ထန္း ႏွင့္ ေညာင္

ထန္းပင္ ႏွင့္ ေညာင္ပင္သည္ တူညီေသာ သပါ၀ရွိသလို မတူညီေသာ သေဘာတရားမ်ားလည္း ရွိတတ္ၾကသည္။

* * * *

အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ တခါတရံတြင္ အေဖႏွင့္မတူပဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္သာ တူေနတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖသည္ တည္တည္ခန္႕ခန္႕ ေနေလ့မရွိပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို ေျပာေျပာ ဆိုဆို စစ ေနာက္ေနာက္ ေနတတ္သည္ ကမ်ားသည္။ တခါတရံတြင္ေတာ့ အေဖ တစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚ စိတ္ဆိုးသည္လဲ ရွိသည္။ ရိုက္သည္လဲ ရွိသည္။ သို႕ရတြင္ သူငယ္ခ်င္းလို ေနသည္က မ်ားပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားမည္ ဆိုသည့္ အခါတြင္ အေမသည္ တစ္လေလာက္ အလိုကတည္းက ဆံုးမ၍ မၿပီးႏိုင္။ ပုတီးစိမ္နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘုရားရွစ္ခိုးနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ား ကိုလည္း က်က္ခိုင္း ေသးသည္။ အေမ့မွာ ေဗဒင္သြားၾကည့္လိုက္ ရႀတာေျခလိုက္ႏွင့္ မအားႏိုင္ေအာင္ ပင္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ကို အင္းေတာ္မွ ထြက္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ယင္းရၾတာ၏ အစိတ္ပိုင္း တစ္ခုဟု ေျပာ၍ ရပါသည္။
သို႕ရာတြင္ အေဖကမႈ ေအးေအး ေဆးေဆးပင္ ရွိသည္။ မင္းအလုပ္ေတြ ငါလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ မင္းငါ့ကို မသနားလို႕ သြားတာကေတာ့ ငါကေတာ့ မတားပါဘူး။ အစရွိသျဖင့္ ေနာက္တီး ေႏွာက္ေတာက္ စကားမ်ားကိုသာ ေျပာသည္။
အေမက အရက္မေသာက္နဲ႕ ဘာမွလုပ္နဲ႕ ညာမလုပ္နဲ႕ မွာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္လည္း။ နင္ကလဲဟယ္ သူ႕ဖာသူ ဘာလုပ္လုပ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ရန္ကုန္ကေန ဘာမလုပ္တတ္ ဘာမကိုင္တတ္ ေလးေတာ့ ေခၚမလာနဲ႕ ဟုဆိုကာ စကားကို ၀င္၀င္ေႏွာက္ေလ့ ရွိသည္။
ထို႕ေၾကာင့္လဲ အေဖ့ကို ကေလးေတြကို ဆံုမရေကာင္းမသိဘူး ဟု အေမက မၾကာခဏေျပာ ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေအာင္မွာ ငါ့သားသမီးေတြက လိမ္မာၿပီးသား ဆံုးစရာကို မလိုဘူးဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖင့္ပင္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။
ထိုသို႕ အျမဲတမ္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖင့္ေနေသာ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္နဲ႕ စခြဲ႕သည့္ေန႕ ရထားထြက္ခါနီးတြင္ မရယ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ပါးစပ္မွ လည္းတစ္ခုခု ေျပာဖို႕ စဥ္စားေနသလို ရွိေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ကြမ္း၀ါးေနသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။
နာရီ၀က္ခန္႕ ဘာမွ မေျပာပဲ ရထားျပဴတင္းေပါက္ အနီးမွာ လာရပ္ေနေသာ အေဖသည္ ရထားထြက္ခါနီးမွ စကား စေျပာသည္။ မင့္ကိုငါ ေျပာစရာရွိေသးတယ္တဲ့။

လူဆိုတာ ထန္းပင္လို မက်င့္ရဘူးကြ ေညာင္ပင္လို က်င့္ရတယ္

ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ယင္းကဲ့သို႕ စာသံေပသံ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေျပာသည္ကို တခါမွ်မၾကားဖူးပါ။

* * * *

ဆရာ့ဘ၀မွာ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ဖူးတဲ့အထဲမွာ သိသိႀကီးနဲ႕ မွားလိုက္တာ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ မိဘကို မေထာက္ပံ့ ႏိုင္ခင္မွာ အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခာက္တန္းႏွစ္က ႀကိဳသက္ ဘာရပ္သင္ၾကားေသာ ဆရာ တစ္ဦးေျပာသည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ သူ႕တြင္ အေမတစ္ဦးသာရွိၿပီး ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ရခ်ိန္တြင္ ေမကို မေကၽြးႏိုင္ခင္ မိန္းမယူ လိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ေက်ာင္းဆရာ လခသည္ မ်ားစြာမရေသာေၾကာင့္ မိန္းမရွိေနသည့္ သူ႕အဖို႕ မိခင္ကို ဘာမွ်မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ဟုဆိုသည္။
ယင္းကဲ့သို႕ေသာ ခပ္ဆင္ဆင္ အျဖစ္မ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အျမဲလိုလိုပင္ေတြ႕ ျမင္ေနၾကရသည္။ ဆရာ ေကာင္းသန္႕ သည္ပင္လွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ အမွားမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့မိသည္ဟု သူ႕ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ တြင္ရဖူးသည္။

* * * *

တကယ္ေတာ့ ထန္းပင္ နဲ႕ ေညာင္ပင္ဟာ ႀကီးထြားၾကတဲ့ သပါ၀ခ်င္း တူေပမယ့္ ထန္းပင္ဆိုတာ အျမင့္ကိုတာ တက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို မေျပာနဲ႕ သူ႕အသီးနဲ႕ သူေတာင္ မိုးလံုတာ မဟုတ္ဘူး။
ေညာင္ပင္ ဆိုတာကေတာ သူႀကီးထြားလာတာနဲ႕ အမွ် သူ႕ရဲ႕ အရိပ္ကို အားလံုးက ခိုလံုလို႕ရတယ္။
လူဆိုတာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ထန္းပင္လို ကိုယ္တက္သြားရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ပါ ကိုယ့္ကို မွီခို အားထားလို႕ ရေလာက္တဲ့ ေညာင္ပင္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးးစား အားထုတ္သင့္တယ္။

အေဖ စကားသံ ဆံုးေတာ့ ခရာထြက္လာသည္ ခရာသံ ဆံုးေတာ့ ဥၾသသံထြက္လာသည္ ဥၾသသံ ဆံုးေတာ့ ရထားဘီးလံုးမ်ားသည္ သံလမ္းေပၚတြင္ တက်ီက်ီ ႏွင့္ စတင္လိမ့္ သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ရထားသည္ ဘူတာရံုေလးကို ေက်ာခိုင္း၍ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုတ္ေမာင္ခဲ့ ပါသည္။









*