ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ား

နံနက္ေစာေစာ စီးစီး ဆူညံလွေသာ လူနာတင္ကား သံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာက ႏိုးလာခဲ့တယ္္။ လူနာတင္ ကားသံသည္ တစ္သံတည္းမဟုတ္။ ထိုသို႔မ်ားပ်ားလွေသာ လူနာတင္ကားသံမ်ား ထပ္ေနပံုကိုၾကည္လွ်င္ ျပသနာတစ္ခု ရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထကာ အိမ္ေရွ႔ကို ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့။ အားပါး နည္းတဲ့ လူနာတင္ကားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကားထဲမွာ လူဆိုးအိမ္ကို ရဲကားေတြ ၀ိုင္းထားသလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လူနာတင္ကားေတြ ၀ိုင္းထားၾကတယ္။ အေရးေပၚ အသံေတြကလဲ ကမၻာပ်က္မတတ္ ဆူညံေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ျပန္ေကြ႕သြားၾကတယ္။

* * * *

ခဏၾကာေတာ့ လူနာတင္ကားေတြ အကုန္ရွင္းသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ………

“ ငါ့ေျမးရယ္ အဖြားေခါင္းကိုက္လို႔ပါကြယ္ ”

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖြာအိုႀကီး တစ္ေယာက္။ တစ္ေခါင္းလံုးမွာ ဆံပင္ေတြ ျဖဴေရာ္ၿပီ ခါးမွာ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုင္းေနသည္။ ထိုကိုင္းေနေသာ ခါးကို ျပဳတ္က်မသြားေစရန္ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုျဖင့္ အားျပဳထားသည္။
“ အဖြားဒါ ေဆးခန္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒီအနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဖာသာ ေလ်ာက္ဆြဲထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတဲ့ ပံုက ၾကက္ေျခနီလို အနီေရာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး အဖြားရယ္ ”
“ ေအးကြယ္ အဖြားက အသက္ႀကီး ၿပီဆိုေတာ့ မ်က္စိအားနည္းလာၿပီ၊ ေဆးရံုမဟုတ္ရင္လည္း သြားလိုက္ပါဦးမယ္”
“ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ ”

အဖြားအိုသည္ တုန္ရီေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္ခြာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထြက္ခြာသြားေသာ အဖြားအို၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာရင္း အိမ္ေရွ႕တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

* * * *

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူနာတင္ ကားတစ္စီး ထပ္ေရာက္လာတယ္။ လူနာတင္ ကားေပၚက ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ ဆရာ၀န္ဟာ အရပ္ရွည္ရွည္ ဂ်ဴတီကုဒ္ အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားၿပီး နားၾကပ္ကို လက္တစ္ဘက္မွာ ကိုင္လာတယ္။

“ ေဟ့ဒီမွာ လူနာေတြ အသက္က အရမ္းအေရးႀကီးေနၿပီ ေဆးရံုမဖြင့္ေသးဘူးလား”
“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။

“ ဒါေဆးရံု မဟုတ္ဘူး အိမ္ဗ်။ တစ္ေယာက္တည္း သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕အစြန္မွာ ၀ယ္ထားတာ”
“ ဒါဆိုရင္ မင္းအိမ္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ လုပ္ထားရတာလဲကြ”
“ေႀသာ္ . . .. ဒါလား ”

ကၽြန္ေတာ္သေဘာ ေပါက္သြားၿပီ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ ပရပြျဖစ္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ ေတြေၾကာင့္ ေဆးရံုနဲ႕မွားသြားျဖစ္မည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ မွားခဲ့ ေသာအမွားမ်ာတြက္ ေရးျခစ္ထားျခင္း မွ်သာျဖစ္သည္။

စစ္ပြဲတြင္ စစ္သားတစ္ဦး က်သြားလွ်င္ အမွတ္တရ မွတ္တိုင္တစ္ခု စိုက္ထူထားသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀တြင္ အမွားတစ္ခု မွားခဲ့တိုင္း အိမ္နံရံတြင္ အနီေရာင္ အမွတ္တရ ၾကက္ေျခခတ္ တစ္ခုေရးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အိမ္နံရံတြင္ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔လာပါေတာ့သည္။

* * * *

အစ္ကို ညီမမွားသြားၿပီ။ အစ္ကို စကားနား မေထာင္ခဲ့မိလို႔။ အဲဒီလူရွပ္မာကို လူပ်ိဳလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ အခုေတာ့ . . . .

ငါမွားသြားၿပီလို႔ သိလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ငါကရဲဘက္ စခန္းမွာ။ ငါေထာင္က ထြက္လာေတာ့ အႀကီးမေလးက ၁၈ ႏွစ္ေလာက္လဲ့ လင္ရေနၿပီ။ အငယ္ေကာင္က ေမွာ္ထဲမွာ ဖိုးစြဲေနလို႔ ငါကိုယ္တိုင္ လိုက္ရွာၿပီး ေခၚခဲ့ရတယ္။ ငါသာ စိတ္ေလး နည္းနည္း ထိန္းခဲ့ရင္ ငါ့မိန္းမလဲ ေသမွာ မဟုတ္သလို ငါလဲ ေထာင္က်မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြလဲ အခုလို ကစဥ့္လွ်ားနဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ . . . . .

ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအမွားတြက္ ဘယ္ေတာ့ငါ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ မင္းတို႔ အျမင္မွာသာ ငါ့လုပ္ရပ္ေတြက မွားေကာင္း မွားေနေပလိမ့္မယ္။ ငါ့ခံယူခ်က္ ထဲမွာေတာ့ အဒီလုပ္ရပ္ေတြ အားလံုးက မွန္တယ္။ ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေအးကြာ အဲဒီတုန္းက မင္းတို႔ စကားနားေထာင္မိခဲ့ရင္ အခုလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ . . .

* * * *

ေၾသာ္ငါ အသက္ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ခါစာ အရြယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွား ေတြက မနည္းေတာ့ ပါလားေနာ္……………..

ငါေနာက္ထပ္မ်ား အသက္ႀကီးလာရင္ . . . . . .


ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစားေနတုန္း ဆရာ၀န္သည္ ေဒါသတႀကီး ေတာက္ေခါက္ကာ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္သြားေသာ ဆရာ၀န္ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..

အျဖဴေရာင္ ဂ်ဴတီကုဒ္မွာ အနီေရာင္ ေသြးေတြ စြန္းေနသည္။ ထိုအနီေရာင္ ေသြးမ်ားသည္ ၾကက္ေျခခတ္ပံု ေပၚေနသည္။ သူ႔ဖာသာသူပဲ ၾကက္ေျခခတ္ပံု ေပၚေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္သည္ သူမွားခဲ့ေသာ အမွားမ်ားအတြက္ ဂ်ဴတီကုဒ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ ထားသည္လား မသိ။