ထရိတ္ဖဲမွာ ဗံုးကြဲစဥ္က

အခ်ိန္ကား ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၇ ရက္ေန႕ . . . . .

အဲဒီေန႕က ကုန္သြယ္မူဗဟိုဌာနမွာလုပ္ေနတဲ့ ထိုင္းကုန္စည္ျပပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕။ သတင္းစာထဲမွာ ထိုင္းရိုးရာ အစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲရွိတယ္လို႕ ပါတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားသူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေအာက္ပုစြန္ ေတာင္မွာရွိတဲ့ ကုန္သြယ္မူ ဗဟိုဌာနကို ေရာက္လို႕သြား ၾကပါတယ္။
ကုန္သြယ္မူ ဗဟိုဌာနကို ေရာက္ေတာ့ လူေတြကလည္း တိုးလို႕မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ စည္ကားလို႕ ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္ မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္ ေအာက္ထပ္မွာ စာေရးကိရိယာေတြ ဒုတိယထပ္မွာ စေလာင္းလိုမ်ိဳး စက္ကိရိယာေတြ တတိယထပ္မွာေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရး စင္ျမင့္နဲ႕ လိုလိန္း လိုမ်ိဳး အလွကုန္ ပစၥည္းေတြေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ အလွကုန္ပစၥည္း ဘယ္ေလာက္၀ယ္ရင္ အလွျပင္ခ ဘယ္ေလာက္ဖိုးတန္ အလွျပန္ျပင္ေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးတာေတြနဲ႕ ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ ဆြဲေဆာင္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေပၚဆံုးထပ္မွာေတာ့ အလွကုန္ပစၥည္းေတြကိုပဲ အဓိကထားေရာင္းတယ္ ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ေကာင္က ေဖ်ာ္ေျဖးေရး စင္မွာ ဖက္ရွင္အလွ ျပတာေတြ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို တာေၾကာင့္ ခဏထိုင္ၾကည့္ ေနၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းအစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို ရွာရဦးမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚၿပီး ထိုင္းအစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို လိုက္ရွာဖို႕ရာ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ လည္းမေတြ႕ ဒါနဲ႕ပဲေအာက္ထပ္ကို ဆင္းၿပီးၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို လိုက္ရွာၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းက ေမာဒယ္ရိႈူး ေလွ်က္တာကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး စင္ျမင့္ရွိရာ သံုးထပ္ဆီကို ဦးတည္သြားခဲ့ ၾကပါတယ္။
ေလွခါးတက္ခါနီးမွာ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္က ပစၥည္းေလးေတြကို စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ ၀င္ၾကည့္ေနတုန္း ျပင္းထန္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံ ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေပါက္ကြဲ သံႀကီးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၾကက္ေသေသေနတုန္း ေနာက္ဆက္တြဲ ေသနတ္ပစ္သံလို အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ ေကာင္က ေဟ့ေကာင္ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ေနတာ ၀ပ္၀ပ္ဆိုၿပီး စာေရးကိရိယာ ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြၾကားကို ဒိုင္ဗင္ထိုး ၀င္သြားတယ္။ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ေပါက္ကြဲ သံေၾကာင့္ အားလံုးက ၾကက္ေသေသေနတုန္း အေပၚထပ္က လူေတြက ၀ရံုးသုန္းကား ေျပးဆင္း လာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဆာက္ဦးႀကီး ျပိဳၾကၿပီးပိမိ သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးကိရိေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြၾကားမွာ ၀ပ္ေနတဲ့ ေကာင္ကို လက္ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ဘက္ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကို ေရာက္စဥ္မွာ လူေတြသိပ္မရွိဘူး။ အျပင္မွာ မိုးကလဲစိတ္စိတ္ ရြာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးထပ္က မွန္ေတြအားလံုးကြဲေနၿပီ။ မွန္ကြဲစေတြကလဲ မိုးရြာသလို တဖြဲဖြဲ ပဲ့ၾကေနတယ္။ အဲဒီမွန္ကြဲေတြ အဖြာလိုက္ အဖြာလိုက္ က်လာတဲ့ အသံေတြက ဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြထဲက စက္ေသနတ္ ပစ္သံေတြလိုပဲ။
ကြဲေနတဲ့ မွန္ကြဲေတြ

