လူမသိ သူမသိ သို႔ေသာ္ သတၱိရွိသည္

အခ်ိန္ကား ၁၉၄၄ ခုႏွစ္
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ကို ျမန္မာျပည္သူေတြ မုန္းတီးနာက်ဥ္းေနခ်ိန္။ ဖိုးေသာက္ၾကာ ကအသက္ ၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေကာာင္း။
ေခာတ္ကာလကလည္း လူမွန္းသိတတ္စ ကေလးေတာင္ လြတ္လပ္ေရးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ေနခ်ိန္သည္။ လူတိုင္းလြတ္လပ္ေရး လို႔ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ ဖိုးေသာၾကာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေထာက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသား သံမဏိတပ္သား အဖြဲ႔ကို၀င္ခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးကို ေႀကြးေၾကာ္လုပ္ရွား ၾကရာမွာ လက္ေမာင္းမွာ ၀လံုး တံဆိပ္ေတြ ကပ္ထားတဲ့ `၀´ အဖြဲ႔၊ လက္ရုံးတံဆိပ္ကို သံုးတဲ့ လက္ရံုးအဖြဲ႔ ႏွင့္ အကၤ်ီ အစိမ္းေရာင္ကို ၀တ္ဆင္သည့္ သံမဏိေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ တို႔က လူသိမ်ားတဲ့ အဖြဲ႔ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဖိုးေသာၾကာ အေနျဖင့္ သံမဏိေက်ာင္းသား တပ္ဖြဲ႔ကို ၀င္ခဲ့တာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္အရ နားလည္ တတ္ကၽြမ္း၍မဟုတ္ မိမိေနထိုင္ရာ ေညာင္တုန္းတၿမိဳ႔လံုးရွိ ေက်ာင္းသားမ်ား အာလံုး သံမဏိေက်ာင္းသား အဖြဲ႔၀င္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ၁၃ ႏွစ္သား ကတည္းက ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အဖြဲ႔ ၀င္ခ်ိန္တြင္ ဖိုးေသာၾကာသည္ မိဘအုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္တြင္ရွိေသာ ကေလးတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္မ်က္ႏွာျပင္တြင္ မပါ၀င္ရဘဲ ၿမိဳ႔ေပၚတြင္ ေနထိုင္ၿပီး သတင္းေပးရေသာ အလုပ္ကိုသာ လုပ္ရသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဂ်ပန္အင္းအား ဘယ္ေလာက္ ၀င္လာသည္ ဘယ္ေနရာမွာ တပ္စြဲထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကေန ထြက္မည္ အစရွိသျဖင့္ စံုစမ္းသတင္းေပးရေသာ အလုပ္ကိုလုပ္သည္။
ဒီလိုသတင္းေပးရင္း ဖိုးေသာၾကာ သတိထားမိတာက ဂ်ပန္အုပ္စု ေရာက္လာတိုင္း ဗမာ သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္သူ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား ပါလာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ မသက္သာ၍ လိုက္ခဲ့ရသည္ ဟုေျပာျပေနသည့္ အလား မ်က္ႏွာမ်ား ျငိွးငယ္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီး မ်ားကေတာ့ သူ႕ဖေအက ေပးစားလိုက္သည့္ အလား ၿပံဳးၿပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဖက္ဆစ္ေတြကို လင္လုပ္ေနရတာ ဂုဏ္ယူေနသည့္အလား ေဆာင့္ၾကြား ေဆာင့္ၾကြား ႏိုင္လွသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ဂ်ပန္မ်ားသည္ လူျမင္ကြင္းမွာ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ေရခ်ိဳးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူတို႔ႏွင့္ပါလာေသာ ဗမာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သူတို႔ႏွင့္အတူ ၀တ္လစ္ စလစ္ ျဖင့္ပင္ ေရခ်ိဳးခိုင္း သည္ကိုလည္း ကိုေတြ႕ရသည္။
