လူခ်င္းစာ ႏွလံုးသား

ဘတ္စ္ကား ေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ၀တ္စားထားေသာ အသက္ ၁၅၊ ၁၆ အရြယ္ ေကာင္ေေလး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုကို အတူတူ ထိုင္ရင္း လိုက္လာ ၾကသည္။ ေကာင္ေလးသည္ ျပဴတင္းေပါက္ ဖက္တြင္ ထိုင္ၿပီး မိန္းမႀကီးသည္ အတြင္းဘက္တြင္ ထိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေနရာႏွင့္ မနီးေ၀းတြင္ မတ္တပ္ရပ္စီးၿပီး လိုက္ပါလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္လို႕ ရေလာက္ ေကာင္ေလးသည္ ဂ်စ္ပစီေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး တကိုယ္လံုး ေပပြေနသည္။ အ၀တ္စားမ်ား မွာလည္း မေလွ်ာ္ပဲ ၀တ္ထားသည္မွာ အေတာ္ၾကာေန ပံုေပၚသည္။ သူ႕ပံုကို ၾကည့္ရတာ ေရမခ်ိဳး ျဖစ္တာ အနည္းဆံုး သံုရက္ခန္႕ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ မိန္းမႀကီးသည္ မတတ္သာ၍သာ ထိုခံုတြင္ ထုိင္ေန ရေသာ္လည္း ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ အတူတူ ထိုင္ေနရသည္ မွာ ငရဲက်ေနသည့္ အလား ခံစား ေနပံု ေပၚသည္။ မိန္းမႀကီး မ်က္ႏွာမွာ ရႈံ႕မဲ့ေနသည္။ ေကာင္ေလးသည္ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ကို မွီအိပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္။

* * *

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္တက္ အသင္းႏွင့္ ထရိန္နီ ဆင္းစဥ္က ျဖစ္သည္။ ထရိန္နီမွာ ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စေန တနဂၤေႏြ ေန႕မ်ားတြင္ နံနက္ ေစာေစာ ထ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ နံနက္ ေစာေစာ စီးစီးတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လမ္းမ်ားေပၚ၌ က်န္းမာ ေရးအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္ သူမ်ားႏွင့္ စည္ကားလွ်က္ရွိသည္။

တစ္ခုေသာ ရက္တြင္ ထရိန္နီ ဆင္းရန္အသြား၊ လံုခ်ည္ ၀တ္ထားေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ လက္ထဲတြင္ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ က်န္လက္ တစ္ဖက္တြင္ ေရဘူးတစ္ဘူး ကိုကိုင္ ညွပ္ဖိနပ္ကို စီးၿပီး လမ္းမေပၚတြင္ မသက္မသာ ေျပးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ေကာင္မေလး၏ အေရွ႕ ဆယ္ေပခန္႕ အကြာတြင္ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ ေ၀ါကီးရႈး အားကစား ၀တ္စံုႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ၾကြားၾကြားလွလွ ေျပးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေကာင္မေလးသည္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ႏွင့္ ေျပးေနေသာ သက္လတ္ ပိုင္းအမ်ိဳးသမီး ေနာက္သို႕ ေျပးလိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ အမ်ိဳးသမီး၏ အိမ္ေဖာ္ ျဖစ္ဟန္တူၿပီး အိမ္ရွင္ အေျပးေလ့က်င့္ သည့္ေနာက္မွ အေဖာ္အျဖစ္ ေျပးလိုက္ေပး ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ ထီးကိုင္ ထားရျခင္းမွာ ထိုကာလသည္ မိုးတြင္းကာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးရြာလွ်င္ အိပ္ရွင္ ေဆာင္းဖို႕ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေရဘူးသည္လည္း အိမ္ရွင္ ေျပး၍ ေမာေသာ အခ်ိန္တြင္ ေသာက္ရန္ အတြက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

* * *

စူပါ၀မ္းအနီး သံလမ္း ခံုးေက်ာ္တံတားကို ဘတ္စ္ကား တက္ခ်ိန္တြင္ အရွိန္ေၾကာင့္ ကားေဆာင့္ သြားသည္။ ထိုအခါ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ကို မွီၿပီး အိပ္ေနေသာ ဂ်စ္စီ ေကာင္ေလး ႏိုးသြားသည္။ သူႏိုးတာ့ ေနရာက ထ လာလၿပီး ကေလးငယ္ တစ္ဦးကို ေပြ႕ခ်ီကာ မွတ္တတ္ရပ္ လိုက္စီးလာေသာ အမ်ိဳးသမီး အတြက္ သူ႕ေနရာကို ေပးလိုက္သည္။

အမွန္ေတာ့ ကေလးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ တာေမြ ေစ်းမွတ္ တိုင္ကတည္းက တက္လာျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကားေပၚတြင္ ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီကာ မွတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စီးလာရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ ကေလးေပြ႕ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ ေနေသာ အမ်ိဳးုသမီးကို ထိုင္ခံုမွာ တစ္ဦးတည္း လြပ္စြာ ထိုင္စီးေနသူမ်ားက မျမင္ခ်င္ဟန္ ျပဳေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

* * *

အိမ္ေဖာ္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ အတြက္ အလုပ္ လိုက္လုပ္ ေပးရျခင္းသည္ မဆန္းပါ။ သို႕ရာတြင္ အားကစား ဖိနပ္ ေဘာင္ဘီျဖင့္ သက္ေသာင့္ သက္သာ ေျပးေနေသာ မိမိ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္းေနလွ်င္ လံုခ်ည္ ညွပ္ဖိန္ပ္နွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ ထီးႏွင့္ေရးဘူးကို ကိုင္ၿပီး ေျပးေနရေသာ မိန္းကေလးသည္ မည္သို႕ ရွိမည္နည္း။

ဘတ္စ္ကားသည္ ၾကပ္လြန္းေသာေၾကာင့္ လူတိုင္းထိုင္စီး လိုၾကသည္။ ထိုလူ ၾကတ္ၾကတ္တြင္ မွတ္တပ္ရပ္ စီးရသည္မွာ လြန္စြာ ပင္ပန္း လွသည္။ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း အေကာင္းပ ကတိအတိုင္း မွတ္တပ္ရပ္ စီးရသည္မွာ အလြန္ ပင္ပန္းလွ်င္ ကေလးေပြ႕ ထားသူမ်ား ကိုယ္၀န္ ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေျခလက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားမွာ မည္သို႕ ရွိမည္နည္း။

* * *

လူတိုင္းတြင္ ႏွလံုးသား ရွိၾကပါသည္။ ထိုႏွလံုးသားတိုင္း ခ်စ္တတ္သည္ မုန္းတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ ႏွလံုးသား တိုင္းသည္ လူျခင္း မစာနာတတ္ၾကပါ။
တကယ္ေတာ့ လူျခင္းစား ႏွလံုးသား ဆိုသည္မွာ ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္း ပညာတတ္ျခင္း ပညာမဲ့ျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိပါ။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ထားရွိေသာ ႏွလံုးသား တစ္ခုႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ပါသည္။

* * *