ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား အတြက္ လင္းေရာင္ျခည္ေလာ

ယခု အခါတြင္ အခ်ို႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို လိပ္စာ အတိက်ျဖင့္ ပိတ္ေနတာကို ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ယင္းကဲ့သို႕ ပိတ္ထားသည့္ ဘေလာ့ဂ္ထဲတြင္ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ အခ်ိဳ႕ ပါ၀င္သလို ညစ္ျငမ္းဘေဘာ့ဂ္ ေတြကိုလဲ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒီဟာက ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ကာေတ ြ အတြက္ ေကာင္းတဲ့ အလားလာ လား ဆိုးတဲ့ အလားလာ လား အလာဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နဲနဲ သံုးသပ္ၾကည့္ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ ရဲ႕ ေရပန္းစား လာမႈကို သက္ဆိုင္က သိေနၿပီ ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ အေနနဲ႕ ပိတ္ခ်င္ရင္ ဘေလာ့ဂ္ အားလံုးကို ပိတ္လိုက္လို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မပိတ္ပဲထားတယ္ ဆိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္နာမည္နဲ႕ ေရးၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ကိုယ္ဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ အမ်ားသိၾကၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းအရာေတြကို မေရးၾကတာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႕ အၾကံျပဳပါရေစ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ေရးရတာေလးဘာမဟုတ္နဲ႕ တစ္ခုခု ျဖစ္လာလို႕ ခံရရင္ မတန္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို ပိတ္ေနၿပီ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို မပိတ္ေသးဘူးဆိုတာ ဘေလာ့ဂ္ကာေတြရဲ႕ ေကာင္းေသာ အလားအလာေလာ

Read More...

Summary only...

ထန္း ႏွင့္ ေညာင္

ထန္းပင္ ႏွင့္ ေညာင္ပင္သည္ တူညီေသာ သပါ၀ရွိသလို မတူညီေသာ သေဘာတရားမ်ားလည္း ရွိတတ္ၾကသည္။

* * * *

အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ တခါတရံတြင္ အေဖႏွင့္မတူပဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္သာ တူေနတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖသည္ တည္တည္ခန္႕ခန္႕ ေနေလ့မရွိပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို ေျပာေျပာ ဆိုဆို စစ ေနာက္ေနာက္ ေနတတ္သည္ ကမ်ားသည္။ တခါတရံတြင္ေတာ့ အေဖ တစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚ စိတ္ဆိုးသည္လဲ ရွိသည္။ ရိုက္သည္လဲ ရွိသည္။ သို႕ရတြင္ သူငယ္ခ်င္းလို ေနသည္က မ်ားပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားမည္ ဆိုသည့္ အခါတြင္ အေမသည္ တစ္လေလာက္ အလိုကတည္းက ဆံုးမ၍ မၿပီးႏိုင္။ ပုတီးစိမ္နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘုရားရွစ္ခိုးနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ား ကိုလည္း က်က္ခိုင္း ေသးသည္။ အေမ့မွာ ေဗဒင္သြားၾကည့္လိုက္ ရႀတာေျခလိုက္ႏွင့္ မအားႏိုင္ေအာင္ ပင္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ကို အင္းေတာ္မွ ထြက္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ယင္းရၾတာ၏ အစိတ္ပိုင္း တစ္ခုဟု ေျပာ၍ ရပါသည္။
သို႕ရာတြင္ အေဖကမႈ ေအးေအး ေဆးေဆးပင္ ရွိသည္။ မင္းအလုပ္ေတြ ငါလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ မင္းငါ့ကို မသနားလို႕ သြားတာကေတာ့ ငါကေတာ့ မတားပါဘူး။ အစရွိသျဖင့္ ေနာက္တီး ေႏွာက္ေတာက္ စကားမ်ားကိုသာ ေျပာသည္။
အေမက အရက္မေသာက္နဲ႕ ဘာမွလုပ္နဲ႕ ညာမလုပ္နဲ႕ မွာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္လည္း။ နင္ကလဲဟယ္ သူ႕ဖာသူ ဘာလုပ္လုပ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ရန္ကုန္ကေန ဘာမလုပ္တတ္ ဘာမကိုင္တတ္ ေလးေတာ့ ေခၚမလာနဲ႕ ဟုဆိုကာ စကားကို ၀င္၀င္ေႏွာက္ေလ့ ရွိသည္။
ထို႕ေၾကာင့္လဲ အေဖ့ကို ကေလးေတြကို ဆံုမရေကာင္းမသိဘူး ဟု အေမက မၾကာခဏေျပာ ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေအာင္မွာ ငါ့သားသမီးေတြက လိမ္မာၿပီးသား ဆံုးစရာကို မလိုဘူးဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖင့္ပင္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။
ထိုသို႕ အျမဲတမ္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖင့္ေနေသာ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္နဲ႕ စခြဲ႕သည့္ေန႕ ရထားထြက္ခါနီးတြင္ မရယ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ပါးစပ္မွ လည္းတစ္ခုခု ေျပာဖို႕ စဥ္စားေနသလို ရွိေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ကြမ္း၀ါးေနသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။
နာရီ၀က္ခန္႕ ဘာမွ မေျပာပဲ ရထားျပဴတင္းေပါက္ အနီးမွာ လာရပ္ေနေသာ အေဖသည္ ရထားထြက္ခါနီးမွ စကား စေျပာသည္။ မင့္ကိုငါ ေျပာစရာရွိေသးတယ္တဲ့။

လူဆိုတာ ထန္းပင္လို မက်င့္ရဘူးကြ ေညာင္ပင္လို က်င့္ရတယ္

ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ယင္းကဲ့သို႕ စာသံေပသံ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေျပာသည္ကို တခါမွ်မၾကားဖူးပါ။

* * * *

ဆရာ့ဘ၀မွာ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ဖူးတဲ့အထဲမွာ သိသိႀကီးနဲ႕ မွားလိုက္တာ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ မိဘကို မေထာက္ပံ့ ႏိုင္ခင္မွာ အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခာက္တန္းႏွစ္က ႀကိဳသက္ ဘာရပ္သင္ၾကားေသာ ဆရာ တစ္ဦးေျပာသည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ သူ႕တြင္ အေမတစ္ဦးသာရွိၿပီး ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ရခ်ိန္တြင္ ေမကို မေကၽြးႏိုင္ခင္ မိန္းမယူ လိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ေက်ာင္းဆရာ လခသည္ မ်ားစြာမရေသာေၾကာင့္ မိန္းမရွိေနသည့္ သူ႕အဖို႕ မိခင္ကို ဘာမွ်မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ဟုဆိုသည္။
ယင္းကဲ့သို႕ေသာ ခပ္ဆင္ဆင္ အျဖစ္မ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အျမဲလိုလိုပင္ေတြ႕ ျမင္ေနၾကရသည္။ ဆရာ ေကာင္းသန္႕ သည္ပင္လွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ အမွားမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့မိသည္ဟု သူ႕ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ တြင္ရဖူးသည္။

* * * *

တကယ္ေတာ့ ထန္းပင္ နဲ႕ ေညာင္ပင္ဟာ ႀကီးထြားၾကတဲ့ သပါ၀ခ်င္း တူေပမယ့္ ထန္းပင္ဆိုတာ အျမင့္ကိုတာ တက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို မေျပာနဲ႕ သူ႕အသီးနဲ႕ သူေတာင္ မိုးလံုတာ မဟုတ္ဘူး။
ေညာင္ပင္ ဆိုတာကေတာ သူႀကီးထြားလာတာနဲ႕ အမွ် သူ႕ရဲ႕ အရိပ္ကို အားလံုးက ခိုလံုလို႕ရတယ္။
လူဆိုတာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ထန္းပင္လို ကိုယ္တက္သြားရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ပါ ကိုယ့္ကို မွီခို အားထားလို႕ ရေလာက္တဲ့ ေညာင္ပင္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးးစား အားထုတ္သင့္တယ္။

အေဖ စကားသံ ဆံုးေတာ့ ခရာထြက္လာသည္ ခရာသံ ဆံုးေတာ့ ဥၾသသံထြက္လာသည္ ဥၾသသံ ဆံုးေတာ့ ရထားဘီးလံုးမ်ားသည္ သံလမ္းေပၚတြင္ တက်ီက်ီ ႏွင့္ စတင္လိမ့္ သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ရထားသည္ ဘူတာရံုေလးကို ေက်ာခိုင္း၍ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုတ္ေမာင္ခဲ့ ပါသည္။









*

Read More...

Summary only...

ေလးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

စကၠန္႕ေတြ ၾကာလာေတာ့ မိနစ္ေတြ မိနစ္ေတြ ၾကာေတာ့ နာရီ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ဆီကိုေပါ့

ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္လိုက္ရင္ မေန႕တစ္ေန႕က လိုပဲ . . . .

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေလးႏွစ္ ေတာင္ရွိသြားၿပီ . . . .

လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္က

နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ႏွင္းသီးမ်ား ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ေအာင္ သီးေနသည္။ ယင္းၿမိဳ႕ေလးသည္ ျမန္မာ ျပည္အထက္ပိုင္း မႏၱေလး ျမစ္ႀကီးနား ရထား လမ္းပိုင္းေပၚတြင္ တည္ရွိၿပီ စကိုင္းတိုင္း၏ အဆံုး ကခ်င္ျပည္နယ္၏ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ပါသည္။
ယခုလို ဇြန္လကုန္ ေလာက္ဆိုရင္ ႏွင္းသီးေတြ ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ သီးၾကသည္။ ယင္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ ႏွင္းသီးပင္ အလြန္ေပါၿပီး ပ်မ္းမွ် ယူၾကည့္လွ်င္ အနည္းဆံုး အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ႏွင္းသီးပင္ သံုးပင္ ခန္႕ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ ထို႕ျပင္ ယင္းၿမိဳ႕မွ ထြက္ေသာ ႏွင္းသီး မ်ားသည္ အလံုးႀကီး အခြံပါး အဆံထူ အေစ့ေသး ေသာၾကာင့္ ေအာက္ပိုင္းဆို မႏၱေလး အထက္ပိုင္းဆို ျမစ္ႀကီးနား အထိ နာမည္ၾကီးသည္။ ႏွင္း သီးနာမည္ကား အင္းေတာ္ ႏွင္းသီးတဲံ့
ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အတြက္ ခရီး တစ္ခုကို ထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ခဲ့သည္။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကျဖစ္သည္။ အေမက ဘူတာရံုကို လိုက္ပို႕သည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တားမလို႕သာ လြတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း နဲနဲေလးမွ စိတ္မခ်ပါ။ စိတ္မခ် တာက ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ မေျပာႏွင့္ မႏၱေလးကိုပင္ ေကာင္းစြာ မေရာက္ဖူးပါ။ ထို႕ျပင္ ပညာအရည္ခ်င္းမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ယင္းပညာ အရည္ခ်င္းျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ဖို႕ရာ မလြယ္ကူဟု အေမ ယူဆပံု ရပါသည္။
အခ်ိန္က ညေန ငါးနာရီ။ ရထား ၀င္လာသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ႏုတ္ဆက္ၿပီး ရထားေပၚ တက္ခဲ့သည္။ အေမသည္ ျပဴတင္း ေပါက္ ေဘးနားထိ လာရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားမေျပာပါ။ ရထားကလည္း ၾကာၾကာမရပ္ပါ။ ရထားထြက္ သြားေတာ့ အေမျပံဳးျပ ၿပီးႏုတ္ဆက္သည္။
အင္းေတာ္ၿမိဳ႕ အထြက္ ေရာက္ေတာ့ ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီး ကိုေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ယင္းေဆးရံုႀကီးတြင္ ေမြးခဲ့သည္။ ရထားလမ္း ၀ဲယာတြင္ စိမ္းလမ္း ေနသည့္ စပါးခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အေ၀း တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ေရျပင္ က်ယ္ႀကီး တစ္ခုကို ျမင္ရသည္။ ထိုေရ ျပင္က်ယ္ႀကီးသည္ အင္းေတာ္ေလးအင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ မလာမွီ အခ်ိန္ထိ ယင္းအင္းတြင္ ပိန္းခုတ္ သြားသူမ်ားႏွင့္ အတူ လိုက္ၿပီး ငွက္ပစ္ ဇရစ္ရွာ ဂုဏ္မင္းအူခ်ိဳး ျဖင့္ ေနလာခဲ့သည္။ အခုလို ခြဲရမည္ ဆိုေတာ့ အင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ႏွေမ်ာတာလိုလို လြမ္းတာလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသလိုပင္ ထြက္လာၿပီး ကတည္းက ယင္းအင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ ေတာ့ပါ။
ညရွစ္နာ ရီခြဲေတာ့ ေကာလင္း ဘူတာသို႕ ရထားေရာက္သည္။ ရထားေရာက္ သည္ႏွင့္ ဘူတာ အတြင္းသို႕ မ်က္လံုး ေ၀့ကစားၿပီး အေဖ့ကို ရွာသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာလင္း ဘူတာက ေစာင့္ေနမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရထား အၾကိဳ အပို႕ လုပ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကားမွ အေဖထြက္ လာသည္။ လက္ထဲတြင္ ထမင္းဘူး တစ္ခု ႏွင့္ ေရသန္႕ တစ္ဘူးကို ယူလာသည္။
အေဖသည္ အေမ့ကဲ့သို႕ပင္ ဘာမ် မေျပာပဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည္။ ကြမ္းယာေတြ ၀ါးျမဲတိုင္း ဆက္၀ါးေနသည္ ဘာမွ် မေျပာ။ ေကာလင္း ဘူတာတြင္ စက္ေခါင္းေမာင္း ခ်ိန္းျခင္းေၾကာင့္ ရထားရပ္ ခ်ိန္သည္ မိနစ္ ၂၀ဆယ္မွ ၃၀ ၾကား ၾကာသည္။ ရထား ထြက္ခါနီး ငါးမိနစ္ အလိုေရာက္ေတာ့ မင့္အေမ မင့္ကို ဘာမွာ လိုက္ေသးလဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က စံုေနတာပဲ လို႕ေျပာေတာ့။ သူစဥ္းစား ေနသည္။ ၿပီေနာက္ သူရထား ထြက္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေနရန္မွာ ၾကားသည္။
္ အင္းေတာ္သည္ အေမ့ဇာတိ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ယင္းၿမိဳ႕မွာ ေမြးပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ အေဖ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ေကာလင္းတြင္ သာ အေနမ်ားၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ ေသာအခ်ိန္ မ်ားတြင္သာ အင္းေတာ္ တြင္ေနျဖစ္ပါသည္။
ဂတ္ဗိုလ္၏ ခရာမုတ္သံႏွင့္အတူ ရထားဘီးသည္ တျဖည္းျဖည္း လိမ့္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်စ၍ ကၽြန္ေတာ့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ေပၚတြင္ စ၍ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ ျခင္းျဖစ္သည္။
ရထားၿမိဳ႕ ျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ လြယ္ေမာက္ေတာင္ ဘုရားကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ျဖင့္လွမ္းျမင္ရသည္။ ယင္းလြယ္ ေမာက္ေတာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဒသတြင္း တန္ခိုးႀကီး ဘုရားတြင္ ပါ၀င္ၿပီး အရင္ကလည္း အခုလို ညျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ရထားေပၚကေန အၾကိမ္ၾကိမ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဘူးသည္။ သို႕ရာတြင္ ယခုခံစားမႈႏွင့္ေတာ့ မတူသည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
ၾကိဳ႕ခံု ဇီးခံု ရြာေတြကိုျဖတ္ေတာ့ ငယ္ငယ္က တေစၧေျခာက္ခံ ရသည္မ်ားကိုသတိရသည္။ ေဒါင္းၿမဴးေခ်ာင္း ေရေပါက္ေရာက္ေတာ့ ငါးမွ်ားခဲ့သည့္ ေနရာေလးေပပဲ ဟုေတြးမိသည္။ ထိုကဲ့သို႕ ေတြးစရာ အမွတ္ရစာမ်ားကို ထားရစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ဇာတိၿမိဳ႕က ႏွင္သီးမ်ား အျပည့္ထည့္ထားေသာ ျခင္းတစ္လံုး ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား လိုက္ပါလာ ၾကသည္။
ယင္းေန႕သည္ ဇူလိႈင္လ တစ္ရက္ေန႕ ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မိုးမ်ား သည္ထန္စြာ ရြာသြန္းလွ်က္ရွိေနသည္။

