ဟိုတယ္ရဲ႕ ရိုးရာ

ညသည္မဲ ေမွာင္ေနသည္။ မိုးသည္ သည္းထန္စြား ရြာသြန္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးလာေသာ မာစတာ ဂ်စ္ေလးသည္ မံုရြာ-ပုသိမ္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ပခုကၠဴ ျမိဳ႕မွ မႏၱေလးသို႕ ေမာင္းႏွင္ လွ်က္ရွိသည္။ မိုးက သည္းထန္စြာ ရြာသြန္း ေနသည့္အျပင္ စီးလာသည့္ မာစတာဂ်စ္ ေသးေသးမွာ လူကိုးေယာက္ျဖစ္ ေနေသာေၾကာင့္ ထိုင္ရသည္မွာ ကပ္သီးကပ္သပ္ ျဖစ္လွသည္။ မိုးကာမ်ား မေကာင္း ေသာေၾကာင့္ ရြာေလသမွ် မိုးအားလံုးသည္ ကားေပၚမွ လူအားလံုးကို ပက္ဖ်န္းေနသကဲ့သို႕ ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပခုကၠဴက ထြက္လာစဥ္က ညေနခုႏွစ္ နာရီ၀န္းက်င္ခန္႕က ျဖစ္ၿပီး ရာသီဥတုက ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ပင္။ ေရစႀကိဳမွာ ထမင္းစား နားၿပီး ထြက္လာမွ မိုးဖြဲေလးမ်ား က်လာၿပီး တျဖည္းျဖည္း သည္းလာျခင္းျဖစ္။ ကားေပၚမွ လူအားလံုးသည္ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ပခုကၠဴမွာပဲ အိပ္လိုက္ပါတယ္ဟု ၿငီ္းျငဴ ေနၾကသည္။

ဟုတ္ပါသည္ အမွန္တကယ္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕အေနျဖင့္ ပခုကၠဴမွာ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ ေစာေစာမွ ထြက္လာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ပခုကၠဴစီးကရက္ စက္ရံုက ဒုစက္ရံုမႈးက သူ႕စက္ရံုရိပ္သာတြင္ တစ္ည ထပ္အိပ္ၿပီးမွသြားဖို႕ အတန္တန္ တားေနသည့္ ၾကားက ထြက္လာခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိက အေၾကာင္း အရင္းမွာ စက္ရံုဧည့္ရိပ္သာမွာ အိပ္လွ်င္ မႏၱေလးတြင္ ဘြန္ကင္လုပ္ထားေသာ ဟုိတယ္ခဆံုးသြား မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မင္းကလဲ စက္ရံုက ဧည့္ရိပ္သာ အစုတ္ပလုပ္မွာ အိပ္မဲ့အစား မႏၱေလးက ဟုိတယ္မွာသြား အိပ္မွာေပါ့ကြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ စက္ရံုဧည့္ရိပ္သာက မႏၱေလးက ဟုိတယ္ေလာက္ မေကာင္းတာ ေသခ်ာေပမယ့္ သူေျပာသလို အစုတ္ပလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ VIP အရာရွိမ်ား အတြက္ စီစဥ္ထားေသာေၾကာင့္ သာမန္ Gust House အဆင့္ထက္ေတာ့ သာပါေသးသည္။ သူကိုတိုင္ကိုက ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေလွ်က္ေျပာ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကလဲ ပခုကၠဴမွာ ဆက္ေနမည့္အစား မႏၱေလးကို သြားခ်င္ၾကသည္။ ဟုိေရာက္ရင္ ဘုရားဖူးၾကမည္ ေစ်း၀ယ္ၾကမည္ေပါ့။ ကားသည္ မႏၱေလးကို ညဆယ္နာရီခန္႕တြင္ ေရာက္မည္ဟု ခန္႕မွန္းထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကမၻာသစ္မွာ KTV သြားဆိုခ်င္ၾကေသး သည္ဟုဆိုသည္။ အခုေတာ့ . . . .

သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည့္ မိုးေၾကာင့္ ကားသည္ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ပါ။ ပိုဆိုးသည္က ကားမွာ ေရသုတ္တံ မပါေသာေၾကာင့္ ကားသမားက ကားေမာင္းရင္းႏွင့္ပင္ လက္ကေလးႏွင့္ ေလကာမွန္ေပၚက မိုးေရးကို သုတ္သုတ္ေနရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခရီးမတြင္။ ေရွ႕ျမင္ကြင္း ကိုေကာင္းစြာ မျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကားဘီးကို လိမ့္သည္ဆိုရံုေလးသာ ေမာင္းေနရသည္။

အားလံုးရဲ႕ စိတ္ဆႏၵကလဲ ေရာက္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်ေနၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အားလံုး ပင္ပမ္းေနၿပီ။ နားခ်င္ၾကၿပီ။ ရန္ကုန္က စထြက္ၿပီးကတည္းက တစ္ရက္မွ နားရသည္ မရွိေသး။ ျပင္ဦးလြင္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႕ ညေနတြင္ မေကြးသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ မေကြးတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီ ပခုကၠဴသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ ပခုကၠဴတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး အခုမႏၱေလးသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ ျပန္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားလံုးနား ခ်င္ေနၾကၿပီ။

မံုရြာလမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ မိုးက ရပ္သြားသည္။ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကသည္။ ကားကိုလဲ အရွိန္ျမင္ ့ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ လူတို႕သည္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ ေသာ္လဲ ခရီးသြားရင္း မအိပ္ရသည့္ အခါ၌ မိမိအိပ္ရာေလးကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္ကာ တမ္းတမိၾကသည္။ ငယ္ငယ္က အခုလို မိုးေတြရြဲလာရင္ အေမက အိမ္မွ ဆီးႀကိဳ၍ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေပးကာ ေစာင္ေလးထဲ တြင္ေႏြးေထြးစြာ ေကြးေနခဲ့ဘူးသည့္ ရက္ေတြကို ေျပးကာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႕ အေ၀းမွာ . . . . .

