ပုစၦာ

အစဆံုး ေရးထားသည္။ ( မွတ္ခ်က္။ ။ သတ္ပံုမွား ျခင္းသီးခံပါ )


ပုစၦာဆိုတာကေတာ့ လူမွန္းသိတတ္ခါစကတည္းက ေသဆံုးခ်ိန္ထိ အျမဲေတြ႕ထိေနရတဲ့ အေျဖကို တိုက္ရိုက္မသိႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခုကို ပုစၦာလို႕ေခၚတယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပုစၦာေတြက အလြယ္တကူ အေျဖရွာလို႕ ေတြ႕ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ပုစၦာေတြမွာ အေျဖမရွိၾကပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုစၦာမွာေရာ အေျဖရွိရဲ႕လား . . . .


အဲဒီေန႕က ေနမပူပါ။ မိုးမရြာပါ။ ေလမုန္းတိုင္က်လိုသည့္ အရိပ္ေယာင္မ်ားကိုေတာ့ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနသည့္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွ ကမ္းနားလမ္းလက္ဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာေနသည္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဘယ္သြားမည္ကိုကား ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တြင္ အတိအက်မရွိ။ သည္လိုေလွ်က္ရင္းႏွင့္ပင္ ပန္းဆိုးတန္း ႏွင့္ ကန္းနားလမ္း ေဒါင့္ကိုေရာက္လာသည္။ လွမ္းၾကည္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ဆင္းလို႕ ဒလ ကိုျပန္ၾကမည့္လူမ်ား သေဘၤာဆိပ္သို႕ ဆင္းေနၾကသည္။ ဦးတည္ရာမရွိသည့္ ကြၽန္ေတာ္ သေဘၤာဆိပ္ကို ျမင္မွ ဒလ ဘက္ကိုကူးမည္ စိတ္ကူကာ သေဘၤာဆိပ္သို႕ ဆင္းခဲ့သည္။

လက္မွတ္၀ယ္ခါနီးမွ သတိရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တြင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကား ပါမလာ။ အကပ္သပ္ေလး က်န္လိုက်န္ျငား ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆယ္တန္ေလး တစ္ရြက္ကို ေတြ႕သည္။ ယင္းဆယ္တန္ေလးျဖင့္ လက္မွတ္၀ယ္ကာ သေဘၤာေပၚသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့မွ သတိရသည္။ အျပန္လက္မွတ္ ၀ယ္စရာ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့။ ပိုက္ဆံေလး တစ္ဆယ္ႏွင့္ ေတာင္းပန္စီးရလွ်င္ အရွက္ကြဲေတာ့မည္။ ထို႕ေၾကင့္ သေဘၤာမထြက္မွီ အလွ်င္အျမန္ျပန္ဆင္း လိုက္ရသည္။

သေဘၤာဆိပ္ အျပင္ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရႊဘဲစားေသာက္ ေဘးက ကမ္းနဖူးေပၚက အုတ္ခံုေလးေတြမွာ စံုတြဲေတြတန္း စီေနသည္။ အခ်ိဳ႕ကလဲ တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္ေနၾကည္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေရႊဘဲစားေသာက္ဆိုင္ဘက္ဆီသို႕ ေလွ်က္လာခဲ့သည္။ စားေသာက္ေဘးက သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားဆီသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ ထူးျခားသည္က အျခားလူမ်ားအားလံုးသည္ သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားေပၚသို႕ မတက္ၾကပါ။ အားလံုးကမ္းေပၚက ခံုေလးေတြမွာ ထိုင္ေနၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘၤာႀကိဳးခ်ည္တဲ့ ငုတ္တိုင္နီနီႀကီးႏွစ္ခုကို မွီ ေျခေထာက္ကို အလွ်ားအလိုက္စန္႕ခ်ၿပီး ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကိုသာ ေငးေနမိပါေတာ့သည္။

