ေအာ္သံ

ညေန အလုပ္ ဆင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚ တက္ျဖစ္ ပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ဖိုရမ္မွာ ဘယ္သူေတြ ၀င္ေရး သြားေသးလဲ။ ငါ့ကို ဘယ္သူေတြ ေမးလ္ပို႔ထားသလဲ။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနသလဲ။ အစရွိသျဖင့္ သိခ်င္ စိတ္ေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုဖြင့္ေနတုန္း ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ကိုရန္ေအာင္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ ပါေရာ။ အိုေက ဒီလူနဲ႔ ေတာ္ကီ ပြားရမယ္ဆိုၿပီး ကလစ္ေခါက္ လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနသလဲ မသိဘူး။ ကလစ္ ေခါက္လိုက္ တာနဲ႔ ေအာ္သံႀကီး တစ္ခု ထြက္လာတယ္။ တီတီတဲ့။ အဲဒီအသံကို ကၽြန္ေတာ္ အမုန္းဆံုးပဲ ယူပီအက္စ္ကေအာ္တဲ့အသံ။ ေၾသာ္ လူျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ။

မျဖစ္ၿခိမ့္ဘူး လုပ္စရာေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ မီးဆိုတာက ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္ဆိုတာ အီးပီစီက လူေတြေတာင္မွ အေသခ်ာမသိတာ။ ကၽြန္ေတာ္လို ခပ္ညံ့ည့ံဘေလာ့ဂ္ကာ တစ္ေကာင္က ဘယ္လို ခန္႕မွန္း ႏိုင္မွာလဲ။ ဆိုက္ဘာကေဖးကို ေျပးေလမွ။ ဆိုင္ဘာကေဖး ေရာက္ေတာ့ မီစက္သံေတြက ဆူညံလို႔။ လားလား အၿပိဳင္အဆိုင္ခ်က္ေနၾကတာေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးလိုက္မိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ငါတုိ႔လဲ ဒီလိုပါပဲ :P။

ဆိုင္ကလူက ကြန္ပ်ဴတာ လာဖြင့္ေပးတယ္။ မီးပ်က္ ေနလို႔ တစ္နာရီ ေျခာက္ရာတဲ့ ေျပာသြား လိုက္ေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သိေတာ္မူၾကတဲ့ အတိုင္း အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ကေတာ့ စပါယ္ရွယ္ပဲ။ ဂူဂဲလ္ေမးလ္ စာမ်က္ႏွာကို ေခၚေနတာနဲ႔တင္ ၁၅ မိနစ္ၾကာ သြားၿပီ။ လံုး၀ကို မသံုးရေသးဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၁၅ မိနစ္စာကေတာ့ အလားကားကုန္ သြားၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မီးက ျပန္လာ ပါတယ္။ ေတာ္ၿပီ ျပန္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ကုန္သြားတဲ့ ၁၅ မိႏွစ္စာက ဘယ္ေလာက္တန္ လဲလို႔သိခ်င္တာနဲ႔ ကေဖးဇီးေဆာ့ဖ္၀ဲေလးကို ေမးၾကည့္လိုုက္ပါတယ္။ ၃၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟိုက္ရွားပါး အခုမွသတိရတယ္ ပိုက္ဆံ ပါလာဘူးဗ်။ သြားပါၿပီ။

ေကာင္တာမွာထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို လွမ္း႐ိႈးလိုက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေလး။ ငါကေတာ့ ေသာက္ရွက္ ကြဲေတာ့မွာပဲ။ အရွက္ကေတာ့ အကြဲမခံဘူးဗ်ိဳ႕။ ဂ်ီေတာ့ခ္ပြင့္လာေအာင္ေစာင့္ၿပီး အြန္လိုင္းကသူငယ္ခ်င္း ေတြကို အကူညီ လွမ္းေတာင္းေတာ့မယ္။ အေရးထဲမွာ ဂ်ီေတာ့ခ္က ဖြင့္မရဘူး။ ကေဖးဇီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၄၅၀။ အက်ိဳးကေတာ့ နည္းေတာ့မွာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒိန္းဆို ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲကို အႀကံ၀င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အမ္အိုင္အာစီ ထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ထဲက လူေတြကုိ လိုက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တဟိုင္းဟိုင္း နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ စကားေလး နဲနဲပါးပါး အင္ထရို၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့အခက္ခဲကို ေျပာျပတယ္။ သူတို႔က ယံုၾကည္ပံုမရဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ ငါ့ဆီကို လာစရာမလိုပါဘူးကြာ။ ငါေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ကိုသာ ဆက္ၿပီး ငါမွာတာေလး ေျပာေပးဆိုေတာ့ ဆိုင္ဘာကေဖးမွာ ဖုန္းရွိတာပဲတဲ့။ ေၾသာ္ ေျပာရ လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ လူေတြပဲ။ ကေဖးဇီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးရာတဲ့။ အဲ ဒီတိုင္းေနလို႔ ကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တခုခုေတာ့ႀကံမွပဲ။ ထြက္စမ္းဟဲ့ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္။

ကေဖးကဖုန္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ေကာ။ အင္း....... ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔မေတြ႕ရင္ တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ ဖုန္းဖိုးပါ အေၾကြး ထပ္တင္မွျဖင့္ မလြယ္ေသးပါဘူး။ တျခားနည္းေကာ လံုး၀မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္းေအာက္ လုပ္လိုက္တာ့ က်သင့္ေငြက ငါးရာ့ငါးဆယ္က်ပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက ေကာင္တာဆီသို႔...........
ေကာင္တာက ခပ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
ဖုန္းတစ္ေကာေလာက္ေခၚလို႔ရမလား..............
ရပါတယ္ရွင့္။
ေကာာင္မေလးက ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ျပန္ေျပာသည္။ အင္း ဒီလိုခ်ိဳသာပံုအရဆိုရင္ ပိုက္ဆံ မပါဘူးလို႔ေျပာရင္လဲ အရွက္ နည္းနည္း ကြဲရံု ကလြဲလို႔ အၾကည္ေတာ္၀ထၱဳထဲက ဘတ္စ္ကားစပါယ္ရာေတြလို ပိုက္ဆံမပါတာ လူသိရွင္ၾကာျဖစ္ေအာင္ ေအာ္ မေျပာ ေလာက္ပါဘူး။ အဲလိုအဲလို ကိုယ့္ကိုကို အားေပးရင္း...........
ဟလို မ်ိဳးႀကီး ရွိပါလား
ရံုးကျပန္မလာေသးဘူး။ ဘာေျပာမွာ ထားမလဲသား။
ရတယ္ အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္တယ္ပဲ ေျပာလိုက္ပါ။
ေၾသာ္သားလား အန္တီတို႕ အိမ္ကို မလာတာၾကာၿပီပဲ။ ေနေကာင္းလားသား။
ဟုတ္ကဲ့
အန္တီေတာင္ မ်ိဳးႀကီးကို ေျပာေျပာေနတာ သားကို အိမ္အလည္ ေခၚလာပါဦးလို႔။ ဟိုတခါ သားေဆးရံုတက္တုန္းက အန္တီေလ ကိုယ္တိုင္လာမလို႔ပဲ။
အဲပိုက္ဆံမရွိပါဘူးဆိုကမွ ေလေၾကာကရွည္ေရာ့မယ္
ဟုတ္.......
ဒါေပမယ့္ သားရယ္ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ။ မ်ိဳးႀကီးေဖေဖကလဲ သေဘၤာ ျပန္တက္မွာ ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတာနဲ႔
အန္တီ မေရာက္ျဖစ္ဘူး သားရယ္။ လာမလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သားဆင္းသြားၿပီတဲ့။ အားနာလိုက္တာ သားရယ္။
ရပါတယ္ အန္တီရ။
အခုေကာ ဘယ္လိုလဲ က်မၼာေရးကိုဂရုစိုက္။ ေအးကြယ္ သားတို႔က ရန္ကုန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာဆိုေတာ့ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ အန္တီတို႔ကိုေျပာပါ။ ဘာမွ အားမနာနဲ႕ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ။
ေၾသာ္ ပိုက္ဆံမပါဘူးဆိုကာမွ ဒုကၡေတြ စပါယ္ရွယ္ ေ၀ေန ပါေရာလားဟ။ မျဖစ္ခ်ိမ့္ဘူး အန္တီေရ။ အန္တီ့ေစတနာကို ေစာ္ကား တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့လဲ ဖုန္းခြက္ကို ခ်လိုက္ရတယ္။
ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္မရ။ မထူးေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီေနရာမွာ မာနေတြကို ခ၀ါခ်ၿပီး အရွက္ေတြကို မ်ိဳဆို႔လို႔ ၾကယ္ေၾကြမဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဟုိဘက္တိုက္မွာ ေနပါေၾကာင္း ပိုက္ဆံပါ မလာပါေၾကာင္း ..... ........ ...........

၀ီး ...... ေမာလိုက္တာ
စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေနရာက နတ္ျပည္ထက္ ျမင့္တယ္။ နတ္ျပည္က ေျခာက္ထပ္ရွိတာ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ခုႏွစ္ထပ္မွာ :D ။ အဲလို နတ္ျပည္ထက္ျမင့္တဲ့ ေလွကား ၉၉ ထစ္ကို တက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ အစံုအလင္ မသိရွာေလေသာ ကြန္ပ်ဴတာေလးက ေလးတိေလးကန္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အင္း ေစာေစာကျဖစ္ခဲ့တာ အိပ္မက္ေလလား . . . ။ ျပန္စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ေခၚထားတဲ့ ဂ်ီးေမးလ္ စာမ်က္ႏွာေလး တက္လာပါၿပီ။ ယူဇာေနရာမွာ နာမည္ရိုက္ ပတ္စ္စ၀ပ္ေနရာကို ကာဆာခ်လိုက္ေတာ့ ေအာ္သံရွည္ႀကီး ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ တီ................ တဲ့

Read More...

Summary only...

ဘေလာ့လာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား

ဘေလာ့လာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ကို အရင္လို ေန႕စဥ္ပံုမွန္ ေရးျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာဘေလာ့စာ အုပ္အတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးေနရလို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ကို သံုးရက္မွ တစ္ႀကိမ္ေလာက္တာ ပို႕အသစ္တင္ျဖစ္ ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာ ဘေလာ့ကာေတြရဲ႕ စုစည္းညီညႊတ္ မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာ္စာအုပ္ေလးဟာ အခုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခရီးေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘုရင္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္ ဆိုသလိုပဲ အခုဆိုရင္ ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဒီဘေလာ့စာအုပ္ ၾသဂုတ္လ အတြင္းမွာ ထြက္ပါမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ထဲ့သြင္း ေၾကျငာလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္လိုအခက္ခဲေတြ ရွိေနရွိေန ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ရာ တာ၀န္ရွိလာပါၿပီ။
>>>>>မၾကာခင္မွာလဲ ဘေလာ့စာအုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေရာက္ေနတဲ့ခရီး၊ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကို သတင္းတစ္ရပ္ အေနနဲ႕ ဘေလာ့တစ္ခု သီးျခား တင္သြားဖို႕ရွိပါတယ္။
>>>>>စာအုပ္ကို သုသနဲ႕ ရသ အတြက္ အဓိကဦးတည္ၿပီး ထုတ္ပါမယ္။ နည္းပညာပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းေန ေသးတဲ့ လူအမ်ားစုအတြက္ အသံုးတည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဆိုတာ ဘာလဲ ယူနီကုဒ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာမ်ိဳး ေတြကိုေတာ့ သုတအေနနဲ႕ ထည့္သြင္းသြားဖို႕သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဘေလာ္ကာမ်ား ဆႏၵရွိပါက နည္းပညာ ပိုင္းအတြက္ သီသန္႕ စာအုပ္ကို ထပ္မံ ထုတ္ေ၀ပါမယ္။
>>>>>ေလာေလာ ဆယ္ေတာ စာအုပ္ေလးကို နာမည္ေပးပြဲ စေနပါၿပီ မိတ္ေဆြလဲ www.myanmarbloggers.forum5.com ေလာ္ဘီ ေအာက္မွာ နာမည္လာေရြးေပးပါဦးလို႕ ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္။
>>>>>စာအုပ္မွာ အခုထိလိုအပ္ေနတဲ့ စာမူကေတာ့ ျမန္မာေတြ လက္လွမ္းမွီတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာမူကေတာ့ စုေပါင္းေရးရမွာပါ ဥမာ စလံုးမွာ ေနတဲ့ လူက သူကၽြမ္းက်င္တဲ့ စလံုးေက်ာင္းကိုေရးမယ္ အဲလိုပဲ ၾသစေတ်းလွ် ယူေက ကေနဒါ ယူအက္ အစရွိ သျဖင့္ ေရးေပးၾကဖို႕ တိုက္တြန္း ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
>>>>>ရံပံုေငြကိုေတာ့ အရင္လို သံုးေသာင္းဆိုတာမ်ိဳး သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သဒၵါသေလာက္ထည့္ၾကပါ လံုး၀မထည့္ရင္လည္းရပါတယ္။ ပိုထည့္ရင္လဲ စိတ္ဆိုးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ လိုအပ္တဲ့ ေငြကိုေတာ့ အမာခံ ဘေလာ္ကာမ်ားက ၀ုိင္း၀န္း စိုက္ထုတ္ ပံ့ပိုးေပးသြားၾကမွာပါ။
>>>>>ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာေလာဆယ္ စီစဥ္ထားတာကေတာ့ ျမန္မာဘေလာ္ကာ အားလံုးရဲ႕ ပို႕ေတြကို စာအုပ္မွာ ထည့္ဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရွိတာက ဘေလာ့အားလံုးပါေအာင္ လုပ္ရင္ စာအုပ္က ထူသြားပါမယ္။ စာအုပ္ ထူတာနဲ႕အမွ် ျပန္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းႏႈန္းကလဲ ႀကီးျမင့္သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ကာမိေအာင္ တစ္ခုလုပ္လို႕ရ ႏိုင္တာ ေၾကာ္ျငာ ေကာက္ခံျခင္းပါ။ အဲလို ေၾကာ္ျငာ ေကာက္ခံၿပီးလုပ္ရင္ စာအုပ္ထုတ္လုပ္ မႈစရိတ္ကို ကာမိသြားၿပီး စာအုပ္ကို ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာေရာင္း ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ဒုတိယ ပံုႏွိပ္ျခင္း ကဲ့သို႕ေသာ ကိစၥမ်ား ေပၚလာရင္ ျပသနာ ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေၾကာ္ျငာရွင္က ဒုတိယအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ ပိုက္ဆံ ထပ္မံေပးႏိုင္ျခင္းရွိ မရွိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ေသခ်ာစဥ္းစား ရပါမယ္။
>>>>>စာမူေဖာင္ပိတ္ရက္ကို ေမလ ၁ ရက္ေန႕လို႕ အၾကမ္းဖ်င္းသတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဘေလာ့ေဒးက ၾသဂုတ္ ၃၁ ။ စာထြက္ဖိဳ႕ သင့္ေတာ္တာက ၾသဂုတ္လ ပထမပတ္။ ၾသဂုတ္လ ပထပတ္မွာ စာအုပ္ထြက္ႏိုင္ေအာာင္ ေမလ ပထမပတ္မွာ စာေပစိစစ္ေရးတင္ရပါမယ္။ စာေပ စိစစ္ေရးက ေစာေစာက်မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအုပ္ကုိ အေခ်ာ အတြင္း ေလးေအာက္ ဒီဇိုင္းထိုင္ရာမွာ အမွားအယြင္းနည္းစြားနဲ႕ အရည္ေသြးေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
>>>>>စာအုပ္ဆိုဒ္ ဘယ္ေလာက္ စာမ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ အတိအက် ေျပာလို႕ မရေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ စာအုပ္မွာ စာမူေတြ ဘယ္ေလာက္ပါ မလဲဆိုတာ အခုထိ မသိေသးလို႕ပါ။ စာမူေတြ စံုစံုလင္လင္ရရင္ ထပ္မံေၾကျငာ သြားပါမယ္။
>>>>>ဘယ္ေနရာမွာ လႈမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ စာအုပ္ထြက္ၿပီးမွ ဘယ္ေနရာေတြမွာ မိဘမဲ့ကေလး ေက်ာင္းေတြရွိတယ္။ ဘာေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ စာရင္းလုပ္ေပးပါမယ္။ အဲဒီေတာ့ မွာဘယ္မွ လႈသင့္တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာေပါ့။
>>>>>စာအုပ္ျဖစ္ ေျမာက္ေရးအတြက္ ကိုစြမ္း ဥာဏ္ စြမ္းရွိသေရြ႕ ႀကိဳစား ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ဘေလာ္ကာမ်ားႏွင့္ ကိုဇင္ကိုလတ္၊ ကိုရန္ေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ် နဲ႕ ကိုေ၀ယံလင္း တို႕ကို အထူပင္ေက်းဇူး တင္ရွိပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။
>>>>>မိတ္ေဆြရဲ႕ မတူညီတဲ့ အျမင္မ်ားႏွင့္ အႀကံျပဳခ်ကို ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္

