ဧည့္သည္

အိမ္တစ္အိမ္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဟိုတယ္တစ္ခုကေန ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါလို႕ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားလို႕ ရေပမယ့္ သံေယာဇဥ္တံခါး ေပါက္ကေန ၀င္လာၿပီမွ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါဆိုၿပီး ႏွလံုးသား ၿမိဳ႕ေတာ္က ျပန္ထြက္လို႕ရေအာင္ အခ်စ္ဆိုတာ ၀င္ခ်င္သလို ၀င္ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ လို႕ရတဲ့ ဇရပ္မဟုတ္ဘူးေလ

------___ ၁ ___
ကြၽန္ေတာ္တို႕ စီးလာေသာ ကားေလးသည္ မႏၱေလး လာရိႈး လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ မႏၱေလးက ထြက္ၿပီး ၂၁ မိုင္ကိုေက်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ရာသီဥတုက ေျမျပန္႕ႏွင့္ဘာမွ် သက္ဆိုင္ျခင္းမရိွေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္က ထြက္လာကတည္းက ပူျပင္းေသာ ရာသီဥတုသည္ ၂၁ မိုင္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေဆာင္းဥေပါက္ ရာသီရုတ္ခ်ဥ္းေျပာင္းလဲ သြားသလို ခံစားရသည္။
နံနက္ခင္းတစ္ခုလံုးကို ျမဴမ်ားကလြမ္းျခံဳထားၾကသည္။ စိန္ပန္းပင္မ်ားက လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ပင္လံုးကြၽတ္ နီရဲေနေအာင္ ပြင့္ၿပီး ေတာင္ေပၚေႏြရာသီ၏အလွကို သရုပ္ေဖာ္ေနၾကသည္။ ရာသီဥတုက ေျမျပန္႕လို ပူအိုက္ျခင္း မရွိသလို ခ်မ္းေအးျခင္းလဲမဟုတ္ ေနထိုင္လို႕ ေကာင္ရံုသာ ေအးျမျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေၾကာင့္ပင္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕သည္ ေႏြရိပ္ခို ၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ေလသည္လားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ျပင္ဦးလြင္ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ဘူးပါ၏။ အရင္ေရာက္ခဲ့ဖူးစဥ္က ေဆာင္းရာသီမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းေအးလြန္းလွသျဖင့္ ေနထိုင္လို႕ မေကာင္းလွ။ ျပင္ဦးလြင္ကဲ့သို႕ ေႏြရာသီ အပန္းေျဖဖို႕ ေကာင္တဲ့ အျပင္ ျပင္ဦးလြင္ကဲ့သို လွပတဲ့ ၿမိဳ႕မ်ားစြာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ရွိပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ျပင္ဦးလြင္သည္ အျခားေသာ ၿမိဳ႕မ်ားထက္ သြားေရးလာေရးလြယ္ကူျခင္း၊ အမ်ိဳးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယဥ္အပါ၀င္ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ ဓာတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ေရတံခြန္ ကဲ့သို႕ေသာ အပန္းေျဖ ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ားရွိျခင္း မ်ားေၾကာင့္ အျခားေသာ ေနရာမ်ားထက္ ပိုမိုစည္ကားဟန္တူပါသည္။
ကားသည္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ကို မၾကာခင္၀င္ေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လက္ထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာလက ရိုက္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ရင္ လိုက္ပါလာပါသည္။

