ။ ပိုင္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မပိုင္ဘဲ မရဲဘဲ သြားမစီးနဲ႔ ကၽြဲခတ္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ေမာင္ေပါက္ရဲ႕ ၾကက္ဥလိုပဲ။ တစ္ခါတေလ က်ကြဲတတ္တယ္။

ပံုျပင္ဆိုတာ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းေပမယ့္။ တကယ္မဟုတ္မွန္း သိတဲ့အခါမွာ ခါးသက္သက္ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေပးတယ္။

ေစတနာ ေကာင္းလြန္းလို႔ မိုးရြာေပးတာကို တခ်ိဳ႕က သူ႔ကို ေရနစ္ေအာင္ လုပ္မလားဆိုတဲ့ သံသယ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစတနာ မိုးေတြကို လိုတာထက္ ပိုမရြာနဲ႔။

ရည္မွန္းခ်က္မရွိပဲ ေမွ်ာခ်င္ရာေမွ်ာ ဆိုၿပီး သြားေနလို႔ကေတာ့ ရတာနာ ကၽြန္းကို ဆိုက္ဖို႔ထက္ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ ၀င္တုိက္ၿပီး ဘ၀ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ နစ္ျမဳတ္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈွန္းပိုမ်ားတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ကို အဓိက ဖ်က္ဆီးတဲ့သူက ရန္သူလဲ မဟုတ္ဘူး။ လူစိမ္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကံလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလူရဲ႕ ပ်င္းတတ္တဲ့ အက်င့္။

မိုးဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွာင္ေနပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ မိုးလင္းလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးေမွာင္တဲ့ညမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ မိုးခ်ံဳးသံေတြ လွ်ပ္လက္တာေတြနဲ႔ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ရဲ ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုရင္ အရင္ဆံုး အေတြးအေခၚနဲ႔ ခံယူခ်က္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးက ကိုယ့္သိထားတဲ့ အသိတရားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေစနဲ႔



၂၀၀၈ ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားတခ်ိဳ႕

ရိုက္မယ္ ေရးမယ္

သေဘာေကာင္းတယ္၊ ေအာက္က်ိဳ႕တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ မာနႀကီးတယ္။

ကိုယ့္အေပၚကို ဘယ္ေလာက္ပဲ မေကာင္းတဲ့လူ ျဖစ္ပါေစ။ သီးမခံႏိုင္ရင္ ေရွာင္ထြက္သြားမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္စားမေခ်ဘူး။

Read More...

Summary only...

တမ္းတျခင္း

အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏြမ္းေၾကေနတဲ့ငါ့ရင္မွာ
ပန္းေတြေတာင္ မပြင့္တာၾကာၿပီ

ကမ္းေျခမွာပ်ံ႕ၾကဲေနတဲ့ ခရုေတြလိုပဲ
ငါ့အခ်စ္ေတြက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ

မၿပီမသနဲ႔ငါ့အသံေတြ တုန္ရီေအာင္ေအာ္ခဲ့ေပမယ့္
အခ်စ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး.......

ခ်စ္သူ .......
ျပန္လာပါ။

Read More...

Summary only...

ကင္းမေသးလို႔

တကယ္ေတာ့ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္တယ္ ဆိုတာ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာကို အဆက္ျဖတ္ၿပီးသား
ဒါေပမယ့္
သိတယ္မဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္တယ္ေလ
ငါ့ကို ေကာင္မေလးေတြ ျဖတ္သြားတုန္းက ေတာ္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတာ အခု ဘီယာကို ငါျဖတ္လိုက္ရင္ သူေတာ္ေတာ္ ခံစားရရွာမွာပဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္နဲ႔ ဘီယာေတြ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္..............

* * * * * * *

လမ္းငါးဆယ္ ထိပ္က ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕ကို ျဖတ္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲေနၿပီ။ (မသိေသးတဲ့ လူေတြကို တလက္စာထဲ သတင္းေပး လိုက္ဦးမယ္ အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္ရင္ ျမန္မာဘီယာ ပုလင္းတစ္လံုးမွာ တစ္ေထာင္ပဲရွိတယ္။ ဆိုင္နာမည္က ၀င္း တဲ့။) လက္ထဲမွာ ၾကည့္ေတာ့ အိတ္ကခ်ပ္ေနၿပီ။ အင္းမျဖစ္ေသးဘူး လကုန္ဖို႔ သံုးရက္လိုေသးတယ္။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဆိုင္အေရွ႕က ျဖတ္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီဆိုင္က အခုမွ တစ္ရာ တစ္သြားတာ အရင္ကဆိုရင္ ဘီယာတစ္လံုးမွ တစ္ေထာင္ပဲ ရွိတယ္။ ဘီယာတစ္လံုးကို ေထာင့္တစ္ရာနဲ႔ ရလို႔လား မသိဘူး အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္တဲ့လူေတြက အၿမဲစည္ကားေနတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆိုင္ထဲမွာ ေနရာမရေတာ့လု႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေခြးေျခခံုေလးေတြ ခ်ၿပီး ထိုင္ေသာက္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မွာ အရက္ကိုသာ ပလက္ေဖာင္းမွာ ေရာင္းတာ ျမင္ဖူးတယ္။ ဘီယာကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေခြးေျခခံုေတြ ခင္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။

မွတ္မိေသးတယ္ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေမာင္တက္ရယ္ အဲဒီဆိုင္မွာ ေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တာ၊ ဆိုင္ထဲမွာ လူလွ်ံေနတဲ့ အျပင္ ပလက္ေဖာင္းမွာ ထိုင္စရာ ေနရာကို မရွိဘူး။ အဲေလာက္ထိ ေရာင္းေကာင္းတာ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ေနရာကို မရမက ဖန္တီးၿပီး ၀င္ထိုင္ရတယ္။ အဲဒီပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ ဘီယာေသာက္ရတာ ဘတ္စကား စီးရသလိုပဲ။ လူေတြ ၾကတ္လြန္လို႔။

အဲလို ေတာင္စဥ္ေနရမရ ေလွ်ာက္ေတြးရင္ . . . . .
သိမ္ျဖဴလမ္းေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ သိမ္ျဖဴလမ္းေရာက္မွ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းမစားရေသးဘူး။ ထမင္စားဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ညမိုးႀကီးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ေအးကေအးနဲ႔ ထမင္းစားရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခုစား မယ္လို႔ စဥ္စားလိုက္တယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားရင္ေကာင္းမလးာ။ ေျမအိုးၿမိးရွည္ စားရင္ေကာင္းမလား။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတို႔ ေျမအိုး ၿမီးရွည္တို႔က စားရင္ ခဏေတာ့ ဗိုက္ျပည့္ေပမယ့္ ညေရာက္ရင္ ျပန္ဆာမွာ။ ေနရတာက ခုႏွစ္လြာမွာ ဗိုက္ဆာတိုင္း ေအာက္ကို ခဏခဏ ဆင္းေနရရင္ အဆင္မေျပဘူး။ ဗိုက္လဲ ျပည့္ အဆာလဲခံမဲ့ ေၾကးအိုး ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေၾကးအိုး ေသာက္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ကုန္မွာ။ ဘီယာေတာင္ ေသာက္ရင္ေတာင္ ကုန္ေသးတာ၊ ဘီယာ ေသာက္လိုက္ တာထက္စာရင္ေတာ့ အက်ိဳး ရွိပါေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေၾကးအိုး ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးမာ သတိရတယ္ ဘယ္ဆိုင္မွာ ေသာက္မွာလဲ။ အနီးဆံုး ေၾကးအိုးဆိုင္ကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ငါ့ဆယ့္ တစ္လမ္းထိပ္မွာ။

သိမ္ျဖဴလမ္း ကေန ေၾကးအိုး ဆိုင္ရွိရာ ငါ့ဆယ့္တစ္လမ္းကို မဟာဗႏၵဳလလမ္း အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ လမ္းငါးဆယ္ ဘီယာဆိုင္ ေရွ႕ေတာင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕က ျဖတ္ရင္း မ်က္ေစာင္း ထိုးၾကည့္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းမွာ လူေတြအျပည့္။ ဒါေပမယ့္ ပိေတာက္ပင္ ေအာက္က ပန္းလယ္ခံုေလးမွာ ေနရာတစ္ခု လြတ္ေနတယ္။

ေနရာလြတ္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ တစ္ခ်က္တုန္႔ သြားတယ္။ ေဟ့ ေၾကးဦးေသာက္မွာ။ ကိုယ့္ကို သတိေပးၿပီး အေရွ႕ဆက္မလို႔ ၾကံေနတုန္း ၀ူး ဆို စူပါရု ကားတစ္စီး ဘီယာဆိုင္ အေရွ႕မွာ လာရပ္တယ္။ ကားထဲက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ ေသခ်ာတယ္ သူ ဘီယာ လာေသာက္တာ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေစာေစာက လြတ္ေနတဲ့ ေနရာေလးကို စိတ္ထဲက ႏွေျမာေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ၾကည့္ေနတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေစာေစာက လြတ္ေနတဲ့ ခံုးေလးဆီကို တည့္တည့္မွတ္မွတ္ သြားေနတယ္။ သူခုံမွာ ထိုင္မလို႔ လုပ္ေနတုန္း သူ႔ဖုန္း မည္လာတယ္။ သူ ထိုင္မလို႔ လုပ္ၿပီးမွ မထိုင္ေတာ့ပဲ လမ္းေဘးဆင္းၿပီး ဖုန္းေျပာေနတယ္။ သူဖုန္းေျပာေနတုန္း အဲဒီေနရာကို သူ႔ထက္ဦးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီညက ေၾကးအိုး မေသာက္ျဖစ္ လိုက္ဘူး။

အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ မိုးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ရာတန္ အၿပဲ ႏွစ္ျခမ္း။ ေနာက္ေန႔မနက္ သင္တန္းသြားဖို႔ ႏွစ္ရာတန္ အျပဲေလးကို တိပ္နဲ႔ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။

Read More...

Summary only...

သတၱိနည္းတဲ့သူ

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာပန္းတစ္ပြင့္ ရွိခဲ့ရင္
အဲဒီပန္းကို နင့္ေခါင္းမွာပန္ေပးခ်င္တယ္

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့ရင္
အဲဒီပံုျပင္က နင္နားေထာင္ဖို႔

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ရွိခဲ့ရင္
အတူတူ ေ၀မစားဘူး
နင္တစ္ေယာက္တည္းစားဖို႔

ေကာင္မေလး
ငါ့မွာစကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္
အဲဒီစကားတစ္ခြန္းဟာ နင့္အတြက္

ေကာင္မေလး
ဒါေပမယ့္ငါ............
ေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး

ေကာင္မေလးရယ္
အခုေတာ့လည္း ေ၀းခဲ့ၾကၿပီ
ေၾသာ္......
ငါမေျပာရဲလို႔ေလ

Read More...

Summary only...

Happy Birthday ေမေမ

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၄ အေမ့ေမြးေန႔

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို အေမလို႔ စသိတဲ့အခ်ိန္က ..........
စစ္ကိုင္းတိုင္း အထက္ပိုင္း မဲဇာၿမိဳ႕နယ္ခြဲ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ် လို႔အမည္ရတဲ့ ရြာေလးမွာ။ အဲဒီရြာေလးက မဲဇာေခ်ာင္းနဲ႔ မဲဇာေတာင္ၾကား မွာတည္ရွိၿပီး အေမရယ္ မမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အဲဒီရြာေလးမွာ ေနၾကတယ္။ အေမဟာ အဲဒီရြာေလးမွာ တာ၀န္က်တဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမေပါ့။ တခါတရံမွာ ေမဟာ သူနာျပဳ ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိၿပီး သူတို႔ဟာ ႏိုက္တင္ေဂးရဲ႕ တပည့္ေတြလို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာတတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ အေမနဲ႔အတူ မေနျဖစ္ ၾကေတာ့ဘူး။ အေမက သူတာ၀န္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြနယ္ေတြမွာ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဖြားအိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အေမ အျငိမ္းစားယူၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္း ေအာင္သြားၿပီ။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေမနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မရွိလွပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတဲ့ အေမ
ငယ္ငယ္တုန္းက သရဲေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အတြက္ သရဲ မေၾကာက္တတ္တဲ့ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဓားခုတ္မိၿပီး ျပတ္လုျပတ္ခ်င္ ျဖစ္သြားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မငိုဘူး။ အေမက မ်က္ရည္ေတြက်တယ္။

တစ္ရက္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တစ္အိမ္ကို သြားလည္ရင္း ေခြးဆြဲေတာ့ ကၽြန္႔ေတာ္ကို မကိုက္မိေအာင္ အေမက အေရွ႕ကေန ကာကြယ္ေပးတယ္။

ေျခာက္တန္းႏွစ္ ေလာက္က ငါးမွ်ားရင္း လက္ကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္စူးတယ္။ အေမက သူမ်ားေတြ ငါးမွ်ားခ်ိတ္စူးတုန္းက ခြဲေပးဖူးေပမယ့္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မခြဲေပးရဲဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းႏွစ္က အေမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကို အလည္သြားတယ္။ အေမေနတဲ့ အိမ္က ေဆးရံုနားေလးမွာ။ ဘူတာနဲ႔ ေဆးရံုက ေတာ္ေတာ္ ေ၀းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီကိုသြားတိုင္း ဘူတာေရာက္ေအာင္ မစီဘူး။ ေဆးရံုနားေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ရထားေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ေနခဲ့တယ္။ တရက္မွာ ေျခေခါက္ၿပီး လဲွသြားတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ရထားဘီးေအာက္ ေရာက္မသြားေပးမဲ့ တကိုယ္လံုးမွာ ပြန္းပဲ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကြဲ သြားတယ္။ ေဆးရံုမွာ အနာေတြကို ခ်ဳပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လွန္႔စိတ္နဲ႔ တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားေပးတယ္။

ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္က အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာေစာင့္ရင္း အေမက ပါလာတဲ့ ထမင္းဂ်ိဳင့္ကို ဖြင့္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားဖို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနေပမယ့္ လူၾကားထဲမွာ ရွက္လို႔ မစားဘူး။ အဲေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာၿပီး “ငါ့သားကို အေမက ကေလးလို႔ ထင္ေနတာ။ ငါ့သားက ရွက္တတ္ေနၿပီပဲ”တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ နယ္ျပန္သြားရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ “အေမကေတာ့ သားကိုလြမ္းလို႔။ သားကေတာ့ မိၾကည္ကိုလြမ္းလို႔” ဆိုတဲ့ စကားပံုထဲက အတိုင္းပါပဲတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကို ႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြက
အေမက သတၱိရွိတယ္။ လူလူခ်င္းလဲ မေၾကာက္သလို သရဲတေစၦဆိုတာကိုလဲ မေၾကာက္ဘူး။ ဘာသာတရားကို ကိုင္းရႈိင္းတယ္။ သူမ်ား အေပၚမွာ မဟုတ္တာ မလုပ္တတ္ဘူး။

အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြက
ဆဲဆူရင္ တစ္ေနကုန္ မၿပီးေတာ့ဘူး။ မိဘေတြက သားသမီး အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာ ဆိုေပမယ့္ တခ်ိန္းလံုး ပ်စ္ေတာက္ ပ်စ္ေတာက္ ေျပာေနတာကို နားျငီးတယ္။ ငယ္တုန္းတုန္းက အေမရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲက အိမ္အျပင္ မထြက္ရဘူး။ ဘုရား တစ္ခါရွိခိုးရင္ နာရီ၀က္ကေန ေလ့ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္အနည္းဆံုး ၾကာတယ္။

အေမ့ေမြးေန႔
ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း အေမဟာ ဘုရားဆြမ္းကပ္ ဖေရာင္းတိုင္ အေမြးတိုင္ေတြ ငွက္ေပ်ာ္ပြဲေတြနဲ႔ ဘုရားမွာ အၿမဲတမ္း ဆုေတာင္းေပး ေလ့ရွိေပမယ့္။ အေမ့ ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ေပးဖူးဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ ေတြဆိုရင္ ေမ့ေမြးေန႔ကို ေတာင္သတိ မထားမိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိဘူး အေမ့ ေမြးေန႔မွာ တစ္ခုခု လုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိလာၿပီ။

Read More...

