လက္ေဆာင္ဆိုး 2

အပိုင္းတစ္ကို မဖတ္ရေသးရင္ ဒီေနရာေလးကို ႏွိပ္

တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာ

ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလး အဖိုးဖုန္းနံပါတ္ကို ျပန္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အဖိုးက ညေနေလးနာ ရီမွာ သူ႕ရံုးခန္းကိုလာေတြ႕ ဖို႕ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ညေနေလးနာရီ ေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အဖိုးရံုးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ ရံုးခန္းေရာက္သြား တယ္ဆိုရင္ပဲ စာေရးမေလး ေျပာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမည္းေဆးရံု တင္ရလို႕ ျပန္သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္လာ ရင္သူ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ဖို႕ မွာသြားတယ္လို႕ ေျပာေပးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရံုးကေနပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ကေလးမေလးကို ေဆးရံုတင္ထားရတယ္တဲ့။ ဒီေန႕ ညေန ၇ နာရီ ေလာက္သူ႕အိမ္ကို လာႏိုင္မလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လာႏိုင္ပါတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ညခုနာရီ ထိုးခါနီးေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ျခံကိုေရာက္သြားတယ္။ သူတို႕ျခံက တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ ဗဟန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိပ္ျငိမ္ရပ္ ကြက္ထဲကမွာပါ။ ျခံေရွ႕က ဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ျခံေစာင့္က တခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း ျခံထဲကို ကားတစ္စီး ၀င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာၿပီး အိပ္ထဲကို ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႕ ၀င္လာတယ္။ အဲဒီလူက ဘယ္မွာလဲ ငါ့ဧည့္သည္ ေရာက္ၿပီလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ၿပီလို႕ ေျပာေတာ့ အဲဒီလူက တစ္ခါတည္း ထမင္းစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္ ကၽြန္ေတာ္က စားၿပီးၿပီလို႕ေျပာေတာ့ ေအးဒါဆို ထမင္းမစားလဲ အေအးေလး ဘာေလးေသာက္ ေပ့ါကြာ ငါကေတာ့ အခ်ိန္ သိပ္မရဘူး ထမင္းစားရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့တဲ့။
သူနာမည္သည္ ဦးလူေက်ာ္ ျဖစ္၍ ယခုအခါ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခန္႕ရွိေနၿပီ။ သူ႕တြင္ သားတစ္ဦး ရွိၿပီး ယင္သားမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ယခုကေလးမေလး ကိုေမြးသည္။ ယခု ကေလးမသည္ ငယ္စဥ္ကတည္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္အိမ္မွ ေကာင္မေလးႏွင့္ အတူေန အတူစား ျဖင့္ အလြန္ရင္းႏွီးခင္မင္သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က အန္ကယ့္သား ေရာ ေခၽြးမေရာ ကူးစက္ေရာဂါနဲ႕ ဆံုးသြားၾကတယ္။ အဲဒီကတည္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္က ကေလးမေလး မိဘေတြက အန္႕ကယ့္ ျမည္းကို ေပးမကစားေတာ့ဘူး။ ဦးသားနဲ႕ ေခၽြးမနဲ႕က ႏွစ္လေလာက္ျခားတယ္။ ေခၽြးမ အရင္ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမည္းေလးကို ေသြးစစ္ၾကည့္တယ္ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေျမးေလးမွာ HIV က နေဂးတစ္ပဲ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖ ဆံုးသြားတယ္။
ေျမးေလးကို ေနာက္ေျခာက္လ ေနေတာ့ ေသြးထပ္စစ္ေတာ့ ေပါ့စတစ္ ေတြ႕ရတယ္။ HIV ပိုးက တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရွိေနေပမယ့္ နေဂးတစ္ အေနနဲ႕ လဲ ျပတတ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ၆ လေနရင္ ေသြးတစ္ခါ ျပန္စစ္ရတယ္ ။ အဲဒီကတည္းက အန္ကယ္လဲ သူ႕ကို ေက်ာင္းမလြတ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္အိမ္က ကေလးမေလးနဲ႕ ေတာ့ သူတို႕ တယ္လီဖုန္းခ်င္း ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ အထိ အန္ကယ္ ေျမးက အေကာင္းပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလး လေလာက္က ေကာင္မေလး အဖ်ား၀င္ၿပီး ရုတ္ရရက္ေသသြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး အန္ကယ့္ေျမးက အန္ကယ္က လြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႕ မွ စကားလဲ မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႕ဖာသူပဲ ေနေတာ့တာ။ တစ္ေနကုန္ ေခြၾကည့္တယ္ အရုပ္ေတြနဲ႕ ကစားတယ္။ သူအခန္းထဲကေနလဲ အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။ တယ္လီ ဖုန္းတစ္လံုးကို သူ႕အခန္းထဲမွာ ယူထားတယ္ သူဆက္ခ်င္ရင္ ဆက္တယ္ အဆက္ခ်င္ရင္ ဖုန္းခြက္ ႀကီးကို ပက္လက္ လန္ထားတယ္။ အဲလို လန္ထားလို႕ အသံၾကယ္လာရင္ စပီကာကို တိုးထားတယ္။ သူဆက္ခ်င္တာ ရွိမွာ အသံျပန္ဖြင့္ၿပီး ဆက္တယ္။