ကြၽန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို ၾကည့္ေနရာကေန ဆင္၀င္ဘက္ကို ျပန္လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ လူေတြက ၿပံဳေနၾကၿပီ။ အေရွ႕က ေျပးထြက္တဲ့လူက ေမာက္လွ်က္လဲ။ အဲဒီလူေပၚ ကိုေနာက္လူက ထပ္ၿပီးလဲ။ အဲလိုနဲ႕ ဆင္၀င္မွာ လူေတြ ထပ္ၿပီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ ကေလးေပ်ာက္လို႕တဲ့ ငိုေနတယ္။ ၿပံဳထြက္လာတဲ့ လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတုန္းမွာ ေသြးေတြရဲ ေနတဲ့လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူေခါင္းမွာ ေသြးေတြနဲ႕ ရဲေနၿပီ။ သူမ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္ အႏွံ႕မွာ မီးေသြးခဲလို မဲမဲအတံုးေလးေတြ ကပ္ေနတယ္။ သူရဲ႕ ေဘာင္းဘီနဲ႕ အကၤ်ီေတြကလဲ စုတ္ျပဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ႕ ေသြးေပေနတဲ့ လက္ႀကီးနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့ကို လမ္းဆြဲၿပီး သူ႕ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္းတယ္။

အေရွ႕ကလူေပၚကိုေနာက္ကလူကထပ္လွ်က္လဲ


ဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္းတဲ့လူ

ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို အေပၚမွာ ဒါဏ္ရာရတဲ့ လူေတြရွိေသးလားလို႕ ေမးေတာ့ ရွိေသးတယ္ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕လို အ၀တ္စား အစုတ္ေတြနဲ႕ သူေတာင္းစားလို လူေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေျပးထြက္လာတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ပါလာေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕ပံုေတြက အ၀တ္စားေတြ စုတ္ျပတ္ေနၿပီ တကိုယ္လံုးကို အိုးမဲနဲ႕ သုတ္ထားသလို မဲေနတယ္။ သူတို႕ေတြ အားလံုးမွာ တူညီတဲ့ အခ်က္က အဲလိုလူေတြမွာ မီးေသြးခဲလို အခဲေလးေတြက သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာအႏွံ႕မွာ ကပ္ညွိေနၾကတယ္။
ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္