Summary only...

ပေလာင္မဂၤလာေဆာင္

ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႔ ခမ္းနားတဲ့ ဟုိတယ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ မဂၤလာ စံပယ္ပန္းကံုး စြပ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ ကားေသာ့ေတြ လက္ဖြဲ႔မဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြက အဓိကမက်ဘူး။
တကယ္ေတာ့ လက္ထပ္ပြဲဆိုတာ လက္ထပ္မဲ့ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီးတို႔ရဲ႕ တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက သာလွ်င္ အဓိက က်ပါတယ္။
ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ မပါတဲ့ လက္ထပ္ပြဲကို ေတာင္ေပၚက ပေလာင္ရြာေလး တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္

* * * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပေလာင္ရြာ ေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီ ထုိးေတာ့မည္ ..............

ရြာအ၀င္မွာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပေလာင္ရြာထဲက အိမ္ေတြကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ေနသလို ရြာအ၀င္၀က ကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနလို႔ ေျပာေပမယ့္ ကေလးေတြက မၿပံဳး တျခားေနရာမွာ ဆိုရင္ ကေလးေတြကို အဲလို ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ သြားေတြ ေပၚေအာင္ၿပံဳးၿပီး သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ပေလာင္ရြာက ကေလးေတြ မၿပံဳးမရယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသည္။
“ေဟ့...... ဒါက တိုင္းရင္သားေတြကြ ဗမာစကား မေပါက္ဘူး။” လို႔ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိလွမ္းေပးမွ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြ မၿပံဳးၾကတာကိုး။

ၿပံဳးပါဆို မျပံဳးဘူး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုေရာက္ရွိေနသည့္ ပေလာင္ရြာေလးသည္ လာရႈိးၿမိဳ႕ႏွင့္ ေျခာက္မိုင္ခန္႔သာ ကြာေ၀ၿပီး ရြာနာမည္မွာ နမ့္ဆမ္ ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ ေငြပေလာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ၾကၿပီး အိမ္ေျခ ခုႏွစ္ဆယ့္ခန္႔ ရွိသည့္ ရြာႀကီး တစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ႏွင့္ မႈလတန္း ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာထဲကို စ၀င္ေတာ့ ရြာ၀င္လမ္း ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေတြေပၚမွာ ႏွီးဖ်ာေနၾကသူမ်ား ေတာင္းယွက္ ေနၾကသူမ်ားသူမ်ားကို ေတြ႕ရသလို၊ ထင္းခုတ္ရမွ ျပန္လာေသာ တိုင္းရင္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြား ေသာေဒသခံ တစ္ေယာက္က ရြာထဲမွ အိမ္တစ္အိမ္ ေပၚသို႔ ေခၚသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ၾကည့္တဲ့ ပေလာင္အိမ္

ထင္းခုတ္ျပန္လာသည့္ တိုင္းရင္းသူတစ္ဦး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္သြားေသာ ပေလာင္ အိမ္ေလးသည္ သက္ငယ္မိုး ၀ါးထရံကာ ၀ါးၾကမ္းခင္းႏွင့္ အိမ္ေလး ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတြင္ မိသားစုသံုးစု ေနၾကသည္။ မိသားတစ္စုလွ်င္ ခုႏွစ္ေပ ငါးေပခန္႔ ရွိသည့္ အိမ္ေသးေသးေလးမ်ား ထပ္ေဆာက္ထားၿပီး အိမ္ေသးေသးေလး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေလးေပခန္႔ကြာသည္။ အိမ္ေသးေလး တစ္လံုးစီတြင္ မီးဖိုတစ္ခုစီရွိၿပီး မိသားစု တစ္ခုလွ်င္ မီးဖို တစ္ဖိုစီ ခ်က္စားၾကသည္။ ေျပာင္းဖူးေျခာက္မ်ားကို အိမ္မ်က္ႏွာက်က္ ထုတ္တန္း အျပည့္ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္။ ထိုေျပာင္းဖူးမ်ားသည္ ေနာင္ႏွစ္ေတာင္ယာ စိုက္ခ်ိန္အတြက္ မ်ိဳးအျဖစ္ခ်န္ထားၾက ျခင္းျဖစ္သည္။

ထုပ္တန္းတစ္ေလွ်ာက္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ေအာက္က ေလခါးမွာ ကေလးေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း ေနၾကေနေသာ ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေနာက္ LCD တြင္ေပၚေနေသာ သူတို႔ ပံုေလးေတြကို ျပန္ျပေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာၾကၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

သူ႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ စပါးတိုက္ေအာက္ ၀င္ေျပးသြားတယ္

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့ ေတာင္ေပၚက ထင္းေခြျပန္လာေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို သဘာ၀က်က် ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ရြာအေနာက္ဖက္ ပိုင္းကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကသည္။

ရြာထဲကေလးေတြ

ရြာအေနာက္ ဖက္ပိုင္းေရာက္ ခါနီးတြင္ ဆူဆူ ဆူဆူ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ လမ္းႏွေဘးတြင္ ႏွီးဖ်ာေနသည့္ အဖိုးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုကလူက ပေလာင္စကားျဖင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္ ပေလာင္မဂၤလာ ေဆာင္တာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းေခြျပန္လာတာ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ထက္ မဂၤလာေဆာင္ ရွိရာ ဆူဆူ အိမ္တို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

မဂၤလာေဆာင္ အိမ္အ၀င္၀

မဂၤလာေဆာင္တဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္က ဗန္းတစ္ခုကို ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္ထဲကို အ၀င္။ ထိုဗန္းကိုင္ထားေသာ လူစုက အထြက္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေတြ႕ၾကသည္။

နတ္ဗန္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီဘန္းက ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ နတ္ပြဲတင္မလို႔တဲ့။ အထဲမွ ျမန္မာလို အနည္းငယ္ ေျပာတတ္ေသာ တိုင္းရင္း သားတစ္ေယာက္ ေျပာသည္။ ဒီဗန္းကို ဘယ္နားေလးမွာ သြားတင္မွာလို႔ ဆက္ေမးေတာ့ . . . . ဒါက မိန္းကေလး အိမ္တဲ့ ေယာက်ာၤးေလး အိမ္ကို နတ္ပြဲနဲ႔ သြားၿပီး နတ္သြားတင္မွာတဲ့။ နတ္သြားတင္မဲ့ ဗန္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေတြကို ဖက္ကေလးထဲအပံု လိုက္ေလးေတြ ပံုထားၿပီး ထမင္းပံုေလးမ်ား ေပၚတြင္ ငါကင္ေလးမ်ားကို ၀ါးတံေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတို႔သားႏွင့္ သမီးဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သတို႔သားကို ျပသည္။ သတို႔သားက နတ္ဗန္းကိုင္ထားတဲ့ လူရဲ႕ အေနာက္က ဂ်ာကင္အကၤ်ီ၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။

ပေလာင္ မဂၤလာေဆာင္ဆိုေတာ့ ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီး တက္ေရာက္ လာသူေတြလဲ ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔၊ ၿမိဳ႕မွာလို မခန္းနားေတာင္ သူ႔ရိုးရာ သူ႔ဓေလ့ သူေတာ့ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထင္ထားၾကသည္။ တကယ္မဂၤလာ ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳထင္ထားသလို မဟုတ္။

သတို႔သမီးကို ေခၚေတာ့ သတို႔သမီးက ရွက္လို႔ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာေပ။ ထြက္လာေတာ့ သတို႔သမီးမွာ ၿမိဳ႕မွာလို႔ မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းၿပီး ဆံထံုးေတြ ထံုးဖို႔ ေ၀းစြ၊ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ လိမ္းျခယ္ထားျခင္း မရွိသလို႔ ေခါင္းပင္ဘီးၿဖီးထား ျခင္းမရွိေပ။

သတို႔သား ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္၊ နတ္ဗန္းကိုသူႏွင့္ သတို႔သမီး ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက လူခုႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ ေနၾကလို႔လား မသိ သတို႔သမီးကို ၾကည့္ရတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနပံု ေပၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုက သူတို႔ မဂၤလာမွာ အခုလို လာၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနတာကို ႀကိဳက္ပံု မရေပ။

သတို႔သမီးအိမ္

ခဏေလာက္ေနေတာ့ နတ္ဗန္းကိုင္ထားတဲ့ လူကဦးေဆာင္ၿပီး သတို႔သားအိမ္ကို သြားၾကသည္။ သတို႔သား အိမ္ႏွင့္ သတို႔သမီး အိမ္သည္ သုံးအိမ္ေက်ာ္ ေလာက္သာ ေ၀းသည္။

သတို႔သားအိမ္

ရိုးရာ နတ္ကန္ေတာ့ေနစဥ္

သတို႔သား အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚကို နတ္ဗန္းကိုင္သူက ဦးေဆာင္တက္ၿပီး သတို႔သား သတို႔သမီးႏွင့္ မိဘမ်ားက အေနာက္က လိုက္တက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရိုးရာ နတ္စင္အေရွ႕မွာ ဗန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္က ရြတ္ဖတ္ပူေစာ္သည္။ ပေလာင္ အိမ္မ်ားသည္ အလင္း၀င္ေပါက္ မရွိေအာင္ပင္ ေမွာင္မဲေနၿပီး အိမ္၏ အလယ္တြင္ မီးဖိုႀကီး တစ္ခုကို ဖိုထားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထုပ္တန္းမ်ား တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေျပာင္းဖူး မ်ားျပည့္ေနသည္။ အေပၚတြင္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ျဖင့္ အေနက်တ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

မဂၤလာေဆာင္အၿပီး သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး

ထိုမဂၤလာေဆာင္သည္ အညာမဂၤလာ ေဆာင္မ်ားလို မီးခိုးတိတ္မဟုတ္ပဲ အနီးနား ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္ေလး ငါးေျခာက္ အိမ္ေလာက္ကိုသာ ဖိတ္ေကၽြးသည္ဟု ဆိုသည္။ ေကၽြးရာတြင္ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ဟင္းမွာ ငါးေလး ေပါက္စကင္ ျဖစ္သည္။ ယမကာအျဖစ္ ေျပာင္းအရက္ကို တိုက္သည္။

အိမ္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းကို ကိုင္ၿပီး ပန္းကန္လံုးထဲ ငွဲ႔ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတိုက္သည္။ သူပုလင္းကိုင္သည့္ လက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို ကိုင္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွဲ႕ေပးေနစဥ္မွာ ထိုေဆးလိမ္မွ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား ပန္းကန္ အတြင္းက်သြား သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္သည့္ အရက္ခြက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအရက္မ်ားသည္ ေျပာင္းအရက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးေတာက္ ေအာင္ျပင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ဖို႔ ျငင္းလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ မဂၤလာသို႔ လာေသာလူမ်ား ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး အခ်ိန္လည္း လင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္ရန္အတြက္ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စု ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုရြာသည္ ေတာင္ေပၚရြာ ေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာလမ္းမ်ားသည္ ႏွိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

ရြာအျပင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။

ရြာမွာတုန္းက ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ေမးခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားမည္၍ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပန္ခရီးအထိ ထိုရြာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကိုယ့္သာ ေမးေန မိသည္။

ေစာေစာက မဂၤလာေဆာင္ေလးသည္ ဂုဏ္ေတြ မပါ၊ ေငြေတြမပါ အဲဒီ အတြက္ ကဲ့ရဲ႕မည့္လူလည္း တစ္ေယာက္မရွိပါ။ သတို႔သား သတို႔သမီးမ်ားကလည္း ဂုဏ္မ်ား ေငြမ်ားသည္ သူ႔တို႔ မဂၤလာအတြက္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ထားဟန္ စိုးစဥ္းမွ် မရွိ။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယခုမဂၤလာေလးသည္ ကုန္က်စရိတ္ ေတာ္ေတာ္ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလွည့္ေရာက္ရင္ ဒီရြာမွာပဲ လာေဆာင္ရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည္။

ကားသည္ ေတာင္မ်ားကို ျဖတ္၍ တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းေနသည္။ ရန္ကုန္က အတူလာသည့္ လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာသည္။ သူကိုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရသည္။ သူသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို မဂၤလာ ေဆာင္ဖို႔ စဥ္းစားေနမလား မသိ။

Read More...

Summary only...

လား႐ႈိး

Good Morning Lasho


တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး ပန္းႏွမ္းေတြနဲ႕

အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ လား႐ႈိးၿမိဳ႕

Read More...

Summary only...

အနိစၥ

ေလာကမွာ မျမဲျခင္းနိယာမ အရ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျမဲျခင္းဆိုတဲ့ နိရာမႀကီးကေတာ့ တည္ၿမဲေနတယ္။ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ဆိုက္ကနက္ႀကီး စီးေနေပမယ့္ အနိစၥ ကိုေတာ့ ေရွာင္လြဲလို႔ မရႏိုင္ရွာၾကဘူး။

မေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့ ကိုရြာသား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးလိုက္တဲ့ လင့္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အနိစၥဆိုတာႀကီးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာလိမ့္မယ္။

Read More...

Summary only...

ပတ္စပို႔

ပတ္စပို႔ရံုးထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ခါတိုင္းႏွင့္အတြင္မတူ။ လူေတြကလည္း ရွင္းေနတယ္။ ဒီေလာက္ လူရွင္းပံု ေထာက္ရင္ တနဂၤေႏြနဲ႔ တနလၤာ ငါမွားၿပီး လာတာလား။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Monday။ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ဘေၾကာင့္ လူေတြဒီေလာက္ရွင္းေနရတာလဲ .......

