ေလးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

စကၠန္႕ေတြ ၾကာလာေတာ့ မိနစ္ေတြ မိနစ္ေတြ ၾကာေတာ့ နာရီ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ဆီကိုေပါ့

ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္လိုက္ရင္ မေန႕တစ္ေန႕က လိုပဲ . . . .

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေလးႏွစ္ ေတာင္ရွိသြားၿပီ . . . .

လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္က

နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ႏွင္းသီးမ်ား ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ေအာင္ သီးေနသည္။ ယင္းၿမိဳ႕ေလးသည္ ျမန္မာ ျပည္အထက္ပိုင္း မႏၱေလး ျမစ္ႀကီးနား ရထား လမ္းပိုင္းေပၚတြင္ တည္ရွိၿပီ စကိုင္းတိုင္း၏ အဆံုး ကခ်င္ျပည္နယ္၏ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ပါသည္။
ယခုလို ဇြန္လကုန္ ေလာက္ဆိုရင္ ႏွင္းသီးေတြ ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ သီးၾကသည္။ ယင္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ ႏွင္းသီးပင္ အလြန္ေပါၿပီး ပ်မ္းမွ် ယူၾကည့္လွ်င္ အနည္းဆံုး အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ႏွင္းသီးပင္ သံုးပင္ ခန္႕ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ ထို႕ျပင္ ယင္းၿမိဳ႕မွ ထြက္ေသာ ႏွင္းသီး မ်ားသည္ အလံုးႀကီး အခြံပါး အဆံထူ အေစ့ေသး ေသာၾကာင့္ ေအာက္ပိုင္းဆို မႏၱေလး အထက္ပိုင္းဆို ျမစ္ႀကီးနား အထိ နာမည္ၾကီးသည္။ ႏွင္း သီးနာမည္ကား အင္းေတာ္ ႏွင္းသီးတဲံ့
ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အတြက္ ခရီး တစ္ခုကို ထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ခဲ့သည္။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကျဖစ္သည္။ အေမက ဘူတာရံုကို လိုက္ပို႕သည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တားမလို႕သာ လြတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း နဲနဲေလးမွ စိတ္မခ်ပါ။ စိတ္မခ် တာက ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ မေျပာႏွင့္ မႏၱေလးကိုပင္ ေကာင္းစြာ မေရာက္ဖူးပါ။ ထို႕ျပင္ ပညာအရည္ခ်င္းမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ယင္းပညာ အရည္ခ်င္းျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ဖို႕ရာ မလြယ္ကူဟု အေမ ယူဆပံု ရပါသည္။
အခ်ိန္က ညေန ငါးနာရီ။ ရထား ၀င္လာသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ႏုတ္ဆက္ၿပီး ရထားေပၚ တက္ခဲ့သည္။ အေမသည္ ျပဴတင္း ေပါက္ ေဘးနားထိ လာရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားမေျပာပါ။ ရထားကလည္း ၾကာၾကာမရပ္ပါ။ ရထားထြက္ သြားေတာ့ အေမျပံဳးျပ ၿပီးႏုတ္ဆက္သည္။
အင္းေတာ္ၿမိဳ႕ အထြက္ ေရာက္ေတာ့ ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီး ကိုေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ယင္းေဆးရံုႀကီးတြင္ ေမြးခဲ့သည္။ ရထားလမ္း ၀ဲယာတြင္ စိမ္းလမ္း ေနသည့္ စပါးခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အေ၀း တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ေရျပင္ က်ယ္ႀကီး တစ္ခုကို ျမင္ရသည္။ ထိုေရ ျပင္က်ယ္ႀကီးသည္ အင္းေတာ္ေလးအင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ မလာမွီ အခ်ိန္ထိ ယင္းအင္းတြင္ ပိန္းခုတ္ သြားသူမ်ားႏွင့္ အတူ လိုက္ၿပီး ငွက္ပစ္ ဇရစ္ရွာ ဂုဏ္မင္းအူခ်ိဳး ျဖင့္ ေနလာခဲ့သည္။ အခုလို ခြဲရမည္ ဆိုေတာ့ အင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ႏွေမ်ာတာလိုလို လြမ္းတာလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသလိုပင္ ထြက္လာၿပီး ကတည္းက ယင္းအင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ ေတာ့ပါ။
