တေစၧေျခာက္ျခင္း

ျမန္မာျပည္မွာ သရဲ တေစၧာ စာအုပ္ ဗီဒီယိုေတြ ေခာတ္စားေနတုန္း ကိုယ့္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္ မွန္အေတြ႕ၾကံဳေလးကို ေဖာက္သည္ခ်လိုက္တယ္

မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ားဘ၀မွာ တေစၧေျခာက္တာကို ၾကံဳေတြ႔ဖူးလား၊ ၾကံဳေတြဖူးခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားလား တေစၧတစ္ေကာင္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနတုန္းမွာ ခင္ဗ်ားဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ။
ဒါမမဟုတ္ရင္ တေစၧဆိုတာ ကိုမေတြ႕ဘူးေသးရင္၊ တစၧဆိုတာကို အျပင္မွာ မရွိဘူးလို႕ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ ထားတယ္ဆိုရင္ . . . .
တကယ္လို႕မ်ား ခင္ဗ်ားနဲ႕ တေစၧ အျပင္မွာ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ ….. .

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို မေရာက္ေသးဘူး၊ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္က ေပါ့ဗ်ာ။ အသက္က ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္။ တေစၧဆိုတာကို လံုး၀မယံုဘူးဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္လဲ ဗိုလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္ၿပီး စစ္တိုက္မဲ့ အနာဂတ္ရဲ႕ သူရဲေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္လို႕ ခံယူထားတယ္။ အဲလို လူငယ္ပီပီ တက္ၾကြတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ နီရဲေနတဲ့ သတၱိေသြးေတြက သေစၧတစ္ေကာင္ နဲ႕ ပက္ပင္းတုိးမိခ်ိန္မွာ ေတာ့ . . . .

ဟဲ့ေကာင္ေလး ေနေစာင္းေနၿပီ မျပန္နဲ႕ေတာ့ ဒီမွာညအိပ္

အဖြားကလဲ ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး၊ ဒီလမ္းေလာက္က ေတာ့ေအးေဆးပါ

ကၽြန္ေတာ့ အဖြားရဲ႕ ညီမ အဖြားေလး မိစီ ကၽြန္ေတာ့ ကိုအတန္တန္တား ေနတဲ့ၾကားက ဇြတ္ထြက္ လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ရိုးရီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က ျမိဳ႕ထဲမွာ။ အခုေရာက္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့ အေဖရဲ႕ ဇာတိရြာေလး။ ျမိဳ႕နဲ႕ ဆိုရင္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္စက္ဘီး စီးရတယ္။ လမ္းမွာက သုသန္ သံုးခုကိုျဖတ္ရတယ္။ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကိဳ႕ခံုရြာရဲ႕ သုသန္၊ တစ္ခုက ဇီးခံုသုသန္၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ျမိဳ႕အ၀င္က ျမိဳ႕သုသန္။ န.၀.တ ဥကၠဌေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ ရဲ႕မိခင္ အုပ္ဂူရွိတယ္ ဆိုတဲ့ သခ်ၤီဳင္းေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ နာမည္ႀကီးဆံုး သုသန္ကေတာ့ ဇီးခံုသုသန္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူး ထားသေလာက္ ျပန္ေျပာျပရရင္ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ငါးသြားေရာင္းတဲ့ ရြာေတာင္ ပိုင္းက ေဒၚခင္စန္း ကိုခဏရပ္ ခိုင္းၿပီး ငါးေတြ လက္နဲ႕ႏိုက္စား တာတို႕ ။ ႏြားလည္းေတြ အေရွ႕မွာ လက္ႀကီးနဲ႔ ထြက္ထြက္တားတာ တို႕။ ႏြားလည္းလမ္း မႀကီးေပၚမွာ ေနာက္ေၾကာ ေပးၿပီးကြမ္းအစ္ႀကီး တစ္လံုးနဲ႔ ကြမ္းထိုင္ ယာေနတာတို႔။ အဲလိုနည္းမ်ိဳး စံုနဲ႕ ေျခာက္လွန္႕ တတ္တယ္ဆိုပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီသုသန္ရဲ႕ သတင္းေတြက ျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနတာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းႏွစ္ေလာက္ က