ွ“ကိုယ္တို႔ ပတ္စပို႔ရံုးကို အသြင္သစ္ ေျပာင္းလိုက္ေလ”
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္

ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္စပို႔ က်မက် ၾကည့္ေပးတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စလစ္ေလးကို ေပးလိုက္တယ္။ အထဲကရဲက စလစ္ကို မယူပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲ။ လက္ထိပ္မ်ား ခပ္ေလမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲတာ လက္ထိပ္ခပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေဗြဖတ္စက္မွာ ႏွိပ္လိုက္တယ္။

“ညီေလး မင့္ပတ္စပို႔က်ၿပီ အေပၚထပ္မွာ သြားထုတ္လိုက္ေတာ့”
“ေၾသာ္ဟုတ္”

“အရင္က ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာ လူေတြတိုေ၀ွ႕ တန္းစီးေနရတဲ့ ေနရာေပါ့ကြ။ အခုေတာ့ ပံုစံ စနစ္သစ္ ေျပာင္းလိုက္လို႔ အားလံုး အိုေက သြားၿပီ”
“*.*”

“ေဟ့ အဲေကာင္ကို ဖမ္းလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ စဥ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ရဲႏွစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္လိုက္ၾကတယ္။

“အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဘးကလူတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္
“ေၾသာ္ဒါက ဒီလိုေလ၊ မင္းေစာေစာက ပတ္စပို႔က်မက် သိဖို႔ လက္ေဗြႏွိပ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ ”
“ဟုတ္”
“အဲလို လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ အမႈရွိတယ္ဆိုရင္ တခါတည္း ေပၚလာတယ္။ ေစာေစာကလူက ေဖာက္ထြင္း၀ိဇၹာေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဖမ္းလိုက္တာ ”
“အဲလိုႀကီးလား”
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘာအမႈမွ က်ဴးလြန္းထားတာ မရွိလို႔။

အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္တာရွိရာကို သြားလိုက္တယ္။ ေကာင္တာေရွ႕မွာ ရပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ...
“ေရာ့ ဒီမွာ မင့္ပတ္စပို႔”
“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔။ ဘာမွ မေျပာရေသးခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ထုတ္ေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၾသသြားတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္လာမယ္ ဆိုတာ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး သိတာလဲ”
“မင္းေအာက္ထပ္မွာ လက္ေဗြကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီ ဆိုကတည္းက အေပၚကို auto report ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ report ကိုကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန ဖတ္ၿပီးေတာ့ မင့္ရဲ႕ ပတ္စပို႔ဟာ ဘယ္မီးခံေသတၱာရဲ႕ ဘယ္အံ၀ွက္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို တခါသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင့္ပတ္စပို႔ရွိတဲ့ အံ၀ွက္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ကေန အလိုေလွ်ာက္ဖြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ငါတို႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ရွာစရာ မလိုဘူး ပြင့္လာတဲ့ အံ၀ွက္ေလးေတြထဲက ပတ္စပို႔ကို ယူလိုက္ရံုပဲ”

“တယ္ဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္မေျပာရပဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စပို႔ကို ဘာေၾကာင့္မွန္ေအာင္ ေပးႏိုင္တာလဲ။ လူမမွားႏိုင္ဘူးလား”
“ဟဟ .. ။ ေကာင္ေလးရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ေတြက မင္းစဥ္းစားထက္ ႀကိဳျမင္ၿပီးသား။ အဲလို မျဖစ္ရေအာင္ မင္းေကာင္တာမွာ ရပ္ကတည္းက မင့္မ်က္ႏွာကို စကင္ဖတ္လိုက္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင့္မ်က္ႏွာေပါက္ က်ပံုမွာရွိတဲ့ ပြိဳင့္ေတြ နဲ႔ ငါတို႔ ပတ္စပို႔ရံုးမွာ ရွိတဲ့ ပံုေတြထဲက ပြိဳင့္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္က အလိုအေလ်ာက္သြား ရွာၿပီး ေတြ႕ရင္ အခ်က္ျပတယ္။ရွင္းၿပီလား”

“ေၾသာ္ဟုတ္”
“ငါ့တို႔ႏိုင္ငံ နည္းပညာအရ ဆိုရင္ စာအုပ္ေတာင္မလိုဘူးကြ။ သူ႔မ်ားႏိုင္ငံလို ခ်ပ္စ္ျပားေတြလဲမလိုဘူး။ လက္ေဗြေလး ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အားလံုး ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီ။ တျခားႏိုင္ငံေတြက ငါတို႔ ႏိုင္ငံလို မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးလို႔ စာအုပ္ကို ထုတ္ေပးေနရတာ”

“တယ္လည္းဟန္က်ပါလား”
“ဟန္ၿပီလားကြယ္”

“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”
“တံုကင္နံပတ္ အ၀ါေရာင္ 512”

“အစ္ကိုေခၚေနတာ ထင္တယ္”
ေဘးနားေလးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လုပ္ႏိုးေတာ့မွ ငိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကား ႏိုးလာတယ္။
“ေကာင္တာက အစ္ကို႔ကို ေခၚေနတယ္”
“ေၾသာ္ ေက်းဇူးပဲ”

ေကာင္တာေရွ႕မွာ အုံေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး တိုးၿပီး မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အက်ၤ ီ ေခါက္ရိုးေလးေတြ တြန္႔ေၾကသြားေတာ့ ေကာင္တာေရွ႕ေရာက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ တံုကင္နံပါတ္ 512 ပါ”

ကၽြန္ေတာ့္တံုကင္ အ၀ါေရာင္ ကဒ္ျပားေလး ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ........
“ေၾသာ္ရတာ အာေပါက္ေတာ့မယ္ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားနဲ႔၊ အလွည့္ေက်ာ္ေတာ့မလို႔”
“အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔”

“ပတ္စပို႔တင္တာ ဘယ္ႏွစ္လပိုင္းကလည္း”
“2006 ဆယ္လပိုင္းေလာက္က”
“အဲဒါကို အခုမွ လာထုတ္ရသလား၊ ဒီမွာ ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက အထုပ္နံပါတ္ မွားေရး ေပးလိုက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သြားျပန္ၾကည့္”
“ေၾသာ္ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့အေနာက္က အံုေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ေလွခါးအတိုင္း ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေလွခါး အဆင္းေတာ့ ပတ္စပို႔ က်မက် စလစ္ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ၾကည့္ေပးတဲ့ေနရာကို ေရာက္တယ္။ တန္းစီေနတာ အားပါ နည္းတဲ့ လူတန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ စပ္စု ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလစ္ဖတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက နက္၀ပ္ေကာ္နက္ရွင္ က်ေနတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတန္းႀကီးမွာ တန္းစီလိုက္တယ္။ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း နာရီ၀က္ေလာက္တာ ၾကာသြားတယ္ ဘာမွ ထူးမလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္မရွည္တာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ အနားကို တိုးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ စက္ကိုင္တဲ့ ေအာ္ပေရတာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္ေနတယ္။ အျပင္မွာက လူအုပ္ႀကီးက ေခၽြးျပန္ေနၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအာက္မွာ ေကာ္နက္ရွင္က်ေနလို႔ ရွာမဘူးလို႔ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့။ ရွစ္လကၼေလာက္ရွိတဲ့ စာအုပ္ အထူႀကီးေတြ ခ်ေပးတယ္။ အဲစာအုပ္ႀကီးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နာမည္ကို ရွာတယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ သံုအုပ္ေျမာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ သြားေတြ႕တယ္။

အနားနားက တာ၀န္က်ေနတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စလစ္မွာ ေရးထားတဲ့ နံပါတ္ကိုျပင္ေပးတယ္။ စလစ္မွ နံပါတ္ အမွန္ရၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္တာမွာ ျပန္ထပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ သံုးနာရီခန္႔ အၾကာ .........

ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ညေန ငါးနာရီထိုးသြားတယ္။ လူေတြကေတာ ့ေကာင္တာမွာ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတုန္းပဲ။
“*********”
ကၽြန္ေတာ့နာမည္ ေခၚၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပတ္စပို႔ ရၿပီ အထင္နဲ႔ ေကာင္တာကို အူရားဖားရာ ေျပးသြားလိုက္တယ္။
“မင့္ဟာက ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ စေနတနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွာေပးထားလိုက္မယ္။ အဲေတာ့မွ ျပန္လာခဲ့”

ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့
“”

Read More...

Summary only...

လိေမၼာ္ျခံ

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လိေမၼာ္သီးမ်ား

Read More...

Summary only...

ေရႊေရာင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ကၽြန္ေတာ္ အခုဆိုရင္ ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အခုမၾကည့္လို႔ အရင္က ၾကည့္သလားလို႔ ေမးရင္......

ၾကည့္တာေပါ့။

မွတ္မိေသးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းႏွစ္ နယ္မွာေနတုန္းက ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို ရက္ကြက္ထဲက ဗီဒီယိုရံုမွာ ငါးက်ပ္ေပးၿပီး သြားၾကည့္ရတာ။ ပြဲကေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဗီယက္နမ္။ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ထိုင္းဒိုင္က အနီကဒ္ျပ ထုတ္လိုက္ၿပီး ျမန္မာအသင္း ရႈံးလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲရတယ္။

ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ ေဘာ့လံုး အသင္းက ထံုးစံအတိုင္း လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္နဲ႔။ ကေမၻာဒီးယားကို ႏိုင္ရင္ အုပ္စုတက္ရပါၿပီ ဆိုကာမွ တစ္သက္လံုး မရံုးဖူးတဲ့ ကေမၻာဒီးယားကို ႐ံႈးေအာင္ကန္ၿပီးျပန္လာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က ကေမၻာဒီးယား အသင္းဟာ ျမန္မာကို ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ ႐ႈံးခ်င္႐ႈံး ထြက္ရမွာ။ ျမန္မာက ႏိုင္ရင္ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲ တက္ရမွာ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဆီယံခ်န္ပီယံရွစ္ (တိုက္ဂါးဖလား အမည္ေျပာင္း) ပြဲမွာလည္း စလာလာခ်င္း အိမ္ရွင္ ထိုင္းကို အသာစီးနဲ႔ ကန္ၿပီး သေရက်တယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေဘာ့လံုး အသင္းေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီဟလို႔ ထင္လုိက္ကာရွိေသးတယ္ မေလးကို သေရ ထပ္က်တယ္။ ေနာက္ဆံုးပြဲ ဖိလစ္ပိုင္ကို ႏိုင္တယ္ဆိုတယနဲ႔ တက္ပါၿပီ ဆိုကာမွ ဖိလစ္ပိုင္ကိုလည္း သေရကန္ၿပီး အုပ္စုပြဲနဲ႕ ျပန္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ႏွစ္က ဖိလစ္ပိုင္ အသင္းဟာ မေလးကိုေရာ ထိုင္းကိုပါ ဂိုးျပတ္နဲ႔ ႐ႈံးထားတာ။ ျမန္မာအသင္းကေတာ့ ထိုင္းနဲ႔ မေလးကို ေျခသာစီးၿပီး သေရက်ထားတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာအသင္းအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွ ဖိလင္ပိုင္ကို ႏိုင္ဖို႔ အလားအလာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါကို သေရက်ေအာင္ ကန္ခဲ့တယ္။

အဲေနာက္ပိုင္း ျမန္မာေဘာ့လံုးပြဲဆိုရင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေဘာ့လံုးအသင္းကို မုန္းလို႔ ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ခ်စ္လြန္းလို႔ ၾကည့္မိရင္ အသည္းနာလြန္းလို႔ မၾကည့္တာ။

ဒီေန႔ ထိုင္းနဲ႔ ကန္တဲ့ပြဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္လုိက္ဖူး။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႐ႈံးတယ္တဲ့ ....

* * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္က္ တရုပ္မင္းသား ယြန္ေျပာင္းက ေဘာ့လံုး မင္းသားဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ျမန္မာ ေဘာ့လံုးပြဲကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယြန္ေျပာင္းလို ကြန္ဖူးေတြ တတ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ၀ူခုန္းလို တန္ခိုးရွိခ်င္တယ္။ စူပါမင္းရဲ႕ ပါ၀ါေတြ ရလိုက္ခ်င္တယ္။ ၿပီေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ေဘာ့လံုးကြင္းထဲ ဆင္းၿပီး ဗီယက္နမ္ကို တစ္ဂိုးၿပီး တစ္ဂိုး သြင္းေနမိတယ္။

ဒီေန႔ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာပြဲကို ၾကည့္ၾကတဲ့ ျမန္မာပရိတ္သတ္ေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ သလို ပါ၀ါေတြ တန္ခိုးေတြ စုၿပီး ထိုင္းအသင္းကို ဂိုးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကူးထဲမွာ သြင္းေနၾကမလဲ မသိ .....

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေရႊေရာင္ဖလား

Read More...

Summary only...

ခရီးသြားရင္း ရိုက္ခဲ့ေသာဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕

ျပင္ဦးလြင္မွာ နံနက္စာစား

လားရႈိးကိုစတက္ၿပီ

လမ္းမွာကားပ်က္ေနတုန္း ရိုက္ထားတာ





ေက်ာက္မဲမွာ ေန႔လည္စာစား

အရႈပ္တက ထိပ္ေခါင္ သပြတ္အူဆိုတာ အဲဒါေပါ့

လားရႈိးေရာက္ေတာ့ မိုးေပၚမွာ ပ်ံေနတဲ့ ဂ်က္ကို ရိုက္ထားတာ

Read More...

Summary only...

ဒိုက္နမိုက္ ႏွင့္ ဓာတ္ပံု

အခ်ိန္ကား .........
ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္ေနၿပီ
ဒီဇင္ဘာ ညတစ္ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို ျမဴႏွင္းမ်ားက လႊမ္းျခံဳထားသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ တစ္ေရာက္တည္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ေစ်းေပါေပါ ေပးရသည့္ တရုပ္ဘီယာ ပုလင္းမ်ားသာရိွသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေ၀းက မာက်ဴရီမီးတိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ လက္ထဲမွ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ရင္းျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္။ ထိုသို႔ အေ၀းမွ မာက်ဴရီမီး တိုင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ မဲမဲ အရိပ္တစ္ခုက ေရႊ႕ရွားလာသည္။ အေ၀းမွ မသဲမကြဲ ျမင္ရေတာ့ လူရိပ္သည္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အရပ္ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလူသည္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာသို႔ ဦးတည္ၿပီး လာေနသည္။

ေသခ်ာ သဲသဲ ကြဲကြဲ ျမင္ရေတာ့ ထိုလူသည္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ ျမန္မာ ဘီယာ ပုလင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ထားသည္။

Can I sit ?
ႏိုင္ငံျခားသားက ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ဖို႔ ခြင္းေတာင္းသည္။

You can
ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားေလးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သိစြာျဖင့္ သူ႔ဘီယာ ပုလင္းဖံုးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ဖြင့္ေပး လိုက္သည္။ သူေတာ္ေတာ္ ေလးသေဘာ က်သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္ေသာ ဘီယာပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။

“ျမန္မာလို ေျပာတတ္လား ”
“အန္ ... ျမန္မာပါဆို ျမန္မာလို မေျပာတတ္ပဲေနမလား”

“ ႏိုး . . ႏိုး ..၊ ဒီမွာက တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားေတာ့ တခ်ိဳ႕ ကျမန္မာလို မေျပာတတ္ၾကဘူးေလ အဲဒါေၾကာင့္ ေမးၾကည့္တာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားလို ဧည့္သည္ပဲ”

ေစာေစာက ေဖာက္လိုက္ေတာ့ ျမန္ဘီယာ ပုလင္းအဖံုးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္သည္းႏွင့္ ျခစ္ၿပီး အျဖဴဖပ္ေလးကို ခြာလိုက္သည္။ အျဖဴဖပ္ေလး ကြာသြားေတာ့ ကရ၀ိက္ပံုေလး ေပၚထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းပဲ ထို အဖံုးေလးကို ညစ္ေကြးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေ၀းကို တစ္ခါတည္း ကန္လြင့္ ပစ္လိုက္သည္။

“ ေဟ့ မဲေပါက္တယ္ မုို႔လား ဘာျဖစ္လို႔ လြင့္ပစ္လိုက္ရတာလဲ”
ႏိုင္ငံျခားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္

“ အဲဒီ ပံုကိုကရ၀က္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
“ဒီလိုပါပဲ”

“ေျပာပါဦး”
“ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အရွည္ႀကီးပဲ”

“လိုရင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာေပါ့ကြာ”
“အင္းေျပာျပမယ္”

“အင္းေျပာ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာပုလင္းကို တႀကိဳက္ေမာ့ေသာက္ လုိက္သည္။ သူလဲ သူ႔လက္ထဲက ဘီယာ ပုလင္းကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာမလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနသည္။

“ ဒီလိုဗ်ာ လြန္ခဲ့ ရက္ပိုင္းေလာက္က အဲဒီကရ၀ိက္ပံု ေနာက္ခံပါတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ရိုက္ခဲ့တယ္”
“*.*”

“အဲပံုကို မသာမာသူတစ္ေယာက္က တျခားေနရာမွာ တလြဲ သံုးလိုက္တယ္”
“အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္း ေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ ျဖစ္ရတာေပါ့”
“ဟား . ... ဟား .....”