___ ၂ ___

ကားေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဟိုတယ္ကိုသြား ေရးမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဟိုတယ္နဲ႕ မနီးမေ၀းက အကင္ဆိုင္ေလးကို ထြက္လာခဲ့သည္။ အကင္ဆိုင္ေလးက ဟုိတယ္နဲ႕ သိမ္မေ၀တဲ့ေနရာမွာပါ။ အကင္ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕ခင္းမို႕လို႕ ဆိုင္ပိတ္ထားသည္။ အဲဒီဆိုင္ကညေရာက္မွ ဖြင့္တာတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္လဲ တညလံုးကားစီးလာရတဲ့ အတြက္ ပင္ပမ္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ နားၿပီး ေနာက္ရက္မွ သြားစရာရွိတာသြား လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့မယ္ လို႕ဆံုးျဖတ္ကာ အိပ္လိုက္ ပါေတာ့သည္။
တစ္နာရီေလာက္မွာ ထမင္းစာဖို႕ ထတာကလြဲလို႕ အဲဒီေန႕က တေနကုန္ပဲ အိပ္ပစ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ကလူေတြကေတာ့ ဘယ္ေတြေလွ်က္သြားၾကေသးလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိေတာ့ပါ။
ညေနအိပ္ရာထေတာ့ ငါးနာရီထိုးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ရန္ကုန္က အတူတူထြက္လာခဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္ေကာင္မွ မရွိၾက။ လယ္ပတ္စရာမ်ားကို ေလွ်က္ၿပီးလယ္ပတ္ေနၾကတာ ထင္ပါသည္။ ဒါေၾကင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သူတို႕ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
သူတို႕က ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ျပန္လာတယ္ အဲဒီေတာ့မွာ ညစာကို ဟိုတယ္မွာပဲ သူတို႕နဲ႕အတူစားၿပီး မနက္က သြားတဲ့ အကင္ဆိုင္ေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ လိုက္လာသည္။
ညရွစ္နာခန္႕ဟုထင္ပါသည္။ အကင္ ဆိုင္ေလးမွာ လူေတြေတာင္စီစ ၿပဳလာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ အကင္မ်ားကို ေရြးရင္း ေကာင္တာကို တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္တာတြင္ ခပ္၀၀ ရွမ္းတရုတ္မႀကီးတစ္ဦး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အကင္မ်ားကို မွာထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္က်က် စား၀ိုင္းေလးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘီယာတစ္လံုး မွာသည္။ သူငယ္ခ်င္း က ၀ီစကီ ပုလင္းျပားတစ္ခု မွာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အကင္လာမခ်ေသးလို႕ ဘီယာကို မေသာက္ေသးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့ေကာင္ကေတာ့ ၀ီစကီကို အျမည္းမပါပဲ ေရနဲ႕ႀကိဳက္ေနေတာ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္တာကမိန္းမႀကီး ေနရာသို႕ ရွမ္းတရုပ္မေလး တစ္ေယာက္ အစားထိုး၀င္ထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ အဲလိုေျပာင္းထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စားပြဲထိုးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို ထုတ္ကာ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို သြားေပးရန္ ေျပာလိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီ ေကာင္မေလးကို သြားမေပးရဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေပး ခိုင္းတာက အဲဒီေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ပံုေတြေလ။

ေဟ့ေကာင္ သြက္လွခ်ည္လားကြ ဘယ္တုန္းက ရိုက္ထားတာလဲ
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္၍ေမးသည္။

အရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းက ရိုက္ထားတာ။ ၾကာပါၿပီ။ ပန္းပြဲေတာ္ကို လာတုန္းကပါ။ အခုႀကံုလို႕ လက္ေဆာင္ေပးရ ေအာင္ဓာတ္ပံုထုတ္ၿပီးယူလာတာ။ မင္းသြားေပးမလား။

အာ... မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ငါ့ဟာငါ ေအးေဆးေနပါရေစ။ ေကာင္မေလးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕လက္လို႕ နာမည္ေကာင္းရရင္ မင္းရမွာ။ အခန္႕မသင့္လို႕ ျပသနာတက္ရင္ ငါက ကန္႔လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါေနဦးမယ္။

ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ္ထက္စာလွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ ငယ္မည္ဟု ခန္႕မွန္းမိပါသည္။ အသားျဖဴ၍ အရပ္အေမာင္း အသင့္အသင့္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ျမင္ေတြ႕က် မယ္ေတာ္မ်ားလို အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႕ ၀ါးခ်မ္းျပားလိုမဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ သူပံုက အၿပံဳခ်ိဳၿပီး အလွပေပၚတြင္ မာနတက္တတ္သည့္ မိန္းကေလး ပံုမ်ိဳး မဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး အျမဲလိုလို ၿပံုးေနသည္။
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ေကာင္မေလးကို တလည့္စီၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဒီတိုင္း မေပးပဲ ျပန္ယူသြားရင္ ေကာင္းမလား။ ဓာတ္ပံုကူးစဥ္ကလို သြားေပးပစ္လိုက္မည္ ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိ။ သို႕ေသာ္ ေပးကလဲေပးခ်င္ ေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္မွာတဲ့ အကင္က ရာက္မလာေသးပါ။ ဘီယာလဲ မေသာက္ရေသးပါ။ ရဲေဆးလဲ မတင္ထားပါ။ ပင္ကိုစိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေကာင္တာ ဆီကိုေလွ်က္ခဲ့သည္။ ေကာင္တာကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေလးမ်ားကို ေမာက္လွ်က္တင္ၿပီး တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ဟိုဆက္ဒီဆက္လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေမ့ခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ၿပီး စားပြဲတြင္ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
စားပြဲေရာက္ေတာ့ အကင္ေတြေရာက္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္ရင္း အကင္စားရင္ မ်က္လံုးမ်ားက ေကာင္တာ ဆီသို႕သာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတဲ့ အထိေကာင္မေလးက ဓာတ္ပံုမ်ားက သူ႕ေနရာႏွင့္သူေနသား တက်။

အသဲ အျမစ္ကင္က ဒီက မွာတာမဟုတ္ဘူးကြ
၀ိုုင္းမွားၿပီးလာခ်တဲ့ စာပြဲထိုးေလးကို သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။

