ရွည့္ႏွင့္ ကၽြတ္

တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္သည္ ပန္းျခံထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း ရွည္႕ေလးတစ္ေကာင္ ကိုေတြ႕သည္။ ယင္းရွည့္ေလးသည္ သစ္ကိုင္း တစ္ကိုင္းမွ အျခားသစ္ကိုင္း တစ္ကိုင္းသို႕ ခုန္ကူးဖို႕ ျပင္ေနသည္။ ရွည့္ေလး လက္ရွိေရာက္ေနေသာ သစ္ကိုင္းႏွင့္ သူခုန္ကူးဖို႕ ျပင္ထားသည့္ သစ္ကိုင္းတို႕မွာ အလွမ္း ကြာလြန္းေသာေၾကာင့္ ရွတ္တရက္ၾကည့္ရင္ သစ္ကိုင္း တစ္္ကိုင္းမွ တစ္ကိုင္းသို႕ ကူးသည္ႏွင့္ မတူပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္ ေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။

သိုရာတြင္ ရွည့္ေလး ခုန္ကူးလိုက္သည္။ ရွည့္ေလး၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ ေလထဲတြင္ပ်ံ၀ဲကာ သူသြားခ်င္ေသာ တစ္ဘက္ သစ္ကိုင္းကို ေရာက္သြားသည္။

အထက္ပါ ပံုျပင္ေလးသည္ ေဖျမင့္၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ မွျဖစ္ၿပီး မည္သည့္စာအုပ္ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ စာေၾကာင္းနဲ႕ ေရးသားပံုမ်ား ကြဲလြဲေကာင္း ကြဲလြဲပါမည္။ အဓိပၸယ္ကေတာ့ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သေလာက္ ဆရာေဖျမင့္ ေျပာခ်င္သည့္ စကားမွာ လူေလာက သည္လည္း သစ္ပင္ကူးသည့္ ရွည့္ေလးလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ျပဳတ္က်မွ ေၾကာက္လို႕ မခုန္ေသး သေရြ႕ ကေတာ့ ဒီဘက္ အကိုင္းမွာပဲ ရွိေနဦးမယ္။ ဒီအကိုင္းမွာ ဆက္မေနခ်င္လို႕ တျခားအကိုင္းကို ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ခုန္ကူးၾကရမည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရွည့္ေလး၏ လုပ္ရပ္ကို သေဘာက်သည္။

ကၽြန္ေတာ္ နယ္ကမိဘမ်ားႏွင့္ မၾကာမၾကာ ဖုန္းေျပာေလ့ရွိသည္။ အလုပ္အကိုင္ ေနေရးထိုင္ေရး က်မၼာေရး ကိစၥမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ တစ္ၾကိမ္တြင္ ဒီထက္ေကာင္းသည့္ ေနရာတစ္ခုကို ေျပာင္းေရြ႕မည့္ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ ေျပာင္းရာတြင္ စြန္႕စားရမည့္ အေနထားမ်ိဳးလဲ ပါ၀င္သည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ေမွ်ၽာ္မွန္းထားသည့္ ေနရာကို ေရာက္ႏိုင္သလို ကံမေကာင္းလွ်င္ လက္ရွိ အေနထားထက္ပင္ ဆိုးသြားႏိုင္သည္။

မည္သို႕ပင္ ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရွည့္ကေလး၏ ဥပမာအတိုင္း ခုန္ဖို႕ရာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုအခါ အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာသည္။ ကၽြတ္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးက တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ကူးရင္ ေရွ႕ေျခလွမ္း ျမဲမွ ေနာက္ေျခလွမ္းကို လြတ္တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို သြားခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး ေျခလွမ္း စလွမ္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိေနရာကိုလဲ ျမဲေအာင္ တြယ္ထားတုန္းပဲ။ အေရွ႕မွာ လွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းက ျမဲၿပီ ေသခ်ာၿပီ ဆိုမွ ေနာက္ေျခလွမ္းကို လြတ္တယ္။

အေဖေျပာသည့္ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သေလာက္ကေတာ့ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ကူးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေရွ႕ကဟာကို ေသခ်ာေအာင္လုပ္ပါ ေသခ်ာၿပီ ဆိုမွ လက္ရွိေနရာကို လြတ္ပါ။

ထိုအခါတြင္ ရွည့္ႏွင့္ေမွ်ာ့ ဘယ္လမ္းစဥ္ကိုေရြးမလဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ လို႕လာပါေတာ့သည္။

အေမရိကန္ စင္တာတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ သတင္းစာ ပညာေဟာ ေျပာပြဲတစ္ခုကို တက္ျဖစ္သည္။ ထိုေဟာေျပာပြဲတြင္ ႏိုင္ငံျခားသား ၀ါရင့္သတင္းေထာက္ တစ္ဦးက သူ႕အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို မွ်ေ၀ေျပာျပသည္။ သူေျပာသည့္ အထဲတြင္ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးသည္ က်င့္၀တ္ ကိုေစာင့္စည္း ရန္လိုသည္ဟု ေျပာသည္။ ထို႕အျပင္ အမွန္တရားကုိ မျဖစ္အေန ေဖာ္ထုတ္ရမည္ဟု လည္းေျပာသည္။

ထိုအခါ က်င့္၀တ္နဲ႕ အမွန္တရား ဘယ္ဟာကို ဦစားေပးရမလဲဟု နားေထာင္ေနသည့္ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးက ေမးလိုက္သည္။

ႏိုင္ငံျခားသား ေဟာေျပာသူ ေခတၱစဥ္းစားေနသည္။ ထို႕ေနာက္ “ေနရာတိုင္းမွာ က်င့္၀တ္ကိုခ်ဥ္းပဲ ဦးစားေပးလို႕ မရသလို အမွန္တရားကို ခ်ဥ္းပဲလည္း ဦးစားေပးလို႕မရဘူး။ သတင္းဟာ မွန္တိုင္းလည္း အက်ိဳးမရွိသလို က်င့္၀တ္အတိုင္းခ်ဥ္း ပဲလုပ္ေနလို႕ကေတာ့ သတင္းအမွန္ကို ရဖို႕မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်င့္၀တ္နဲ႕ အမွန္တရား ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးမလဲ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္ခါကို သံုးသပ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရမဲ့ အရာမ်ိဳးပဲ”

တကယ္တာ့ လူသည္ ကၽြတ္မဟုတ္သလို ရွည့္လည္း မဟုတ္ပါ။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မည္သည့္အရာကိုမွ် ေလွနံဓားထစ္မွတ္၍ မရပဲ ျဖစ္လာသည့္ အေၾကာင္းအရာကို မူတည္ကာ ဆံုးျဖတ္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။