ကၽြန္ေတာ္ ၏စြန္႔စားခန္းမ်ား ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္ရွာပံုေတာ္

အခ်ိန္ကား ညေနသံုးနာရီခြဲခန္႔။ ဆူးေလဘုရား ဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းမဆီသို႔ မဟာဗႏၵဳလ လမ္းအတိုင္း လူတစ္ေယာက္ ေျပးလာေနသည္။ ေျပးလာသူရဲ႕ ေနာက္မွာ လူသံုးေယာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ ေျပးလိုက္လာၾကသည္။ ေျပးသူက အသက္သံုးဆယ္ ၀န္းက်င္ခန္႕ အရပ္ ငါးေပ ၄ လကၼခန္႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က မပိန္မ၀။ လိုက္သူ သံုးေယာက္ ကေျပးသူထက္ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ဖန္ႀကီးသည္။ ေျပးသူတစ္ေယာက္ လိုက္သူသံုးေယာက္ ျဖစ္၍ လူေတြက တအံ့တေအာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေျပးသူကို လိုက္သူေတြ မိသြားၾကသည္။ ေျပးသူကို လိုက္သူ သံုးေယာက္က မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ၀ိုင္း၀န္း ထိုးႀကိတ္ၾကေတာ့သည္။

ပတ္၀င္းက်င္မွာ လူမ်ားစြာ ရွိေနေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိ၍ ဘယ္သူမွ ၀င္မကူရဲၾက။ စိတ္တိုင္းၾက ထိုးႀကိတ္ၿပီး လူသံုးေယာက္က ေျပးသူကို ဂုတ္ကေနဆြဲကာ တကၠစီေပၚတင္ ေခၚသြားၾကသည္။ၿပီးေတာ့ ဖမ္းသူေတြက ကားနားမွာ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြကို ေျပာသြားေသးသည္။

ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ကိုယ့္အလုပ္ကို ေအးေဆးလုပ္ၾက

တကၠစီကားက ထြက္သြားၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ ပိစပ္မွာေတာ့ ေတြးထင္သံမ်ား ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

ခါးပိုက္ႏိုက္ကို ရဲဖမ္းသြားတာ ထင္တယ္

အခ်င္းခ်င္း အေ၀မတည့္လို႔ ျဖစ္တာ ေနမွာ

ၾကည့္ရတာ ရည္းစားလု ဘက္ေတြလားမွ မသိတာ

.x . …. . … . . . . . …………………………….

ဒီမွာပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုး

ေစာေစာက ေျပးသူလဲက်သြားသည့္ ေနရာမွာျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္မွာ ေယာက္က်ားေလးကိုင္ ေခါက္ပိုက္ဆံအိတ္ ႏြမ္းႏြမ္းေလး တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေသြးမ်ားစြန္းေပေနသည္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္မွာ ၀က္သားထုတ္ထိုးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ေရာင္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုက္ဆံအိတ္ကို မီးညွပ္ႏွင့္ ညွပ္ကာ လမ္းမေပၚကို ပစ္ခ်လိုက္သည္။ သူကိုၾကည့္ရတာ ဘာမွန္းမသိ တဲ့အ႐ႈပ္ထုပ္ထဲ ၀င္ပါခ်င္ပံုမရ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုင္ရဲတဲ့လူမည္သူမွ မရွိ။ ၀ုိင္းၾကည့္ေနသူမ်ား ထဲက စပ္စပ္စုစု ႏိုင္ပံုရသည့္ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ လူႀကီးတစ္ဦးက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ လူႀကီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းမွာ ေဒၚလာႏွင့္ Fe မ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ လူႀကီးက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ရင္း ရဲစခန္းသြားအပ္မယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါ လို႔ေျပာသည္။ မည္သူမွ်လုိက္ပါ ခ်င္ပံုမရ။

ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ့မယ္

ကၽြန္ေတာ္လူႀကီးကို ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ လူႀကီးကလည္း ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းရွိရာဘက္ကို ဦးတည္လာသည္။ ၃၆ ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးေျပးလိုက္လာသည္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက လူႀကီးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္ေနသည္။

ရွင္ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္ပါလား ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္တာကို ႐ႈပ္ခ်င္တယ္။ မလိုက္သြားနဲ႔။

ဇနီးျဖစ္သူက တားေတာ့ လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ကို အားတုန္႔အားနာႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကိုအပ္လိုက္သည္။ သူဆက္မလိုက္ေတာ့ေပ။

လူႀကီးႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ၃၆ လမ္းထိပ္မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္က ေဒၚလာေတြ။ ေဒၚလာဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရား၀င္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး။ ရဲစခန္းေရာက္မွ ေနရင္ထို္င္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပါ အမႈပတ္သြားႏိုင္သည္။ ကံေကာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို အမႈလာမပတ္ သည့္တုိင္ေအာင္ ပိုက္ဆံအိတ္ပိုင္ရွင္က ေဒၚလာေတြကို ဆံုး႐ံႈသြားႏိုင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုင္ရွင္ကိုပဲ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ၿပီး ေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၿပီးရွာၾကည့္ေတာ့ ေဒၚလာ ၂၃၀၀ ေက်ာ္ Fe 300 ေက်ာ္၊ လိပ္စာကဒ္ တစ္ခု ႏွင့္ ကားလိုင္စင္တစ္ခု။ ကားလိုင္စင္ကေတာ့ ပ္ိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္ရွင္၏ ကားလိုင္စင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ လိပ္စာကဒ္ကေတာ့ အလႊတ္တမ္း ဓာတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္၏ လိပ္စာကဒ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံ အိတ္ပိုင္ရွင္ကို ဆက္သြယ္လို႔ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီပိုက္ဆံေတြက သူတကယ္ပိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဟုတ္ပမလား။ ဒီပိုက္ဆံေတြက ဒုစရုိက္မႈ တစ္ခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ေနမလား။ ဒုစရိုက္ မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ကၽြန္ေတာက္က ေစတနာေတြ ပလပြနဲ႔ သြားအပ္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံေတြကို ရဲစခန္းပဲသြားအပ္တာ ေကာင္းမလား ဒါမွမဟုတ္ ကားလိုင္စင္ထဲက လူကိုဆက္သြယ္ၿပီး ေပးရင္ေကာာင္းလား။

ကားလိုင္စင္ထဲက လူကိုၾကည့္လိုက္တာ့ ေစာေစာက ေျပးတဲ့လူ။ သူပံုကိုၾကည့္ရတာ လူရိုးလူေကာင္ပံုပဲ ခက္တာက လူပံုကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ ေတာ့လူဆိုးလူေကာင္း မသိႏိုင္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္သည္ ကားလိုင္စင္ထဲက လူျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးပိုက္ႏိုက္ၿပီး ေျပးလာသူဆိုပါက ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းကို ကားလိုင္စင္ ထည့္ဖို႔ အခ်ိန္ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။

ကၽြန္ေတာ္ လိပ္စာကပ္ထဲက ဓာတ္ပံုဆရာကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္လိုက္သည္။ လိပ္စာကဒ္ထဲက လူကဖုန္းကိုင္သည္။ ကားလိုင္စင္ထဲက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ဆိုတဲ့လူကိုသိလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာကိစၥရွိလို႔ လဲဆိုၿပီး ဖုန္းထဲက လူကျပန္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ရထားလို႔ပါ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အစ္ကို႔လိပ္စာကဒ္ကို ေတြ႕လို႔ အစ္ကိုနဲ႔ မ်ားသိမလားလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ဖုန္းထဲကလူက သိပါေၾကာင္း မေတြ႕ၾကသည္မွာ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး ျပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္ကမွ ျပန္ဆံုမိရာတြင္ လိပ္စာကဒ္ကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္က လည္းသူ႔ကို ဖုန္းနံပါတ္ေပးသြားေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ကၽြန္ေတာ့ကို ရွာေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနံပါတ္ကိုရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ခ်က္ျခင္းဆက္လုိက္သည္။ အေရးထဲမွ ဖုန္းက ဆက္သြယ္မူ ဧရိယာျပင္ပ ကိုေရာက္ေနသည္။

မ်ားမၾကာမွီ ကၽြန္ေတာ္သည္ အ႐ႈပ္ေတာ္ပံု တစ္ခုအတြင္း ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ သည္ကို မတြက္ဆမိခဲ့။