Read More...

Summary only...

နိဂံုး

ေမာင္ရန္ေအာင္ အေၾကာင္းကို ဒီတြင္ အဆံုး သတ္လိုက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မာမီကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူသည္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းကို ဖြသည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သူကို ဂုဏ္ျပဳသည့္ ယခုပို႕ကို အၿပီးသတ္ မေရးပဲ ရပ္ဆိုင္း လိုက္သည္။
မိုးေရထဲက အမွတ္တရ ဆက္ေရး ေနပါသည္။ ေအဖိုး ၇ မ်က္ႏွာ ေက်ာ္သြားၿပီ အဆံုး မသတ္ေသးခင္ တင္ပါက တန္းလန္းၾကီး ျဖစ္ေနမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ အဆံုးသတ္ေရး ၿပီးမွ တင္ပါမည္။
ၾကားထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ စာအုပ္ ကိစၥ အျပင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြ မ်ားေနသည့္အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ပို႕မ်ားကို ေန႕စဥ္တင္ျဖစ္ မည ္မဟုတ္ပါ ေၾကာင္း။

ေလးစားစြာ

Read More...

Summary only...

အစ္ေအာက္ေမးျခင္း အတတ္ပညာ

အခုတစ္ေလာ ရန္ေအာင္ (ခ) မာမီရန္ နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သတင္းတခ်ိုဳ႕ ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ႏွလံုးသားေရးရာပါ။ ထြက္ေပၚက ဆန္းတယ္ဗ်။ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ လိုလို ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ လိုလို ။ လိုလို နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ . . . .
ဒီေတာ့ မာမီရန္ကို ေတြ႕ရာ ရိုက္ခ်င္ေနၾကတဲ့ ေဆာရီးမွားသြားလို႕ ခင္ၾကတဲ့ လူေတြက ဘယ္သူနဲ႕ ႀကိဳက္လဲ ဆိုတာေမးေမး ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိေပါ့ဗ်ာ။ မသိလို႕ မသိဘူး ေျပာတာကို တခ်ိဳ႕က ေျပာေသးတယ္ မင္းနဲ႕ရန္ေအာင္နဲ႕ ဒီေလာက္ခင္တာ သိမွာေပါ့တဲ့။
ဟသိစရာလားဗ်။ ဒီကိစၥက ဒိုင္လွ်ိဳ ခြက္ပံုးေလး ေသာက္ၾက တာမ်ားတာကို။ ခက္တာက မာမီရန္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ကလည္း အြန္လိုင္းမွာ မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ဘူးဗ်ာ။
ဒီေန႕ေတာ့ မာမီရန္ အြန္လိုင္းလာတုန္း အဲဒီ မရွင္းမရွင္းနဲ႕ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ ကိစၥႀကီးကို ရွင္းသြားေအာင္ ဒဲတိုးပဲ ေမးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေဟ့လူ ဘယ္သူလဲေျပာ မေျပာရင္ေတာ့ က်ဳပ္ကိုသူမ်ားေတြ လာလာေမးၾကရင္ ထင္ရာေျပာမွာေနာ္ ဆိုေတာ့။ အဲဒီလူက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနတယ္။ ခက္တာက သူ႕အၿပံဳးက ဥပမာေျပာရရင္ ေျမာက္အိုႀကီး ငွက္ေပ်ာသီးရသြားသလို စပ္ျဖီးၿဖီးႀကီးဗ်။ ( မာမီရန္ နဲနဲ ရုိင္သြားရင္ ခြင့္လြတ္ေပါ့ေလ :P )
ဒါနဲ႕ သူက မေျပာဘူးဗ် အိုက္တင္ခံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာလဲ မထူးပါဘူး ဆိုၿပီး
မီးပ်က္ၿပီ ဆက္ေရးမယ္

Read More...

Summary only...

ဖိတ္ၾကားျခင္း

ဖိတ္ၾကားျခင္း ဆိိုလို႕ စိုးေဇယ် တစ္ေယာက္ မိန္းမ ယူေတာ့ မယ္လို႕႕ေတာ့ မထင္လိုက္ၾက ပါနဲ႕ ေနာ္။ ေတာ္ၾကာေန က်ိန္းေၾက သြားမွာ စိုးလို႕ . . . .

ကၽြန္ေတာ္မဂၤလာ ေဆာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စား ဖိတ္ေပးတာ။ ဘယ္သူ႕ အတြက္လည္း ဆိုေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္ အတြက္။ သူလဲ မဂၤလာ ေဆာင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမြးေန႕ပြဲ လုပ္မလို႕တဲ့ေလ။

ရွႈင္းေအာင္ႀကိဳေျပာတာ ။ မဟုတ္ရင္ သူ႕ေလဒီက ဘယ္အေႏွာင္းနဲ႕ ေဆာင္မွာလဲလို႕ ေမးၿပီး ေျဖရွႈင္းခ်က္ မထုတ္ႏိုင္ရင္ နဖူး ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို ေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ျမည္ေအာင္ ေခါက္ခံ ေနရမွာ စိုးလို႕။

အင္း... ေနရာေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက Coff King ပဲ။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ေမြးေန႕ပြဲနဲ႕ အစည္းအေ၀းကိုလည္း တျပိဳင္နက္ လုပ္သြားမွာ ျဖစ္လို႕ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား အားလံုးကို တက္ေရာက္ ေစလိုပါတယ္။ ( မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုရန္ေအာင္မပါ )

ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူက အေမရိကား ပိုက္ဆံေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရေနၿပီးမွ ကပ္စီးအိုး ဆိုေတာ့ အခြန္မေဆာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ ေလဆိပ္တင္ ဂိသြားႏိုင္တာေၾကာင့္ သနားလို႕ မဖိတ္ေတာ့တာ။

အစည္းအေ၀းကို ပထမပိုင္း ဒုတိယပိုင္း ခြဲၿပီး က်င္းပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမပိုင္းကို ေကာ္ဖီကင္းမွာပဲ က်င္းပၿပီး၊ ဒုတိယပိုင္းကို ၁၉ လမ္းမွာ က်င္းပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုေနဘုန္းလတ္သည္ ပထမပိုင္းအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ကိုသာ က်ခံမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစည္းအေ၀း ဒုတိယပိုင္းကိုမူ မိမိ စရိတ္ျဖင့္ မိမိ က်ခံရမည့္ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးေန႕ရွင္ကို အစ္ေအာက္ရင္ေတာ့ 30% to 50% မွသည္ အားေကာင္းလွ်င္ 100 % ေလာက္ထိ ထြက္လာ ႏိုင္ဖြယ္ ရွိတာေၾကာင့္ အားမေလွ်ာ့ၾကပါနဲ႕။
တစ္ခု မွာခ်င္တာက ကိုေနဘုန္းလတ္ အတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ဘုိမရုပ္ေလးတို႕ သံပါတ္ေပးတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေလးတို႕လို သူနဲ႕ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္ေဆာင္ ေလးေတြလည္း ယူလာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕အတြက္ သေရပင္ ဒါဇင္ ၂၀ ေလာက္ နဲ႔ ေဂၚလီလံုး တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ၀ယ္ေပးဖို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ဒါကေတာ့ အေပ်ာ္သေဘာေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကယ္လုပ္ စရာက်န္ေသးတာက

၁ စာမူေတြ ကက္တက္ဂိုရီ အလိုက္ ဘယ္ႏွစ္ပုတ္စီ ထည့္မလဲ
၂ ဒီဇိုင္းကို ဘယ္လို အၿပီးသတ္မလဲ
၃ စာစီစာရိုက္ကိစၥ
၄ ပရုရီဒါကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ငွားမငွား
၅ ကာတြန္း သရုပ္ေဖာ္ ထည့္မထည့္ (ထည့္လွ်င္ေတာင္ ဘယ္လုိ ကန္႕သတ္ခ်က္နဲ႕ ထည့္မွာလဲ)
၆ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထပ္မံလို အပ္လာပါက ရံပံုေငြကို ဘယ္လို ထပ္ရွာမလဲ
ရ အကယ္၍ ကြာလတီ စာမူမ်ား လိုအပ္ခဲ့ေသာ္ လက္တမး္ ထပ္ေရြးသင့္ မေရြးသင့္

ဒါေလးေတြကို အဓိကထား ေဆြးေႏြးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဆြးေႏြးေစလိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားရွိပါက ယင္းေန႕ နံနက္ ၁၀ နာရီ ေနာက္ဆံုး ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကို ျဖစ္ျဖစ္ ကိုေနဘုန္းလတ္ ဆီကို ျဖစ္ျဖစ္ အီးေမးပို႕ ေပးထားၾကပါလို႕ ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။

အခ်ိန္ ၂၄ ရက္ ၆လ ၂၀၀၇ ( တနဂၤေႏြေန႕ ) ေန႕လည္တစ္နာရီ တိတိ
ေနရာ Coff King
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း
အာလာဒင္ ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး
ဘေလာ့ဂ္ကာ အားလံုး မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ ေပးပါရန္ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္။

Read More...

Summary only...