Read More...

Summary only...

ဆံုဆည္းခြင့္

ေကာာင္မေလးေရ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေန႕စဥ္ မပ်က္ မွန္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ ေပမဲ့ ငါ့နဖူး ဆံစပ္က အမာရႊတ္ကေလးကို အမွတ္တမဲ့ပဲ။ ဒီေန႕ေတာ့ အဲဒီအမွာ ရႊတ္ေလးရ လာတာကို စဥ္းစားရင္း နင္ကို ျပန္ၿပီး တသိရသြားတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္က ေပါ့။ အေတြးေတြ လည္းဟုိးအေ၀းဆီ …. … ….

ဟိုးအေ၀ဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္တန္းေတြကို ျမဴေတြက အုပ္ဆိုင္းထားတုန္း ေနေရာင္ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေသးဘူး။ ေဆာင္းကုန္ခါနီးရဲ႕ နံနက္ခင္းေလး တစ္ခုေပါ့ကြာ။ အိပ္ရာက ႏိုးတယ္ဆိုတာနဲ႕ ငါနင္တို႕ အိမ္ကို ဦးတည္ လာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုလိုငါ အိပ္ေရး မပုတ္ေသးပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္က၊ စကားေျပာတတ္ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီ။ ေက်ာင္းေတာ့ မေနေသးဘူး လို႕ထင္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္သား အရြယ္ဆိုတာေတာ့ ငါအတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ နင္နဲ႕ ငါနဲ႕က သက္တူ ရြယ္တူ နင္တို႕အိမ္နဲ႕ ငါတို႕အိပ္က မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ။ နင္မွတ္မိေသးလားေတာ့ မသိဘူး နင္နာမည္ အိျဖဴကို ငါ့အစ္မက အီးျဖဴလို႕ ေခၚရင္ နင္ေခါင္းေလး ငံု႔ၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီးေလးနဲ႔ လုပ္ျပေနတဲ့ နင့္ကို ငါမ်က္စိ ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ ျမင္ေယာင္ ေနတုန္း။ နင္ငါတို႕ အိမ္ကို မနက္ အေစာႀကီးေရာက္လာရင္ ငါ့အေဖက ဟာေခၽြးမႀကီး လာၿပီလို႕ နင္ကိုကို စစ ေနတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက ေခၽြးမဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာ လဲလို႕ ငါ့အေဖကို ငါေမးခဲ့ မိေသးတယ္ဟ။

လူႀကီးေတြ အ၀တ္ေလွ်ာ္သြာတဲ့ ေနာက္လိုက္ရင္း နင္နဲ႕ငါ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္ ကသဲျပင္ေလးမွာ ေရတြင္း ေလးေတြတူး ေျခေထာက္ကို သဲထဲျမဳတ္ အေပၚက လက္ေလးနဲ႕ ရိုက္ၿပီး သဲအိပ္ေလးေတြ ေဆာက္နဲ႕ ေဆာ့ေနတုန္္း ငါတို႕ ေဆာက္ထားတဲ့ သဲအိမ္ေလးေတြကို ႏြားနင္းသြားလို႕ နင္ငိုခဲ့ေသးတယ္ေလ။

ေနာက္တခါ ငိုတာက ငါ့အလည့္ေပါ့။ ငါတို႕ အိမ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ၀က္မလြတ္ ငွက္ေပ်ာပင္ ကေပ်ာသီးကို နင္စားခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ ၾကက္သြန္ လီွးတဲ့ ဓါးေလးနဲ႕ ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္လည့္ စီခုတ္ခဲ့ ၾကတာေလ။ ၀က္မလြတ္ ငွက္ေပ်ာခိုင္ေလးက ငါတို႕ အရပ္နဲ႕ အေနေတာ္ေလးေနာ္ ။ လက္ေတြ ေညွာင္းလွၿပီ ငွက္ေပ်ာခိုင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မျပတ္ဘူး။ ငွက္ေပ်ာခိုင္ ေသးေသးေလးကို နင္နဲ႕ ငါႏွစ္ေယာက္သား မႏိုင္မနင္းနဲ႕ မေနတုန္း ေခ်ာင္းထဲက အ၀တ္ေလွ်ာ္ ျပန္လာတဲ့ အေမက ေတြ႕သြားလို႕ အရိုက္ ခံလိုက္ ရတယ္ေလ။ ငါလည္း စပါးတိုက္ ကိုပတ္ေျပး ပါေသးတယ္။ အခုေလာက္ အေျပးမသန္ေတာ့ ရိုက္ခံလိုက္ရတာေပါ့။

နင္မသိလိုက္တာ တစ္ခုက နင္နဲ႕စိတ္ဆိုးသြားရင္ ငါမေနတတ္ဘူးဟ။ တစ္ခါက ဆိုရင္ နင္စိတ္ဆိုးသြားလို႕ အဲဒီညကေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ ဟုိလိမ့္ဒီလိ္မ့္ နဲ႔ လူးေနတဲ့ ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႕ မအိပ္တာလဲလို႕ အဖြားက ယပ္ခပ္ေပးရင္း ေမးတယ္။ ညေနက နင္ေဘာင္းဘီထဲမွာ ရႈးေပါက္ခ်လို႕ ငါကတုတ္နဲ႕ နင့္ကိုရိုက္လိုက္မိေတာ့ နင့္ကငါ့ကို မေပါင္(ေခၚ)ေတာ့ဘူး လို႕ေျပာသြားလို႕ပါလို႕ အဖြားကို ငါျပန္ေျပာျပတယ္။ ဒီေတာ့ အဖြားက မဟုတ္ပါဘူး သားသားကို သူက ေပါင္(ေခၚ)မွာ ပါတဲ့ ဖြားဖြားကို လာေျပာသြားတယ္ လို႕ေျပာ မွ ငါစိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ငါ့အဖြား အခုခ်ိန္ထိ မေသ ေသးပါဘူး နင္ႀကံဳရင္ ေမးၾကည့္ပါ။ အခုခ်ိန္ ထိလဲ ငါ့ကို အဲဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စတုန္း။ ငါကို သံုးတန္းေလးတန္း တုန္းက အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးစရင္ ငါေအာ္ ငိုလိုက္တယ္ ရွက္လို႕ ။

နင္နဲ႕ငါ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ အဲလိုသာ ေနခြင့္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ငါတို႕ ေတြခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကမလား။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ အတူ မေနခဲ့ရရင္ေတာင္ စာေရးတတ္ တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကြဲကြာခဲ့ရင ္နင္နဲ႕ ငါစာခ်င္းဆက္သြယ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကမွာပဲ။ နင္နဲ႕ ငါခြဲခြာရတဲ့ေန႕ ငါဒီေန႕ အထိမေမ့ပါဘူး ….. ….. …..

ရထားသံၾကားရင္ နင္နဲ႕ ငါ အိမ္ထဲကေန ေျပးထြက္ၿပီး ရထားႀကီးကို တာ့တာ တာ့တာ ဆိုၿပီး လက္ျပခဲ့ၾကတယ္ေလ။ တခ်ိန္က ေပွ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ျပႏုတ္ဆက္ ခဲ့တဲ့ရထား ႀကီးေဘးမွာ ငါ့တို႕ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ ၾကတယ္။ ငါအတင္း လိုက္ခ်င္တယ္ ေျပာလြန္းလို႕ အေမေတာင္ မ်က္ရည္ေတြ က်တယ္။ နင္မေမ့ ေသးဘူး ဆိုရင္ ဘူတာရံုထဲမွာ ေအာ္ငိုေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေျပာင္ေနတဲ့ ေခါင္းထိပ္က ပလာစတာ ကပ္ေလးကို မွတ္မွိဦးမွာပါ။

ငါ့အမရဲ႕ ခ်ာလီထီးရိုးထဲက ပလပ္စတစ္ အျမဳတ္လုံးေလးေတြကို ေဘာ့လံုးလို႕ ထင္တဲ့နင္က လိုခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတယ္ေလ။ ခ်ာလီထီကို သနပ္ခါး ေက်ာက္ျပင္ေပါမွာ တင္ၿပီး သနပ္ခါတုန္းနဲ႕ ငါထုကြဲ လိုက္တယ္။ အသံၾကားေတာ့ ငါ့အစ္မေရာက္လာၿပီး ငါ့ေခါင္းကို သနပ္ခါးတုန္းနဲ႕ ေတလိုက္ ေတာ့တာေပါ့။ ငါေခါင္းက စီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး နင္ပါငါနဲ႕ ေရာငိုခဲ့တယ္။ ေသြးေတြကို ေၾကာက္လို႕ ငိုတာလား ငါ့ကို သနားလို႕ ငိုတာ လားဆိုတာေတာ့ ငါလဲမေျပာတတ္ဘူး။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး နင္တို႕ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ နင္ထြက္သြားတဲ့ ေန႕က ေမကငါ့ကို ေျပာတယ္ ျပန္လာမွာပါတဲ့။

နင္မရွိတဲ့ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ဟာ ငါ့အတြက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာႀကီးပဲ။ နင္ျပန္လာမွာပါ လို႕ အေမက ေျပာထားေတာ့ နင္တို႕ အိမ္ကို မိုးလင္းရင္ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္မိတယ္။ ငါကေတာ့ ျပန္လာႏိုး ျပန္လာႏိုးနဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ ေပမယ့္နင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။

အခ်ိန္နဲနဲ ၾကာလာေတာ့ အလံုးပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေန လိုက္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ၀ိုင္းစၾကတာကိုရွက္လို႕ နင့္မိဘေတြ အေၾကာင္းကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ ငါမေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ငါနင့္ကို ေမ့သြားၿပီ လို႕ထင္ထားေပမယ့္ ဒီအမွာရြတ္ေလး ဘာေၾကာင့္ရတာ ဘာလိမ့္ လို႔စဥ္းစာမိကာမွ နင့္အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ၀တၳဳဇတ္လမ္း ေတြထဲကလို နင္ငါ့တို႕ နယ္ကို တစ္ခါျပန္လာၿပီး ငါ့ကိုရွာ ဦးမလားလို႕ ေတြးလိုက္ မိပါေသးတယ္။ နင္လဲ ငါ့တို႕ ေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္လာမရွာသလို ငါကိုတိုင္လဲ နင့္ကို မရွာျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕မွာ ငါနင့္ကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာသြားမွာပါ။

နင္ရွိတဲ့ ေနရာကို စံုစမ္းၿပီး လာရွာမဲ့ ငါကို နင္ကိုတိုင္ေရာ ေမွ်ာ္ေနေလမလား . . . . . .

Read More...

Summary only...

ေသဒဏ္

ေစာင့္ေနခဲ့တာလဲ ၾကာၿပီ
နာခံရန္လဲ အဆင့္သင့္ပါ

တရားသူႀကီးရယ္
ကၽြန္ေတာ့ကို စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္ပါေတာ့
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျမန္ဆံုးေပါ့

ရက္ခ်ိန္းလား
ေတာင္းပန္ပါရေစ ထပ္ေရႊ႕ပါနဲ႕

ေသဆိုရင္
အခုပဲေသလိုက္ပါမယ္
ေစာင့္စားေနရတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ
အေညွာင္းမိေနၾကၿပီ

တရားသူႀကီး စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္သည္

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး
အာဏာပကြက္သားေတြ ကၽြန္ေတာ့ကိုဆြဲေခၚသြားတယ္

သံေယာဇဥ္ ေတြကိုကြင္းလုပ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို ႀကိဳးေပးသတ္လိုက္ၾကတယ္

အဲဒီေန႕က မတ္လ ၂၀ ရက္ ၁ နာရီနဲ႕ ၃၅ မိနစ္ ၂၀၀၇ ႏွစ္အတြင္းမွာေပါ့

Read More...