တစ္ရက္ေတာ့ G.H.S ( ယခု အ.ထ.က (၂) ေညာင္တုန္း ) ေက်င္းတြင္ ယာရီတပ္စြဲထားေသာ ဂ်ပန္တပ္၏ အင္းအား အေျခအေနကို တိတ္တဆိတ္ စံုစမ္းစဥ္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္အတူ ၀တ္လစ္စလစ္ အေနထားျဖင့္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ ဖိုးေသာၾကာ ကိုယ္တိုင္လည္း ကရင္ကျပား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကားေျပာသည့္ ေလယူေလသိမ္း ပံုပန္းသဏၭန္ မ်ားကိုၾကည့္၍့ ကရင္မေလး မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေသာၾကာစိတ္တြင္ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မေစာင့္စည္းေသာ ယင္းအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးကို ျဖစ္ႏိုင္ပါက ေျပး၍သာ သတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိမွာ လုပ္စရာတာ ၀န္မ်ားရွိေသးတာ ေၾကာင့္စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ရသည္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ထပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကရင္မေလးႏွစ္ဦးသည္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ဆရာ၀န္လည္း ပါလာသည္။ ဂ်ပန္ဆရာ၀န္ ႏွင့္ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးတို႔မွာ တပူးတြဲတြဲရွိလွသည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔ တစ္ေယာက္မွာ ၂၅ ႏွစ္ခန္႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသားျဖဴ၍ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ပါလာေသာ ကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သတင္းက တစ္ၿမိဳ႕လံုးတြင္ ေျပာ၍မဆံုး၊ ကာလသားမ်ား ကလည္း စုပ္သပ္လို႔ မဆံုးၾက။ ဒီလိုရုပ္ရည္ ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ အရြယ္ေကာင္း ေကာင္မေလးေတြ ငပုေကာင္မ်ားႏွင့္ တြဲေနသည္ကို အမ်ိဳးသားေရး အျမင္မရွိေသာ ကာလသားမ်ားပင္ ႏွေမွ်ာၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားတပ္စြဲၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာ။ ယင္းေန႔ညတြင္ ဂ်ပန္မ်ား ေညာင္တုန္း ၿမိဳ႕ ေဘးရွိ ပန္းလိႈင္ျမစ္ ( ယင္းျမစ္သည္ ရန္ကုန္ ျမစ္ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တို႔ ကို ဆက္စပ္ေပး ထားသည့္ ျမစ္တစ္စီး ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ တြင္လိႈင္ျမစ္ဟု ေခၚၾကသည္ ) အတိုင္း စုန္ဆင္းမည္ဟု ဖိုးေသာၾကာ သတင္းရသည္။ သတင္းက ခိုင္လံုသည္။ ယင္းအဖြဲ႔တြင္ လူအင္အားႏွစ္ရာခန္႔ ႏွင့္ လက္နက္ ဗံုးသီးမ်ား အပါ၀င္ၿပီး ရိကၡာျပည့္စံုသည္။ ညဦးပိုင္းတြင္ သေဘၤာငယ္ ရွစ္စီးခန္႔ ျဖင့္ ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ ကထြက္ခြာ သြားသည္ကို ဖိုးေသာၾကာ ကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတာထဲကအဖြဲ႔ကို သတင္းပို႔ရာတြင္ ခါတိုင္းလို ဆက္သား မလြတ္ေတာ့ပဲ ကိုယ္တိုင္ သြားသတင္းပို႔သည္။