ကြၽန္ေတာ္ ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာ့ လိုလိန္းက ၀န္ထမ္းေတြက လူေတြေျပးလြားေနတာကို အေပၚထပ္ကေန ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အေပၚထပ္ကို တက္ၾကည့္ဖို႕ ရာအတြက္ ေဘးက ေပါက္ရွိရာကို သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ ေကာင္က အေပၚကို ဆက္မတက္ဖို႕ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ မင္းေၾကာက္ရင္ မလိုက္ခဲ့ နဲ႕ဆိုၿပီး အေပၚထပ္ကို ေဘးေလွကားက ေနတက္ခဲ့တယ္။
ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။ ေစာေစာက ခမ္းနားလွပစြာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အရာေတြ အားလံုးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မြစာၾကဲၿပီ။ အဖိုးတန္ဆိုတဲ့ ဆိုၿပီး အလုအယက္ တိုးေ၀းၾကည့္ေန ၾကတဲ့ အလွကုန္ ပစၥည္းေတြ အလကား ေကာက္မဲ့လူေတာင္ မရွိတာ့ဘူး။ ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္မွာ ရမ္းေငြ႕ေတြ ေထာင္းေနတယ္။ အေငြ႕ေတြေၾကာင့္ အေ၀းႀကီးကို မျမင္ရဘူး။ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာ့ စုတ္ဖြာၾကဲေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒါဏ္ရာေၾကင့္ မထႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူေတြရယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕ကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်က္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ငါးေပေလာက္ အကြာမွာ သူေတာင္းစာလို မဲညစ္ၿပီး အ၀တ္ေတြ စုတ္ျပဲေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္လဲ က်ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တာ့ တစ္ေယာက္ ခါးေအာက္ပိုင္းမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္က ေျခတစ္ဖက္မရိွဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္ သူတို႕ေသေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံု ရိုက္ဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္။ ကင္မရာ ေမာ္နီတာမွာ သူတို႕ကို ၾကည့္ေနတုန္း ေျခတစ္ဘက္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရုတ္တရက္ ထထိုင္လာတယ္။ ေသေနၿပီထင္တဲ့ လူကထထိုင္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုေဆးရံုပို႕ေပးပါလို႕ ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ ကိုင္ထားတဲ့ အရပ္၀တ္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ေျပးတက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ကိုခ်က္ျခင္း ပို႕ေပးပါမယ့္ အေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားၾကည့္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ့ကို အဲဒီလူက ေဖာ္ညွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညီမ့္ ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္သူ ဆက္မသြားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်က္ခဲ့တယ္။ ဗံုးေပါက္ကြဲတဲ့ ေနရာတည့္တည့္ အပၚက မ်က္ႏွာက်က္က ေအာက္ကို ေစာင္းက်ေနတယ္။ ပလပ္စတစ္ ခံုေတြကကလဲ တုန္းလံုးပက္လက္။ အဲလိုတံုးလံုးပက္လက္နဲ႕ လဲွေနတဲ့ ခုံေတြနဲ႕ အတူ လူတခ်ိဳ႕လဲ လဲက်ေနၾကတယ္။
ပလပ္စတစ္ခံုက်ိဳးေတြ ၾကားထဲမွာ လူတစ္ေယာက္က ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ သူရဲ႕ အေနာက္မွာက ေဟာင္းေလာင္း ေပါက္ပြင့္သြားတဲ့ မွန္နံရံကေန အလင္းေရာင္ ၀င္ေနတာေၾကာင့္ သူထိုင္ေနတယ္ ဆိုတာလြဲရင္ က်န္တာကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ ဒါနဲ႕ အနီးကပ္တိုး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးေအာက္ပိုင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ျပတ္ၿပီး တည္လွ်က္သား ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ ေအာက္ေျခနားမွာ ေသြးေတြက ယိုေနတဲ့ဘူးထဲက ထြက္က်ေနတဲ့ ေရေတြလို အိုင္ဆင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းက မ်က္ႏွာက်က္ အိၿပီးၿပိဳဆင္းလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျပန္လည့္ေျပးခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းတဲ့ ေလွကားထိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ ၿပိဳဆင္းလာတာ ရပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘူး ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရဲေတြၾကက္ေျခနီေတြ မီးသတ္ေတြ ေျပးတက္လာၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူေတြကို သက္ဆိုင္ရာက္ ရွင္းထားၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္ကေန အံုၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဆီကို အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေျပးလာၿပီး အေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္မေတြ႕ မိဘူးလား လို႕ငိုယိုရင္း လာေမးတယ္။ မေတြ႕ခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ တက္ၾကည့္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ျပန္တက္မယ္လုပ္ေတာ့ စစ္သားေတြက ကြၽန္ေတာ့ကို အတက္မခံေတာ့ဘူး။ အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ အေပၚကေန ဒါဏ္ရာရသူေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယက္သယ္ ခ်လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
လမ္းမေပၚမွာလဲ ခရာသံေတြဆူညံေနတယ္။ မိုးကေတာ့ စိတ္စိတ္ေလးရြားတုန္းပဲ။ လူစုကြဲတဲ့ သူေတြက အေဆာက္ဦးၾကီးကို ၾကည့္ၿပီးငိုေနၾကတယ္။ ခမ္းနားထည္၀ါမႈေတြ လွပမႈေတြ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ စည္းကားမႈေတြအား လံုးက စုတ္ျပတ္သတ္မႈေတြ အက်ဥ္းတန္းမႈေတြ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြ ဆီသို႕ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲ သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေဆက္ဦးႀကီး ေၾကာခိုင္းကာ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။


စာၾကြင္း ။ ။ ဒီေန႕ဆိုရင္ အဲဒီဗံုးကြဲတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ယင္းေန႕တြင္ ထရိတ္ဖဲ အပါ၀င္ ဒဂံုစင္တာ ဂ်မ္းရွင္အိတ္ စင္တာ တို႕တြင္ တၿပိင္နက္ သံုးေနရာေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီ လူ ၁၁ ဦးပြဲျခင္းၿပီးေသဆံုးကာ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ဒဏ္ရာရကာ လူ ၁၆၀ ေက်ာ္မွာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္၍ ေဆးရံုတင္ခဲ့ရသည္။
ယင္းသံုးေနရာ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာေသသူႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ အနည္းဆံုး လူ ၃၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
သြားသတိလာသတိ ထားၾကပါ။ အာလံုး အဒီလို အျဖစ္ဆိုမ်ိဳးေနာက္ထပ္ မၾကံဳပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္