Summary only...

မူးခ်င္လုိ႔

ငါ အရက္မေသာက္ တာၾကာၿပီ

ဘုရား မႀကိဳက္လို႕လဲမဟုတ္ဘူး

အေမမႀကိဳက္လို႕ လဲမဟုတ္ဘူး

ငါ ကိုယ္တိုင္မႀကိဳက္လို႕

ဒီေန႕ေတာ့ ငါ ေသာက္လိုက္တယ္

ဘာျဖစ္လို႕လဲ လို႕ေမးရင္

မူးခ်င္လို႕ ။

မူးျခင္းသည္ ေထြ၏

ေထြသည့္အခါတြင္ ဘာကိုမွ်မသဲကြဲေတာ့

အဲဒီလ္ိုပဲ ငါ့ရဲ႕ ပစၥဳပၸံံ ကာလကို

သဲသဲကြဲကြဲ မသိခ်င္ေတာ့လို႕

အေတြးေတြကို အရက္နဲ႕ ေဖ်ာ္လိုက္တယ္ ….

လံုး၀ေရမေရာဘူး။

Plz ………………. လူဦးေနာက္ကို ကြန္ပ်ဴတာ မွတ္ဥာဏ္ေတြလို မလိုတဲ့ အပိုင္းေလးတင္ ကြက္ၿပီး ဖ်က္လို႕ ရတဲ့ ေဆာ့၀ဲ ရွိရင္ လမ္းညႊန္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ပါရေစ

Read More...

Summary only...

ရံုးခ်ိန္းတဲ့ေန႕

မနက္ျဖန္ဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ ရုံးမိန္႕ခ်မဲ့ေန႔ပါ

ငါကံေကာင္းမလား ကံဆိုးမွာလား
ငါကိုယ္တိုင္ မသိပါဘူး

အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ေနသူငါ့အတြက္
ရင္ေတြခုန္လ်က္ေပါ့

မနက္ျဖန္ရယ္ အျမန္လာပါ
ရက္စြဲေတြကို ခုန္ေက်ာ္လို႕ရေအာင္
ငါ့အျဖစ္က သိပၸံဇတ္ကာား မဟုတ္ျပန္ဘူး

ငါ့မွာ ေရွ႕ေနေတြ မရွိဘူး
သက္ေသေတြ မရွိဘူး
အဲဒီအမႈကို ငါႏိုင္ဖို႕ လဲမလိုဘူးေလ

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့
ငါဟာ
အျပစ္ရွိတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ပါ

တရားသူႀကီးေရ ကၽြန္ေတာ္ေျဖင့္ခ်က္ေပးမယ္
တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္
ဥပေဒပုဒ္မ ၁၅၀၀ ကိုက်ဴးလြန္ခဲ့မိပါတယ္
တစ္သက္တစ္ကၽြန္း သာခ်လိုက္ပါ
ႏွလံုးသား ေထာင္ထဲမွာ ထာ၀ရ အိပ္စက္ပါရေစ

Read More...

Summary only...

ငိုမလား ရယ္မလား

တစ္ခါတုန္းက အညွာက လူေတြ အုပ္စုလိုက္ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဘူးလာ ၾကတယ္။ အဲလို ဘုရား ဖူးလာၾကတာ ဆူးေလ ဘုရားကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ အုပ္စု ဆူးေလ ဘုရားမွာ ဘုရား ဖူးၿပီးေတာ့ အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္က ဘုရာဖူး အုပ္စုနဲ႕ ကြဲသြားတယ္။ အဖြားႀကီးလဲ မသြားတတ္ မလာတတ္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြား လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီး ကိုေရာက္သြားတယ္။
ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီး ထဲမွာ အဖြားႀကီးက ေယာာင္နန နဲ႕ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာ ရမွာလဲ မသိဘူး ျဖစ္ေနရွာတယ္တာေပါ့။အဲဒီမွာ ဘူတာက လူေတြက အဖြားႀကီးကို ေခၚၿပီး ေမးတာ ေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သြားမွာလဲ ဘယ္ကလဲ လို႕ ၀ိုင္းၿပီး ေမးၾကေတာ့ အဖြားႀကီးက မေျဖႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘူတာက လူေတြက အဖြားႀကီးကို ေမးလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ သိတဲ့လူ မရွိဘူးလားလို႕။ အဲဒီေတာ့ အဖြားႀကီးက ခဏေလာက္ စဥ္းစာၿပီး ေ၀ဠဳေက်ာ္ကို သိတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ့အဲဒီေတာ့ ဘူတာကလူေတြက ေ၀ဠဳေက်ာ္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို စံုစမး္ၿပီး ေ၀ဠဳေက်ာ္ ႀကီးကို ဖုန္းဆက္ ေခၚလိုက္တယ။္
ခဏေလာက္ေနေတာ့ ေ၀ဠဳေက်ာ္ႀကီးက ကားနဲ႕ေရာက္ခ်လာတယ္။ ေ၀ဠဳေက်ာ္က ဘူတာကို ေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ လဲကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အသိ လို႕ေမးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘူတာက လူေတြက အဖြားႀကီးကို ျပၾကတယ္။ ဘူတာက လူေတြ ျပတဲ့ အဖြားၿကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဠဳေက်ာ္က မသိပါဘူးလို႕ ျငင္းလုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အဖြား ႀကီးက ဘာေျပာ လိုက္သလဲဆိုေတာ့ ........
ေရာေမာင္ မင္းမွာ ငါ့ကို ဘယ္ႏွယ္မသိဘူးလို႕ ေျပာလိုက္ရတာလဲ ငါမွာ မင္းကို ညတိုင္း တစ္ဆယ္ တစ္ဆယ္ ေပးေပးၿပီး ၾကည့္ေနတာေလ ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား လို႕အညွာေလသံနဲ႕ေျပာလိုက္ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဘူတာ လူေတြေရာ ေ၀ဠဳေက်ာ္ေရာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ဆိုသလို ပြဲက်ေအင္ ရယ္လိုက္ၾက ရပါေတာ့ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေ၀ဠဳေက်ာ္ကပဲ အဖြားႀကီးတည္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို စုံစမး္ၿပီး လိုက္ပို႕ ထားခဲ့ရပါတယ္။
မိတ္ေဆြ သင္လည္း ကိုရီးယားေရာက္လို႕ မ်က္စိလည္ၿပီး ဘယ္မသြား ဘယ္မလာတတ္ ျဖစ္ေနရင္ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ အထက္ပါနည္း အတိုင္းက်င့္သံုးပါ ေလ။

Read More...

Summary only...

ေက်းဇူးတင္ရ်ိျခင္း

ပုဂံကို ေက်ာ္ခြနည္းသင္ေပး ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးကို အထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္ရွိေနပါေၾကာင္း

Read More...

Summary only...

ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းေထာက္ တစ္ဦး၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

ကဲဗ်ာ ဒီတခါေတာ့ အယ္ဒီတာမင္း က သႀကၤန္ အတင္းေတြ (မွားလို႔) သတင္းေတြ နဲ႕ အတူ သတင္းေဒါက္ မွားျပန္ပီ သတင္းေထာက္ ေတြရဲ႕ သႀကၤန္အေပၚ ခံစားခ်က္ေတြပါ ေရးေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုလို႕ လာျပန္ပါတယ္။ ငါ ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းေထာက္ ႀကီးပဲလို႕ အိုက္တင္ခံ ေနခ်င္ေပမယ့္ သနားစဖြယ္ အယ္ဒီတာရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ငွဲ႔ကြက္လို႔ သႀကၤန္တြင္း ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္ေဖာက္ေရးေပး လိုက္ပါတယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခပ္ငယ္ငယ္က သႀကၤန္ေရာက္ရင္ တူးပို႕တူးပို႕ ဆိုင္းသံေလးေတြ ၾကားရတာေၾကာင့္ တူးပို႕တူးပို႕ သႀကၤန္ ရယ္လို႕ ေခၚၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဒံုဂြမ္ဒံုဂြမ္နဲ႕ ဒရမ္သံေတြ ေၾကာင့္ ဒံုဂြမ္ သႀကၤန္ျဖစ္ခဲ့ ရျပန္ပါတယ္။ ယေန႕ ဒီေဂ်ေတြ စီဆတ္ေတြ ဘီသမင္ေတြ လက္စြမ္းေၾကာင့္ တူးပို႕တူးပို႕နဲ႕ ဒံုဂြမ္ဒံု၈ြမ္ ေပါင္းမိသြားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ သႀကၤန္ကို တူးပို႕ဒံုဂြမ္ ဂ်န္ဂ်န္ လို႕နာမည္ ေပးရင္ ေကာင္းမလားလို႕။

အဲလို တူးပို႕ဒံုဂြမ္ သံေတြက ေဖဖာ္၀ါရီလ ကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ေနရာ အႏွံ႔မွာ ၾကားေနရပါၿပီဗ်။ သတင္းေထာက္ ဆိုတာလဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ အရိုးနဲ႕ အသားနဲ႕ အေသြးနဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ ထားတဲ့ လူေတြပဲမို႔ ဂီတ သံဇဥ္ေလးေတြ နားထဲ ၀င္သြားတာနဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ထဲမွာ သႀကၤန္ရနံ႕ေလးေတြက သင္းလို႕ေပါ့။

အဲလိုသႀကၤန္ရနံ႕ေတြ သင္းလာတယ္လို႕ ေျပာေတာ့ အလိုက္ မသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္က မင္းရေနတဲ့ အနံံ႔က ဘီယာနံ႔နဲ႔ မွားတာမ်ား မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ အဲလိုအဲလို လာေမးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ သိရင္လည္း တိတ္တိတ္ေန လွ်ာမရွည္နဲ႕ ဒါမ်ိဳးေတြ ဂ်ာနယ္မွာ ထဲ့ေရးရင္ သတင္းေထာက္ေတြ သိကၡာက် မွာေပါ့ကြလို႕ ေျပာလိုက္ ရပါေသးတယ္။

သႀကၤေရာက္ေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳမဒီကလွ်ာ ကလည္း အျပတ္ကဲမယ္ဆိုပဲ။ ႏွစ္ရက္က မဏၭပ္ ထိုင္မယ္ ေနာက္ဆံုးရက္မွာ ေလွ်ာက္လည္မယ္တဲ့ ဗ်။ အလိုက္မသိတဲ့ ပ်ိဳမဒီကို ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ သတင္းေထာက္ ကိုကိုက ညီမရယ္ အေမက လြမ္းတယ္ဆိုလို႕ ေတာျပန္ရမယ္လို႕ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ အဲလိုအဲလို ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းေထာက္ႀကီး ဘိုင္ျပတ္ေနတာကို မသိရွာေလေသာ ေတာက ေဆြမ်ိဳးေတြက သႀကၤန္ျပန္လာဖို႕ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္လို႔ေခၚေန ၾကျပန္ပါေသးတယ္။ သတင္းေထာက္က ပိုက္ဆံမရွိေပမယ့္ အာကေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ။ ညီေလးရယ္ အစ္ကိုမွာကြာ မိသားစု ေရးထက္ ၅၄ သန္းေသာ ျပည္သူေတြ သိသင့္ သိအပ္ေသာ သတင္းေတြ ေရးေပးရမွာမို႕ ျပန္မလာ ႏိုင္ေသးပါ ဘူးလို႕ ေျပာေနတုန္း Reception ထိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးက လမ္းစရိတ္ မရွိလို႕ မျပန္ရင္ မျပန္ဘူးေပါ့ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနေသးတယ္ လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္ ညီေတာ္ေမာင္ မၾကားေအာင္ တယ္လီဖုန္းခြက္ကို ကဗ်ာကယာ လက္နဲ႔အုပ္လိုက္ ရပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို အထူအပါး နားမလည္တဲ့ Reception ေပပဲ။

ကဲဗ်ာ ျပသနာေတြကေတာ့ ရွင္းသြားပါၿပီ။ ရွင္းစရာ က်န္ေသးတာက သႀကၤန္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းေထာက္ႀကီး ဘယ္သြားေနမလဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေနျပန္ရင္ မဒီကလွ်ာရဲ႕ ေဘးရန္က မေသးဘူး။ ေတာမျပန္ရင္ သူနဲ႔ မဏၭပ္ လိုက္ထိုင္ရမွာ။ ပိုက္ဆံလဲကုန္ ဘီယာလဲ ငတ္္။ ဘီယာ ဆိုတာကလည္း ၾကင္ရာမွာ မဒီကလွ်ာထက္ စီနီယာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ်ားေသာက္လို႕ ကိုယ္မေသာက္ရရင္ မအီမသာ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ သတင္းေထာက္ ေက်ာ္ႀကီးမွာ တစ္ကိုယ္ထဲ စဥ္းစား အေတြးေတြထဲမွာ အခ်င္းမ်ားလို႕ေနျပန္ ပါေတာ့တယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ။

ဘုန္းႀကီး၀တ္မလား။ ပိုဆိုးေတာေပါ့ ညစာပါ ငတ္မွာ။ တရားစခန္းဆိုရင္ ေကာ။ ေတာ္ပါ ဘီယာ မွေသာက္လို႔ မရတာ။ ေဟးေကာင္ စဥ္းစာေနာ္ မင္းမွာ ေရြးစရာ ဒီလမ္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ တစ္လမ္းက ပိုက္ဆံလဲကုန္မယ္ ဘီယာလဲ ငတ္မယ္။ ဒီလမ္းက ဘီယာေတာ့ ငတ္မယ္ ပိုက္ဆံမကုန္ဘူး။ အဲ …… မဆိုးဘူးဗ်ာ

ေနာက္ဆံုး ရရွိတဲ့ သတင္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းေထာက္ႀကီး တစ္ေယာက္ အလႈေငြ ထည့္စရာ မလိုပဲ ထမင္း အလားကား ေကၽြးမည့္ တရားစခန္းမ်ားကို လိုက္ရွာလွ်က္ရွိေန ပါေၾကာင္း ခိုင္လံုေသာ သတင္းရပ္ကြက္ မွ သိရွိရပါသည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သတင္းေထာက္မ်ားသည္ ဘီယာကို မ်ားမ်ား မေသာက္ၾကပါ။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခြက္သာ ေသာက္ပါသည္။ တစ္ခြက္မွာ တစ္ပီပါ ဆံ့ပါသည္။

Read More...

