အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

ေကာင္းျခင္းႏွင့္ဆိုးျခင္း


လူေကာင္း။ ။ အရူးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ဘယ္လိုအဓိပၸယ္ဖြင့္ မလဲ

အရူး။ ။ အရူးဆိုတာ ၀မ္းတြင္းစိတ္ရင္းကို ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသူ လို႕အဓိပၸယ္ရတယ္။ မ်ားမ်ားရူးေလ မ်ားမ်ား ဟန္ေဆာင္မူ ကင္းေလပဲေပါ့။
လူေကာင္းဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက တစ္ေယာက္ကို မေၾကနပ္လို႕ သတ္ခ်င္ေနသည့္တိုင္ အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ကိုၿပီး ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးျပေနၾကတယ္။ အရူးမွာ အဲဒါေတြမရွိဘူး မင့္ကို မေၾကနပ္ရင္ ၿပံဳးမျပဘူး ဆဲမယ္။ စိတ္ထဲမွာ သတ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ သတ္မယ္။ စိတ္ရင္းအမွန္ တရားကို ဖြင့္ထုတ္ဖို႕အတြက္ ဘာကိုမွ ဂရုစိုက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
သူမ်ားမလုပ္ႏိုင္တာေတြကို လုပ္ျပရင္ တကၠသိုလ္ေတြ အဖြဲ႕စည္းေတြက ဂုဏ္ထူးေတြ ၀ိေသသေတြ ေပးသလို အရူးဆိုတာလဲ သာမာန္လူေတြ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ႏိုင္လို႕ အရူးဆိုတဲ့ ၀ိေသသထူးကို ရထားတာ။

ေကာင္း။ ။ သာမန္လူေတြ မလုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ႏိုင္လို႕လဲ
ရူး။ ။ ဒါဆိုရင္ မင္းမေၾကနပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ မင္းစိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ဆဲရဲလား
ေကာင္း ။ ။ ဆဲရင္ျပသနာတက္သြားမွာေပါ့
ရူး ။ ။ မင္းမလုပ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေအးမင္းမလုပ္ႏိုင္သလုိ လူတိုင္းလဲ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အရူးေတြက အဲဒီအလုပ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္တယ္

ေကာင္း။ ။ အဲဒါေကာင္းတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္ပဲ
ရူး။ ။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ဆိုတာဘာလဲ ငါ့ကိုေျပာပါဦး။ လူပံုအလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕တာကို ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနၿပီး ကြယ္ရာေရာက္မွ ဆဲတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္ခ်င္းကို ထုတ္ေဖာ္ မခ်ည္းက်ဴးရဲဘဲ ေသမွ အုတ္ဂူမွာ စာသြားေရးတာ အဲဒါေကာင္းတဲ့ အလုပ္လား။
ေကာင္း။ ။ မဆိုင္တာပဲဗ်
ရူး။ ။ ဒီမွာ ေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္း ဆိုတာ လူေတြက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒသေတြပါကြာ။ မင္းတို႕လူေကာင္းေတြရဲ႕ ဥပေဒသမွာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္တာေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာမယ္ အရက္ေသာက္တာ မေကာင္းဘူးလို႕ေျပာမယ္။ ငါေျပာတာ ဟုတ္သလား။
ေကာင္း။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါအမွန္တရားပဲကိုး
ရူး။ ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အျမင္မွာေတာ့ အရက္ေသာက္တာေကာင္းတယ္ စာဖတ္တာ မေကာင္ဘူးကြ
ေကာင္း။ ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ
ရူး။ ။ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို ေျပေပ်က္ေစတယ္ ဘ၀အေမာကိုေျပေစတယ္ စိ္တ္ကို ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း ေစတယ္။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ စြဲတယ္ မ်က္စိပ်က္တယ္။
ေကာင္း။ ။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ဗဟုသုတရတယ္ အၾကံေကာင္း အညာဏ္ေကာင္းရတယ္ အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုတာ ဘ၀ပ်က္ဖို႕ ပဲရွိတယ္
ရူး။ ။ အဲဒါမင္းတို႕ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာ မဟုတ္လား။ အရက္ဆိုင္မွာေျပာတဲ့ စကားေတြလဲ လာနားေထာင္ၾကည့္ ဗဟုသုတ ဆိုတာလဲစံုမွစံု မင္းတို႕ စာအုပ္ထဲမွာ ဆင္ဆာမလြတ္တာေတြ ေတာင္ပါေသးတယ္။ ငါေျပာမယ္ ေရာဂါစြဲၿပီး ဘ၀ပ်က္တယ္ဆိုတာ တေနကုန္တေနခန္း ဘာမွမလုပ္ပဲ အရက္ႀကီးပဲ ေသာက္ေနလို႕ျဖစ္တာ။ မင္းတို႕ စာအုပ္ကိုလဲ တေနကုန္တေနခန္း ဘာမွမလုပ္ပဲ ထိုင္ဖတ္ေနပါလား။ ရက္လေတြ ၾကာလာရင္ ေရာဂါစြဲၿပီး ဘ၀ပ်က္မွာ အေသအခ်ာပဲ ဘာမ်ားပိုထူးလို႕လဲကြ။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမွာ မဆို ဆိုးျခင္းဆိုတာလဲ မရွိသလို ေကာင္းျခင္းဆိုတာလဲ မရွိဘူး။ အင့္ဘက္က ၾကည့္ရင္ တစ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ငါဘက္ကၾကည့္ရင္ င လုိ႕ေတာ့ ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါငလဲ မဟုတ္ဘူး တစ္လဲမဟုတ္ဘူး လူေတြေရးထားတဲ့ မ်ဥ္းေကြးေလး တစ္ခုပဲ မွတ္ရလြယ္ေအာင္လို႕ နာမည္ေလး ေပးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္။
အဲလုိပဲ ေလာကႀကီးမွာ ေကာင္းျခင္းဆိုတာလဲ မရွိဘူး ဆုိးျခင္းဆိုတာလဲ မရွိဘူး။ ျဖစ္တည္မႈ သေဘာတရားပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ျဖစ္တည္ မႈသေဘာတရားကုိ လူေတြလက္ခံတဲ့ အခါမွာ ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတယ္။ လက္မခံႏိုင္တဲ့ အခါမွာ ဆိုးတယ္လို႕ေျပာတယ္။
စာေပသမားကေတာ့ သူတို႕ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ ရွင္သန္ေအာင္ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာသလို အရက္ေရာင္းတဲ့ လူေတြက သူတို႕အရက္ေတြ ျဖစ္တည္မႈ ရွင္သန္ေအာင္ ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာမွာပဲ။
ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္းျခင္းနဲ႕ ဆိုးျခင္းဆိုတာက ျဖစ္တည္မႈသေဘာ တရားတစ္ခုကို အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေထာက္ခံတဲ့လူမ်ားရင္ ေကာင္းတာပဲ။ ေထာက္ခံတဲ့ သူနည္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို အဲဒီျဖစ္တည္မႈ ေရာက္သြားရင္ ဆိုးတယ္လို႕ ေျပာၾကမွာပဲေလ

Read More...

Summary only...

လူတိုင္းက်တဲ့ မ်က္ရည္မ်ိဳး

ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ထဲတြင္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားသည္။ ဓားသည္ အရြယ္အားျဖင့္ ရွစ္လက္မခန္႕ရွိေသာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ထက္ပါသည္။ ထက္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေန႕တိုင္းေသြးပါသည္။ ဓား၏မ်က္ႏွာျပင္မွာ ေျပာင္လက္ေနသည္။ ေျပာင္လက္ေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ေနရသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း နီရဲလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လံုးထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား ပါးျပင္ေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးမပ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဓားကိုသာ အာရုဏ္ စိုက္ကာၾကည့္ေနမိသည္။

ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေမးဖ်ားဆီသို႕ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည္။ ဟုတ္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ား က်လွ်က္ရွိလို လက္ထဲတြင္လည္း အလြန္ထက္ေသာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။ အခုလို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်တဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ရည္လြယ္သူဟု ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တြင္ ထုိမွ်ေလာက္မ်က္ရည္ တစ္ႀကိမ္မွ မက်ခဲ့ဘူးပါ။ ထို႕အတူ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ရည္လြယ္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ ထို႕အတူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငိုတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းစၿပီး ငိုေလ့မရွိပါ။ အေမရိုက္လွ်င္လည္း မငိုပါ။ သူငယ္တန္းတုန္းက ဓားခုတ္မိေသာေၾကာင့္ ၀ဲဘက္လက္ညိဳးေလး ျပတ္လုျပတ္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္ ကၽြန္ေတာ္မငိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္မလုပ္တဲ့ အျပစ္တစ္ခု အတြက္ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္ကို အျပစ္ေပးသည့္ အေနျဖင့္ ရိုက္သည္၊ ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကို ပတ္ေျပးခိုင္းသည္၊ ကၽြန္ေတာ္မေျပးပါ ေက်ာင္းအုတ္နံရံကို ေခါင္းနဲ႕ ေျပးေဆာင့္လိုက္သည္ နဖူးကြဲၿပီး ေသြးမ်ား စီးက်လာသည္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္မက်ပါ။ ယင္းအမာရြတ္သည္ ယေန႕တိုင္ ကၽြန္ေတာ့ နဖူးတြင္ရွိေနပါသည္။ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္တြင္ ငါးမွ်ားရာမွ ငါးမွ်ားခ်ိတ္စူးသျဖင့္ ေဆးရံုးမွာ ထံုးေဆးမထိုးပဲ ခြဲရပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္မက်ပါ။

ယခုေလာက္ ေျပာရံုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြယ္လြယ္ျဖင့္ မ်က္ရည္က် တတ္သူ တစ္ဦး မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိေလာက္ၿပီဟု ထင္မိပါသည္။

ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ရည္က်ပါသည္။ ၀မ္းနည္းလို႕လား။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းမနည္းပါ။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္မ်ားသည္ အတားအဆီးမရွိ က်ဆင္းလွ်က္ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ယခုကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳသလို အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏွင့္ နပိုလီယံ၊ ေရာဘင္ဟု၊ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တ္တ၊ အားလံုး မ်က္ရည္မ်က္ရည္ၾကမည္။ နပိုလီယံ ေရာဘင္ဟု ဗ်တ္၀ိ ဗ်တ္တ မကပါ အိုစမာဘင္လာဒင္လို အၾကမ္းဖက္သမားမွအစ သိကၡာေတာ္ ၆၀ ရ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြပါ မက်န္ မ်က္ရည္က်ရမည္။

ထိုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အျဖစ္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုးလို႕လည္းဟု ေမးေကာင္းေမးႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အျဖစ္သည္ မဆိုးပါ။ သို႕ရာတြင္ မ်က္ရည္က်ရပါသည္။ မယံုလွ်င္ သင္စမ္းၾကည့္ပါ။ မ်က္ရည္မက်လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္သြားပါ။

ကၽြန္ေတာ္လား ဘာလုပ္ေနတယ္ထင္လို႕လဲ

အေျဖကိုဖတ္ရန္ ဒီေနရာကိုနိပ္

Read More...

Summary only...

ခဲမွန္ျခင္း

ေကာင္မေလးရယ္

ငါ့ကိုအၾကင္နာေတြမေပးပါနဲ႕

ငါၾကင္နာတဲ့လူေတြေတာင္ ပစ္သြားၾကၿပီေလ

ေကာင္မေလးရယ္

ငါနားလည္ပါတယ္ နင့္ခံစားခ်က္ေတြကို

ေကာင္မေလးရယ္

ငါ့ကို ခြင့္လြတ္ေပးပါ

ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္လို႔ေလ

ေကာင္မေလးရယ္

ကြဲေနတဲ့ အိုးထဲကို ေရေတြဘယ္ေလာက္ေလာင္းေလာင္း

ဘယ္ေတာ့မွျပည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး

ေကာင္မေလးရယ္

ကြဲေနတဲ့ ငါ့အသဲေပၚကို

နင့္အခ်စ္ေတြ ထပ္မေလာင္းခ်င္ပါနဲ႕

ေကာင္မေလးရယ္

တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိတိုင္း နင့္အျမဲသတိရေနမွာပါ

အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ေပါ့

ေကာင္မေလးရယ္

နင့္ေလာက္ငါ့အေပၚ သီးခံေပးတဲ့လူမေတြ႕ဖူးေသးဘူး

တကယ္ေျပာတာပါ

ေကာင္မေလးရယ္

တကယ္ေတာ့ငါ အသဲမွာ

အခ်စ္ေတြမွန္လို႕ရတဲ့ဒါဏ္ရာေတြက ေသြးမတိတ္ေသးဘူး

ေကာင္မေလးရယ္

ထပ္မရြယ္လိုက္ပါနဲ႕

ငါဘ၀မွာ အဲဒီခဲကိုအေၾကာက္ဆံုးပါ

ေနမင္းခ

Read More...

Summary only...

၀ဋ္လည္ျခင္း

၀ဋ္ဆိုတာဘာလဲ တကယ္ေကာလည္ရဲ႕လား။ သင္ကိုယ္တိုင္ေကာ အယံုအၾကည္ရွိရဲ႕လား။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၀ဋ္လည္တယ္ဆိုတာကို အရမ္းကိုယံုတယ္ ။ မ်က္ျမင္လည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာကို။

အခုလား ယံုတုန္းပါပဲ။

၀ဋ္လည္ဖူးလို႕လား မလည္ေသးပါဘူး လည္မဲ့ေန႕ကိုေစာင့္ေနတယ္

လည္ပါေစလို႕လဲ ဆုေတာင္းေနတယ္

ရြာထိပ္က လူတစ္ေယာက္ ၾကက္သတ္တာ ၾကက္လိုေသရတယ္။ သူမ်ား ဘဲေတြရုပ္ဆိုးရင္ ကဲ့ရဲ႕တတ္တဲ့ ရြာထဲကေကာင္မေလး ကုလားၾကီးနဲ႕ ရသြားတယ္။ ေ၀လမင္းသား သူ႕အေမကို မုဆိုးမၾကီးလို႕ ႀကိတ္ၿပီးေျပာတာ သူကိုယ္တိုင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမကိုလက္ထပ္ဖို႕ ထီးနန္းကိုပါ စြန္႕လြတ္ခဲ့ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႕ ျပဳတ္တုန္းက ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း သ၀ဏ္လြာကို ပထဆံုးေပးခဲ့တဲ့ သက္ဆင္ သူလဲဘာထူးလို႕လဲ။

အဲဒီလို အဲဒီလို အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀ဋ္ကိုယံုပါသည္။ ထို႕အတူ ၀ဋ္လည္ေအာင္လို႕ ဆိုၿပီး ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႕ တြဲသြားေသာလူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဆဲပါသည္။ ဆိုက္ကနက္ စီးေသာလူမ်ားကို ေတြ႕သည့္ေနရာတြင္ ဆဲပါသည္။ ကိုဖီအာနန္ကို အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း ဆဲပါပါသည္။

သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား အခုခ်ိန္ထိ ၀ဋ္မလည္ေသးပါ . . .

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိကဲ့သို႕ ၀ဋ္လည္မည့္ေန႕ကို အျမဲတမ္း ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ရွိပါသည္

၀ဋ္လည္ျခင္းဆိုတဲ့ နိယာမ မွန္ကန္ပါက ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ဋ္လည္ပါလိမ့္မည္

Read More...

Summary only...

ေတာင္းပန္ျခင္း ဖ်က္သိမ္းျခင္း ႏွင့္ ေရြးေကာက္ျခင္း

ေတာင္းပန္ျခင္း

့္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအုပ္ထုတ္ေ၀းေရး ေႏွာက္ပုိင္းကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အထူးသျဖင့္ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ အခ်ိန္မွီ ၿပီးလိုေသာ ဆႏၵမ်ားေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ မဆန္သလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မမ်ား၏ ဆႏၵမ်ားကို ပစ္ပယ္သလို ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အေပၚ အႏူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သည္စာမႈမ်ား အခ်ိန္မွီ ရရွိေစေရးအတြက္ စီေဘာက္မ်ားတြင္လိုက္ေအာ္ခဲ့ ျခင္းအတြက္လည္း နားလည္ခြင့္ လြတ္ေပးၾကပါလို႕ ဆက္လက္ေတာင္ပန္လိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအုပ္ထုတ္တယ္ဆိုရာမွာ စာအုပ္ၿပီး ၿပီးေရာမဟုတ္ပဲ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား စုစုစည္းစည္းနဲ႕ လုပ္ျပႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ စြမ္းရည္ကိုပါ ထုတ္ေဖာ္ျပသလိုပါသည္။ သို႕ျဖစ္ပါ၍ အျခင္းျခင္း စိတ္၀မး္ကြဲစရာမ်ား အုပ္စုကြဲစရာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမွာကို ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္မလိုလားပါ။ ကၽြန္ေတာ္မလိုလားသလို အားလံုးလဲ လိုလားၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သုိ႕ျဖစ္ပါေၾကာင့္ ေနာက္ေဆာင္ရြက္မည့္ ကိစၥမ်ားကို ဒီမိုကေရစီ က်က် ေဆာင္ရြက္သြားပါမည္။

ဖ်က္သိမ္းျခင္း

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဖိုရမ္တြင္ ေၾကျငာဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ကို ဒီေနရာမွာ ဖ်က္သိမ္လိုက္ပါၿပီ

ေရြးေကာက္ျခင္း

အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔ကို ဒီမိုကေရစီက်က် မဲေပး ေရြးေကာက္ဖြဲ႕စည္းသြားမည္ျဖစ္ပါသည္

ေရြးေကာက္ရာတြင္ ဘေလာ့ေရးသက္တန္း သံုးလႏွင့္ အထက္ရွိသူ မည္သူမဆို မဲဆႏၵေပးႏိုင္ပါသည္။

အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ကို ၁၅ ဦးေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္ပါသည္

သို႕ျဖစ္ပါ၍ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ားအေနျဖင့္ တစ္ဦးလွ်င္ မိမိအႏွစ္သက္ဆံုး ဘေလာ့ဂ္ကာ ၁၅ ဦး ကို ဘေလာ့ဂ္ဖိုရမ္ ေလာ္ဘီေအာက္ရွိ Editor ေအာက္တြင္ လာေရာက္ခ်ေရးရမည္

ထိုထဲကမွ အၾကိမ္ေရအမ်ားဆံုးေတာင္းဆိုခံရသူ ၁၅ ဦးကို အယ္ဒီတာအျဖစ္ေရြးခ်ယ္သြားမည္

အယ္ဒီတာ ေရြးခ်ယ္သည့္ကာလမွာ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕မွ ၁၀ ရက္ေန႕အထိတာျဖစ္သည္။ ( ယင္းေန႕ထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ ၀င္လာေသာ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို လက္ခံစဥ္းစားမည္မဟုတ္ပါ )

ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႕တြင္ မဲအမ်ားဆံုးရ ဘေလာ့ကာ ၁၅ ဦးစာရင္းကို ထုတ္ျပန္ေၾကျငာပါမည္။

ယင္းေန႕တြင္ပင္ ေရြးခ်ယ္ခံ အယ္ဒီတာမ်ားကို ဆက္သြယ္၍ အတည္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံပါမည္။

ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕အထိ အေၾကာင္းျပန္လာျခင္းမရွိေသာ အယ္ဒီတာမ်ားေနရာတြင္ မဲအမ်ားဆံုး အဆင့္ ၁၆ ၁၇ ကဲ့သို႕ေနရာမ်ားက ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား ႏွင့္ အစားထိုး သြားပါမည္

စာမႈမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ ဖတ္ေပးရမည့္ေန႕မွာ ဇြန္လ ၁၆ ရက္မွ ဇြန္လ ၂၅ ရက္အတြင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္ေန႕ေနာက္ဆံုးထားၿပီး စာေပးစိစစ္ေရးကို မျဖစ္မေန တင္သြားပါမည္။

စာေပစိစစ္ေရးမွ အလြန္ဆံုး ၄၅ ရက္အတြင္ ျပန္က် ေအာင္ ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္သြားပါမည္


အားလံုး ေသာဘေလာ့ဂ္ကာမ်ားကို ဖိုရမ္ ေလာ္ဘီေအာက္က အယ္ဒီတာ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လာေရက္မဲ ဆႏၵေပးေစလိုပါသည္

ဥပမာ

မဲေပးသူ စိုးေဇယ် www.soezeya.blogspot.com

ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အယ္ဒီတာမ်ား

ေမာင္မဲ www.maungmae.blogspot.com
ေမာင္ညိဳ www.maugnyo.blogspot.com

အစရွိသျဖင့္ ၁၅ ဦးတိတိ ေရြးခ်ယ္ေပးေစလိုပါသည္

လာေရာက္မဲေပးျခင္းမရွိသူမ်ားကို အားလံုးေရြးခ်ယ္သမွ် သေဘာတူသူမ်ားဟု မွတ္ယူကာ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရန္ က်န္ရွိသည္မ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားပါမည္

Read More...

