ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီွးႏွင့္ ထိုတစ္ည

အခ်ိန္က ကိုးနာရီပင္ မထိုးေသး . . . လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ လူေတြ ေျပာင္ရွင္းကုန္ၾကၿပီ။ အစိုးရက ဥပေဒပုဒ္မွ ၁၄၄ အရ မာရွယ္ေလာ ထုတ္ထားေတာ့ လမ္းေပၚမွာ မည္သူမွ် မရွိၾကေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ တိုက္ေပၚကေန ခါတုိင္းလွမ္းျမင္ေတြ႔ ေနၾက ဆိုကၠားဂိတ္လဲ မရွိေတာ့၊ လမ္းထိပ္က ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ စုထိုင္ေနၾကတဲ့ ကင္းေစာင့္၀ိုင္းလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။

ညဆယ္နာရီ . . . .
အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက ထြက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ လမ္းမႀကီးကာ ေျပာင္ရွင္းလွ်က္။ အစီအရီ ရပ္နားထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားမွာလည္း ျငိမ္သက္လွ်က္။ တစ္လံုးမွာလည္း တိတ္ဆိတ္လွ်က္။

ညဆယ့္တစ္နာရီ . . .
လမ္းမႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ဆီမွာ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ဒရိမ္းဒရိုင္နဲ႔ ဟိုနား အန႔ံထိုး ဒီနားအန႔ံထိုးႏွင့္ အစာရွာေနဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေခြးကို ဓာတ္ပံုု ရိုက္မလို႔ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အလွမ္းကြာ ေ၀းလြန္းေသာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းသို႔ ျပန္၀င္ခဲ့လိုက္သည္။

ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ . . . .
ျပန္ထြက္ၾကည့္္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေခြးကိုပင္ မေတြ႔ရေတာ့ လမ္းမႀကီးက ပကတိ ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာေစာက ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ေနရာသို႔ပင္ လမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။

ခဏၾကေတာ့ ေစာေစာက ေခြးျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ဆီသို႔ အစာကို အႏွံ႔ထိုးရွာရင္း ေရာက္လာသည္။ ထိုေခြးကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးပိန္မ တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္အေရွ႕က ဓာတ္မီးတိုင္ေအာက္ အမိုက္ပံု အေရာက္ေတာ့ အနံ႔ထိုးၿပီး ရပ္သြားသည္။ သူအစာကို ေတြ႕သြားၿပီ။ အဲဒီအမိုက္ပံုမွာ အစာစားေနသည္။ ေခြးပိန္မ အစာစားေနတုန္း ေခြးထီး တစ္ေကာင္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ထိုေနာက္ အစာတူတူ စားၾကသည္။

ထိုေခြးေတြကို ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ လမ္းမေပၚကို မဲမဲတစ္ခု ရိပ္ကနဲ ျဖတ္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ဘက္အျခမ္းမွ ထြက္လာၿပီး လမ္းမကို ျဖတ္ကူးကာ တစ္ဘက္ ကားလမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားဘီးနာေလးမွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုက္လွ်ာက္ အစာစားေနေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဘာမွ်မရွိသည့္ ေနရာတစ္ခု သို႔မဟုတ္ လူမရွိ သူမရွိ လမ္းမႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ခဲလွ်င္ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီွးေတာင္ မေတြ႔ရဘူးဟု သံုးႏႈန္းေလ့ရွိၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မႈကား လူမရွိေသာ လမ္းတြင္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ျမင္ေနရၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ေနရသည့္ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သက္ရွိဟူ၍ ေခြးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္သာ ရွိေတာ့သည္။ လမ္းထိပ္က တကၠစီ ဂိတ္မွာလည္း ကားမရွိေတာ့။ ဆိုကၠား ဂိတ္မွာလည္း ဒီတိုင္းပင္။

အရင္ကဆိုရင္ ဒီလမ္းေလးသည္ ႏွစ္ေလးနာရီ ပတ္လံုး လူျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားတြင္ လမ္းထဲတြင္ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ရွား သြားလာေနၾကသည့္ လူမ်ားကို ဘာရယ္မဟုတ္ ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတတ္သည္။

ပူေလာင္ ေသာေႏြညမ်ား ဆိုရင္ ည၁၂ ေလာက္ထိ လမ္းေဘး ပလက္ ေဖာင္းေလးေတြမွာ လူေတြ ထြက္ထိိုင္ေန တတ္ၾကသည္။ မိုးေလးကင္း လြတ္ေသာ ညမ်ားတြင္ ဓာတ္တိုင္ေအာက္၌ လူငယ္မ်ား ဂစ္တာလာတီးၾကသည္။ ညတစ္နာရီ ေလာက္ဆိုလွ်င္ စည္ပင္သာယာက အမိုက္သိမ္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ တံမွ်က္စည္း လာလွဲၾကသည္။ အဲဒီ အခ်ိန္ ေလာက္မွာပဲ ကုလားမ တစ္စု ဒီလမ္းရဲ႕ ပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ စည္ပင္ေရပိုက္ ေခါင္းကို ျဖဳတ္၍ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ေနတတ္ၾကသည္။ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ကား ဤလမ္းေလသည္ လူႏွင့္မျပတ္ပါ။

အရင္လို ညတိုင္း လူမ်ားနဲ႔ စုိေျပေနတဲ့ ဒီလမ္းေလး တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေျခာက္ကပ္သြား လိမ့္လို႔ ဘယ္သူက ႀကိဳၿပီး ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့မိမွာလဲ။ ကံၾကမၼာက အေၾကာင္းဖန္လာၿပီ ဆိုေတာ့ စိုေျပေနတဲ့ လမ္းေလး ေျခာက္ေသြ႔သြားသည္။

လူ႔ေလာက သည္ေရာ။ ဟုတ္ပါသည္။ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕က လမ္းေလးလို ျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ခ်င္သည့္ အခါတြင္ ဘ၀သည္ သာယာစို ေျပေနတတ္သည္။ သာယာစိုေျပေနေသာ လမ္းေလးသည္ ပုဒ္မ တစ္ခုေၾကာင့္ ေျခာက္ကပ္သြားသလို အရာရာ အဆင္ေျပေနေသာ ဘ၀ေလးသည္လည္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေၾကာင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြား ႏိုင္ပါသည္။


ဓာတ္တိုင္ေရွ႕တြင္ စားစရာမ်ား ကုန္သြားသည့္အခါ ေခြးႏွစ္ေကာင္သည္ ျပန္ထြက္ခြါ သြားၾကသည္။ ကားလမ္း ဟိုဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေၾကာင္မရွိေတာ့ေပ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ထြက္သြားလိုက္သည္ ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထား မလိုက္ပါ။

မ်က္စိတစ္ဆုံး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမသည္ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ အရင္က လူစည္ခဲ့ေသာ လမ္းေလးသည္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးႏွင့္ ထိုညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။