Summary only...

ဘာေၾကာင့္လဲ

စက္ရံု တစ္ရံုတြင္ အလုပ္သင္ အင္ဂ်င္နီယာေလး တစ္ေယာက္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ေနသည္။ သူသည္ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး စက္ရံု၏ ၀ါရာရိန္း ပိုင္းကို တာ၀န္ယူရသည္။ သူအလုပ္ ဆင္းၿပီး မ်ားမၾကာမွီ သူတာ၀န္ယူ ထာသည့္ အပိုင္းတြင္ ျဖဴး ျပတ္ေလသည္။ ျဖဴးကို ျပန္တပ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ျပန္ေကာင္း သြားသည္္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္တစ္ရက္ ေရာက္ေတာ့ ထပ္ျပတ္ျပန္သည္။ ျဖဴးကို ျပန္လဲလိုက္ျပန္သည္။ ေကာင္းသြားသည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ျပန္ျပတ္ျပန္သည္။ အလုပ္သင္ အဂၤ်င္နီယာေလး ကလဲ ျပန္တပ္ လိုက္ျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ျဖဴးဟာ ျပတ္လိုက္ ေကာင္းသြားလိုက္ ျပန္ျပတ္လိုက္ ျပန္တပ္လိုက္ နဲ႕ သံသယာ လယ္လို႕ေနပါေတာ့တယ္။

တစ္ခါတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ အဂတိ လိုက္စားမႈ မ်ားလြန္း ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ အစိုးရက အဂတိ လိုက္စားမႈ ပေပ်ာက္ေရး အစီမံတစ္ခုကို ခ်မွတ္လိုက္သည္။ ယင္းအစီမံတြင္ အက်င့္ပ်က္ ၀န္ထမ္းမ်ာကို တိုင္ၾကားရန္ တယ္လီဖုန္း နံပါတ္မ်ား ထုတ္ျပန္ ေပးထားၿပီး တိုင္ၾကားရာတြင္ အေထာက္ထား ခိုင္လံုပါက အလုပ္မွာ ထုတ္ပယ္သည္ အေရးယူ ေလသည္။ ယင္းကဲ့သို႕ အေရး ယူျခင္းေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား တစ္ေယာက္ ၿပီးတစ္ေယာက္သာ ထုတ္ပယ္ခဲ့ရသည္ အဂတိ လိုက္စား မူကေတာ့ ပေပ်ာက္ သြားျခင္းမရွိေပ။

တိရိစၥာမ်ားသည္ အေကာင္ေပၚ မူတည္၍ သေဘာသဘာ၀ ကြဲျပားခ်ားနား ၾကသည္။ သမင္တို႕ သည္မုတ္ ဆိုး၏ျမွား ထိပါက ေျခဦးတည့္ရာသို႕ တန္းေျပးသည္။ ေခြးဆိုးတစ္ ေကာင္ကို ေလွင္ထားၿပီး ခဲႏွင့္ပစ္ပါက ခဲကို ေဒါသတႀကီး လိုက္ကိုက္ေလ့ရွိသည္။ က်ားတစ္ ေကာင္ကို ျမွားႏွင့္ ပစ္ပါက မိမိကို ပစ္ေသာ မ်ားတံမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်င္း ကိုက္စား ပစ္တတ္သည္။ ျခေသၤ့ကို မ်ားႏွင့္ ပစ္ပါက မ်ားဦးတည္လာရာ အရပ္သို႕ တူ႐ႈသြား၍ ရန္သူကို ရွာေဖြတိုက္ ခိုက္ေလ့ရွိသည္။

တစ္ရက္ေသာ အခါတြင္ အလုပ္သင္ အင္ဂ်င္နီယာေလးက သူ႕အထက္က ၀ါရင့္ အင္ဂ်ီနီယာႀကီး ကို ျဖဴးႀကိဳးကို ဘယ္အရြယ္ေလာက္ တပ္ရင္ အခိုင္းဆံုး ျဖစ္မလဲလို႕ သြားေရာက္ ေမးျမန္းေလသည္။ ထိုအခါတြင္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးက စက္ရံုတြင္ ျဖဴးခဏဏ ျပတ္သည့္ အျဖစ္ကို သိရွိသြားၿပီး အင္ဂ်င္နီယာေလးကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္တာ့သည္။

ျဖဴးျပတ္တာကို ခဏခဏ လဲေနလို႕ ကေတာ့ ၀ါယာႀကိဳးေတြ သာကုန္သြားမယ္ ေနာက္ထပ္လဲ ျပတ္ေနဦးမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္တာလဲ ဆိုေတာ့ လိုင္းမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ တစ္ခုရွိေနလို႕ ေပါ့။ အဲဒီလို ျဖဴးျပတ္ ေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင့္အရင္း ျဖစ္တဲ့ လိုင္းခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ကို မရွာေသး သေရႊ႕ကေတာ့ ခဏခဏျပတ္ေနဦးမွာပဲ။

Read More...

Summary only...

ရယ္မလား ငိုမလား ေမ့ထားမလား

မိတ္ေဆြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားလား ၀မ္းမနည္းပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသးပါဘူး။ နာမည္ ဆင္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီေန႕ထုတ္ ေၾကးမံု သတင္းစာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ဖုန္းနဲ႕ လွမ္းလွမ္း ေနာက္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ စိုးေဇယ်ာထြန္း ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ နာမည္ဆင္တာပါ။ မတူပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ နာမည္က စိုးေဇယ်ထြန္း ပါ။ ယပက္လက္ ယပင္းမွာ သူက ေရးခ်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရးခ် မပါပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္း ေတြကလဲ သားေလး စိုးေဇယ်ာ အမွ်မွ်လို႕ ေနာက္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေအးကြာ ငါ့သားေတြအတြက္ အေမြ မထားႏိုင္ခဲ့တာကို အေဖ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ လို႔ျပန္ေနာက္တယ္။ အစပိုင္းကေတာ့ တကယ္ေပ်ာ္လို႕ ေနာက္ၾကရယ္ၾကတာပါ။ ေန႕ခင္းပိုင္း ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ရယ္သံေတြက အသက္မပါေတာ့ သလိုဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ရယ္ၾကည့္တယ္။ ရယ္လို႔ ရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ မရယ္ႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္ သြားပါ့လိမ့္။

ကၽြန္ေတာ့ဆရာက ေဟ့ေကာင္ မင္းက်ိန္းေၾကတာကြ တဲ့ သူကအားရ ပါးရ ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ဆရာ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမး ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ က်ိန္းေၾကရဲ႕လား . . . .

ဟုတ္ပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေၾကပါ ၿပီတဲ့ အဲဒီလို က်ိန္းေၾကတာက ဘယ္နႏွစ္ခံမွာလဲ။ ၁၀ ႏွစ္လား ႏွစ္ ၂၀ ႏွစ္ ၃၀ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီထက္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေက်ာ္ ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾသာ္ ငါတစ္ေန႕ ေသရဦးမွာပါလား။ ေသတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ အဲဒါထားလိုက္ဦး လူေသရင္ မိသားစု ၀င္ေတြ ငိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့ မိသားစု ၀င္ေတြ ငိုၾကမွာပါပဲ။ ၿပီးရင္ သတင္းစာမွာ ၀မ္းနဲေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာ ထည့္မယ္။ တစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ သတင္းစာ ထဲမွာ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ထည့္မယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ လြမ္းဆြတ္ေၾကင္းေပါ့။ အဲလို သတင္း စာမွာ ပါလာတဲ့ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ မိသားစု ၀င္ေတြ ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္ေနမလား။ လြမ္းဆြတ္ေနမလား ၀မ္းနည္းေနမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ အနည္းဆံုး အားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္စဥ္က ပံုရိပ္ေတြကိုေတာ့ ျပန္ျမင္ေနၾက ဦးမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းနည္း ငိုေၾကြး မေနေတာင္ ရယ္ႏိုင္ၾကမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါဆိုရင္ ဒီေန႕ သတင္းစာ ထဲမွာ ေၾကာ္ျငာပါ လာတဲ့ စိုးေဇယ်ာထြန္း ရဲ႕ မိသားစုကေရာ . . . . ေသခ်ာပါတယ္။ သူတို႔ မငိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သတိရ ၀မ္းနည္း ေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နာမည္ဆင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာကို ၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ ရယ္ေနၾကတာ တကယ္ျဖစ္သင့္လား . . .

ေကာင္းၿပီ မရယ္ရင္ေကာ ငိုေနရမွာလား သာမန္ေၾကာ္ျငာတစ္ခုလို ပဲေမ့ထားလိုက္မလား မိတ္ေဆြ ရင္းတစ္ေယက္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာလိုခံစား လိုက္ရမလား ဘာလုပ္လိုက္ရမလဲ

Read More...

Summary only...

စာမူေတြလက္ခံပါၿပီ

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာမူေတြကို စၿပီးလက္ခံပါၿပီ
အရင္ကေတာ့ လက္ခံစာမူူမ်ားကို တင္ထားတဲ့ ဘေလာ့ password ေတြကို အားလံုးသိ ေအာင္ ေၾကျငာထားဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ေပမယ္ အျပင္လူမ်ား ၀င္ေရာက္လာၿပီး အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ password ကို မေၾကျငာေတာပါ ဘူး။ အားလံုးလည္း နားလယ္ေပးမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္ လင့္ပါတယ္။
ေပးပို႕ရမဲ့ email ကေတာ့ mmblogbook@gmail.com ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိဘေလာ့က ပို႕ေတြကို တင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ subject မွာ for 1 လို႔ေရးေပးရမွာျဖစ္ၿပီး ဦးစားေပးနံပါတ္မ်ား တပ္ကာေပးပို႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာ

Blogger url = koko.blogspot.com
Post ဦးစားေပး ၁ url = koko.blogspot.com/kgjkahjljlkhjj jlkjhgjlkjfdaljgkljg
ဦးစားေပး ၂ url = koko.blogsot.com/jklajglkkhj8hyeojrkgjalkmdfl ghmaljd

ဆိုၿပီး ပို႔ ၁၀ ခု ေပးပို႕ ႏိုင္ပါတယ္။ ၁၀ ခုဆိုတာ နည္းေနေသးရင္ ထပ္မံတိုးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မိမိဖတ္ဖူးတဲ့ blog ေတြထဲကေန စာအုပ္မွာ ပါသင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ post ေတြကိုေတာ့
Subject မွာ For 2 လို႔ေရးၿပီး
ဥပမာ
Blog url = http://nineninesanay.blogspot.com/2006/11/blog-post_10.html
ကေယက်ာၤးနဲ႕မိန္းမ ဆိုတဲ့ ပို႕ သည္ ေယာက္က်ားႏွင့္ မိန္းမတို႔၏ မတူညီတဲ့ ခံစာ မူကို ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပထားေသာ ပို႕ျဖစ္ပါသည္။
ေယက်ာၤးႏွင့္ မိန္းမတို႔ ၏ အခ်က္လက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာလူေနမူ စရိုက္ႏွင့္ ကိုက္ညီရံုမကပဲ မွန္ေနသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။

ေယာက်္ားေလးက ကြာရွင္းဖုိ႔ စကားကမ္းလွမ္းျခင္းသည္ မိန္းမကုိ စိတ္ကုန္လာျခင္း
ျဖစ္ျပီး မိန္းကေလးက ကြာရွင္းဖို႔ စကား ကမ္းလွမ္းျခင္းသည္ ေယာက်္ားက သူ႔ကိုမ
ခ်စ္မွန္း သိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ယင္းကဲ့သို႕ေတာ မတူညီေသာ စိတ္ထားႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ိကို ဒီပို႕မွာေတြ႕႕ရမွာပါ

လို႕ညႊန္းဆိုၿပီး
အေရအတြက္ အကန္႔အသတ္မရွိ ေပးပို႕ ေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္

ကဲစာအုပ္အတြက္ ဒီပို႕ဟာပါသင့္ မပါသင့္ဆိုတာကို သင္ကိုတိုင္ အကဲျဖတ္ေပးပါ
လိပ္စာကေတာ့
့http://mmblogbook.blogspot.com
http://mmblogbook2.blogspot.com
ေတြမွာ ၀င္ေရာက္ အကဲျဖတ္ေပးၾကပါ

Read More...

Summary only...