Summary only...

ေက်ာက္ခဲ

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူကလွည္းတန္းမွာ ေနပါတယ္။ သူ႕နာမည္အရင္းက ေက်ာက္ခဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ကေနဘယ္လို ျဖစ္ၿပီး အေမေပးတဲ့ နာမည္ကေန ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ေက်ာက္ခဲဆိုတဲ့ နာမည္ရသြားသလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ မစဥ္းတတ္ေအာင္ပါပဲ။ လွည္းတန္း တစ္ခုလံုး သူကိုသိတဲ့ သူေတြအားလံုးကို ဒီေကာင္ကို နာမည္အရင္း မေခၚၾကေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာက္ခဲပဲ ေခၚၾကပါေတာ့တယ္။

ေက်ာက္ခဲရဲ႕ Profine
သူကကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ကပါ။ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ အရက္ေသာက္လို႕ အလုပ္က ထုတ္ခံထားရတာ ၾကာပါၿပီ။ သူ႕ေဖက စသံုးလံုးက အရာရွိ။ ဒီေကာင္က ဥပဓိရုပ္ကေလးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ အေနထိုင္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ကိုဘယ္ေကာင္မေလးကမွ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခင္ပါတယ္။ ဗံုးကြဲတုန္းကလဲ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူပါပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ 2006 ခုႏွစ္ ၁၁ လပိုင္းေလာက္တုန္းက ဒီေကာင္ကၽြန္ေတာ့ဆီက ပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္ခ်ည္းသြားတာ ျပန္မဆပ္ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဒီေကာင္ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲသြား မေတာင္းျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သထာလြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္ မေတာင္းသလဲဆိုေတာ့ အေၾကြးရစရာရွိတာက တစ္ေသာင္း။ သူ႕ဆီကို အေၾကြးတစ္ခါသြားေတာင္းရင္ လွည္းတန္း အထိ တကူးတက သြားရတယ္။ ေရာက္သြားရင္ သူ႕ဆီက အေၾကြးမရတဲ့ အျပင္ လက္ဖက္ရည္တိုက္ရေသးတယ္။ တစ္ခါတိုက္ရင္ အနည္းဆံုး ၇၀၀ ကေန ၁၀၀၀ ၾကားကေတာ့ ေျပးမလြတ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ေယာက္ဖရာ လုပ္ကြာ ငါ့မွာ သံုးစရာမရွိလို႕ ပိုက္ဆံေလး ခ်ညး္ထားခဲ့ပါဦးဆိုရင္ ၁၀၀၀ ေလာက္က ပါသြားၿပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင့္ဆီက အေၾကြးမရခ်င္ေန ေနာက္ထပ္ေတာ့ အိတ္ထဲက ထပ္အပါခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ဒီေကာင္ဆီကို မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္တဲ့ ႏွစ္လေလာက္အတြင္းမွာ ဒီေကာင့္နာမည္က ေက်ာက္ခဲၿဖစ္သြားၿပီ။ ေခါင္းကလဲ ကတံုးႀကီးတုန္းထားတယ္။ ကတံုးတုန္းတာနဲ႕ ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ဆက္စပ္မႈမ်ား ရွိေနေလမလား။ ဒီေကာင္ကို ေမးတယ္ မေျပာဘူး။
သူမေျပာတာလဲ အျပစ္မရွိပါဘူး။ မင္းက ငဖြ ေကာင္ကြ ေလာေလာ ဆယ္ေက်ာက္ခဲ ဆိုတာ လွည္းတန္းက ေကာင္ေလာက္ပဲသိတာ မင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ ရံုးကေကာင္ေတြမွာ သိကုန္းမွာတဲ့ေလ။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟုိလို အစ္ေမးဒီလို အစ္ေမးနဲ႕ ေမးေတာ့မွ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ေက်ာက္ခဲ ပံုျပင္ေလးရ ပါေတာ့တယ္

ေက်ာက္ခဲ ေျပာတဲ့ ေမာင္ေက်ာက္ခဲ

ဒီလိုကြ . . .
ငါကလွည္းတန္း ထိပ္က ေငြေဒါင္းမင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ရင္းနဲ႕ ေဆာ္ေလးေတြကို ေငးခြင့္ရာတာေတာ့ ငါတို႕လွည္းတန္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ေပါ့ကြာ။ မင္းသိတဲ့ အတိုင္း ငါကလဲ အဲဒီေငြေဒါင္းမင္းဆိုင္မွာ ညေနတုိင္း သြားသြားထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းရံုးဆင္း ေကာင္မေလးေတြကို ငမ္းငမ္းေနၾက။ ေနာက္ဆံုး လက္ဖက္ရည္ဖိုးမရွိရင္ေတာင္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၿပီး ထိုင္ငမ္းတယ္။
ငါအဲလို ငမ္းတဲ့ အထဲမွာ ေန႕တိုင္းေတြ႕ေတြ႕ ေနရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္၀င္စား မိတယ္ကြ။ သူကအလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၇ ၊ ၁၈ ေလာက္ပဲရွိဦးမွာ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို အေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္း။ အဲဒီက တစ္ဆင့္တက္ေတာ့ နာမည္လိုက္ေမး တာေပါ့ကြာ။ သူက KMD မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္တာ။ ငါလဲ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းကို ေစာင့္ၿပီး စကားလိုက္ေျပာတာေပါ့ကြာ။ ပထမ ေလးရက္ကေတာ့ လံုး၀အိုေကတယ္ကြ။ အေျခ အေနမဆိုးဘူးေပါ့ကြာ။ ဇတ္လမ္းကေတာ့ ငါးရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႕မွ စတာပဲကြ။
အဲဒီေန႕က သူသင္တန္းသြားတာကို မမွွီလိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သင္တန္းဆင္းမဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ကို KMD ေအာက္ကေန ေစာင့္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက သင္တန္းက ဆင္းေတာ့ ငါက လိုက္သြားတယ္။ ငါ့ကို မလိုက္ခဲ့ နဲ႕လို႕ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါကဆက္လိုက္ သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ ့ေကာင္မေလးက Mr. Brown ဆိုင္ထဲ၀င္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မင္းသိတဲ့ အတိုင္းကြ ငါကငမြဲ ပိုက္ဆံမပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လိုက္၀င္လို႕ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ငါ့နဲ႕သိတဲတစ္ေကာင္ကိုေတြ႕လို႕ ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ ေတာင္းၿပီး ဆိုင္ထဲကိုလိုက္၀င္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ေကာ္ဖီမွာေနတာကိုေတြ႕တယ္။ ဒါနဲ႕ ငါလဲ သူ႕လိုပဲ ေကာ္ဖီမွာလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး ငါကိုလဲ ေတြ႕ေရာ ေတာ္ၿပီ ဆိုင္မွာ မေသာက္ေတာ့ဘူး ခြက္ကေလးနဲ႕ ထည့္ေပးလို႕ ေျပာတယ္။ ငါလဲ သူ႕လိုပဲ ခြက္ကေလးနဲ႕ ထည့္ေပးလို႕ လိုက္ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက အရင္မွာတာဆိုေတာ့ သူကအရင္ရသြားတာေပါ့ကြာ ။ သူကခြက္ေလး ကိုင္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ ငါကပိုက္ဆံ အမ္းတာ ေစာင့္ယူၿပီး ဆိုင္အျပင္ကိုထြက္ခဲ့ေတာ့ သူ႕ကိုမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ဟိုဘက္ေပါက္ကေန ဆိုင္ထဲမွာ ၀င္ထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက ဆိုင္အျပင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ျပန္၀င္လို႕ကလဲ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါကဆိုင္အျပင္ကေနပဲ သူ႕ကို show ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ သူကငါ့ကို လွ်ာထုတ္ျပတယ္၊ ေျပာင္ျပတယ္။ ငါလဲ သူ႕ကို ျပန္ေျပာင္ျပတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေကာင္မေလးဆိုင္ အျပင္ကိုထြက္လာတယ္။ ငါက သူ႕အေနာက္ကေန လိုက္သြားေတာ့ ငါ့ကိုလည့္ၾကည့္ၿပီး ဆက္မလိုက္ခဲ့နဲ႕တဲ့။ ငါကို ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႕ လာေျခာက္တယ္ကြ။ အဲေလာက္ေတာ့ ငါလဲသိတာေပါ့ကြ။ အဲေလာက္ေလးနဲ႕ ေၾကာက္ၿပီး ေနရင္ခဲ့ရင္ ငါ့ရဲ႕ Role ေအာက္သြားမွာေပါ့။ ငါလဲဂရုမစိုက္ဘူးဆက္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာတယ္ မလိုက္ခဲ့နဲ႕တဲ့ သူု႕အေမလာႀကိဳမွာတဲ့။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ ခ်ာတိတ္မေလး တစ္ေယာက္က ျဖဲေျခာက္တိုင္း ငါကေၾကာက္ၿပီး ဆက္မလိုက္ရင္ ငေပါႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ကြ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ဂရုကိုမစိုက္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့သူ လည္းတန္း ၂ လမ္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ငါလဲ ဆက္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ခြာခြာေပါ့ကြာ။ ေစ်းေပါက္၀ ေရာက္ေတာ့ ကုန္းကုန္းနဲ႕ ၀င္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္ကြ။ ငါလဲ အဲဒီ ေစ်းေပါက္၀ ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး လက္ထဲမွာ ခဲႏွစ္လံုး ကိုင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခဲႏွစ္လံုးကို ခပ္ဆဆေလး ေျမာက္ေျမာက္ျပၿပီး ဘယ္ခဲ ၾကိဳက္သလဲတဲ့ ငါ့ကိုေမးတယ္။ ငါလဲ ရုတ္တရက္ႀကီဆိုေတာ့ နားမလည္ႏို္င္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးက လူေတြကလဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ ငါလဲ ရွက္ရွက္နဲ႕ ဒီခဲလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာလဲ ေျပာလိုက္ေရာ ငါျပတဲ့ ခဲနဲ႕ ငါ့ရင္ဘတ္ကို အုန္းခကဲ ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။
မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ ေစ်းနားမွာဆိုေတာ့ လူေတြကလဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ငါလဲ ရွက္ကလဲရွက္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေန မဟန္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိလို႕ မင္းမလိုက္ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္မလိုက္ေတာ့ပါဘူးကြာ လို႕ေျပာၿပီး လည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဆယ္လွမ္းေလာက္ ေလွ်က္ၿပီးေတာ့ အေနာက္က ေျပးလိုက္လာတဲ့ ေျခသံၾကားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလး ျဖစ္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာ ခဲတစ္လံုး က်န္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲတစ္ခ်ိဳးထဲ လစ္ေတာ့မယ္လို႕ က်န္ကာရွိေသးတယ္ အဲဒီခဲတစ္လံုးနဲ႕ ငါ့ေၾကာကုန္းကို ပစ္ေတာ့တာပဲ။
ဇတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပဲကြာ။ ငါလဲ ရွက္တာနဲ႕ ဆံပင္ရွည္ႀကီးဆိုေတာ့ ေစ်းနားကလူေတြ မွတ္မိမွာစိုးလို႕ ကတံုးတုန္းထားလိုက္ေတာ့တာပဲကြာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ငါနာမည္က လွည္းတန္းမွာ ေက်ာက္ခဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ေဟ့ေကာင္ မင္းရံုးေရာက္ရင္မဖြနဲ႕ေနာ္ . . .

စာၾကြင္း။ ။ ေက်ာက္ခဲေရ ငါရံုးမွာ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာဘူးကြ အခုဟာက ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးတာ။ ဘယ္သူမွ သိဘူးေနာ္ :P

Read More...

Summary only...

ၾကယ္စင္ေလး

ၾကယ္စင္ေလး
မင္းေရာင္စဥ္ေၾကာင့္
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အခ်စ္သံစဥ္ေတြ
အသက္၀င္ခဲ႔ရတယ္

ၾကယ္စင္ေလး
မင္းေရာင္စဥ္ရဲ႕ လွပမႈနဲ႔
တစ္ရံေရာအခါက ငါ့ဘ၀
ေတာက္ပခဲ႔ဖူးတယ္

ၾကယ္စင္ေလး
မင္းေရာင္စဥ္ကို
လိုခ်င္တမ္းတစြာ
မေရတြက္ႏိုင္တဲ႔ ညေတြမွာ
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ငိုခဲ႔ဖူးတယ္

မင္းသိပါရဲ႕လား ၾကယ္စင္ေလးရယ္
မင္းေရာင္စဥ္ရဲ႕
ၾကင္နာမႈဟာ
ငါ့ရဲ႕ ရင္မွာ
နာၾကင္မႈေတြ
ဖန္တီးထားရစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ...


တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူက ေပးပို႕ေသာခံစားခ်က္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္

Read More...

Summary only...

အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေနေရး အင္အားစုသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ား

အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး အင္အားစု သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ားတြင္ ေမးျမန္းခဲ့ေသာ္လဲ ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပရန္ အခက္ခဲရွိေသာ ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏုတ္တင္ျပလိုက္ပါသည္


ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို ေျပာင္းလဲဖို႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ အၾကံျပဳတင္ျပထားေၾကာင္း သတင္းစာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ တကယ္ပဲ ေျပာင္းလဲေတာ့မွာလား။

‘ဒါက အၾကံျပဳတင္ျပထားတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္ မဆံုးျဖတ္ရေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ညီလာခံမွာမွ အတည္ျပဳဆံုးျဖတ္ရမွာပါ
ဦးၾကည္၀င္း ( မဂၤလာဒံု မဲဆႏၵနယ္ေျမ )


ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ တိုင္းရင္သားတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသေတြျဖစ္လာမယ္ လို႕သိရပါတယ္ ဘယ္တိုင္းရင္းသားေတြလဲ။

ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ ျမိဳ႕ႏွစ္ျမိဳ႕တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းရွိေနၿပီး အဲဒီေဒသမွာ လူမ်ိဳးစု တစ္စုတည္းသာ အမ်ားဆံုးရွိေနရင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္နယ္အေနနဲ႕ နာဂ ပေလာင္ ပအို႕ တို႕ကရရွိမွာ ျဖစ္ၿပီ ၀ ကေတာ့ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္းအေနနဲ႕ ရရွိမွျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေခၚေနၾက စစ္ကိုင္းတိုင္းတို႕ ရန္ကုန္တိုင္းတို႕အစား စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေခၚမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုျခင္းရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဦးသိန္းၾကည္ ( ေတာင္တြင္းႀကီး မဲဆႏၵနယ္ေျမ )


ညီလာခံ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေမးလိုပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားလို႕ မဲအႏိုင္ရတဲ့ သမၼတကို လက္ရွိ အစိုးရက အာဏာလြဲေျပာင္းေပးမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါသလား။ ဘာေၾကာင့္ ယံုၾကည္တာလဲ။
( ၃.၅. ၀၇ )

ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ယံုၾကည္တာလဲဆိုေတာ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာ ဥပေဒၿပီးသြားတာနဲ႕ အာဏာကို ဘယ္လိုလြဲမယ္ ဆိုတာကို အေသးစိတ္ေရးဆြဲထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ယံုတာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ မယံုဘူးဆိုရင္ သူတို႕ကညီလာခံကို ၿပီးေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ညီလာခံကို မယံုရင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ၿပီးေအာင္ေရးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခမရွိရင္ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္က တည္ၿမဲေနဦးမွပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ယံုပါတယ္ ဥပေဒကိုသာ ၿပီးေအာင္သာျမန္ျမန္ေရးပါ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျမန္ျမန္လုပ္ပါဆိုၿပီး တြန္းအားေပးေနပါတယ္။
ဦးသိန္းၾကည္ ( ေတာင္တြင္းႀကီး မဲဆႏၵနယ္ေျမ )

Read More...

Summary only...

လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္

ဒီေနရာကို မႏွိပ္ရ

Read More...

Summary only...