မိုးမရြာပါ။ ေနမပူပါ။ ေလေလးျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနပါသည္။ ျမစ္အလယ္တြင္ ပဲခူးအမည္ရွိသေဘၤာႀကီးတစ္စီး ေက်ာက္ခ်ရပ္ နားထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာတစ္စင္း ကြန္တိန္နာမ်ားသယ္ေဆာင္ကာ မီးခိုးတလူလူႏွင့္ ဥၾသသံေပးရင္ လႈိင္ျမစ္အတြင္းကို ၀င္လာေနသည္။ ေစာေစာက ဒလ သေဘၤာႀကီး ရန္ကုန္ဘက္မွ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဒလဘက္ကမ္းက သေဘၤာတစ္စီးလည္း ရန္ကုန္ဘက္သို႕ ေမာင္းလာသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ အခ်ိန္က ညေနငါးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိပါၿပီ။ ေနကေတာ့ မ၀င္ေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ျမစ္ျပင္ေပၚတြင္ သြားလာေနေသာ ပဲ့ေထာင္မ်ား ေလွမ်ား သေဘၤမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း နည္းနည္း ေညွာင္းသလိုရွိလာသည္။ ထို႕ေၾကာင္ မွီေနရာကေန ေနရာျပင္ထိုင္လိုက္သည္။

ေနရာ ျပင္ထိုင္လိုက္သည့္ႏွင့္ အေနာက္မွ ေခၚသံတစ္ခုၾကားရသည္။ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္မသိ။ ကြၽန္ေတာ့ အေနာက္မွာ တင္ပ်င္ေခြ အေနထားမ်ိဳးထိုင္ေနသည္။လက္ထဲမွာ ကလစ္ဘုတ္ေလးနဲ႕ ခဲတံကိုကိုင္ထားသည္။ သူမ၏ အသားအေရ သည္၀ါ၀င္းၿပီး ရွည္လွ်ားေသာ ဆံႏြယ္မ်ားက ေလထဲတြင္ေ၀့ပ်ံေနသည္။

အစ္ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေစာေစာကပံုစံေလးအတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေပးလို႕ရမလား။ ညီမပံုဆြဲေနတာ မၿပီးေသးလို႕

လွပေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို အၿပံဳးႏိုင္ဆံုး ျပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာသည္။ သူက အစ္ကိုဟုသာ ေခၚသည္ သူ႕ပံုၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ့ထက္ မႀကီးရင္ေတာင္ ငယ္မည့္ပံုမေပၚပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ရပါတယ္လို႕ ေျပာၿပီး ေစာေစာက အေနထားေလး အတိုင္းထိုင္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျပန္ေငးေနလိုက္သည္။ သို႕ရာတြင္ ေစာေစာကလို စိတ္ထဲမွာ ေပ့ါပါးလြတ္လတ္မႈကားမရွိ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေညွာင္းေနၿပီေလ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေနရာေလးျပင္ထိုင္မွ ျဖစ္မည္။ ေျခလဲက်ဥ္လွၿပီ။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူမဘက္ကို မၿပီးေသးဘူးလားဆိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ အားတံု႕အားနာ ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး။ ၿပီးေတာ့မွာပါတဲ့။ ၿပီးတာနဲ႕ သူမ ေျပာပါမယ္တဲ့။ သူမ မေျပာမခ်င္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေပးပါတဲ့။