ႏိုင္ငံျခားက ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ထရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွာ စိတ္တိုတတ္သူ တစ္ေယာက္သာ ဆိုလွ်င္ ထိုမ်က္ႏွာကို ဘီယာႏွင့္ ပက္ၿပီး ေခါင္းကို ပုလင္းျဖင့္ ရိုက္ခြဲလိုက္ မလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရယ္သံ ဆံုးေအာင္ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”
“တိုက္ဆိုင္လို႔ပါကြာ”

“ဘယ္လို တိုက္ဆုိင္တာလဲ”
“တခ်ိန္တုန္းက ငါက ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ တီထြင္ခဲ့ဖူးတယ္”
“အင္း”

“ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲပစၥည္းကို တျခားေနရာမွ သံုးၾကတယ္”
“ေၾသာ္”

“အဲပစၥည္းကို ငါတီထြင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ အေဖ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ျပတ္သြားၿပီး၊ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ညီ အပါအ၀င္ လူအေျမာက္ အမ်ား ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ဒိုင္းနမိုက္ ကိုတီထြင္ခဲ့တဲ့လူေပါ့”

“အင္း”
“ဘာ! ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက Nobel ေပါ့။ ဟုတ္လား”

“အင္းဟုတ္တယ္၊ ငါက ဒိုက္နမိုက္ ကိုတီထြင္တယ္ဆိုတာ။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကို ျဖိဳတာတို႔၊ တတာေဟာင္းတို႔၊ အေဆာက္အဦး အေဟာင္းတို႔ကို ျဖိဳဖ်က္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ။ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သတ္တဲ့ေနရာမွ အသံုးျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဓာတ္ပံုကို ရိုက္တယ္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ရိုက္ခဲ့တာ၊ တျခားေနရာမွာ အသံုးခ်ဖို႔ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါေပမယ့္ လူေတြက အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေသေအာင္ သတ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ေဖာက္ခြဲ ေရးပစၥည္း တစ္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳေနၾကတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ရိုက္တဲ့ ပံုကလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မန္မာနေတြနဲ႔ လက္စားေျခတဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳခံလုိက္ရတယ္”

“အရင္က လူေတြကို အဲေလာက္ထိ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ မထြက္ထားမိခဲ့ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အဲေလာက္ ေအာက္တန္းက် လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိဘူး”

“အဲလို ထင္တာမွားတာပဲ၊ အဲလို တလြဲသံုးစြဲမႈေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ ညီအပါ၀င္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ရတယ္”
“အဲဒီပံုကို တလြဲေနရာမွ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အပါ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ့ရတယ္”

“ငါဟာ အဲဒီ ဒိုက္နမိုက္ကို လူသတ္လက္နက္ျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာလို႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ လူသတ္လက္ နက္အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က လူသတ္လက္နက္အျဖစ္ အသံုျပဳၾကတာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ ထိုးဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဓာတ္ပံုကို မာန္မာနျခင္း ျပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးျခဖို႔ ရိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ”

“ ငါက တလြဲ ေတြးေနတဲ့ လူေတြကို သတင္းစားရွင္းလင္းပြဲ ႀကီးလုပ္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီပစၥည္းကို လူသတ္လက္နက္ အျဖစ္ အသံုးခ်ဖိုပ တီထြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား ဆိုၿပီး ရွင္းျပေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ တီထြင္ခဲ့တဲ့ ဒိုက္နမိုက္ေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုုးခဲ့ၿပီးၿပီ။ရွင္းျပေနလဲ ငါ့မွာ အျပစ္မရွိ ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ ေသသြားတဲ့လူေတြ အသက္ျပန္မရွင္ေတာ့ဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲလုိပဲ အဲဒီပံုကို ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးဖို႔ ပို႔ခဲ့တာပဲ ဒီလိုေနရာမွာ တလြဲ အသံုးခ်ဖို႔ ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ရွင္းျပ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ”

“ငါမွားတဲ့ အဓိက အမွားက ဒိုက္နမိုက္ကို တီထြင္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူေတြကို ဟယအဲေလာက္ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့မိလို႔”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ရုိက္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အမွားေသးဘူး။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္မွ မွားသြားတာ”

“ ေအးမိုးလဲ အေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ ငါျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟုတ္”

ထို႔ေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ လက္က်န္ ဘီယာေလးကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး
“မင့္ကို မွာစရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကိုယ္က ပစၥည္းတစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့ေပမယ့္။ အသံုးျပဳတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ တျခားေနရာမွ တလြဲ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆုိတာ မေသမခ်င္း မွတ္ထားေပေတာ့”

ထိုသုိ႔ မွာၿပီးေနာက္ ႏိုဗယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ႏွင္းျမဴၾကားထဲသို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုး၀င္း ေပ်ာ္ကြယ္သြာပါေတာ့သည္။

Read More...

Summary only...

ခရီးသြားမယ္ဗ်ိဳ႕

ခရီးသြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းကို တစ္ပတ္ခန္႔ ရပ္နားထားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ...............
ခရီးမွ ျပန္လာမွသာ ဆက္ေရးျဖစ္မည္ျဖစ္ပါသည္။

Read More...

Summary only...

ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဒုကၡ

စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ကေလ . . ..

မနက္ကို ေက်ာင္းသြားမလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္က ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ဟိုနားရွာ ဒီနားရွာလုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံ သံုးဆယ္ရတယ္။ အဲဒီ ျမန္မာေငြ သံုးဆယ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီ အိပ္ေနတဲ့ တစ္ေကာင္ကို ႏိုး ပိုက္ဆံ ခ်ဥ္းေတာ့ တစ္ေထာင္တန္းေလး တစ္ရြက္ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီတစ္ေထာင္တန္း ေလးကို ေဘာင္ဘီ အိတ္ထဲ ထည့္ၿပီး ၄၈ မီနီဘတ္ေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။

ကားခေပးမယ္လို႔ ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေဘာင္ဘီ အိတ္ထဲက ျခေသၤ့က ဘယ္နားေလး ခုန္းဆင္းေနခဲ့လဲ မသိဘူး။ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ သိလိုက္ၿပီ ေသာက္ရွက္ကေတာ့ ကြဲကိန္းဆိုက္ေတာ့မယ္။ အရွက္ေတာ့ အကြဲမခံဘူးဗ်ိဳ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ ထဲလက္ႏိုက္ ေတာင္စမ္းေျမာက္စမ္း လုပ္လိုက္တယ္။ အဲလို စမ္းတာလည္း ၾကာေရာ ကားစပါယ္ရာ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ အေရွ႕ဆက္သြာတယ္။

စမ္းတာစမ္းေနရတာ သိေနတာပဲေလ။ ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာ ျမန္မာေငြ သံုးဆယ္ပဲ ပါလာတာကိုး။ စမ္းလဲ မထူးပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စမ္းရင္းစမ္းရင္း အ၀ိုင္းေလ သံုးခုကို သြားစမ္းမိတယ္။

သတိရၿပီ။ တရာတန္ အေၾကြေစ့ေလး သံုးခု။ လိုခ်င္လြန္းလို႔ ရံုးက ေကာင္ဆီက ခိုးထားတာ။ စပါယ္ရာလဲ အနားလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ ေစာေစာက အေၾကြသံုးေစ့ထဲက တစ္ေစ့ေပးလိုက္တယ္။ စပါယ္ရာက အေၾကြေစ့ေလးကို သေဘာက်ၿပီး ယူသြားေလရဲ႕။

အဲဒီအေၾကြေစ့ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာက္လာ တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ရံုးက တစ္ေကာင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ရလာတာ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတာ့ လိုခ်င္တယ္။ လိုခ်င္လို႔ ေတာင္းေတာ့ သူကမေပးဘူး။ မေပးေတာ့ ၀ယ္တယ္။ တစ္ေစ့ တစ္ေထာင္တဲ့။ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္နဲ႔ မေပးဘူး။ သူအိပ္မွ အသာေလးခိုး ထားလိုက္တယ္။

သူအေၾကြေစ့ေတြ ေပ်ာက္တာကို ခ်က္ျခင္း မသိေသးဘူး။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ေနမွသိတာ။ ေပ်ာက္မွန္းလဲ သိေရာ ကၽြန္ေတာ္ခိုးမွန္း တန္းသိတယ္ဗ်။ လာေမးေသးတယ္။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဟာက္လြတ္လိုက္ေတာ့ ထပ္မေပးရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူရွိတာ။ ကၽြန္ေတာ္မယူရင္ ဘယ္သူမွ မယူမွန္းသိေပမယ့္ သိေပမယ့္ သက္ေသ မရွိေတာ့ လွည့္သြားေလရဲ႕။

ေက်ာင္း အျပန္က်ေတာ့လဲ ဘာထူးမွာလဲဗ်ာ က်န္တဲ့ အေၾကြေစ့ေလး ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့လဲဗ်ာ ခဲရာခဲဆစ္ ခိုးထားတဲ့ အေၾကြေစ့ေလးေတြ ဘတ္စကားခ ျဖစ္သြားၿပီ။ ႏွေျမာလိုက္တာ။

Read More...

Summary only...

ခ်ယ္ဆီးကို စိန္ေခၚေတာ့မွာလား

`ေဟာ့ေရာင္ထထ´

ကၽြန္ေတာ္ကို လႈပ္ႏိုးသံေၾကာင့္ အိပ္ေနရာက မ်က္လံုးကိုဖြင့္လုိက္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အယ္ဒီတာ။

`ေဘာ့လံုး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အထူးသတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲရွိလို႔တဲ့၊ သြားေတာ့ အခုခ်က္ျခင္း´
`ဟုတ္ကဲ့´

ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာေလးကိုဆြဲၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဘာ့လံုး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရံုး တည္ရွိရာ ေ၀ဇယႏၱာလမ္း အိုလံပစ္ ဟိုတယ္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အစည္းေ၀း ခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္ေလး စံုေနၿပီ။

ခါတိုင္းမတူပဲ တမႈထူးျခားတာက ကင္မရာမင္းေတြက ထန္းလွ်က္ခဲ ပုရြက္ဆိတ္အံုသလို အေရွ႕ဆံုးမွာ အရာ၀တၱဳတစ္ခုကို အသည္းအသန္ ၀ိုင္းရိုက္ေနၾကတယ္။

မာေဒးကား ဖလားမွာ ျမန္မာ ဗိုလ္စြဲလာတုန္းကေတာင္ ကင္မရာမင္းေတြ ဒီေလာက္ မအံုၾကပါဘူး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနပါလိမ့္။

အေရွ႕ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတာက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ သူ႔ေဘးမွာက ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက စမတ္က်က် ၀တ္ၾကပါတယ္။ ဒီလူကေတာ့ ညင္းသိုးသိုးနဲ႔ ဆံပင္ကလည္း ဘုတ္သိုက္ႀကီး။

ခဏေလာက္ေနေတာ့ အခမ္းနားစပါတယ္။ အခမ္းအနား စတယ္ဆိုရင္ပဲ ဥကၠဌက စကားေျပာပါတယ္။

`အခုလို လူႀကီးမင္းတို႔ကို အေရးတႀကီး ေခၚၿပီး ရွင္းလင္းပြဲလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက၊ မၾကာမွီမွာ က်င္းပေတာ့မယ့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစား ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္မယ့္ ျမန္မာ ေဘာ့လံုး အသင္းအတြက္ နည္းျပခ်ဳပ္ အသစ္ခန္႔လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ပါပဲ။
ေဟ့ဒီဘက္က ထုိင္ေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းျပခ်ဳပ္အသစ္ပါ´

အဲလိုလဲ မိတ္ဆက္ေပးေရာ ညင္းသိုးသိုးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားက ေခါင္းျငိမ့္ပါတယ္။

`သူကိုေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။ အားလံုး သိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ အတိုင္း ခ်ယ္ဆီး အသင္းရဲ႕ နည္းျပ ေဟာင္း ေမာ္ရင္ညိဳပဲျဖစ္ပါတယ္´

`ဘာ´
ကၽြန္ေတာ္အံႀသသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဘးက ေကာင္ကို လက္တို႔ေမးရတယ္။
`ေမာ္ရင္ညိဳဆိုတာ သူလား´
`အင္းေလ။ မင္းကလဲ သတင္းေထာက္လုပ္ေနၿပီး ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား´
`သိပါတယ္ကြ။ တလင္းအံုမွာ ႏို႔ဆီခြက္ ဂိုးတိုင္လုပ္ၿပီး ကန္တုန္းက ဒီေကာင္က ေဘာ့လံုးေကာက္ အဆင့္ပဲရွိတယ္။ အခုမွ ....... ´
`ရူးတိုးတိုး....... ဟိုမွာ စကားေျပာတာ နားေထာင္´

အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ ၿပီးေတာ့ ေမာ္ရင္ညိဳက ျမန္မာ ေဘာ့လံုး အသင္းကို နည္းျပလုပ္ဖို႔ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပပါတယ္။

`My Name is Mourinho´
ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ေမာ္ရင္ညိဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေျပာင္းေရြ႕လာတဲ့အေၾကာင္း ကေတာ့ ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ တစ္အခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လူ၀င္စား တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ိိဳး တစ္ဦး ေသလို႔ ၀င္စားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ေဟာင္းက ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ခ်င္တာ ေၾကာင့္လခ မယူပဲ နည္းျပလာလုပ္တာပါ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစြမ္းအစကို ျပခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဘာ့လံုး အသင္းတစ္ခုကို အသင္းေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ပ့ံပိုးႏိုင္စြမ္းအားရွိတတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ကမၻာက သိေအာင္။ အထူးသျဖင့္ ခ်ယ္ဆီး အသင္း ဥကၠဌ Roman Abramovich သိေအာင္ ေပါ့ေလ။

လူႀကီးမင္းတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တိုက္ေလာင္းပလင္ ျမန္မာ ေဘာ့လံုးအသင္း အတြက္ အနာဂတ္ အစီအစဥ္ပါ။ အခု အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ပြဲမွာ အိမ္ရွင္ထိုင္းကို ဂိုးျပတ္ကန္ၿပီး ဖလားရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာ ျပည္အႏွံ႕လွည့္ လည္ပါမယ္။

အဲလို လွည့္လည္ၿပီး အသက္ ကိုးႏွစ္နဲ႔ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကားမွာ ရွိတဲ့ ကေလး ေဘာ့လံုး ေျခာက္သင္းစာကို ေရြးပါမယ္။ ေရြးၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီကေလးေတြကို ကန္႔သြင္းပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းက ၂၀၀၈ မွာ စမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ ငါးႏွစ္အၾကာ ၂၀၁၃ ေရာက္ရင္ အဲဒီ ေျခာက္သင္းထဲက ေလးသင္းစာ ထပ္ေရြးပါမယ္။ အဲဒီကေန ေနာင္ေလးႏွစ္အၾကာ ၂၀၁၇ ေရာက္ရင္ ေလးသင္းကေန ႏွစ္သင္းစာ ျပန္ေရြးပါမယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကေလးေတြလဲ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၂၂ အရြယ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီ အသင္းဟာ လူငယ္ထဲမွာ ဆိုရင္ ကမၻာ့အေကာင္း အဆံုး အသင္းတစ္သင္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီ လူငယ္အသင္းကေန ကိုယ္စားျပဳၿပီ၊ အေရွ႕ေတာင္ အာရွတင္မဟုတ္ပါဘူး အာဆီယံ ခ်န္ပီယံရွစ္ အာရွခ်န္ပီရွစ္ အစရွိတဲ့ ဖလားေတြကို ရယူေပးပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္အၾကာ ၂၀၂၀ ခုႏွစ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္သင္းကို တစ္သင္းစာ ေရြးထုတ္ၿပီး ထပ္မံေလ့က်င့္ပါမယ္။ အဲဒီအသင္းဟာ ၂၀၂၂ ရဲ႕ ကမၻာ့ဖလားကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံကိုယ္စား အရယူေပးပါလိမ့္မယ္။

ဒီစီမံကိန္းဟာဆိုရင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၂၂ အထိ ၁၄ ႏွစ္တာ ၾကာျမင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၆၃ ဇန္န၀ါရီ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာ ဆိုေတာ့ အခုမွ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ဟာ ၄၄ ေလးပဲ ရွိေသးတာ မို႔ ေနာက္ထပ္ ၁၄ႏွစ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အခ်ိန္ရပါေသးတယ္။ ဖာဂူဆန္ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္လို အခြင့္ေရး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူက ၁၉၄၁ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ မွာေမြးတယ္။ အခုပဲ အသက္ ၆၆ ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ အလြန္ဆံုး သူ ေနႏိုင္လွ ေနာက္ေလးႏွစ္ေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ စကားကို ဒီေနရာမွာ ပဲ အဆံုး သတ္ပါရေစ။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္ရမယ္ !´

ေမာ္ရင္ညိဳ အလန္႔တႀကား ေအာ္သံလဲ ဆံုးေရာ လူေတြ လက္ခုပ္ကို အားရပါးပါးရတီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္တီးလိုက္တယ္။

အဲအဲ တီးေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေစာေစာက သူ႔ကို ေမာ္ရင္ညိဳမွန္း မသိလို႔ ဓာတ္ပံု မရိုက္ထားလိုက္ဖူး။ သြားရိုက္ဦးမွ ..............