တစ္ျခားတစ္နယ္က သားမက္တက္ လိုက္လာတဲ့ ရြာလူႀကီးရဲ႕ သမက္ကို ေျခာက္လို႕ ၊ ရြာလူႀကီးက သုသန္ တစ္ကုန္းကို ေငြႏွစ္ရာေပးၿပီး သစ္ပင္မွန္သမွ် အကုန္သတ္ခိုင္းလိုက္တာ၊ အဲေနာက္ပိုင္း သုသန္ႏွစ္ခုလံုး(ၿမိဳ႕ အ၀င္က သုသန္မပါ) ေျပာင္သလင္း ခါသြားၿပီး ခ်ံဳပင္ေတာင္ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ ရြာကထြက္ခါ စပဲရွိေသးတာ။ လဆုတ္ရက္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္က မုံတိမံု၀ါးနဲ႔။ ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စက္ဘီးစီးလိုက္ရင္ ႀကိဳ႕ခံု သုသန္ကို ေရာက္ၿပီ။ သုသန္ေရွ႕ကိုေရာက္တာနဲ႔ ဘာမွမျမင္ရသေလာက္ နီးနီးေမွာင္မွာနဲ႔ ကြက္တိေလာက္ပဲ။ ႀကိဳ႕ခံုသုသန္ နဲ႕ ဇီးခံုသုသန္က ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ အလယ္မွာ လွည္းလမ္းေလး တစ္ခုပဲျခားတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ခုက ဆက္သေလာက္ နီးနီးကပ္ေနေပမယ့္ ေျခာက္တယ္လို႕ နာမည္ထြက္တာက ဇီးခံုဘက္အျခမ္းက ႀကိဳ႕ခံုဘက္ အျခမ္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ တစ္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ ေျခာက္တယ္လို႕ မၾကားမိေသးဘူး။
ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း သုသန္နားေလးေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ သြားေနၾက လာေနၾက လူမို႕သာ ဒီလမ္းေတြကို အလြတ္ရေနလို႕ ။ အလင္းေရာင္ မရွိ ဓာတ္မီးမရွိပဲ သြားေနၾကမဟုတ္ရင္ သြားလို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းကေတာ္ေတာ္ ေမွာင္ေနၿပီ။ အေမွာင္ထဲမွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ စက္ဘီးလဲသြားရင္ သုသန္အေရွ႕မွာ ဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဖုတ္၀င္တို႕ ဘာတို႕ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုသန္အေရွ႕မွာ ေတာ့စက္ဘီးကို ဆင္းတြန္းမွပဲ။
ေတာင္ေလတိုးသံက နားထဲမွာ တရွီးရွီးနဲ႕ၾကားေနရတယ္။ ေလတိုးလိုက္တိုင္း ရိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ လမ္းေဘးက မ်က္ရိုင္းပင္ ႀကီးေတြရဲ႕ အရိပ္က အေမွာင္ ထဲမွာေျပး တမ္းလိုက္တမ္း ကစားေနၾကတဲ့ လူေတြလိုလို။ ဘာလိုလို။ အဲဒီလူတစ္ရပ္ စာေလာက္ မ်က္ရိုင္းပင္ ႀကီးေတြကိုၾကည့္ရင္းြက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေၾကာခ်မ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ႏွစ္ဖာလံုေလာက္ အကြာကရထား တစ္စီးခုတ္ေမာင္းေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ နီးတာေ၀တာ အသာထား ရထားေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အားရွိလာသလိုပဲ။ ရထားကလည္း တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္း ေ၀သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တြန္းေနတဲ့ စက္ဘီးကလည္း ႀကိဳ႕ခံု သုသန္ ကိုလြန္လို႔ သုသန္ႏွစ္ခုၾကားက လွည္းလမ္းကိုေတာင္ ေက်ာ္စျပဳၿပီ။ စိတ္ကသိလိုက္ၿပီ ဇီးကုန္သုသန္ ေရွ႕ကို စေရာက္ေနပါၿပီလား။
ပတ္၀န္းက်င္ အသံကတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ့္ ရထားေလးးကို ၾကည့္ရင္း အားငယ္သ လိုလိုပဲ။ ဒီေလာက္ ကေတာ့ Small ေလးပါ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ လူေသအေလာင္း ေတြၾကားမွာ ေသနတ္တစ္လက္ နဲ႕ ေျပးလႊား ေနရဦးမွာပဲ။ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိလို႕လဲ။ ကိုယ္ဘာသာကို သာအားေပး ေနရတယ္ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မဟန္လွ။
ဇီးခံုသုသန္ လြန္ခါးနီးေရာက္ၿပီ။ ဟာ . . . .