ကြၽန္ေတာ္လဲ သက္ျပင္းခ်ကာ ဆက္ထုိင္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလက အရွိန္ေကာင္းလာသည္။ ဒီေရကက်ေနသည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ရပ္ထားေသာ ပဲခူအမည္ရွိ သေဘၤာႀကီး ထြက္ခြါဖို႕ျပင္ေနသည္။ ေက်ာက္ဆူူးကို ျပန္ႏုတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းမို႕ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ သေဘၤာ ေက်ာက္ကို ႏုတ္ၿပီးသြားၿပီ။ သေဘၤာက ဥေၾသာဆြဲလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးပံုးဆြဲတာ ၿပီးၿပီလားမသိ။ ဥၾသသံၾကားမွ သတိရလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပံုဆြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးမရွိေတာ့။ ေနလံုးလဲ ၀င္သြားၿပီ။ လူကို ပံုဆြဲတုန္းကေတာ့ဆြဲ ၿပီး ျပန္ေတာ့ ႏုတ္ဆက္ေဖာ္ေလး ေတာင္မရ။ ရုပ္ကေလး လွသေလာက္ လူမႈေရးတရာ ေခါင္းပါတဲ့ မိန္းကေလးပဲ လို႕ကြၽန္ေတာ္မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ပန္ခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစာမိေနသည္။ သူ႕ေနရာမွာ ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္ အကူညီေတာင္းၿပီး ထိုင္ခိုင္းရင္ေကာ အေညွင္းခံၿပီး ထိုင္ေပးပါမလား။ ကိုယ္ကို ကိုျပန္ေမး ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုင္ေပးမွာ ေပါ့ဟု ေျဖမိေသာ္လဲ သိပ္မေသခ်ာလွ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္လဲ ငါ့ပံုကို ဆြဲမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလလို႕သာ ေတြးလိုက္ပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ၇ လႊာကေန ျမစ္တြင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မေန႕က ညေနခင္းေလညွင္းခံရင္း ျမင္ရသည့္ ျမစ္တြင္းက ျမင္ကြင္းေတြကို သတိရတာလား ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလးကို သတိရတာလား မသိ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္က ဆိပ္ကမ္းဆီသို႕ သြားရန္တိုက္တြန္းေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ကင္မရာ ေလးကိုင္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းေရာက္လို႕ မေန႕က ေဘာတံတားေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေရာက္ေနၿပီ။ မေန႕ကလိုပင္ တင္ျမင္ေခြေလး ထိုင္ကာ လက္ထဲမွ ကလစ္ဘုတ္ ေလးေပၚတြင္ ေရးျခစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အနားေရာက္လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမသည္ ျမစ္လယ္က ေဘာ္ယာ ( သေဘၤာမ်ား ေမာ္ေတာ္မ်ား ခ်ည္ရန္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေရထဲတြင္ ေပါေလာ ေပၚေနေသာ အလံုး အနီၿကီး ) တြင္ ဆိုက္ကပ္ထားေသာ သေဘၤာငယ္ေလးကို ခဲျခစ္ေရးဆြဲေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ခဏမွ် ေတြၾကည့္ေနၿပီး မွတ္မိသြားဟန္ျဖင့္ ျပံဳးျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကေျပာသည္

မေန႕က ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ေဖလာေခၚလို႕ ႏုတ္မဆက္ခဲ့ရဘူး။ ႏုတ္ဆက္ေနရင္ သူက ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲနဲ႕ ေမးလို႕ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးအဲ ဒါေၾကာင့္ပါ။

ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။

မေန႕က လူမႈေရးေခါင္ပါသည္လို႕ ေျပခဲ့မိသည့္ ကိုယ္ကိုကိုပင္ အျပစ္က်ဴးလြန္ထားမိသလိုပင္ ထင္ေနမိသည္။ ထင္မွာ ေပ့ါေကာင္မေလးကလဲ လွတာကိုး။

ေန႕တိုင္းလာသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ရာသီဥတုသာရင္ေတာ့ ေန႕တိုင္းလိုလို လာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ သူဆြဲေနတဲ့ ပံုေလး လက္စပ္သပ္ေတာ့မွာမို႕ ခဏေလးေစာင့္ပါတဲ့။ ၿပီးမွ စကားေအးေအး ေဆးေဆးေျပာတာေပါ့တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူမကို မေႏွက္ယွက္ေတာ့ပဲ ေဘာတံတား ထိပ္ဘက္ပိုင္းသို႕ ေလွ်က္လာခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူမကို ေၾကာေပးကာ ျမစ္ျပင္ႀကီးကို ေငးရင္ ျမစ္တြင္းက ပဲ့ေထာင္ေလးမ်ား သေဘၤာမ်ားကို ဓာတ္ပံု ေလွ်က္ရိုက္ေနမိသည္။ ေနာက္သို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္မေလးက ပံုဆြဲရာကေန ၿပံဳးျပံဳးျပသည္။


ထိုသို႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္က ငဇင္ဂါ ေရႊတိ ံဂံုေစတီ ေပၚက ျဖဳတ္ယူသြားခဲ့တဲ့ ဓမၼာေစတီ မင္းေခါင္းေလာင္းႀကီး ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ေရႊတိ ံဂံု ဘုရားကို ဖူးဖို႕ ေရေပၚေပၚ လာေလမလားလို႕ ေတြးေနမိသည္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီး အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အေတြးမ်ားသည္ ဓမၼေစတီ မင္းေခါင္းေလာင္း ဆီသို႕ေရာက္သြား ပါေတာ့သည္။


ဓမၼာေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္သည္ တန္ခ်ိန္ ႏွစ္ရာနီးပါး အေလးခ်ိန္ရွိၿပီး။ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ဘုရင္မႀကီး ရွင္ေစာပု၏ သားမက္ျဖစ္သူု ဓမၼာေစတီ မင္းက သြန္းလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္ေစာပု ဘုရင္မႀကီး၏ လႈဒန္းမႈႈေၾကာင့္ တြံေတး မွ တိုက္ႀကီး ခရမ္းသံုးခြ ေလာက္ထိသည္ ေရႊတိ ံဂံုဘုရား ေျမမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဓမၼာေစတီမင္း နန္းတက္သည့္ အခါ ဘုရား ေျမႀကီးသည္ အ့ဲေလာက္က်ယ္ေနပါက ယင္းေျမအတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား အျပစ္က်ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ဆိုကာ ဘုရားေျမကို ခ်ံဳ႕ပစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ ခ်ံဳ႕လိုက္သည့္ အတြက္ ဘုရားေျမသည္ က်ိဳကၠလို႕ က်ိကၠလဲ အထိေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ယင္းပရ၀ုဏ္ အတြင္းမွာလဲ လူမ်ားေနထိုင္ ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေနထိုင္သူမ်ား အျပစ္ကို ကုသိုလ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခု သြန္းလုပ္လႈ ဒန္းရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။
ဘုရင္က အိမ္တစ္အိမ္သည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါသည္ဆိုရံုမွ် ေၾကးမ်ားလႈဒန္းၾကပါရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ေသာ္လဲ မင္းခ်င္းမ်ားက နားလယ္မႈလြဲမွားကာ တစ္အိမ္ကို ပိသာႏွင့္ခ်ီ၍ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္ သြန္းလုပ္မည့္ ေန႕သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေၾကးပံုႀကီးသည္ အဆမတန္ႀကီးေနသည္။ ဘုရင္လဲ ဧရာမေၾကးပံု ၾကီးကိုၾကည့္ကာ မထူးေတာ့သည့္အတြက္ ဧရာမ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တစ္ခု သြန္းလုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေခါင္းေလာင္ႀကီးသည္ သြန္းလုပ္စဥ္က မိေက်ာင္းနတ္ခတ္ႏွင့္မိေသာေၾကာင့္ အသံမျမည္ဟုဆိုသည္။


ယင္းေခါင္းေလာင္းႀကီးကို သြန္းလုပ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာခန္႕အၾကာတြင္ သံလွ်င္ျမိဳ႕စား ငဇင္ဂါ ( ေၾကးစာ ေပၚတူဂီစစ္သား ) ကလက္နက္ သြန္းလုပ္ရန္ ျဖဳတ္ယူသြားခဲ့သည္။ ယင္းသို႕ ျဖဳတ္ယူသြားၿပီး ေဒါပံု အေရာက္ သေဘၤာ ကြဲကာ ေခါင္းေလာင္ႀကီး ေရထဲသို႕ နစ္ျမဳတ္သြားသည္။ ယင္းေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ လျပည့္လကြယ္ညမ်ားတြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို လာဖူးေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။


ဓမၼာေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ ေမာ္စကိုမွ လက္ရွိကမၻအႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းထက္ တန္ကိုးဆယ္ ခန္႕ပိုေလးသည္။ ထိုေခါင္းေလာင္ႀကီးကို ျပန္လည္ဆယ္ယူႏိုင္ပါက ျမန္မာတို႕ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလိမ့္မည့္ ေတြးေနမိသည္။ ယင္္းေခါင္းေလာင္ သမိုင္းကိုဖတ္ရစဥ္က ကိုယ္တိုင္ ဆယ္ယူလိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ဘူးသည္။


ေခါင္းေလာင္း အေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ေျခသံၾကားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပံုဆြဲသည့္ ေကာင္မေလး မဟုတ္ ကာကီေရာင္ ၀မ္းဆက္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္း။