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းက ၀င္လာတယ္။

`ဘာ´
သာေကတ ဘက္မွာ မီးေလာင္တယ္ဟုတ္လား။ ေအးေအး ငါအခု လာခဲ့မယ္။

ဘယ္နယ္ ေဆာင္တြင္းႀကီး မီးေလာင္ရတယ္ လို႔ပ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာေလးကို ကပ်ာကရာသစ္။ ကင္မရာေလးကိုဆြဲၿပီး အိမ္မႈံစံုမြားနဲ႔ တိုက္ေအာက္ကို ေျပးဆင္းခဲ့တယ္။ ေဆာင္းမနက္ခင္းမို႔ လားမသိဘူး ပတ္၀န္းက်င္းမွာ ျမဴေလးေတြ ဆိုင္းလို႔ .............

ယခု ပို႔ျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြ ေပးေသာ ကိုမ်က္လံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

Read More...

Summary only...

မ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္ အႏႈပညာရွင္မ်ားကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရ .......

အဆိုပါ ေန႔က ေရာက္ရွိလာသည့္ သရုပ္ေဆာင္ အခ်ိဳ႔


အခုတေတာ့ ျပင္ပမွာ ျပန္႔ႏွံ႕ေနတဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ ေဆာင္နႏၵာလိႈင္နဲ႔ ဇာတ္ပို႔သရုပ္ေဆာင္ မိ်ဳးမ်ိဳးခိုင္တို႔ တယ္လီဖုန္းကေန တစ္ဆင့္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြအတြက္ မ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္က ရုပ္ရွင္ေလာက သားမ်ားကို လက္မွတ္ေရးထိုး ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။

“ထိုမွားယြင္းစြာ ေျပာဆိုမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အထက္ပါအႏုပညာရွင္မ်ားမွာ မ်ားစြာ ထိခိုက္နစ္နာျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါေသာေၾကာင့္ကြၽန္မ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္” ဟု ပါရွိသည့္ေတာင္းပန္လႊာကို ယခုလ ၁၉ ရက္ေန႔က ျမန္မာႏိုင္ငံ ရုပ္ရွင္ အစည္းအရံုး၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားေရွ႕တြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ မ်ဳိးမ်ဳိးခိုင္က လက္မွတ္ထုိး ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။

သတင္းအျပည့္အစံု
www.yangonmedia.com ရဲ႕ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ဇီ၀ဇိုး ႏွင့္ ဠင္းတ

ဇီ၀ဇိုးႏွင့္ ဠင္းတတို႔သည္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း အေတာင္ပံတစ္စံုစီ ႏွင့္ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံသည့္ ငွက္ခ်င္း အတူတူ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ……….

* * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ႏွစ္က ႏွစ္လံုးထီ အႀကီးအက်ယ္ ေခတ္စား လးုိက္ေသးသည္။ ထိုႏွစ္လံုးထီသည္ ယခု အမ်ားသူ ငွာထိုးေနၾကသည့္ ထိုင္း စေတာ့ေစ်းကြက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ယူျခင္းမဟုတ္ပဲ၊ အစိုးရ ဖြင့္လွစ္သည့္ ေအာင္ဘာေလ သိန္းငါးဆယ္ဆု၏ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္လံုးကို ေလာင္းၾကသည့္ ႏွစ္လံုးထီ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က တစ္လလွ်င္ ထီတစ္ႀကိမ္ဖြင့္၍ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ခုႏွစ္ရက္ၾကာသည္။

ထိုစဥ္က လူတိုင္းႏွစ္လံုးထီ ေခတ္ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္လံုးထီကို ေကာ္မရွင္ ယူေရာင္းသူမ်ား အလုပ္ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ခါစ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္လံုးထီ ေရာင္းၾကသည္။ ထိုသို႔ ေရာင္းၾကသည့္ အထဲတြင္ အေ၀းသင္ တက္ေနသူမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

ထိုစဥ္က ႏွစ္လံုးထီ ေရာင္းျခင္းအားျဖင့္ မိသားစု အိမ္စားရိတ္ကို ကာမိရံုမွ်မက၊ သံုးေလးလေလာက္ ႏွစ္လံုးထီ ေရာင္းရံုျဖင့္ မံုရြာတြင္ အေ၀းသင္တစ္လ သြားတက္ရသည့္ စားရိတ္ပါရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုထဲမွာ ဆိုလွ်င္လည္း ႏွစ္လံုးထီ ေရာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေငြရႊင္ၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္အပင္ပန္းႀကီး လုပ္စရာမလိုပဲ ပိုက္ဆံ ေအးေအး ေဆးေဆး ရသည့္အလုပ္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေရာင္းခ်င္သည္။

သို႔ေပမယ့္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေရာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ ေရာက္ျခင္း ပထမဆံုး ရသည့္ လစာမွာ ျမန္မာေငြျဖင့္ က်ပ္ရွစ္ေထာင္သာ ရွိသည္။ နယ္မွာ က်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ာ ႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့
“အဲ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေျပာတယ္ ရန္ကုန္မသြားပါနဲ႔ လို႔ဆို . . . ”

* * * * *

အခ်ိန္က ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတိုင္မွီ၊ ဥေရာပတစ္လႊားတြင္ နာဇီ စစ္သည္မ်ား ေထာင္လႊားေနၾက သည့္ျဖစ္သည္။
“ဆုန္” သည္ငယ္ရြယ္ၿပီး သြက္လက္သူတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လည္း အျပည့္ွရွိသည့္ “ဆုန္”၏ ငယ္အိပ္မက္မွာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ဘ၀ကို ရပ္တည္သြားရန္ ျဖစ္သည္။

“ဆုန္” စစ္ထဲ၀င္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ မိခင္က ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူက စစ္ထဲမ၀င္ဖုိ႔ရာ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုသည္။
“ ငါ့သား မင္းမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးရဲတဲ့ သတၱိရွိတာကို အေဖဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းအဲဒီ အသိုင္း အ၀ိုင္းထဲေရာက္ရင္ မဟုတ္တာ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းက သူမ်ားလို မဟုတ္တာ လုပ္တတ္တဲ့ လူလဲမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူမ်ားေတြ မဟုတ္တာလုပ္ေန ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းက စာအုပ္ႀကီးလို မဟုတ္တာ မလုပ္ပဲ ေနမယ္ဆိုရင္လည္း မင္း ထမင္းငတ္သြားမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းက သူမ်ားလို မဟုတ္တာကို မျဖစ္မေန လိုက္လုပ္ျပန္ရင္လည္း မင္းရဲ႕ ပင္ကိုျဖဴစင္မႈေလးေတြ ညစ္ႏြမ္းသြားကုန္မယ္။”

ေနာက္ေတာ့ “ဆုန္” စစ္ထဲ မ၀င္ျဖစ္လိုက္ပါ။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ျဖစ္ ေက်းရြာတြင္ စာသင္ရင္း၊ စစ္ၿပီးေသာ အခါတြင္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၏ စံျပေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။

* * * *

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အလုပ္အကိုင္ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေစ ဆိုးတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေစ။ ဘယ္အလုပ္ ကိုပဲလုပ္လုပ္။ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားမွသာ ရမည္ျဖစ္သည္။

တစ္ခုရွိတာက အလုပ္အလြယ္ရလို႔ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့မိရင္ ႀကိဳးစားရတာျခင္း အတူတူ ကိုယ္က ဆိုးတဲ့လူ ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲလို အလုပ္မ်ိဳးမွာေတာ့ မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားေလး မ်ားမ်ား ဆိုးေလျဖစ္သည္။


သမၼလင္ကြန္းသည္ သမၼတ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရသလို၊ ဘင္လာဒင္သည္လည္း ဘင္လာဒင္ဆိုသည့္ နာမည္ကိုေတာ့ လြယ္လြယ္ျဖင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ သမိုင္း၌ လင္ကြန္းသည္ လူေတာ္လူေကာင္း ျဖစ္၍ ဘင္လာဒင္သည္ လူဆိုးႀကီး ျဖစ္သည္။

* * * *

ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံၾကသည့္ ငွက္ခ်င္းအတူတူ ဇီ၀ဇိုးငွက္သည္ တိမ္ညႊန္႕ကိုစား၍ ဠင္းတသည္ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ ေအာ့အံရသည့္ အပုတ္အစပ္မ်ားကိုသာ စားသည္။

တစ္ခုရွိတာက အပုတ္စာမ်ားသည္ အပုတ္မ်ား စြန္႔ပစ္ေလ့ရွိသည့္ နယ္ေျမတြင္ အလြယ္တကူရွာေဖြ စားေသာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း တိမ္ညြန္႕ကိုမႈ ေနရာတိုင္းတြင္ အလြယ္တကူ ေတြ႕ရမည္ မဟုတ္ပါ။

တိမ္ညြန္႔ကို စားခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္အထိ ေရာက္ေအာင္ပ်ံၾကရမည္ျဖစ္သည္။

Read More...

Summary only...

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ လတန္ေဆာင္တိုင္

ေန၀င္ခါစ ကရ၀ိက္အလွ

ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းက ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ


လာၾကည့္ၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြ


မီးေရာင္ေအာက္က ကရ၀ိက္အလွ


တန္ေဆာင္တိုင္ညမွာ သာတဲ့လ


မွတ္မွတ္ရရ မယ္ဇယ္လီဖူးသုပ္ မစားရတဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါပဲရွိေသးတယ္။

Read More...

Summary only...

အလြမ္းစိပ္သူ

ေကာင္မေလးေရ . . ..
မေတြ႕တာၾကာေတာ့ လြမ္းလာတယ္
လြမ္းပါမ်ားေတာ့ ငါ့ရင္မွာအလြမ္းေတြေ၀လို႔

အဲဒီအလြမ္းေတြကို
ပုတီးလိုသီၿပီး
ဘ၀ဆိုတဲ့တိုင္ႀကီးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္တယ္

သတိရရင္
နင့္နာမည္ကို ဂါထာလိုရြတ္
အလြမ္းေတြကို ပုတီးလုိစိတ္ၿပီး
ခ်စ္တဲ့စိတ္ကို ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္

ေကာင္မေလးေရ
တကယ္ေတာ့ငါဟာ အလြမ္းေတြကိုပုတီးလိုစိပ္တဲ့
အလြမ္းစိပ္တဲ့ လူေပါ့ကြယ္

Read More...

Summary only...

Html အပိုင္းႏွစ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က
MTML ရဲ႕ အေျခခံ ကုဒ္ေတြကို ေျပာၿပီးသြားပါၿပီ


<html>
<head>
<title>Hello
</title>
</head>
<body> How Are You. Good Morning. Hellow World. How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning.

Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World How Are You. Good Morning. Hellow World
</body>
</html>

အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အတုိင္း စာပိုဒ္ႏွစ္ပိုဒ္ ေလာက္ေရးၾကည့္လုိက္ပါ။ ၿပီးရင္ ေဆ့ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ။

ေပၚလာတဲ့ စာသားေတြဟာ တစ္ပိုဒ္တည္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ HTML ကေရးသမွ် စာေတြကို အင္းတားခ်ၿပီး စပိုဒ္ခြဲရံုနဲ႕ အလုပ္ မလုပ္ပါဘူး။ ပံုမွန္အား ျဖင့္ေတာ့ စာရိုက္ၿပီး စာေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္းဆင္း ခ်င္ရင္ အင္းတားကို ႏွိပ္ရတယ္။ MTML မွာေတာ့ စာေၾကာင္း ဆင္းခ်င္တိုင္း ဆင္းခ်င္းတိုင္း <br> ဆိုတဲ့ Tag ေလး ထည့္ေပးရပါတ္။ <br> tag တစ္ခုထည့္တိုင္း ထည့္တိုင္းမွာ စာေၾကာင္း ထပ္ဆင္းပါတယ္။

HTML ရဲ႕ မူလ ေနာက္ခံေရာင္က အျဖဴၿဖစ္ၿပီးေတာ့ မူလ စာသား အေရာင္းကေတာ့ အနက္ေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ေနာက္ခံ အေရာင္နဲ႔ စာသား အေရာင္ကို ေျပာင္းခ်င္ဆယ္ ဆိုရင္ေတာ့<body> အဖြင့္ တက္ထဲမွာ သြားၿပီး attribute ေၾကျငာေပးရပါမယ့္။
body ရဲ႕ attribute ကို body tag ထဲမွာပဲေရးေပးရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေရးသလဲဆိုေတာ့ <body နဲ႕ > အဲဒီၾကားေလးထဲမွာ ေရးပါတယ္။

ဥပမာ တစ္ခု ေရးျပရရင္

<body bgcloor="#000000" text="#ffffff">

ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရးခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ထဲက body အဖြင့္ Tag ထဲမွာ အခုလို သြားေရးလိုက္ရင္ ေနာက္ခံ အေရာင္က အမဲျဖစ္ၿပီး စာသားက အျဖဴ ျဖစ္သြားပါတယ္။
bgcolor ဆိုတာကေတာ့ ေနာ္ကခံ အေရာင္ကို ေၾကျငာတာပါ။ Text ဆိုတာကေတာ့ စာသား အေရာင္ကို ေၾကျငာတာပါ။ ေရးရင္ bgcolor="ကိုယ့္ထည့္ခ်င္တဲ့အေရာင္" ဆိုၿပီးေရး ရပါတယ္ Text ကာလာအဲ အတူတူပါပဲ။

ဘယ္ကုဒ္ေတြက ဘယ္အေရာင္လဲ ဆိုတာကိုေတာ့ http://www.webmonkey.com/reference/color_codes/ မွာ သြားၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ေပစြန္းသြားေသာ အနာဂါတ္မ်ား

ပန္းခ်ီကားဆိုတာ ၾကည့္ေတာ့သာ လွတာ၊ အဲဒီ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားေတြ ဆိုတာက ကင္းဘတ္ေပၚမွာ ေဆးေရာင္ခ်ယ္ ထားတာေလ၊ တကယ္ေတာ့ ကင္းဘတ္ ဆိုတာ အျဖဴေရာင္ဗ်၊ အဲဒီ အျဖဴေရာင္ကို ေဆးေရာင္ေတြ ေရးျခယ္ရင္းနဲ႔ ကမၻာေက်ာ္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ျဖစ္သြားတာ။ အျဖဴ သက္သက္ လွတာထက္စာရင္ အေရာင္ျခယ္ၿပီး လွတဲ့ အလွတရားက ပိုတန္ဖိုးရွိတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။

ေျပာရင္း ဆိုရင္း ေဟ့အေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ ကင္းဘတ္စႀကီး ကိုင္လို႔ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ လိုက္ေတာ့ . . . .

`` ဟင္ ´´

လီယိုနာဒိုဒါဘင္ခ်ီ ႀကီးပါလား၊ သူ႔အေရွ႕မွာ မိုနာလီဇာႀကီးကို ငုတ္တုပ္ထိုင္ခိုင္းၿပီး အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ ေပၚမွာ ေဆးေရာင္ စုပ္တံေတြနဲ႔ ပံုတူဆြဲေနေလရဲ႕။ ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ဗင္ဂိုး ေနၾကာပန္း ခင္းထဲမွာ ပက္လက္ႀကီး အိပ္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ ေပၚမွာ အရုပ္ေတြ ေရးေနတယ္၊ ေနၾကာပန္းခင္းႀကီးကို ေက်ာ္လာေတာ့ တဲပုတ္ေလး တစ္ခုကို ေရာက္တယ္။ အထဲမွာ လူရိပ္ေတြ႕လို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပီကာဆိုႀကီးဗ်၊ ဘာလုပ္ ေနတာလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းခ်က္ေနတယ္။ မီးဖိုေဘးမွာ ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္၊ အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ေပၚမွာ ေဆးေရာင္ေတြ ျခယ္ထားတယ္ . . . .