* * *

လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနခ်ိန္မွာ လုပ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တူမတူေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္သလို တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္သက္စာ ရွင္းမရတဲ့ အမွားေတြလည္း ျဖစ္သြားတတ္ၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာမည့္ ဆိုးႀကိဳးမ်ားကို အဆံုးထိသာ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီေလာက္ ငါ့ကံၾကမၼာက ဆိုးရြားခဲ့ရင္ ငါဘာျဖစ္သြားႏိုင္လဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္သည္။ အေကာင္းဘက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္သာ သူပိုက္ဆံေတြ ျပန္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာသြားမလဲ။ တကယ္လို႔ အမႈခင္းတစ္ခု မွာပါ၀င္ပတ္သက္ ေနတယ္ဆိုရင္ အဆိုးဆံုး အေျခေနသည္ ရဲစခန္းေရာက္ ရံုးေရာက္ ေျဖရွင္းရမည္။ ကၽြန္ေတာ့ဘက္က မွန္ေနသျဖင့္ အမႈမွာ ပတ္သက္ခဲ့သည့္တိုင္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေျဖရွင္းပါက ဘာမွျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပိုင္ရွင္လက္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အခုေလာက္ဆိုရင္ ေတာင္ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္စိတ္ပူေနေရာမည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖုန္းထပ္ေခၚၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းကိုင္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ဟုတ္ပါသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့က ေမးလိုက္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာက ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္ေနသူ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ျပာရာခတ္ ေနေရာမည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏အသံက ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္။

ကိစၥရွိလို႔လား

ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ရထားလို႔ပါ။ အဲဒါဘယ္ေနရာကို လာေပးရမလဲလို႔

တကယ္ေျပာတာလား၊ မလိမ္နဲ႔ေနာ္

အာ မလိမ္ပါဘူးတကယ္ပါ

ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ လူေတြရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ့ေသးလား

မျဖစ္ပါဘူး

ဟုတ္လား တကယ္ေနာ္

တကယ္ပါ

ေအးကြာ ငါဒီမွာ ျပသနာနဲနဲရွိလို႔ အခုေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ ညိွလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားၿပီ၊ မင္းအခုဘယ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနတာလဲ

ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလ ကဆက္ေနတာပါ

ပိုက္ဆံအတ္ထဲမွ ဘယ္ေလာက္ ပါသလဲ ငါကေျပးရင္းလြားရင္း ဆိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့လို႔

အဲဒါေတာ့မသိဘူးဗ်

ဒါဆိုရင္ မင္းပုစြန္ေတာင္ေစ်း အေရွ႕ကိုလာခဲ့ကြာ ဒီမွာ ရဲေတြကို ျပဳစုရေအာင္ ေကာင္မေလးေတြလဲ ေခၚထားတယ္၊ မင္းေစ်းအေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕ ၾကည့္လိုက္ ေကာင္မေလးေတြ ေကာရွိေနေတာ့ မင္းျမင္လိုက္တာနဲ႔ သိမွာပါ။

ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုထြက္လာမယ္

မင္းက ဘယ္လုိပံုစံလဲ

T Shirt အ၀ါေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ အစိမ္းေရာင္ကို လြယ္ထားတယ္

ကၽြန္ေတာ္ Taxi ေပၚေရာက္မွ စဥ္းစားမိသည္။ ေစာေစာက ဖုန္းကိုင္တဲ့လူသည္ ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ အစစ္ဟုတ္ပါ့မလား။ သူေျပာတဲ့ ပံုအရဆိုပါက သံသယျဖစ္စရာ မ်ားစြာရွိသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္ေနသူတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျပန္ရေတာ့မည္လို႔ သိလုိက္ရခ်ိန္မွာ မည္သူမွ် ၀မ္းမသာပဲ ေနလိမ့္မည္မဟုတ္။ သူ႔ အသံက ၀မ္းသာပံုမရ ပိုက္ဆံေပးမွာ ထားတဲ့ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေနရာေရာက္ေအာင္ ပို႔ခုိင္းေနသည္ထက္ သူေလသံက ပိုမထူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ပါက ကိုယ့္ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိသည္ကို သိရမည္။ ဒီေတာ့ ဖုန္းကိုင္သူသည္ ပိုက္ဆံအိတ္ ပိုင္ရွင္ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒါဆိုရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။

ကားလိုင္စင္ ပါတာပဲ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေတာ့ အလြတ္ ရတတ္ၾကသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ အစစ္အမွန္ဆိုရင္ ကားလိုင္စင္ထဲက မွတ္ပံုတင္နံမွတ္ကို အလြတ္ရရမည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုျဖစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကို အလြတ္မရႊတ္ျပႏိုင္ပါက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျပန္ယူလာမည္။

