လြမ္းစရာ့ ခ်စ္ဦး

ကၽြန္ေတာ္ ၁၇ ႏွစ္သား ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ႏွစ္က ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇတ္လမ္းေလးဆိုရင္ လည္းမမွားပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေရးမဲ့တာေရးလိုက္တာ အခ်စ္၀တၳဳဆိုရင္ တစ္အုပ္မွကို မဖတ္ဘူးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ သီးခံဖတ္ေပါ့

(၁)

လြမ္းတုန္းလြမ္းရာ

လြမ္းကမၻာမွာ

လြမ္းဘာေလဦး

လြမ္းေလဦး

ေပ်ာက္ေသာသူရွာရင္ေတြ႕ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ထား ကိုဒို႕ရင္ထဲက တစ္သက္လံုးေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွလံုးသားက အခ်စ္ေတြဟာ မဖယ္ခြာႏိုင္လို႔ပါ။ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ တည္းကိုသာ ရႈးမေလာက္ စြဲေအာင္ခ်စ္တတ္တဲ့ ဒို႔ႏွလံုးသာမွာ ထား ကလြဲၿပီး ဘယ္သူကိုမွ အစားထိုးလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွလဲ မသိႏိုင္ပါဘူး။

ဟိုတစ္ခ်ိန္က မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ထင္းရူးပင္ေလးေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ့လမ္းေလးမွာ ထားနဲ႔အတူတူ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတာေတြ၊ အနီေရာင္ျခယ္တဲ့ စိန္ပန္းပင္ေလးရဲ႕ ထုိင္ခံုမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာခဲ့ၾကတာေတြ၊ ယေန႕တိုင္ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ပဲ။ တစ္ေန႔ ထင္းရူးပင္ေလးေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ့ လမ္းေလးမွာေလွ်ာက္ရင္း

ထားရယ္ ေန႕တုိင္းေလွ်ာက္ေနရတာ မေညွာင္းဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့

ကိုနဲ႔ဆိုရင္ ကမၻာဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္ လို႔ေျပာၿပီး ရယ္ခဲ့တဲ့ ထားရဲ႕ ရယ္သံေလးေတြ ဒို႔နားထဲမွာ အခုထိပ်ံ႕လြင့္ဆဲပါ။

(၂)

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ၿပီးခါစက ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြဆီကို အလည္သြားခဲ့တယ္ေလ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးဆီကို ျပန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ထားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။

၅၆ အစုန္ အထူးအျမန္ရထားရဲ႕ ပထမတန္းတြဲမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ရထားမထြက္ခင္နာရီ ၀က္ေလာက္ေစာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ခံုမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ရထားေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြ လိုက္ပို႔သူေတြရဲ႕ စကားသံေတြ ႏုတ္ဆက္သံေတြ ကလည္းညံေနတာပဲ။

ရထားထြက္ေတာ့မယ္။ တြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ခံုေတြကေတာ့ လူျပည့္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ ေဘးနားက ခံုကေလးကေတာ့ လြတ္ေနဆဲပါ။ ရထားကလည္း ဥၾသဆြဲၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘူတာဘက္ဆီကို ေငးေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထားမွန္းမသိတဲ့ ထားတစ္ေယာက္ ရထားဆီကို အေျပးေလးလာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ မွီပမွိပမလားလို႔ စိုးရိမ္ေနေပမယ့္ ရထား မထြက္ခင္ေလးမွာ ထား တြဲေပၚကိုေရာက္လာတယ္။ ထား ရထားေပၚ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ရထားလဲ ထြက္ေတာ့တာပဲ။ ထားက သူ႔လက္မွတ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုဆီကိုေလွ်ာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထားေနရာ ဖယ္ေပးပါလို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို လာေျပာတယ္။ သူ႔နာမည္က ထားတဲ့လား ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ခံုလည္းဒါပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့ လက္မွတ္ကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္လံုးက C,4 ။ လက္စပ္တပ္ေတာ့ ထားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ျခင္းလာတူေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပဴတင္းပါက္နားလိုခ်င္လို႔ ၀ယ္ထားတာ မဖယ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အဲဒီမွာ ႏုတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကိုရန္ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။

ထားစိတ္ညိဳလာရင္ အရုံးေပးတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထားကို စေတြ႕ကတည္းက အရုံးေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို ထားသိမွာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ ရထားဟာ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ထားကေတာ့ ထိုင္ခံုကိုမွီၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ကေန တဆင့္ ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြရဲ႕ အလွကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း ရိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြရဲ႕ ၾကားက ထားရဲ႕ မ်က္ႏွာအလွက ခ်စ္စရာေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပဴတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ ေတာေတာင္ရႈခင္းအလွေတြကို ၾကည့္ေနရာကေန တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အၾကည့္ေတြက ထားမ်က္ႏွာေလးေပၚ ေရာက္ေရာက္သြားမိတယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ထားအၾကည့္နဲ႔ ဆံုသြားတယ္။

အားေပးသူမ်ားရွိပါက ဆက္လက္ေရးသားပါမည္