ေနာက္ေျခာက္လ ေလာက္ၾကာေတာ့ လီယိုနာဒိုဒါဘင္ခ်ီ ဗင္ဆင့္ဗင္ဂိုး ပီကာဆို တို႔သံုးေယာက္ေပါင္း ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ အခန္းနား ဆံုးပန္းခ်ီ ျပပြဲႀကီး လုပ္ၾကတယ္။ ဒိုင္ယာနာေတာင္ အဲဒီပန္း ခ်ီျပပြဲကို ၾကည့္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ကားကို မိုင္ကုန္ေမာင္းရာက အရွိန္လြန္ၿပီး အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုလားပဲ။ အဲဒီ ပန္းခ်ီျပပြဲမွာ ပန္းခ်ီကားေတြကို အဖိုးတန္ဆံုး ေစ်းေတြနဲ႔ ေရာင္းၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီကင္းဘတ္ကို ေဆးေရာင္ျခယ္ၿပီး အလွဆံုး ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခု ဖန္တီးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးမဲ့ ပန္းခ်ီကားဟာ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုး ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီပန္း ခ်ီကားကို ျပပြဲတင္ၿပီး တန္ဖိုးျဖတ္ ေရာင္းခ်ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပတိုက္ ဖြင့္ၿပီး ရာသက္ပန္ သိမ္းထားဖို႔ . . . .

အဲလိုနဲ႔ ကာလာေတြ ေရာင္စံုစပ္ရင္း ရင္ဘတ္ထဲက အျဖဴေရာင္ကင္းဘတ္ကို ဘ၀ထဲက ေဆးေရာင္ေတြ ျခယ္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ မဆြဲတတ္တာလား ေဆးသားကပဲ မေကာင္းတာလား ရင္ဘတ္ထဲက အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ေလးဟာ အမဲေရာင္ ေဆးေတြနဲ႔ ညစ္ေပသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကင္းဘတ္ အသစ္တစ္ခု ထပ္၀ယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္။ ၀ယ္မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေရာင္ေတြ ျခယ္လို႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ကင္းဘတ္က ေစ်းထဲမွာ အသစ္ထပ္၀ယ္လို႔ရတဲ့ ကင္းဘတ္မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အနာဂတ္ေလ။ အခုေတာ့လည္း ေဆးေရာင္ေတြ စြန္းထင္းကုန္ၿပီ။ တကယ္ပါ ကၽြန္ေတာ္ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး ........

Read More...

Summary only...

ကၽြန္ေတာ့ ေသြးေတြ

အဲဒီေကာင္ ေသသြားမွ ေသခ်ာ ၾကည့္မိ လိုက္တယ္ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြ . . . .

ဘယ္ေနရာမွာ ေလာင္ေနမွန္း မသိတဲ့ မီးကို အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး မရွာေတာ့ဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ ရြာမယ္မွန္း မသိတဲ့ မိုးကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး မေစာင့္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့စိတ္ေတြ ၿပိဳလဲ သြားေအာင္ ဘယ္ေလေတြက တိုက္ခဲ့တာလဲ၊ ေတာ္ပါၿပီ ေခါင္းရႈပ္ခံၿပီး မစဥ္းစားေတာ့ဘူး . . . . . .

ထားလိုက္ပါ အဲဒါေတြ ငါမသိခ်င္ေတာ့ဘူး အခုျဖစ္ခ်င္တာက အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ ပံုျပင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို တမ္းတမိတယ္ . . . .

ငါေတာင္းတလို႔လား မသိဘူး ငါ့နားမွာ ပံုျပင္ေတြ လာေျပာၾကတယ္။ ပံုျပင္ရဲ႕ နာမည္က `` ေဟ့ေကာင္မင္းကို ငါေသြးစုပ္မယ္´´ တဲ့ ဘာသာစကားက ေတာ့ တ၀ီ၀ီနဲ႔ ေျပာတယ္၊ ေအးလို ခ်င္ရင္ေတာ့စုပ္ၾကပါ အဓီကက ပံုျပင္နားေထာင္ဖို႔ေလ . . . .

အဲလိုနဲ႔ ညတိုင္းညတိုင္း တ၀ီ၀ီ နဲေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို နားေထာင္ရင္း ေသြးေတြ လႈခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ဗိုက္စာ ဆိုတာေတာင္ ငါမေရႏိုင္ဘူး၊ အင္းေလ သူတို႔က အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး စီးပြားရွာရတာ မသကာ ေသသြားေတာင္ အသက္အာမခံ ေၾကးထုတ္ေပးမဲ့လူ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရပါတယ္ ကိုက္ကိုက္ . . .

ငါ့စိတ္ေတြ လဲၿပိဳေအာင္ တိုက္ခတ္သြားတဲ့ ေလက ငါမေမးပဲ ေျပာျပတယ္ သူနာမည္က ေမာဟ တဲ့ ၊ မေမွ်ာ္တဲ့ မိုးက ရုတ္တရက္ရြာေတာ့ ငါ့ရင္ဘတ္ကို အေအးမိေစတယ္ (အဲဒီေန႔က ထီးမယူလာ မိဘူးေလ)၊ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ျပာက်သြားမွ သိလိုက္တယ္ ငါမရွာတဲ့ မီးက အဲဒီေနရာမွာ ေလာင္သြား တာပါလား . . .

Read More...

Summary only...

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ား

နံနက္ေစာေစာ စီးစီး ဆူညံလွေသာ လူနာတင္ကား သံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာက ႏိုးလာခဲ့တယ္္။ လူနာတင္ ကားသံသည္ တစ္သံတည္းမဟုတ္။ ထိုသို႔မ်ားပ်ားလွေသာ လူနာတင္ကားသံမ်ား ထပ္ေနပံုကိုၾကည္လွ်င္ ျပသနာတစ္ခု ရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထကာ အိမ္ေရွ႔ကို ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့။ အားပါး နည္းတဲ့ လူနာတင္ကားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကားထဲမွာ လူဆိုးအိမ္ကို ရဲကားေတြ ၀ိုင္းထားသလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လူနာတင္ကားေတြ ၀ိုင္းထားၾကတယ္။ အေရးေပၚ အသံေတြကလဲ ကမၻာပ်က္မတတ္ ဆူညံေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ျပန္ေကြ႕သြားၾကတယ္။

* * * *

ခဏၾကာေတာ့ လူနာတင္ကားေတြ အကုန္ရွင္းသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ………

“ ငါ့ေျမးရယ္ အဖြားေခါင္းကိုက္လို႔ပါကြယ္ ”

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖြာအိုႀကီး တစ္ေယာက္။ တစ္ေခါင္းလံုးမွာ ဆံပင္ေတြ ျဖဴေရာ္ၿပီ ခါးမွာ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုင္းေနသည္။ ထိုကိုင္းေနေသာ ခါးကို ျပဳတ္က်မသြားေစရန္ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုျဖင့္ အားျပဳထားသည္။
“ အဖြားဒါ ေဆးခန္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒီအနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဖာသာ ေလ်ာက္ဆြဲထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတဲ့ ပံုက ၾကက္ေျခနီလို အနီေရာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး အဖြားရယ္ ”
“ ေအးကြယ္ အဖြားက အသက္ႀကီး ၿပီဆိုေတာ့ မ်က္စိအားနည္းလာၿပီ၊ ေဆးရံုမဟုတ္ရင္လည္း သြားလိုက္ပါဦးမယ္”
“ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ ”

အဖြားအိုသည္ တုန္ရီေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္ခြာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထြက္ခြာသြားေသာ အဖြားအို၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာရင္း အိမ္ေရွ႕တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

* * * *

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူနာတင္ ကားတစ္စီး ထပ္ေရာက္လာတယ္။ လူနာတင္ ကားေပၚက ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ ဆရာ၀န္ဟာ အရပ္ရွည္ရွည္ ဂ်ဴတီကုဒ္ အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားၿပီး နားၾကပ္ကို လက္တစ္ဘက္မွာ ကိုင္လာတယ္။

“ ေဟ့ဒီမွာ လူနာေတြ အသက္က အရမ္းအေရးႀကီးေနၿပီ ေဆးရံုမဖြင့္ေသးဘူးလား”
“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။

“ ဒါေဆးရံု မဟုတ္ဘူး အိမ္ဗ်။ တစ္ေယာက္တည္း သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕အစြန္မွာ ၀ယ္ထားတာ”
“ ဒါဆိုရင္ မင္းအိမ္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ လုပ္ထားရတာလဲကြ”
“ေႀသာ္ . . .. ဒါလား ”

ကၽြန္ေတာ္သေဘာ ေပါက္သြားၿပီ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ ပရပြျဖစ္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ ေတြေၾကာင့္ ေဆးရံုနဲ႕မွားသြားျဖစ္မည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ မွားခဲ့ ေသာအမွားမ်ာတြက္ ေရးျခစ္ထားျခင္း မွ်သာျဖစ္သည္။

စစ္ပြဲတြင္ စစ္သားတစ္ဦး က်သြားလွ်င္ အမွတ္တရ မွတ္တိုင္တစ္ခု စိုက္ထူထားသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀တြင္ အမွားတစ္ခု မွားခဲ့တိုင္း အိမ္နံရံတြင္ အနီေရာင္ အမွတ္တရ ၾကက္ေျခခတ္ တစ္ခုေရးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အိမ္နံရံတြင္ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔လာပါေတာ့သည္။

* * * *

အစ္ကို ညီမမွားသြားၿပီ။ အစ္ကို စကားနား မေထာင္ခဲ့မိလို႔။ အဲဒီလူရွပ္မာကို လူပ်ိဳလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ အခုေတာ့ . . . .

ငါမွားသြားၿပီလို႔ သိလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ငါကရဲဘက္ စခန္းမွာ။ ငါေထာင္က ထြက္လာေတာ့ အႀကီးမေလးက ၁၈ ႏွစ္ေလာက္လဲ့ လင္ရေနၿပီ။ အငယ္ေကာင္က ေမွာ္ထဲမွာ ဖိုးစြဲေနလို႔ ငါကိုယ္တိုင္ လိုက္ရွာၿပီး ေခၚခဲ့ရတယ္။ ငါသာ စိတ္ေလး နည္းနည္း ထိန္းခဲ့ရင္ ငါ့မိန္းမလဲ ေသမွာ မဟုတ္သလို ငါလဲ ေထာင္က်မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြလဲ အခုလို ကစဥ့္လွ်ားနဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ . . . . .

ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအမွားတြက္ ဘယ္ေတာ့ငါ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ မင္းတို႔ အျမင္မွာသာ ငါ့လုပ္ရပ္ေတြက မွားေကာင္း မွားေနေပလိမ့္မယ္။ ငါ့ခံယူခ်က္ ထဲမွာေတာ့ အဒီလုပ္ရပ္ေတြ အားလံုးက မွန္တယ္။ ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေအးကြာ အဲဒီတုန္းက မင္းတို႔ စကားနားေထာင္မိခဲ့ရင္ အခုလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ . . .

* * * *

ေၾသာ္ငါ အသက္ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ခါစာ အရြယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွား ေတြက မနည္းေတာ့ ပါလားေနာ္……………..

ငါေနာက္ထပ္မ်ား အသက္ႀကီးလာရင္ . . . . . .


ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစားေနတုန္း ဆရာ၀န္သည္ ေဒါသတႀကီး ေတာက္ေခါက္ကာ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္သြားေသာ ဆရာ၀န္ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..

အျဖဴေရာင္ ဂ်ဴတီကုဒ္မွာ အနီေရာင္ ေသြးေတြ စြန္းေနသည္။ ထိုအနီေရာင္ ေသြးမ်ားသည္ ၾကက္ေျခခတ္ပံု ေပၚေနသည္။ သူ႔ဖာသာသူပဲ ၾကက္ေျခခတ္ပံု ေပၚေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္သည္ သူမွားခဲ့ေသာ အမွားမ်ားအတြက္ ဂ်ဴတီကုဒ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ ထားသည္လား မသိ။

Read More...

Summary only...

HTML

အရင္တုန္းက Html ဆိုတာကို သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေၾကင့္ Blog ကိုျပင္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္ သူမ်ားရဲ႕ ဆို႔ေလးေတြ ထဲက တူတာေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး ေကာ္ပီကူးထည့္တဲ့ နည္းကိုပဲ သံုးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ Mtml ဆိုတာ ဘာႀကီးမသိဘူးကို။ နားလည္း မလည္ဘူးေလ။ တကယ္တန္း ေလ့လာႀကီးေတာ့ ထင္ေလာက္ႀကီး မခက္တာကို ေတြ႕ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာမိသေလာက္ ျပန္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

HTML ဆိုတာ
Hyper Text Markup Language ကို အတိုေကာက္ ေခၚထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

HTML ကို အမ်ားစုကေတာ့ Notepad ထဲမွာပဲ ေရးၾကပါတယ္။

1
ပထဆံုး ႏုတ္ပက္ကို ဖြင့္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ Save As ကိုႏွိပ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီမွာ ေဘာက္ေလး က်လာပါလိမ့္မယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ File Name ေလးတစ္ခု ေပးၾကပါတယ္။ Html ေရးမဲ့ စာေတြကို သိမ္းရင္ေတာ့ File Name အျပင္ ဖိုင္ Exction ထပ္ေပးရပါတယ္။




ပံုမွာ ျပထားတဲ့အတိုင္း အဲဒီဖိုင္ကို aungaung လို႔ေပးခ်င္ရင္ aungaung.html လို႔ေပးရပါတယ္။ aungaung သည္ file name ျဖစ္ၿပီးေတာ့ .html ဟာ ဖိုင္ Exction ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က .html ဆိုတဲ့ file exction ကိုမေပးခဲ့ဖူးဆိုရင္ ရိုးရိုး စာသားေတြ အေနပဲ သိမ္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

2

Html မွာ အေျခခံ ကုဒ္တင္
<html>
<head>
<title>
</title>
</head>
<body>
</body>
</html>

ဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚခ်င္တဲ့ စာသားေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေပၚခ်င္တာလဲ ဆိုတဲ့ ေနရာေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ ကုဒ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ထည့္သြားရတာျဖစ္ပါတယ္။ html ကေတာ့ html, head, title, body ဆိုတဲ့ တက္ (tag) ေလးေတြမွာ အေျခခံေရး သြားတာပါ။ တက္ကေလးေတြကို ဖြင့္ၿပီးရင္ အဆံုးမွာ ျပန္ပိတ္ေပးရပါတယ္။ ဥပမာ <body> tag နဲ႔စခဲ့ရင္ </body> tag နဲ႔ျပန္ပိတ္ေပးရပါတယ္။

3

Html ကုဒ္ေတြကိုေရးရာမွာ စာလံုးအႀကီး အေသးမေရြးပါဘူး။ ေသးေသးႀကီးႀကီး ေသးခ်င္တဲ့ေနရာေသး ႀကီးခ်င္ေနရာႀကီး ႀကိဳက္သလို ေရးလို႔ရပါတယ္။ စာလံုး အေသးအႀကီး ျပသနာမရွိပါဘူး


<html> </html>
ဒီတက္ေလး ႏွစ္ခုၾကားမွာ ေရးမဲ့ စာသားေတြသည္ Mtml ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို ေၾကျငာေပးတာပါ

<head> </head>
ဒီတက္ ႏွစ္ခုၾကားမွာေတာ့ ၀က္ေပ့ေပၚမွာ တိုက္ရိုက္မေပၚပဲ အေထာက္ကူျပဳတဲ့ ကုဒ္ေတြကို ေရးပါတယ္

<title> </title>
ဒီတက္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ေရးတဲ့ စာသားေတြကေတာ့ ဘေရာက္ဇာရဲ႕ ဟက္ဒါလိုင္းမွာ သြားေပၚပါတယ္ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေဘာ့ဂ္မွာ Debate With Me လို႔ အေပၚဆံုး ဘားမွာ ေပၚေနသလိုမ်ိဳး

<body></body>
ဒီတက္ႏွစ္ခုၾကားမွာေတာ့ စာကိုယ္ ၀က္ေပ့ရဲ႕ မိန္းစသားေတြ ထည့္ေရးပါတယ္


4
ႏုတ္ပက္ကို ဖြင့္လက္ေတြ႔ စမ္းရိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ။

<html>
<head>
<title> My project
</title>
</head> Hellow Mtml
<body>
</body>
</html>

ၿပီးသြားရင္ ေဆ့လိုက္ပါ။ ေဆ့ၿပီးသြားရင္ ေဆ့ထားတဲ့ ဖိုင္ေလးကို ဒါဘယ္ကလစ္ေခါက္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဖိုင္းရားေဖာက္ တင္ထားရင္ ဖိုင္းရားေဖာက္နဲ႔ တက္လာပါမယ္။ အိုင္အီးနဲ႔ ဖြင့္ခ်င္ရင္ေတာ့ အိုင္အီးကို အရင္ဖြင့္ ၿပီးရင္ ဖိုင္အိုးပင္း နဲ႔ သြားလို႔ရပါတယ္။

စမ္းၾကည့္တာ အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိမိႏွစ္သက္ရာ စာသားေလးေတြ ထည့္ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္ပါ။

ေနာက္ထပ္ အပိုင္းေတြကို ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဆက္ေရးသြားပါမယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ အမွားပါခဲ့ရင္ အမွန္သိသူမ်ားကို ျပင္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္


မွတ္ခ်က္ အခုလို ပို႔ျဖစ္လာေအာင္ ကူညီေပးေသာ ကိုေ၀ယံလင္းကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္

Read More...

