ႏွင္းသီး

ခိုးစားတဲ့ အသီးက ပိုခ်ိဳတယ္

ၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ အဲဒီစကားပံုထဲကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္နယ္မွာတုန္းက ငတက္ျပားေပါက္စေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ သရက္ပင္မ်ိဳးစံုရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ေကာက္မစားဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ဥ္ကို မၾကိဳက္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲက သရက္သီးေတြပင္ေတြက အျငိမ္မေနရဘူး။ ညပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္ လွည့္ပတ္ၿပီး ခိုးၾကတယ္။ တစ္ခါကဆို သရက္သီးေတြ ခိုးလာတာ တစ္တင္းခြဲအိပ္နဲ႔ တစ္အိပ္စာ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို အိမ္ကို ယူသြားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အိမ္ကိုယူသြားရင္ ဘယ္ကရတာလဲ ဆိုတာ ေမးၿပီး အရိုက္ခံရမွာေလ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္သား ခိုးလာတဲ့ သရက္သီးအိပ္ၾကီးကို လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္ေပၚမွာ တင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ထူးဆန္းတာက သံုးေယာက္စလံုး ခိုးလာခဲ့တဲ့ သရက္သီးေတြ ခ်ိဳလား ခ်ဥ္လားဆိုတာေတာင္ ကိုက္မၾကည့္မိၾကဘူး။ ေန႔လည္မွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျမင္ေနရလို႔သာ လက္ယားၿပီး သက္သက္မဲ့ ၀င္ခိုးလုိက္တာေလ။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးမရွိတဲ့ အလုပ္ပဲ။

အဲဒီတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ခုခုခိုးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္တြဲျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ၾကီးတယ္ တစ္ေယာက္ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ၾကီးတဲ့ အေကာင္က ၀ါရင့္ငတက္ျပားၾကီးေတြလိုပဲ အရိပ္အကဲပါးတယ္။ အိပ္ထဲ၀င္ရင္ သူက အေရွ႕ဆံုးကသြားတယ္ သူကရပ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ရတယ္ သူကတိုးဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔က တုိးရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္က သစ္ပင္တက္ကၽြမ္းတယ္။ ခိုးသမွ်အပင္ေတြ အားလံုးကိုသူက ဒိုင္ခံတက္တာေပါ့။ သူကအပင္ေပၚတက္ၿပီး အသီးေတြေကာက္ၿပီးရင္ ပစ္ခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ၾကီးတဲ့ေကာင္ကေတာ့ လူရိပ္လူကဲၾကည့္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ကေတာ့ အပင္ေပၚကေန ပစ္ခ်ေပးတဲ့ အသီးေတြကို ဖမ္းၿပီး အိပ္ထဲထည့္ရတာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္သား ႏွစ္တုိင္းလိုလိုပဲ ဟိုအပင္ခိုး ဒီအပင္ခိုးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အတြဲညီညီခိုးခဲ့ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။


တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္တဲ့ ေကာင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တုိင္ပင္မိတယ္ ရပ္ကြက္ထဲက ႏွင္းသီးပင္ၾကီး တစ္ပင္ကို ခိုးဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအပင္ကိုခိုးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၾကီးတဲ့ ေကာင္ကိုတိုင္ပင္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအိမ္က သူ႔အဖိုးအိမ္ေလ။ သူ႔အဖိုးအိမ္ကို ခိုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ေသခ်ာေပါက္ ကန္႔ကြက္မွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူမသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထက္ငယ္တဲ့ေကာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားခိုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခိုးမဲ့အိမ္မွာက ေခြးေလးေကာင္ေလာက္ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအထဲက က်ားၾကီးဆိုတဲ့ အေကာင္က ဆိုးတယ္။ လူကိုက္လုိ႔ ေလွ်ာ္ရတာ ခဏခဏပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လန္႔မိတာေတာ့ အမွန္ပဲေလ။ ျခံနားေလး ကပ္ခါရွိေသးတယ္ ေခြးေတြက တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဆူေနေအာင္ ေဟာင္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာ က်ားၾကီးဆိုတဲ့ အေကာင္က ေခြးတိုးေပါက္ကေန တိုးၿပီး အျပင္ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ေျပးလာတယ္။ အဲဒီေခြးေနာက္က က်န္ေတြေခြးေတြပါ လုိက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထြက္ေျပးလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ထြက္ေျပးရင္ ကိုက္ခံရမွာကိုး အဲဒါေၾကာင့္ ခဲေကာက္ၿပီး ခဲနဲ႔ ပစ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခဲနဲ႔၀ိုင္းပစ္ေတာ့ ေခြးေတြ ထြက္ေျပးကုန္တယ္။

ေခြးေတြေဟာင္လို႔ လွည့္ျပန္ရၿပီထင္တာ အခုေတာ့ ေခြးေတြက အိမ္ထဲကို ၀င္ေျပးတာမဟုတ္ပဲ ရပ္ကြက္ထဲကို ထြက္ေျပးသြားၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ မဟာအခြင့္ေရးပဲေပါ့။ ေခြးေတြမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္က ျခံ၀င္းကိုေက်ာ္ သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး အားရပါးရ ခူးပါေတာ့တယ္။ ခူးလို႔ရတဲ့ ႏွင္းသီးေတြကို အသင့္ပါလာတဲ့ ပလပ္စတစ္ျခင္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ကထည့္တယ္။ ပလပ္စတစ္ျခင္းတစ္ခုလံုး ျပည့္သြားတာေတာင္ ဒီေကာင္က အားမရေသးေတာ့ သူ၀တ္လာတဲ့ အက်ီကိုခၽြတ္ၿပီး ထုပ္လိုက္ေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းသီးျခင္းကို ဆြဲ သူက အက်ီနဲ႔ ထုပ္ၿပီး သယ္လာၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကိုေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းသီးေတြကို ထိုင္စားၾကတယ္ ႏွင္းသီးဆိုတာ ခ်ိဳပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စားတာၾကာလာရင္ ပါးစပ္ေတြ ဖန္လာတယ္။ ပါးစပ္ေတြဖန္လာၿပီး ႏွင္းသီးကို ဆက္မကိုက္ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီဆိုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွင္းသီးစားတာကို ရပ္လုိက္ၾကတယ္။ ပိုတဲ့ႏွင္းသီးေတြကိုေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီ ခြဲယူၿပီး အဲဒီညက လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။


ဟိုေန႔က ျမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္ ႏွင္းသီးေတြ ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္ ဘယ္လိုေရာင္းလဲလို႔၊ အစိတ္သားကို တစ္ေထာင္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အစိတ္သား၀ယ္လာတယ္။ သူတို႔ ေရာင္းတဲ့ အစိတ္သားဆိုတာ ႏွင္းသီး တစ္ခိုင္စာေတာင္မရွိဘူး။ စားေတာ့ ခ်ိဳသလိုလိုေတာ့ ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက ခိုးစားရတာေလာက္ေတာ့ ခံတြင္းမေတြ႕တာေတာ့ အမွန္ပဲေလ။