ငါေျပာ သလို

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဘိန္းစား တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဘိန္းစားသည္ ဘိန္းေလးစားလိုက္ ဘိန္းဖိုးရရံုေလး အလုပ္လုပ္ လိုက္ ေနာက္ဆံု ဘာမွ မရွိလွ်င္ ခိုးစားလိုက္နဲ႕ ေနသည္။ ယင္းဘိန္းစားတြင္ သားတစ္ ေယာက္ရွိသည္။ သူကိုယ္တိုင္က ဘိန္းစား ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႕သားကိုေတာ့ သူလို ဘိန္စား သူခိုး မျဖစ္ေစခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက ဆံုးမစကားမ်ား ေျပာၾကားေလ့ ရွိသည္။ သူ႕သားက တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ ေရာက္လာသည္။ သား၏ အျပဳ အမူ မ်ားသည္ တျဖည္း တျဖည္းခ်င္း ဖေအ ျဖစ္သူ၏ ေျခရာကို နင္းလာသည္။ ဖခင္ ျဖစ္သူက ဆံုမ ေပမယ့္ သားျဖစ္ သူဆီက အေဖ လည္းလုပ္ တာပဲ ဆိုေသာ ကြန္းပလိန္း ျပန္ျပန္ လာသည္။ ဒီေတာ့ ဖခင္မွာ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ဘိန္းကို မျဖတ္ႏိုင္ သားျဖစ္သူ ကိုက်ေတာ့ လည္း ဘိန္းစား မျဖစ္ ေစခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားကို ဘယ္လို ဆံုးမရမလဲ ဆိုတာ ေန႔စဥ္ နဲ႕အမွ် စဥ္းစားေနေတာ့သည္။

ေမာင္ေမာင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀က အင္မတန္ ေလးစား ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာ ႀကီး တစ္ဦး ရွိသည္။ သူကိုးတန္းႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ယင္းစာေရးဆရာ ႀကီး၏ စာအုပ္မ်ား ကို ဖတ္႐ႈကာ ဘ၀ ေအာင္ျမင္ လိုစိတ္မ်ား ထက္သန္ ျပင္းပ် ခဲ့ဘူးသည္။ သူ၏ အေရးသား မ်ားသည္ ဘ၀တြင္ ေအာာင္ျမင္ရံု မဟုတ္ဘဲ လူေတြႏွင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ရာမွာ တစ္ဘက္သားကို စိတ္ခ်မ္းသာ သြားေစဖို႔ ဘယ္လို ျပဳမႈ ေနထုိင္ သင့္သည္ ဆိုတာ မ်ိဳးေတြကို လည္းလမ္း ညႊန္ထားသည္ကို ဖတ္ရသည္။ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ေမာင္ေမာင္ မွာလည္း ဆရာႀကီးကို မေလး စားပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။

တစ္ရက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ဆရာ ႀကီးႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ပြဲေတာ္ တစ္ခုတြင္ ဆံုျဖစ္သည္။ နဂိုကပင္ ေလးစား ရင္းစြဲ ရွိေသာ ဆရာႀကီး ကို အျပင္မွာ ေတြ႕ရတာ ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ ၀မ္းသာ သြားသည္။ မိေလးစား ေသာ ဆရာႀကီးကို အျပင္မွာ ေတြ႕ခိုက္ ရိုေသ သမႈႏွင့္ သြားေရာက္ ႏုတ္ဆက္ လုိက္သည္။
အဲဒီေန႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အဲဒီဆရာႀကီး ေရးေသာ မည္သည့္ စာကိုမွ် မဖတ္ေတာ့ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ေမးေတာ့ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ရမွာ ဖီးငုတ္သြားလို႔ ပါလို႔သာ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ဘေလာ့က ပို႔ေတြ ကိုေပါင္းၿပီး စာအုပ္ ထုတ္ဖို႔ ရာအတြက္ ျပင္ဆင္ ခဲ့သည္။ ဘေလာ့ တြင္ေရးသား ေနသူမ်ား အားလံုးသည္ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီစာ အုပ္လုပ္ ျခင္းသည္ မည္သူတစ္ ဦးတစ္ ေယာက္ကမွ အက်ိဳး အျမတ္ရ၍ မဟုတ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေလးကို ပံုႏွိပ္ထားေသာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ တြင္ ပထမဆံုး ျမင္ေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အရသာကို စာေရးသူမ်ား ဘာႏွင့္ မွ်လဲႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ စာအုပ္ ေလးျဖစ္ေျမာက္ သြားျခင္းသည္ လူငယ္မ်ားတြင္ ဒီလို စြမ္းအင္ ေတြရွိေန သည္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ ျဖစ္ေျမာက္ ေရးအတြက္ ပါ၀င္ကူညီ ျဖင္းသည္ လူငယ္ တစ္စုကို ျမွင့္တင္ ေပးရာလည္းေရာက္ပါသည္။ ဒါ့ေၾကင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ ပံုႏွိပ္ေရး ကိစၥမ်ားကို လူငယ္ ဆိုင္ရာ စာေပမ်ာကို ေရးသား ထုတ္ေ၀ေနေသာ စာေရး ဆရာႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံု၍ စာအုပ္ အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဘက္က သူ႕စာအုပ္တိုက္ အမည္ကို ထုတ္ေ၀သူ အျဖစ္ သံုးျခင္း အတြက္ သူမ်ား နည္းတူ တန္ရာတန္ ေၾကးကို ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ယင္းစာေရး ဆရာ ႀကီးကို ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ စာမူေတြကို ဘယ္သူေတြ ေရးမွာလဲ ဆိုေတာ့ ဘေလာ့ အေၾကာင္း အရာမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့သည္။ ယင္းစာေရး ဆရာ ႀကီးသည္ ဘေလာ့ အခ်ိဳ႕တြင္ လက္ရွိ အစိုးရကို ဆန္႕က်င္သည့္ စာမ်ားေရး ၾကသည္ကို သိရွိ ထားပံု ေပၚပါသည္။ သူ႕စာအုပ္တိုက္ ထုတ္ေ၀သူ အမည္ခံ ၿပီးစာအုပ္ ထုတ္မည့္ ကိစၥကို ျငင္းဆို လိုက္ေတာ့သည္။ သူေရး ေနက် စာေတြထဲက လူငယ္ေတြ ကို တိုးတက္ ေစခ်င္ပါသည္ ဆိုေသာ သူကို္ ဘယ္လိုမ်ား အဓိပၸယ္ ဖြင့္ထားလဲ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ပါ။

ေမာင္ေမာင္က စာေရး ဆရာႀကီးကို ေတြ႕တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဆရာ့ စာအုပ္ေတြကို အၿမဲဖတ္ေန ပါေၾကာင္း ဘယ္စာအုပ္တြင္ ဆရာ ဘယ္လို ေရးခဲ့ေသာ စာသား မ်ားသည္ လူငယ္ မ်ားအတြက္ ဘယ္လို အက်ိဳးျဖစ္ ထြန္းေစပါ ေၾကာင္း ေျပာ ၿပီး စာေရး ဆရာႀကီး ကိုသြား ႏုတ္ဆက္ မိသည္။ စာဖတ္ ပရိတ္ သတ္မ်ား လာႏုတ္ ဆက္တာ မ်ားလို႔ ၿငီးေငြ႕ ေနပံု ေပၚေသာ စာေရး ဆရာႀကီးက ေမာင္ေမာင္၏ ေျပာဆို ႏုတ္ဆက္ မႈမ်ားကို အေရး ထားျခင္းမရွိ။ မေကာင္းတတ္၍ အင္း ေအာ္ အဲ ေအာ္ေအာ္ ေလာက္ သာျပန္ေျပာခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ......

အေဖ လဲလုပ္တာပဲ လို႕ ကြန္ပလိန္း ခဏခဏ တက္ေသာ သားျဖစ္သူ ကို ဘိန္းစားက ေျပာလိုက္ေတာ့သည္. . . .
ေဟ့ေကာင္ ငါေျပာ သလိုလုပ္ ငါလုပ္ သလို လိုက္မလုပ္နဲ႕

Read More...

Summary only...

ပိုးထည္ႏွင့္ စပါး

အခ်ိန္ကာား ၁၉၄၅ ခု ဂ်ပန္ေတြ စစ္ရႈံးၿပီး ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာခ်ိန္

ဂ်ပန္ စစ္သား တစ္ဦးသည္ ရြာသား မ်ားကို လက္အုပ္ခ်ီ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွစ္ခိုးကာ ဂ်ပန္လို ေျပာေနသည္။ ရြာသား မ်ား၏ လက္မွာက ဓားကိုယ္စီ ႏွင့္။ သူ႕အသံမွာ သိမ္၀င္ လွ်က္ရွိသည္။ သူ႕ေဘး နားမွာ ေနမေကာင္း၍ မထ ႏိုင္ေသာ သူ႔၏အစ္ကို ေတာ္သူ ဂ်ပန္စစ္ သားမွာလည္း လဲေလွ်ာင္း ေနရာက ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၀ိုင္းရံ ထားေသာ ရြာသား မ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ရည္ မ်ားကလည္း က်ဆင္းလွ်က္။ ဂ်ပန္ စစ္သား ႏွစ္ဦးသည္ သူ႕တို႕ကို မသတ္ရန္ အတြက္ ရြာသားမ်ားအား ေတာင္းပန္ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ဂ်ပန္တပ္စု တစ္ခုသည္ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ရွိ ရာဆီသို႔ ေတာလမ္း ခရီးအတိုင္း ဆုတ္ခြာ လာစဥ္ စစ္သား တစ္ဦးမွ ေနမေကာင္း၍ ဆက္မလိုက္ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ က်န္ထားခဲ့ရာ ညီျဖစ္သူပါ ေနမေကာင္းေသာ အစ္ကို ႏွင့္ ေနရစ္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ စစ္သား ႏွစ္ဦး ေတာထဲ တြင္က်န္ ထားခဲ့ ေၾကာင္းကို အနီးနားရွိ ရြာသားမ်ား သိရွိ သြားခဲ့ၿပီး သတ္ရန္ လိုက္လာ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

လက္အုပ္ ခ်ီထားတဲ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ လက္ကို ရြာသား တစ္ေယာက္ ခုတ္ျဖတ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ မထႏိုင္လို႔ သစ္ပင္ရင္း မွာလွဲေနသာ ဂ်ပန္ အစ္ကိုက လူးလဲ ထလာၿပီး သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယက္ကို မသတ္ဖို႔ရာ ဒူးေထာက္ၿပီး ရွိခိုးရွာတယ္။ ပါးစပ္ေန ဂ်ပန္လို ေျပာတာလဲ စံုေနတာပဲ။ အဲလို ၀ပ္ၿပီး ရွိခိုးေနတဲ့ ဂ်ပန္ ေခါင္းျပန္ အေထာင္မွာ ေနာက္ရြာ သားတစ္ ေယာက္က ဓားနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ ခ်လိုက္တယ္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ လံုးေသေရာ။

အဲဒီတုန္း ေတာ့ကြာ လူငယ္လည္း လူငယ္ ဂ်ပန္ကို မုန္းတီး စိတ္ ကလည္း ျပင္းေနေတာ့ သံသယာကို ေၾကာက္ရ ေကာင္းမွန္း မသိဘူး သနားဖို႔ ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္ တို႔အဖြားရဲ႕ အစ္ကို အႀကီးဆံုးက ေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗမာေတြ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္ ေတြကို မုန္းတီး ေနၾကသည္။ ဂ်ပန္မ်ား သည္ဗမာ ေတြအေပၚ မတရား အႏိုင္ က်င့္ၾကသည္။ ဖ်က္ဆီး သတ္ျဖတ္ ခံရတဲ့ ဗမာ တိုင္းရင္း သူေတြ တိုင္းရင္း သားေတြ ကလည္း နည္းလွ သည္မဟုတ္။

သို႔ေသာ္ . . .

အခုလို အညံ့ခံ အ႐ႈံးေပးေနတဲ့ သူကို အခုလို သတ္လိုက္တာ သင့္ေတာ္ရဲ႕လား။ ကိုယ့္ေဆြ မ်ိဳးသား ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ သတ္ျဖတ္ ခဲ့တာက သူတို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ တျခား ဂ်ပန္ေတြ။

အဲလို သတ္တာ ျဖစ္သင့္ပါ ရဲ႕လား

တကယ္ေတာ့ အဒီ အျဖစ္ အပ်က္ အပါ၀င္ အျခားေသာ ၀မ္းနည္း ဖြယ္ရာ အျဖစ္ ပ်က္မ်ားသည္၊ စစ္ ဟုေခၚေသာ ေၾကာင္းတရား တစ္ခု၏ ေနာက္ဆက္ တြဲမ်ားသာ ျဖစ္ၾက ပါေတာ့သည္။

ပိုးထည္ႏွင့္ စပါး

စစ္လက္နက္ေတြ အရည္က်ိဳၿပီး

လယ္ယပစၥည္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ရင္

ေတာေျမရိုင္းေတြ ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာလိမ့္မယ္။

လုလင္ငယ္ေတြ ထြန္ေတြႏြားေတြနဲ႕

မအားမလပ္ ရွိၾကမယ္

လံုမငယ္ေတြ ပိုးမ်င္ေတြနဲ႕

မအားမလပ္ရွိၾကမယ္။

စစ္သားေတြအတြကိ ငိုေၾကြးေနစရာ

မလိုေတာ့ပါဘူး။

ေယာက်ာၤးေတြက ထြန္ယက္ၾက

မိန္းမေတြက ယက္ကန္းယက္ၾက

အဲဒီအခါ ျပည္သူေတြရဲ႕ႏုတ္ခမ္းမွာ

ေတးသံ ျပန္ေပၚထြက္လိမ့္မယ္

တူဖူ

TU Fu

712-770

တရုပ္ စာေပ ပညာရွင္

Read More...

Summary only...

အိမ္မက္ခြင့္

ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြနဲ႔

ဘယ္ေန႕ ေရာက္လာမလဲ။

ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕

ဘယ္လို ဖြင့္ဟရမွာလဲ။

ဘယ္အခါ ဘယ္ေတာ့မွ

ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္အခါမွ

မေ၀းခ်င္ ပါဘူး။

စကားေလး တစ္ခြန္သာ

ေျပာခြင့္ရွိေသးရင္ ခံစားခ်က္ေတြ

အသက္၀င္လာဦးမလား။

ျပန္မဆံုႏိုင္တဲ့ စည္းရဲ႕ တစ္ဘက္စီမွာ

ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ရပ္ၾကည့္ေနရင္နဲ႕ပဲ

အခ်စ္ရဲ႕နိဂံုး အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့မွာလား။

တမာပင္ႀကီးေတြ ၿငိမ္သက္ေနၿပီ

ေအးျမတဲ့ေလႏုေတြကေရာ ၾကား၀င္မေစ့စပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

တ၀ီ၀ီမည္ေနတဲ့

ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သံေတြနဲ႕ ေက်ာကၠာလမ္းမႀကီးကေရာ

ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ေသးလို႔လဲ။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ

အတၱေတြ မာန္မာနေတြ ဂုဏ္ပကာသနေတြ နဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာ မဟုတ္ သလို

အတၱေတြ မာန္မာနေတြ ဂုဏ္ပကာသနေတြ ကို အားၿပိဳင္ ဖို႔ရာ အတြက္ ေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။

အခ်စ္ ဆိုတာ ခံစား ခ်က္ေတြ ကို တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀ၿပီး ႏွစ္ဦးသား ညီမွ်စြာ ခံစား ဖို႕ေလ

ခ်စ္သူ ေရ ေက်းဇူး ျပဳၿပီး မင္းမာန္မာန ေတြကို တမာပင္ ေအာက္မွာ ျမဳတ္ႏွံပါ အတၱေတြကို ထရံၾကားမွာ ထိုးထား ခဲ့ပါ။ နံေစာ္ ေနတဲ့ ဂုဏ္ပကာသန ေတြကို ေဆးေၾကာဖို႔ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ထဲ ကို စီး၀င္ခဲ့ပါ။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြကို တိုးမိရင္ ထြက္လာမယ္ ေတးသြားေတြ ကို ကူးတို႕ငွက္ေတြ ႀကိဳေနၾကတယ္။ ေပါင္းစပ္ ျခင္းရဲ႕ ဒက္ဖေနးရွင္း ကို ေရေပ်ာ္ ငါးေတြ သီဆို ေနၾကၿပီ။ အိမ္မက္ ေတြကို လန္႕မႏိုးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တံခါးအုိ ကို လာမေခါက္ ၾကပါနဲ႕ ငါ ဆက္ၿပီး အိပ္စက္ ပါရေစ

Read More...