မိုးေရထဲက အမွတ္တရ ၂

ကိုျဖိဳးေရ ခင္ဗ်ားတက္ခိုင္းတာ တစ္ခုတည္း ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ခု တက္လိုက္တယ္။

ဇာတ္လမ္း နံပါတ္ ၂

အခ်ိန္ကား ေမွာင္ရီၿပိဳးစ။ မိုးသည္ အျငိဳးျဖင့္ သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းလွ်က္ရွိသည္။ ထီးအၾကီးႀကီးကို ေဆာင္းၿပီး မိုးေရထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
တပ္ရင္းသံုးမွတ္တိုင္မွ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ အေရွ႕ပိုင္းရပ္ကြက္သို႕ သြားရန္ လယ္ကြင္းရွည္ႀကီးႏွင့္ အိမ္ယာစီမံကိန္း ကြင္းၿပင္ႀကီးကို ၁၅ မိနစ္စာေလာက္ ေလွ်ာက္ရသည္။ အခုကၽြန္ေတာ္ တပ္ရင္းသံုးမွတ္တိုင္မွ ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ အေရွ႕ပိုင္း ရပ္ကြက္သို႕ ဦးတည္သြားေနသည္။
မိုးေၾကာင့္ ကြင္းျပင္ႀကီးတြင္ ေရမ်ားသည္ ေျခမ်က္စိေလာက္ တက္ေနပါသည္။ ထိုေျခမ်က္စိခန္႕ ရွိေသာေရထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျခလွမ္းမ်ား ခ်လိုက္သည့္ အခါတိုင္းတြင္ လိႈင္းေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သို႕ ျဖာထြက္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျခခ်လိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာသည့္ လိႈင္းေလးမ်ားကို အရသာခံၾကည့္ကာ တစ္လမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေျခခ်လိုက္ရာမွ ထြက္ေပၚသြားေသာ လိႈင္းေလးမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ဆန္႕က်င္ဘက္အရပ္က လိႈင္းေလးမ်ား ေပၚထြက္လာသည္။ လိႈင္းႏွစ္ခု ေရလယ္မွာ ဆံုမိၿပီး ပ်က္ျပယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဘက္မွ လိႈင္းေလးမ်ား၏ ပိုင္ရွင္သည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။
ေကာင္မေလးသည္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဒူးေခါင္းေလာက္ထိ ပင့္ထားၿပီး မိုးေရထဲတြင္ ထီးမပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုေက်ာ္သြားေတာ့ ေခၚသံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္သည္။ အစ္ကိုတဲ့ . . . .
ဒီကြင္းျပင္ႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚရင္ တျခားလူကို ေခၚစရာမရွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ ေကာင္မေလးက ၿပံဳးျပသည္။
ထီးၾကံဳလိုက္လို႕ ရမလားတဲ့ . . .

ကိုျဖိဳးေရ အိပ္ခ်င္ၿပီကြာ ညေရာက္မွ ဆက္ေရးမယ္ မီးမပ်က္ဘူး ဆိုရင္ေပါ့ေလ။

Read More...

Summary only...

မိုးေရထဲက အမွတ္တရ

ကိုျဖိဳးဆိုတဲ့လူက တက္ခိုင္းလို႕ တက္လိုက္တာ သစ္ပင္ေပၚပဲ ေရာက္သြားလား ဘတ္စကားေပၚပဲ ေရာက္သြားလား တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ အေရးႀကီးတာက ၀က္ရူးမတက္ဖို႕ပဲေလ။
ကဲ... ေျပာေနၾကာေရာ့မယ္ မိုးေရထဲက ဇာတ္လမ္းေလး စေစ။

ဇာတ္လမ္: ၁

အဲဒီတုန္းကေပါ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္တန္းလား ႏွစ္တန္းလား ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မွတ္မိလည္း မထူးပါဘူး အဓိကေျပာခ်င္တာက အတန္းမွ မဟုတ္တာ။ မိုးေရထဲက ဇာတ္လမ္းေလ . . . .
မွတ္မိေသးတယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီး။ ေက်ာင္းကို တစ္မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်ရင္ တစ္ခ်က္ရိုက္ခံရတယ္။ ႏွစ္မိနစ္ဆိုႏွစ္ခ်က္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႕ သိပ္မေ၀းဘူး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မုန္႕စားေက်ာင္း ဆင္းခ်ိန္မွာ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ျပန္သြားတယ္။ တစ္ရက္မွာ မုန္႕စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္ကို ျပန္တယ္။ အဲဒီေန႕က အတန္း တက္တက္ျခင္း သင္ရမွာက အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဆရာမ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္က်ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းရွိရာကို အေျပးေလး တစ္ပိုင္းနဲ႕ လြယ္အိတ္ေလး ေက်ာပိုးလို႕ ေျပးတာေပါ့။ ျပႆနာက အဲဒီမွာ စတာပဲ။ ရူးက အရမ္းကို ေပါက္ခ်င္ေနၿပီ။ လမ္းေဘးမွာ ေပါက္လို႕လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ အိမ္ျပန္ရင္လည္း ေနာက္က်မွာ စိုးရေသး။ ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္လည္း မေအာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးသားေတြ ရုတ္တရက္တက္လာၿပီး မိုးသီးမိုးေပါက္ႀကီးေတြ က်လာပါေတာ့တယ္။ အိုေက အိမ္သာသြား စရာမလိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရူးကို ေဘာင္းဘီထဲမွာ ေပါက္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးစိုသြားရင္ ေဘာင္းဘီထဲ ေသးေပါက္တာ မသိသာေတာ့ဘူးေလ။
ကံမ်ားဆိုးခ်င္ေတာ့ မိုးက မိုးေပါက္ႀကီး တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ေလာက္က်ၿပီး ဆက္မရြာေတာ့ဘူး။ ေသၿပီေလ။ ေဘာင္းဘီထဲကို ရူးကေပါက္ၿပီးေနၿပီ။ မိုးက မရြာေတာ့ ေဘာင္းဘီတင္ ကြက္စိုေနတာ။ ေဘာင္းဘီက စိုေနတဲ့ ရူးေတြက ေျခသလံုးဆီကိုေတာင္ အိေျႏၵရရနဲ႕ ဆက္ၿပီးေတာင္ စီးက်ေနလိုက္ေသးတယ္။
သြားၿပီ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ၿပီ။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ အိမ္ျပန္ရင္ ေက်ာင္းေျပးတယ္ ဆိုၿပီး အေမကရိုက္မယ္။ ေက်ာင္းသြားရင္ အရွက္ကြဲမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာ လုပ္လို႕လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းကိုပဲ ဆက္သြားလိုက္တယ္ ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ၀င္ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ဆရာမေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းမွာ ၀မ္းတူ ဖိုက္ အတြင္း၀င္တဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လည္း အေရွ႕ဆံုးခံုမွာထိုင္ရတယ္။
ဆရာမလည္း လာေရာ . . . ဟယ္ဒီနားေလးက ေသးေစာ္နံလိုက္တာတဲ့။ အားလံုးက တိတ္ေနၾကတယ္။ ဆရာမက ဆက္ေမးတယ္ ဘယ္သူ အတန္းထဲမွာ ေသးေပါက္တာလဲတဲ့။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာၾကဘူး။ ဒါဆိုရင္ အတန္းထဲမွာ ေသးေပါက္တဲ့လူကို ေက်ာင္းဆင္းေပးမယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရမွာလဲ သားသား ေပါက္တာဗ်။ ဆင္းေပးေတာ့ ဆိုၿပီး လြယ္အိတ္ေလးယူၿပီး အတန္းထဲကေန တစ္ခ်ိဳးထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းအျပင္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ေကာင္ေလး ျပန္လာျပန္လာ ဆိုလို႕ ျပန္သြားရပါတယ္။ ေသခ်ာတယ္ ကံမေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာ။
အတန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ မႀကီးမငယ္နဲ႕ ေဘာင္းဘီထဲ ေသးေပါက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ ဆိုၿပီး ခံုေပၚတက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အရိုက္ခံ ရပါေလေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သြား..ေနာက္ဆံုးမွာ သြားထိုင္တဲ့။
အရိုက္လည္း ခံရေသးတယ္ ေနာက္ဆံုးမွာလည္း တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရေသးတယ္။ အင္း မိုးသာ တကယ္ရြာခဲ့ရင္ ငါအဲလို ရိုက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့ မိုးရယ္

Read More...

Summary only...

စိတ္မဆိုးေၾကး

အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕၀င္မ်ား ပို႕မ်ားကို မွန္မွန္ေလး ဖတ္ေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။ ငါးရက္ၾကာသည္ အထိ ေကာ့မင့္ တစ္ခုမွ မေပးေသးေသာ အယ္ဒီတာ၏ စီေဘာက္တြင္ ၀င္ေရာက္ေအာ္ မည္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ။ စိတ္ဆိုးျခင္းမရွိ ေစရန္ ၾကိဳတင္ အသိေပးအပ္ပါသည္

Read More...

Summary only...

လက္တြဲေဖာ္

ႏွလံုးသားေလးသို႕

မင္းၾကင္ယာရွာရတာ မ်ားလြန္းလို႕ အုန္း(ဦး) စားေနၿပီလား။ ေအးေလ မ်ားဆို ဒီေခတ္ၾကီးက ေယာက်ာၤးေတြ လက္မေထာင္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ပဲကိုးကြ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတာ့ မသိဘူး ငါတို႕ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူေလးေယာက္မွာ ေယာက္က်ာၤးေလး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္လို႕ ျပည္သူ႕အင္အား ဦးစီးဌာနရဲ႕ ကိန္းဂဏန္းေတြ အရသိရတယ္။ အဲဒီေတာ့ကြာ မင္းလဲ ေရြးရတာ ေမာလို႕ေနေတာ့မွာေပါ့။
ေအးေလ မင္းကို ေရြးရလြယ္ေအာင္ ငါ ဂိုက္လိုင္းေလး တစ္ခ်ိဳ႕ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။



လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ

လူလွဖို႕မလိုဘူး ႏွလံုးသားလွဖို႕ပဲလိုတယ္

အသားျဖဴဖို႕ မလိုဘူး စိတ္ထားျဖဴဖို႕ပဲလိုတယ္

အရပ္ရွည္ဖို႕ မလိုဘူး စိတ္ရွည္ဖို႕ပဲ လိုတယ္

အတန္းပညာ တတ္ဖို႕မလိုဘူး အသိပညာရွိဖို႕ပဲလိုတယ္

ေျပာေကာင္းဖို႕ မလိုဘူး သေဘာေကာင္းဖို႕ပဲလိုတယ္

အသက္အရြယ္ တူညီဖို႕မလိုဘူး ခံယူခ်က္ျခင္းတူညီဖို႕ပဲလိုတယ္

ဥစၥာရွိဖုိ႕ မလိုဘူး သစၥာရွိဖုိ႕ပဲလိုတယ္

အပ်ိဳစစ္ဖို႕ မလိုဘူး အခ်စ္စစ္ျဖစ္ဖို႕ပဲလိုတယ္



ေအးဒါက ဘ၀တစ္ခုလံုးစာ လက္တြဲရမဲ့ လူကို ေရြးဖို႕ ငါ့ရဲ႕စံႏႈန္းကို ေျပာတာေနာ္ ။ အပ်ိဳစစ္ဖို႕ မလိုဘူး ဆိုရင္ တစ္ခု လတ္တို႕ မုဆိုးမတို႕ကို ရွာေရြးရမလားဆိုတဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြကို မေမးနဲ႕ေပါ့ကြာ

Read More...

Summary only...

ခ်ိန္းပြဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေခတၱ ေရာက္ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ရန္ကုန္ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႕ ညိွေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ေန႕ ဘာျဖစ္မ လဲေတာ့ မသိဘူး/
အမွန္အကန္ ေဆာ္မွာ ျဖစ္တာမို႕ ေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့ မလာနဲ႕။ လာခ်င္ရင္ တဲ့ရန္ကုန္ ဘေလာ့ဂ္ကာေတြ ဆက္သြယ္ရမဲ့ လိပ္စာအျပည့္စံုကို ဒီေနရာမွာ ေပးသြား။ ပြဲျဖစ္ရင္ ဆက္သြယ္လိုက္မယ္။ ေနရာကေတာ့ ၁၉ လမ္းပဲ ထင္တယ္။
ကိုတက္စလာ ကေတာ့ ရပ္ေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို နားထင္မွာ ကပ္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္ေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္

Read More...

Summary only...