ညရွစ္နာ ရီခြဲေတာ့ ေကာလင္း ဘူတာသို႕ ရထားေရာက္သည္။ ရထားေရာက္ သည္ႏွင့္ ဘူတာ အတြင္းသို႕ မ်က္လံုး ေ၀့ကစားၿပီး အေဖ့ကို ရွာသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာလင္း ဘူတာက ေစာင့္ေနမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရထား အၾကိဳ အပို႕ လုပ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကားမွ အေဖထြက္ လာသည္။ လက္ထဲတြင္ ထမင္းဘူး တစ္ခု ႏွင့္ ေရသန္႕ တစ္ဘူးကို ယူလာသည္။
အေဖသည္ အေမ့ကဲ့သို႕ပင္ ဘာမ် မေျပာပဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည္။ ကြမ္းယာေတြ ၀ါးျမဲတိုင္း ဆက္၀ါးေနသည္ ဘာမွ် မေျပာ။ ေကာလင္း ဘူတာတြင္ စက္ေခါင္းေမာင္း ခ်ိန္းျခင္းေၾကာင့္ ရထားရပ္ ခ်ိန္သည္ မိနစ္ ၂၀ဆယ္မွ ၃၀ ၾကား ၾကာသည္။ ရထား ထြက္ခါနီး ငါးမိနစ္ အလိုေရာက္ေတာ့ မင့္အေမ မင့္ကို ဘာမွာ လိုက္ေသးလဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က စံုေနတာပဲ လို႕ေျပာေတာ့။ သူစဥ္းစား ေနသည္။ ၿပီေနာက္ သူရထား ထြက္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေနရန္မွာ ၾကားသည္။
္ အင္းေတာ္သည္ အေမ့ဇာတိ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ယင္းၿမိဳ႕မွာ ေမြးပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ အေဖ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ေကာလင္းတြင္ သာ အေနမ်ားၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ ေသာအခ်ိန္ မ်ားတြင္သာ အင္းေတာ္ တြင္ေနျဖစ္ပါသည္။
ဂတ္ဗိုလ္၏ ခရာမုတ္သံႏွင့္အတူ ရထားဘီးသည္ တျဖည္းျဖည္း လိမ့္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်စ၍ ကၽြန္ေတာ့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ေပၚတြင္ စ၍ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ ျခင္းျဖစ္သည္။
ရထားၿမိဳ႕ ျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ လြယ္ေမာက္ေတာင္ ဘုရားကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ျဖင့္လွမ္းျမင္ရသည္။ ယင္းလြယ္ ေမာက္ေတာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဒသတြင္း တန္ခိုးႀကီး ဘုရားတြင္ ပါ၀င္ၿပီး အရင္ကလည္း အခုလို ညျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ရထားေပၚကေန အၾကိမ္ၾကိမ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဘူးသည္။ သို႕ရာတြင္ ယခုခံစားမႈႏွင့္ေတာ့ မတူသည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
ၾကိဳ႕ခံု ဇီးခံု ရြာေတြကိုျဖတ္ေတာ့ ငယ္ငယ္က တေစၧေျခာက္ခံ ရသည္မ်ားကိုသတိရသည္။ ေဒါင္းၿမဴးေခ်ာင္း ေရေပါက္ေရာက္ေတာ့ ငါးမွ်ားခဲ့သည့္ ေနရာေလးေပပဲ ဟုေတြးမိသည္။ ထိုကဲ့သို႕ ေတြးစရာ အမွတ္ရစာမ်ားကို ထားရစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ဇာတိၿမိဳ႕က ႏွင္သီးမ်ား အျပည့္ထည့္ထားေသာ ျခင္းတစ္လံုး ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား လိုက္ပါလာ ၾကသည္။
ယင္းေန႕သည္ ဇူလိႈင္လ တစ္ရက္ေန႕ ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မိုးမ်ား သည္ထန္စြာ ရြာသြန္းလွ်က္ရွိေနသည္။