Summary only...

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ

အခ်စ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခံစား ၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူဟာ ျဖဴသလား မဲသလား ခ်ိဳသလား ခါးသလား။ သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ ေပးဆပ္တာေတြ ရယူတာေတြ ျပန္ေတာင္း တာေတြ ျပန္ေရာင္း တာေတြ၊ အဲဒါေတြကို စိတ္၀င္ စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ တာက ေဘာလံုး ဆိုရင္ လံုးမယ္။ ခဲတံ ဆိုရင္ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာ ေလးေနမယ္။ စီးကရက္ ဘူးဆိုရင္ ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ ရွိမယ္။ အဲဒါ မ်ိဳးကို သိခ်င္တာ။ အခ်စ္ ဆိုတာေရာ ဘယ္လို ပံုလဲ…….

ေဟ့ေကာင္ ထထ

ႏႈးညံ့ ေႏြးေထြး တဲ့အရာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ကို လာလုပ္ႏိုးတယ္။ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ ထဲမွာ မဲေနတာပဲ ဘာမွ သဲသဲ ကြဲကြဲ မျမင္ ရဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာတယ္ အခ်စ္ ဆိုတာ သူပဲ တဲ့……..

ဒီေခတ္ ႀကီးမွာ လူလိမ္ေတြ ဒီေလာက္ ေပါေနတာ ခင္ဗ်ား ေျပာတာကို ဘယ္လို ယံုရ မွာလဲ။ အမွန္တိုင္း ေျပာပါ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ

မင္း သိခ်င္ ေနတဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာ ငါပဲေလ

ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက အခ်စ္လို႔ ေျပာတာလဲ

ငါကေျပာတာ

သူေျပာေျပာ ဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့ နားကို ထပ္တိုး လာၿပီး ပြတ္တယ္။ သူရဲ႕ အထိ အေတြ႕က ႏႈးည႔ံ ၿပီး ေႏြးေထြး ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။

ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား အခ်စ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဘာနဲ႔ သက္ေသ ျပမွာလဲ

မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ ငတံုးပဲ

ဘာဆုိင္လို႔ လဲဗ်

ကိုယ့္ ေဘးနားမွာ အခ်စ္ တစ္ခုလံုး ေရာက္ေန တာေတာင္ ဘယ္လို အသံုး ခ်ရမလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားပဲ ….

ခင္ဗ်ားကို အခ်စ္ စစ္ပါတယ္ လို႔ ဘယ္သူက အာမခံ ေပးထား လို႔လဲ

ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ မင္းက ငတံုး ပါဆို

ခင္ဗ်ား လြန္လာၿပီေနာ္…. ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္

သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ေနာက္ထပ္ ပြတ္သပ္ ျပန္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အထိေတြ႕ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေတြေ၀ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူး တာက အခ်စ္ ဆိုတာ ႏူးညံ့တယ္ ေႏြးေထြးတယ္ အလံုး အထည္ ေဖာ္လို႔ မရဘူး။ ဟာ . . ဒါဆိုရင္ ဒီေကာင္က အခ်စ္ရဲ႕ ၀ိေသသ ေတြနဲ႔ ကိုက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဟာ ဘယ္လို အနံ႕ ရွိတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္၀ိေသသ မွာမွ ေဖၚျပ ထားတာ မရွိ ၾကဘူး။ ဒါဆိုရင္ အခ်စ္မွာ ဘယ္လို အနံ႕ မ်ိဳးရွိ ေနမလဲ။

အခ်စ္ ဆိုတာ ဘယ္လို အနံ႔မ်ိဳး ရွိသည္ကို သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္နမ္း လိုက္သည္

အခ်စ္ ဆိုတဲ့ ရနံ႔က. . . ခ်ဥ္စုပ္စုပ္နဲ႔ပါလား. . .

ဟာ . . . ဘာႀကီးလဲ

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ထ ကန္ထည့္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ

သိပ္မၾကာလိုက္ ပါဘူး ၾကားလိုက္ရတာကေတာ့

အေမ့ရဲ႕ ဆဲသံ

သူရဲ႕ ေရႊ၀ါ ေလးကို ကန္လို႔ တဲ့ေလ

Read More...

Summary only...

ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား

ေလာေလာဆယ္ siminar တစ္ခု ကို MICT မွာ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ Service+ က MD နဲ႔ အေသးစိေဆြးေႏြး ဖို႔ရာသူက ခရီးလြန္ေနလို႔ပါ။ Siminar ကိစၥကို ဒီတစ္ပတ္ အတြင္းမွာ ပဲ အၿပီး တင္ျပႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာမူေရြးခ်ယ္တဲ့ အပိုင္းမွာ တရားမွ်တမႈရွိေအာင္
၁။ blogspot ႏွစ္ခုထပ္တင္ၿပီး Username နဲ႔ Password ကို အားလံုးသိေအာာင္ ေျပာထားမယ္
၂။ တစ္ခုက ကိုယ္ရဲ႕ ဘေလာ့ထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးပို႔ ရွိတဲ့လင့္ ကို ေျပာၿပီး ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရပါမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ေတြထဲက စာအုပ္မွာ ပါသင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ ပို႔ေတြရဲ႕ လင့္ကို လာေရာက္တင္ ေပးရပါမယ္။ အေၾကာင္ျပခ်က္ ေပးရပါမယ္
၃။ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဒီစာကို လူေတြ ဘာေၾကာင့္ဖတ္သင့္တယ္ ဒီစာမွာ ဘယ္လို အားသာခ်က္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြရွိတယ္၊ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့
၄။ ဘာျဖစ္လာႏိုင္ေသးလဲ ဆိုေတာ့ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကေန ႀကိဳကလို႔ ကူးၿပီး တင္ထားပို႔ကို ဘေလာ္ကတစ္ ေယက္က မသိလို႕ စာအုပ္မွာ ပါသင့္ေၾကာင့္ ညႊန္းဆိုမိရင္ လည္း အဲဒီပို႔သည္ ျပည္တြင္းစာအုပ္မွာ မွီျငမ္း ကိုးကား ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္ ဆိုတာကို ပိုင္ရွင္ကေသာ္ လည္းေကာင္း သိသူတစ္ဦးဦးကေသာ္ လည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္ ေျပာျပေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၆။ ပါသင့္ေၾကာင္း တင္ျပထားတဲ့ပို႔ ေတြကို ေကာမင့္ေပးရာမွာ ေကာင္ပါတယ္ ဆိုတာ ေလာက္နဲ႔ မလံုေလာကပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို မိမိေကာ့မင့္ ေပးလိုတဲ့ ပို႔ ကစာသားမ်ာကို ကိုးကားၿပီး ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုလုပ္တာ အၾကမ္းဖ်င္းၾကည္ရင္ ရွတ္တယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ ၾကည့္ရင္ မရွတ္ပါဘူး။ နည္းေတာ့ အလုပ္ပို တာေပါ့။ အလုပ္ပိုတယ္ ဆိုတာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ အားတစ္ခုကို စိုက္ထုတ္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်ားမ်ား အလုပ္ လုပ္ေလ စာအုပ္က ပိုေကာင္းေလပါ ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ခံယူခ်က္ကေတာ့ စာအုပ္ကို ပီးပီးေရာ အျဖစ္ကေလး မလုပ္ျခင္ပါဘူး။ စာအုပ္ၿပီးသြား တာနဲ႔ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အဲဒီစာအုပ္က ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးေရာက္သလဲ ဆိုတာနဲ႔ပဲ ေအာင္ျမင္မူကို တိုင္းခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ဟာ ထြက္ၿပီးသြားရင္ လည္းခရီးမ်ားမ်ားသြားႏိုင္ေအာင္ စြမ္းအင္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔လိုပါမယ္။
စာအုပ္ကို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းႏႈန္းေတြ အၾကမ္းဖ်င္းစံု စမ္းထားပါတယ္။
စာအုပ္မွာ အေၾကာင္း အရာေတြ ခြဲဦးမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ စာအုပ္ရဲ႕ ဆိုဒ္ကို ဗလာစာအုပ္ ဆိုဒ္အရြယ္နဲ႔ စာမ်က္နွာ ၁၆၀ ထည့္ရင္ ပိုလွတယ္၊ ပိုသင့္ေတာ္တယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ( သင့္ဆႏၵကို ေျပာပါ ) ။ စာရြက္သားကေတာ့ ေကာင္းသန္႕ စာအုပ္ေတြ ကိုရိုက္တဲ့ စာရြက္ အတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္က် စရိတ္ အၾကမ္း

13 1/2" x 17 " = 8 ခ်ိဳး
စာမ်က္ႏွာ ၁၆၀ = ေဖာင္ ၂၀
စာအုပ္ေရ တစ္ေထာင္ အတြက္
စကၠဴ = ၁၁ ၁/၂ ထုပ္
မ်က္ႏွာဖံု အပ္ေပပါ လိုအပ္ခ်က္ = ၁၁၃ ရြက္
စကၠဴဖိုး =၂၈၇၅၀၀
မ်က္ႏွာဖုး စာရြက္ဖိုး = ၃၃၉၀၀
အဖံုးရိုက္ခ= ၁၃၀၀၀
အတြင္းရိုက္ခ = ၄၀၀၀၀
အတြင္းဖလင္ = ၆၇၂၀၀
အဖံုးဖလင္ = ၃၁၁၅
ခ်ဳပ္ခ = ၁၀၀၀၀
စုစုေပါင္း = ၄၅၄၉၁၅ + စာေပစိစစ္ ရံုးတင္စရိတ္ ၊ Proof Reader စရိတ္ + Layout ဒီဇိုင္း စရိတ္
အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ၆ သိန္း ေက်ာ္ဆိုတာ အနည္းဆံု ကုန္က် ဖြယ္ရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္တိုက္ တစ္ခုခုကို စာအုပ္ၿပီးသည္ အထိအပ္ရင္ ကုန္က်မဲ့ စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ လုပ္တဲ့စရိတ္ ကြာမကြာ ဆိုတာ စံုစမ္းေနပါတယ္။
ဆရာေကာင္သန္႕ ကေတာ့ ခရီးလြန္ေနလို႔ ေႏွာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနမွာ ျပန္ေရာက္ပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူစာအုပ္တိုက္ကို အပ္ၿပီလုပ္ခို္င္းရင္ ဘယ္ေလာက္ က်မယ္ဆိုတာ ေမးၾကည့္ပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာတပည့္လို ရင္ႏွီးတဲ့ စအုပ္တိုက္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ထပ္ၿပီး စံုစမ္းေပးပါမယ္။

Read More...

Summary only...