ဒါဆို သူ႕ကို ေက်ာင္းဘာလို႕ ဆက္မထားေတာ့တာလဲ။
သူမွ မေနခ်င္ေတာ့ အန္ကယ္လဲ သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး မထားေတာ့ဘူး။ မေန႕ကေတာ့ ေရာဂါ ေဖာက္လာလို႕ ကူးစက္ေရာဂါကု ေဆးရံုးၿကီးမွာ တင္ထားတယ္။ သလိပ္ စစ္ၾကည့္ေတာ့ TV ျဖစ္တာတဲ့။
TV ကဘယ္ကကူး လို႕လဲ။
အဲဒါေတာ့ အန္ကယ္လဲ မေျပာတတ္ဘူးကြာ။
ကဲ ေမာင္ရင္ အန္႕ကယ္ကို ခြင့္ၿပဳပါဦး ေဆးရံုသြားရဦးမယ္။ ဟိုမွာ သူ႕အဖြားနဲ႕ ထားခဲ့တာ။ သူက အဖြားကို အဲေလာက္မဟုတ္ဘူး အဖိုးမွ အဖိုးျဖစ္ေနလို႕။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာလိုက္ခဲ့ လို႕ရမလားဆိုေတာ့ သူ႕ျမည္းကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္တဲ့ ေနာက္ဖုန္းဆက္ပါတဲ့။ ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့ ဦးလူေက်ာ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္ ေဆးရံုကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္လို႕ ရမရေပါ့။
အဖိုးျဖစ္သူက ေျပာျပေတာ့ ကေလးမေလးက ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္တဲ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ ဦးလူေက်ာ္ ေရးခ်ိဳးျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ လာေစာင့္ပါတဲ့။ ၿပီးရင္သူ႕ကားနဲ႕ပဲ ေ၀ဘာဂီကို ကူးစက္ေဆးရံုႀကီးကို လိုက္ခဲ့လိုက္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ေန႕ခင္းဘက္ ေရာက္ေတာ့ အရုပ္ဆိုင္မွာ ၆ လက္မ ခန္႕ရွိေသာ ပါ၀ါရိန္းၾကား အနီေရာင္ အရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ကို ၀ယ္လာခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ ညေနငါးနာရီ ထိုးမဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့သူ ငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေတာ့ သူလဲ လိုက္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကင့္ ညေနငါးနာရီ အေရာက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အတူူ ဦးလူေက်ာ္တို႕ အိမ္ကိုထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီ မတ္တင္းပဲရွိပါေသးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။
ငါးနာရီထိုးၿပီး ဦးလူေက်ာ္ေရာက္မလာ ေသးပါဘူး။ ငါးနာရီ ၁၅ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္လို႕ ဦးလူေက်ာ္ကို ဖုန္းေခၚတယ္။ သူဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေရာဂါ အေျခအေန မေကာင္းလို႕မ်ား ဖုန္းမကိုင္တာလို႕ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ စိတ္ေတြ၀င္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးလူေက်ာ္ ျပန္အလာကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ရွိတဲ့ ေ၀ဘာဂီ ကူးစက္ေဆးရံုႀကီးကို ကားငွားၿပီး သြားၾကပါတယ္။
ေဆးရံုးေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကို သြားလို႕ သြားရမွန္း မသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ဟိုေမးဒီေမး ေမးရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးမေလး ေဆးကုေနတဲ့ အခန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲကို ၀င္သြားေတာ့ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာ ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းေတာင္ မကိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုမွ ေတာ့ေရာဂါ အေျခအေန ဆိုးေနေလာက္ၿပီ လို႕ထင္ထားတာ ပကတိ အေကာင္းတိုင္း ေတြ႕ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ကေလးမေလးက ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္ သူက အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ ေလးပါပဲ။ သူဟာ ေရာဂါသည္ ဆိုတာကို မသိသာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ လူေလာက္ေတာ့ မရႊင္ျပႏိုင္ရွာပါဘူး။ သူလဲသူ႕ ေ၀ဒနဲ႕သူကိုး။ အဲလို မရႊင္မျပ ျဖစ္တဲ့ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျပံဳးျပပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဖုန္းမကိုင္လို႕ စိုးရိမ္မိေသးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့။ တယ္လီဖုန္းက ရံုးမွာ က်န္ထားခဲ့လို႕တဲ့။
