ရွက္စရာမဟုတ္ေသာ ရွက္ျခင္းမ်ား

ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္း ကဗ်ာမ်ားေရးသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရး ေသာကဗ်ာမ်ားကို မည္သူ႔ကိုမွ် အျပင္မွာ ေပးမဖတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထက္ အတန္းႀကီးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးစီးထုတ္ေ၀သည့္ ကဗ်ာစာအုပ္ မ်ားတြင္ေတာ့ ပါ၀င္ေရးသား ေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ပါလာၿပီးခ်ိန္တြင္ ကဗ်ာႏွင့္ စပ္လွ်င္း၍ လာေရာက္ ေမးျမန္ပါက ကၽြန္ေတာ္ ေျဖေလ့မရွိပါ။ ကိုယ္ေရးထားသည့္ ကဗ်ာ အေၾကာင္း ေျပာရမည္ကို ရွက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသာ ဘ၀က ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုတြင္ ဆုရဖူးပါသည္။ ရြာသို႔ အလည္သြားေသာ အခါ အေဒၚျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ္ ဆုရခဲ့ေသာ ကဗ်ာကို ရြတ္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားၿပီဟု ေျပာလိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ မေမ့ပါ ဆိုျပရမွာ ရွက္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ခါစက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ ပို႔ဖူးသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနသည္ ေနရာမွာ နီးေသာလည္း ကိုယ္တိုင္သြားေပးမည္ကို ရွက္ေသာေၾကာင့္ ပိုေ၀းေသာ စာတိုက္ႀကီးသို႔ သြားကာ စာတိုက္မွ ထည့္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးေသာ အခ်စ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ၀တၳဳတိုေလးမ်ား ႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ တခ်ိဳ႕သည္ ျဖစ္ရပ္မွန္ မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕သည္ စိတ္ကူးသက္သက္ မွ်သာျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕သည္ ျဖစ္ရပ္မွန္ႏွင့္ စိတ္ကူမ်ားကို ေပါင္းစပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ ပင္ျဖစ္ေစ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရးထားသည့္ စာမ်ားကို အျပင္တြင္ မည္သူ႔ကိုမွ် ျပသေလ့မရွိပါ။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ရွက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ထိုအတူ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးၿပီးခ်ိန္မွ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဖတ္ဖတ္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရ၍လား မသိ ရွက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု မခံစားမိပါ။ သို႔ရာတြင္ေရး ေနစဥ္တြင္ ေနာက္မွ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မေရး တတ္ပါ။

ဘေလာ့ဂ္စေရး စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ ဖတ္သူမ်ား ဘယ္သူမွ် အျပင္မွ မသိၾကေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ၌ ဘေလာ့ဂ္ ကိုဖတ္သူမ်ားႏွင့္ အျပင္တြင္ သိသြားၾကၿပီျဖစ္သလို အျပင္မွာ သိသူမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာလာဖတ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္အဓိက ရင္ဆိုင္ရေသာ ျပသနာမွာ ဘယ္ဇာတ္လမ္းထဲက ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ။ အဲတာ အကယ္လား။ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာလဲ ။ ေနာက္ထပ္မေတြ႕ ျဖစ္ၾကေတာ့ ဘူးလား အစရွိသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးခံရသည္။ သူငယ္ခ်င္းလို ရင္းႏွီးၿပီး အဆင့္တူ လူတစ္ေယာက္က ေမးလွ်င္ သိပ္ျပသနာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ထက္ ၀ါႀကီးေသာလူမ်ား မိမိ ရိုေသရသူမ်ားက ထိုေမးခြန္း မ်ား အေမးခံရသည့္ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ အေတာ္ေနရ ၾကတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေမးသည့္အခါတြင္ ေရွာင္ထြက္လို႔ ရပါက ေတာင္လို ေျမာက္လိုႏွင့္ ေရွာင္ထြက္ သြားလိုက္သည္။ တခါတရံတြင္ ေတာ့လည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ ပင္ေျဖရသည္။

တကယ္တန္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ ယခုကိစၥသည္ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရွက္ပါသည္။