Summary only...

အဆင့္၅ ေနရာကိုေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာ

အစိမ္းဆံုးက လူၾကည့္ အမ်ားဆံုးပါ

အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာၾကည့္ႏိုင္ငံစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ားဆံုးပါ။ ျမန္မာၿပီးမွ စကၤာပူ ၿပီးရင္ ထိုင္း အဲဒါၿပီးမွ က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြလာပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ပုဂံက ဘန္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာက ၀င္ၾကည့္တဲ့လူေတြ ေလွ်ာ့ၾကသြားလိုက္တာ အခု ႏို၀င္ဘာ ဒုတိယပတ္ အထိ ၀င္ၾကည့္သူဦးေရဟာ ျမန္မာက အဆင့္ငါးေနရာကို ေရာက္သြားပါတယ္။

စကၤာပူက အဆင့္တစ္ေနရာမွာရွိၿပီ။ အေမရိကားက ဒုတိယေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ ဂ်ပန္ကတတိယပါ။ ထိုင္းကစတုတၳပါ ၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလာပါတယ္။ ျမန္မာၿပီး က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ရုရွ ဂ်ာမနီ ၾသစေတ်းလွ် မေလးရွား နဲ႔ ျပင္သစ္တို႔ အပါ၀င္ စုစုေပါင္း ၃၇ ႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူနဲ႔ တူသလဲ

http://www.myheritage.com/collage

ကိုဖီအာနန္နဲ႔ တူတယ္တဲ့ :P







ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မိုက္တိ မိုက္ကန္း ပံုကို ဘယ္သူနဲ႔ တူသလဲ ဒီ၀က္ဆိုက္မွာ စမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီလို အေျဖထြက္လာတယ္။
တူမတူကေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူေတြ ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ့ေနာ့္

Read More...

Summary only...

ရင္ကြဲသံစဥ္

နံနံခင္း ေနေရာင္ျခည္သည္ စူးရွစြာ ေတာက္ပသည္။ ထိုေတာက္ပေသာ ေနေရာင္ျခည္ တိမ္လႊာမ်ားကို ထိုေဖာက္ကာ ကမၻာေျမေပၚ ျဖန္႔က်လွ်က္ရွိသည္။ ထိုျဖန္႔က်ေနေသာ အလင္းေရာင္ျခည္မ်ားထဲမွ တစ္ခုသည္ ျပဴတင္းေပါက္ကို ျဖတ္သန္း၍ ဧည့္ခန္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို ထိုးက်ေနသည္။

ေနေရာင္သည္ ပိတ္ထားေသာ မ်က္ခြန္ကို ထိုးေဖာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကို စူးရွေစသည္။ ထိုစူးရွေသာ ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံ ေသာ္လည္း ညက အရွိန္ မေသေသးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ မထခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပ၍ အိပ္ၿမဲအိပ္ေနလိုက္၏။ မ်ားမၾကာမွီ ထိုအလင္းေရာင္ႏွင့္ ညက ရီေ၀ေသာ အရွိန္မ်ား ေပါင္းစပ္သြားၾကေတာ့သည္။

• ဒံုခ်မ္းဒံုခ်မ္
• ဒံုခ်မ္းဒံုခ်မ္
• ဒံုခ်မ္းဒံုခ်မ္

တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကို ၀င္ဖို႔ ေတာင္မက်န္ေသး ထိုအသံမ်ားကို ၾကားရၿပီ။ ထိုၾကားေနရေသာ အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ေသခ်ာခံစားၾကည့္ လိုက္ေတာ့ . . . .

အိမ္ေပါက္၀မွာ လာတီးေနတာ
ထိုေၾကာင့္ မူးေနေသာ အရွိန္ကို အဆံုးသတ္။ နားျငီးေစေသာ ထိုအသံျပဳသူကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ တခါးကို ၀ုန္းကနဲ ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။

ဟင္

ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းကား ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ မယံုႏိုင္ပါ။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အနီေရာင္ တရုတ္္ ရိုးရာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ တရုတ္ ဗံုတစ္လံုးကို လြယ္ထားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ ဗံုတီးတံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္တာလို႔ ေမးေတာ့ သူသေဘာက်စြာ ျပံဳးျပသည္။ သူ႔ အျပံဳးတြင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးတစ္ခု ေပၚသြားသည္။ ထိုပါးခ်ိဳင့္ေလးက အျခားမဟုတ္ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ ဖူးေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးျဖစ္သည္။ အခု ေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ပိုင္ရွင္သည္ တရုတ္ဗံုတစ္လံုးကို ပိုက္ တရုတ္လို ၀တ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းရင္းကိုကား မသိရေသး။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္က ``ညီမက တရုတ္လူမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုႀကီး ၀တ္လာတာလဲ´´ လို႔ေမးေတာ့

``ဒါတ တရုတ္ေတြခ်ဳပ္ၿပီး တရုတ္ေတြ ၀တ္ၾကလို႔ တရုတ္အကၤ်ီလို႔ ေခၚတာ တကယ္ေတာ့ အ၀တ္စေတြကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ၤီတစ္ထည္ပါပဲ ဘယ္သူမဆို ၀တ္လုိ႔ရပါတယ္´´ တဲ့ေလ။

ေကာင္မေလးေရ ငါနင္နဲ႔ တုဖက္ၿပီး စကားမမ်ားခ်င္ပါဘူး လာရင္းကို ေျပာဆိုေတာ့။ ဗံုတီးမလို႔တဲ့ ဆိုၿပီး လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ဗံုကို သူလက္ထဲက ဗံုတီးတံႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တီးပါေလေရာ။ သူဗံုကိုလဲ တီးလိုက္ေရာ ဗံုသံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ သူရဲ႕ ဗံုတီးပံုက ညင္သာၿပီး ထြက္လာတဲ့ အသံေတြက နားထဲမွာ သာယာသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီဗံုသံကို ႏွစ္သက္တယ္တဲ့ေလ။ထူးျခားတာက သူတီးလို႔ ျမည္သြားတဲ့ ဗံုတီးသံက ကၽြန္ေတာ့္ နား မွာ ခ်ိဳသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္မွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲလို႔ ေကာင္မေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ . . . .

သူတီးေနတာ ဗံုမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ၾကီးတဲ့ေလ။ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္ဘတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေရာက္ သြားတာလဲလို႔ ရွာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲမွာ။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ဗံုတီးတံနဲ႔ အားရပါရ ေခါက္ေနေလရဲ႕။

* * * * *

ေကာင္မေလးရယ္ နင္ကေတာ့ အဲဒီအသံေတြကို သာယာတယ္ဆိုၿပီး နားေထာင္ ေနတာေပါ့ေလ။ ေကာင္မေလးေရ နင္ေပ်ာ္တယ္ဆို ရင္ေတာ့ ဆက္တီးေပါ့။ ငါမတားပါဘူး။ ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ အကြဲခံလိုက္ပါမယ္။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ေကာင္မေလးရယ္ ..........
အဲဒီလို နင္သာယာပါတဲ့ ဆိုတဲ့ အသံေတြက ငါ့ရင္ဘတ္ႀကီး ကြဲလုေအာင္ခံစားၿပီးမွ ထြက္လာတဲ့ ရင္ကကြဲတဲ့ ရင္ကြဲ သံစဥ္ ေတြပါ။ နင္စိတ္ႀကိဳက္တာ တီးလိုက္ပါ။ ငါ့ရင္ဘတ္ကို အကြဲခံလိုက္မယ္။ အဲဒီအသံေတြကို နင္ မရိုးေသးတဲ့ အခ်ိန္ထိေပါ့ . . .

Read More...

Summary only...

ပန္းပ်ိဳးလက္

အလြမ္းေတြကို ပန္းေတြလိုပ်ိဳးၿပီး
တစ္ေန႔မွာအခ်စ္ေတြ ပြင့္လာမလားလို႔
အၾကင္နာေတြ ေန႔စဥ္သြန္းေလာင္းခဲ့တယ္

ငါပ်ိဳးခဲ့တာ အခ်စ္ေတြပါ
ကံၾကမၼာရယ္ေခေတာ့လည္း
အမုန္းပြင့္ေတြပဲ အဖတ္တင္လို႔
အပြင့္ေတြမွာ ေဒါသဆူးေတြနဲ႔
ေၾသာ္...... ငါ့ကို တိုက္ခိုက္ၾကၿပီေပါ့ေလ

ေကာင္မေလးေရ .............
တကယ္ေတာ့ငါ

အမုန္းေတြလိုခ်င္လို႔
ပ်ိဳးပင္ေတြေထာင္ခဲ့တာ မဟုတ္သလို
အခ်စ္ေတြလိုခ်င္လို႔
အၾကင္နာေတြသြန္းခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး

ငါဟာပန္းပ်ိဳးလက္ပါ
ေဟာဒီမွာ
အပင္ေလးတစ္ခု ရွင္သန္လာဖို႔ု႔
ဒီေျမမွာ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ

ငါလိုခ်င္တာ ရလဒ္မဟုတ္ဘူး
ငါျဖစ္ခ်င္တာ ေပးဆပ္ဖို႔

Read More...

Summary only...

အပ်င္းေျပဖို႔

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က exe ဖိုင္ေလးပါ
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ်င္းေတာ့ ေျပပါတယ္

ေဒါင္းလုပ္ခ်ၿပီး ေပၚလာတဲ့ အကြက္မွာ ကိုယ္နာမည္ကို ရိုက္လိုက္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္ နံမည္ကို ရိုက္လုိက္တယ္ :P

အဲဒီေကာင္ကို ဒီေနရာကေန ေဒါင္းလုပ္ခ်ပါ

Read More...

Summary only...

Blog Anniversary

တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေန႔စဥ္ဆက္လို႔
မိုးေတြအႀကိမ္ႀကိမ္လင္းခံၿပီ

တစ္နပ္ၿပီးတစ္နပ္ ေန႔စဥ္ထပ္လို႔
ထမင္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္စားခဲ့ၿပီ

တစ္ခါၿပီးတစ္ခါ ဖြတ္ပါမ်ားေတာ့
ငါ့ပု၀ါေတာင္ႏြမ္းလုၿပီ

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုလိုက္ခါမွာ
ေၾသာ္ . . .
တစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ

Read More...

Summary only...

ခ်စ္ျခင္း၏ သက္ေသ

ေကာင္မေလး . . .
ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ကို သက္ေသျပဖို႔
ဓူ၀ံၾကယ္ကို ေတာင္ဘက္အရပ္ေရာက္ေအာင္ ေရႊ႔ျပႏုိင္စြမ္းမရွိဘူး
ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာလို သမုဒၵရာကို လက္ပစ္မကူးႏိုင္ဘူး
အဲဒီအတြက္ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို အတုလို႔မ်ားေျပာမလားကြယ္

ေကာင္မေလး . . .
မ်က္မျမင္ဟာ အလင္းေရာင္ကို မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္
အလင္းေရာင္က တကယ္ရွိပါတယ္
တခ်ဳိ႕ေသာအရာေတြဟာ
လက္ေတြ႕မွာတကယ္ရွိေနေပမယ့္
သိပၸံပညာနဲ႔ သက္ေသမျပႏိုင္ေသးပါဘူး

ေကာင္မေလး . . .
နယူတန္ဟာ ကမၻာဆြဲအားကို သက္ေသျပဖို႔
ညေပါင္းမ်ား အိပ္ပ်က္ခဲ့တယ္
ပိုက္သာဂိုရက ႀတိဂံသီအိုရီကို သက္ေသျပဖို႔
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
ငါကေတာ့ နင့္ကိုခ်စ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖုိ႔
မနက္ေပါင္းမ်ားစြာ မိုးလင္းေနၿပီ

ေကာင္မေလး . . .
ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ ေျမႀကီးေတြတုန္လႈပ္ၿပီး
သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြကုန္ၿပီ
အဲဒီရင္ခုန္သံေတြက ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္သြားတာေလ

ေကာင္မေလး . . .
နင့္အေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေလးေတြေၾကြက်လာတာေတြ႔ရင္
ငါ့ကို သတိရလိုက္ပါ

ေကာင္မေလးေရ . . .
အဲဒါ ငါ့အခ်စ္ရဲ႕ သက္ေသေပါ့

Read More...

Summary only...

ေမြးေန႔ဆုေတာင္း

ဒီေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ကိုစစ္အိမ္ ရဲ႕ ေမြးေန႕မွ သည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းမႈေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ
ဆုေတာင္းေပးလွ်က္

Read More...

Summary only...

Chat Room ပံုျပင္

ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းတစ္ခု မွ ဖတ္ဖူးတဲ့ အြန္လိုင္းက စတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ BigGrinBigGrin
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဇာတ္လမ္းကို ျပန္မေရးႏိုင္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္လို႔ရေအာင္ တင္ထားေပးတာေပါ့ဗ်ာ .................

