နာမည္မေပးရေသးေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္

ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုတဲ့ အေကာင္က အၿမဲတမ္းလြဲ ေခ်ာ္ေနၾကေလ။ ဘယ္ေနရာကို သြားသြား၊ ဘာကိုလုပ္လုပ္၊ ေနရာတိုင္း အလုပ္တိုင္းမွာ အရာရာနဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းဗ်။ တစ္ခုတစ္ေလ မလြဲရရင္ ထမင္းစား မ၀င္တဲ့ အေကာင္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲလို ေနရာတကာမွာ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္။ အဲဒီလြဲေခ်ာ္မႈေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ဒုကၡလွလွ ေပးေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အဲဒီ ဒုကၡေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငိုခ်င္ေပမယ့္ ေဘးကၾကည့္တဲ့လူအတြက္ ဟာသေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲအဲလို အဲလို လြဲေခ်ာ္မႈေတြက တစ္ႀကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္ဆိုရင္ . . .
သင္ယံုေလမလား

ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္လို႕ မေကာင္းေအာင္ ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ေရာက္ခဲ့တယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ျပင္ဦးလြင္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ ရန္ကုန္ေႏြနဲ႕ ျပင္ဦးလြင္ေႏြက လံုး၀ တစ္ျခားစီ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဇတ္လမ္းေလးကေတာ့ အဲဒီ ျပင္ဦးလြင္မွာ အစပ်ိဳးခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီေန႕က နံနက္ ဆယ္နာရီ၀န္းက်င္ ေလာက္မွာ ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တည္းရမဲ့ ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြထား ေရေတြပါေတြခ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ တေရး တေမာအိပ္တယ္။ အဲလို အဲကြန္းမဖြင့္ပဲ ေအးတဲ့ ေႏြရာသီ ေန႕လည္ခင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း။

`` ေဟ့ေကာင္ထ သြားၾကမယ္ ´´ ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႕ ထလိုက္ရတယ္။ သူတို႕ေျပာတာေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ ေနရာအနွံ႕ကို ပတ္မယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီေတာ့လည္း ထရတာေပါ့ေလ။ မ်က္ႏွာေလး ဘာေလးသစ္ အ၀တ္စားလွဲ ကင္မရာေလး ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္ေတြက ကားေပၚေရာက္ေနၿပီ။ တက္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတက္ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားမထြက္ေသးဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ စက္ဘီးစီး သြားတာေတြ႕လိုက္လို႕ ကင္မရာကို အလွ်င္အျမန္ထုတ္ၿပီး ရိုက္ဖို႕ ပါ၀ါဖြင့္လိုက္တယ္။ ပြင့္မလာဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားက ထြက္ၿပီ။ အခုမွ သတိရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘထၳရီက အခန္းထဲမွာ အားသြင္းထားတာ ထည့္မလာခဲ့မိပဲကိုး။ အဲေတာ့မွ ``ကားဆရာေရ ဟိုးဟိုး´´ လို႕ေအာ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ဘကၳရီ ယူဖို႕ ဟုိတယ္ ဆီကို တစ္ေခါက္ျပန္ ေျပးခဲ့ရတယ္။

ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ၾကိဳေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူၿပံဳးျပတာ မၾကည့္အားဘူး။ အခန္းနံပါတ္ 201 ေသာ့ေပးပါလို႕ ေတာင္းၿပီး အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့တယ္။ ဒုတိယထပ္ အခန္းနံပါတ္ 201 ေရာက္ေတာ့ ျပသနာက အဲဒီမွာ စတာဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့ကို ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ ကို၀င္လိုက္တာနဲ႕ မိန္းကေလး ေအာ္သံေတြထြက္လာတယ္။ အခန္းက သံုးေယာက္ အိပ္ခန္း။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲကုတင္ေတြေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနရာကေန နီးရာ ေစာင္ေတြကို ဆြဲျခံဳၾကတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ေသေသၿပီး ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာ ၀ွီးကနဲ အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိေမၼာ္သီး တစ္လံုး ကၽြန္ေတာ့နားသယ္ နားေလးကျဖတ္ၿပီး တံခါးကို သြားမွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတိုင္း ဆက္ရပ္ေနရင္ လိမ္ေမာ္ပ်ံေတြ အျပင္ ေခါင္းအုန္းပ်ံ ေဒါက္ဖိနပ္ ပ်ံေတြ ဆက္တိုက္ ၀င္လာႏိုင္တာမို႕ အခန္းျပင္ကို ျပန္ထြက္ၿပီး တံခါကို ၀ုန္းကနဲ ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာပါလိမ့္ . . .

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစား ေနတုန္းမွာ ေလွကားအတိုင္း ေျပးတက္လာတဲ့ ဖိနပ္သံေတြၾကားရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ၾကိဳက ေကာင္မေလး။

`` အစ္ကို! အစ္ကို! ေသာ့မွား ယူသြားတယ္။ အစ္ကို႔ အခန္းက 301 ´´
လို႕ လက္ထဲက ေသာ့ေလးကို ကိုင္ျပရင္ ျပာျပာသလဲ ေျပာတယ္။

`` ဟာ ဒါဆို ဒါကၽြန္ေတာ့ အခန္းမဟုတ္ဘူးေပါ့ ´´

`` မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကိုတို႕ အခန္းက အေပၚထပ္မွာ´´

`` ဒါဆိုဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီေသာ့ၾကီးေပးလဲ´´

`` အစ္ကိုက 201 ဆိုၿပီးေတာင္းေတာ့ သမီးက ေၾကာင္ၿပီးေပးလိုက္မိတာ´´

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလးနဲ႕ ဆက္ၿပီး အျငင္းပြားေနလို႕ မျဖစ္။ ကားေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြ ေမတၱပို႕ ေတာ့မည္။ ထို႔အတူ ဤေနရာတြင္ ၾကာရွည္စြာ ရပ္ေနျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အင္မတန္ အႏၵယ္ ၾကီးမားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလး လက္ထဲက ေသာ့ကို ဆြဲယူၿပီး အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခန္းမမွားေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ ့ အားလံုးက ေမတၱာပို႕ေနၾကၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အခုသြားမွာ ပိတ္ခ်င္ေျမွင္ကိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘူး။ အခု ဟိုတယ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပသနာက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ႏိုင္ေသးလဲ ဆိုတာ မသိေသးဘူးေလ။

မဟာအံ့ထူးကံသာ၊ ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဘာဂီေတြငွားၿပီး ေလွ်ာက္ပတ္ႀကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္လဲ သိပ္မပါတာေၾကာင့္ ပန္းပင္ေတြနားမွာ သြားၿပီး လိပ္ျပာေလးေတြကိုပဲ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနလိုက္တယ္။

ေဒလီယာ ပန္းေလးေပၚမွာ နားေနတဲ့ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမိအရ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတုန္း ေနာက္က ေခၚသံတစ္ခုၾကားလိုက္တယ္။

`` ဓာတ္ပံုဆရာ ဓာတ္ပံုရိုက္မလုိ႕ ´´

ကၽြန္ေတာ္ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး သံုးေလးေယာက္ ကိုေတြ႕ရတယ္ ။ အသက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မတိမ္းမရိမ္းေတြ ပါပဲ။ ပံုစံေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ လံုခ်ည္မပါဘူး။ ကြာတားပင္နဲ႕ ၊ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႕။ ဆံပင္ကို ေျဖာင့္ထားတဲ့ လူနဲ႕၊ ေကာက္ထားတဲ့ လူနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံုဆရာနဲ႕ မွားေနပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဓာတ္ပံုဆရာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာမလို႕ ကာရွိေသးတယ္ သူတို႕ထဲ တစ္ေယာက္က ပန္ပြင့္ေလးကို ကိုင္ၿပီး အမူရာေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၿပီ။

`` ဒီအတိုင္းေလး တစ္ပံုရိုက္´´ တဲ့

ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး အဲဒီေကာင္မေလးကို ရိုက္မလို႕ ကင္မရာနဲ႕ ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ရိုက္မလို႕ Focus ခ်ိန္ေနတုန္းရွိေသးတယ္။ သူတို႕ အုပ္စုထဲက အသံထြက္လာတယ္

`` ေဟ့ေဟ့ မတ္တပ္ရပ္ႀကီးနဲ႕ မလွဘူးထိုင္လိုက္ ထိုင္လိုက္ထိုင္လိုက္´´

`` ဟုတ္လား ဒါဆို မရိုက္နဲ႕ ဦးထိုင္လိုက္ဦးမယ္ ´´
ကၽြန္ေတာ္လဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္

`` အစ္ကိုရၿပီ ရိုက္ေတာ့´´

ေကာင္မေလးက ပန္းပြင္ေလးနားမွာ ေဘးတစ္ေစာင္း ေလးထိုင္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ရိုက္မလို႕ ခ်ိန္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႕ အုပ္စု ထဲက အသံ ထြက္လာျပန္တယ္။

`` ဟိုလူႀကီး ! ဟိုလူႀကီ ! ´´

`` ဘယ္လူႀကီးလဲ၊ ဘယ္လူႀကီးလဲ ´´

`` ေန႕လည္က အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ လူႀကီး ´´

`` ဘယ္မွာလဲ ဘယ္မွာလဲ ´´

`` အဲမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့ လူႀကီး ´´

`` ဟင္ . . ဟုတ္လား ´´ ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ထြက္ေျပးကုန္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘူး။ သတိရလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေတာင္းပန္မိလိုက္ဘူး။ ထားလိုက္ေတာ့ေလ။ ဟိုတယ္ေရာက္မွ ပဲ သြား ေတာင္းပန္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ပန္းပြင့္ေလး ေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္မလို႕ ပန္းပင္နားေလး တုိးလာခဲ့တယ္။ ေစာေစာက ဓာတ္ပံု အရိုက္ခံမဲ့ ေကာင္မေလး ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနားေရာက္ေတာ့။ ပိုက္ဆံ အိတ္တစ္အိတ္ေလး တစ္အိတ္။ ၾကည့္ရတာ ေစာေစာက ဓာတ္ပံု အရိုက္ခံ မဲ့ေကာင္မေလး ေၾကာက္အားလန္႕ အားနဲ႕ ထြက္ေျပးရင္း က်က်န္ထားခဲ့ပံုပဲ။

ေကာက္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ထီလက္မွတ္သံုးေစာင္ မွတ္ပံုတင္တစ္ခုနဲ႕ ေက်ာင္းသားကဒ္ တစ္ခုကိုေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

ယြန္း၀တ္မံႈ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က) ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ရန္ကုန္တဲ့ ။ ဟိုတယ္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပိး အဲဒီပိုက္ဆံ အိတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူခဲ့တယ္။


ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ဆက္ေရးမည္

* * *