Art is My Life: ျငင္းခုန္တိုင္းကားေကာင္းရဲ႕လား

Sunday, October 14, 2007

ျငင္းခုန္တိုင္းကားေကာင္းရဲ႕လား

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေမ ေျပာျပေသာ ပံုျပင္မ်ားကို နားေထာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္နား ေထာင္ေသာပံု ျပင္မ်ားထဲတြင္ ေဒ၀ဒတ္ဆိုေသာ အမည္ကို ၾကားပါမ်ား၍ နားထဲစြဲလာသည္။ထို႔ေၾကာင့္ “ ေဒ၀ရဒတ္ လုပ္ရပ္ေတြ မွားေနရာက အျမင္မွန္တစ္ခု ရလာေအာင္ ဘုရား တရားေဟာလို႔ မရဘူးလား ” မရဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

လြဲမွားတဲ့ အယူ၀ါဒရွိတဲ့ လူကို ေထာင္ေပါင္းမ်ားေသာ ဘုရာေတြ ခၽြတ္ေပမယ့္ မကၽြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ အေမက ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

******************

တစ္ခါတုန္းက တရုပ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္ ၿမိဳ႔အတြင္းသို႔ ျဖတ္သြားခိုက္မွာ လမ္းေဘးမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကြန္ျဖဴရွပ္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ ကြန္ျဖဴရွပ္ကိုလဲ ေတြ႕ေရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေျပးလိုက္သြားၿပီး ..........
“ ပညာရွိႀကီး ရပ္ပါဦး ၊ ေမးစရာေလး ရွိလို႔ပါ ” လို႔ေျပာသတဲ့
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴရွပ္က ရပ္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမးလိုလွ်င္ေမးဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွကေလးေတြက
“ ေနဟာ ထြက္ခါစမွာ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး ေန႔လည္ေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေသးသြားရတာလဲ” လို႔ ေမးတယ္တဲ့
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴရွပ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္
“ မနက္ခင္းမွာ ေနဟာ ကမၻာနဲ႔ ပိုနီးလို႔ အႀကီးႀကီး ျမင္ရၿပီး ေန႕လည္ခင္းမွာ ေ၀းသြားတဲ့ အတြက္ ေသးေသးေလး ျမင္ရတာပါ” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္တဲ့
အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက ကြျဖဴရွပ္ကို ေမးခြန္းျပန္ေမးတယ္
“ ေနဟာ ကမၻာနဲ႔နီးတဲ့ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ မပူပဲနဲ႔ ကမၻာနဲ႔ ေသးသြားတဲ့ ေန႕ခင္းပိုင္းေရာက္မွ ဘာျဖစ္လို႔ ပိုပူရတာလဲ” လို႔ ထပ္ေမးတယ္
အဲဒီမွာ ကြန္ျဖဴးရွပ္က ဘာမွ မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက အလကား ပညာရွိႀကီးပါ ဘာမွလဲ အသံုးမက်ပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။

******************

ကၽြန္ေတာ္နယ္မွာ ေနတုန္းက စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာ လူငါးေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ဆယ္တန္းစားေမးပြဲလဲ ၿပီးစ ဘာအလုပ္မွလည္း မရွိဆိုေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္သြားလိုက္ ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ျငင္းခုန္ရတာ ၀ါသနာပါသလို သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ျငင္းခုန္ရတာ ၀ါသနာပါၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စာအုပ္ငွားဖတ္လိုက္ ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲလို ျငင္းခုန္ၾကတဲ့ထဲမွာ အမ်ားစုက အေထာက္အထားနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ မာမာျငင္းၾကတယ္။ ကိုယ္အရင္က မွန္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခု မွားေနပါလို႔ အေထာက္ထားနဲ႔ သိလုိက္ရင္ လက္ခံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အေထာက္ထားေတြ ျပျပ။ ဘယ္ေလာက္မွန္ ေနပါေစ။ သူအရင္ စြဲကိုင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကလြဲရင္ ဘာကိုမွ လက္မခံဘူး။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးသုန္း လိုက္သတ္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတာကို မျဖစ္ႏို္င္ဘူးလို႔ ျငင္းတဲ့လူေပါ့။

ေဟ့ဒီမွာ သမိုင္း အေထာက္ထားေတြရွိတယ္ ရက္ေကာ့ေတြရွိတယ္။ ဒါဟာ အစစ္မွန္ပဲလို႔ေျပာရင္။ ဟာမျဖစ္ႏုိင္ဘူး သမိုင္းဆို လိမ္ေရးလို႔ ရတာပဲလို႔ ျငင္းတဲ့လူစားမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ျငင္းၾကရင္းနဲ႔ သူက အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀အေလ်ာ့မေပးဘူး သူအမွန္ပဲ။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾကရင္းနဲ႔ ဆြဲထိုးၾကမလို ရန္ျဖစ္ၾကမလို ျဖစ္တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႔နဲ႔ တုပၿပီး မျငင္းၾကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတာ အားလံုးလဲ သိေနတာပဲ။ အဲဒါကို မျဖစ္ပါလို႔ ျငင္းေနမွေတာ့ အဲဒါကို အဖက္လုပ္ၿပီး ဆက္ျငင္းေနရင္ ဘာမွလဲ အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္သလို စကားမ်ားရတာလဲ အလုပ္ပိုတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ သူဘာေျပာေျပာ အားလံုးက မေျပာပဲနဲ႔ လြတ္ထားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက တုပ မျငင္းခ်င္လို႔ ပစ္ထားလိုက္တာကို သူ႔ကိုသူ ဟုတ္လွၿပီးဆိုၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္ေနေလရဲ႕

