ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ကို သံုးတန္းႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စေသာက္ဖူးတယ္ အကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္သင္ေပးတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္သင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ရွစ္တန္း။ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္ဆိုတာထက္ ေဆးလိပ္ဖြာတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ သူ႐ႈိက္သလို ႐ႈိက္ၾကည့္တယ္ ႐ႈိက္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ေနရာက အစ္ကို၀မ္းကြဲတုိ႔ အိမ္ေနာက္က မန္က်ီးပင္ၾကီးေပါ့။ အုန္းပင္တစ္ပင္စာေလာက္ျမင့္တဲ့ မန္းက်ီးပင္ၾကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကို တက္ေသာက္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြ အျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က H ခန္းမွာေနရတယ္။ စာေတာ္တဲ့လူ မေတာ္တဲ့လူ အစရွိသျဖင့္ ABCD စဥ္ၿပီးထားတာဆိုေတာ့ H ခန္းဆိုတာ ဘိတ္ဆံုးခန္းပဲ။ ကိုးတန္းက်တဲ့ လူေတြလဲ H ခန္းမွာေနရတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗရုတ္အက်ဆံုး ေက်ာင္းသားေတြ စုေနရတဲ့အခန္းေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ ကြမ္းစားတာေတာ့ စကားထဲထည့္ေျပာမေနနဲ႔ ေဆးခ်တဲ့လူေတြလဲရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဆးကိုအမႈန္႕ၾကိတ္ၿပီး ေဆးလိပ္ထဲ ထည့္ေသာက္ၾကတယ္။ တစ္ခန္းလံုးမွာ ေယက်ာၤးေလးေတြထဲမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္တာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူတို႔နဲ႔ လုိက္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆးလိပ္ဖြာခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကိုးတန္းအရြယ္မွာ ေဆးလိပ္ဖြာရတာကို ကၽြန္ေတာ္ခတြင္းမေတြ႕ဘူး ပါးစပ္ထဲမွာ ဖန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးန႔ံေတြကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆးလိပ္ကို အခုအခ်ိန္အထိ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ကြမ္း ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ကမ္းမွာပဲ။ အေဖက ကြမ္းအရမ္းစားတယ္။ အိမ္မွာ ကြမ္းအစ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးတန္းအရြယ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ကြမ္းကိုစၿပီး စားၾကၿပီ အဲဒီအရြယ္ကေတာ့ အဆိမ့္ေပါ့။ ေဆးရြက္ၾကီးမပါပဲ ဗလရွင္ ဂုန္ခါး သံပရာ အစရွိသျဖင့္ ထည့္စားၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူတို႔နဲ႔ အတူလိုက္စားၾကည့္တယ္ ရွတတနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ ဆက္တိုက္ မစားလို႔ အဲလိုျဖစ္တာတဲ့ ဆက္တိုက္စားရင္ ဘာမွမျဖစ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကြမ္းအစ္ကိုယူၿပီး တစ္ယာၿပီးတစ္ယာ ထုိင္စားၾကည့္တယ္။ လွ်ာေတြထံုးေပါက္ၿပီး ငါးရက္ေလာက္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြမ္းဆိုရင္ ပါးစပ္ထဲမထည့္ေတာ့တာ အခုအခ်ိန္အထိပဲ။

အရက္ဆိုတာေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိ တစ္ခါမွ မစမ္းခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုက စြဲလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ 7 Day ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းေထာက္လုပ္ေနၿပီ။ ညဘက္ေရာက္ရင္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ ေန႔ခင္းဘက္မွာ ရံုးတက္ရ သတင္းလုိက္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက Grand royal ၀ီစကီတစ္ေတာင့္ကို ၁၂၀၀ ေပးရတယ္။