ပုစၦာ ၂

အထက္ပါ အျဖစ္ပ်က္မ်ား ျဖစ္ပ်က္ၿပွီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆိပ္ကမ္းသို႕ အျမဲ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သို႕ရာတြင္ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေတာ့ေမ့လို႕မရ။
တစ္ခုေသာညတြင္ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ ေပ်ာ္ေနစဥ္ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္းမေလးကို အိမ္မက္ထဲတြင္ ေတြ႕သည္။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕စဥ္က အတိုင္း လံုခ်ည္ကို ၀တ္ၿပီး ဆံပင္ကို ဖားလားခ်ထားသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ ဘာမွ်လိမ္း ျခယ္ထားျခင္းမရွိ။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျပင္မွာ ကဲ့သို႕ပင္ ခ်ိသာစြာ ျပံဳးျပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို စကားေျပာေပမယ့္ သူမကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ ၿပံဳးျမဲသာျပံဳးေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူမ ငိုသည္။ ဘာေၾကာင့္ ငိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ေမးလို႕ လဲမရပါ။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သည့္အဆံုး သူမကို ဆြဲကိုင္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

မိုးလင္းလို႕ အိပ္ရာထေတာ့ အဂၤါေန႕။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ စေတြ႕ခဲ့တာကလဲ အဂၤါေန႕။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ သူမ အတြက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ရန္ ေရႊတိ ံဂံု ဘုရားသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ စံပယ္ပန္း ၁၅ ကုံုး၀ယ္ကာ အဂၤါေဒါင့္ တြင္ဘုရားသို႕ ကပ္၍ ျပန္ခဲ့သည္။

ထို႕ေန႕က ရံုးတြင္ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရန္ ေထြေထြထူးထူး ကိစၥမရွိပါ။ ထိုေန႕က မိုးကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းသည္။ မိုးသဲသဲတြင္ ဘာမွ်လုပ္စရာမရွိေသာ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုတြင္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ရင္ေမးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။

ေန႕ခင္းဘက္ခံု ေပၚတြင္ထိုင္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သည္ ဆိုသာမွာ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ႏိုးတ၀က္ အိပ္တ၀က္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေပမယ့္ အျပင္ကလူေတြ စကားေျပာသံကို ၾကားေနရသည္။ ထိုသို႕ၾကားေနရေသာ အသံထဲတြင္ ဘုရားမွာ ကပ္ထားေသာ စံပယ္ပန္း ၁၅ ကုန္းကို ျပန္ခ်ၿပီးပါက ေရမွာ ေမွ်ာေပးပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ အသံကို သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ လန္႕ႏိုးသြားသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၿပီး ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ား သူ႕အလုပ္ႏွင့္ သူလုပ္ေနၾကည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးကလဲ စဲေနၿပီ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ သရဲ႕ တေစၦ ႏွင့္ ၀ိဥာည္ ေလာကကို ေခတ္လူငယ္ပီပီ ယံုၾကည္ျခင္းမရွိ ေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္တစ္ဦး ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း။ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ အပန္းမၾကီးသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ဘုရားေပၚက ပန္းမ်ားကို ခ်ၿပီး ေရသို႕သြားေမွ်ာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ ဘုရားမွ ကပ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းကုန္းေတြက ၁၅ ကံုး မကေတာ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘုရားကို သံုးႀကိမ္ဦးခ် ခြင့္ေတာင္းၿပီး စံပယ္ပန္း ၁၅ ကုန္းတိတိကို ယူလာခဲ့သည္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ စံပယ္ပန္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ့္စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာေၾကာင့္ ရံုးအျပင္ထြက္ကာ လက္ဘက္ရည္ လိုက္တိုက္လိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ မရွိကုန္ေတာ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးခံုမွာ ထိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးက ေနာက္ေဘးလမ္းၾကားထဲကို ပစ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ပန္းမွာ ျဖဳတ္ေတြတက္ေနလို႕ တဲ့ေလ။ ေနာက္ေဘးလမ္း ၾကားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက စံပယ္ပန္းေလးေတြကို ေတြ႕ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက ေကာင္မေလးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ျပန္ေကာက္ခိုင္းသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္စကားကို အယံုအၾကည္မရွိဟု ဆိုကာ မေကာက္ပဲေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆင္းေကာက္ကာ ျပန္ယူခဲ့ရသည္။ ရံုုးဆင္းသည္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ သြားကာ ထိုပန္းေလမ်ားကို ေရသို႕ ေမွ်ာခ်လိုက္ပါသည္။

ေနက္တစ္ရက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေဘးနားမွာ ထိုင္တဲ့ ေကာင္မေလး ရံုးမလားပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အိမ္က ဖုန္းဆက္သည္။ ညက ကုတင္ေပၚမွၿပီး လက္က်ိဳးသြားေသာေၾကာင့္ သကၤန္းကြၽန္း စံျပေဆးရံုႀကီးတြင္ ေက်ာက္ပတ္တီး စီးထားရသည္ဟု ဆိုသည္။

ညေနရံုးဆင္းေတာ့ ရံုးက အေဖာ္ေတြနဲ႕ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို လူနာသြားေမးၾကသည္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေမက
သမီးက အိပ္ေရး ေတာ္ေတာ္ႏုတာ အဲလို ကုတင္ေပၚက တစ္ခါမ မက်ဖူးေသဘူး

ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ရတာ တစ္စံုတစ္ခုကို ေၾကာက္ေနပံုေပၚသည္။ စကား တစ္လံုမွ မေျပာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က စၿပီး စကားစရွာေျပာရသည္။

နင္က ဘာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘဲဘဲနဲ႕ ေျပးတမ္းလိုက္တန္း ကစားရင္ ျပဳတ္ၾကသြားတာလား။
ကြၽန္ေတာ္က သူစိတ္ေျပပါေစေတာ့ ဆိုၿပီးေျပာလိုက္သည္။

မဟုတ္ဘူးဟ
ေကာင္မေလးက ဒီတစ္ခြန္းထဲေျပာၿပီး ျပဳတင္းေပါက္ကေန အေ၀းကို ေငးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အားလံုးလဲ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိ။

ညက အိမ္မက္ထဲမွာ နင္ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သူက ကိုယ္လုပ္တဲ့ မေကာင္းမႈ ကိုယ္ဘာသာ ကိုခံရမယ္လို႕ ေျပာၿပီး ျပံဳးျပေနတယ္။ ငါလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္တာနဲ႕ ထြက္ေျပးလိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေတာ့တာပဲ

အျဖစ္ပ်က္ေတြကပဲ တိုက္ဆိုင္ေနတာလား။ ၀ိဥာည္ေလာကကို တကယ္ပဲယံုၾကည္ရေတာ့မွာလဲ ကြၽန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေဆးရံုကျပန္ေရာက္ေတာ့ ခုနစ္နာရီ ေလာက္ရွိၿပီ။ ရာသီဥတုကလဲ သာသာယာယာရွိသည္။ မိုးကေတာ့ ေမွာင္စျပဳပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္အေပၚထက္ကေန ဆိပ္ကမ္းဆီေတာ့ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေန႕ညက အိမ္မက္ထဲသို႕ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး ေရာက္လာပါသည္။

ထူးဆန္းသည္က ေကာင္မေလး ပါးျပင္တြင္ သနပ္ခါးကို ပါးကြက္ၾကားေလး ကြက္ထားသည္။ သူမ၏ လက္ထဲတြင္ ကလစ္ဘုတ္ေလးႏွင့္ ခဲတံေလးကို ကိုင္ထားသည္။ ထို႕ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပန္းခ်ီဆြဲေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ကြၽန္ေတာ္လဲ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့ကို နံရံတြင္မွီခိုင္းကာ ေ၀းတစ္ေနရာသို႕ ခပ္ေဆြးေဆြး ၾကည့္ေနသည့္ပံုမ်ိဳးထိုင္ခိုင္းသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူမေျပာသည့္အတိုင္း ေနေပးလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့သူမ အသံေပးသည္။ သူမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပံုဆြဲလို႕ၿပီးသြားဟန္တူသည္။

သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ျပံဳးျပသည္။ သူမသည္ ျပံဳးေနရင္က မ်က္ရည္မ်ားစီး က်လာသည္။ ထိုမ်က္ရည္စက္မ်ားသည္ ပါးျပင္ေပၚက သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကား ေလးေပၚမွာ ေခ်ာင္းေလး သဖြယ္စီးက်ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနရင္းႏွင့္ပင္ သူမအျပံဳမပ်က္ပါ။ ထို႕ေနာက္ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏုတ္ဆက္သည္။ သြားေတာ့မယ္တဲ့။ သူမသည္ ႏုတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႕ တခါတည္း လည့္ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က လိုက္ေခၚေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ အသံေတြထြက္မလာပါ။သူမလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေ၀းသြားခဲ့ၿပီ။

ထူးျခားသည္က ထိုအိမ္မက္ မက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမကို အိမ္မက္ထဲမွာေရာ အျပင္မွာပါ ျမင္ေတြ႕ျခင္းမရွိေတာ့ပါ။

Read More...

Summary only...

ပုစၦာ

အစဆံုး ေရးထားသည္။ ( မွတ္ခ်က္။ ။ သတ္ပံုမွား ျခင္းသီးခံပါ )


ပုစၦာဆိုတာကေတာ့ လူမွန္းသိတတ္ခါစကတည္းက ေသဆံုးခ်ိန္ထိ အျမဲေတြ႕ထိေနရတဲ့ အေျဖကို တိုက္ရိုက္မသိႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခုကို ပုစၦာလို႕ေခၚတယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပုစၦာေတြက အလြယ္တကူ အေျဖရွာလို႕ ေတြ႕ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ပုစၦာေတြမွာ အေျဖမရွိၾကပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုစၦာမွာေရာ အေျဖရွိရဲ႕လား . . . .


အဲဒီေန႕က ေနမပူပါ။ မိုးမရြာပါ။ ေလမုန္းတိုင္က်လိုသည့္ အရိပ္ေယာင္မ်ားကိုေတာ့ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနသည့္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွ ကမ္းနားလမ္းလက္ဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာေနသည္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဘယ္သြားမည္ကိုကား ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တြင္ အတိအက်မရွိ။ သည္လိုေလွ်က္ရင္းႏွင့္ပင္ ပန္းဆိုးတန္း ႏွင့္ ကန္းနားလမ္း ေဒါင့္ကိုေရာက္လာသည္။ လွမ္းၾကည္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ဆင္းလို႕ ဒလ ကိုျပန္ၾကမည့္လူမ်ား သေဘၤာဆိပ္သို႕ ဆင္းေနၾကသည္။ ဦးတည္ရာမရွိသည့္ ကြၽန္ေတာ္ သေဘၤာဆိပ္ကို ျမင္မွ ဒလ ဘက္ကိုကူးမည္ စိတ္ကူကာ သေဘၤာဆိပ္သို႕ ဆင္းခဲ့သည္။

လက္မွတ္၀ယ္ခါနီးမွ သတိရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တြင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကား ပါမလာ။ အကပ္သပ္ေလး က်န္လိုက်န္ျငား ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆယ္တန္ေလး တစ္ရြက္ကို ေတြ႕သည္။ ယင္းဆယ္တန္ေလးျဖင့္ လက္မွတ္၀ယ္ကာ သေဘၤာေပၚသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့မွ သတိရသည္။ အျပန္လက္မွတ္ ၀ယ္စရာ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့။ ပိုက္ဆံေလး တစ္ဆယ္ႏွင့္ ေတာင္းပန္စီးရလွ်င္ အရွက္ကြဲေတာ့မည္။ ထို႕ေၾကင့္ သေဘၤာမထြက္မွီ အလွ်င္အျမန္ျပန္ဆင္း လိုက္ရသည္။

သေဘၤာဆိပ္ အျပင္ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရႊဘဲစားေသာက္ ေဘးက ကမ္းနဖူးေပၚက အုတ္ခံုေလးေတြမွာ စံုတြဲေတြတန္း စီေနသည္။ အခ်ိဳ႕ကလဲ တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္ေနၾကည္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေရႊဘဲစားေသာက္ဆိုင္ဘက္ဆီသို႕ ေလွ်က္လာခဲ့သည္။ စားေသာက္ေဘးက သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားဆီသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ ထူးျခားသည္က အျခားလူမ်ားအားလံုးသည္ သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားေပၚသို႕ မတက္ၾကပါ။ အားလံုးကမ္းေပၚက ခံုေလးေတြမွာ ထိုင္ေနၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘၤာႀကိဳးခ်ည္တဲ့ ငုတ္တိုင္နီနီႀကီးႏွစ္ခုကို မွီ ေျခေထာက္ကို အလွ်ားအလိုက္စန္႕ခ်ၿပီး ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကိုသာ ေငးေနမိပါေတာ့သည္။

မိုးမရြာပါ။ ေနမပူပါ။ ေလေလးျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနပါသည္။ ျမစ္အလယ္တြင္ ပဲခူးအမည္ရွိသေဘၤာႀကီးတစ္စီး ေက်ာက္ခ်ရပ္ နားထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာတစ္စင္း ကြန္တိန္နာမ်ားသယ္ေဆာင္ကာ မီးခိုးတလူလူႏွင့္ ဥၾသသံေပးရင္ လႈိင္ျမစ္အတြင္းကို ၀င္လာေနသည္။ ေစာေစာက ဒလ သေဘၤာႀကီး ရန္ကုန္ဘက္မွ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဒလဘက္ကမ္းက သေဘၤာတစ္စီးလည္း ရန္ကုန္ဘက္သို႕ ေမာင္းလာသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ အခ်ိန္က ညေနငါးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိပါၿပီ။ ေနကေတာ့ မ၀င္ေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ျမစ္ျပင္ေပၚတြင္ သြားလာေနေသာ ပဲ့ေထာင္မ်ား ေလွမ်ား သေဘၤမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း နည္းနည္း ေညွာင္းသလိုရွိလာသည္။ ထို႕ေၾကာင္ မွီေနရာကေန ေနရာျပင္ထိုင္လိုက္သည္။

ေနရာ ျပင္ထိုင္လိုက္သည့္ႏွင့္ အေနာက္မွ ေခၚသံတစ္ခုၾကားရသည္။ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္မသိ။ ကြၽန္ေတာ့ အေနာက္မွာ တင္ပ်င္ေခြ အေနထားမ်ိဳးထိုင္ေနသည္။လက္ထဲမွာ ကလစ္ဘုတ္ေလးနဲ႕ ခဲတံကိုကိုင္ထားသည္။ သူမ၏ အသားအေရ သည္၀ါ၀င္းၿပီး ရွည္လွ်ားေသာ ဆံႏြယ္မ်ားက ေလထဲတြင္ေ၀့ပ်ံေနသည္။

အစ္ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေစာေစာကပံုစံေလးအတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေပးလို႕ရမလား။ ညီမပံုဆြဲေနတာ မၿပီးေသးလို႕

လွပေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို အၿပံဳးႏိုင္ဆံုး ျပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာသည္။ သူက အစ္ကိုဟုသာ ေခၚသည္ သူ႕ပံုၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ့ထက္ မႀကီးရင္ေတာင္ ငယ္မည့္ပံုမေပၚပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ရပါတယ္လို႕ ေျပာၿပီး ေစာေစာက အေနထားေလး အတိုင္းထိုင္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျပန္ေငးေနလိုက္သည္။ သို႕ရာတြင္ ေစာေစာကလို စိတ္ထဲမွာ ေပ့ါပါးလြတ္လတ္မႈကားမရွိ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေညွာင္းေနၿပီေလ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေနရာေလးျပင္ထိုင္မွ ျဖစ္မည္။ ေျခလဲက်ဥ္လွၿပီ။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူမဘက္ကို မၿပီးေသးဘူးလားဆိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ အားတံု႕အားနာ ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး။ ၿပီးေတာ့မွာပါတဲ့။ ၿပီးတာနဲ႕ သူမ ေျပာပါမယ္တဲ့။ သူမ မေျပာမခ်င္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေပးပါတဲ့။

ကြၽန္ေတာ္လဲ သက္ျပင္းခ်ကာ ဆက္ထုိင္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလက အရွိန္ေကာင္းလာသည္။ ဒီေရကက်ေနသည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ရပ္ထားေသာ ပဲခူအမည္ရွိ သေဘၤာႀကီး ထြက္ခြါဖို႕ျပင္ေနသည္။ ေက်ာက္ဆူူးကို ျပန္ႏုတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းမို႕ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ သေဘၤာ ေက်ာက္ကို ႏုတ္ၿပီးသြားၿပီ။ သေဘၤာက ဥေၾသာဆြဲလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးပံုးဆြဲတာ ၿပီးၿပီလားမသိ။ ဥၾသသံၾကားမွ သတိရလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပံုဆြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးမရွိေတာ့။ ေနလံုးလဲ ၀င္သြားၿပီ။ လူကို ပံုဆြဲတုန္းကေတာ့ဆြဲ ၿပီး ျပန္ေတာ့ ႏုတ္ဆက္ေဖာ္ေလး ေတာင္မရ။ ရုပ္ကေလး လွသေလာက္ လူမႈေရးတရာ ေခါင္းပါတဲ့ မိန္းကေလးပဲ လို႕ကြၽန္ေတာ္မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ပန္ခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစာမိေနသည္။ သူ႕ေနရာမွာ ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္ အကူညီေတာင္းၿပီး ထိုင္ခိုင္းရင္ေကာ အေညွင္းခံၿပီး ထိုင္ေပးပါမလား။ ကိုယ္ကို ကိုျပန္ေမး ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုင္ေပးမွာ ေပါ့ဟု ေျဖမိေသာ္လဲ သိပ္မေသခ်ာလွ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္လဲ ငါ့ပံုကို ဆြဲမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလလို႕သာ ေတြးလိုက္ပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ၇ လႊာကေန ျမစ္တြင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မေန႕က ညေနခင္းေလညွင္းခံရင္း ျမင္ရသည့္ ျမစ္တြင္းက ျမင္ကြင္းေတြကို သတိရတာလား ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလးကို သတိရတာလား မသိ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္က ဆိပ္ကမ္းဆီသို႕ သြားရန္တိုက္တြန္းေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ကင္မရာ ေလးကိုင္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းေရာက္လို႕ မေန႕က ေဘာတံတားေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေရာက္ေနၿပီ။ မေန႕ကလိုပင္ တင္ျမင္ေခြေလး ထိုင္ကာ လက္ထဲမွ ကလစ္ဘုတ္ ေလးေပၚတြင္ ေရးျခစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အနားေရာက္လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမသည္ ျမစ္လယ္က ေဘာ္ယာ ( သေဘၤာမ်ား ေမာ္ေတာ္မ်ား ခ်ည္ရန္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေရထဲတြင္ ေပါေလာ ေပၚေနေသာ အလံုး အနီၿကီး ) တြင္ ဆိုက္ကပ္ထားေသာ သေဘၤာငယ္ေလးကို ခဲျခစ္ေရးဆြဲေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ခဏမွ် ေတြၾကည့္ေနၿပီး မွတ္မိသြားဟန္ျဖင့္ ျပံဳးျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကေျပာသည္

မေန႕က ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ေဖလာေခၚလို႕ ႏုတ္မဆက္ခဲ့ရဘူး။ ႏုတ္ဆက္ေနရင္ သူက ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲနဲ႕ ေမးလို႕ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးအဲ ဒါေၾကာင့္ပါ။

ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။

မေန႕က လူမႈေရးေခါင္ပါသည္လို႕ ေျပခဲ့မိသည့္ ကိုယ္ကိုကိုပင္ အျပစ္က်ဴးလြန္ထားမိသလိုပင္ ထင္ေနမိသည္။ ထင္မွာ ေပ့ါေကာင္မေလးကလဲ လွတာကိုး။

ေန႕တိုင္းလာသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ရာသီဥတုသာရင္ေတာ့ ေန႕တိုင္းလိုလို လာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ သူဆြဲေနတဲ့ ပံုေလး လက္စပ္သပ္ေတာ့မွာမို႕ ခဏေလးေစာင့္ပါတဲ့။ ၿပီးမွ စကားေအးေအး ေဆးေဆးေျပာတာေပါ့တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူမကို မေႏွက္ယွက္ေတာ့ပဲ ေဘာတံတား ထိပ္ဘက္ပိုင္းသို႕ ေလွ်က္လာခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူမကို ေၾကာေပးကာ ျမစ္ျပင္ႀကီးကို ေငးရင္ ျမစ္တြင္းက ပဲ့ေထာင္ေလးမ်ား သေဘၤာမ်ားကို ဓာတ္ပံု ေလွ်က္ရိုက္ေနမိသည္။ ေနာက္သို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္မေလးက ပံုဆြဲရာကေန ၿပံဳးျပံဳးျပသည္။


ထိုသို႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္က ငဇင္ဂါ ေရႊတိ ံဂံုေစတီ ေပၚက ျဖဳတ္ယူသြားခဲ့တဲ့ ဓမၼာေစတီ မင္းေခါင္းေလာင္းႀကီး ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ေရႊတိ ံဂံု ဘုရားကို ဖူးဖို႕ ေရေပၚေပၚ လာေလမလားလို႕ ေတြးေနမိသည္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီး အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အေတြးမ်ားသည္ ဓမၼေစတီ မင္းေခါင္းေလာင္း ဆီသို႕ေရာက္သြား ပါေတာ့သည္။


ဓမၼာေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္သည္ တန္ခ်ိန္ ႏွစ္ရာနီးပါး အေလးခ်ိန္ရွိၿပီး။ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ဘုရင္မႀကီး ရွင္ေစာပု၏ သားမက္ျဖစ္သူု ဓမၼာေစတီ မင္းက သြန္းလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္ေစာပု ဘုရင္မႀကီး၏ လႈဒန္းမႈႈေၾကာင့္ တြံေတး မွ တိုက္ႀကီး ခရမ္းသံုးခြ ေလာက္ထိသည္ ေရႊတိ ံဂံုဘုရား ေျမမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဓမၼာေစတီမင္း နန္းတက္သည့္ အခါ ဘုရား ေျမႀကီးသည္ အ့ဲေလာက္က်ယ္ေနပါက ယင္းေျမအတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား အျပစ္က်ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ဆိုကာ ဘုရားေျမကို ခ်ံဳ႕ပစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ ခ်ံဳ႕လိုက္သည့္ အတြက္ ဘုရားေျမသည္ က်ိဳကၠလို႕ က်ိကၠလဲ အထိေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ယင္းပရ၀ုဏ္ အတြင္းမွာလဲ လူမ်ားေနထိုင္ ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေနထိုင္သူမ်ား အျပစ္ကို ကုသိုလ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခု သြန္းလုပ္လႈ ဒန္းရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။
ဘုရင္က အိမ္တစ္အိမ္သည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါသည္ဆိုရံုမွ် ေၾကးမ်ားလႈဒန္းၾကပါရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ေသာ္လဲ မင္းခ်င္းမ်ားက နားလယ္မႈလြဲမွားကာ တစ္အိမ္ကို ပိသာႏွင့္ခ်ီ၍ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္ သြန္းလုပ္မည့္ ေန႕သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေၾကးပံုႀကီးသည္ အဆမတန္ႀကီးေနသည္။ ဘုရင္လဲ ဧရာမေၾကးပံု ၾကီးကိုၾကည့္ကာ မထူးေတာ့သည့္အတြက္ ဧရာမ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တစ္ခု သြန္းလုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေခါင္းေလာင္ႀကီးသည္ သြန္းလုပ္စဥ္က မိေက်ာင္းနတ္ခတ္ႏွင့္မိေသာေၾကာင့္ အသံမျမည္ဟုဆိုသည္။


ယင္းေခါင္းေလာင္းႀကီးကို သြန္းလုပ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာခန္႕အၾကာတြင္ သံလွ်င္ျမိဳ႕စား ငဇင္ဂါ ( ေၾကးစာ ေပၚတူဂီစစ္သား ) ကလက္နက္ သြန္းလုပ္ရန္ ျဖဳတ္ယူသြားခဲ့သည္။ ယင္းသို႕ ျဖဳတ္ယူသြားၿပီး ေဒါပံု အေရာက္ သေဘၤာ ကြဲကာ ေခါင္းေလာင္ႀကီး ေရထဲသို႕ နစ္ျမဳတ္သြားသည္။ ယင္းေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ လျပည့္လကြယ္ညမ်ားတြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို လာဖူးေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။


ဓမၼာေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ ေမာ္စကိုမွ လက္ရွိကမၻအႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းထက္ တန္ကိုးဆယ္ ခန္႕ပိုေလးသည္။ ထိုေခါင္းေလာင္ႀကီးကို ျပန္လည္ဆယ္ယူႏိုင္ပါက ျမန္မာတို႕ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလိမ့္မည့္ ေတြးေနမိသည္။ ယင္္းေခါင္းေလာင္ သမိုင္းကိုဖတ္ရစဥ္က ကိုယ္တိုင္ ဆယ္ယူလိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ဘူးသည္။


ေခါင္းေလာင္း အေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ေျခသံၾကားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပံုဆြဲသည့္ ေကာင္မေလး မဟုတ္ ကာကီေရာင္ ၀မ္းဆက္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္း။

ညီေလး ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ၿပီကြ။ ေျခာက္နာရီ ထိုးရင္ ဒီဆိပ္ကမ္းကို ဘယ္သူမွ လာလို႕မရဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ဟုတ္ကဲ့လို႕ ေျပာၿပီးထလိုက္သည္။ ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားလဲ မသိတတ္။ ဒီေန႕လဲ သူ႕အေဖပဲ လာေခၚသြားေလသလား ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ ပ်င္းရိ ေလဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေဘာတံေပၚတြင္ ေလွ်က္လာသည္။ ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး ထိုင္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ၾကမ္းၾကားထဲတြင္ ငါးလက္မခန္႕ရွိ ခဲတံ တိုေလး တစ္ေခ်ာင္းကိုေတြ႕ရသည္။ ယင္းဆိပ္ခံ ေဘာတံတားကို ပ်ဥ္ပ်ားမ်ားျဖင့္ ထပ္ပိုးခင္းထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၾကမ္းၾကားတြင္ ညွပ္ေနေသာ ခဲတံေလးကို လက္သန္းႏွင့္ ေကာ္ထုတ္လိုက္သည္။ ခဲတဲေထာင္ တက္လာသလို လက္သဲၾကားထဲသို႕ သစ္စူးသြားသည္။ လက္သဲ ၾကားကို ဆူးစူးတာ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆူးစူးတာကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ခဲတံေလးကိုသာ ေကာက္ယူ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။


အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကည္လိုက္ေတာ့ ခဲတံက အညွိေရာင္ ေခြးျမီးတိုတံဆိပ္ ခဲတံေလးျဖစ္သည္။ ေခြးၿမီးတို တံဆိပ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီးေသာ ခဲတံျဖစ္ၿပီး ခဲဆံက်စ္ကာ ၾကိဳးပဲ့လြယ္ျခင္းမရွိပါ။ သို႕ရာတြင ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ယင္းတံဆိပ္ကို ေစ်းကြက္တြင္ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ယခု ကြၽန္ေတာ္ေကာက္ရခဲ့တဲ့ ခဲတံေလးကလဲ ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီဟု ထင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ခဲတံမွာ အေရာင္ေတာ္ေတာ္ ေဖ်ာ့ေနၿပီ။ သို႕ရာတြင္ေခြးၿမီးပံုေလးကေတာ့ အသားတံဆိပ္ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေတြ႕ရေနရေသးသည္။ ခဲဖ်က္ေလးကေတာ့ ပ်က္စီးေနၿပီ။ ပ်က္စီးေနပံုက ဖ်က္လုိ႕ ပ်က္သည့္ ပံုမေပၚပဲ ႏွစ္ကာလ ၾကာလို႕ ပ်က္စီးေနသည့္ပံု။ ခဲတံခြၽန္ထားသည့္ ေနရာေလးကေတာ့ ေဆးမရွိေတာ့လို႕လားမသိ မႈိမ်ားပင္ တက္ေနၿပီ။ ဒီခဲတံသည္ သူမက်န္ထားခဲ့ေသာခဲတံမွ ဟုတ္ရဲလားလို႕ သကၤာမကင္း ျဖစ္မိလိုက္ေသးသည္။ သို႕ရာ သူမ ငယ္ငယ္က သံုးတဲ့ခဲတံ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေတြ႕လို႕ ယူလာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ႏိုင္ပါသည္။

မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ထိုခဲတံေလးသည့္ ကြၽန္ေတာ့၏ ေသာ့ျဖစ္သည္။ ထိုခဲတံေလးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အက်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေနာက္တစ္ရက္တြင္။ မနက္လင္းကတည္းက ရြာတဲ့ မိုး။ ညေနအထိ မစဲႏိုင္။ ရန္ကုန္မိုးဆိုတာ သိေတာ္မႈၾကတဲ့ အတိုင္း ေစြၿပီးဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မစဲတတ္။ ေနပူေနရာက ခ်က္ျခင္းရြာတတ္သည္။ ရြာေနရာခ်က္ ျခင္းရပ္တတ္သည္။ အဲဒီေန႕က ညေနငါး နာရီထိုးခါနီးေတာ့မွ မိုးရပ္သြားသည္။ မိုးရပ္သည္ႏွင့္ ကင္မရာေလးယူက ဆိပ္ကမ္းသို႕ ကြၽန္ေတာ္ အေျပးဆင္းခဲ့သည္။ ေဘာတံတား ေပၚေရာက္ေတာ့ သူမကို မေတြ႕ရပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေဘာတံတာေပၚတက္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လဲ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ သူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္ ၀င္ခါနီးက်ေနေလးေတာင္ ထြက္လို႕ေနလိုက္ေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေဘာတံတားေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေငးလိုက္ ေနာက္မွာ ေရာက္ေနေလမလားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုနဲ႕ မိုးသာခ်ဳပ္သြားသည္။ သူမေရာက္မလားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မိုးနတ္မင္းကိုတာ က်ိန္ဆဲေနမိပါေတာ့သည္။

စတၴေျမာက္ရက္ တစ္ေန႕လံုး ရာသီဥတုက ကြၽန္ေတာ့ဘက္မွာရွိေနသည္။ သို႕ရာတြင္ မိုးနတ္မင္းကား ယံုစားလို႕မရ။ ပြဲၿပီးလို႕ နာက်ဥ္ခ်ိန္ပို သံုးမိနစ္ေရာက္မွ ေျခပဂိုးေရာ အႏိုင္ဂိုးေရာ သြင္းသြားႏိုင္သည္။ ေဘာတံတားေပၚသို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံု ေရာက္ၿပီးမွ ရြာလွ်င္ကိစၥမရွိ သူ႕ပစၥည္းေလးေတြ မိုးမစိုေအာင္ ကူသိမ္းေပးရင္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ တင္သြားႏိုင္သည္။ ႀကိဳသာ မရြာေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းရသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ငါးနာရီ ရံုးဆင္းသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ အေျပးပင္ဆင္းလာပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ ပန္ခ်ီဆရာမေလးေရး ဓာတ္ပံုဆရာေလး လာၿပီကြလို႕ ႀကံဳး၀ါးလိုက္သည္။ ဆိပ္ခံ ေဘာတံတားေရာက္ခါ နားနီးမွ ခဲတံက်န္ခဲ့လို႕ ျပန္ယူလိုက္ရေသးသည္။ ေဘာတံတားေပၚ ေရာက္လာေတာ့ သူမကို မေတြ႕ရ။ ေစာေသးလို႕လား စိတ္ေစာေနလို႕လားမသိ ေကာင္မေလး ေရာက္မလာေသးပါ။

ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္မပါတပါနဲ႕ ေဘာတံတားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ရာသီဥတုက ကြၽန္ေတာ့ဘက္တြင္ ရွိေနပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကံၾကမၼာက ကြၽန္ေတာ့ဘက္ကမပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ျမစ္တြင္သို႕ ေငးရင္ ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ရင္း သူမ အလာကို ေစာင့္ေနသည္။ ဒလသဘၤာႀကီးလဲ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္။ ၾကာလာေတာ့ ၾကည့္ပ်င္းလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊဘဲစားေသာက္ ဆိုင္ဘက္သို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေတြ႕ရပါၿပီ။ ေရႊဘဲစားေသာက္ ဟိုဘက္က ေဘာတံတားေပၚမွာ သူမပံုဆြဲေနသည္။ ယခု ပံုဆြဲသည္က အရင္ေန႕ကလို ထိုင္၍မဟုတ္ ေဒါက္ေပၚမွာ ကားကိုတင္ၿပီး အက်အန မတတ္ရပ္ဆြဲေနသည္။

ပိုေသခ်ာေအာင္ ကင္မရာ တယ္လီကိုဆြဲၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္ သူမ။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕၀ဲေနသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္။ ဆိပ္ခံေဘာတံတား။ ျမစ္လယ္က သေဘၤာ။ ေဒါက္တိုင္နဲ႕ အက်အနပန္းခ်ီဆြဲ ေနေသာ သူမ၏ ကိုယ္လံုးသြယ္သြယ္ေလး။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ ျမစ္လယ္က သေဘၤာနဲ႕ သြားေနတဲ့ ပဲ့ေထာင္မ်ားကို ဖိုးဂေရာင္းထားၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေနေသာ သူမပံုသည္ ဓာတ္ပံု သေဘာတရားအရ အလြန္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

သို႕ရာတြင္ မိန္းကေလး တစ္ဦးကို သူ႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ ဆႏၵမပါပဲ ေနာက္ပိုင္းမွ မရိုက္သင့္ဟု ထင္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ ရိုက္ရန္ ျပင္ၿပီးမွ မရိုက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာရေအာင္လဲ ကိုက္တစ္ရာေလာက္ ေ၀းသည့္အတြက္ သူမ ၾကားႏိုင္မည္မထင္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူမရွိရာ ေဘာတံတားဆီသို႕ သြားရန္အတြက္ ကုန္းေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။ သူမရွိေသာ ေဘာတံတားေပၚေရာက္ရန္ ေရႊဘဲစားေတာ္ဆက္ကို ပတ္ေလွ်က္ၿပီးမွ ေရာက္မည္။

ကြၽန္ေတာ္ ေရႊဘဲစားေသာက္ဆိုင္ ကိုေက်ာ္ၿပီးသြားေတာ့ ၀င္းျခားေနသည္။ သူမ ရပ္ေနေသာ ေဘာတံတားသည္ တစ္ဘက္၀င္က ပတ္၀င္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒလ သေဘၤာ ဆိပ္ဘက္သို႕ ျပန္လာၿပီး ျပန္ပတ္ကာ ကမ္းနားလမ္း ေဘးမွ ျပန္၀င္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုကဲ့သို႕ ခက္ခဲစြာပတ္၀င္ၿပီး ေဘာတံတာသို႕ေရာက္ေသာ အခါ သူမကို မေတြ႕ေတာ့။ ၀င္ေပါက္ရွာေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ကုန္သြားသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ရဲစခန္းဘက္ အေပါက္က ျပန္ထြက္သြားဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ပဥၥမေျမာက္ေန႕ သူမလာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ ထပ္သြားေစာင့္ ျပန္သည္ သူမလာပါ။ ၾကားထဲမွာ မိုးရြာသည့္ ရက္ေတြ ကလည္းရွိသည့္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေန႕တိုင္းမသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ၿကံဳရင္ႀကံုသလိုေတာ့ သြားျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္လာသည့္ အခါႏွင့္သူမ လာသည့္အခါ မတိုက္ဆိုင္လို႕လား မလာေတာ့လို႕လားေတာ့ မသိ သူမကိုမႈမေတြ႕ရေတာ့ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္လခန္႕ ၾကာၿပီးေသာတစ္ရက္တြင္ ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိသည္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဘာတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ သူမကို မေတြ႕ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ပင္လယ္ကို ၾကည့္လိုက္ သူမလားမလားလို႕ လည့္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ထိုင္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။ ေျခာက္နာရီ ထိုးေတာ့ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္း ေရာက္လာသည္။ ဆိပ္ကမ္းပိတ္ေတာ့ မည္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕မိေသးလာလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ မသိဘူးတဲ့ သူေရာက္လာတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့ ေကာင္းေရာ။ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ တျခား ဆိပ္ကမ္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလး ပံုစံေျပာကာ ေမးၾကည္မိသည္။ ဆိပ္ကမ္း၀န္ထမ္းက

ေၾသာ္သိတယ္ သိတယ္ အသားျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတဲ့ ေကာင္မေလး မွတ္မိၿပီ။

ဘယ္တုန္းက ေတြ႕တာလဲ

ၾကာပါၿပီ
ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ ကြၽနေတာ္ စိတ္သိပ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့

၁၅ ႏွစ္ေလာက္

ဘာ မေႏွာက္ပါနဲ႕ ဗ်ာ

ေအးသူက ဒလမွာ ေနတာ။ ဒီဘက္ကမ္းကို တစ္ခါတစ္ခါ လာလာၿပီး ပန္းခ်ီလာလာဆြဲတတ္တယ္။ တစ္ရက္မွာ ဒီက အျပန္ ပဲ့ေထာင္ေမွာက္ၿပီး ဆံုးသြားတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပဲ

ထိုလူႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မရွည္သလိုေျပာၿပီး လည့္ထြက္သြားပါေတာ့သည္။

Read More...

Summary only...

ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းကစိန္ေခၚသံ ၄

မေန႕က ေမွ်ာ္စင္ကြၽန္းကစိန္ေခၚသံ လက္ေ၀ွ႕ပြဲကိုသြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပိဳင္ပြဲကေတာ့ ခ်န္ပီယံလံုးေခ်ာက္ စ်ာန္ထူးက စိန္ေခၚတဲ့ပြဲပါ။
ခ်န္ပီယံလံုးေခ်ာဟာ ခ်န္ပီယံေဟာင္းေရႊဆိုင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ စီးတီအက္ဖ္အမ္ ေအာင္လံလုပြဲမွာ ငါးခ်ီးထိုးၿပီး လံုးေခ်ာက အသာစီးနဲ႕ သေရျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေရႊဆိုင္းက လက္ေ၀ွ႕ဆက္မထိုးေတာ့တဲ့ အတြက္ခ်န္ပီယံျဖစ္လာပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ အလႊတ္တန္းေရႊခါးပတ္ခ်န္ပီယံ လက္ေ၀ွ႕ပြဲမွာ ခ်န္ပီေဟာင္းႀကီး တေက်ာ့ျပန္ ေရႊ၀ါထြန္းကို ငါးခ်ီမွာ အလဲထိုးၿပီး ခ်န္ပီယံျဖစ္လာပါတယ္။

လံုးေခ်ာႏွင့္ စ်ာန္ထူးတို႕ ထိုးသတ္စဥ္


စ်ာန္ထူးကေတာ့ စိန္ေခၚပြဲ ၂၁ ပြဲကို ရံႈပြဲမရွိ ေသးဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။ သူကေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တုန္က က်င္းပခဲ့တဲ့ ေရႊခါးပတ္ခ်န္ပီယံ ဗိုလ္လုပြဲမွာ မစ္ဒယ္၀တ္တန္းရဲ႕ ေရႊခါးပတ္ခ်န္ပီယံဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။
အရပ္ေမာင္းႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုထည္အရ လံုးေခ်ာက္ စ်ာန္ထူးထက္ သာပါတယ္။ လံုးေခ်ာက စ်ာန္ထူးထက္ ႏွစ္လက္မေလာက္ ပိုရွည္ပါတယ္။ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္ကေတာ့ အတူတူေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျခဆံလက္ဆံေရာ ခြန္အားေရာ လံုးေခ်ာကသာပါတယ္။
လံုးေခ်ာရဲ႕ ကန္ခ်က္ေၾကာင့္ စ်ာန္ထူးလဲက်သြားစဥ္

ဒါေၾကာင့္ပြဲစၿပီဆိုတာနဲ႕ လံုးေခ်ာက စ်ာန္ထူးကို အသာစီးနဲ႕ ထိုးခဲ့ပါတယ္။ လံုေခ်ာဟာ သူရဲ႕ ေဘာဒီ၀တ္နဲ႕ အရပ္အေမာင္းကို သံုးၿပီး ခုန္ခုန္၀င္ကာ ထိုးသတ္ပါတယ္။ စ်ာန္ထူးကေတာ့ လံုးေခ်ာထိုးသမွ်ကို ေပခံၿပီး ျပန္ထိုးပါတယ္။ လံုးေခ်ာရဲ႕ ထိုးခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဒုတိယအခ်ီမွာပင္ စ်ာန္ထူးရဲ႕ ၀ဲဘက္မ်က္လံုးဟာ ဖြင့္လို႕ မရႏိုင္ေလာက္ကို ဖူးေရာင္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတိယအခ်ီေလာက္မွာပဲ ပြဲသိမ္းထိုးသတ္သြားမယ္လို႕ ပရိတ္သတ္ေတြက ခန္႕မွန္းထားၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ စ်ာန္ထူးရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ီထိ လံုးေခ်ာကဟာ အလဲမထိုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးမွာ သေရပြဲ ျဖစ္သြားခဲ့