ၿပီးေတာ့ ကေလးမေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္လာတဲ့ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အရုပ္ေလး လက္ေဆာင္ ေပးမလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကၠစီေပၚမွာ က်န္ထားခဲ့ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ေနာက္တစ္ေန႕ လာမွ ေပးရံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။
အရင္ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာတုန္းက စကားမ်ား ၿပီး စြာမယ္လို႕ ထင္ထားတာ သူပံုက အဲေလာက္လဲ စြာမယ္ လို႕ထင္ထားခဲ့တာ။ အျပင္မွာေတာ့ စကားနဲၿပီး သေဘာ ေကာင္းတဲ့ပံုပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ နားေထာင္ေနပါတယ္။
သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္စဥ္က သရဲ အေျခာက္ခံရတယ္ ထင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ျပာယာ ခတ္သြားခဲ့ရပံုကို ေျပာျပေတာ့ ရယ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၾကားသိဖူးတဲ့ ဟာသ ပံုျပင္ေလး ေတြေျပာျပၿပီး ခုနာရီ ထိုးခါနီးေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
ေဆးရံုက အျပန္မွာ ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ စဥ္းစားစရာ ေတြေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ကံၾကမမာ ဆိုတာမ်ိဳးက ဆန္းက်ယ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကေလးမေလး မိဘေတြ ကူးစက္ ေရာဂါနဲ႕ ဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕သမီးကို ကူးမွာ စိုးလို႕ ေပးမေတြ႕ေတာ့ မိဘေတြ။ တကယ္လဲ ေသေတာ့ ေရာဂါရွိတဲ့သူ ထက္ သူ႕သမီးကအရင္ ေသသြားတယ္။
နန္းေတာ္ႀကီးလို႕ ခန္းနားတဲ့ တိုက္ႀကီးေနတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြလဲ သာမန္လူေတြနဲ႕ မျခား အပူ မီးဆိုတာ ရွိတတ္ၾကတာ ခ်ဥ္းပါပဲ။
ေနာက္တစ္ရက္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရုပ္ဆိုင္ကေန ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အနီ ေကာင္ေလး တစ္ေကာင္ ထပ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တ ေခါက္ထပ္သြားရင္ ေပးဖို႕အတြက္ပါ။ ရံုးကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ အရုပ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ့စားပြဲ ေပၚမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕မွာပဲ ခရီးသြားရမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ရက္မွာ သြားေပမဲ့ အစဥ္ပ်က္ သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အရုပ္ကေလးကို ျပန္လာမာပဲ ေပးေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တယ္။

အဲဒီအရုပ္ကေလးဟာ ဒီေန႕ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့အံဆြဲထဲမွာပဲ။ ကေလးမေလးကို မေပးျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေပးမဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ သဘာ၀က ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုးက ဦးသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ခရီး သြားေနတုန္း ကေလးမေလး ဆံုးသြားတယ္။
တကယ္ေတာ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာ ရယူလိုသူရဲ႕ ေတာင္းဆို ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာတတ္ သလို ့ ေတာင္းဆိုျခင္း မရွိပဲ ေပးသူရဲ႕ ဆႏၵအေလွ်ာက္ ေရာက္ရွိလာတတ္တဲ့ အရာမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမယ့္ ကမၻာ ေျမကိုေတာ့ ေတာင္းဆိုမႈမရွိပဲ သဘာ၀ တရားႀကီးကေန လက္ေဆာင္ေတြ မၾကာခဏေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္ေကာင္း ေတြပါသလို ကမၻာသားေတြကို ဒုကခ လွလွေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုးေတြလဲ ပါတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ HIV ဆိုတာလဲ သဘာ၀တရား ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။