စူနာမီ ေသေဘးက လြတ္ခဲ့တဲ့ ရြာ

အခု စစ္ေတြမွာ ေကာလဟာလ သတင္းတစ္ခု ထြက္ေနပါတယ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕ကို ဒီလ ၁၅ ရက္ေန႕မွာ စူနာမီ ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။
အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ စစ္ေတြ ၿမိဳ႕ကလူေတြ တုန္လုပ္ေနၾကသလို ရန္ကုန္က ရခိုင္ေတြကလည္း စစ္ေတြမွာ ရွိတဲ့ သူတို႕အမ်ိဳးေတြ အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိလဲ ဆိုရင္ စစ္ေတြက လူတခ်ိဳ႕ မေနရဲေတာ့လို႕ မင္းျပားနဲ႕ ေျမာက္ဦးကို စူနာမီ ေရွာင္တိမ္းဖို႕ ရာထြက္ ခြာသြားတဲ့ လူေတြလဲရွိေနပါသတဲ့။ စစ္ေတြမွာ က်န္ထားခဲ့တဲ့ လူေတြကလဲ တျခားလူေတြလိုပဲ ေျပာင္းေျပးရမလိုလို စစ္ေတြမွာပဲ ဆက္ေနရမလိုလို သို႕ေလာ သို႕ေလာ ျဖစ္ေနၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတဲ့ ရခိုင္မေလး တစ္ေယာက္က စစ္ေတြမွာ က်န္ထားခဲ့တဲ့ သူအမ်ိဳးေတြ ကိုစိုးရိမ္လို႕ စူနာ၀င္မွာ ဆိုတာ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေမးလို႕ သိရတာပါ။

ေကာလဟာလရဲ႕ အစ

ေကာင္မေလး ေျပာျပပံုကလဲ ခိုင္မာပါတယ္။ စစ္ေတြမွာ တပ္ထားတဲ့ စူနာမီ အခ်က္ေပးစနစ္က အဂၤလန္မွာ သြားမည္ၿပီး ၁၅ ရက္ေန႕ ဒါမွ မဟုတ္ ၁၆ ရက္ေန႕မွာ စစ္ေတြကို ၀င္မယ္လို႕ မိုးဇလ က ဦးထြန္းလြင္ ပံုပါတဲ့ စာရြက္မိတၱဴေတြ ေ၀ေနၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေတြကလူ ေတြ ေၾကာက္လန္႕ ေနၾကတာပါတဲ့။
အဲဒီသတင္းထြက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီလို႕ အဲဒီေကာင္မေလးက ေျပာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူကို စူနာမီနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သိေလာက္ ရွင္းျပၿပီး ေကာလဟာလ သာလွ်င္ျဖစ္တယ္လို႕ အတည္ျပဳ ရွင္းျပေပးလိုက္ပါတယ္။

စူနာမီ

ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ စူနာမီဆိုတာ ဂ်ပန္ဘာသာ စကား ( Thunami ) ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မဟာေရလိႈင္းႀကီးလို႕ ျမန္မာ လိုျပန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိႈင္းႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ ငလွ်င္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတရံမွာ ပင္လယ္နဲ႕ နီးတဲ့ကုန္းေပၚမွာ ငလွ်င္လုပ္ရင္လဲ စူနာမီ ေပၚေပါက္တတ္လို႕ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။

စူနာမီက ပင္လယ္ျပင္မွာ ငလွ်င္လုပ္တိုင္း ျဖစ္သလား

စူနာမီ ေရလိႈင္းႀကီးျဖစ္ဖို႕ အနည္းဆံုး ပင္လယ္ျပင္မွာ ရစ္ခ်က္တာ စေကး ၅ ေက်ာ္မွာ သာလွ်င္ျဖစ္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ငလွ်င္လုပ္တိုင္းလဲ စူနာမီ မျဖစ္ပါဘူး။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ အင္ဒိုနီးရွား စူနာမီၾကီး ၿပီးခါစက ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႕ အဲဒီေနရာနဲ႕ မေ၀တဲ့ ေနရာမွာ အင္အား ၇ အဆင့္ရွိတဲ့ ငလွ်င္တစ္ခု လုပ္သြားပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာရွိတဲ့ အိုးအိမ္ေတြ ေျမငလွ်င္ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးၿပီး လူႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ေသခဲ့ေပမယ့္ စူနာမီ ေရလိႈင္းျဖစ္ေပၚခဲ့ ျခင္းမရွိပါဘူး။

ဘယ္အေျခေတြမွာ စူနာမီ ျဖစ္ႏိုင္သလဲ
နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ အလြန္အင္အားႀကီးမားတဲ့ ငလွ်င္တစ္ခု လုပ္သြားရင္၊ ပင္လယ္ေရေတြဟာ ပုံမွန္ထက္ တစ္မိုင္သို႕ မဟုတ္ မိုင္၀က္ေလာက္ ေလွ်ာ့ၾကသြားခဲ့ရင္ ပင္လယ္ကေန ေရလိႈင္းေအာ္သံႀကီးၾကားရလွ်င္ စူနာမီ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါတယ္။
သူရဲ႕ ျဖစ္စဥ္က ငလွ်င္လုပ္ၿပီးလို႕ ေျမလြာၾကိဳးျပတ္မႈေၾကာင့္ စူနာမီ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကမ္းေျခက ေရေတြဟာ ပင္လယ္ျပင္ကို မိုင္၀က္ကေန တစ္မိုင္ေလာက္ထိ ဆင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေအာ္သံေတြသံေတြနဲ႕ အတူ ေရလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ တက္လာပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိုးဇလ ညြန္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးစံလွေသာ္က လုပ္ၾကေအာ္ေျပး စူနာမီကင္းေ၀ လို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒါျပင္ငလွ်င္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္မယ္ဆိုတာ တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္သလို စူနာမီကိုလဲ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳေျပာႏိုင္ျခင္းမရွိပါဘူး။
စူနာမီ အခ်က္ေပး စနစ္ဆိုတာ ငလွ်င္လုပ္သြားၿပီးတဲ့ အခါမွသာ အဲဒီငလွ်င္ေၾကာင့္ စူနာမီ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတာကို စက္က အလိုေလွ်က္တိုင္းတာၿပီး စူနာမီ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိရင္ ဂ်ိဳလ္တုကို သတင္းလွမ္း ပို႕တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စူနာမီ အခ်က္ေပး စနစ္က သတင္းပို႕ၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ စူနာမီ ၀င္လာပါတယ္။ တကယ္လို႕သာ စစ္ေတြက သတင္းမွန္ရင္ အဲဒီေကာင္မေလး ေတာင္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္ရလိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စူနာမီ ၀င္ၿပီးသြားေလာက္ပါၿပီ။

ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လဲ စစ္ေတြမွာ ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ဆီကို ဖုန္းလမ္းဆက္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လို႕စံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။

ရြာထိပ္က နားကာ ရြာေနာက္မွာ နဂါး

အေျဖကေတာ့ရွင္းပါတယ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္(နာမည္မႀကီးေသာဂ်ာနယ္တစ္ခု) မွာ မိုးဇညႊန္ခ်ဳပ္ဦးထြန္းလြင္နဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ေဆာင္ပါးတစ္ခုပါပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးထြန္းလြင္က စူနာမီအခ်က္ေပးစနစ္က အခ်က္ျပရင္ စစ္ေတြကို စူနာမီ၀င္တာၾကိဳသိႏိုင္မဲ့ အလားအလာေတြကို ရွင္းျပထားပါတယ္။ အဲဒါကို စစ္ေတြကလူေတြ မိတၱဴေတြကူးၿပီး စူနာမီ ျဖစ္ပါေတာ့မယ္လို႕ တေယာက္စကား တစ္ေယာက္ၿကားမွာခ်ဲ႕ကားသြားခဲ့တာပါ။

ဒါကေတာ့ ဒီေန႕ စစ္ေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ေကာလဟာလပါ။ အဲဒီမွာ ဘာကိုသြား သတိရလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ဒိ ု ငလွ်င္ေၾကာင့္ စူနာမီ ျဖစ္ၿပီး လူေပါင္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ ေသခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရား၀င္ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရ လူ ၅၃ ေယာက္ေသတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပို ေသခ်ာေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာ NGO တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမငလွ်င္ပညာပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ေျမငလွ်င္ေကာ္မတီမွာ သြားေမးပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ကြင္းဆင္းေလ့ လာထားတာကိုး။ သူတို႕ ေျပာျပခ်က္အရလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ္ပဲ ၅၃ ေယာက္သာ ေသခဲ့တာပါတဲ့။ အကယ္တမ္းေျပာရရင္ ၅၂ ေယာက္ပါပဲတဲ့ တစ္ေယာက္က ႀကိဳးဆြဲခ်ေသတာ စူနာမီနဲ႕ တိုက္ဆိုင္သြားလို႕ စာရင္း၀င္သြားတာပါတဲ့။

ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဟာ စူနာမီထိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ေသႏႈန္းအနည္းဆံုး ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာကို ေျမငလွ်င္ ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႈး ဦးတင့္လြင္ေဆြကို ဆက္ၿပီး စပ္စုၾကည့္ေတာ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထ၀ီ အေနအထား ေတြအျပင္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႕ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေက်းရြာႏွစ္ရြာ စူနာမီ ေဘားက လြတ္ခဲ့တယ္ဆိုတ ကိုသိလိုက္ပါတယ္။

တစ္ရြာကေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္ ျပင္စလူၿမိဳ႕နယ္က ကိုင္းေတာင္ ဆိုတဲ့ ေက်းရြာပါ။ အဲဒီရြာက ဘုန္းႀကီးက ဆြမ္းစားခါနီးမွာ ပင္လယ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရေတြက်သြာတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးဟာ အဲလိုေရေတြ ဆုတ္သြားၿပီးရင္ စူနာမီ လာတယ္ဆိုတာကို စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးထားတာေၾကာင့္ ရြာထဲက လူေတြကို အသိေပးၿပီး ကုန္ျမင့္မွာရွိတဲ့ သူ႕ေက်ာင္းေပၚကို ေခၚထားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီရြာဟာ ရြာလံုးကၽြတ္စူနာမီ ထိခံခဲ့ရေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးစကားကို မယံုတဲ့ ရြာသားသံုး ေယာက္ကလြဲရင္ တရြာလံုး အသက္ရွင္လိုက္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ရြာကေတာ့ နာမည္မမွတ္မိေတာ့ဘူး ျပင္စလူ ၿမိဳ႕နယ္ထဲကပါပဲ ။ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းဆရာက မႈလတန္းေက်ာင္ေလးမွာ ဆုေပးပြဲလုပ္ေနပါတယ္။ ဆုေပးပြဲ လုပ္ေနတုန္းမွာ ေစာေစာက ဘုန္းႀကီးလိုပဲ ေရဆုပ္သြားတာကို ျမင္လိုက္လို႕ တရြာလံုးကို အသိေပးခဲ့ရာကေန ရြာလံုးကၽြတ္နီးနီး အသက္ခ်မ္းသာ ရခဲ့ၾကရတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

ေျမငလွ်င္ေကာ္မတီရဲ႕ ေလ့လာခ်က္အရ ေျပာရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၀င္ခဲ့တဲ့ စူနာမီက အားေတာ္ေတာ္ေပ်ာ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေသနဲခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေသတဲ့လူ အမ်ားစုကေတာ့ စူနာမီ ျဖစ္ဖို႕ ေရက်သြားခ်ိန္မွာ ကမ္းစပ္မွာ တင္ေနခဲ့တဲ့ ငါးေတြ ပစၥည္းေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတုန္း ေရလိႈင္းတက္လာလို႕ ေသၾကတာပါ။

Read More...

Summary only...

ေတာင္သြား ေျမာက္သြား

အင္းဒီေန႕ ပို႕အသစ္တင္မယ္ဆိုၿပီး အြန္လိုင္းေပၚတက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္သြား ေျမာက္သြားနဲ႕ ရထားစီး ၿပီးခရီးလြန္သြားလို႕ မိုးခ်ဳပ္သြားတယ္။
မီထ႐ို ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ေျမေအာက္ရထားေတြ အေၾကာင္း နည္းပညာတင္မကပဲ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေအာင္ ေရးထားတာမို႕ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ပဲမိုးခ်ဳပ္လို႕ သြားပါေတာ့တယ္။

Read More...

Summary only...

ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ား

အျဖဴေရာင္သက္တံ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမွ
ျမင့္မိုးေအာင္ ေရးဖြဲ႕သည့္ ကဗ်ာ


ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ား

ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္
ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ သူေခ်ာ္လဲသြားခဲ့တယ္

ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္
လြယ္အိတ္အေပါက္ထဲကေန
သူ႔ခဲတံေလးက်ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္

ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္
ညစာခ်က္ေကၽြးမယ့္ သူ႔အေမ
အိမ္ျပန္ေနာက္က်လုိ႔ေနတယ္

ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္
ခုတိမရပ္ေသးတဲ့ မုိးသဲထဲမွာ
သူအဖ်ားနဲ႔ခ်မ္းေနတယ္

ကေလးတစ္ေယာက္ ငိုေနတယ္
ေခြးတစ္ေကာင္လုိက္လုိ႔ ေျပးရင္းနဲ႔
သူေရာင္းေနတဲ့ ဖရဲသီးဗန္းကေလး
သဲေတြထဲကုိ က်သြားတယ္

မင္းလဲၾကားရတယ္ ငါးလဲၾကးရတယ္
ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္
အနားမွာလဲၾကားရတယ္ အေ၀းကလဲၾကားရတယ္
ကေလးတစ္ေယာက္ ငုိေနတယ္

မငုိပါနဲ႔ေတာ့ ကေလးရယ္
ႏွစ္သိမ့္စကားေလးတစ္ခြန္း
တစ္ေယာက္ကေျပာလုိက္တယ္
မငုိပါနဲ႔ေတာ့ ကေလးရယ္
ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္ဖက္
တစ္ေယာက္ကကမ္းလုိက္တယ္

တစ္ေယာက္က ေတြးမိတယ္
အလင္းေရာင္ေတြ မျဖန္႔က်က္ခဲ့ဘဲ
ဘယ္ၾကယ္စင္ေလး တစ္ပြင့္မွ
ကမၻာေျမကုိ စြန္႔ခြာမသြားသင့္ဘူး

တစ္ေယာက္က ေတြးမိတယ္
ေမႊးရနံ႔ေတြ မလႊင့္ထုတ္ခဲ့ဘဲ
ဘယ္ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္မွ
ကမၻာေျမကုိ ခ်န္ရစ္မထားခဲ့ဘူး

တစ္ေယာက္ေျပာဖူးတယ္
အလင္းဆုံးၾကယ္စင္ေတြေတာင္မွ
တိမ္ညိဳေတြေနာက္မွာ အၾကာႀကီး
လမ္းေပ်ာက္မသြားေအာင္ ခရီးဆက္ရေအာင္

တစ္ေယာက္ကေျပာဖူတယ္
အေမႊးဆုံးပန္းပြင့္ေတြေတာင္မွ
မုန္တုိင္းေတြၾကားမွာ အၾကာႀကီး
ေၾကြက်မသြားေအာင္ အားတင္းၾကရေအာင္

ကေလးေရ ေျခတစ္လွမ္းေလာက္
ေရွ႕ကုိလွမ္းလုိက္ပါ
မင္းရဲ႕ျမင္ကြင္းေတြ နည္းနည္းေတာ့ေျပာင္းသြားမွာ
ေျခတစ္လွမ္းေလာက္ ေနာက္ထပ္လွမ္းလုိက္ပါ
မင္းရဲ႕ျမင္ကြင္းေတြ ပုိၿပီးေတာ့ေျပာင္းသြားမွာ

ေျခလွမ္းေတြအမ်ားႀကီးေရာက္တဲ့အခါ
ကမၻာအသစ္တစ္ခု မင္းေရွ႕ကုိေရာက္လာမွာ
ကမ္းေနတဲ့လက္ကုိ ဖမ္းဆုပ္ကာ
ေျခတစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းလုိက္ပါ......