ပထဆံုးစေသာက္တဲ့ေန႔က ႏွစ္ပက္ေလာက္ကို တစ္ဘရိတ္ထဲ ေရမေရာပဲ ေသာက္လုိက္တာ ဗိုက္ထဲမွာ ပူၿပီးဆင္းသြားတာေၾကာင့္ ေရေတြသံုးေလးခြက္ေလာက္ ဆက္ေသာက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညကေတာ့ ရစ္ခ်ာရစ္ခ်ာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ညမွလဲ အဲလိုပဲ တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ရင္း ေသာက္ရင္း သတိထားမိတာက အရက္ေသာက္ခါနီးတိုင္းမွာ ေဆးေသာက္ရမွာ ပ်င္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ သိပ္မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြဆို ခြက္ထဲထည့္ၿပီးမွ မေသာက္ျဖစ္လုိ႔ သြန္ပစ္လုိကရတာေတြရွိတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ၀ီစကီသံုးေလးပုလင္းေလာက္ ကုန္သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆက္မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ေသာက္လဲ မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဘီယာ။ ဘီယာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပထဆံုး လွ်ာေပၚကို တင္ဖူးတာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးညကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တိုက္ဂါးဘူးတစ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးတယ္။ ေရာ့မင္းဒါေသာက္တ့ဲ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖြင့္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လုိက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ပဲၾကီးေလွာ္ေတြကို ေရစိပ္ထားသလိုပဲ ထင္ရတယ္ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေထြးထုတ္လိုက္ၿပီး မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကို ဘူးျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကေန ေနလာတာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ အလုပ္အဆင္းမွာ မန္ေနဂ်ာ အကိုၾကီး ဦးေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေလးေယာက္ ဆယ့္ကိုးလမ္းကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆယ့္ကိုးလမ္းေရာက္ေတာ့ ဘီယာေတြမွာၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေသာက္ပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ရံုးမွာ အေသးေလးလို႔ ေခၚတဲ့ စာေရးမ လူေကာင္ေသးေသးေလးက ဘီယာႏွစ္ခြက္ကုန္သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ့္ဘီယာခြက္က မေသာက္ရေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ မန္ေနဂ်ာအကိုၾကီးက ေဟ့ေရာင္ေသာက္ ဟုိမွာ အေသးေလးေတာင္ ႏွစ္ခြက္ကုန္ၿပီ ဆိုေတာ့ မေကာင္းတတ္လုိ႔ တစ္ငံုႏွစ္ငံုေသာက္ၿပီး ထားလိုက္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ ေဆးလိပ္မေသာက္ ကြမ္းမစား အရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွင္သန္က်င္လည္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အေပါင္းသင္းေတြနဲ႔ေတြ႕လို႔၊ စာမူခေတြပိုရလို႔၊ စသည္ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ဘီယာကိုေသာက္ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘီယာကို ေကာင္းေကာင္း ေသာက္တတ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေသာက္တတ္ လာသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ စေပါင္းခါစက သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ မ်က္လံုးျပဴရေလာက္တဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္ျဖစ္သြားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာၾကာၿပီ။ အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းလိုလို ပိုက္ဆံျပတ္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို ထမင္းစားဖို႔ မေျပာနဲ႔ ဘတ္စကားစီဖို႔ အေၾကြငါးဆယ္ေတာင္ မက်န္ေအာင္ျပတ္တယ္။ အဲလို ျပတ္တာ တစ္ခါလား၊ ႏွစ္ခါလား၊ သံုးခါလား။ အဲလို မဟုတ္ဘူး လတုိင္းျဖစ္ေနတယ္။ အျမဲတမ္းလိုလိုကို ျပတ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္ ငါ့၀င္ေငြမ်ား နည္းလို႔လား....