ေကာင္တာက မွာထားတယ္လို႕ ေျပာလို႕ လာခ်တာ
စားပြဲထိုးေလက ျပန္ေျပာသည္

ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္တာသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာလဲ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ ့ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္တင္ထားခဲ့ ေသာဓာတ္ပံုမ်ား ေကာင္တာေပၚတြင္ မရွိေတာ့ပါ။
အခ်ိန္က ဆယ္နာရီေက်ာ္လာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္က အရက္တျပားကုန္ေတာ့မည္ ကြၽန္ေတာ္က ဘီယာႏွစ္လံုးမကုန္ေသးေပ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သည္ နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္သာျဖစ္သည္။ ဘီယာေသာက္သည္ ဟုသာေျပာေသာ္လည္း မ်ားမ်ားစားစား ေသာက္ႏိုင္သူ မဟုတ္ သံုးခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ရင္ အာရြင္လာသည္။ ေလးခြက္ေလာက္ဆို ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီ။ ငါးခြက္ေလာက္ဆိုရင္ ေခါင္းငိုက္ဆိုက္ က်သြားေတာ့သည္။ အခုက ဘီယာသံုး ခြက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေသာက္ထားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အာရြင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးနဲ႕ မ်က္လံုးခ်င္ဆံုတိုင္း ၿပံုးျပရေသးသည္။

ေအးမ်က္လံုးခ်င္က ခဏခဏဆံုမွာေပါ့ကြ မင္းက သူ႕ကိုခ်ဥ္းၾကည့္ေနတာကို
သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာသည္။

မနာလို၍ေျပာသည္ဟုပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါသည္။ ၁၁ နာရီထိုးခါနီးေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြေတာ္ေတာ္ရွင္း သြားၿပီ။ ဧၿပီလိုေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီးက အဲဒီမအခ်ိန္မွာ နဲနဲခ်မ္းလာသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ဆြဲတာပန္းႏုေရာင္ အပါးေလးကို ၀တ္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဆီသို႕ဦးတည္လာေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကို လာႏုတ္ဆက္သည္ထင္ၿပီး ၀မ္းသာေနတုန္း သူက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းတြင္ထိုင္ခ်လိုက္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးမွာ ထိုင္ဦးမယ္ေနာ္ဟု ေျပာသည္။ သူ႕အသံက တိုင္းရင္သူ ပီပီ ခပ္၀ဲ၀ဲေလး။
ၿပီးေတာ့သူက သူကိုယ္သူ အရင္စၿပီး မိတ္ဆက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးေသာ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူမ်ားသည္ နာမည္အေရွ႕တြင္ နန္းထည့္ၾကပါသည္။ သူကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ နန္းက နာမည္အေနာက္ ဆံုးမွာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္ထင္သလို ကြၽန္ေတာ့ထက္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္ပါသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ မႏၱေလးတြင္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနသည္ ဟုသိရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေပးတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွလာေၾကာင္း။ အေမသည္ သူမကဲ့သို႔ ရွမ္တိုင္းရင္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လဲ ရွမ္းစကား မတတ္ေၾကာင္း။ ယခုခ်ိန္ထိ ဘြဲ႕မရေသးေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။
သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ စကားေကာင္းေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ဒုတိယႏွစ္ ကြန္ပ်ဴတာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်က္တင္ကို တႀကိမ္မွ မထိုင္ဘူးသည့္ အျပင္ အီးေမးအေကာင့္ ရွိေသာ္လည္း ပို႕မည့္သူ မရွိေသာေၾကာင့္ မသံုးျဖစ္ အင္တာနက္ လဲမသံုျဖစ္ ဟုဆိုသည္။ သူမသည္ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ ရိုက္သည္ ၾကယ္စင္၀န္းခ ပန္းရိုးမွ ဇတ္ကားထဲတြင္ ေတာင္ပိုင္းရွမ္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းကို မွားယြင္းစြာရိုက္ကူးသည္ကို လည္းေျပာျပခဲ့သည္။
ညကား ၁၁ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ဆိုင္ပိတ္ရေတာ့မည္ဟု သူမကေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ ျပန္ဖို႕ရာ ျပင္သည္။ ဆိုင္ထဲကထြက္ေတာ့ ဘယ္မွာတည္းတာလဲဟု သူမကေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ဟိုတယ္ကို လက္ျငိဳးထိုးျပၿပီးျပန္ခဲ့သည္။

___ ၃ ___

ညကား ၁ နာရီထိုးၿပီ တစ္ေနကုန္ အိပ္ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ လံုး၀အိပ္လို႕ မေပ်ာ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္က ယူလာသည္ ပံုျပင္စာ အုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ညသည္ခ်မ္းစိမ့္စမ့္ ႏိုင္လွသည္။ ျပဴတင္ေပါက္မွ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမႀကီးက ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ တျမိဳ႕လံုးလဲ ေအးခ်မ္းေသာ ေတာင္ေပၚေႏြည ေလးတြင္ အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့ ေဘးနာက တယ္လီဖုန္း မည္လာသည္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူမျဖစ္ေနသည္



မပ်င္းေသာ္က ဆက္ေရးပါမည္






***