Read More...

Summary only...

Read More...

Summary only...

နာကာတာ ေဘာ့လံုးသတင္း

ေရးေနၿပီ ေနာက္နာရီ၀က္ဆိုရၿပီ

Read More...

Summary only...

အျဖဴေရာင္ သက္တံ

အျဖဴေရာင္ သက္တံ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ ( White Rainbow Poetry Performace ) ကို ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႕ ေန႕လယ္ တစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္မွာ ဆရာစံလမ္းရွိ Mr.Guitar Cafe တြင္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲ ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ HIV ကူးစက္ခဲ မိဘမဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ား ႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ကေလးငယ္မ်ား ပရဟိတ ေဂဟာသို႕ ရန္ပံုေငြ ပြဲေတာ္အျဖစ္ က်င္းပခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ

Celebrities

လြင္မိုး၊ မင္းေမာင္ကြန္း၊ ရီေ၀ယံ၊ မိုးမိုး၊ Lလြန္း၀ါ၊ ရဲေလး၊ ေမာင္ေမာင္ေအး၊ ေဇေဇ၊ ဟန္ထူးလြင္၊ ေမာင္ေမာင္ေဇာတ္လတ္ ႏွင့္ ေရာင္းရင္းမ်ား၊ ရသ၊ ငယ္ငယ္၊ ပုလဲ၀င္း၊ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္၊ အိရူပါ၀င္း၊ ေငြစင္သြန္း၊ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း၊ ႏွင္း၀တ္ရည္ေသာင္း၊ ေအး၀တ္ရည္ေသာင္း၊ ဆြိ၀တ္ရည္ေသာင္း၊ ခ်စ္ဆုေ၀၊ ခ်စ္သုေ၀၊ ရတနာမိုင္၊ ဇင္းဇင္၊ ဇင္မင္းခိုင္၊ ေမၾကည္ႏႈး ကလည္းေကာင္း

P0ets & Others

မအိ၊ မိုဃ္းေဇာ္၊ စန္းဦး၊ မင္းထက္ေမာင္၊ ေဇာ္ခိုင္ဦး၊ ေဒါက္တာျဖဴျဖဴ၀င္း၊ စိုးေသာ္တာ၊ အိျႏၵာ၊ လြပ္လပ္အိမ္ တို႕က ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုခဲ့ ၾကပါတယ္။ သူတို႕က ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာ ေတြကို ရြတ္ဆိုသလို၊ ထူးအိမ္သင္ အပါ၀င္ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာမ်ား မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကဗ်ာမ်ား ကိုရြတ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ခံတီးလံုးကို လီယိုနာ့ဒ္ေမာင္ေမာင္လြင္ ႏိုင္ေဇာ္(Lazy Club) ခ်မ္းဟိန္းႀကြယ္(တေယာ) ေအာင္ျမတ္သာ(B.P.M) တို႕က တီးခတ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္ ။

အျဖဴေရာင္သက္တံ ကဗ်ာရြတ္ပြဲက ကဗ်ာေတြကို အခ်ိန္ရရင္ရလို အျဖဳေရာင္သက္တံ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးသြားပါမယ္

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စိုးေဇယ် ကဖန္တည္းခဲ့ ၿပီး တင္းပလိတ္ ကုဒ္တင္မ်ားကို ကိုေ၀ယံလင္း ထည့္သြင္းေပးျခင္း ျဖစ္သည္

Read More...

Summary only...

လက္ေဆာင္ဆိုး 2

အပိုင္းတစ္ကို မဖတ္ရေသးရင္ ဒီေနရာေလးကို ႏွိပ္

တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာ

ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလး အဖိုးဖုန္းနံပါတ္ကို ျပန္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အဖိုးက ညေနေလးနာ ရီမွာ သူ႕ရံုးခန္းကိုလာေတြ႕ ဖို႕ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ညေနေလးနာရီ ေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အဖိုးရံုးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ ရံုးခန္းေရာက္သြား တယ္ဆိုရင္ပဲ စာေရးမေလး ေျပာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမည္းေဆးရံု တင္ရလို႕ ျပန္သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္လာ ရင္သူ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ဖို႕ မွာသြားတယ္လို႕ ေျပာေပးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရံုးကေနပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ကေလးမေလးကို ေဆးရံုတင္ထားရတယ္တဲ့။ ဒီေန႕ ညေန ၇ နာရီ ေလာက္သူ႕အိမ္ကို လာႏိုင္မလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လာႏိုင္ပါတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ညခုနာရီ ထိုးခါနီးေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ျခံကိုေရာက္သြားတယ္။ သူတို႕ျခံက တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ ဗဟန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိပ္ျငိမ္ရပ္ ကြက္ထဲကမွာပါ။ ျခံေရွ႕က ဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ျခံေစာင့္က တခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း ျခံထဲကို ကားတစ္စီး ၀င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာၿပီး အိပ္ထဲကို ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႕ ၀င္လာတယ္။ အဲဒီလူက ဘယ္မွာလဲ ငါ့ဧည့္သည္ ေရာက္ၿပီလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ၿပီလို႕ ေျပာေတာ့ အဲဒီလူက တစ္ခါတည္း ထမင္းစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္ ကၽြန္ေတာ္က စားၿပီးၿပီလို႕ေျပာေတာ့ ေအးဒါဆို ထမင္းမစားလဲ အေအးေလး ဘာေလးေသာက္ ေပ့ါကြာ ငါကေတာ့ အခ်ိန္ သိပ္မရဘူး ထမင္းစားရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့တဲ့။
သူနာမည္သည္ ဦးလူေက်ာ္ ျဖစ္၍ ယခုအခါ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခန္႕ရွိေနၿပီ။ သူ႕တြင္ သားတစ္ဦး ရွိၿပီး ယင္သားမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ယခုကေလးမေလး ကိုေမြးသည္။ ယခု ကေလးမသည္ ငယ္စဥ္ကတည္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္အိမ္မွ ေကာင္မေလးႏွင့္ အတူေန အတူစား ျဖင့္ အလြန္ရင္းႏွီးခင္မင္သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က အန္ကယ့္သား ေရာ ေခၽြးမေရာ ကူးစက္ေရာဂါနဲ႕ ဆံုးသြားၾကတယ္။ အဲဒီကတည္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္က ကေလးမေလး မိဘေတြက အန္႕ကယ့္ ျမည္းကို ေပးမကစားေတာ့ဘူး။ ဦးသားနဲ႕ ေခၽြးမနဲ႕က ႏွစ္လေလာက္ျခားတယ္။ ေခၽြးမ အရင္ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမည္းေလးကို ေသြးစစ္ၾကည့္တယ္ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေျမးေလးမွာ HIV က နေဂးတစ္ပဲ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖ ဆံုးသြားတယ္။
ေျမးေလးကို ေနာက္ေျခာက္လ ေနေတာ့ ေသြးထပ္စစ္ေတာ့ ေပါ့စတစ္ ေတြ႕ရတယ္။ HIV ပိုးက တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရွိေနေပမယ့္ နေဂးတစ္ အေနနဲ႕ လဲ ျပတတ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ၆ လေနရင္ ေသြးတစ္ခါ ျပန္စစ္ရတယ္ ။ အဲဒီကတည္းက အန္ကယ္လဲ သူ႕ကို ေက်ာင္းမလြတ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္အိမ္က ကေလးမေလးနဲ႕ ေတာ့ သူတို႕ တယ္လီဖုန္းခ်င္း ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ အထိ အန္ကယ္ ေျမးက အေကာင္းပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလး လေလာက္က ေကာင္မေလး အဖ်ား၀င္ၿပီး ရုတ္ရရက္ေသသြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး အန္ကယ့္ေျမးက အန္ကယ္က လြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႕ မွ စကားလဲ မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႕ဖာသူပဲ ေနေတာ့တာ။ တစ္ေနကုန္ ေခြၾကည့္တယ္ အရုပ္ေတြနဲ႕ ကစားတယ္။ သူအခန္းထဲကေနလဲ အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။ တယ္လီ ဖုန္းတစ္လံုးကို သူ႕အခန္းထဲမွာ ယူထားတယ္ သူဆက္ခ်င္ရင္ ဆက္တယ္ အဆက္ခ်င္ရင္ ဖုန္းခြက္ ႀကီးကို ပက္လက္ လန္ထားတယ္။ အဲလို လန္ထားလို႕ အသံၾကယ္လာရင္ စပီကာကို တိုးထားတယ္။ သူဆက္ခ်င္တာ ရွိမွာ အသံျပန္ဖြင့္ၿပီး ဆက္တယ္။
ဒါဆို သူ႕ကို ေက်ာင္းဘာလို႕ ဆက္မထားေတာ့တာလဲ။
သူမွ မေနခ်င္ေတာ့ အန္ကယ္လဲ သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး မထားေတာ့ဘူး။ မေန႕ကေတာ့ ေရာဂါ ေဖာက္လာလို႕ ကူးစက္ေရာဂါကု ေဆးရံုးၿကီးမွာ တင္ထားတယ္။ သလိပ္ စစ္ၾကည့္ေတာ့ TV ျဖစ္တာတဲ့။
TV ကဘယ္ကကူး လို႕လဲ။
အဲဒါေတာ့ အန္ကယ္လဲ မေျပာတတ္ဘူးကြာ။
ကဲ ေမာင္ရင္ အန္႕ကယ္ကို ခြင့္ၿပဳပါဦး ေဆးရံုသြားရဦးမယ္။ ဟိုမွာ သူ႕အဖြားနဲ႕ ထားခဲ့တာ။ သူက အဖြားကို အဲေလာက္မဟုတ္ဘူး အဖိုးမွ အဖိုးျဖစ္ေနလို႕။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာလိုက္ခဲ့ လို႕ရမလားဆိုေတာ့ သူ႕ျမည္းကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္တဲ့ ေနာက္ဖုန္းဆက္ပါတဲ့။ ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့ ဦးလူေက်ာ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္ ေဆးရံုကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္လို႕ ရမရေပါ့။
အဖိုးျဖစ္သူက ေျပာျပေတာ့ ကေလးမေလးက ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္တဲ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ ဦးလူေက်ာ္ ေရးခ်ိဳးျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ လာေစာင့္ပါတဲ့။ ၿပီးရင္သူ႕ကားနဲ႕ပဲ ေ၀ဘာဂီကို ကူးစက္ေဆးရံုႀကီးကို လိုက္ခဲ့လိုက္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ေန႕ခင္းဘက္ ေရာက္ေတာ့ အရုပ္ဆိုင္မွာ ၆ လက္မ ခန္႕ရွိေသာ ပါ၀ါရိန္းၾကား အနီေရာင္ အရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ကို ၀ယ္လာခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ ညေနငါးနာရီ ထိုးမဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့သူ ငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေတာ့ သူလဲ လိုက္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကင့္ ညေနငါးနာရီ အေရာက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အတူူ ဦးလူေက်ာ္တို႕ အိမ္ကိုထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီ မတ္တင္းပဲရွိပါေသးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။
ငါးနာရီထိုးၿပီး ဦးလူေက်ာ္ေရာက္မလာ ေသးပါဘူး။ ငါးနာရီ ၁၅ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္လို႕ ဦးလူေက်ာ္ကို ဖုန္းေခၚတယ္။ သူဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေရာဂါ အေျခအေန မေကာင္းလို႕မ်ား ဖုန္းမကိုင္တာလို႕ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ စိတ္ေတြ၀င္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးလူေက်ာ္ ျပန္အလာကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ရွိတဲ့ ေ၀ဘာဂီ ကူးစက္ေဆးရံုႀကီးကို ကားငွားၿပီး သြားၾကပါတယ္။
ေဆးရံုးေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကို သြားလို႕ သြားရမွန္း မသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ဟိုေမးဒီေမး ေမးရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးမေလး ေဆးကုေနတဲ့ အခန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲကို ၀င္သြားေတာ့ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာ ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းေတာင္ မကိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုမွ ေတာ့ေရာဂါ အေျခအေန ဆိုးေနေလာက္ၿပီ လို႕ထင္ထားတာ ပကတိ အေကာင္းတိုင္း ေတြ႕ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ကေလးမေလးက ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္ သူက အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ ေလးပါပဲ။ သူဟာ ေရာဂါသည္ ဆိုတာကို မသိသာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ လူေလာက္ေတာ့ မရႊင္ျပႏိုင္ရွာပါဘူး။ သူလဲသူ႕ ေ၀ဒနဲ႕သူကိုး။ အဲလို မရႊင္မျပ ျဖစ္တဲ့ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျပံဳးျပပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဖုန္းမကိုင္လို႕ စိုးရိမ္မိေသးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့။ တယ္လီဖုန္းက ရံုးမွာ က်န္ထားခဲ့လို႕တဲ့။
ၿပီးေတာ့ ကေလးမေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္လာတဲ့ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အရုပ္ေလး လက္ေဆာင္ ေပးမလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကၠစီေပၚမွာ က်န္ထားခဲ့ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ေနာက္တစ္ေန႕ လာမွ ေပးရံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။
အရင္ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာတုန္းက စကားမ်ား ၿပီး စြာမယ္လို႕ ထင္ထားတာ သူပံုက အဲေလာက္လဲ စြာမယ္ လို႕ထင္ထားခဲ့တာ။ အျပင္မွာေတာ့ စကားနဲၿပီး သေဘာ ေကာင္းတဲ့ပံုပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ နားေထာင္ေနပါတယ္။
သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္စဥ္က သရဲ အေျခာက္ခံရတယ္ ထင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ျပာယာ ခတ္သြားခဲ့ရပံုကို ေျပာျပေတာ့ ရယ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၾကားသိဖူးတဲ့ ဟာသ ပံုျပင္ေလး ေတြေျပာျပၿပီး ခုနာရီ ထိုးခါနီးေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
ေဆးရံုက အျပန္မွာ ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ စဥ္းစားစရာ ေတြေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ကံၾကမမာ ဆိုတာမ်ိဳးက ဆန္းက်ယ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကေလးမေလး မိဘေတြ ကူးစက္ ေရာဂါနဲ႕ ဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕သမီးကို ကူးမွာ စိုးလို႕ ေပးမေတြ႕ေတာ့ မိဘေတြ။ တကယ္လဲ ေသေတာ့ ေရာဂါရွိတဲ့သူ ထက္ သူ႕သမီးကအရင္ ေသသြားတယ္။
နန္းေတာ္ႀကီးလို႕ ခန္းနားတဲ့ တိုက္ႀကီးေနတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြလဲ သာမန္လူေတြနဲ႕ မျခား အပူ မီးဆိုတာ ရွိတတ္ၾကတာ ခ်ဥ္းပါပဲ။
ေနာက္တစ္ရက္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရုပ္ဆိုင္ကေန ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အနီ ေကာင္ေလး တစ္ေကာင္ ထပ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တ ေခါက္ထပ္သြားရင္ ေပးဖို႕အတြက္ပါ။ ရံုးကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ အရုပ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ့စားပြဲ ေပၚမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕မွာပဲ ခရီးသြားရမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ရက္မွာ သြားေပမဲ့ အစဥ္ပ်က္ သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အရုပ္ကေလးကို ျပန္လာမာပဲ ေပးေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တယ္။