လြန္ခဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေထာက္လစာက တစ္လကို တစ္ေသာင္းနဲ႔ႏွစ္ေထာင္ စာမူခက တစ္ပါတ္ကို ပ်မ္းမွ်ျခင္း ငါးေထာင္ေလာက္ရတယ္။ ငါးေထာင္က ကၽြန္ေတာ့တစ္ပတ္စာ စားစရိတ္ကို ဖူလံုတယ္။ လစာကို အသားတင္စုႏုိင္ခဲ့တယ္။

အခု ကၽြန္ေတာ္၀င္ေငြက အဲဒီတုန္းကထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးျမွင့္လာတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မစုႏုိင္ဘူးဆိုရင္ထားဦး စားစရာမရွိေအာင္ကို ပိုက္ဆံျပတ္ျပတ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္လာမိတယ္။ အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲ။ စဥ္းစားေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဘီယာေသာက္လို႔ေပါ့။ ဘီယာေသာက္ၿပီဆိုေတာ့ တစ္ခါေသာက္ရင္ မကုန္ဘူးဆိုရင္ ငါးေထာင္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ရက္ငါးေထာင္ပဲထား တစ္လလံုးဆိုရင္ တစ္သိန္းခြဲျဖစ္ေနၿပီ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကစၿပီး ညီအရင္းကို ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေခၚထားခဲ့တယ္။ သူကလဲ အႏုပညာကို ၀ါသနာပါတယ္။ နယ္ကေန ေရးပို႕တဲ့ သူ႕ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႕လဲ မဂၢၤဇင္းေတြမွာပါဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ စိုးမိုးသြင္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြက သူေရးတာေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ စာေပလိုင္းထဲကို ၀င္လုိ႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လာေနဆိုၿပီး ရန္ကုန္ကို ေခၚလိုက္တာေပါ့။

ရန္ကုန္က ငွားထားတဲ့ အခန္းမွာက သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ညပိုင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ဘီယာသြားသြားေသာက္ရင္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ရမွာ ပ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္လုိက္လာတယ္။ လိုက္လာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ လိုက္ေသာက္တယ္။ သူပထဆံုး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္လာတဲ့ေန႔က တစ္ခြက္ကုန္သြားေတာ့ မင္းယူမွာဆိုေတာ့ ေတာ္ၿပီတဲ့။ သူေခါင္းခါျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ႏွစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကေန သူသံုးခြက္အထိ ေသာက္လာႏိုင္တယ္။

ဟိုတစ္ေလာက္က ဘီယာဆိုင္ထိုင္ေတာ့ သူလဲ ထံုးစံအတိုင္းလုိက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာကို တစ္ခြက္ပဲမွာလုိက္တယ္ သူ႔အတြက္မမွာေတာ့ သူနဲနဲေတာ့ ငုတ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ မင့္ကိုမေသာက္ေစခ်င္လို႔ ေပါ့ကြလို႔ေျပာလုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႔က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္အျပင္ထြက္ၿပီး ဘီယာသြားေသာက္ရင္လဲ သူ႔ကို အိမ္မွာပဲထားခ့ဲတယ္ ဘီယာဆုိင္ကို ေခၚမသြားေတာ့ဘူး။

အဲဒီေတာ့သူက ဘာမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ဘီယာေသာက္ၿပီး ျပန္လာရင္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္က “မင္းက ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့လူစားမ်ိဳးပဲလုိ႔” ေျပာေနသလိုပဲ။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပီမိုးနင္းကို သေဘာက်ၾကတယ္။ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ အထုပၸတိၱကို ေသာခ်ာသိလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔စာေတြ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလူက ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သူ႔စကားကိုၾကီးကို ဘ၀င္မက်ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျပာဆိုဆံုးမတဲ့လူကလည္း စံျပျဖစ္ေနရမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က မလုိက္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို လူကိုလိုက္နာဖို႔ ဘာလို႔ တုိက္တြန္းေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနခဲ့မိတယ္။

ပီမိုးနင္းက ကိုယ္မလုိက္နာႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အျခားလူေတြကို လုိက္နာပါဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေရးထားခဲ့လဲဆိုတာ အဲဒီညမွ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။