ပုစြန္ေတာင္ ေစ်းအေရွ႕ ေရာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ Taxi ခေပးၿပီး ကားေပၚက ဆင္ခဲ့သည္။ ေစာေစာက တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ ေျပာေသာ ေကာင္မေလး မ်ားႏွင့္ လူအုပ္ကို မေတြ႔။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို မေတြ႕ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူတို႕ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေစ်းအေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္ျပေနသည္။ ငါးမိနစ္ခန္႔ ၾကာသြားၿပီ အေျခအေနက ထူးမလာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္ၾကည့္သည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ဟုတ္ပါသလား

ဟုတ္ပါတယ္

တဘက္ေျပာသည့္ အသံက ေစာေစာက အသံႏွင့္ လံုး၀မတူသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိထား လိုက္မိသည္။ ဒီလိုဆုိရင္ေတာ့ အေျခအေနက ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာထက္ ပိုရႈပ္ေထြးေနၿပီ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ဟန္မပ်က္ စကားဆက္ေျပာလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ပုစြန္ေတာင္ ေစ်းအေရွ႕ ေရာက္ေနၿပီ

ဗ်ာ

တစ္ဘက္က ဖုန္းေျပာသည့္ လူတုန္လုပ္သြား သည္

ခင္ဗ်ားပဲ ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပုစြန္ေတာင္ ေစ်းအေရွ႕မွာလာေပးဆို

ပိုက္ဆံအိတ္ တကယ္လား၊

တစ္ဘက္လူ ၀မ္းသာအားႏွင့္ေအာ္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ ငိုသံႏွင့္ဆက္ေျပာသည္။

မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့ကို ဖမ္းဦးမလို႔လား

မေနာက္ပါဘူဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ပိုက္ဆံ အိတ္ရထားလို႔ ခင္ဗ်ာကို လိုက္ရွာေနတာ

အစ္ကို အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ့ဖမ္းမဲ့ လူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါေနာ္

ကၽြန္ေတာ့ကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ျပန္ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူဆက္ငိုေနသည္။

မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ တကယ္ပါ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကားလိုင္စင္ေတာင္ ပါေသးတယ္။

သူကၽြန္ေတာ့ အေပၚမွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်သြား ေအာင္ ပိုက္ဆံအိတ္အတြင္း ကားလိုင္စင္ပါေၾကာငး္ ေျပာျပလိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာဘဲ သုူကို ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ အစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ သိရေအာင္ သူ႔မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကို ရႊတ္ျပရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။

၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ

သူငိုသံႀကီးနဲ႔ ေျပာၿပီးဆက္ငိုေနသည္။ ငိုေနသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကို မရႊတ္ျပႏိုင္ေအာင္ရွိေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးငို ၿပီးမွာ သူမွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကို ရႊတ္ျပသည္။ ၿပီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ ပုစြန္ေတာင္ေစ်း အေရွ႔ကို လာခဲ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။ ဖုန္းခ်သည္ အထိသူငိုသံက မတိတ္ေသး။ ပါးစပ္မွလည္း အေယာင္ေဆာင္ေတြ ေယာင္ေဆာင္ေတြ ဟု တတြတ္တြတ္ ေျပသြားေသးသည္။ ဘာကို အေယာင္ေဆာင္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္နားလည္။ သူ႔ေယာင္ကို ေဆာင္တာကို ဆိုလိုခ်င္တာလား။ ကိစၥမရွိ သူလာမွပဲ ေမးေတာ့မည္။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ Taxi တစ္စီးေရာက္လာသည္။ ကားထဲမွာပါလာသူ ကေတာ့ ေစာေစာေျပးသည့္လူ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ဖုေရာင္ေနသည္။ ႏုတ္ခမ္းက ကြဲထြက္ၿပီး ေသြးမ်ားစီးက်ေနသည္။ သူက ဆင္းမလာ ကားေပၚကေန ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုပိုက္ ဆံအိတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူလွမ္းယူသည္။ ပိုက္ဆံ အိတ္လွမ္းယူေသာ သူလက္မွာ ေသြးမ်ားႏွင့္ နီရဲေနသည္။ ၾကည့္ရတာ လက္မွာလည္း ဒဏ္ရာ ရထားပံုေပၚသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ငိုရင္းႏွင့္ တစ္ဖြဖြေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္ျပန္မွာလည္းလို႔ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲျပန္မည့္ အေၾကာင္ ေျပာေတာ့ လမ္းႀကံဳသည္လိုက္ခဲ့ပါဟု သူကေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူဘယ္လို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းစံု သိခ်င္တာေၾကာင့္ ကားေပၚအတူလိုက္ခဲ့သည္။

ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းသံႏွင့္ သူရႈိက္ရႈိက္ၿပီးငိုေနသည္။ အေယာင္ေဆာင္ေတြ၊ သူတြင္ တမိသားစုလံုးမွာ မွအဖြားတစ္ေယာက္သာရွိၿပီး အဖြားျဖစ္သူမွာ ယခုေဆးရံုတက္ေနရသည္။ ဆိုတာေလာက္ ကလြဲၿပီး ပိုေျပာႏိုင္ခဲ့။ ရွိေစေတာ့ သူ၀မ္းနည္းၿပီးငိုေနတာပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္မေမးေတာ့ေပ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆင္းခဲ့သည္။ သူကကၽြန္ေတာ္သြားခါနီးမွာ ေက်းဇူးတင္ပါ ေၾကာင္းႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရန္ နာမည္ႏွင့္ဖုန္းနံပါတ္ ေပးခဲ့ပါရန္ ေတာင္းဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့သည့္ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ စိတ္ကပ်င္းျပေနသည္။

ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့ဆီကို ဖုန္းဆက္သည္။ ၃၉ လမ္းမွာ ေရာက္ေနပါေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်းဇူးတင္စကား ေအးေအးေဆးေဆးေျပာရန္ လွမ္းေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္လည္း မရင္းႏွီးသလို သူဘာျဖစ္ထားမွန္းလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိေသး၊ အကယ္၍ ဆင္းသြားရင္ . . . ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီး စာေမးပြဲရွိလို႔ မဆင္းေတာ့ ဘူးလို႔သူ႕ကို လိမ္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို လည္းသိခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူအၾကာင္းကို ဖုန္းထဲကပဲ ေမးလိုက္ေတာ့သည္။

သူေျပာျပတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ သူေျပာတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းမွာ သတိထား ဆင္ျခင္စရာေတြ၊ ဆန္းက်ယ္တဲ့ ကံၾကမၼာေတြ၊ ၀မ္းနည္းေၾကာက္လန္႔ စရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားသိရွိလုိက္ရသည္

ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ေျပာတဲ့ သူ၏အျဖစ္ အပ်က္

ကၽြန္ေတာ္က ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွာ ေဒၚလာ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ ပါတယ္။ အရင္က ေဒၚလာမႈနဲ႕ ေထာင္သံုးႏွစ္ က်ဖူးတယ္။ အခု အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္။. အဖြားက ေဆးရံုတက္ေနတာ။

ခါတိုင္းေန႕ ေတြဆိုရင္ေတာ့ ညီတစ္ေယာက္ လာၿပီး ကူတယ္။ ပစၥည္း(ေဒၚလာမ်ား ကို ပြဲစားမ်ားက ပစၥည္းဟု ေခၚၾကသည္) ကို ညီကို ေပးထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္မွ ပစၥည္းကို ယူေပးတယ္။ အဲလို ပစၥည္းတျခား လူတျခား ထားေတာ့ အႏၵရယ္ကင္းတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညီက ဒီေန႕ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသြားအပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ပစၥၫ္းေတြလဲ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ။

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လူတစ္ေယာက္ FE ေလးရာ လာ၀ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆီက FE ေလးရာ သူ႕ကိုေပးလိုက္ၿပီ။ သူ႕ဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းေနတုန္းမွာ လူသံုးေယာက္ ေရာက္လာတယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ္လတ္ ဆိုတာမင္းလားတဲ့ ။ ဟုတ္ပါတယ္လို႕ ေျပာေတာ့

မင္းကို ငါတို႕ ႒ာနက စစ္စရာရွိတယ္ လိုက္ခဲ့လို႕ ေခၚတယ္

ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ေဒၚလာမႈနဲ႕ ေထာင္တစ္ခါ က်ဖူးထားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ေထာင္ထပ္က်မွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဖြားကလည္း ေဆးရံုတက္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္မွာ အဖမ္းခံလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လြတ္မလားလို႕ ထြက္ေျပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးေတာ့ သူတို႕ သံုးေယာက္ လိုက္လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးရင္းေျပးရင္း မလြတ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚလာထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ အိတ္ကို ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္မွာ လြင့္ပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္လို႕ အဖမ္းခံခဲ့ရရင္ေတာင္မွ ပစၥည္းကို လက္ပူးလက္ၾကပ္ မမိဘူးဆိုရင္ အမႈသက္သာ ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လြင့္ပစ္ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕ ဖမ္းမိေတာ့ ထိုးႀကိတ္ၿပီး Taxi ေပၚ တင္သြားတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕ စခန္းကို သြားမယ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ Taxi သမားကို ေမာင္းခိုင္းတာက သာေကသဘက္ကို။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚမွာ သူတို႕က ေျပာတယ္။