ညီေလး ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ၿပီကြ။ ေျခာက္နာရီ ထိုးရင္ ဒီဆိပ္ကမ္းကို ဘယ္သူမွ လာလို႕မရဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ဟုတ္ကဲ့လို႕ ေျပာၿပီးထလိုက္သည္။ ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားလဲ မသိတတ္။ ဒီေန႕လဲ သူ႕အေဖပဲ လာေခၚသြားေလသလား ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ ပ်င္းရိ ေလဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေဘာတံေပၚတြင္ ေလွ်က္လာသည္။ ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး ထိုင္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ၾကမ္းၾကားထဲတြင္ ငါးလက္မခန္႕ရွိ ခဲတံ တိုေလး တစ္ေခ်ာင္းကိုေတြ႕ရသည္။ ယင္းဆိပ္ခံ ေဘာတံတားကို ပ်ဥ္ပ်ားမ်ားျဖင့္ ထပ္ပိုးခင္းထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၾကမ္းၾကားတြင္ ညွပ္ေနေသာ ခဲတံေလးကို လက္သန္းႏွင့္ ေကာ္ထုတ္လိုက္သည္။ ခဲတဲေထာင္ တက္လာသလို လက္သဲၾကားထဲသို႕ သစ္စူးသြားသည္။ လက္သဲ ၾကားကို ဆူးစူးတာ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆူးစူးတာကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ခဲတံေလးကိုသာ ေကာက္ယူ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။


အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကည္လိုက္ေတာ့ ခဲတံက အညွိေရာင္ ေခြးျမီးတိုတံဆိပ္ ခဲတံေလးျဖစ္သည္။ ေခြးၿမီးတို တံဆိပ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီးေသာ ခဲတံျဖစ္ၿပီး ခဲဆံက်စ္ကာ ၾကိဳးပဲ့လြယ္ျခင္းမရွိပါ။ သို႕ရာတြင ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ယင္းတံဆိပ္ကို ေစ်းကြက္တြင္ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ယခု ကြၽန္ေတာ္ေကာက္ရခဲ့တဲ့ ခဲတံေလးကလဲ ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီဟု ထင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ခဲတံမွာ အေရာင္ေတာ္ေတာ္ ေဖ်ာ့ေနၿပီ။ သို႕ရာတြင္ေခြးၿမီးပံုေလးကေတာ့ အသားတံဆိပ္ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေတြ႕ရေနရေသးသည္။ ခဲဖ်က္ေလးကေတာ့ ပ်က္စီးေနၿပီ။ ပ်က္စီးေနပံုက ဖ်က္လုိ႕ ပ်က္သည့္ ပံုမေပၚပဲ ႏွစ္ကာလ ၾကာလို႕ ပ်က္စီးေနသည့္ပံု။ ခဲတံခြၽန္ထားသည့္ ေနရာေလးကေတာ့ ေဆးမရွိေတာ့လို႕လားမသိ မႈိမ်ားပင္ တက္ေနၿပီ။ ဒီခဲတံသည္ သူမက်န္ထားခဲ့ေသာခဲတံမွ ဟုတ္ရဲလားလို႕ သကၤာမကင္း ျဖစ္မိလိုက္ေသးသည္။ သို႕ရာ သူမ ငယ္ငယ္က သံုးတဲ့ခဲတံ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေတြ႕လို႕ ယူလာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ႏိုင္ပါသည္။

မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ထိုခဲတံေလးသည့္ ကြၽန္ေတာ့၏ ေသာ့ျဖစ္သည္။ ထိုခဲတံေလးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အက်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေနာက္တစ္ရက္တြင္။ မနက္လင္းကတည္းက ရြာတဲ့ မိုး။ ညေနအထိ မစဲႏိုင္။ ရန္ကုန္မိုးဆိုတာ သိေတာ္မႈၾကတဲ့ အတိုင္း ေစြၿပီးဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မစဲတတ္။ ေနပူေနရာက ခ်က္ျခင္းရြာတတ္သည္။ ရြာေနရာခ်က္ ျခင္းရပ္တတ္သည္။ အဲဒီေန႕က ညေနငါး နာရီထိုးခါနီးေတာ့မွ မိုးရပ္သြားသည္။ မိုးရပ္သည္ႏွင့္ ကင္မရာေလးယူက ဆိပ္ကမ္းသို႕ ကြၽန္ေတာ္ အေျပးဆင္းခဲ့သည္။ ေဘာတံတား ေပၚေရာက္ေတာ့ သူမကို မေတြ႕ရပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေဘာတံတာေပၚတက္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လဲ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ သူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္ ၀င္ခါနီးက်ေနေလးေတာင္ ထြက္လို႕ေနလိုက္ေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေဘာတံတားေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေငးလိုက္ ေနာက္မွာ ေရာက္ေနေလမလားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုနဲ႕ မိုးသာခ်ဳပ္သြားသည္။ သူမေရာက္မလားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မိုးနတ္မင္းကိုတာ က်ိန္ဆဲေနမိပါေတာ့သည္။

စတၴေျမာက္ရက္ တစ္ေန႕လံုး ရာသီဥတုက ကြၽန္ေတာ့ဘက္မွာရွိေနသည္။ သို႕ရာတြင္ မိုးနတ္မင္းကား ယံုစားလို႕မရ။ ပြဲၿပီးလို႕ နာက်ဥ္ခ်ိန္ပို သံုးမိနစ္ေရာက္မွ ေျခပဂိုးေရာ အႏိုင္ဂိုးေရာ သြင္းသြားႏိုင္သည္။ ေဘာတံတားေပၚသို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံု ေရာက္ၿပီးမွ ရြာလွ်င္ကိစၥမရွိ သူ႕ပစၥည္းေလးေတြ မိုးမစိုေအာင္ ကူသိမ္းေပးရင္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ တင္သြားႏိုင္သည္။ ႀကိဳသာ မရြာေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းရသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ငါးနာရီ ရံုးဆင္းသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ အေျပးပင္ဆင္းလာပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ ပန္ခ်ီဆရာမေလးေရး ဓာတ္ပံုဆရာေလး လာၿပီကြလို႕ ႀကံဳး၀ါးလိုက္သည္။ ဆိပ္ခံ ေဘာတံတားေရာက္ခါ နားနီးမွ ခဲတံက်န္ခဲ့လို႕ ျပန္ယူလိုက္ရေသးသည္။ ေဘာတံတားေပၚ ေရာက္လာေတာ့ သူမကို မေတြ႕ရ။ ေစာေသးလို႕လား စိတ္ေစာေနလို႕လားမသိ ေကာင္မေလး ေရာက္မလာေသးပါ။

ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္မပါတပါနဲ႕ ေဘာတံတားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ရာသီဥတုက ကြၽန္ေတာ့ဘက္တြင္ ရွိေနပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကံၾကမၼာက ကြၽန္ေတာ့ဘက္ကမပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ျမစ္တြင္သို႕ ေငးရင္ ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ရင္း သူမ အလာကို ေစာင့္ေနသည္။ ဒလသဘၤာႀကီးလဲ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္။ ၾကာလာေတာ့ ၾကည့္ပ်င္းလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊဘဲစားေသာက္ ဆိုင္ဘက္သို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေတြ႕ရပါၿပီ။ ေရႊဘဲစားေသာက္ ဟိုဘက္က ေဘာတံတားေပၚမွာ သူမပံုဆြဲေနသည္။ ယခု ပံုဆြဲသည္က အရင္ေန႕ကလို ထိုင္၍မဟုတ္ ေဒါက္ေပၚမွာ ကားကိုတင္ၿပီး အက်အန မတတ္ရပ္ဆြဲေနသည္။

ပိုေသခ်ာေအာင္ ကင္မရာ တယ္လီကိုဆြဲၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္ သူမ။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕၀ဲေနသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္။ ဆိပ္ခံေဘာတံတား။ ျမစ္လယ္က သေဘၤာ။ ေဒါက္တိုင္နဲ႕ အက်အနပန္းခ်ီဆြဲ ေနေသာ သူမ၏ ကိုယ္လံုးသြယ္သြယ္ေလး။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ ျမစ္လယ္က သေဘၤာနဲ႕ သြားေနတဲ့ ပဲ့ေထာင္မ်ားကို ဖိုးဂေရာင္းထားၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေနေသာ သူမပံုသည္ ဓာတ္ပံု သေဘာတရားအရ အလြန္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