လူမသိ သူမသိ သို႔ေသာ္ သတၱိရွိသည္

အခ်ိန္ကား ၁၉၄၄ ခုႏွစ္
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ကို ျမန္မာျပည္သူေတြ မုန္းတီးနာက်ဥ္းေနခ်ိန္။ ဖိုးေသာက္ၾကာ ကအသက္ ၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေကာာင္း။
ေခာတ္ကာလကလည္း လူမွန္းသိတတ္စ ကေလးေတာင္ လြတ္လပ္ေရးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ေနခ်ိန္သည္။ လူတိုင္းလြတ္လပ္ေရး လို႔ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ ဖိုးေသာၾကာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေထာက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသား သံမဏိတပ္သား အဖြဲ႔ကို၀င္ခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးကို ေႀကြးေၾကာ္လုပ္ရွား ၾကရာမွာ လက္ေမာင္းမွာ ၀လံုး တံဆိပ္ေတြ ကပ္ထားတဲ့ `၀´ အဖြဲ႔၊ လက္ရုံးတံဆိပ္ကို သံုးတဲ့ လက္ရံုးအဖြဲ႔ ႏွင့္ အကၤ်ီ အစိမ္းေရာင္ကို ၀တ္ဆင္သည့္ သံမဏိေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ တို႔က လူသိမ်ားတဲ့ အဖြဲ႔ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဖိုးေသာၾကာ အေနျဖင့္ သံမဏိေက်ာင္းသား တပ္ဖြဲ႔ကို ၀င္ခဲ့တာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္အရ နားလည္ တတ္ကၽြမ္း၍မဟုတ္ မိမိေနထိုင္ရာ ေညာင္တုန္းတၿမိဳ႔လံုးရွိ ေက်ာင္းသားမ်ား အာလံုး သံမဏိေက်ာင္းသား အဖြဲ႔၀င္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ၁၃ ႏွစ္သား ကတည္းက ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အဖြဲ႔ ၀င္ခ်ိန္တြင္ ဖိုးေသာၾကာသည္ မိဘအုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္တြင္ရွိေသာ ကေလးတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္မ်က္ႏွာျပင္တြင္ မပါ၀င္ရဘဲ ၿမိဳ႔ေပၚတြင္ ေနထိုင္ၿပီး သတင္းေပးရေသာ အလုပ္ကိုသာ လုပ္ရသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဂ်ပန္အင္းအား ဘယ္ေလာက္ ၀င္လာသည္ ဘယ္ေနရာမွာ တပ္စြဲထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကေန ထြက္မည္ အစရွိသျဖင့္ စံုစမ္းသတင္းေပးရေသာ အလုပ္ကိုလုပ္သည္။
ဒီလိုသတင္းေပးရင္း ဖိုးေသာၾကာ သတိထားမိတာက ဂ်ပန္အုပ္စု ေရာက္လာတိုင္း ဗမာ သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္သူ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား ပါလာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ မသက္သာ၍ လိုက္ခဲ့ရသည္ ဟုေျပာျပေနသည့္ အလား မ်က္ႏွာမ်ား ျငိွးငယ္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီး မ်ားကေတာ့ သူ႕ဖေအက ေပးစားလိုက္သည့္ အလား ၿပံဳးၿပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဖက္ဆစ္ေတြကို လင္လုပ္ေနရတာ ဂုဏ္ယူေနသည့္အလား ေဆာင့္ၾကြား ေဆာင့္ၾကြား ႏိုင္လွသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ဂ်ပန္မ်ားသည္ လူျမင္ကြင္းမွာ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ေရခ်ိဳးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူတို႔ႏွင့္ပါလာေသာ ဗမာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သူတို႔ႏွင့္အတူ ၀တ္လစ္ စလစ္ ျဖင့္ပင္ ေရခ်ိဳးခိုင္း သည္ကိုလည္း ကိုေတြ႕ရသည္။
တစ္ရက္ေတာ့ G.H.S ( ယခု အ.ထ.က (၂) ေညာင္တုန္း ) ေက်င္းတြင္ ယာရီတပ္စြဲထားေသာ ဂ်ပန္တပ္၏ အင္းအား အေျခအေနကို တိတ္တဆိတ္ စံုစမ္းစဥ္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္အတူ ၀တ္လစ္စလစ္ အေနထားျဖင့္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ ဖိုးေသာၾကာ ကိုယ္တိုင္လည္း ကရင္ကျပား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကားေျပာသည့္ ေလယူေလသိမ္း ပံုပန္းသဏၭန္ မ်ားကိုၾကည့္၍့ ကရင္မေလး မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေသာၾကာစိတ္တြင္ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မေစာင့္စည္းေသာ ယင္းအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးကို ျဖစ္ႏိုင္ပါက ေျပး၍သာ သတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိမွာ လုပ္စရာတာ ၀န္မ်ားရွိေသးတာ ေၾကာင့္စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ရသည္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ထပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကရင္မေလးႏွစ္ဦးသည္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ဆရာ၀န္လည္း ပါလာသည္။ ဂ်ပန္ဆရာ၀န္ ႏွင့္ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးတို႔မွာ တပူးတြဲတြဲရွိလွသည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔ တစ္ေယာက္မွာ ၂၅ ႏွစ္ခန္႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသားျဖဴ၍ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ပါလာေသာ ကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သတင္းက တစ္ၿမိဳ႕လံုးတြင္ ေျပာ၍မဆံုး၊ ကာလသားမ်ား ကလည္း စုပ္သပ္လို႔ မဆံုးၾက။ ဒီလိုရုပ္ရည္ ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ အရြယ္ေကာင္း ေကာင္မေလးေတြ ငပုေကာင္မ်ားႏွင့္ တြဲေနသည္ကို အမ်ိဳးသားေရး အျမင္မရွိေသာ ကာလသားမ်ားပင္ ႏွေမွ်ာၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားတပ္စြဲၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာ။ ယင္းေန႔ညတြင္ ဂ်ပန္မ်ား ေညာင္တုန္း ၿမိဳ႕ ေဘးရွိ ပန္းလိႈင္ျမစ္ ( ယင္းျမစ္သည္ ရန္ကုန္ ျမစ္ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တို႔ ကို ဆက္စပ္ေပး ထားသည့္ ျမစ္တစ္စီး ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ တြင္လိႈင္ျမစ္ဟု ေခၚၾကသည္ ) အတိုင္း စုန္ဆင္းမည္ဟု ဖိုးေသာၾကာ သတင္းရသည္။ သတင္းက ခိုင္လံုသည္။ ယင္းအဖြဲ႔တြင္ လူအင္အားႏွစ္ရာခန္႔ ႏွင့္ လက္နက္ ဗံုးသီးမ်ား အပါ၀င္ၿပီး ရိကၡာျပည့္စံုသည္။ ညဦးပိုင္းတြင္ သေဘၤာငယ္ ရွစ္စီးခန္႔ ျဖင့္ ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ ကထြက္ခြာ သြားသည္ကို ဖိုးေသာၾကာ ကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတာထဲကအဖြဲ႔ကို သတင္းပို႔ရာတြင္ ခါတိုင္းလို ဆက္သား မလြတ္ေတာ့ပဲ ကိုယ္တိုင္ သြားသတင္းပို႔သည္။
ဖိုးေသာၾကာ ပါ၀င္ေသာ သံမဏိေက်ာင္သား တပ္ဖြဲ႔သည္ ဂ်ပန္သဘၤာမ်ား နံနက္တစ္နာရီ ခန္႔တြင္ ေရာက္ရွိ မည္ဟု ခန္႕မွန္းရေသာ ပန္းလိႈင္ျမစ္ကမ္းဘား တစ္ေနရာက ေစာင့္ေနၾကသည္။ ( ေရေၾကာင္းခရီး ထက္ ကုန္းလမ္း ခရီးက ပိုျမန္ပါသည္ )
ေသနတ္ မကိုင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဖိုးေသာၾကာ တစ္ေယာက္ လက္ေတြ ယားေနၿပီ။ ညတစ္နာရီက မေရာက္ႏိုင္ေသး။ ေစာင့္ရခ်ိန္ကို ၾကာလြန္းလွသည္ဟု ဖိုးေသာၾကာ ထင္ေနမိသည္။ ဖိုးေသာၾကာသည္ ငါးမွ်ားသူ တစ္ဦး ေဖာ့တံကို ဘယ္အခ်ိန္ျမဳတ္မလဲ ဆိုတာကိ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္အလား ဂ်ပန္မ်ား လာမည့္ ျမစ္ျပင္ဘက္ကို ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ လူက ၿငိမ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ထဲကမၿငိမ္လွ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္မ်ား အလာကို မေစာင့္ဘဲ ဂ်ပန္မ်ား ေရာက္ရာေနရာကို သြားေရာက္ တိုက္ခ်င္လွသည္။ ညတစ္နာ ထိုးၿပီ။ ဂ်ပန္ေတြ အရိပ္အေရာင္ ပင္မေတြ႕ရေသး။ ဖိုးေသာၾကာ စိတ္ေတြ ပိုလုပ္ရွားလာသည္။ ႏွစ္နာရီထိုးၿပီ ဂ်ပန္ေတြ ေရာက္မလာၾကေသး။ ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီးကြမ္းတစ္ရာ ညွက္ခန္႔အၾကာ ဖိုးေသာၾကာတို႔ႏွင့္ ေရလမ္းခရီး ႏွစ္နာရီခန္႕ သြားရမည္ဟု ယူဆရေသာ အကြာရွိ ပန္းလိႈင္ျမစ္တြင္း တစ္ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲသံ ႀကီးထြက္ေပၚလာသည္။ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္ အတူ မီးလံုးႀကီးမ်ား လည္း ေကာင္းကင္ထက္သို႔ တက္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲ သံမ်ားကိုလည္း ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ၾကားရျပန္သည္။ မီးလံုးမ်ားလည္း ယင္းေနရာမွ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ပင္ ထြက္ေပၚ လွ်က္ရွိေတာ့သည္။ ဖိုးေသာၾကာတို႔ လည္း မီးလံုးေပၚထြက္ ေပါက္ကြဲရာေနရာသို႔ ခ်က္ျခင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
ေပါက္ကြဲမႈက ထင္ထားသည့္အတိုင္း ဂ်ပန္သဘၤမ်ား မွပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္ မသိ သေဘၤအားလံုး ပ်က္စီးေနၿပီ။ ေသသူမ်ားလည္း ေသၾကၿပီ။ ေျပးသူမ်ားလည္း ေျပးၾကၿပီ။ မီေလာင္သေဘၤာမ်ားက ေရေပၚမွာ ေလာင္ကၽြမ္းလွ်က္။ သေဘၤာက မီးေလာင္သည့္ အခ်ိဳ႕အစိတ္ပိုင္းေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္း ေရထဲကိုေႀကြ ၾကေနၾကသည္။ မီးက ယန္းမ်ား ရွိသည့္ေနရာမ်ားကို ေလာင္သြားမိလွ်င္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထထေပါက္ကြဲသည္။ ဒီညေတာ့ ဖိုးေသာၾကာတို႔ အုပ္စု ေသနတ္ တစ္ခ်က္မွ မပစ္ပဲ ေအာင္ပြဲ ခံလိုက္ရသည္။
သေဘၤာေပါက္ကြဲ ရာက မေသပဲ ထြက္ေျပးသည့္ ဂ်ပန္စစ္သားအခ်ိဳ႕ကို ေနာက္ေန႔နံနက္မွာ ေဒသခံရြာသားမ်ားက ဖမ္း၍ ဖိုးေသာၾကာတို႔ အဖြဲ႔ကို လာၿပီးအပ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို သေဘၤာမ်ား ေပါက္ကြဲရျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ေမးေတာ့ . . . .
မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြာ အဲဒီကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ငါတို႔ သံမဏိေက်င္းသား အဖြဲ႔က။ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ေတြထဲမွာ သူလွ်ိဳထည့္ထားတာ
ရန္ကုန္က လာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္၏ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဖိုးေသာၾကာ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဒီကရင္မေလးေတြကို အရင္က ဖိုးေသာၾကာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္နာခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္မေလးေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ အသက္ကို အုပ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္ ပါ၀င္စေတး သြားခဲ့ၾကသည္။ ဖိုးေသာၾကာ အပါအ၀င္ ေညာင္တုန္း တစ္ၿမိဳ႕လံုး ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုး။ ဖိုးေသာၾကာ လည္းငယ္ေသးသူ တစ္ေယက္ျဖစ္သည့္ အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပး သြားေသာ ကရင္မေလးႏွစ္ဦးသည္ မည္သူ မည္၀ါ ျဖစ္သည္ကို မစပ္စုမိခဲ့။
အဲဒီညက ဂ်ပန္သေဘၤာ အုပ္စုထဲက တစ္စီးသည္ ေရလမ္းျပ၏ မကၽြမ္းက်င္ မႈေၾကာင့္ တူးေခ်င္းရြာႏွင့္ ဆီျဖဴကၽြန္းေက်းရြာ အၾကားတြင္ ေသာင္တင္သြားသည္။ အုပ္စုမကြဲေစရန္ အတြက္ ေသာင္တင္သည့္ သေဘၤာေဘးတြင္ က်န္သေဘၤာမ်ားလည္း ရပ္ေစာင့္ေပးရသည္။ ယင္းကဲ့သို႔္ လက္နက္သေဘၤာ မ်ားစုေနခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ကရင္မေလး ႏွစ္ဦးက ကိုယ္ကိုကိုယ္ အေသခံကာ လက္နက္မ်ားကို ေဖာက္ခြဲ ပစ္လိုက္သည္။
ယေန႔ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္ခ်ိန္ကာလတြင္ အသက္ေသြးမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕က လူေသေသာ္လည္း နာမည္မေသ ေသးသူမ်ား ရွိၾကသည္။ အမ်ားစုက စစ္ေျမျပင္မွာ လူမသိသူမသိ တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္ကို ေပးလႈခဲ့ ၾကသည္။ ကရင္မေလး ႏွစ္ေယာက္လို လူမသိသူမသိ အသက္ေပး ခဲ့ၾကသူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရွိခဲ့ မည္မသိ။ သို႕ေသာ္ . . . . သူတို႔ သတၱိရွိ ၾကပါသည္
ဤျဖစ္ရပ္မွန္ သမုိင္းေႏွာက္ခံကို လြတ္လပ္ေရး ေမာ္ခြန္း၀င္ ဒုတိယအဆင့္ ဦးခင္ေမာင္ေလး ကေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးခင္ေမာင္ေလးသည္ စစ္ႀကိဳေခာတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္း ခ်ိန္ကာလက တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး စစ္ၿပီးေခာတ္ႏွင့္ လြပ္လပ္ေရး ရၿပီးေႏွာက္ပိုင္တြင္ သတင္းစာသမား တစ္ဦးအေနျဖင့္ သတင္းေဆာင္း ေပါင္းမ်ာစြာကို ဖိုးေသာၾကာ ( ေခာတ္ + မိုး ) အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ယခုအခါတြင္ သူ၏သတင္းေထာက္ တစ္သက္တာ အေတြ႔ႀကံဳကို စာအုပ္ထုတ္ရန္ စီစဥ္လွ်က္ ရွိသည္။

Read More...

Summary only...

ဘေလာ့ႏွင့္ သီခ်င္း

ဘေလာ့ေတြမွာ ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သီခ်င္းေလေတြ တက္လာေအာင္ လုပ္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သီခ်င္းေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ႏွစ္သက္ေၾကာင္း သီခ်င္းေလးေတြကို တင္ေပးထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ခံစား ခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဂစ္တာသံေလးနဲ႔ တင္ထားတာကိုေတြ႕ ရပါတယ္။ ေသခ်ာနား ေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သီခ်င္းေလး ေတြကေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ . . .
ျပသနာက ဘာလဲဆိုေတာ့ … ကြန္ပ်ဴတာမွာက သီခ်င္းတစ္ပုတ္ ဖြင့္ထားတယ္။ ဘေလာ့တစ္ခု ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုတ္ တက္လာတယ္။ ေနာက္ဘေလာ့တစ္ခု ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ပုတ္က ထပ္တက္လာျပန္ေရာ။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ ဆိုေတာ့ မ်ိဳးႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန နားညွီးေအာင္ေအာ္ ေနခ်ိန္မွာ အယ္စိုင္းဇီက မိုးေရထဲကေန ငိုေနတယ္။ ေဆာင္ဦးလိႈင္ကလည္း ခပ္ေဆြးေဆြး ဥာည္းေနတယ္။ ဘေလာ္ကာတစ္ေယက္ ကလည္း ခံစားခ်က္ေတြကို ဂစ္တာ တစ္လက္နဲ႔ ေဖာက္ခြဲေနတယ္။ ကဲမိတ္ေဆြ စိတ္ကူးနဲ႔တာ နားေထာာင္ ၾကည့္ေပေတာ့။
စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ လာလည္သူေတြ အပမ္းေျပပါေစေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေပး တာျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထိုသို႔ ျဖစ္တတ္ပါေၾကာင္း ………

Read More...