စတုတၴအခ်ီမွာ စ်ာန္ထူးလဲအက်မွာ လံုးေခ်ာက ေျခနဲ႕လွမ္းကန္လိုက္ရာမွာ စ်ာန္ထူးရဲ႕ လည္မ်ိဳကိုထိသြားၿပီး ႏွစ္မိနစ္ အနားေတာင္းခဲ့ရပါတယ္။ စတုတၴအခ်ီလို႕ ဒိုင္ထိုးတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ စ်ာန္ထူးက ေနာက္ဆုတ္သြားရာမွာ လံုးေခ်ာက ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ ကန္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာ ပြဲဆူသြားၿပီး လံုးေခ်ာကို ေရဘူးေတြ ခဲေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕ပစ္တဲ့ ခဲကလံုးေခ်ာကိုေတာ့မထိဘူး အေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ၾကည့္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူ တစ္ဦးရဲ႕ လက္ကိုထိသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းေပၚလဲ ဘီယာဘူးခြံတစ္ခု မွန္ပါတယ္။
လံုးေခ်ာအေနနဲ႕ ေခါင္းေလာင္သံကို မၾကားလို႕ ဆက္ထိုးတယ္ပဲထားဦး ခ်န္ပီယံ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ ဒိုင္ရဲ႕ ညံံ့ဖ်င္းမႈလဲ ပါပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး အခ်ီထိုးေတာ့ အမ်ားအျမင္ကေတာ့ လံုးေခ်ာဟာ သူ႕အမွားတြက္ အႏိုင္မထိုးပဲ သေရးျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာ့ထုိးသြားတယ္လို႕ အမ်ားကေျပာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အျမင္ကေတာ့ အဲလိုမထင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ လံုးေခ်ာဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ီ ထိဒူးပ်ံေတြနဲ႕ တရစပ္ခုန္ခုန္၀င္ၿပီး ပြဲသိမ္းဖို႕ၿကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စ်ာန္ထူးရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ ေၾကာင့္ပြဲမသိမ္း မထိုးႏိုင္ခဲ့တာပါ။
တခါတစ္ရံမွာ စ်ာန္ထူးရဲ႕ တန္ျပန္ထိုးခ်က္ေတြေၾကာင့္ လံုးေခ်ာ ေတြေတြ သြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စ်ာန္ထူးလိုသာ လံုးေခ်ာ အထိုးခံခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အားလံုးျငင္းလို႕မရတဲ့အခ်က္ပါ။
ေနာက္တစ္ခုက လံုးေခ်ာဟာ အခုလိုပြဲသိမ္းမထိုးတာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မွာ သူနဲ႕ထိုးသတ္ဖက္ မရွိေတာ့မွာ စိုးလို႕ သေရပြဲ အျဖစ္ထိုးသြားတာလို႕လဲ တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကာယကံရွင္ လံုးေခ်ာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕နည္းျပကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ အတိက် ေျပာလို႕မရပါဘူး။ ျဖစ္ေကာင္းလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေစာငမန္းတုန္းကလဲ လံုးေခ်ာဟာ ဆိုင္းေတာင္မွာ တစ္ပြဲ တာခ်ီလိတ္မွာ တစ္ပြဲ သေရထိုးၿပီးမွ ေမွ်ာ္စင္ကြၽန္းမွာ ႏွစ္ခ်ီထဲနဲ႕ အလဲထိုးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ လတ္တေလာမွာ လံုးေခ်ာကို ယွဥ္ႏိုင္သူ မရွိေသးလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရွားရွားပါးပါး စိန္လာေခၚတဲ့ စ်ာန္ထူးကို တစ္ပြဲတည္းနဲ႕ အလဲထိုးလိုက္ရင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာ လံုးေခ်ာနဲ႕ ထိုးႏိုင္သူမရွိေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲလို ထိုးမဲ့သူမရွိလုိ႕ မထိုးရရင္ သူပိုက္ဆံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ပြဲအၿပီးမွာ ေတြ႕ရတဲ့ လံုးေခ်ာ
ပြဲအၿပီးမွာ ေတြ႕ရတဲ့ စ်ာန္ထူး

မေန႕က ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ လက္ေ၀ွ႕ပြဲ ကိုးပြဲရွိပါတယ္။ ကိုပြဲမွာ အားလံုးနီးနီး လက္ရည္တူတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ပြဲလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္။ အလဲထိုး ႏွစ္ပြဲ ၊ ဆရာ၀န္ပြဲရပ္ ရံႈးႏွစ္ပြဲ၊ သေရေလးပြဲ နဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မထိုးပဲေနလို႕ ဒိုင္ဖ်က္ပြဲ တစ္ပြဲ ပါ။

ၾကားပြဲတစ္ပြဲ

တစ္ျခားၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ပြဲေတြကေတာ့ မိုးသီးနဲ႕ ခ်စ္ခက္တို႕ ထိုးတဲ့ပြဲပါ။ မိုးသီးက လက္ေ၀ွ႕ထိုးေနတာ သဘာရင့္ေနပါၿပီ တိုင္းအဆင့္ ေရႊဆုကိုရခဲ့ဘူးသလို ေရႊခါးပတ္ခ်န္ပီယံ လုပြဲတုန္းက ဗိုလ္လုပြဲ အထိတက္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အရပ္ကပုပုေလးပါ ငါးေပသာသာေလာက္ပဲရွိပါမယ္။
ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ဖူးသေလာက္ ၁၉ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္ တက္သစ္စ လူငယ္ေလးေတြနဲ႕ ထိုးၿပီး ေအာင္ပြဲေတြကို တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲခံေနသူပါ။ သူဟာ အရပ္ပုေပမယ့္ သူထက္အရပ္ရွည္ၿပီး ဗလေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေတြကို သဘာနဲ႕ ထိုးသတ္ၿပီး အႏိုင္ယူေလ့ရွိပါတယ္။

ရံႈးႏွိ္မ့္သြားသူတစ္ေယာက္

ခ်စ္ခက္ ကေတာ့ အရပ္ ငါးေပ ေလးလက္မေလာက္ရွိၿပီ ဗလက မိုးသီးထက္ေသးပါတယ္။ အသက္က ၁၈၊၁၉ ထက္မေက်ာ္ ေသးပါဘူး။
ပြဲစကတည္းက မိုးသီက ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ရဲ႕ လက္သီးတြဲလံုးေတြနဲ႕ တရစပ္၀င္ထိုးပါတယ္။ ခ်စ္ခက္က မိုးသီးရဲ႕ ထိုးကြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီးပါၿပီ လို႕ သတင္းစာထဲမွာ ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း မိုးသီ၀င္လာၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ဒူးနဲ႕ ကာကားထိုပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေ၀ွ႕ထိုးရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဗလခ်င္းတူလို႕ကေတာ့ အရပ္ရွည္သူက ဒူးေထာင္ထားရင္ အရပ္ပုသူက ၀င္ထိုးဖို႕ခက္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခက္ဟာ သူ႕ထက္ အရပ္ပုတဲ့ မိုးသီးကို ကပ္ထိုးလို႕ မရဘူး ခြာထိုးရမယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ပံုရပါတယ္။ ခ်စ္ခက္ဟာ ခပ္ခြာခြာကေန ေျခနဲ႕လွမ္းကန္လိုက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားရင္ ၀င္ထိုးလိုက္ နဲ႕ အေျခေနေကာင္းရင္ ဒူးပ်ံနဲ႕ ၀င္၀င္တိုက္လိုက္ဆိုေတာ့ ပထမ အခ်ီမွာပဲ မိုးသီဟာ လဲက်သြားရာက မထႏိုင္ေတာ့လို႕ ႏွစ္မိနစ္အနားေတာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ( လက္ေ၀ွ႕ စည္းကမ္းအရ ေနာက္ဆံုး အခ်ီမွလြဲ၍ တစ္ႀကိမ္ အနားေတာင္းခြင့္ရွိသည္ )။
ေနာက္အခ်ီေတြမွာလဲ ခ်စ္ခက္ဟာ လူငယ္ ဗလေသးေပမယ့္ သူထက္သဘာေရာ ဗလေရာ အားႀကီးတဲ့ မိုးသီးကို အသာစီးနဲ႕ ထိုးသတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပညာအားျဖင့္ ခ်စ္ခက္က မိုးသီးထက္ သာတယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႕မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳရင့္ေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပြဲၿပီတဲ့ အထိ မိုးသီးဟာ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ေျပးရင္ပတ္ရင္းနဲ႕ ေရွင္တိမ္းႏိုင္ခဲ့လို႕ သေရပြဲျဖစ္သြားပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ေျမခပန္း

ခ်စ္သူ . . .
ရွင္ေမႊးလြန္းန႕ဲ႔မင္းနႏၵာဇာတ္သိမ္းကို ျပင္ေပးဖို႔
ငယ္ငယ္က အေမဆီမွာေတာင္းဆိုဘူးတယ္
ခြန္ဆန္ေလာနဲ႔နန္းဦးျပင္ ဇာတ္သိမ္းကို
ျပင္ေရးလို႔ စာေမးပြဲလဲက်ခဲ့ဘူးတယ္
ရွိတ္စပီးယားသာ ငါ့အဖိုးျဖစ္ခဲ့ရင္
ယိုမီရိုနဲ႕ဂ်ဴးလိယက္ ဇာတ္သိမ္းကိုျပင္ခိုင္းမိမွာပဲ


ခ်စ္သူ . . .
မင္းနဲ႔ေ၀းတဲ့ငါ့ရင္မွာ အလြမ္းေတြေ၀ေနတယ္
အဲဒီအလြမ္းေတြသာ ပန္းေတြျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
အဲဒီပန္းေတြကို မင့္ေခါင္းမွာပန္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္

ခ်စ္သူ . . .
အဲဒီပန္းေတြက . . .
သဇင္လို ေတာ္မ၀င္ဘူး
က်ဴးလစ္လို အေရာင္ေသြးမစံုဘူး
ရနံ႕ကလဲ ေမႊးခ်င္မွေမႊးမယ္
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေပးတဲ့ပန္းက ရာႏႈန္းျပည့္ျဖဴစင္ပါတယ္


ခ်စ္သူ . . .
အဆင့္ခ်င္းမတူလို႕႔ မနမ္း႐ိႈက္လိုလဲ
အမိုက္သရိုက္လို ေျမမွာခ်နင္းလိုက္ပါ
နင္းေျခသူကို စူးေစမဲ့
ႏွင္းဆီလိုဆူးမ်ိဳးလဲ ငါ့အလြမ္းေတြမွာတပ္မထားပါဘူး
ေလအလာမွာေျမခတဲ့ ေၾကြက်ေပးမဲ့ခေရလိုပန္းမ်ိဳးပါ

ခ်စ္သူ . . .
ေလအလာမွာ ေၾကြက်တဲ့ခေရလို
ငါ့အခ်စ္ေတြ ေျမခကုန္ၿပီ
နင္းလိုကနင္း ပန္လိုကပန္

ခ်စ္သူ . . .
တကယ္ေတာ့ငါ
နင္ဘ၀ထဲကို ဗီဇာမပါဘဲ၀င္ခဲ့သူေလ



......

Read More...

Summary only...

စကၤာပူ ဘေလာ့ဂ္ကာ အစည္းေ၀းသို႕

စလံုးက ဘေလာ့ကာေတြ ေတြ႕ၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္
ဒီလိုနဲ႕ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ဖို႕ရာတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႕ကလဲနီးလာပါၿပီ

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ စကၤပူ ဘေလာ့ဂ္ ေမာင္ႏွမမ်ား ထံမွ သိလုိသည္မ်ားကို အစည္းေ၀းမွာ ေဆြးေႏြးေပးေစလိုပါတယ္

၁။ စကၤပူ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား ကိုစားျပဳတဲ့ စာအုပ္နာမည္တစ္ခု

၂။ စာအုပ္မ်ားကိုက္ေဆာင္ေပးရာတြင္ ဘေလာ့ဂ္ကာတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္အုပ္ရသင့္တယ္ လို႕ထင္ပါတသလဲ
( ဥမမာ အားလံုးကို အတူတူေပးမလား ရံပံုေငြမ်ားမ်ား ထည့္သူကို မ်ားမ်ား ေပးမည္လား )

၃။ စာအုပ္ေရကို ၁၀၀၀ နဲ႕ ၅၀၀ ဘယ္ဟာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ ထင္ပါသလဲ


၄။ စာအုပ္ဆိုဒ္ ဘယ္လို အရြယ္မ်ိဳးဆိုရင္ ၾကည့္လို႕လွမည္ဟု စလံုးက အစ္ကို အစ္မ မ်ားယူ ဆပါသလဲ

၅။ စလံုးက အစ္ကို အစ္မမ်ားအေနျဖင့္ စာအုပ္ထြက္ၿပီးပါက တစ္ဦးလွ်င္ စာအုပ္ ဘယ္ႏွစ္အုပ္ ေအာင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္းေပးႏိုင္ပါသလဲ ။ ( တစ္ဦး ျခင္းစီရဲ႕ ေရာင္းႏုိင္အားကြာႏိုင္ပါသည္ ။ တစ္ဦးလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္အုပ္ကုန္ေအာင္ေရာင္းႏိုင္ရင္ ဆယ္ေယာက္ေရာင္းရင္ ဆယ္အုပ္ ကုႏိုင္ပါသည္ )

၆။ စလံုးက ေၾကာ္ျငာရႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ

ရ။ စာအုပ္ကို ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွီ ထြက္မွ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆပါသလား။ သို႕မဟုတ္ ေနာက္က် ခ်င္က်မည္ စာအုပ္ကို ေကာင္းႏိုင္တမွ် ေကာင္းေအာင္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္သင့္ သည္ဟု ထင္ပါသလား

ေက်းဇူးတင္ပါသည္

Read More...

Summary only...

ေမွ်ာင္လင့္ခြင့္

ခ်စ္သူေရ နင့္ကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း စကၠဴေပၚမွာခ်ေရးရင္ ကမၻာေျမမွာ ၀ါးပင္ေတြမ်ိဳးတုန္းကုန္လိမ့္မယ္


အဲဒီအခါမွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မရွင္က တရားစြဲခ်င္စြဲလိမ့္မယ္၊ ပ်င္းမနားမွာ ျမစ္ခ်င္လုပ္ေရာင္းသူေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားၾကမယ္၊ အညာသားေတြ ကေတာ့ သူတို႕ကို ေရငန္ေသာက္ၿပီး ျမစ္ေျခာက္စားတဲ့လူ လို႕ေျပာခံရတဲ့ ဘ၀ကေနလြတ္ေျမာက္ၾကလိမ့္မယ္၊ ယိုးဒယားက ဖိုင္ဘာစက္ရံုးႀကီးေတြ ေန႕ျခင္းညျခင္း သူေဌးျဖစ္ကုန္မယ္၊ ဘင္လာဒင္လဲ ေရအိမ္သံုးစရာ ဒုတ္ခေနာင္းရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအခါမွာ အ၀ါေရာင္ဂ်ာနယ္ေတြ ေပ်ာက္သြားလို႕ ဂ်က္ကီခ်မ္းက ေကာင္းခ်ီးေပးလိမ့္မယ္၊ လမ္းေဘးက အႏႈကေတာ့ တူနဲ႕ မစားရလို႕ စိတ္ဆိုးေကာင္း ဆိုးပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ခ်စ္သူ ဒါေတြကအေရးမပါဘူး အေရးႀကီးတာက နင့္အေပၚမွာ ငါဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သိဖို႕ပါပဲ

ခ်စ္သူ . . .

ညကေမွာင္တယ္ ေမွာင္တဲ့ညမွာ အလင္းေရာင္မရွိဘူး ဖန္တီးတဲ့အလင္းေတြမလာၾကဘူး၊ ငါက မီတာခမေဆာင္ဘူး မီးစက္လဲမ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ ဖေရာင္းတိုင္ထြန္းဖို႕ မီးျခစ္ဆံ ပါမလာဘူး၊ လမင္းသာဖို႕ ႀကံႀကမၼာမုန္တိုင္းေတြ ေႏွက္ယွက္ေနတယ္
ဒါေပမယ့္ခ်စ္သူ ေမတၱာရွင္တစ္ေယာက္က ထြန္းညွိေပးမဲ့ အလင္းတစ္ခုကိုေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္

ခ်စ္သူ နင္ဟာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အစိုးရမီတာလား မီးစက္လား ေမတၱာရွင္ေလးေလလား

ဆက္ေမးပါရေစခ်စ္သူ အစိုးရမီတာဆိုရင္ တစ္လကိုဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ရမွာလဲ၊ မီးစက္တလံုးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ပိုက္ဆံစုရမွာလဲ
ေျပာျပပါခ်စ္သူ
( ငါမတတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ စိတ္ကူးေလးေတာ့ ယဥ္ပါရေစ )


ေမတၱာရွင္လားခ်စ္သူ
ဆက္ေျပာပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငါ့ဘ၀ထဲကို ထြန္းလင္းေပးထားမွာလဲ . . .

Read More...

Summary only...