စက္ဘီးကို ဆက္တြန္းလို႕ မရေတာ့ဘူး။ ေသခ်ာၿပီ စက္ဘီးကို အေနာက္ ကတစ္စံု တစ္ေယာက္ ဆြဲထားၿပီ။ ေဟ့ဘယ္ ေကာင္လဲကြ ငါ့စက္ဘီးကိုဆြဲတာ။ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာေန ေပမယ့္ ထူးျခားမလာ။ ေဟ့ေကာင္ ေသာက္ရူးေတြ ေၾကာက္မယ္မ်ား ထင္ေနၾကလား။ ေျပာရင္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေပါက္နဲ႔ ႏြားကန္လွမ္းကန္ လိုက္တယ္။ ဘာကိုမွ်မကန္မိ။ ေခၽြးေစးေတြ ထြက္လာၿပီ။ ၾကက္သိမ္းေတြလဲ ထလာၿပီ။ ေဟ့ေကာာင္ ငါႏွစ္ခါ ထပ္ေျပာခ်င္ ဘူးေနာ္။ ဟန္လုပ္ ၍သာေျပာလိုက္ရသည္ စကားလံုးေတြက အၿမီးအေငွာက္ မတည့္။ လူကလည္းျပတ္ လိုက္တာလြန္ေရာ။ ႏြားလွည္း ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ေရာက္လာပါ ေစလို႕သာ ဆုေတာင္းပါတယ္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွေရာက္မလာ။ စက္ဘီးကို အားအားနည္းနည္း ထည့္တြန္းၾကည့္တယ္။ နည္းနည္းေလးမွ မေရႊ႕။ ေနာက္ကိုဆုတ္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာရတယ္ ေနာက္နည္း ဆုပ္လို႕ရတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဟာ …………. ေရွ႕မွာ။ မညး္မည္းႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ နဖူးေတြ႕ ဒူေတြ႕ ႀကံဳေတာ့ အရင္က သတၱိေတြ ရဲရဲနီေနတာ ေတြဘယ္ေရာက္ ကုန္ၿပီလဲမသိဘူး။ ေဟ့လူ အေရွ႕ကဖယ္ေနာ္ က်ဳပ္က ေၾကာက္တတ္ တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ေျပာရင္းဆိုရင္း စက္ဘီးကို အားစိုက္ ၿပီးတြန္းေနတယ္။ ဖိန္႕ဖိန္႕နဲ႕ တာေလွ်ာက္ ေအာ္ေနတာ အသံေတြက လဲျပာၿပီး ဆို႕နင့္ေနၿပီ။ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနတာလား။ လည္းေခ်ာင္ေတြ လည္း ေျခာက္ကပ္လာၿပီ။ ေနာက္ျပန္ လည့္ေျပးရင္ ေကာင္းမလား။
အခုမွေတာ့ မထူးေတာ့ ပါဘူး။ ေယာက်ာၤးကြ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို နည္းနည္းဆုပ္ ရွိန္ယူၿပီး အားနဲ႕ ေျပး၀င္တိုက္ လိုက္သည္။ ဒုန္း . . . .