သို႕ရာတြင္ မိန္းကေလး တစ္ဦးကို သူ႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ ဆႏၵမပါပဲ ေနာက္ပိုင္းမွ မရိုက္သင့္ဟု ထင္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ ရိုက္ရန္ ျပင္ၿပီးမွ မရိုက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာရေအာင္လဲ ကိုက္တစ္ရာေလာက္ ေ၀းသည့္အတြက္ သူမ ၾကားႏိုင္မည္မထင္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူမရွိရာ ေဘာတံတားဆီသို႕ သြားရန္အတြက္ ကုန္းေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။ သူမရွိေသာ ေဘာတံတားေပၚေရာက္ရန္ ေရႊဘဲစားေတာ္ဆက္ကို ပတ္ေလွ်က္ၿပီးမွ ေရာက္မည္။

ကြၽန္ေတာ္ ေရႊဘဲစားေသာက္ဆိုင္ ကိုေက်ာ္ၿပီးသြားေတာ့ ၀င္းျခားေနသည္။ သူမ ရပ္ေနေသာ ေဘာတံတားသည္ တစ္ဘက္၀င္က ပတ္၀င္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒလ သေဘၤာ ဆိပ္ဘက္သို႕ ျပန္လာၿပီး ျပန္ပတ္ကာ ကမ္းနားလမ္း ေဘးမွ ျပန္၀င္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုကဲ့သို႕ ခက္ခဲစြာပတ္၀င္ၿပီး ေဘာတံတာသို႕ေရာက္ေသာ အခါ သူမကို မေတြ႕ေတာ့။ ၀င္ေပါက္ရွာေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ကုန္သြားသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ရဲစခန္းဘက္ အေပါက္က ျပန္ထြက္သြားဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ပဥၥမေျမာက္ေန႕ သူမလာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ ထပ္သြားေစာင့္ ျပန္သည္ သူမလာပါ။ ၾကားထဲမွာ မိုးရြာသည့္ ရက္ေတြ ကလည္းရွိသည့္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေန႕တိုင္းမသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ၿကံဳရင္ႀကံုသလိုေတာ့ သြားျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္လာသည့္ အခါႏွင့္သူမ လာသည့္အခါ မတိုက္ဆိုင္လို႕လား မလာေတာ့လို႕လားေတာ့ မသိ သူမကိုမႈမေတြ႕ရေတာ့ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္လခန္႕ ၾကာၿပီးေသာတစ္ရက္တြင္ ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိသည္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဘာတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ သူမကို မေတြ႕ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ပင္လယ္ကို ၾကည့္လိုက္ သူမလားမလားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ထိုင္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။ ေျခာက္နာရီ ထိုးေတာ့ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္း ေရာက္လာသည္။ ဆိပ္ကမ္းပိတ္ေတာ့ မည္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕မိေသးလာလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ မသိဘူးတဲ့ သူေရာက္လာတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့ ေကာင္းေရာ။ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ တျခား ဆိပ္ကမ္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလး ပံုစံေျပာကာ ေမးၾကည္မိသည္။ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္းက

ေၾသာ္သိတယ္ သိတယ္ အသားျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး မွတ္မိၿပီ။

ဘယ္တုန္းက ေတြ႕တာလဲ

ၾကာပါၿပီ
ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ ကြၽနေတာ္ စိတ္သိပ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့

၁၅ ႏွစ္ေလာက္

ဘာ မေႏွာက္ပါနဲ႕ ဗ်ာ

ေအးသူက ဒလမွာ ေနတာ။ ဒီဘက္ကမ္းကို တစ္ခါတစ္ခါ လာလာၿပီး ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတတ္တယ္။ တစ္ရက္မွာ ဒီက အျပန္ ပဲ့ေထာင္ေမွာက္ၿပီး ဆံုးသြားတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပဲ

ထိုလူႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မရွည္သလိုေျပာၿပီး လည့္ထြက္သြားပါေတာ့သည္။