ႏွင္းစက္မ်ားသို႕ တမ္းတျခင္း

အိပ္ရာက ႏိုးထလာတဲ့ စာကေလးသံေတြ ၾကားေနရၿပီ။ နံနက္ခင္းသည္ မိုးလင္းဖို႕ နီးလာၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာက ထြက္ၿပီးလမ္းမႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပဲ။ အေ၀းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးတလူလူနဲ႕ ေမာင္းထြက္လို႕ သြားတဲ့ လိုင္းကားေလး တစ္စီးကို ျမင္ရသည္။

ညလံုးေပါက္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ မိုးလင္းခါနီးတိုင္း စာကေလးအသံကို ၾကားေနရၿမဲျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာအေရွ႕မွာ ထိုင္ေနရင္ပဲ ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ရာထဲမွာ ေကြးေနရင္ပဲ ျဖစ္ေစ၊ မိုးလင္းဖို႕ နီးလာရင္ေတာ့ စီညံညံစီညံနဲ႕ စာကေလး အသံေတြကို ၾကားရသည္။

အခုလည္းၾကည့္ နံနက္လင္းခါနီးၿပီးဆိုေတာ့ စာကေလးေတြရဲ႕ စီညံစီညံ အသံကို ၾကားေနရၿပီ။ စာေလးအသံ ၾကားလို႕ မိုးလင္းေတာ့ မည္ဆိုတာကို သိသည္ႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ထြက္လာေတာ့မည့္ ေနလံုးၾကီးကို အိပ္ေရွ႕ ၀ရံတာကေန ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ ေနမိသည္။

မိုးရာသီ၏ နံနက္ခင္းကား မိုင္းပ်ပ် ေရခိုးေရေငြ႕ မ်ားသာျဖစ္သည္။ မိုင္းပ်ပ် ေရးခိုးေရေငြ႕ေတြကို တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကားမွ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ရန္ကုန္က တိုက္ေတြ မလွလို႕ပဲလားမသိ မိုင္းပ်ပ် ေရခိုးမ်ား ျမင္ကြင္းမွာ ခံစားလို႕ မရပါ။ ထိုအခါ ယခင္က ခံစားခဲ့ဖူးေသာ မိုင္းပ်ပ် ျမင္ကြင္းေလးကို သတိရလို႕ သြားပါေတာ့သည္။

နံနက္ခင္းသည္ ျမဴႏွင္းတို႕ ႏွင့္ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ က်ေနသည္။ ညက ရြာသြန္း ေသာမိုးသည္ ေဒသရာသီဥတု၏ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ ေရခိုးေရေငြ႕ ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကသည္။ ေရခိုးမ်ား က်သည့္အခါ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေပသံုုုးဆယ္ ေလးဆယ္ ေလာက္အထိသာ ျမင္ရသည္။ ထူထပ္စြာ က်သည့္ေန႕ဆိုလွ်င္ ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ခန္႕ သာေကာင္းစြာ ျမင္ရသည္။ ထိုကဲ့သို႕ ေန႕မ်ားတြင္ ေနလံုးကို နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ ျမင္ရသည္။

ထိုကဲ့သို႕ ေရခိုး ေဒသအေခၚ ႏွင္းမ်ား က်သည္ကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ထိုပိန္းပိတ္ ေမွာင္ေနေသာ ႏွင္းေတာထဲတြင္ ေလွ်က္သြားရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္။ ထိုကဲ့သို႕ ႏွင္းက်စဥ္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပါက မ်က္ခံုးေပၚမွာ ဆံစေလးေတြေပၚမွာ ႏွင္းစက္ျဖဴေလးေတြ တြဲလြဲခိုလာသည္။ ရႈရိႈက္လိုက္တိုင္းမွာလဲ ေရးခိုးေလးေတြ အသိအာရုဏ္ထဲ ေရာက္ေရာက္ သြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚတြင္ တြဲလြဲခိုလာေသာ ႏွင္းစက္ေလးမ်ားကို ေကာင္းစြာ မျမင္ရေပမယ့္ ႏွင္းစက္ေလးေတြ နဲ႕ထိေတြ႕ေနရတဲ့ အေတြ႕ထိကိုေတာ့ ေၾကနပ္မိသည္။

အခုဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုကဲ့သို႕ ႏွင္းစက္ေလးမ်ားႏွင့္ ေ၀းေနရသည္မွာ ႏွစ္အတန္ေလးၾကာခဲ့ၿပီ။

ထိုႏွင္းစက္မ်ား ၾကားတြင္ ေအးခ်မ္း မႈမ်ားရွိသလို ေႏြးေထြး မူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ေနရသည္ကား ေလလံုးသည့္ အခန္းျဖစ္၍ ျပင္ပမွာ ေႏြးေသာ္လည္း ရင္တြင္းကား ေအးစက္လွ၏။ ထိုစဥ္က တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်က္ေနေပမယ့္ အထီးက်န္မဆန္ပါ။ ယခုအခါ လူၾကားထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေသာ္လည္း အားလံုးသည္ သူစိမ္းမ်ားျဖစ္သည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ႏွွင္းစက္မ်ားကို ျပန္လည္တမ္းတမိပါေတာ့သည္။



***