တိုက္မိသြားၿပီ။ စက္ဘီးလက္ ကိုင္ကိုထိမ္း ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ လက္ေတြ ေလထဲကို ေျမာက္တက္သြားၿပီ။ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွ႕ကို ဟတ္ထိုး လဲက်သြားတယ္။ တစ္ျခားေနရာ မွာလဲက်သလို ပဲေလးနဲ႔ ဇိမ္ယူေနလို႕ မျဖစ္။ တေစၧက လည္းပင္းလာ ညစ္သြားႏိုင္တယ္။ လံုးတာျခင္း အတူတူကိုယ္က အေပၚက ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျခင္းထလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာ တစၧကို လုိက္ရွာတယ္။ အေမွင္ထဲမွာ ဘာမွျမင္ရ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးႏွစ္ ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ဟန္ခ်က္ပါပါထိမ္းၿပီး တေစၧကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ အသင့္ျပင္ထားတယ္။
ေဟာ့ေကာင္ ဘယ္မွာလဲ ထြက္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွပ္ညစ္ရင္း ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာသံမွလည္း မၾကားရေတာ့။ ေဟ့ေကာင္ ေျပာေနတယ္ ေလကြာ။ အဲေလာက္မွ သတၱိမရွိ ရင္လံုခ်ည္ သာ၀တ္ထား။ ကၽြန္ေတာ္ ေသြးပူသြားၿပီ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့။ ထြက္လာတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဟ့ေကာင္ထြက္ခဲ့ ။ အေနာက္ကိုမ်ား ေရာက္ေနတာလား။ အေနာက္ကို လည့္ၾကည့္ေတာ့၊ ဘာမွ်မရွိ။ ေဘးပတ္လည္လည့္ ၾကည့္ျပန္တယ္။ ဘာကိုမွမေတြ႕ ရ။
၅ မိနစ္ခန္႕ ၾကာသြားၿပီ။ အေျခေနက ဘာမွထူးမလာ။ ကၽြန္ေတာ္ လဲေနေသာ စက္ဘီးကို အေမွာင္ထဲမွာ ျပန္ရွာ လိုက္တယ္။ ေတြ႕ ၿပီစက္ဘီး။ ကၽြန္ေတာ္စက္ကို ေကာက္ေထာင္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာက အခဲလံုး၀မေက်။ သုသန္ဘက္သို႕ လည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးထားေသာ ဆဲနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ဆဲၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွာလံုး၀ အခဲမေၾက။ ေမ့ဆီက ဓာတ္မီးေတာင္းၿပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓားကိုဆြဲယူလိုက္တယ္။ အေမက ျပာျပာသလဲ ေမးတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း အေၾကာင္း စံုရွင္းျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ေျပာသံ ကိုၾကားလို႕ အဖြားက ပုရိတ္ေရ ပုလင္းေလးကိုင္ၿပီး ဆင္းလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့ကို အားလံုးက ဆက္သြားခြင့္မေပး။ ရွိေစေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီညက လံုး၀အိပ္မပ်ာ္ပါ။
မနက္ေရာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ညက ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေနရာကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ညကလုိ တစ္ေယာက္ ထည္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့ ညီက ပုရိတ္ေရ၊ ပုရိတ္သဲ ေတြပါလာသလို ကၽြန္ေတာ့ လက္မွာက ငွက္ၾကီးေတာင္ ဓားနဲ႕။ ေဘးအိမ္းနားက အိမ္နီးနား ခ်င္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း လိုက္လာၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီသုသန္ကို ေျမထိုးစက္နဲ႕ စိစ္ညွက္ညွက္ ေၾကေအာင္ ထိုးလွန္ံလိုက္ ခ်င္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အခင္းျဖစ္ခဲ့ တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့။ ေတြ႔ပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္ လဲက်ထားေသာ ေနရာ။ စက္ဘီး လဲထားတဲ့ေနရာ။ ရႈပ္ပြေနေသာ ေျခရာမ်ား ႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာ ေနရာေလးမွာေတာ့ အနားပဲ့ၿပီး အျမင့္တစ္ထြာ ခန္႔ရွိတဲ့ သစ္ငုတ္တုိေလးတစ္ခု။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပဲ့ေနတဲ့ အနားေလးက ေလာေလာလတ္လတ္ တစ္စံုတစ္ခု ၀င္တိုက္ခံသြား ရသလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပင္ . . .