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္အခု ျမင္းမူေတာင္ေရာက္လာ ၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ ဆိုရင္ နားရေတာ့မည္။ အားလံုးလဲ ကိုယ္အိပ္ရမဲ့ ဟိုတယ္က အိပ္ရာေလးကို ေျပးျမင္ကာ တမ္းတေန ၾကေရာ့မည္ ထင္ပါသည္။ မိုးေၾကာင့္ ညဆယ္နာရီ ေလာက္ေရာက္မည္ဟု ခန္႕မွန္း ထားခဲ့ေသာ ကားက အခု ညတစ္နာရီေက်ာ္ ေနၿပီ မေရာက္ေသး။ ညတစ္နာရီ ခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေကာင္းမူေတာ္ ဘုရားေလးကို ေရာက္ၿပီ။ အဲကိုေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တိတ္ေနေသာမိုးက ရုတ္ရက္ ရြာခ်လိုက္ၿပန္သည္။ မၾကာခင္အိပ္ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြက ရြာက်လာေသာ မိုးေရစက္မ်ား ႏွင့္အတူ လြင့္ေမွ်ာကာ ေပ်က္ကြယ္ကုန္ၾကၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္တြင္ မႏၱေလးသား တစ္ေယာက္က သူတို႕ႏွင့္သိေသာ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခတြင္ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ကားသည္ မႏၱေလးသို႕ ဆက္မေမာင္းႏိုင္သည့္ အတူတူေတာ့ အဲဒီသီလရွင္ေက်ာင္းမွာပဲ သြားနားၾကဖို႕ရာ ဆံုးျဖစ္လိုက ၾကေတာ့သည္။

ကားသည္ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခ နားက ကုန္းေလးေတြ ကိုတက္ရင္ လမ္းက်ဥ္းေလးမ်ားကို ေကြ႕၀ိုက္ကာ ေမာင္းရင္းနဲ႕ သီလရွင္ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရွိသြား ပါေတာ့သည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေျခတြင္ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္ေပါမ်ားသည္။ ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သိပ္မေခၚလိုက္ရ။ ေက်ာင္းထဲမွာ သီးလရွင္ အဖြားအို ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အထဲက သီလရွင္နဲ႕ ရင္ႏွီးေသာ လူက အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တင္ေလွ်က္ေတာ့ ဘြားသီလက ကၽြန္ေတာ္ကို အိပ္ဖို႕ ေနရာေပးသည္။ သီလရွင္ ေက်ာင္းက အိပ္ရာကား ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖ်ာခင္းေပးထား ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္မတတ္ႏိုင္ အားလံုးဒီတိုင္း အိပ္ရသည္။ အားလံုးပင္ ပမ္းလာ၍လား မသိ အိပ္ၿပီးမၾကာမွီတြင္ပင္ ျငိမ္သက္ သြားၾကသည္။ ေစာေစာက စက္ရံုရိပ္သာကို စုတ္လို႕ မအိပ္ခ်င္ဘူး ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္ပင္လွ်င္ တင္ျဖဴးဖ်ာ ခင္းထားေသာ အိပ္ရာေလးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ရာခင္းမပါ၍ မအိပ္တတ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကို ခရီးသြားရင္း သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ခါမွ် မအိပ္ဘူးပါ။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္ရာကို ဇီဇာေၾကာင္သူ ျဖစ္သည္။ အိပ္ရာတြင္ အနည္းဆံုး အိပ္ရာခင္းမပါလွ်င္ မအိပ္တတ္။ အခု ဘြားသီလ ေက်ာင္းမွာကား တင္ျဖဴးဖ်ာၾကမ္းေလး ခင္းေပးသည္ အိပ္ရာခင္းမပါ။ ျခံဳဖို႕ေပးထားသည့္ ေစာင္ကို ခင္းအိပ္ၾကည့္ေတာ့ ရြာေနသည့္ မိုးအရွိန္ေၾကာင့္ ခ်မ္းလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မခင္းပဲ ျပန္ခ်ံဳလိုက္သည္။ မိုးအသံသည္ သြပ္မိုးေပၚသို႕ ဆူညီညံစြာ ခုန္ဆင္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့နားထဲ တြင္သြပ္မိုးသံမ်ားသည္ ဆူညံစြာ ၾကားေနရသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ထိုအသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းတိုး၍ တိုး၍ေပ်က္ကြယ္ သြားၾကသည္။ မိုးတိတ္သြား၍ကား မဟုတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ အသံတိတ္ သြားတာလဲ။ အိပ္ရာတြင္ ဇီဇာေၾကာင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာၾကမ္းခင္းထားေသာ အိပ္ရာေလးတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ ၿပီေလ။