အဲဒီအရုပ္ကေလးဟာ ဒီေန႕ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့အံဆြဲထဲမွာပဲ။ ကေလးမေလးကို မေပးျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေပးမဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ သဘာ၀က ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုးက ဦးသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ခရီး သြားေနတုန္း ကေလးမေလး ဆံုးသြားတယ္။
တကယ္ေတာ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာ ရယူလိုသူရဲ႕ ေတာင္းဆို ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာတတ္ သလို ့ ေတာင္းဆိုျခင္း မရွိပဲ ေပးသူရဲ႕ ဆႏၵအေလွ်ာက္ ေရာက္ရွိလာတတ္တဲ့ အရာမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမယ့္ ကမၻာ ေျမကိုေတာ့ ေတာင္းဆိုမႈမရွိပဲ သဘာ၀ တရားႀကီးကေန လက္ေဆာင္ေတြ မၾကာခဏေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္ေကာင္း ေတြပါသလို ကမၻာသားေတြကို ဒုကခ လွလွေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုးေတြလဲ ပါတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ HIV ဆိုတာလဲ သဘာ၀တရား ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။

Read More...

Summary only...

လမ္းျဖတ္ကူးမဲ့ ႏွလံုးသားေလးသို႕

ႏွလံုးသားေလးေရ ဘ၀ရဲ႕ အစမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း ဆိုတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ေနတာေပါ့။
အရြယ္ ေရာက္လာ ၿပီဆိုေတာ့လဲ စံုတြဲ ပလက္ေဖာင္းေလးကို မင္းကူးခ်င္မွာပဲေလ ငါမတားပါဘူး သဘာ၀ပဲကိုး

ဒါေပမယ့္ မင္းကိုမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ မွာၾကားပါရေစကြာ

တစ္ကိုယ္တည္းေလွ်က္ရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနဲ႕ စံုတြဲေလွ်က္တဲ့ ပလက္ေဖာင္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ အေ၀းေျပး ကားလမ္း ႀကီးတစ္ခု ျခားထားတယ္

အဲဒီလမ္းမႀကီးကို ကူးမယ္ဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မီးပိြဳင့္တစ္ခု ကိုေတာ့ သတိထားမိရင္ မင္းေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္
လမ္းကူးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မီးပိြဳင့္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ မီးစိမ္းေနလား.... မီး၀ါေနလား.... မီးနီေနလား.....
မီး၀ါေနရင္ သြားမကူးနဲ႕ ဒါဏ္ရိုက္ခံရ လိမ့္မယ္
နီေနရင္လည္း သြားမကူးနဲ႕ အခန္႕မသင့္ရင္ ပြဲျခင္းၿပီး ေသသြားႏိုင္တယ္
စိမ္းေနရင္ေတာ့ အျမန္ဆံုးတာ ကူးေပေတာ့ မင္းစဥ္းစားေနလို႕ ၾကံ႔ၾကာရင္ မီးပြိဳင့္ဆိုတာ ျပန္နီခ်င္ နီသြားတတ္မ်ိဳးကြ
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လဲ လူေတြက ၀ါေနတဲ့ မီးကို လတ္ထိုးၿပီး ကူးၾကတယ္
မီးနီျပေနရင္လဲ စြန္႕စြန္႕စားစား ကူးတတ္ၾကတယ္ အဲဒါကလဲ ရင္ခုန္စရာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ ကြ
ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ အခုမွ စၿပီးကူးမွာ ဆိုေတာ့ မီးနီေနရင္ မကူးပါနဲ႕ ကံမေကာင္းလို႕ မဆင္မျခင္ ေမာင္းတဲ့ လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ မီးစိမ္းမွာ ကူးတာေတာင္ တိုက္ခံရတတ္တယ္

ေၾသာ္တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္ဦးမယ္
လမ္းကူးခါနီးမွာ မ်က္စိကို အိုင္းတက္ စစ္သြားဦးေနာ္ တခ်ိဳ႕က ကာလာ ဘလိုင္းျဖစ္ေတာ့ မီးနီကို မီးစိမ္းထင္ၿပီး ကူးတတ္ၾကလို႕
ဒါပဲေနာ္ ကံေကာင္းပါေစ . . . .

Read More...

Summary only...

က်ႏု္ပ္၏ပံု

ဤပံုသည္ကား ကၽြန္ေတာ့ပံုတည္း

လင္ေဆးလိုဟန္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိတ္ေၾကြေနသူမ်ားက ေလာ့ကက္သီးထဲမွာ ထည့္ၿပီး အျမတ္တႏိုးဆြဲထားလိမ့္မည္
အမွန္တရားကို သိျမင္သူတို႕က ခန္႕ျငားေသာ ဥပတိရုပ္ရွိသည္ ဟုေျပာၾကမည္
အဆိုးျမင္၀ါဒီ သမားမ်ားက အရုပ္ဆိုးသည္ဟု ေျပာေကာင္းေျပာၾကပါလိမ့္မည္
ေဂ်ာ့ဘုဘ္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည္ညိဳသူတို႕က အျမင့္တေနရာတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲကာ အိမ္ရာ၀င္တိုင္း ရွိခိုးၾကမည္
ဘင္လာဒင္လို အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက ဆုတ္ျဖဲေကာင္း ဆုတ္ျဖဲပါလိမ့္မည္
အိန္ဂ်က္လီနာဂ်ိဳလီ ေတြ႕ပါက အေမြစား အေမြ ခံအျဖစ္ ေမြးစားေကာင္း ေမြးစားပါလိမ့္မည္
အေကာင္းျမင္ ၀ါဒီရိုသူမ်ားက ဒီပို႕ကို တင္တာ အိုင္ဒီယာ ေကာင္းတယ္လို႕ ေကာ့မင့္ေပးလိမ့္မည္
မနာလိုသူမ်ားက ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ပါလိမ့္မည္
ကြန္ဒိုလီဇာရိုက္လို ေကာ့မင့္ေပးရန္ ဥာဏ္မမွီသူမ်ားက အရူးနဲ႕တုၿပီး မေျပာခ်င္ဘူးဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးၾကလိမ့္မည္

မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္သည္ကား ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္ပါသည္

Read More...

Summary only...