မင္းငါတို႕ညွိမလား။ အမႈသက္သာမယ္ စခန္းေရာက္မွ ဆိုရင္ ေထာင္က်လိမ့္မယ္လို႕ ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲမွာ ပစၥည္းမပါတာေၾကာင့္ မညွိဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သာေကတာ တံတားေက်ာ္ လူျပတ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားကိုျပန္လြတ္လိုက္တယ္။ ကားျပန္ထြက္သြားတာနဲ႕ သူတို႕ သံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းၿပီးထုိးႀကိတ္ ေတာ့တာပဲ။ ပထမက အေရာင္ေဆာင္ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ အေယာင္ေဆာင္ေတြ ဆိုတာ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ အကုန္ေတာင္းတယ္။ ဆြဲႀကိဳးကို ဆြဲျဖတ္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းကို ယူၿပီး မနက္ျဖန္ ပိုက္ဆံနဲ႕ ျပန္လာေရြးလို႕ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္တယ္။

အဲဒီဖုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး ငွားသံုးေနတာ လို႕ ေျပာေနတုန္းမွာ ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ေပးမေျပာဘူး။ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၿပီး သူတို႕ခ်င္း တိုးတိုးနဲ႕ တိုင္ပင္တယ္။ နဲနဲေလာက္ တုိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းျပန္ေပးၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။

သူတို႕ ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထိပ္မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျပန္ရွာမလို႕ ကားငွားၿပီး အဲဒီေနရာက ထြက္ခဲ့တယ္။

သူတို႕ ေနာက္ကို ျမန္မာေငြ သံုးသိန္းေက်ာ္နဲ႕ ဆြဲႀကိဳးတစ္ကုန္း ပါသြားတယ္။ သူတို႕ လာဖမ္းတုန္းမွာ ေရာင္းေနတုန္းတန္းလွန္း FE ေလးရာဖိုးက ပိုက္ဆံ မရလိုက္ဘူး။ ရွႈင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူ။ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျပန္ရရင္ရ မရရင္ ဘ၀ပ်က္ၿပီ။

အဲလို ပိုက္ဆံကို ျပန္ရွာဖို႕ သြားေနတုန္းမွာ အစ္ကိုဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ အစ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေစာေစာက အေကာင္ေတြ ျပန္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ဖမ္းမယ္လို႕ ထင္ေနတာ။ အစ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ ျပန္ေပးမယ္ ဆိုလို႕ သာလာရတာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မယံုဘူး။ ပိုက္ဆံ အိတ္ကို လက္ထဲ ျပန္ေရာက္မွပဲ စိတ္ေအးႏိုင္တာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဆံုးသြားတာေတာ့ ဆံုးသြားတာေပါ့၊ ပစၥည္းျပန္ရတာကို ကံေကာင္းလွပါၿပီ၊ လက္ထဲမွာ ပစၥည္းရွိေနရင္ ျပန္လည္ပတ္လို႕ ရတာေပါ့။

ထိုေနာက္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခါခြင့္သင့္လွ်င္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ပါမည့္ အေၾကာင္းေျပာ၍ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူဖုန္းခ် သြားၿပီးမွ ျပန္စဥ္စားမိသည္။ တကယ္လို႕သာ သူ႕ကို ဖမ္းသြားေသာ လူဆိုးမ်ားသည္ ပုစြန္ေထာင္ေစ်း အေရွ႕တြင္ ပိုက္ဆံအိတ္လာေပးမည့္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေစာင့္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ မည္သို႕ ဆက္ျဖစ္မည္ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ


မွတ္ခ်က္။ ။ ဤျဖစ္ရပ္ကို ေဖေဖာ္၀ါရီ လအတြင္းအက ေရးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း တန္းလန္းႀကီး လက္စပ္မသပ္ပဲ ထားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ယခုမွ တစ္ဖန္ ျပန္လည္ လက္စပ္သပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

* * *