Summary only...

ျမန္မာဘေလာ့ ဖိုရမ္

ေတာင္ရွာ ေျမာက္ရွာနဲ႔ လိုက္ရွာရင္နဲ႔ ျမန္မာ ဘေလာ္ကာေတြ အတြက္လုပ္ ထားတဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ္ကာ ဖိုရမ္ေလးကို ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ ဘေလာ့စာအုပ္ လုပ္မဲ့ ကိစၥကိုလဲ Topic တစ္ခု အေနနဲ႔ တင္ထားပါတယ္။ ျမန္မာ ဘေလာ္ကာ ဖိုရမ္ကို သြားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာကို

ႏွိပ္ပါ

Read More...

Summary only...

My Photo

ဒီေန႔ ေညာင္တုံး ၿမိဳ႔ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေညာင္တုံးၿမိဳ႔ေဘးက ပန္းလိႈင္ျမစ္ထဲမွာ ေလွစီးရင္းနဲ႔ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ စက္ေလွေတြ ၀ါးေဖာင္ေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

Read More...

Summary only...

ျမန္မာကႏုတ္ပန္း

Update မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာကႏုတ္ပန္းေတြကို ဒီေန႕ Update လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ကို လဲစုလို႔ ရသမွ် ျမန္မာကႏုတ္ပန္းေတြကို ဆက္လက္ တင္သြားမွာပါ။ ျမန္မာကႏုတ္ပန္း ေတြကိုၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီကိုသြားပါ

Read More...

Summary only...

ကိုစစ္အိမ္ရဲ႔ အႀကံျပဳခ်က္ကို ေဆြးေႏြးျခင္း

ဒီအစီအစဥ္ကို ကိုစိုးေဇယ် တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ျဖစ္ေစ လုပ္ဖို႔ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲမယ့္ကိစၥပါ။

အားလံုးစုစီးပါ၀င္ၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျပာေလာက္ေအာင္ မခက္ႏိုင္ပါဘူး။ ခက္ရင္လည္း အဲဒီအခက္ခဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႕ စုစည္း ၿပီးေက်ာ္လႊားၾကတာေပါ့။

(၁) ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်တိုးေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ တိတိပပ စာရင္းတစ္ခု မရွိတာကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ လက္ရွိရွိေနတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ဆိုဒ္မ်ားကို စုစည္းဖို႔ဆိုတာက ပထမဆံုးအခက္အခဲပါပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒီအတြက္ စုစည္းႏိုင္ဖို႔ရာ ဆင္မနာ တစ္ခုလုပ္ဖို႔လဲ လ်ာထားပါတယ္။ ဂ်ာေနေတြကေနလဲ သိေအာာင္ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပသြားမွာပါ။ ျမန္မာဘေလာ္ကာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ကိုညီလင္းဆက္ ကိုလည္းအကူညီေတာင္ထားပါတယ္။ သူကလဲ မၾကာခင္မွာ ျပည္ပကို ျပန္သြားေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ျမန္မာရွိသူရွိေနတုန္းမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ ေျပာထားပါတယ္။

(၂) ဘယ္ဘေလာ့ခ္ေတြကို ေရြးၿပီးထည့္မလဲ
(၃) ဘေလာ့ခ္ဂါတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကို ေရြးၿပီးေဖာ္ျပမွာလဲ (က်ေနာ္ဆိုလိုတာက နည္းပညာဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေဖာ္ျပမွာလား)
ဘေလာ့ေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္က သူဆႏၵအရ ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ ပို႔ေတြကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပမွာ ျဖစ္သလို။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိတ္သတ္အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ Information ေတြကို ဘေလာ့ေရးသူရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္တဲ့လိုင္း အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းရာေလးေတြ ေရးေပးပါ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ေတာင္းဆိုသြားမွာပါ။

(၄) ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ထုတ္ေ၀မွာလဲ၊ တစ္ခါတည္း တစ္အုပ္တည္းထုတ္႐ံုပဲလား။ အပတ္စဥ္၊ လစဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတစ္ခုခုအေနနဲ႔ဆိုရင္ေရာ။

ေလာေလာဆယ္ ရည္ရြယ္တာကေတာ့ လာမဲ့ World Blog Day အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ထုတ္ဖို႔ပါ။ စာအုပ္အေနနဲ႔ ထုတ္ရင္ေကာင္းမလား ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္းလို ပံုစံနဲ႔ ထုတ္မလားဆိုတာေတာ့ ပူးေပါင္းပါ ၀င္ၾကမဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစု ရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားကို ရယူၿပီးလုပ္သြားမွာပါ။ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏ္ိုင္ပါတယ္။ အပတ္စဥ္လစဥ္ ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စီးပြားေရးဆန္သြားပါ လိမ့္မယ္

(၅) အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေရးသူအားလံုးက ကိုယ္သိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ကိုယ့္ဘေလာ့ခ္ေလးေတြမွာ အလကားၾကည့္ဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားတာကို တစ္ဖက္မွာ စကၠဴစာမ်က္ႏွာေတြေပၚတင္လိုက္တဲ့အခါက် ဒါေတြဟာ ေငြေပးဖတ္ရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ အခုထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုတာကို ေရာင္းေစ်းသတ္မွတ္တဲ့အခါက် စီးပြားေရးသိပ္မဆန္သြားဖို႔။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္တာနက္သံုတဲ့ လူဦးေရဟာ တစ္သိန္း မျပည့္ေသးပါဘူး။ အင္တာနက္ သံုးတဲ့လူေတြ ထဲကမွ ကိုဆယ့္ငါး ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ခ်က္သံုးၾကတယ္။ သံုးရာခိုင္ ႏႈန္းေလာက္က ဆက္သြယ္ေရး အတြက္သံုး ၾကတယ္၊ ကၽန္တဲ့အပိုင္းက စီးပြားေရး အလုပ္သံုးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ သံုးၾကတာပါ။

ဘေလာ့ေရးတဲ့လူက ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းပါေသးတယ္ ငါးရာမျပည့္ေသးပါဘူး။ ဖတ္တဲ့လူလဲ အဲလုိပါပဲ။ ဘေလာ့ေတြကို အစဥ္မျပတ္လိုက္ ဖတ္ေနတဲ့လူ ငါးရာမျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့က ေရးသားခ်က္ ဘယ္ေလာက္ အသံုး၀င္တယ္ဆိုတာ ဒီလို ဘေလာ့ဖတ္တဲ့ လူအနည္းစုပဲ သိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ကေန လူအမ်ားစု ဖတ္ဖို႔သင့္ေတာ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို အင္တာနက္ မသံုးႏိုင္ၾကေသးတဲ့ လူေတြကိုလဲ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ဘေလာ့မွာေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အခ်ိဳ႕က လက္ရွိ စာေပေလာက နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး ထူးျခားကြဲျပားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထူျခားကြဲျပားေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ္ကာေတြကို ဘေလာ့မွာ တင္မဟုတ္ပဲ ျမန္မာစာေပေလာက မွာပါ ပါ၀င္ေရးသားတဲ့ စာေရးဆရာ ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ ရည္ရြယ္ထုတ္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္ေရာင္းလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံအားလံုးကို လႈဒန္းမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ သလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ရတဲ့ အျမတ္ကို ဘေလာ္ကာေတြ ေ၀ယူၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ တယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ လက္ရွိလည္း စာအုပ္/စာေပထုတ္ေ၀ေနတဲ့အဖြဲ႕ တစ္ခုခုက ဦးစီးလုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ သေဘာထား ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘယ္သူကမွ ေမြးကတည္းက အေတြ႕ႀကံဳေတြ ပါလာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ရင္နဲ႔ သင္ သင္ရင္းနဲ႔ တတ္သြားတာပါ။ မျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပမႈ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ေတြးေခၚစဥ္း စားႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွက္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ပံ့ပိုးေပးမဲ့အရာေတြ ရွိေနရင္ ဘယ္အရာမဆို မျဖစ္ႏိုင္တာ မရွိပါဘူး။

အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵကလည္းရွိေန ၾကၿပီ။ ဦးေႏွက္ေတြကလည္း တစ္လံုးတည္း မဟုတ္ဘူး။ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္မဲ့ ေလာ္ကေတြက လည္းညီညႊတ္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္တကယ္လုပ္ဖို႔ ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ ေပးၾကမဲ့ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို လဲႀကိဳဆိုလက္ခံ ပါတယ္။ အခုလို အၾကံျပဳေျပာေပးတဲ့ ကိုစစ္အိမ္ ကိုလဲ အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္

Read More...

Summary only...

ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္သစ္အျဖစ္ ထပ္မံေတြ႔ရိွသည္။

RAVE: ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္သစ္အျဖစ္ ထပ္မံေတြ႔ရိွသည္။
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္သစ္အျဖစ္ ထပ္မံေတြ႔ရိွေၾကာင္းသိရသည္။

မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေမြးျမဴေရးၿခံ၌ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါပိုး H5N1 ေတြ႕ရွိသည္ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံတိရစၧာန္ေမြး ျမဴေရးႏွင့္ကုသေရးဦးစီးဌာန (တိေမြးကု) က ယမန္ေန႔က အတည္ျပဳၿပီး ကုလသမဂၢစားနပ္ရိကၡာႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရး အဖြဲ႕(FAO) အပါအ၀င္ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားသို႔ အစီရင္ခံသည္ဟု ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ FAO ဌာေနကိုယ္စား လွယ္ ေဒါက္တာတန္ဇန္ပင္းက ေျပာသည္။

ကနဦးစမ္းသပ္ခ်က္ အတည္မျပဳမီ (၂) ရက္ခန္႔၌ ထုိေမြးျမဴေရးၿခံတၿခံ၌ ေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း စတင္ေတြ႕ရွိျခင္းျဖစ္ ၿပီး ေရာဂါပိုးေတြ႕သည့္ ၾကက္ (၆၈) ေကာင္ေသဆံုးကာ ေရာဂါရွိသည္ဟုသံသယျဖစ္သည့္ ၾကက္ (၁,၂၉၂) ေကာင္ကို ယမန္ေန႔၌ သုတ္သင္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာတန္က ေျပာသည္။

“တိေမြးကုရဲ႕ ကနဦးစမ္းသပ္ေတြ႕ရွိခ်က္အရ H5N1 ေပါ့စတစ္ပါ။ ေနာက္ထပ္အေသးစိတ္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးေနပါ တယ္။ အေျဖရဖို႔ (၂) ရက္ေစာင့္ရပါမယ္” ဟု ေဒါက္တာတန္က ေျပာသည္။

ေရာပိုးေတြ႕ရွိသည့္ေနရာကို ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းျခင္း၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း၊ ထုိေနရာကို သီးသန္႔ခြဲျခားျခင္း စသည္ တို႔အပါအ၀င္ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနၿပီး ကူးစက္ရသည့္အေၾကာင္းရင္း ကို ရွာေဖြေနဆဲျဖစ္သည္ဟု ၎ကေျပာသည္။

“ဒီဗိုင္းရပ္စ္ဟာ သဘာ၀ငွက္႐ိုင္းေတြကေနကူးစက္တာလာ
း၊ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လားဆိုတာ ရွာေဖြေနပါ တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စူးစမ္းေလ့လာဖို႔လိုပါေသးတယ္” ဟု ေဒါက္တာတန္က ေျပာသည္။

ကမၻာ့တိရစၧာန္က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ FAO တို႔ကလည္း ေရာဂါထိန္းခ်ဳပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ အကူအညီမ်ားေပး ေနသည္။

ရန္ကုန္ရွိေစ်းအခ်ဳိ႕၌ ယေန႔နံနက္မွစ၍ ၾကက္ဘဲေရာင္း၀ယ္ျခင္းကို ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီက ထိန္းခ်ဳပ္ရန္စတင္ေနေၾကာင္း ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ခံတဦးက ေျပာသည္။

၎က “မနက္က အင္းစိန္ေစ်းနဲ႔ ေျမာက္ဥကၠလာ (၂) ရပ္ကြက္ေစ်းမွာလိုက္ဖမ္းတယ္။ ၾကက္ဥသြား၀ယ္ေတာ့ ၀ယ္ေနတုန္းတန္းလမ္းႀကီး လိုက္ဖမ္းတာ။ ေနာက္ၿပီး ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးျဖစ္ၿပီ၊ ၾကက္သားမေရာင္းရဆိုတဲ့
စာေတြလိုက္ကပ္ဖို႕လုပ္ေနတာ ျမင္ခဲ့တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုးၾကက္ငွက္ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈကို ယမန္ႏွစ္ဧၿပီတြင္ မႏၱေလးတိုင္း၌ စတင္ေတြ႕ရွိသည္။

ေရာဂါႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ တိေမြးကုက လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈ ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဟု စက္တင္ဘာ၌ ထုတ္ျပန္ေၾကညာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါ လူကိုကူးစက္မႈ မေတြ႕ရွိေသးဟု ျမန္မာစစ္အစိုးရက ေၾကညာထားသည္။

ျမန္မာ့အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ လူ (၂၅) ဦးကို ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါ ကူးစက္ခဲ့ၿပီး (၁၇) ဦးေသဆံုးၿပီးျဖစ္သည္။ ဤေရာဂါ ေၾကာင့္ ၂၀၀၃ခုမွစ၍ ကမၻာတ၀န္း လူ (၁၆၇) ဦးေသဆံုးခဲ့ၿပီဟု ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕က ေၾကညာသည္။

ယခုလ (၂၇) ရက္တြင္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါေၾကာင့္ လူကိုကူးစက္မႈတခုအား အိမ္နီးခ်င္းေလာႏိုင္ငံ ဗီယံက်င္းၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ အသက္ (၁၅) ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတဦး၌ ေတြ႕ရွိသည္။

ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေရာဂါ လူအခ်င္းခ်င္းကူးစက္ကာ ကမၻာ့လူသားသန္းခ်ီေသဆံုးမည္ကို ကၽြမ္းက်င္သူပညာ ရွင္မ်ားက စိုးရိမ္လ်က္ရွိသည္။
Source : www.khitpyaing.org

Read More...

Summary only...