လက္ေဆာင္ဆိုး

တစ္ခုရက္တြင္ ျပင္းျပင္းရွိေနခိုက္ တယ္လီဖုန္း၀င္လာသည္။ ေကာက္ကိုင္ လိုက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ကပါလားတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္လို႕ ေျပာေတာ့ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားနဲ႕ ဖုန္းေျပာခ်င္လို႕ ဖုန္းနံပါတ္ေလး ေပးပါတဲ့။
အသံက ေကာင္မေလး အသံေလး။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာေျပာလို႕ ေျပာရမွန္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေနာက္ေနတာလား ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အနီရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္တဲ့ တျခား အေကာင္ေတြ ဆိုရင္ မလိုခ်င္ဘူးတဲ့ အနီနဲ႕ပဲ ေျပာခ်င္တာတဲ့။
ဖုန္းနံပါ ေတာင္းေနတဲ့ ကေလးမေလး အသံက တည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္မေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ညီမေလး ပါ၀ါရိန္းဂ်ားက ျမန္မာလို မတတ္ဘူး အိဂၤလိပ္လို ပဲေျပာတတ္တာလို႕ ေျပာေတာ့ သူလဲ အဂၤလိပ္ေျပာ တတ္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္နားမလည္ တဲ့အဂၤလိပ္ စကားေတြနဲ႕ မုတ္ပါတယ္။ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အိဂၤလိပ္စာ ဆိုရင္ ဆယ္တန္းကို ၄၀ တိနဲ႕ ေအာင္လာတဲ့ လူဆိုေတာ့ ကေလး ေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားမလည္ပါဘူး။
ဘာေတြေျပာေနတာလဲ လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အနီးက လူဆိုးစက္ရုပ္ႀကီးေတြကို ႏိုင္သြားရင္ ေျပာတဲ့ အတိုင္းေျပာတာတဲ့။ အင္းၾကည့္ရတဲ့ ပံုအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေလးက ေခတဲ့ ကေလးေတာ့မဟုတ္ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မနက္ျဖန္ မွရွာေပးမယ္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားခဲ့ လုိ႕ေျပာေတာ့ ရတယ္ သူျပန္ဆက္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့နာမည္ရယ္ ျပန္ဆက္ရမဲ့ အခ်ိန္ရယ္ကို အတိအက် ေမးၿပီးဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
ကေလးမေလး ဖုန္းခ်သြားေတာ့ အင္တာနက္ကို ဖြင့္ကာ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား ဆိုက္ေတြကို လိုက္ရွာၾကည့္ပါတယ္။ ပါ၀ါရိန္ဂ်ား ဆိုက္ေတြကို ေတာ့ေတြ႕ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ေတြကိုေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၀က္ဆိုဒ္လိပ္ စာေလးကို ႏုတ္ပက္ မွာ မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တေန႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာ ထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလး ဖုန္းထပ္ဆက္ပါတယ္ ဖုန္းနံပါတ္ရၿပီလားတဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မီးက ပ်က္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကေလးမေလး ေက်နပ္ေအာင္ ၀က္ဆိုဒ္ လိပ္စာေလး ေပးလိုက္မယ္ ကိုယ့္ဘာသာကို ဖြင့္ၾကည့္ေပါ့။
သူ႕ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ပဲေျပာျပလိုုက္တယ္ ၀က္ဆိုဒ္ လိပ္စာကို ရွာေတြ႕တယ္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ရွာလို႕ မရဘူး၊ ေလာေလာ ဆယ္မီးပ်က္ေနလို႕ အဲဒီလိပ္စာလဲ ၾကည့္မရဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို ဘိုလို မုတ္ပါတယ္။ ဘာေျပာတာလဲ လို႕ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ပိန္းတယ္လို ႔ အဂၤလိပ္ဘန္း စကားနဲ႕ ေျပာလိုက္တာတဲ့။ ဘုရားေရ တကယ္မလြယ္တဲ့ ကေလးပါလား။ သူကပဲ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးနဲ႕ ဆက္ေျပတယ္ ဘယ္ေန႕ ထပ္ဆက္ရမွာလဲ တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မနက္ျဖန္ ျပန္ဆက္လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ တဲ့။ ေသခ်ာတယ္ လို႕ေျပာေတာ့ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀က္ဆိုဒ္လိပ္စာ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ရရင္ ျပန္ဆက္ေပး လို႕ရေအာင္ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားခဲ့လို႕ ေတာင္းေတာ့ သူဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ နာမည္နဲ႕ ကိုေျပာထားခဲ့ပါတယ္။
အဲေန႕ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကို သူဖုန္းမဆက္ေတာ့ပါဘူး။ ပါ၀ါရိန္ဂ်ား ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ရသြားလို႕လား စိတ္ပ်က္သြားလို႕လား ဒါမွမဟုတ္ တျခားဂ်ာနယ္ တိုက္ေတြကိုပဲ လိုက္စားေနသလား ကၽြန္ေတာလဲ မေျပာတတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား အေၾကာင္းပါတဲ့ ၀က္ဆိုဒ္ေတြကို ေန႕တိုင္းၾကည့္ျဖစပါတယ္။ ခ်က္တင္ ေျပာေနရင္ေတာင္ ပါ၀ါရိန္းၾကား ဆိုဒ္ကိုေတာ့ ဖြင့္ထားျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား ရုပ္ရုင္ထုတ္လုပ္သူ ရဲ႕အီးေမးလိပ္စာ ရတာေၾကာင့္ သူ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။
သူေပးထားတဲ့ နံပါတ္ ဆက္ၾကည့္ေတာ့ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လာ ကိုင္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာကိစစ ရွိလို႕လဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဲဒါသူ႕သမီးတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာစကားနဲ႕ သင္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ တက္ေနတာ Grate 5 ေရာက္ေနၿပီ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကမွ ဆံုးသြားတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လိ္မ္ေနတယ္လို႕ပဲ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီမိန္းမၾကီးကို မယံုၾကည္တဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ေမးေတာ့။ မိန္မၾကီးငိုပါတယ္။ သားရယ္ တကယ္ေျပာတာပါတဲ့။ မယံုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလက ေၾကးမံုနာေရး ေၾကာ္ျငာနဲ႕ သူတို႕ေက်ာင္းက ထည့္ေပးတဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာကို ရွာၾကည့္လို႕ ရပါတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ တယ္လီဖုန္းကိုခ်ၿပီး လြန္ခဲ့သံုးလက သတင္းစာဖိုင္ထဲမွာ ျပန္ရွာၾကည့္တယ္။ ခက္တာက လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလကိုပဲသိၿပီး ေန႕စြဲကို မေမးမိလိုက္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလက သတင္စာ ဖိုင္ၾကီးထဲမွာ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ရွာတယ္။ ေၾကးမံု ကေတာ့ ကုန္သြားၿပီး။ မေတြ႕ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလက ျမန္မာ့ အလင္းသတင္း စာဖိုင္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တလံုးစာ ဖိုင္ၾကီးသာ ကုန္သြားတယ္ ေစာေစာက ေကာင္မေလးနာ မည္ကိုမေတြ႕ဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေခၽြးေတြကလဲ စက္စက္က်ေနၿပီ။
စိတ္မရွည္တဲ့ အဆံုး ေစာေစာက မိန္းမၾကီးဆီကို ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္လဲ တို္ေနၿပီ။ သူ႕သမီးနဲ႕ ဖုန္းေပးမေျပာခ်င္ရင္ ေပးမေျပာခ်င္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေပါ့လို႕ အခုလိုမ်ိဳးေတာ့ လူကို စတ္ေျခာက္ျခား ေအာင္မလိမ္သင့္ ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ မိန္းမၾကီးက ငိုသံနဲ႕ တကယ္ပါသားရယ္ အဲးဒီလက ၂၈ ရက္ ေန႕မွာ ဆံုးတာပါ ေၾကာျငာက ၂၉ ရက္ေန႕မွာ ပါတာပါတဲ့။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဒီေန႕က ၂၈ ရက္ေန႕။
ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေတြျပန္ေနၿပီ ျဖစ္ခဲ့တာေတြက အိမ္မက္ေတြလား တကယ္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာ ဖိုင္ေဟာင္းေတြဆီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလ ၂၉ ရက္ေန႕ သတင္းစာကို လိုက္ရွာတယ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ဖိုင္တြဲမွာ ၂၉ ရက္ေန႕ သတင္းစာ မရွိဘူး။ အဲဒီလက အားလံုးစံုတယ္ ၂၉ ရက္ေန႕ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ပဲ လို္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက ရွာလို႕ မေတြ႕တာကို။
ကၽြန္ေတာ္ အၾကံတစ္ခု ရသြားတယ္။ ခ်က္ျခင္း ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္ အျခားတိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကို။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီး ၿပီဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အိမ္ေနလို႕လားမသိဘူး ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ေနာက္ ဖုန္းကိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အေၾကာင္းစံုရွင္းၿပီ ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလက ၂၉ ရက္ေန႕ ေၾကးမံႈသတင္းစာမွာ ေစာေစာ ကေကာင္မေလး နာမည္နဲ႕ နာေရး ေၾကာ္ျငာ ပါမပါ ရွာခိုင္းလိုက္တယ္။ သူဖုန္း ျပန္ဆက္မယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနတယ္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု ေၾကာက္ လန္႕ေနမိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္မွာ ေနတုန္းက သုသန္ထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းခ့ဲ တုန္းကေတာင္ အဲေလာက္ ေၾကာက္သလို စိတ္မ်ိဳးမေပၚခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္က နာရီေလးက တီတီ လို႕ႏွစ္ခ်က္မည္တယ္ ၁၂ နာရီ ထိုးၿပီ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္တယ္။ နာရီ မည္သံနဲ႕ တျပိဳင္ နက္မွာပဲ တယ္လီဖုန္း မည္သံထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ ၿပီး ေအားေျပာ ေတြ႕လားလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ။ တစ္ဘက္က အသံက သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူး။
ဦးစိုးေဇယ် ဖုန္းနံပါတ္ရၿပီလားတဲ့။ ဘုရား ဘုရား ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူ။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ မက္မက္ေနတာလား တကယ္လား ဆိုတာလဲ မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္က ဖုန္းတစ္လံုး မည္လာတယ္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလးကို ဖုန္းနံ ပါတ္ရွာလိုက္ဦးမယ္ ခဏကိုင္ထား လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
၂၉ ရက္ေန႕ သတင္းစာမွာ အဲဒီ ေကာင္မေလး နာမည္ကို ေတြ႕တယ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာသင္ ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းက Grate 5 ေက်ာင္းသူတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီဘက္မွာ သူ႕ဖုန္း၀င္ ေနတယ္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပလိုက္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ ဒါဆိုရင္ သူ႕ဖုန္းကို ပါ၀ါရိန္းဂ်ားရ႕ဲ ဖုနး္ပါလို႕ ေျပာၿပီး ဆက္ခိုင္းလိုက္တဲ့ သူတို႕က Caller ID တပ္ထားေတာ့ ဘယ္ကဆက္သလဲ ဆိုတာ အေျဖကို သိႏိုင္တယ္တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္မေလးဘက္ အသံထြက္လာတယ္ ဖုန္းနံပါတ္ ရွာတာ အဲေလာက္ၾကာလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရၿပီ ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းကို ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ဒါျမန္မာ ျပည္ဖုန္းၾကီးတဲံ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေနလို႕ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္မွာ တည္းတယ္ ဆက္ၾကည့္လိုက္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက ဖုန္းနံပါတ္ကို ေမးၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့ ဖုန္းနားေလးမွာပဲ ေစာင့္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ျပန္ဆက္မလားလို႕ ။ ဒီေလာက္အေရး ၾကီးတာကို ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္မဆက္ပဲ အိပ္ေျပာေနသလား ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ ဆီကို ျပန္ဆက္ၾကည့္တယ္။ သူသုတ္သီး သုတ္ျပာ ေလသံနဲ႕ ဖုန္းလာ ထူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွန္း သိေတာ့ သူသက္ျပင္းခ်သြားတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ အခုထိ ကေလးမေလး အခုထိ မဆက္ေသးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖုန္းျပန္ ခ်ၿပီး တယ္လီဖုန္း နားေလးမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ခဏေလာက္ေနေတာ့ ဖုန္းမည္လိုက္တယ္ ေကာင္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း။ ဆက္သြား ၿပီတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကိုသူ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားလို႕ ေျပာေတာ့ ဘိုလို ဆဲၿပီး ဖုန္းျပန္ခ် သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေတာ့ရလိုက္တယ္။ ေသသြားၿပီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ သူဖုန္းနံပါတ္က ၅၄ နဲ႕ စတာခ်င္းေတာ့တူတယ္။ ေနာက္က နံပါတ္ေတြကေတာ့ ကြဲေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဖုန္းႏွစ္လံုးဟာ တစ္အိမ္ထဲက မဟုတ္ရင္ေတာင္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာေတ့ အၾကမ္းဖ်င္း ေကာက္ခ်က္ရရလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္ ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရရျခင္း ဆက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းက အင္ေက့ ျဖစ္ေနတယ္။ လံုး၀ မ၀င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ ငါးမိနစ္ ျခားတစ္ခါ ေလာက္ေခၚေပမယ့္ လံုး၀မ၀င္ဘူး။ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေခၚၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း လက္ေလွ်ာ့ သြားတယ္ မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူး အိပ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ တညလံုးေခၚတယ္။ တညလံုး ဖုန္းမ၀င္ဘူး။
ေနာက္ေန႕ ေရာက္ေတာ့လဲ ဆက္ေခၚတယ္ ဖုန္းက မ၀င္ပါဘူး။ ညပိုင္းဦးပိုင္းမွာ ဖုန္းေခၚၾကည့္ေသးတယ္ ဖုန္းမ၀င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား ျပန္ဆက္ဦမလား ဆိုၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေန ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းျပန္မဆက္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ဖုန္းနံပါတက္ကို ဆက္သြယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတာ သံုးရက္သာ အခ်ိန္ကုန္ သြားတယ္ ေခၚလို႕မရဘူး။
သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ ညမွာ သူ႕သမီးေသသြားၿပီလို႕ မိန္းမၾကီးေျပာတဲ့ ဖုန္းကို ျပန္ဆက္လိုက္တယ္။ အဲဒီ မိန္းမၾကီးပဲ ဖုန္းလာကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းၿပၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဖုန္း Caller ID မွာလာေပၚတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေျပာျပတယ္ အဲဒီဖုန္းနံ ပါတ္ကို သိလားေပ့ါ။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမၾကီးက သိတယ္တဲ့ သူတို႕ ျခံနဲ႕ မ်က္ႏွာျခင္း ဆိုင္က အိမ္က ဖုန္းတဲ့။ အဲဒီအိမ္မွာ သူ႕သမီးနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းရွိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီေကာင္မေလး အေၾကာင္းကို မိန္းမၾကီးဆီက သိသေလာက္ စပ္စုၾကည့္လိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးက သူ႕သမီးနဲ႕ အရမ္းခင္တာတဲ့။ အသက္တူ တစ္တန္းတည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းပဲတဲ့။ က်န္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကေတာ့ သူ႕အေနနဲ႕ ေျပာလို႕ မသင့္ေတာ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလး အုပ္ထိန္းသူေတြ ဆီကို ကိုယ္တိုင္ ဆက္သြယ္ၿပီး စံုစမ္းပါတဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အဖိုး ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ညမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ဆက္သြယ္လို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ တာေၾကာင့္ မနက္မွ ဆက္မယ္ဆို ၿပီး အဲဒီညက အိပ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႕ နံနက္ ေရာက္ေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ အဖိုးဆိုသူရဲ႕ ဖုန္းကို ဆက္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ လူၾကီး မင္းေခၚဆိုေသာ ဖုန္းကို ဌာနမွ ယာယီ ပိတ္ထားပါသျဖင့္ ဆက္သြယ္လို႕ မရႏိုင္ပါတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လဲ စဥ္းစားရ ၾကတ္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးမွာ လယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိေနလို႕ မိန္းမၾကီးက ေျပာမျပႏိုင္ရတာလဲ။ မိန္းမၾကီးက ေကာင္မေလး အေဖ အေမ ဖုန္းနံပါတ္ကို မေပးပဲ ဘာေၾကာင့္ အဖိုးဖုန္းနံပါတ္ေပးရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

က်န္ရွိသည့္ အပိုင္းကို အဂၤါေန႕ ေနာက္ဆံုးထား တင္ပါမည့္ အေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္

Read More...