ဒါလားဟဲ့ ေမာ္ဒန္

ပိတ္ကားမ်ားေပၚတြင္ အဓိပၸယ္ေဖာ္ရန္ခဲ့ယင္းေသာ ေဆးေရာင္မ်ားျခယ္သူသည္ ေမာ္ဒန္ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္သည္
နားလည္ရန္ခက္ခဲေသာ စာမ်ားကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေရးသူသည္ ေမာ္ဒန္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္
( ဥပမာ။ ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေဆးလိပ္တို ေဂ်ာ့ဘုဘ္ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ အစရွိသည့္ အရာမ်ားကို တန္းစီ ခ်ေရးသူ )
အရူးတစ္ေယာက္လို ႏို႕ဆီခြက္ေတြကို လည္ပင္းမွာဆြဲ။ တခ်ိဳ႕က ၾကက္ၿမံဳထဲ၀င္ အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ လက္ထဲမွာၾကက္ဥႏွစ္လံုးကို မႏွဲေလးလိုကိုင္ၿပီ ၀ပ္ေနသည္ကို ၀င္ေၾကးကို ေဒၚလာနဲ႕ေပးၾကည့္ၾကသည္။ အဲဒါပါေဖာင္းမင့္

ကြၽန္ေတာ္သည္ လူအမ်ားနားလယ္ရန္ ခဲယင္းေသာ စကားမ်ားကို အဓိပၸယ္ေကာက္လို႕ မရေအာင္ ျမန္မာလို ေျပာေသာအခါတြင္ လူအမ်ားက ေမာ္ဒန္ စကားေျပာသူဟု ေခၚၾကမည္ေလာ။
( စမ္းသပ္သည့္ သေဘာျဖင့္ ခ်စ္သူကို ေျပာၾကည့္စဥ္က အရႈးလို႕ မွတ္ခ်က္ေပးဖူးသည္)

ထိုအခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမကို ဥာဏ္မမွီေသာသူဟု သေဘာထားလိုက္သည္
( ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္ဘီတို႕၊ ေဆးလိပ္တိုတို႕ကို တန္းစီေရးေသာ စာပိုဒ္ကို ဥာဏ္မမွွီသူမ်ားႏွင့္ ေ၀းေ၀းတြင္ထားပါ အႏၱရယ္ရွိသည္လို႕ ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာႀကီးက သူရဲ႕ စာပိုဒ္ေလး အဆံုးမွာေရးထားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ )

တျခားလူမ်ားကိုလဲ ေျပာၾကည့္သည္ ထိုလူမ်ားသည္လဲ ကြၽန္ေတာ့ကို အရႈးဟု မွတ္ခ်က္ေပးသည္

သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္တီထြင္ထားေသာ ေမာ္ဒန္စကားမ်ား ထဲတြင္ လမ္းေဘးက တရုတ္မ၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက ႀကြက္စုတ္၊ နတ္ခ်ီးတြဲေလာင္းနဲ႕ ေမာ္ဒယ္ဂဲ၊ သခ်ာၤကြၽမ္းေသာ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သား၊ မန္ယူ ( မွန္လဲမွန္တယ္ ယူလဲ ယူတယ္)၊ ခ်ယ္ဆီး ( ေျပာင္းျပန္မဖတ္ရ)၊ ကတံုးမ၊ ၀ဲကိုက္ေနတဲ့ေခြး၊ တီဗီေရာဂါသည္ကို ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာ၀န္ အစရွိသည့္ စကားလံုးမ်ား ပါေကာင္း ပါလိမ့္မည္။ ယင္းစကားလံုးမ်ားကို နားေထာင္လိုသူမ်ားလဲ ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ ေမာ္ဒန္ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္ ျခင္းတူသည့္ ပရိတ္သတ္မ်ား နားဆင္ႏိုင္ရန္ ႀကံစီမိသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ အားလံုးၾကားႏိုင္ေအာင္ ဆာကူရာတာ၀ါ အမိုးေပၚသို႕တက္ၿပီး ေလာ္စပီကာႏွင့္ ေအာ္ရန္အႀကံျပဳသည္။ သူသည္ မိုက္မဲ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ အဖိုးတန္ေသာ ေမာ္ဒန္ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားကို အလကား ျဖန္႕ေ၀ရန္ ကြၽန္ေတာ့တြင္ အစီစဥ္မရွိပါ။

ထိုအခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အမ္ပီသရီး ေခြ ထုတ္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့၏။ ေရာသမေမြသည္ ဗီစီဒီ စက္ရွိေသာ အိမ္တိုင္းတြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေခြထြက္သည့္ အခါတြင္ ဗီစီဒီစက္ မရွိသူမ်ားပင္လွ်င္ ေမာ္ဒန္ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားကို နားေထာင္ရန္ ဗီစီဒီစက္မ်ားကို အလုအယက္ ေျပး၀ယ္ေကာင္း ၀ယ္ၾကလိမ့္မည္။
( ထိုအခါတြင္ ဗီစီဒီစက္မ်ား ေစ်းတက္ႏိုင္ပါသျဖင့္ သင့္မွာ မရွိေသးလွ်င္ သို႕မဟုတ္ ပ်က္ေနလွ်င္ ေစာစီးစြာ ၀ယ္ထားၾကပါကုန္)

ဘရက္တီစပီးရား ဆံပင္ျပန္ေပါက္လာသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ့္အေခြကို ဘာသာျပန္၍ ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ့္မည္။ ရိန္း သည္ ကြၽန္ေတာ့ထံတြင္ တပည့္ခံေကာင္း ခံပါလိမ့္မည္။ နယူးေယာက္တိုင္းမ္း ကထုတ္ျပန္ေသာ ကမၻာ့ အေက်ာ္အေမာ္ ၁၀၀ စာရင္းတြင္ ထိပ္ဆံုးက ေဖာ္ျပေကာင္း ေဖာ္ျပလိမ့္မည္။ ဆီြဒင္ သမၼတသည္ သူ႕ႏိုင္ငံသို႕ ဖိတ္ၾကား၍ ႏိုဘယ္ဆု ေပးေကာင္ ေပးလိမ့္မည္။ ဟားဘတ္ တကၠသိုလ္က ေဒါက္တာဘြဲ႕ေပးေကာင္းေပးပါလိမ့္မည္။
သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမာ္ဒန္ဒိုင္ရာေလာ့မ်ားကို ေခြထုတ္မည့္ အစဥ္ကို ဤေနရ၌ ဖ်က္သိမ္းရာ၏။ အေၾကာင္း ျပခ်က္ကေတာ့ ခိုးကူးေခြမ်ား၏ ေဘးရန္ကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သည္ တခါတံရံတြင္ ခိုးကူသီခ်င္းေခြမ်ားကို ၀ယ္ယူနားဆင္ေလ့ရွိသည္။ ခိုးကူးရန္ကိုေၾကာက္သည္ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေနေသာ အဆိုေတာ္မ်ား ကိုယ္တိုင္ေရာ ခိုးကူးေခြကို တစ္ႀကိမ္မွ မ၀ယ္ဘူးပါေၾကာင္း အာမခံႏိုင္ပါ၏ေလာ။

ခိုးကူေခြမ်ားကို အားေပးသူသည္ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းသူျဖစ္သည္ဟု ရတနာၿမိဳင္က ကိုခ်န္ဟိန္း သည္ေသာ္လည္းေကာင္း အိတ္ဆဲလင့္ခရီေရးရွင္းမွ ဦးမ်ိဳးေဆြသည္ ေသာ္လည္းေကာင္း မႈပိုင္ခြင့္ဘြဲ႕မ်ားကို သတီတန္းႀကီး ယူထားေသာ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးေအာင္စိုးဦးသည္ ေသာ္လည္းေကာင္ ေျပာေကာင္းေျပာခဲၾက၏။
ေမာင္မ်ိဳးမင္းသည္ သူရိုက္သည့္ တေဆၦအလိုက္ခံရသူမ်ား၏ညကို ခိုးကူထားသည့္ေခြကို ပိုက္ဆံ ၃၀၀ ေပးကာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ တစ္ဦးထံမွ ၀ယ္ခဲ့၏ ထိုအခါတြင္ ေမာင္မ်ိဳးသည္ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းသူေလာ။

ခိုးကူးေခြမ်ားကိုသာ အစဥ္တစိုက္ အားေပးလွ်က္ ရွိေသာ ဗိုလ္ကေလးေစ်းလမ္းေန ေကာင္မေလး တစ္ဦးကေတာ့ သူတို႕ေခြက တစ္ေထာင္ေက်ာ္ မတန္ပဲ သံုးရာပဲတန္လို႕ သံုးရာတန္ ခိုးကူးေခြကို ၀ယ္ရျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ဂီတအစီးရံုးက ပဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ ခိုးကူးေခြေတြေၾကာင့္ အျမတ္နည္းသျဖင့္ သူတို႕ ေခြေတြကို ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးမသံုးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာပါ၏။

ေတးေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂီတေလာက အခုလိုအၾကပ္ရိုက္ေနတာ တစ္၀က္က ခိုးေခြေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး တစ္၀က္သည္ အဆိုေတာ္ႏွင့္ ေတးထုတ္လုပ္သူမ်ားေၾကာင့္ဟု ဆိုျပန္သည္။
(ဥပမာ။ ။ ေခြတိုင္းတြင္ ပါေလရာလိုက္ဆိုျခင္း၊ မုန္႕လဲစားသလို သခ်င္းလဲဆိုျခင္း၊ ကိုယ့္အသံႏွင့္လိုက္မွန္းသိ မလိုက္မွန္းသိ ထုတ္လုပ္သူက ဆိုခိုင္းလွ်င္ဆိုျခင္း )
ခိုးကူေခြ အၾကပ္ရိုက္သည့္ ေသာကကို တခ်ိဳ႕ေသာအဆိုေတာ္မ်ား မခံရဟုဆိုသည္။ သူမ်ားေခြကိုသာ ခိုးကူ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္မယ္ အဲဒီအဆို ေတာ္ကိုေတာ့ မာစတာမွ ၀ယ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။
(ဥပမာ။ ။ ေလးျဖဴ၊ မ်ိဳးႀကီး၊ အာဇာနည္၊ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္)

အဆိုေတာ္မ်ားသည္ ခိုးကူးေခြကို ထိေရာက္ေအာင္ မဖမ္းေပးႏိုင္ေသာ အာဏာပုိင္မ်ားကို အျပစ္တင္ေကာင္း တင္လိမ့္မည္။ အာဏာပိုင္မ်ားသည္ အဆိုေတာ္မ်ားကို အျပစ္တင္ ေကာင္းတင္လိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားက မႈပိုင္ခြင့္ဥပေဒကို ၿပီးစီးေအာင္ မဆြဲသည့္ ေရွ႕ေနမ်ားကို လက္ညွိးထိုးလိုက ထိုးၾကမည္။ အားေပးသူမ်ားက ေစ်းသက္သာမႈကုိ ေသာ္လည္းေကာင္း လြယ္ကူစြာ ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ျခင္းကို လည္းေကာင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးေကာင္းေပးမည္။ ကူးသူမ်ားက စီပြားေရးတြက္ေခ် ကိုက္ေသာေၾကာင့္ လို႕ေျဖေကာင္းေျဖမည္။ ခိုးကူးေခြကို အမ်ားျပည္သူလက္ကို ေရာက္ေအာင္ ျဖန္႕ေပးေသာ ေကာင္းေလးတစ္ ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘလုပ္လို႕ ဘာကိုင္စားရမွန္မသိလို႕ ေရာင္းတာပါတဲ့။ စားေလာက္တဲ့ လစာရတဲ့ အလုပ္သူမွာရွိရင္ ဘယ္သူက ေရာင္းမွာလဲတဲ့ေလ . . .
ဒါဆိုရင္ ရံုးေတြမွာ ခိုးကူးေခြ ေရာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေရာ . . . . .

ေၿသာ္ . . . ဒါလား ေမာ္ဒန္ေလ

Read More...

Summary only...

ထရိတ္ဖဲမွာ ဗံုးကြဲစဥ္က

အခ်ိန္ကား ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၇ ရက္ေန႕ . . . . .

အဲဒီေန႕က ကုန္သြယ္မူဗဟိုဌာနမွာလုပ္ေနတဲ့ ထိုင္းကုန္စည္ျပပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕။ သတင္းစာထဲမွာ ထိုင္းရိုးရာ အစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲရွိတယ္လို႕ ပါတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားသူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေအာက္ပုစြန္ ေတာင္မွာရွိတဲ့ ကုန္သြယ္မူ ဗဟိုဌာနကို ေရာက္လို႕သြား ၾကပါတယ္။
ကုန္သြယ္မူ ဗဟိုဌာနကို ေရာက္ေတာ့ လူေတြကလည္း တိုးလို႕မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ စည္ကားလို႕ ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္ မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္ ေအာက္ထပ္မွာ စာေရးကိရိယာေတြ ဒုတိယထပ္မွာ စေလာင္းလိုမ်ိဳး စက္ကိရိယာေတြ တတိယထပ္မွာေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရး စင္ျမင့္နဲ႕ လိုလိန္း လိုမ်ိဳး အလွကုန္ ပစၥည္းေတြေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ အလွကုန္ပစၥည္း ဘယ္ေလာက္၀ယ္ရင္ အလွျပင္ခ ဘယ္ေလာက္ဖိုးတန္ အလွျပန္ျပင္ေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးတာေတြနဲ႕ ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ ဆြဲေဆာင္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေပၚဆံုးထပ္မွာေတာ့ အလွကုန္ပစၥည္းေတြကိုပဲ အဓိကထားေရာင္းတယ္ ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ေကာင္က ေဖ်ာ္ေျဖးေရး စင္မွာ ဖက္ရွင္အလွ ျပတာေတြ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို တာေၾကာင့္ ခဏထိုင္ၾကည့္ ေနၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းအစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို ရွာရဦးမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚၿပီး ထိုင္းအစားေသာက္ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို လိုက္ရွာဖို႕ရာ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ လည္းမေတြ႕ ဒါနဲ႕ပဲေအာက္ထပ္ကို ဆင္းၿပီးၿပိဳင္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကို လိုက္ရွာၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းက ေမာဒယ္ရိႈူး ေလွ်က္တာကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး စင္ျမင့္ရွိရာ သံုးထပ္ဆီကို ဦးတည္သြားခဲ့ ၾကပါတယ္။
ေလွခါးတက္ခါနီးမွာ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္က ပစၥည္းေလးေတြကို စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ ၀င္ၾကည့္ေနတုန္း ျပင္းထန္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံ ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေပါက္ကြဲ သံႀကီးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၾကက္ေသေသေနတုန္း ေနာက္ဆက္တြဲ ေသနတ္ပစ္သံလို အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ ေကာင္က ေဟ့ေကာင္ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ေနတာ ၀ပ္၀ပ္ဆိုၿပီး စာေရးကိရိယာ ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြၾကားကို ဒိုင္ဗင္ထိုး ၀င္သြားတယ္။ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ေပါက္ကြဲ သံေၾကာင့္ အားလံုးက ၾကက္ေသေသေနတုန္း အေပၚထပ္က လူေတြက ၀ရံုးသုန္းကား ေျပးဆင္း လာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဆာက္ဦးႀကီး ျပိဳၾကၿပီးပိမိ သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးကိရိေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြၾကားမွာ ၀ပ္ေနတဲ့ ေကာင္ကို လက္ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ဘက္ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကို ေရာက္စဥ္မွာ လူေတြသိပ္မရွိဘူး။ အျပင္မွာ မိုးကလဲစိတ္စိတ္ ရြာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးထပ္က မွန္ေတြအားလံုးကြဲေနၿပီ။ မွန္ကြဲစေတြကလဲ မိုးရြာသလို တဖြဲဖြဲ ပဲ့ၾကေနတယ္။ အဲဒီမွန္ကြဲေတြ အဖြာလိုက္ အဖြာလိုက္ က်လာတဲ့ အသံေတြက ဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြထဲက စက္ေသနတ္ ပစ္သံေတြလိုပဲ။
ကြဲေနတဲ့ မွန္ကြဲေတြ

ကြၽန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို ၾကည့္ေနရာကေန ဆင္၀င္ဘက္ကို ျပန္လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ လူေတြက ၿပံဳေနၾကၿပီ။ အေရွ႕က ေျပးထြက္တဲ့လူက ေမာက္လွ်က္လဲ။ အဲဒီလူေပၚ ကိုေနာက္လူက ထပ္ၿပီးလဲ။ အဲလိုနဲ႕ ဆင္၀င္မွာ လူေတြ ထပ္ၿပီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ ကေလးေပ်ာက္လို႕တဲ့ ငိုေနတယ္။ ၿပံဳထြက္လာတဲ့ လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတုန္းမွာ ေသြးေတြရဲ ေနတဲ့လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူေခါင္းမွာ ေသြးေတြနဲ႕ ရဲေနၿပီ။ သူမ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္ အႏွံ႕မွာ မီးေသြးခဲလို မဲမဲအတံုးေလးေတြ ကပ္ေနတယ္။ သူရဲ႕ ေဘာင္းဘီနဲ႕ အကၤ်ီေတြကလဲ စုတ္ျပဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ႕ ေသြးေပေနတဲ့ လက္ႀကီးနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့ကို လမ္းဆြဲၿပီး သူ႕ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္းတယ္။

အေရွ႕ကလူေပၚကိုေနာက္ကလူကထပ္လွ်က္လဲ


ဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္းတဲ့လူ

ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို အေပၚမွာ ဒါဏ္ရာရတဲ့ လူေတြရွိေသးလားလို႕ ေမးေတာ့ ရွိေသးတယ္ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕လို အ၀တ္စား အစုတ္ေတြနဲ႕ သူေတာင္းစားလို လူေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေျပးထြက္လာတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ပါလာေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕ပံုေတြက အ၀တ္စားေတြ စုတ္ျပတ္ေနၿပီ တကိုယ္လံုးကို အိုးမဲနဲ႕ သုတ္ထားသလို မဲေနတယ္။ သူတို႕ေတြ အားလံုးမွာ တူညီတဲ့ အခ်က္က အဲလိုလူေတြမွာ မီးေသြးခဲလို အခဲေလးေတြက သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာအႏွံ႕မွာ ကပ္ညွိေနၾကတယ္။
ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္


ကြၽန္ေတာ္ ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာ့ လိုလိန္းက ၀န္ထမ္းေတြက လူေတြေျပးလြားေနတာကို အေပၚထပ္ကေန ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အေပၚထပ္ကို တက္ၾကည့္ဖို႕ ရာအတြက္ ေဘးက ေပါက္ရွိရာကို သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ ေကာင္က အေပၚကို ဆက္မတက္ဖို႕ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ မင္းေၾကာက္ရင္ မလိုက္ခဲ့ နဲ႕ဆိုၿပီး အေပၚထပ္ကို ေဘးေလွကားက ေနတက္ခဲ့တယ္။
ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။ ေစာေစာက ခမ္းနားလွပစြာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အရာေတြ အားလံုးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မြစာၾကဲၿပီ။ အဖိုးတန္ဆိုတဲ့ ဆိုၿပီး အလုအယက္ တိုးေ၀းၾကည့္ေန ၾကတဲ့ အလွကုန္ ပစၥည္းေတြ အလကား ေကာက္မဲ့လူေတာင္ မရွိတာ့ဘူး။ ဗံုးကြဲတဲ့ အထပ္မွာ ရမ္းေငြ႕ေတြ ေထာင္းေနတယ္။ အေငြ႕ေတြေၾကာင့္ အေ၀းႀကီးကို မျမင္ရဘူး။ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာ့ စုတ္ဖြာၾကဲေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒါဏ္ရာေၾကင့္ မထႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူေတြရယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕ကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်က္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ငါးေပေလာက္ အကြာမွာ သူေတာင္းစာလို မဲညစ္ၿပီး အ၀တ္ေတြ စုတ္ျပဲေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္လဲ က်ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တာ့ တစ္ေယာက္ ခါးေအာက္ပိုင္းမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္က ေျခတစ္ဖက္မရိွဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္ သူတို႕ေသေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံု ရိုက္ဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္။ ကင္မရာ ေမာ္နီတာမွာ သူတို႕ကို ၾကည့္ေနတုန္း ေျခတစ္ဘက္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရုတ္တရက္ ထထိုင္လာတယ္။ ေသေနၿပီထင္တဲ့ လူကထထိုင္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုေဆးရံုပို႕ေပးပါလို႕ ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ ကိုင္ထားတဲ့ အရပ္၀တ္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ေျပးတက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ကိုခ်က္ျခင္း ပို႕ေပးပါမယ့္ အေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားၾကည့္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ့ကို အဲဒီလူက ေဖာ္ညွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညီမ့္ ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္သူ ဆက္မသြားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်က္ခဲ့တယ္။ ဗံုးေပါက္ကြဲတဲ့ ေနရာတည့္တည့္ အပၚက မ်က္ႏွာက်က္က ေအာက္ကို ေစာင္းက်ေနတယ္။ ပလပ္စတစ္ ခံုေတြကကလဲ တုန္းလံုးပက္လက္။ အဲလိုတံုးလံုးပက္လက္နဲ႕ လဲွေနတဲ့ ခုံေတြနဲ႕ အတူ လူတခ်ိဳ႕လဲ လဲက်ေနၾကတယ္။
ပလပ္စတစ္ခံုက်ိဳးေတြ ၾကားထဲမွာ လူတစ္ေယာက္က ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ သူရဲ႕ အေနာက္မွာက ေဟာင္းေလာင္း ေပါက္ပြင့္သြားတဲ့ မွန္နံရံကေန အလင္းေရာင္ ၀င္ေနတာေၾကာင့္ သူထိုင္ေနတယ္ ဆိုတာလြဲရင္ က်န္တာကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ ဒါနဲ႕ အနီးကပ္တိုး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးေအာက္ပိုင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ျပတ္ၿပီး တည္လွ်က္သား ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ ေအာက္ေျခနားမွာ ေသြးေတြက ယိုေနတဲ့ဘူးထဲက ထြက္က်ေနတဲ့ ေရေတြလို အိုင္ဆင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းက မ်က္ႏွာက်က္ အိၿပီးၿပိဳဆင္းလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျပန္လည့္ေျပးခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းတဲ့ ေလွကားထိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ ၿပိဳဆင္းလာတာ ရပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘူး ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရဲေတြၾကက္ေျခနီေတြ မီးသတ္ေတြ ေျပးတက္လာၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူေတြကို သက္ဆိုင္ရာက္ ရွင္းထားၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္ကေန အံုၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဆီကို အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေျပးလာၿပီး အေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္မေတြ႕ မိဘူးလား လို႕ငိုယိုရင္း လာေမးတယ္။ မေတြ႕ခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ တက္ၾကည့္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ျပန္တက္မယ္လုပ္ေတာ့ စစ္သားေတြက ကြၽန္ေတာ့ကို အတက္မခံေတာ့ဘူး။ အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ အေပၚကေန ဒါဏ္ရာရသူေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယက္သယ္ ခ်လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
လမ္းမေပၚမွာလဲ ခရာသံေတြဆူညံေနတယ္။ မိုးကေတာ့ စိတ္စိတ္ေလးရြားတုန္းပဲ။ လူစုကြဲတဲ့ သူေတြက အေဆာက္ဦးၾကီးကို ၾကည့္ၿပီးငိုေနၾကတယ္။ ခမ္းနားထည္၀ါမႈေတြ လွပမႈေတြ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ စည္းကားမႈေတြအား လံုးက စုတ္ျပတ္သတ္မႈေတြ အက်ဥ္းတန္းမႈေတြ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြ ဆီသို႕ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲ သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေဆက္ဦးႀကီး ေၾကာခိုင္းကာ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။


စာၾကြင္း ။ ။ ဒီေန႕ဆိုရင္ အဲဒီဗံုးကြဲတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ယင္းေန႕တြင္ ထရိတ္ဖဲ အပါ၀င္ ဒဂံုစင္တာ ဂ်မ္းရွင္အိတ္ စင္တာ တို႕တြင္ တၿပိင္နက္ သံုးေနရာေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီ လူ ၁၁ ဦးပြဲျခင္းၿပီးေသဆံုးကာ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ဒဏ္ရာရကာ လူ ၁၆၀ ေက်ာ္မွာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္၍ ေဆးရံုတင္ခဲ့ရသည္။
ယင္းသံုးေနရာ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာေသသူႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ အနည္းဆံုး လူ ၃၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
သြားသတိလာသတိ ထားၾကပါ။ အာလံုး အဒီလို အျဖစ္ဆိုမ်ိဳးေနာက္ထပ္ မၾကံဳပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္

Read More...