တစ္ခါတုန္းက
တခါတုန္းက ဆိုတာက အင္တာနက္ေတြ ေပၚခါစကေပါ့ကြယ္
အဲဒီမွာ ရည္စားတစ္ခါမွ မထားဖူးတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္က ခ်က္ရြန္း၀င္တယ္ဆိုပဲ
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိလို ေနမွာေပါ့ေလ heehee

အဲလို နဲ႔တစ္ရက္မွာ ခ်က္ရြန္းထဲကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ၾကပါေလေရာတဲ့
အဲဒီေခတ္က ခ်က္ရြန္ကေန အသံေတြ ဘလံေတြ မရေသးဘူးေလ
အဲဒါေၾကာင့္ အီးေမးကိုသံုးၿပီ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ရတယ္ဆိုပဲ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ပံုေလးေတြပို႔ ဘာေလးေတြပို႔ေပ့ါ

ဒီလိုနဲ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ သူတုိ႔ေတြ သမီးရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုပဲ ၊ အဲဒီမွာ လူပ်ိဳႀကီးခင္ဗ်ာ တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္သာ ထားဖူးတဲ့ ရည္းစားေလးကို အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေပမယ့္ ပု႔ိထားတဲ့ ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းေနရပါတယ္တဲ့။

တစ္ခုေသာညမွာ . . . .
လူပ်ိဳႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ နယူးရည္းစားေလးတို႔ ခ်က္တင္ထိုင္ေနရာက ေကာင္မေလးက စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး အျပင္မွာ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္တဲ့။ လူပ်ိဳႀကီးကလည္း အတယ္ လံုး၀ကို မျငင္းဘူး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက အခုခ်က္ျခင္းေတြ႔ခ်င္တယ္ အိမ္တံခါးဖြင့္ထားပါ ည၁၁ ေလာက္မွာ လူပ်ိဳအိမ္ကို ေကာင္မေလး ေ၇ာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္ေပါ့။
သူတို႔ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ညႀကီး သန္းေခါင္ ေယက်ာၤးေလးအိမ္ကို သြားတာ ဘယ္ဆန္းမွာလည္းေနာ္ BigGrinBigGrin

အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလးလာမယ္ဆိုလို႔ လူပ်ိဳႀကီးက အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီးေစာင့္ေနေလရဲ႕
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ တံခါးပြင့္သြားတယ္
လူပ်ိဳႀကီးက အားရ၀မ္းသာနဲ႔ တံခါးဆီေျပးအသြား

ေနာက္ေန႔ မနက္လဲ ေရာက္ေရာ လူပ်ိဳႀကီးခင္ဗ်ာ ေရာင္ကိုင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အႏုႀကမ္းစီးခံရမႈအတြက္ ရဲစခန္းကို သြားရပါေလေ၇ာတဲ့ ................

ကဲ ခ်က္ရြန္း၀င္တဲ့ ကိုကိုေတြ
လူပ်ဳိႀကီးလို အေ၇ာင္ေဆာင္ၿပီး အႏုႀကမ္းအစီးခံ၇မဲ့ ေဘးကိုလဲ သတိထားၾကပါလို႔ သတိေပးရင္း ............

Read More...

Summary only...

ျငင္းခုန္တိုင္းကားေကာင္းရဲ႕လား

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေမ ေျပာျပေသာ ပံုျပင္မ်ားကို နားေထာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္နား ေထာင္ေသာပံု ျပင္မ်ားထဲတြင္ ေဒ၀ဒတ္ဆိုေသာ အမည္ကို ၾကားပါမ်ား၍ နားထဲစြဲလာသည္။ထို႔ေၾကာင့္ “ ေဒ၀ရဒတ္ လုပ္ရပ္ေတြ မွားေနရာက အျမင္မွန္တစ္ခု ရလာေအာင္ ဘုရား တရားေဟာလို႔ မရဘူးလား ” မရဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

လြဲမွားတဲ့ အယူ၀ါဒရွိတဲ့ လူကို ေထာင္ေပါင္းမ်ားေသာ ဘုရာေတြ ခၽြတ္ေပမယ့္ မကၽြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ အေမက ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

******************

တစ္ခါတုန္းက တရုပ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္ ၿမိဳ႔အတြင္းသို႔ ျဖတ္သြားခိုက္မွာ လမ္းေဘးမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကြန္ျဖဴရွပ္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ ကြန္ျဖဴရွပ္ကိုလဲ ေတြ႕ေရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေျပးလိုက္သြားၿပီး ..........
“ ပညာရွိႀကီး ရပ္ပါဦး ၊ ေမးစရာေလး ရွိလို႔ပါ ” လို႔ေျပာသတဲ့
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴရွပ္က ရပ္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမးလိုလွ်င္ေမးဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွကေလးေတြက
“ ေနဟာ ထြက္ခါစမွာ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး ေန႔လည္ေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေသးသြားရတာလဲ” လို႔ ေမးတယ္တဲ့
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴရွပ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္
“ မနက္ခင္းမွာ ေနဟာ ကမၻာနဲ႔ ပိုနီးလို႔ အႀကီးႀကီး ျမင္ရၿပီး ေန႕လည္ခင္းမွာ ေ၀းသြားတဲ့ အတြက္ ေသးေသးေလး ျမင္ရတာပါ” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္တဲ့
အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက ကြျဖဴရွပ္ကို ေမးခြန္းျပန္ေမးတယ္
“ ေနဟာ ကမၻာနဲ႔နီးတဲ့ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ မပူပဲနဲ႔ ကမၻာနဲ႔ ေသးသြားတဲ့ ေန႕ခင္းပိုင္းေရာက္မွ ဘာျဖစ္လို႔ ပိုပူရတာလဲ” လို႔ ထပ္ေမးတယ္
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴးရွပ္က ဘာမွ မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက အလကား ပညာရွိႀကီးပါ ဘာမွလဲ အသံုးမက်ပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။

******************

ကၽြန္ေတာ္နယ္မွာ ေနတုန္းက စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာ လူငါးေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ဆယ္တန္းစားေမးပြဲလဲ ၿပီးစ ဘာအလုပ္မွလည္း မရွိဆိုေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္သြားလိုက္ ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ျငင္းခုန္ရတာ ၀ါသနာပါသလို သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ျငင္းခုန္ရတာ ၀ါသနာပါၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စာအုပ္ငွားဖတ္လိုက္ ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲလို ျငင္းခုန္ၾကတဲ့ထဲမွာ အမ်ားစုက အေထာက္အထားနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ မာမာျငင္းၾကတယ္။ ကိုယ္အရင္က မွန္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခု မွားေနပါလို႔ အေထာက္ထားနဲ႔ သိလုိက္ရင္ လက္ခံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အေထာက္ထားေတြ ျပျပ။ ဘယ္ေလာက္မွန္ ေနပါေစ။ သူအရင္ စြဲကိုင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကလြဲရင္ ဘာကိုမွ လက္မခံဘူး။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးသုန္း လိုက္သတ္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတာကို မျဖစ္ႏို္င္ဘူးလို႔ ျငင္းတဲ့လူေပါ့။

ေဟ့ဒီမွာ သမိုင္း အေထာက္ထားေတြရွိတယ္ ရက္ေကာ့ေတြရွိတယ္။ ဒါဟာ အစစ္မွန္ပဲလို႔ေျပာရင္။ ဟာမျဖစ္ႏုိင္ဘူး သမိုင္းဆို လိမ္ေရးလို႔ ရတာပဲလို႔ ျငင္းတဲ့လူစားမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ျငင္းၾကရင္းနဲ႔ သူက အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀အေလ်ာ့မေပးဘူး သူအမွန္ပဲ။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾကရင္းနဲ႔ ဆြဲထိုးၾကမလို ရန္ျဖစ္ၾကမလို ျဖစ္တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႔နဲ႔ တုပၿပီး မျငင္းၾကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတာ အားလံုးလဲ သိေနတာပဲ။ အဲဒါကို မျဖစ္ပါလို႔ ျငင္းေနမွေတာ့ အဲဒါကို အဖက္လုပ္ၿပီး ဆက္ျငင္းေနရင္ ဘာမွလဲ အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္သလို စကားမ်ားရတာလဲ အလုပ္ပိုတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ သူဘာေျပာေျပာ အားလံုးက မေျပာပဲနဲ႔ လြတ္ထားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက တုပ မျငင္းခ်င္လို႔ ပစ္ထားလိုက္တာကို သူ႔ကိုသူ ဟုတ္လွၿပီးဆိုၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္ေနေလရဲ႕

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္၀န္း လူေနမႈ အရ၊ လူဆိုတာ အမွားနွင့္ မကင္းႏိုင္ဆိုသလို အျငင္းနဲ႔လည္း ကင္းႏိုင္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကိုယ့္အဖြဲ႕စည္း အတြက္ေသာ္လည္ေကာင္း ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ကုိယ့္အယူအဆတစ္ခု တည္ၿမဲေရး အတြက္ေသာ္လည္းကာင္း ျငင္းခုန္ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကလည္း ျငင္းသည္ အခုလည္း ျငင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ ျငင္းပံုျခင္းကား မတူေတာ့ေပ။ ငယ္စဥ္က ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္လွ်င္ အေလ်ာ့မေပးပဲ ရန္ပဲျဖစ္ရ ျဖစ္ရ ထပဲ လံုးရလံုး အေလ်ာ့ေပးသည္ဟူ မရွိ။ ယုခုအခါတြင္ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားကို မျငင္းလိုေတာ့ပါ။ ဥပမာ အေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ေဂ်ာ့ဘုဘ္ သည္ တနလၤာသား ျဖစ္သည္ ေသာၾကာသား ျဖစ္သည္ အစရွိသျဖင့္ ဘာေန႔သားျဖစ္သည္ကို သမိုင္းသုေသသီ ေတြအတြက္ ေရးပါလိမ့္မည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာမန္လူမ်ားအတြက္ သူ႔ဖာသာသူ ေသာၾကာနဲ႔ စေနစပ္ၾကားမွာ ေမြးတဲ့လူ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္အေရးမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေလကုန္ခံ ျငင္းေနပါက ဘာမွ အက်ိဳးထူးလာမည္ကား မဟုတ္။ ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္း ျငင္းသလို ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္ပါဆယ္ဆိုတာကို တကမၻာလံုးကို သိေနတဲ့ ကစၥႀကီးတစ္ခုကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျငင္းခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေခါင္းမာသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျငင္းခုန္ရျခင္းရျခင္းသည္ မည္သို႔မွ် အက်ိဳးထူး လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

Read More...

Summary only...

ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီွးႏွင့္ ထိုတစ္ည

အခ်ိန္က ကိုးနာရီပင္ မထိုးေသး . . . လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ လူေတြ ေျပာင္ရွင္းကုန္ၾကၿပီ။ အစိုးရက ဥပေဒပုဒ္မွ ၁၄၄ အရ မာရွယ္ေလာ ထုတ္ထားေတာ့ လမ္းေပၚမွာ မည္သူမွ် မရွိၾကေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ တိုက္ေပၚကေန ခါတုိင္းလွမ္းျမင္ေတြ႔ ေနၾက ဆိုကၠားဂိတ္လဲ မရွိေတာ့၊ လမ္းထိပ္က ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ စုထိုင္ေနၾကတဲ့ ကင္းေစာင့္၀ိုင္းလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။

ညဆယ္နာရီ . . . .
အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက ထြက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ လမ္းမႀကီးကာ ေျပာင္ရွင္းလွ်က္။ အစီအရီ ရပ္နားထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားမွာလည္း ျငိမ္သက္လွ်က္။ တစ္လံုးမွာလည္း တိတ္ဆိတ္လွ်က္။

ညဆယ့္တစ္နာရီ . . .
လမ္းမႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ဆီမွာ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ဒရိမ္းဒရိုင္နဲ႔ ဟိုနား အန႔ံထိုး ဒီနားအန႔ံထိုးႏွင့္ အစာရွာေနဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေခြးကို ဓာတ္ပံုု ရိုက္မလို႔ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အလွမ္းကြာ ေ၀းလြန္းေသာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းသို႔ ျပန္၀င္ခဲ့လိုက္သည္။

ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ . . . .
ျပန္ထြက္ၾကည့္္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေခြးကိုပင္ မေတြ႔ရေတာ့ လမ္းမႀကီးက ပကတိ ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာေစာက ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ေနရာသို႔ပင္ လမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။

ခဏၾကေတာ့ ေစာေစာက ေခြးျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ဆီသို႔ အစာကို အႏွံ႔ထိုးရွာရင္း ေရာက္လာသည္။ ထိုေခြးကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးပိန္မ တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္အေရွ႕က ဓာတ္မီးတိုင္ေအာက္ အမိုက္ပံု အေရာက္ေတာ့ အနံ႔ထိုးၿပီး ရပ္သြားသည္။ သူအစာကို ေတြ႕သြားၿပီ။ အဲဒီအမိုက္ပံုမွာ အစာစားေနသည္။ ေခြးပိန္မ အစာစားေနတုန္း ေခြးထီး တစ္ေကာင္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ထိုေနာက္ အစာတူတူ စားၾကသည္။

ထိုေခြးေတြကို ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ လမ္းမေပၚကို မဲမဲတစ္ခု ရိပ္ကနဲ ျဖတ္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ဘက္အျခမ္းမွ ထြက္လာၿပီး လမ္းမကို ျဖတ္ကူးကာ တစ္ဘက္ ကားလမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားဘီးနာေလးမွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုက္လွ်ာက္ အစာစားေနေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဘာမွ်မရွိသည့္ ေနရာတစ္ခု သို႔မဟုတ္ လူမရွိ သူမရွိ လမ္းမႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ခဲလွ်င္ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီွးေတာင္ မေတြ႔ရဘူးဟု သံုးႏႈန္းေလ့ရွိၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မႈကား လူမရွိေသာ လမ္းတြင္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ျမင္ေနရၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ေနရသည့္ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သက္ရွိဟူ၍ ေခြးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္သာ ရွိေတာ့သည္။ လမ္းထိပ္က တကၠစီ ဂိတ္မွာလည္း ကားမရွိေတာ့။ ဆိုကၠား ဂိတ္မွာလည္း ဒီတိုင္းပင္။

အရင္ကဆိုရင္ ဒီလမ္းေလးသည္ ႏွစ္ေလးနာရီ ပတ္လံုး လူျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားတြင္ လမ္းထဲတြင္ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ရွား သြားလာေနၾကသည့္ လူမ်ားကို ဘာရယ္မဟုတ္ ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတတ္သည္။

ပူေလာင္ ေသာေႏြညမ်ား ဆိုရင္ ည၁၂ ေလာက္ထိ လမ္းေဘး ပလက္ ေဖာင္းေလးေတြမွာ လူေတြ ထြက္ထိိုင္ေန တတ္ၾကသည္။ မိုးေလးကင္း လြတ္ေသာ ညမ်ားတြင္ ဓာတ္တိုင္ေအာက္၌ လူငယ္မ်ား ဂစ္တာလာတီးၾကသည္။ ညတစ္နာရီ ေလာက္ဆိုလွ်င္ စည္ပင္သာယာက အမိုက္သိမ္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ တံမွ်က္စည္း လာလွဲၾကသည္။ အဲဒီ အခ်ိန္ ေလာက္မွာပဲ ကုလားမ တစ္စု ဒီလမ္းရဲ႕ ပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ စည္ပင္ေရပိုက္ ေခါင္းကို ျဖဳတ္၍ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ေနတတ္ၾကသည္။ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ကား ဤလမ္းေလသည္ လူႏွင့္မျပတ္ပါ။

အရင္လို ညတိုင္း လူမ်ားနဲ႔ စုိေျပေနတဲ့ ဒီလမ္းေလး တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေျခာက္ကပ္သြား လိမ့္လို႔ ဘယ္သူက ႀကိဳၿပီး ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့မိမွာလဲ။ ကံၾကမၼာက အေၾကာင္းဖန္လာၿပီ ဆိုေတာ့ စိုေျပေနတဲ့ လမ္းေလး ေျခာက္ေသြ႔သြားသည္။

လူ႔ေလာက သည္ေရာ။ ဟုတ္ပါသည္။ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕က လမ္းေလးလို ျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ခ်င္သည့္ အခါတြင္ ဘ၀သည္ သာယာစို ေျပေနတတ္သည္။ သာယာစိုေျပေနေသာ လမ္းေလးသည္ ပုဒ္မ တစ္ခုေၾကာင့္ ေျခာက္ကပ္သြားသလို အရာရာ အဆင္ေျပေနေသာ ဘ၀ေလးသည္လည္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေၾကာင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြား ႏိုင္ပါသည္။


ဓာတ္တိုင္ေရွ႕တြင္ စားစရာမ်ား ကုန္သြားသည့္အခါ ေခြးႏွစ္ေကာင္သည္ ျပန္ထြက္ခြါ သြားၾကသည္။ ကားလမ္း ဟိုဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေၾကာင္မရွိေတာ့ေပ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ထြက္သြားလိုက္သည္ ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထား မလိုက္ပါ။

မ်က္စိတစ္ဆုံး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမသည္ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ အရင္က လူစည္ခဲ့ေသာ လမ္းေလးသည္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးႏွင့္ ထိုညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။

Read More...

Summary only...