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္၀န္း လူေနမႈ အရ၊ လူဆိုတာ အမွားနွင့္ မကင္းႏိုင္ဆိုသလို အျငင္းနဲ႔လည္း ကင္းႏိုင္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကိုယ့္အဖြဲ႕စည္း အတြက္ေသာ္လည္ေကာင္း ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ကုိယ့္အယူအဆတစ္ခု တည္ၿမဲေရး အတြက္ေသာ္လည္းကာင္း ျငင္းခုန္ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကလည္း ျငင္းသည္ အခုလည္း ျငင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ ျငင္းပံုျခင္းကား မတူေတာ့ေပ။ ငယ္စဥ္က ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္လွ်င္ အေလ်ာ့မေပးပဲ ရန္ပဲျဖစ္ရ ျဖစ္ရ ထပဲ လံုးရလံုး အေလ်ာ့ေပးသည္ဟူ မရွိ။ ယုခုအခါတြင္ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားကို မျငင္းလိုေတာ့ပါ။ ဥပမာ အေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ေဂ်ာ့ဘုဘ္ သည္ တနလၤာသား ျဖစ္သည္ ေသာၾကာသား ျဖစ္သည္ အစရွိသျဖင့္ ဘာေန႔သားျဖစ္သည္ကို သမိုင္းသုေသသီ ေတြအတြက္ ေရးပါလိမ့္မည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာမန္လူမ်ားအတြက္ သူ႔ဖာသာသူ ေသာၾကာနဲ႔ စေနစပ္ၾကားမွာ ေမြးတဲ့လူ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္အေရးမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေလကုန္ခံ ျငင္းေနပါက ဘာမွ အက်ိဳးထူးလာမည္ကား မဟုတ္။ ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္း ျငင္းသလို ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္ပါဆယ္ဆိုတာကို တကမၻာလံုးကို သိေနတဲ့ ကစၥႀကီးတစ္ခုကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျငင္းခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေခါင္းမာသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျငင္းခုန္ရျခင္းရျခင္းသည္ မည္သို႔မွ် အက်ိဳးထူး လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။




3 comments:

ပီကေ said...

ျငင္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ လူငယ့္အားမာန္ပါ။ လူငယ့္အားမာန္ပိုရွိေလေလ အဲဒီလူဟာ ပိုျငင္းႏိုင္ေလေလပါပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အေျဖရႏိုင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ျငင္းခဲ့သလဲ။ အခုေကာ ဘယ္ေလာက္ထိျငင္းေနခ်င္ေသးလဲ။ လူေတြက အသက္ႀကီးေလ ျငင္းခုန္ခ်င္စိတ္ ေလွ်ာ့နည္းလာေလပါ။ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျငင္းခုန္မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိလိုက္ပါ၊ ငါ စိတ္ဓါတ္ေတြ အိုေဟာင္းေနၿပီလို႔။ ဒါေပမယ့္ အေတြးေတြ အျမင္ေတြ သစ္ဆန္းေနဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒါေတြလည္း အိုေဟာင္းေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေစာင့္စရာတစ္ခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ျငင္းတာနဲ႔ သိတာ တစ္ျခားစီလို႔ထင္တယ္။ သိလို႔ျငင္းတဲ့လူရွိမယ္။ မသိဘဲျငင္းတဲ့လူရွိမယ္။ မသိတာကို မသိေစခ်င္လို႔ ျငင္းတဲ့လူရွိမယ္။ သိတာကို သိေစခ်င္လို႔ ျငင္းတဲ့လူရွိမယ္။ မသိလို႔ မျငင္းခ်င္တဲ့လူရွိသလို သိေပမယ့္ မျငင္းခ်င္တဲ့လူ ရွိမယ္။ မသိလို႔ သိႏိုင္မယ့္လူနဲ႔ ျငင္းတာရွိသလို သိလို႔ မသိတဲ့လူနဲ႔ ျငင္းတာလည္းရွိမယ္။ ျငင္းခ်င္လို႔ကို ျငင္းတာဆိုတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကလည္းရွိသဗ်ိဳ႕။ ဒါေပမယ့္ မသိလို႔ ျငင္းတဲ့လူက အမ်ားဆံုးပဲ။ ျငင္းေန႐ံုနဲ႔ ဘာေတြပိုအက်ိဳးထူးႏိုင္မွာမို႔လဲ ဆိုတာ မသိၾကလို႔သာ ျငင္းေနၾကတာမဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ျငင္းတယ္ဆိုတဲ့အလုပ္က စဥ့္အိုးထဲ ေခါင္းထည့္ၿပီး ေအာ္ေနသလိုပါပဲဗ်ာ။

Anonymous said...

ဟာ...........
စိတ္ညစ္တယ္။ ျငင္းတာေတြၾကီးထပ္ေနတာပဲ ကုိယ္႔လူ။

Ngu Wah said...

if we are trying for the democracy, debate is essential.
i think,is it?