ဖိုးေသာၾကာ ပါ၀င္ေသာ သံမဏိေက်ာင္သား တပ္ဖြဲ႔သည္ ဂ်ပန္သဘၤာမ်ား နံနက္တစ္နာရီ ခန္႔တြင္ ေရာက္ရွိ မည္ဟု ခန္႕မွန္းရေသာ ပန္းလိႈင္ျမစ္ကမ္းဘား တစ္ေနရာက ေစာင့္ေနၾကသည္။ ( ေရေၾကာင္းခရီး ထက္ ကုန္းလမ္း ခရီးက ပိုျမန္ပါသည္ )
ေသနတ္ မကိုင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဖိုးေသာၾကာ တစ္ေယာက္ လက္ေတြ ယားေနၿပီ။ ညတစ္နာရီက မေရာက္ႏိုင္ေသး။ ေစာင့္ရခ်ိန္ကို ၾကာလြန္းလွသည္ဟု ဖိုးေသာၾကာ ထင္ေနမိသည္။ ဖိုးေသာၾကာသည္ ငါးမွ်ားသူ တစ္ဦး ေဖာ့တံကို ဘယ္အခ်ိန္ျမဳတ္မလဲ ဆိုတာကိ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္အလား ဂ်ပန္မ်ား လာမည့္ ျမစ္ျပင္ဘက္ကို ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ လူက ၿငိမ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ထဲကမၿငိမ္လွ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္မ်ား အလာကို မေစာင့္ဘဲ ဂ်ပန္မ်ား ေရာက္ရာေနရာကို သြားေရာက္ တိုက္ခ်င္လွသည္။ ညတစ္နာ ထိုးၿပီ။ ဂ်ပန္ေတြ အရိပ္အေရာင္ ပင္မေတြ႕ရေသး။ ဖိုးေသာၾကာ စိတ္ေတြ ပိုလုပ္ရွားလာသည္။ ႏွစ္နာရီထိုးၿပီ ဂ်ပန္ေတြ ေရာက္မလာၾကေသး။ ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီးကြမ္းတစ္ရာ ညွက္ခန္႔အၾကာ ဖိုးေသာၾကာတို႔ႏွင့္ ေရလမ္းခရီး ႏွစ္နာရီခန္႕ သြားရမည္ဟု ယူဆရေသာ အကြာရွိ ပန္းလိႈင္ျမစ္တြင္း တစ္ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲသံ ႀကီးထြက္ေပၚလာသည္။ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္ အတူ မီးလံုးႀကီးမ်ား လည္း ေကာင္းကင္ထက္သို႔ တက္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲ သံမ်ားကိုလည္း ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ၾကားရျပန္သည္။ မီးလံုးမ်ားလည္း ယင္းေနရာမွ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ပင္ ထြက္ေပၚ လွ်က္ရွိေတာ့သည္။ ဖိုးေသာၾကာတို႔ လည္း မီးလံုးေပၚထြက္ ေပါက္ကြဲရာေနရာသို႔ ခ်က္ျခင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
ေပါက္ကြဲမႈက ထင္ထားသည့္အတိုင္း ဂ်ပန္သဘၤမ်ား မွပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္ မသိ သေဘၤအားလံုး ပ်က္စီးေနၿပီ။ ေသသူမ်ားလည္း ေသၾကၿပီ။ ေျပးသူမ်ားလည္း ေျပးၾကၿပီ။ မီေလာင္သေဘၤာမ်ားက ေရေပၚမွာ ေလာင္ကၽြမ္းလွ်က္။ သေဘၤာက မီးေလာင္သည့္ အခ်ိဳ႕အစိတ္ပိုင္းေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္း ေရထဲကိုေႀကြ ၾကေနၾကသည္။ မီးက ယန္းမ်ား ရွိသည့္ေနရာမ်ားကို ေလာင္သြားမိလွ်င္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထထေပါက္ကြဲသည္။ ဒီညေတာ့ ဖိုးေသာၾကာတို႔ အုပ္စု ေသနတ္ တစ္ခ်က္မွ မပစ္ပဲ ေအာင္ပြဲ ခံလိုက္ရသည္။
သေဘၤာေပါက္ကြဲ ရာက မေသပဲ ထြက္ေျပးသည့္ ဂ်ပန္စစ္သားအခ်ိဳ႕ကို ေနာက္ေန႔နံနက္မွာ ေဒသခံရြာသားမ်ားက ဖမ္း၍ ဖိုးေသာၾကာတို႔ အဖြဲ႔ကို လာၿပီးအပ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို သေဘၤာမ်ား ေပါက္ကြဲရျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ေမးေတာ့ . . . .
မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြာ အဲဒီကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ငါတို႔ သံမဏိေက်င္းသား အဖြဲ႔က။ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ေတြထဲမွာ သူလွ်ိဳထည့္ထားတာ
ရန္ကုန္က လာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္၏ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဖိုးေသာၾကာ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဒီကရင္မေလးေတြကို အရင္က ဖိုးေသာၾကာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္နာခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္မေလးေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ အသက္ကို အုပ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္ ပါ၀င္စေတး သြားခဲ့ၾကသည္။ ဖိုးေသာၾကာ အပါအ၀င္ ေညာင္တုန္း တစ္ၿမိဳ႕လံုး ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုး။ ဖိုးေသာၾကာ လည္းငယ္ေသးသူ တစ္ေယက္ျဖစ္သည့္ အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပး သြားေသာ ကရင္မေလးႏွစ္ဦးသည္ မည္သူ မည္၀ါ ျဖစ္သည္ကို မစပ္စုမိခဲ့။
အဲဒီညက ဂ်ပန္သေဘၤာ အုပ္စုထဲက တစ္စီးသည္ ေရလမ္းျပ၏ မကၽြမ္းက်င္ မႈေၾကာင့္ တူးေခ်င္းရြာႏွင့္ ဆီျဖဴကၽြန္းေက်းရြာ အၾကားတြင္ ေသာင္တင္သြားသည္။ အုပ္စုမကြဲေစရန္ အတြက္ ေသာင္တင္သည့္ သေဘၤာေဘးတြင္ က်န္သေဘၤာမ်ားလည္း ရပ္ေစာင့္ေပးရသည္။ ယင္းကဲ့သို႔္ လက္နက္သေဘၤာ မ်ားစုေနခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးက ကိုယ္ကိုကိုယ္ အေသခံကာ လက္နက္မ်ားကို ေဖာက္ခြဲ ပစ္လိုက္သည္။
ယေန႔ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္ခ်ိန္ကာလတြင္ အသက္ေသြးမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕က လူေသေသာ္လည္း နာမည္မေသ ေသးသူမ်ား ရွိၾကသည္။ အမ်ားစုက စစ္ေျမျပင္မွာ လူမသိသူမသိ တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္ကို ေပးလႈခဲ့ ၾကသည္။ ကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္လို လူမသိသူမသိ အသက္ေပး ခဲ့ၾကသူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရွိခဲ့ မည္မသိ။ သို႕ေသာ္ . . . . သူတို႔ သတၱိရွိ ၾကပါသည္
ဤျဖစ္ရပ္မွန္ သမုိင္းေႏွာက္ခံကို လြတ္လပ္ေရး ေမာ္ခြန္း၀င္ ဒုတိယအဆင့္ ဦးခင္ေမာင္ေလး ကေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးခင္ေမာင္ေလးသည္ စစ္ႀကိဳေခာတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္း ခ်ိန္ကာလက တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး စစ္ၿပီးေခာတ္ႏွင့္ လြပ္လပ္ေရး ရၿပီးေႏွာက္ပိုင္တြင္ သတင္းစာသမား တစ္ဦးအေနျဖင့္ သတင္းေဆာင္း ေပါင္းမ်ာစြာကို ဖိုးေသာၾကာ ( ေခာတ္ + မိုး ) အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ယခုအခါတြင္ သူ၏သတင္းေထာက္ တစ္သက္တာ အေတြ႔ႀကံဳကို စာအုပ္ထုတ္ရန္ စီစဥ္လွ်က္ ရွိသည္။