ကၽြန္ေတာ္မွားသြားၿပီလား

အဲဒီေန႕ကကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြအရမ္းခုန္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ ႀကံဳဖူးေသးတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပဲ။ ၿပီးမွ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္ ကၽြန္ေတာ္မွားသြားၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ရြယ္ၿပီးတက္ၾကြတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀ဟာမိဘေတြရဲ႕ အုပ္ထိမ္းမူေအာက္မွာ ေႏြးေထြးစြာ ပညာသင္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ေဖေဖ။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာေနတာကို မႀကိဳက္တဲ့ေမေမ။ မုန္႔ဖိုးေပးတာကို လံုး၀မႀကိဳက္တဲ့ ဖြားဖြား။ အဲဒီအရာေတြက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ ထိန္းကြပ္ေပးတာလား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာလားဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္က မခြဲျခားတတ္ခဲ့ဘူး။

အခုခရီးတိုေလး တစ္ခုသြားမလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားၾကမွာက ေတာင္းေအ့ ကားေလးနဲ႔ပါ။ ခရီးကေတာ့ ေန႔ခ်င္းျပန္ပါပဲ။ သြားရမဲ့ခရီးက ရန္ကုန္ကေန ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကားေမာင္သြားရမဲ့ ေနရာတစ္ခုကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သြားမဲ့ အဖြဲ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုး။ ဒရုိင္ဘာအပါ၀င္ စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ ။ ဇတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒီကေပၚက စခဲ့တာပဲ။

ေတာင္းေအ့ကားက လူထုိင္တဲ့ ခံုတန္း ၄ တန္းပါတယ္။ လူႀကီးသံုးေယာက္က ခံုတန္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္စီ ေနရာယူလိုက ၾကတယ္။ က်န္တာက ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ အစ္မႀကီးႏွစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုး ေယာက္က ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ ထုိင္ရတာ။ အစ္မႀကီး ႏွစ္ေယာက ထဲက တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ခုမွျမင္ဖူးတာ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကေန ကားစထြက္ေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ကားက ေထာက္ႀကံ႔ေက်ာ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းငိုက္ေတာ့ တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာ ထိုင္တာက မ်က္မွန္းတမ္းမိတဲ့ အစ္မႀကီး။ သူလဲငိုက္တာပဲ။ ငိုက္တာက ကိစၥမရွိေပမယ့္ ျပသနာက သူ႕ေခါင္းက ကၽြန္ေတာ့ပခံုးကို လာမွီၿပီးငိုက္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုရာခရီးကို ေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္ကို ့ျပန္ထြက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ။ လမ္းမွာက မိုးကေမွာင္ေမွာင္။ ထမင္းစားထားေတာ့ ဗိုက္ကေလးဆိုေတာ့ ငိုက္ၾကျပန္ေရာ။

အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့ ေဘးနားေလးက အစ္မႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ပခံုးကိုပဲ မွီအိပ္ၿပီးလိုက္လာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ဗ်ာ သူရဲ႕ ဟိုဘက္ေဘးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတာပဲ သူေပၚသြားမွီပါလား။ သူကအဲလို မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ့အေပၚမွာပဲ မွၿပီးအိပ္လာတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မိန္းေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အဲေလာက္နီးနီး ကပ္ကပ္ႀကီးတစ္ခါ မွမေနဘူးဖူးဗ်။

သူဆီကကိုယ္သင့္နံ႔ ရေနတယ္။ အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္မွာ သူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးရဲ႕ မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေကာ့စင္းေနတယ္၊ ႏွာတံက ခၽြန္ခၽြန္ေလး၊ ႏုတ္ခမ္းက နီညိဳေရာင္ေလး ဆိုးထာၿပီး ေကာ္ဖီေရာင္ လိုင္နာတားထားတယ္။ ေဖာင္းအိေနတဲ့ ပါးရဲ႕ တစ္ျခမ္းက ကၽြန္ေတာ့ပခံုးကို မွီထားတယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သူကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အသက္ရူၾကပ္လာတယ္။

နဲနဲခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိတာေၾကာင့္ လက္ကိုပိုက္ထားတယ္။ ကားကနည္းနည္းေလာက္ ယိုင္လိုက္ရင္ သူရဲ႕ ဖြံ႔ထြားတဲ့ ရင္သားေတြက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ လက္တံေတာင္ကိုု လာလာတုိက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ လက္ေတြကို ပိုက္ထားတာေျဖၿပီး ေပါင္ေပၚကိုတင္ထားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ပခံုးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး အိမ္ေမာက်ဆဲ။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ေပါင္ေပၚမွာ ေမွာက္လွ်က္ ခ်ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ေခ်င္းေတြ ေပၚကို သူ႕ရဲ႕ လက္က ေရာက္လာတယ္။ သူတမင္ခ်လိုက္တာပဲလား မေတာ္တဆေရာက္လာတာလား ကၽြန္ေတာ္မသိ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရူရမွာ ေမ့ေမ့သြားလို႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ မြမ္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ေမွာက္လွ်က္ အေနထားမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ေတြကို ပလက္လွန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူလက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ သူကတယ္ပဲ အိမ္ေပ်ာ္ေနတာလား မေတာ္တဆျဖစ္တာလား။ ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားတပ္ေတာ့။ သူလက္ေတြကို ပြတ္ၾကည့္တယ္ တုပ္တုပ္မွ်မလုပ္။ ဆိတ္ၾကည့္တယ္ ဘာမွတုန္႔ျပန္မူ မရွိ။ ေသခ်ာသြားၿပီ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္။ အိမ္မက္မ်ားမက္ေနတာလာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚလာသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို ငတံုးလို႔ ၀ိုင္းေလွာင္ေနၾကသည္။ ေမ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ရင္ ဆုပ္ထားတဲ့ သူလက္ေတြ လြတ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပ့မယ့္ တစ္ျခား အေတြးတစ္ခုက ငါးေၾကာ္ဘန္းထဲကို ေရာက္ပီးကမွ မစားပဲထြက္ေျပးတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို အတယ္လို႔ေခၚမလား။ ဘယ္ေၾကာင္မဆို ငါးေၾကာ္ဘန္းထဲ ေရာက္မွေတာ့ ဆြမ္းေတာ္တင္မဲ့ ဟင္းလားဘာလား မစဥ္းစားေနေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီညက အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ငါးေၾကာ္ေတြ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ . . . . ။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညႏွစ္ႏွာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကိုအရင္လိုက္ပို႔ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားပၚကဆင္းေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ မွားေနတယ္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကို မလံုလို႔လား မသိ ဘယ္သူကို မွမၾကည့္ရဲ။ ဘယ္သူကိုမွလဲ ႏုတ္မဆက္ ဒီတိုင္းဆင္းခ်လာသည္။ ကားေပၚမွာ ႏုတ္ဆက္သံတစ္ခုေတာ့ ၾကားေနရသည္ ေမာင္ေလးေနာက္မွ ေတြမယ္ေနာ္. . . . .

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ ေမေမနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္ဆိုင္ရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ အလိုအလို ေၾကာက္ေနသည္။ အစ္မေတြနဲ႔ စကားေျပာရမွာလည္း၀ံ့ရဲျခင္းမရွိ။ လုပ္မိလိုက္တဲ့ အရာတိုင္းမွာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ႀကီး က်ဴးလြန္ထားမိတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ထင္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ရမွာ မ၀ံ့ရဲေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ

ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဟိုအစ္မႀကီး ဆီကိုဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြခ်င္လို႔ပါလို႕ ေျပာေတာ့ အဆင္ေျပမဲ့ေနရာကို ေျပာပါသူလာခဲ့မယ္တဲ့။

လူရွင္းတဲ့ အေအးဆိုင္ တစ္ခုရဲ႕ အေပၚထပ္မွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကသည္။ သူအလွဆံုး ျဖစ္ေအာင္ျပင္လာသည္။ သူပံုက မဆိုးလွ ရုပ္ရည္ေရာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေရာ ေယာကၤ်ားေလးမ်ာကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္။ ဒါေပ မယ့္ကၽြန္ေတာ္ အရင္ေန႔ကလိုရင္ မခုန္ေတာ့။ သူကၽြန္ေတ့ကို စေတြတယ္ဆိုရင္ပဲ။ ျပည္တည္တည္ အမူရာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေတြခ်င္ရတာလဲ မင္းလဲ လူၾကည့္ေတာ့ ေအးမလိုနဲ႔ ကဲတယ္ေနာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ငံု႔လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ျပန္ေထာင္ၿပီး သူကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူကမလံု မလဲဟန္ႏွင့္ သူကိုသူ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သြားခ်င္လို႔လဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္မွ သြားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ေျပာေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔ ေတြ႕ခင္ရတာ လဲတဲ့။

အရင္ေန႔က ကားေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥကို ေတာင္းပန္ ခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျပာေတာ့။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ ၿပီးမွ အဆန္းပါလား လို႔ ခပ္ရႊန္းရႊန္းျပန္ေျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီညက အမွားခဲ့တဲ့ ကိစၥကို ေတာင္းပန္ခ်လို႔ပါ လို႔ထပ္ေျပာေတာ့။ သူမ်က္ႏွာတင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူဆက္ေျပာသည္ အခုေခၚတာ အဲဒါကို ေတာင္းပန္မလို႔ ေခၚတာဟုတ္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ သူမ်ကႏွာေတြ တျဖည္းျဖည္းျခင္းရဲတက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ နင္ . . နင္ . မမိုက္ဘူးဟာ ဆိုၿပီး စကားဆံုသည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေအးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကို ပက္ၿပီး ထေျပးသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ မ်က္လံုးအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ရဲပါၿပီ။ အဲဒီအစ္မႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ

မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာစာေရးရာတြင္ စကားေျပာႏွင့္ စကားေျပကို ေရာမေရးရဆိုတာကို စမ္းၿပီးးေရာေရးထားပါတယ္။ ဘာလိုမ်ားရွိပါသလဲ။ သင့္ရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈကို ႀကိဳဆိုလွ်က္