Summary only...

ဧည့္သည္

အိမ္တစ္အိမ္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဟိုတယ္တစ္ခုကေန ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါလို႕ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားလို႕ ရေပမယ့္ သံေယာဇဥ္တံခါး ေပါက္ကေန ၀င္လာၿပီမွ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါဆိုၿပီး ႏွလံုးသား ၿမိဳ႕ေတာ္က ျပန္ထြက္လို႕ရေအာင္ အခ်စ္ဆိုတာ ၀င္ခ်င္သလို ၀င္ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ လို႕ရတဲ့ ဇရပ္မဟုတ္ဘူးေလ

------___ ၁ ___
ကြၽန္ေတာ္တို႕ စီးလာေသာ ကားေလးသည္ မႏၱေလး လာရိႈး လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ မႏၱေလးက ထြက္ၿပီး ၂၁ မိုင္ကိုေက်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ရာသီဥတုက ေျမျပန္႕ႏွင့္ဘာမွ် သက္ဆိုင္ျခင္းမရိွေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္က ထြက္လာကတည္းက ပူျပင္းေသာ ရာသီဥတုသည္ ၂၁ မိုင္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေဆာင္းဥေပါက္ ရာသီရုတ္ခ်ဥ္းေျပာင္းလဲ သြားသလို ခံစားရသည္။
နံနက္ခင္းတစ္ခုလံုးကို ျမဴမ်ားကလြမ္းျခံဳထားၾကသည္။ စိန္ပန္းပင္မ်ားက လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ပင္လံုးကြၽတ္ နီရဲေနေအာင္ ပြင့္ၿပီး ေတာင္ေပၚေႏြရာသီ၏အလွကို သရုပ္ေဖာ္ေနၾကသည္။ ရာသီဥတုက ေျမျပန္႕လို ပူအိုက္ျခင္း မရွိသလို ခ်မ္းေအးျခင္းလဲမဟုတ္ ေနထိုင္လို႕ ေကာင္ရံုသာ ေအးျမျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေၾကာင့္ပင္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕သည္ ေႏြရိပ္ခို ၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ေလသည္လားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ျပင္ဦးလြင္ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ဘူးပါ၏။ အရင္ေရာက္ခဲ့ဖူးစဥ္က ေဆာင္းရာသီမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းေအးလြန္းလွသျဖင့္ ေနထိုင္လို႕ မေကာင္းလွ။ ျပင္ဦးလြင္ကဲ့သို႕ ေႏြရာသီ အပန္းေျဖဖို႕ ေကာင္တဲ့ အျပင္ ျပင္ဦးလြင္ကဲ့သို လွပတဲ့ ၿမိဳ႕မ်ားစြာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ရွိပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ျပင္ဦးလြင္သည္ အျခားေသာ ၿမိဳ႕မ်ားထက္ သြားေရးလာေရးလြယ္ကူျခင္း၊ အမ်ိဳးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယဥ္အပါ၀င္ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ ဓာတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ေရတံခြန္ ကဲ့သို႕ေသာ အပန္းေျဖ ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ားရွိျခင္း မ်ားေၾကာင့္ အျခားေသာ ေနရာမ်ားထက္ ပိုမိုစည္ကားဟန္တူပါသည္။
ကားသည္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ကို မၾကာခင္၀င္ေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လက္ထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာလက ရိုက္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ရင္ လိုက္ပါလာပါသည္။

___ ၂ ___

ကားေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဟိုတယ္ကိုသြား ေရးမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဟိုတယ္နဲ႕ မနီးမေ၀းက အကင္ဆိုင္ေလးကို ထြက္လာခဲ့သည္။ အကင္ဆိုင္ေလးက ဟုိတယ္နဲ႕ သိမ္မေ၀တဲ့ေနရာမွာပါ။ အကင္ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕ခင္းမို႕လို႕ ဆိုင္ပိတ္ထားသည္။ အဲဒီဆိုင္ကညေရာက္မွ ဖြင့္တာတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္လဲ တညလံုးကားစီးလာရတဲ့ အတြက္ ပင္ပမ္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ နားၿပီး ေနာက္ရက္မွ သြားစရာရွိတာသြား လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့မယ္ လို႕ဆံုးျဖတ္ကာ အိပ္လိုက္ ပါေတာ့သည္။
တစ္နာရီေလာက္မွာ ထမင္းစာဖို႕ ထတာကလြဲလို႕ အဲဒီေန႕က တေနကုန္ပဲ အိပ္ပစ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ကလူေတြကေတာ့ ဘယ္ေတြေလွ်က္သြားၾကေသးလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိေတာ့ပါ။
ညေနအိပ္ရာထေတာ့ ငါးနာရီထိုးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ရန္ကုန္က အတူတူထြက္လာခဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္ေကာင္မွ မရွိၾက။ လယ္ပတ္စရာမ်ားကို ေလွ်က္ၿပီးလယ္ပတ္ေနၾကတာ ထင္ပါသည္။ ဒါေၾကင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သူတို႕ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
သူတို႕က ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ျပန္လာတယ္ အဲဒီေတာ့မွာ ညစာကို ဟိုတယ္မွာပဲ သူတို႕နဲ႕အတူစားၿပီး မနက္က သြားတဲ့ အကင္ဆိုင္ေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ လိုက္လာသည္။
ညရွစ္နာခန္႕ဟုထင္ပါသည္။ အကင္ ဆိုင္ေလးမွာ လူေတြေတာင္စီစ ၿပဳလာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ အကင္မ်ားကို ေရြးရင္း ေကာင္တာကို တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္တာတြင္ ခပ္၀၀ ရွမ္းတရုတ္မႀကီးတစ္ဦး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အကင္မ်ားကို မွာထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္က်က် စား၀ိုင္းေလးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘီယာတစ္လံုး မွာသည္။ သူငယ္ခ်င္း က ၀ီစကီ ပုလင္းျပားတစ္ခု မွာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အကင္လာမခ်ေသးလို႕ ဘီယာကို မေသာက္ေသးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့ေကာင္ကေတာ့ ၀ီစကီကို အျမည္းမပါပဲ ေရနဲ႕ႀကိဳက္ေနေတာ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္တာကမိန္းမႀကီး ေနရာသို႕ ရွမ္းတရုပ္မေလး တစ္ေယာက္ အစားထိုး၀င္ထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ အဲလိုေျပာင္းထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စားပြဲထိုးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို ထုတ္ကာ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို သြားေပးရန္ ေျပာလိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီ ေကာင္မေလးကို သြားမေပးရဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေပး ခိုင္းတာက အဲဒီေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ပံုေတြေလ။

ေဟ့ေကာင္ သြက္လွခ်ည္လားကြ ဘယ္တုန္းက ရိုက္ထားတာလဲ
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္၍ေမးသည္။

အရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းက ရိုက္ထားတာ။ ၾကာပါၿပီ။ ပန္းပြဲေတာ္ကို လာတုန္းကပါ။ အခုႀကံုလို႕ လက္ေဆာင္ေပးရ ေအာင္ဓာတ္ပံုထုတ္ၿပီးယူလာတာ။ မင္းသြားေပးမလား။

အာ... မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ငါ့ဟာငါ ေအးေဆးေနပါရေစ။ ေကာင္မေလးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕လက္လို႕ နာမည္ေကာင္းရရင္ မင္းရမွာ။ အခန္႕မသင့္လို႕ ျပသနာတက္ရင္ ငါက ကန္႔လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါေနဦးမယ္။

ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ္ထက္စာလွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ ငယ္မည္ဟု ခန္႕မွန္းမိပါသည္။ အသားျဖဴ၍ အရပ္အေမာင္း အသင့္အသင့္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ျမင္ေတြ႕က် မယ္ေတာ္မ်ားလို အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႕ ၀ါးခ်မ္းျပားလိုမဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ သူပံုက အၿပံဳခ်ိဳၿပီး အလွပေပၚတြင္ မာနတက္တတ္သည့္ မိန္းကေလး ပံုမ်ိဳး မဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး အျမဲလိုလို ၿပံုးေနသည္။
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ေကာင္မေလးကို တလည့္စီၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဒီတိုင္း မေပးပဲ ျပန္ယူသြားရင္ ေကာင္းမလား။ ဓာတ္ပံုကူးစဥ္ကလို သြားေပးပစ္လိုက္မည္ ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိ။ သို႕ေသာ္ ေပးကလဲေပးခ်င္ ေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္မွာတဲ့ အကင္က ရာက္မလာေသးပါ။ ဘီယာလဲ မေသာက္ရေသးပါ။ ရဲေဆးလဲ မတင္ထားပါ။ ပင္ကိုစိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေကာင္တာ ဆီကိုေလွ်က္ခဲ့သည္။ ေကာင္တာကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေလးမ်ားကို ေမာက္လွ်က္တင္ၿပီး တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ဟိုဆက္ဒီဆက္လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေမ့ခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ၿပီး စားပြဲတြင္ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
စားပြဲေရာက္ေတာ့ အကင္ေတြေရာက္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္ရင္း အကင္စားရင္ မ်က္လံုးမ်ားက ေကာင္တာ ဆီသို႕သာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတဲ့ အထိေကာင္မေလးက ဓာတ္ပံုမ်ားက သူ႕ေနရာႏွင့္သူေနသား တက်။

အသဲ အျမစ္ကင္က ဒီက မွာတာမဟုတ္ဘူးကြ
၀ိုုင္းမွားၿပီးလာခ်တဲ့ စာပြဲထိုးေလးကို သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။

ေကာင္တာက မွာထားတယ္လို႕ ေျပာလို႕ လာခ်တာ
စားပြဲထိုးေလက ျပန္ေျပာသည္

ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္တာသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာလဲ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ ့ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္တင္ထားခဲ့ ေသာဓာတ္ပံုမ်ား ေကာင္တာေပၚတြင္ မရွိေတာ့ပါ။
အခ်ိန္က ဆယ္နာရီေက်ာ္လာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္က အရက္တျပားကုန္ေတာ့မည္ ကြၽန္ေတာ္က ဘီယာႏွစ္လံုးမကုန္ေသးေပ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သည္ နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္သာျဖစ္သည္။ ဘီယာေသာက္သည္ ဟုသာေျပာေသာ္လည္း မ်ားမ်ားစားစား ေသာက္ႏိုင္သူ မဟုတ္ သံုးခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ရင္ အာရြင္လာသည္။ ေလးခြက္ေလာက္ဆို ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီ။ ငါးခြက္ေလာက္ဆိုရင္ ေခါင္းငိုက္ဆိုက္ က်သြားေတာ့သည္။ အခုက ဘီယာသံုး ခြက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေသာက္ထားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အာရြင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးနဲ႕ မ်က္လံုးခ်င္ဆံုတိုင္း ၿပံုးျပရေသးသည္။

ေအးမ်က္လံုးခ်င္က ခဏခဏဆံုမွာေပါ့ကြ မင္းက သူ႕ကိုခ်ဥ္းၾကည့္ေနတာကို
သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာသည္။

မနာလို၍ေျပာသည္ဟုပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါသည္။ ၁၁ နာရီထိုးခါနီးေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြေတာ္ေတာ္ရွင္း သြားၿပီ။ ဧၿပီလိုေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီးက အဲဒီမအခ်ိန္မွာ နဲနဲခ်မ္းလာသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ဆြဲတာပန္းႏုေရာင္ အပါးေလးကို ၀တ္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဆီသို႕ဦးတည္လာေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကို လာႏုတ္ဆက္သည္ထင္ၿပီး ၀မ္းသာေနတုန္း သူက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းတြင္ထိုင္ခ်လိုက္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးမွာ ထိုင္ဦးမယ္ေနာ္ဟု ေျပာသည္။ သူ႕အသံက တိုင္းရင္သူ ပီပီ ခပ္၀ဲ၀ဲေလး။
ၿပီးေတာ့သူက သူကိုယ္သူ အရင္စၿပီး မိတ္ဆက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးေသာ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူမ်ားသည္ နာမည္အေရွ႕တြင္ နန္းထည့္ၾကပါသည္။ သူကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ နန္းက နာမည္အေနာက္ ဆံုးမွာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္ထင္သလို ကြၽန္ေတာ့ထက္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္ပါသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ မႏၱေလးတြင္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနသည္ ဟုသိရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေပးတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွလာေၾကာင္း။ အေမသည္ သူမကဲ့သို႔ ရွမ္တိုင္းရင္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လဲ ရွမ္းစကား မတတ္ေၾကာင္း။ ယခုခ်ိန္ထိ ဘြဲ႕မရေသးေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။
သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ စကားေကာင္းေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ဒုတိယႏွစ္ ကြန္ပ်ဴတာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်က္တင္ကို တႀကိမ္မွ မထိုင္ဘူးသည့္ အျပင္ အီးေမးအေကာင့္ ရွိေသာ္လည္း ပို႕မည့္သူ မရွိေသာေၾကာင့္ မသံုးျဖစ္ အင္တာနက္ လဲမသံုျဖစ္ ဟုဆိုသည္။ သူမသည္ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ ရိုက္သည္ ၾကယ္စင္၀န္းခ ပန္းရိုးမွ ဇတ္ကားထဲတြင္ ေတာင္ပိုင္းရွမ္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းကို မွားယြင္းစြာရိုက္ကူးသည္ကို လည္းေျပာျပခဲ့သည္။
ညကား ၁၁ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ဆိုင္ပိတ္ရေတာ့မည္ဟု သူမကေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ ျပန္ဖို႕ရာ ျပင္သည္။ ဆိုင္ထဲကထြက္ေတာ့ ဘယ္မွာတည္းတာလဲဟု သူမကေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ဟိုတယ္ကို လက္ျငိဳးထိုးျပၿပီးျပန္ခဲ့သည္။

___ ၃ ___

ညကား ၁ နာရီထိုးၿပီ တစ္ေနကုန္ အိပ္ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ လံုး၀အိပ္လို႕ မေပ်ာ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္က ယူလာသည္ ပံုျပင္စာ အုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ညသည္ခ်မ္းစိမ့္စမ့္ ႏိုင္လွသည္။ ျပဴတင္ေပါက္မွ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမႀကီးက ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ တျမိဳ႕လံုးလဲ ေအးခ်မ္းေသာ ေတာင္ေပၚေႏြည ေလးတြင္ အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့ ေဘးနာက တယ္လီဖုန္း မည္လာသည္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူမျဖစ္ေနသည္



မပ်င္းေသာ္က ဆက္ေရးပါမည္






***

Read More...

Summary only...

က်ရံႈးျခင္း

ကြၽန္ေတာ္သည္ ျခင္ကို မုန္းသည္
ကြၽန္ေတာ္သည္ ျခကို ျခင္ထက္ပို၍ မုန္းသည္
ျခထက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကာလကို ပို၍မုန္းသည္

ျခင္သည္ ထိုင္မရ အိမ္မရ စာဖတ္လို႕မရေအာင္ ကိုက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျခင္ကို ကြၽန္ေတာ္မုန္းျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္
ျခသည္ ကြၽန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ စာအုပ္မ်ာကို စားေသာေၾကာင့္ ျခကို ကြၽန္ေတာ္မုန္းျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကာလကို မုန္းျခင္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ အေျဖႏွင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပါ
( ကိုယ့္ကို ကိုမုန္းသည္ဟု ေျပာေနေသာ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ တရားလိုတေယာက္လို စြဲခ်က္တင္ရန္ သက္ေသလည္း လိုလိမ့္ဟု မထင္မိပါ )

ေလာကတြင္ မုန္းစရာ အေကာင္းဆံုးသည္ မုန္းတတ္သည့္ စိတ္ျဖစ္သည္ လို႕ လူတစ္ေယာက္ ေျပာသြားခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မုန္းတတ္သည့္ စိတ္ကို မုန္းလို႕ မေသးပါ။
ဒီစကားကို ေျပာသြားတဲ့ လူကိုယ္တိုင္ကေရာ မုန္းတတ္သည့္စိတ္ကို မုန္းႏိုင္ခဲ့ပါလား ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ခ်င္သည္ ေမးခြင့္မရေတာ့ပါ။ သူသည္ ကိုလိုနီေခာတ္က စက္ဘီးတိုက္လို႕ေသသြားၿပီ။ သူနာမည္က ပီမိုးနင္း

ကြၽန္ေတာ့ ဘ၀မွာ အေစာဆံုးခ်စ္ခဲ့သူသည္ အေမျဖစ္သည္။ အေမၿပီးေတာ့ အေဖ ညီေလး မမ ညီမေလး ၿပီးေတာ့ အရာခပ္သိမ္း ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခ်င္သည့္ အရာမ်ား။

ထိုအရာမ်ားထဲတြင္ စာအုပ္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ စည္ဘီယာဆိုင္ေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ ကင္မရာေတြ ပန္းခ်ီစုတ္တံေတြ၊ စကားမေျပာတတ္ေသာ ပန္းပုရုပ္ေတြ ၊ဓာတ္ပံုေတြ ဓာတ္ခဲေတြ နာရီေတြ . . . . .
အိမ္မက္ေတြ ၿပီးေတာ့ . . . သူမ

တခါက အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ သူေမြးတဲ့ သားမ်ားကို အရက္ဘီယာ မေသာက္ရန္ႏွင့္ မေကာင္းမႈမ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ရန္ ေျပာေလ့ရွိသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကားခဲ့ ဖူးသည္။ ယင္းအမ်ိဳးသမီး၏ ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႕ သားႀကီးသည္ ဘီယာဆိုင္အေရွ႕တြင္ မၾကာခဏ ဟတ္ထိုးလဲက် ေလ့ရွိသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးသည္။ယင္းအမ်ိဳးသမီးသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အေမျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေမ၏ အႀကီးဆံုး သားျဖစ္သည္။

သူမသည္ ဘီယာထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနာက္က် ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ထဲသို႕ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမကို ခ်စ္သည္
သူမသည္ကြၽန္ေတာ့ကို ခ်စ္သည္ဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိသည္
သူမသည္ အသံမေကာင္းပါ
သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့ကို တခ်ိန္မွာ ခြဲသြားမည္ဟု ေျပာဘူးသည္
ဘီယာသည္ ကြၽန္ေတာ့ကို တခ်ိန္က်လွ်င္ ခြဲသြားမည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ပါ

သူမႏွင့္ ဘီယာ တူညီေသအခ်က္ကား အေျပာင္းအလဲ ျမန္သည္

သူမသည္ အခုရယ္ေမာေနေပမယ့္ ခဏေနၾကလွ်င္ ငိုေနတတ္သည္ အငိုတိတ္လွ်င္ ျပန္ရယ္သည္
ဘီယာက ထိုသို႕မဟုတ္ အခုေန တခြက္ ၄၅၀ ဆိုေပမယ့္ ခဏေနရင္ ၅၀၀ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ မည့္သည့္ အခါတြင္မွ် ၄၅၀ ျပန္မျဖစ္ပါ

သူမသည္ သ၀န္တိုသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္
သ၀န္တိုေသာသူမသည္ ဘီယာကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာကို ႏွစ္ျမိဳ႕ဟန္မတူပါ
သူမထက္စီနီယာက်ေသာ ဘီယာသည္ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ သည့္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ် ကြၽန္ေတာ့ကို စိတ္မေကာက္ခဲ့ပါ . . . . .

သို႕ရာတြင္ သူမ အူတိုသည့္ ဘီယာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႕ကစၿပီး မပတ္သက္ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီ။ အသက္ရႈေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘီယာမေသာက္ေတာ့ပါ ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ေသာက္မွာလား လို႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးျခင္းသီခံပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ကို ႏိုင္ေအာင္ တိုက္လာတဲ့ လူေတြေတာင္ အခ်စ္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ဒူးေတြေထာက္ခဲ့ ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူမရဲ႕ အေရွ႕မွာ . . . .

က်ရံႈးခဲ့ၿပီေလ

Read More...

Summary only...

ဦးအံုးေဖ

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပခုကၠဴတြင္ ေရာက္ရွိေနခိုက္ ပခုကၠဴဦးအံုးေဖ
ကိုသြားေရာက္ေတြ႕ဆံု ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးအုံးေဖကို ကၽြန္ေတာ္
ကိုးတန္းႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ ျမ၀တီ မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့
ေတြ႕ရႀကံဳရကၽြန္ေတာ့ဘ၀ ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ၀တၱဳတိုေတြ ဖတ္ခဲ့ရၿပီး
သိေနပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ လို႕ထင္ပါတယ္ ထိုင္းေန တာခ်ီလိတ္ကို
အေျမာက္နဲ႕ ဘလိုင္းႀကီးလာ ပစ္ေတာ့ ေဆာင္းခိုတဲ့ ငွက္အိုဆိုတဲ့
ေဆာင္းပါးတစ္ပုတ္ကို သတင္းစာကေနေရးခဲ့တာကို လဲေတြ႕ရပါတယ္။ ဆယ္တန္း
ေျဖၿပီးတဲ့ႏွစ္မွာပဲ သူေရးတဲ့ ေတြ႕ရႀကံဳရ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ ဆိုတဲ့ သူရဲ႕
စာအုပ္ အတြဲ တစ္ နဲ႕ ႏွစ္ကို ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ
ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ မသိပါဘူး သူေရးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရေလာက္ကေတာ့
သည္မွ်ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အိတ္သြန္ဖာ ေမာက္မျခြင္းမခ်န္ေရးထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္
ဘ၀အေတြ႕ႀကံဳစာအုပ္ကေတာ့ ဖတ္ရသူကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို
အမွားသခၤန္းစာေတြကိုလဲ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာ
ဘယ္ေလာက္ပြင့္လင္းသလဲ ဆိုရင္ သူဂႏိုျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ
သူဘယ္ေလက္အထိ လူငယ္ဘ၀က ေပေတခဲ့တာေတြကို ေရးၿပထားပါတယ္။ သူသည္ ဖဲသမား
ျဖစ္သည္။ သူသည္ အရက္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘႀကီး ပစၥည္းမ်ားကို
ဘႀကီး မသိေအာင္ ေရာင္းစားကာ ဘႀကီး၏ သမီးကို ခိုးေျပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္
ဓားျပတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းသား တစ္ဦးအျဖစ္ ေထာင္ေလးခါက်ခဲ့ရသည္။ သူဘ၀တြင္
ထမင္းမစားခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြရွိသည္။ သို႕ရာတြင္ ဤသို႕ ေပေတသူတစ္ေယာက္သည္
စာေပေက်းဇူးေၾကာင့္ မေကာင္းမႈမ်ားကို ခ၀ါခ်ႏိုင္ခဲ့ပံု သူ႔လံုးလႏွင့္
ႀကိဳးစားမူေၾကာင့္ ပြဲစား၊ ပြဲစားမွ ေဆးရြက္ႀကီးကုန္သည္။ ေနာက္ေတာ့
ေဆးေပါင္းရံု ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီး အျဖစ္ေရာက္ရွိခဲ့ပံုကို ေပၚလြင္စြာ
ေရးထားသည္။
သူ႕သည္ သူ႕ကို ေက်းဇူးၿပဳခဲ့ေသာ စာေပကို သူႏိုင္သေလာက္ ေက်းဇူးၿပဳခဲ့သည္။
စာၾကည့္တိုက္မ်ားတည္ေထာင္ျခင္းအျပင္ ပခုကၠဴဦးအုံးေဖ စာေပဆုကို မတည္
တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ သူသည္ ဘာသာမဲ့ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ယင္းအျပင္ လူ႕ဂြစာတစ္ေယာက္
ျဖစ္မည္ဟု ခန္႕မွန္းမိပါသည္။ သူ႕အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အလႈခံမ်ားႏွင့္
အကူညီေတာင္ခံသူမ်ား မလာရ အံုးေဖ ဆိုတဲ့ စာႀကီးကပ္ထားတာကိုလဲေတြ႕ရပါသည္။
သူ႕ကို သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူအိမ္ကိုလဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မည္ဟု
ထင္ခဲ့မိပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူအိမ္သည္ ပံုမွန္ အုပ္အသား ညပ္တိုက္ေလး
မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အိမ္ထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ တန္ဖိုးႀကီး ပရိေဘာဂ
ဘာမွ်မရွိ ေဟာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆက္တီခံုေလမ်ားသာရွိသည္။ ယင္းဆက္တီ
ခံုေလမ်ားေဘးက ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ခံုတင္ေလး ေပၚတြင္ သူအိပ္ေနသည္။
ယင္းကုတင္သည္ သူ၏အိပ္ရာသာ ျဖစ္သည္။
သူအိမ္နံရံတြင္ သူ၏ေက်းဇူးရွင္ ေထာင္မူးႀကီးပံုႏွင့္ သူခ်စ္ေသာ သူ႕ဇနီး
သူ႕ဘကို ပဲ့ျပင္ခဲ့ ေသာဒုတိယ ဇနီးပံုမ်ားကို ကပ္ထားသည္။
တျခားဘက္နံရံတြင္ေတာ့သြားေလသူ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီး ခ်ဳပ္ေဟာင္းႏွင့္
သူႏွင့္ တြ ဲရိုက္ထားေသာပံုမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
လူေပလူေတ အုံးေဖ ဓါးၿပႀကီး အံုးေဖ သူေဌးႀကီး ဦးအုန္းေဖ အခုအခါတြင္ေတာ့
ဇရာေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲမွ ကိုယ္တိုင္မထႏိုင္ေတာ့ပါ။ တစ္ဦးဦးကတြဲထူမွ
ထိုင္ႏိုင္သည္။ အသက္လဲ ကိုးဆယ္ ၿပည့္ၿပီကိုး။ သို႕ရာတြင္
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြား ခ်ိန္အထိ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ အသက္ႀကီးလို႕ မွတ္ဥာဏ္အခ်ိဳ႕ ပ်က္ရြင္းေနသည့္တိုင္ စာဖတ္ကား မပ်က္ေသးေပ။

Read More...

Summary only...

ဟိုတယ္ရဲ႕ ရိုးရာ

ညသည္မဲ ေမွာင္ေနသည္။ မိုးသည္ သည္းထန္စြား ရြာသြန္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးလာေသာ မာစတာ ဂ်စ္ေလးသည္ မံုရြာ-ပုသိမ္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ပခုကၠဴ ျမိဳ႕မွ မႏၱေလးသို႕ ေမာင္းႏွင္ လွ်က္ရွိသည္။ မိုးက သည္းထန္စြာ ရြာသြန္း ေနသည့္အျပင္ စီးလာသည့္ မာစတာဂ်စ္ ေသးေသးမွာ လူကိုးေယာက္ျဖစ္ ေနေသာေၾကာင့္ ထိုင္ရသည္မွာ ကပ္သီးကပ္သပ္ ျဖစ္လွသည္။ မိုးကာမ်ား မေကာင္း ေသာေၾကာင့္ ရြာေလသမွ် မိုးအားလံုးသည္ ကားေပၚမွ လူအားလံုးကို ပက္ဖ်န္းေနသကဲ့သို႕ ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပခုကၠဴက ထြက္လာစဥ္က ညေနခုႏွစ္ နာရီ၀န္းက်င္ခန္႕က ျဖစ္ၿပီး ရာသီဥတုက ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ပင္။ ေရစႀကိဳမွာ ထမင္းစား နားၿပီး ထြက္လာမွ မိုးဖြဲေလးမ်ား က်လာၿပီး တျဖည္းျဖည္း သည္းလာျခင္းျဖစ္။ ကားေပၚမွ လူအားလံုးသည္ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ပခုကၠဴမွာပဲ အိပ္လိုက္ပါတယ္ဟု ၿငီ္းျငဴ ေနၾကသည္။

ဟုတ္ပါသည္ အမွန္တကယ္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕အေနျဖင့္ ပခုကၠဴမွာ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ ေစာေစာမွ ထြက္လာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ပခုကၠဴစီးကရက္ စက္ရံုက ဒုစက္ရံုမႈးက သူ႕စက္ရံုရိပ္သာတြင္ တစ္ည ထပ္အိပ္ၿပီးမွသြားဖို႕ အတန္တန္ တားေနသည့္ ၾကားက ထြက္လာခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိက အေၾကာင္း အရင္းမွာ စက္ရံုဧည့္ရိပ္သာမွာ အိပ္လွ်င္ မႏၱေလးတြင္ ဘြန္ကင္လုပ္ထားေသာ ဟုိတယ္ခဆံုးသြား မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မင္းကလဲ စက္ရံုက ဧည့္ရိပ္သာ အစုတ္ပလုပ္မွာ အိပ္မဲ့အစား မႏၱေလးက ဟုိတယ္မွာသြား အိပ္မွာေပါ့ကြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ စက္ရံုဧည့္ရိပ္သာက မႏၱေလးက ဟုိတယ္ေလာက္ မေကာင္းတာ ေသခ်ာေပမယ့္ သူေျပာသလို အစုတ္ပလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ VIP အရာရွိမ်ား အတြက္ စီစဥ္ထားေသာေၾကာင့္ သာမန္ Gust House အဆင့္ထက္ေတာ့ သာပါေသးသည္။ သူကိုတိုင္ကိုက ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေလွ်က္ေျပာ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကလဲ ပခုကၠဴမွာ ဆက္ေနမည့္အစား မႏၱေလးကို သြားခ်င္ၾကသည္။ ဟုိေရာက္ရင္ ဘုရားဖူးၾကမည္ ေစ်း၀ယ္ၾကမည္ေပါ့။ ကားသည္ မႏၱေလးကို ညဆယ္နာရီခန္႕တြင္ ေရာက္မည္ဟု ခန္႕မွန္းထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကမၻာသစ္မွာ KTV သြားဆိုခ်င္ၾကေသး သည္ဟုဆိုသည္။ အခုေတာ့ . . . .

သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည့္ မိုးေၾကာင့္ ကားသည္ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ပါ။ ပိုဆိုးသည္က ကားမွာ ေရသုတ္တံ မပါေသာေၾကာင့္ ကားသမားက ကားေမာင္းရင္းႏွင့္ပင္ လက္ကေလးႏွင့္ ေလကာမွန္ေပၚက မိုးေရးကို သုတ္သုတ္ေနရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခရီးမတြင္။ ေရွ႕ျမင္ကြင္း ကိုေကာင္းစြာ မျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကားဘီးကို လိမ့္သည္ဆိုရံုေလးသာ ေမာင္းေနရသည္။

အားလံုးရဲ႕ စိတ္ဆႏၵကလဲ ေရာက္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်ေနၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အားလံုး ပင္ပမ္းေနၿပီ။ နားခ်င္ၾကၿပီ။ ရန္ကုန္က စထြက္ၿပီးကတည္းက တစ္ရက္မွ နားရသည္ မရွိေသး။ ျပင္ဦးလြင္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႕ ညေနတြင္ မေကြးသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ မေကြးတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီ ပခုကၠဴသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ ပခုကၠဴတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး အခုမႏၱေလးသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ ျပန္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားလံုးနား ခ်င္ေနၾကၿပီ။

မံုရြာလမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ မိုးက ရပ္သြားသည္။ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကသည္။ ကားကိုလဲ အရွိန္ျမင္ ့ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ လူတို႕သည္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ ေသာ္လဲ ခရီးသြားရင္း မအိပ္ရသည့္ အခါ၌ မိမိအိပ္ရာေလးကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္ကာ တမ္းတမိၾကသည္။ ငယ္ငယ္က အခုလို မိုးေတြရြဲလာရင္ အေမက အိမ္မွ ဆီးႀကိဳ၍ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေပးကာ ေစာင္ေလးထဲ တြင္ေႏြးေထြးစြာ ေကြးေနခဲ့ဘူးသည့္ ရက္ေတြကို ေျပးကာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႕ အေ၀းမွာ . . . . .

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္အခု ျမင္းမူေတာင္ေရာက္လာ ၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ ဆိုရင္ နားရေတာ့မည္။ အားလံုးလဲ ကိုယ္အိပ္ရမဲ့ ဟိုတယ္က အိပ္ရာေလးကို ေျပးျမင္ကာ တမ္းတေန ၾကေရာ့မည္ ထင္ပါသည္။ မိုးေၾကာင့္ ညဆယ္နာရီ ေလာက္ေရာက္မည္ဟု ခန္႕မွန္း ထားခဲ့ေသာ ကားက အခု ညတစ္နာရီေက်ာ္ ေနၿပီ မေရာက္ေသး။ ညတစ္နာရီ ခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေကာင္းမူေတာ္ ဘုရားေလးကို ေရာက္ၿပီ။ အဲကိုေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တိတ္ေနေသာမိုးက ရုတ္ရက္ ရြာခ်လိုက္ၿပန္သည္။ မၾကာခင္အိပ္ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြက ရြာက်လာေသာ မိုးေရစက္မ်ား ႏွင့္အတူ လြင့္ေမွ်ာကာ ေပ်က္ကြယ္ကုန္ၾကၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္တြင္ မႏၱေလးသား တစ္ေယာက္က သူတို႕ႏွင့္သိေသာ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခတြင္ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ကားသည္ မႏၱေလးသို႕ ဆက္မေမာင္းႏိုင္သည့္ အတူတူေတာ့ အဲဒီသီလရွင္ေက်ာင္းမွာပဲ သြားနားၾကဖို႕ရာ ဆံုးျဖစ္လိုက ၾကေတာ့သည္။

ကားသည္ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခ နားက ကုန္းေလးေတြ ကိုတက္ရင္ လမ္းက်ဥ္းေလးမ်ားကို ေကြ႕၀ိုက္ကာ ေမာင္းရင္းနဲ႕ သီလရွင္ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရွိသြား ပါေတာ့သည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေျခတြင္ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္ေပါမ်ားသည္။ ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သိပ္မေခၚလိုက္ရ။ ေက်ာင္းထဲမွာ သီးလရွင္ အဖြားအို ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အထဲက သီလရွင္နဲ႕ ရင္ႏွီးေသာ လူက အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တင္ေလွ်က္ေတာ့ ဘြားသီလက ကၽြန္ေတာ္ကို အိပ္ဖို႕ ေနရာေပးသည္။ သီလရွင္ ေက်ာင္းက အိပ္ရာကား ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖ်ာခင္းေပးထား ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္မတတ္ႏိုင္ အားလံုးဒီတိုင္း အိပ္ရသည္။ အားလံုးပင္ ပမ္းလာ၍လား မသိ အိပ္ၿပီးမၾကာမွီတြင္ပင္ ျငိမ္သက္ သြားၾကသည္။ ေစာေစာက စက္ရံုရိပ္သာကို စုတ္လို႕ မအိပ္ခ်င္ဘူး ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္ပင္လွ်င္ တင္ျဖဴးဖ်ာ ခင္းထားေသာ အိပ္ရာေလးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ရာခင္းမပါ၍ မအိပ္တတ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကို ခရီးသြားရင္း သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ခါမွ် မအိပ္ဘူးပါ။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္ရာကို ဇီဇာေၾကာင္သူ ျဖစ္သည္။ အိပ္ရာတြင္ အနည္းဆံုး အိပ္ရာခင္းမပါလွ်င္ မအိပ္တတ္။ အခု ဘြားသီလ ေက်ာင္းမွာကား တင္ျဖဴးဖ်ာၾကမ္းေလး ခင္းေပးသည္ အိပ္ရာခင္းမပါ။ ျခံဳဖို႕ေပးထားသည့္ ေစာင္ကို ခင္းအိပ္ၾကည့္ေတာ့ ရြာေနသည့္ မိုးအရွိန္ေၾကာင့္ ခ်မ္းလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မခင္းပဲ ျပန္ခ်ံဳလိုက္သည္။ မိုးအသံသည္ သြပ္မိုးေပၚသို႕ ဆူညီညံစြာ ခုန္ဆင္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့နားထဲ တြင္သြပ္မိုးသံမ်ားသည္ ဆူညံစြာ ၾကားေနရသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ထိုအသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းတိုး၍ တိုး၍ေပ်က္ကြယ္ သြားၾကသည္။ မိုးတိတ္သြား၍ကား မဟုတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ အသံတိတ္ သြားတာလဲ။ အိပ္ရာတြင္ ဇီဇာေၾကာင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာၾကမ္းခင္းထားေသာ အိပ္ရာေလးတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ ၿပီေလ။

Read More...

Summary only...

အခုမႏၱေလးမွာ

ညေနကားနဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္လာၿပီ

Read More...

Summary only...