Summary only...

သာသနာ ဖ်က္သူမ်ား

ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ ေရာက္ခါစက ေရႊတိဂံုဘုရား ကိုဖူးၿပီး ေျမပေဒသာ ကြၽန္းဆီသို႕ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေျမပံုအားကိုးနဲ႕ သြားတာဆိုေတာ့ ေျမပေဒသာကြၽန္းကို မေရာက္ပဲ ဗဟန္းသံုလမ္း ဘက္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီ လို႕ထင္ပါတယ္။
ဗဟန္းသံုးလမ္း ကားမွတ္တိုင္နားေလးကို ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မသိတဲ့ ဦးပုဇင္းႏွစ္ပါးက ၿပံဳးျပပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ၿပံဳးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ ဆီကိုထလာၿပီး ဒကာေလး ဦးဇင္းတို႕ ဘုရားဖူးလာရင္းနဲ႕ ဗိုက္ဆာလာလို႕ အေအးဖိုးေလးကပ္ပါဦးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာတန္ေလး တစ္ရြက္ထုပ္ၿပီး ကပ္လိုက္ပါတယ္။ ဦးဇင္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆုေတြမ်ိဳးစံုေအာင္ေပးၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာသာတရားကို တရိုသေသနဲ႕ ကိုင္းကိုင္းရိုင္းရိုင္း ရွိတာေၾကာင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လႈခြင့္ရလိုက္လို႕ ၀မ္းသာပိတိျဖစ္မိပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ေရတာရွည္လမ္းသစ္ ထဲမွာေနတာ။ ဘယ္မွ မသြားတတ္ေတာ့ ဘုရားေပၚပဲအျမဲလိုလို တက္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားေပၚကို မေရာက္တဲ့ေန႕ကို မရွိဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ၾကားေတာရ လမ္းကေနတက္ၿပီး အာဇာနီလမ္း ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ေသြးေဆးကန္ဘက္ကေန အရင္ေန႕က ဦးဇင္းႏွစ္ပါ လမ္းေလွ်ာက္ လာတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ၿပံဳးျပၿပီး ႏုတ္ဆက္ပါတယ္။ ေၾသာ္အရင္ေန႕က ငါပိုက္ဆံ ကပ္လိုက္တာ မွတ္မိလို႕ ၿပံဳးျပတာထင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ၿပံဳးျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လဲ ၿပံဳးျပၿပီးေတာ့ ဒကာေလးဒကာေလး ဦးဇင္းတို႕ဘုရားဖူးလာတာ ဒကာေတြနဲ႕ လူစုကြဲသြားလို႕ မြန္းတည့္အမွီ ဆြမ္းဘုန္းေပးဖို႕ ပိုက္ဆံကပ္ပါဦးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ဒီေလာက္ဆိုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အရင္ေန႕ကေတာင္ အေအးဖိုးႏွစ္ရာ ကပ္လိုက္တယ္ေလ အခုလဲ ကပ္ရဦးမွာလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ရွိန္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႕ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္မွာ ၾကံဳေတြ႕ရတာပါ ကိုယ္ရင္ေလးႏွစ္ပါး အသက္ကေတာ့ တစ္ပါးက ဖိနပ္ျပတ္ေလးကိုင္ၿပီး ဆိုင္ေတြကို တဆိုင္၀င္တဆိုင္ထြက္ ဒကာမႀကီး ကိုရင္ဖိနပ္ျပတ္သြားလို႕ ဖိနပ္ဖိုးေလး လႈပါဦးဆိုၿပီး လုိက္ေတာင္းေနတာ ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ျမင္ခါစကေတာ့ လႈခ်င္စိတ္ေပါက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းသည္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သတိ၀င္သြားပါတယ္။ ကိုယ္ရင္ေတြကလဲ ေစ်းထဲမွာ ဖိနပ္က ျပတ္ျပတ္ႏိုင္လြန္းတယ္တဲ့။ ေနာက္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲလိုပဲ ကိုယ္ရင္ေတြ ဦးပုဇင္းေတြ ဖိနပ္ျပတ္ေလးကိုင္ၿပီး မၾကာခဏ ဖိနပ္ဖိုးအလႈခံေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။
မႏၲေလးမဟာ ျမတ္မုနိကိုေရာက္ေတာ့ ေဆးစာအုပ္ေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ ဥပုဇင္းတစ္ပါးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီဥပုဇင္းက ေဆးစာအုပ္ေလးကိုျပၿပီး ဒီနားေလးက ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ေဆးလာကုတာပါတဲ့ ေဆးကုၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကို ျပန္ရင္ဆြမ္းမမွီေတာ့မွာ စိုးလို႕ ဆ ြမ္းဖိုးေလးကပ္ပါဦးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လဲ မသကၤာတာနဲ႕ မလႈပါဘူး။ ေၾကးေမာင္းၾကီးနား ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဦးပုဇင္းတစ္ပါး ေစာေစာကလို ေဆးစာအုပ္ေလးကိုင္ၿပီး သူကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာတယ္ ေဆးခန္းသြားျပရာမွာမို႕ ေဆးဖိုးေလးကပ္ပါဦးတဲ့။ အင္းကြၽန္ေတာ္ပဲ အယူအဆမွားေလသလား တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ တကယ္ေဆးခန္းျပရတဲ့ ဥပုဇင္းႏွစ္ပါး ဘုရားေပၚမွာ ေရာက္ေနေလသလား ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ မသိေတာ့ပါဘူး။
အဲဒါမ်ိဳးေတြ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုန္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲေလာက္က အေျခအေန မဆိုးေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ အေျခအေနဆိုးလဲ ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ နယ္ဘက္က တခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးေတြ ခ်ဲဒိုင္ခံပါတယ္။ ေကာ္မရွင္ေရာင္းတဲ့ ဒကာမေတြ ဒကာေတြကလဲ ဘယ္ဘုန္းႀကီးဒိုင္ မာတယ္ ဒါမ်ိဳးေျပာၿပီးေရာင္းၾကပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သာသနာအလုပ္နဲ႕ ခ်ဲေရာင္းတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လဲ သူမ်ား ဘာသာျခားေတြျမင္ရင္ သူတို႕ဘုန္းႀကီးေတြက ဒီလုိပဲဆိုတာမ်ိဳး ျမင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျမင္ျခင္းမျမင္ ျခင္းဆုိတာထက္ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ကို ဘုန္းႀကီးေတြ ျဖစ္ၿပီး မစဥ္းစားတတ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ သက္ဆိုင္ရာ သာသနာပိုင္ အဖြဲ႕စည္းေတြကေရာ ဒီလိုပဲၾကည့္ေန ၾကေတာ့ေတာ့မွာလား။
အဲဒီထက္ပိုဆိုးတာက ခိုးစက္ေထာင္တာ။ ခိုးစက္ဆိုတာကေတာ့ သစ္ေတာေတြ ေပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အထက္ပိုင္းဘက္မွာ အစိုးရဆီက တရား၀င္လိုင္စင္နဲ႕ မဟုတ္ပဲ သက္ဆိုင္ရာ မယကတို႕ သစ္ေတာတို႕ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေတာထဲက သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္လဲ သစ္ခြဲတဲ့အလုပ္ကိုေျပာ တာပါ။ ၿပီးရင္ အဲဒီသစ္ေတြကို တရုပ္ျပည္ကို တရားမ၀င္ပို႕တဲ့ လူေတြဆီကို တဆင့္ျပန္ေရာင္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘက္က တခ်ိဳ႕ေသာဘုန္းႀကီးေတြ အဲလိုလုပ္ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးစက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ရံုတန္ရံု ရဲတို႕ မယက တို႕လဲ ပိုက္ဆံလာ မေတာင္းရဲေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္တခ်ိဳ႕ လူေတြကလဲ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႕ နာမည္ခံခိုင္းၿပီး စက္ေထာင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတေၾကာမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဘုနး္ႀကီးတစ္ပါး လို႕ေျပာရမလား သာသနာ့အေရျခံဳလူ တစ္ေယာက္လို႕ ေျပာရမလားပဲ သူဆိုရင္ မ်က္မွန္အနက္ႀကီးတပ္ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး သစ္၀ယ္မဲ့လူကို လိုက္စပ္ေနတာေတြကို မၾကာခဏေတြ႕ရပါတယ္။ ဆပ္ပလိုက္ခ်က္ ရွိလို႕ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မေဆာင္းတဲ့လူကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ဖမ္းရင္ေတာင္ ဘုန္းႀကီးေတြ အုပ္ထုပ္မေဆာင္ပဲ ဆိုင္ကယ္စီးလာရင္ မဖမ္းရပါဘူး။ အဲဒါကို သူတို႕လဲ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။
ေဒသခံ ဒကာေတြ ဒကာမေတြကလဲ သိသိႀကီးနဲ႕ကိုးကြယ္ေနၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုတာ အက်င့္သီလကို သာမန္လူထက္ ေစာင့္ထိန္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ အက်င့္သီလ ေနရာမွာ သာမန္လူေလာက္ေတာ့င္ အက်င့္သီလ မရွိၾကပါဘူး။ ဒါကို ေဒသခံေတြကလဲ ကိုးကြယ္ဆြမ္းကပ္ ေနၾကပါေသးတယ္။ ဒီလိုသာ ဆက္သြားေနမယ္ဆိုရင္ သိသိႀကီးနဲ႕ လစ္လီရႈၿပီး အဲဒီလိုလူေတြကို ကိုးကြယ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္ သာသနာ့ အေရျခံဳေတြ တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာၿပီး သသာေတာ္ပ်က္စီးျခင္းသို႕ ဆိုက္ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

Blogger မ်ား၏ Beer ေသာက္ပြဲ

သတင္း

Blogger မ်ား၏ Beer ေသာက္ပြဲကို ယခုလ ၁ ရက္ေန႕က ၁၉လမ္းရွိ OK ဘီယာဆိုင္ အေပၚထပ္တြင္ က်င္းပခဲ့သည္။
ယင္းအခမ္းအနားသို႕ ဘလာေကာက္ တက္စလာ ေနဘုန္လတ ေမာင္ပြတ္ ညီလင္းဆက္ စိုးေဇယ်ႏွင့္ Service+ မွ သင္တန္းဆရာမ်ားက ဧည့္သည္ေတာ္ အျဖစ္တက္ ေရာက္ခဲ့ ၾကပါတယ္။
အခမ္းနား အစီအစဥ္အရ ဘီယာတစ္ဂ်ားမွာ၍ ခ်ီးယားလုပ္ၾကပါသည္။

ကင္ပြန္းတပ္ျခင္း
ဘီယာတစ္ဂ်ားကုန္ၿပီး ေနာက္တစ္ဂ်ား မမွာမွီ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲေလးတစ္ခုကို က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ယင္းကင္ပြန္းတပ္ပြဲမွာ Mr Pooh ကို ေမာင္ပြတ္ ဟုလည္းေကာင္း ကိုေနဘုန္းလတ္ကို ကိုေနဘုန္းလတ ဟုလည္းေကာင္း ေျပာင္းလဲ ေခၚဆိုရန္ တရား၀င္ ကင္ပြန္းတပ္သည့္ ပြဲေလးျဖစ္ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဒီမိုကေရစီ က်က် ျဖစ္ေစရန္အတြက္ အမ်ားသေဘာကို ေတာင္းခံခဲ့ရာ ေထာက္ခံမဲ ၅ မဲ ၾကားေနမဲ ဇီးရိုး ကန္႕ကြက္မဲ ဇီးရိုးႏွင့္ အျပတ္ အသတ္အႏိုင္ရကာ ေအာင္ျမင္စြာ ကင္ပြန္းတပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ တစ္ဘက္သတ္ မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ကာယကံရွင္မ်ား၏ ဆႏၵမ်ားကို ေမးျမန္းခဲ့ရာ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ယင္းေနာက္တြင္ တစ္ဦးစီ၏ ငယ္က်ိဳးငယ္နာမ်ား မရွိမဲ့ရွိမဲ့ သိခါေလးမ်ားကို အျပန္အလန္ ေျပာဆို ခ်ျခင္း ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ား၏ အသဲကြဲ ဇတ္လမ္းမ်ားႏွင့္ အတင္းအဖ်င္းမ်ားကို အားမနာတန္ ေဖာက္သည္ခ်ကာ ဘီယာ ရွစ္ဂ်ား ဘီးအီးတစ္လံုး ၀ီစကီတျပား အကုန္တြင္ အခမ္းအနားကို ရုပ္သိမ္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

အတင္း
ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ ဘေလာဂ္ကာေတြ ေတြ႕ဆံုပြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရွိသမွ်လူေတြကို ဖံုးဆက္ၿပီး ဆက္သြယ္ရတာေပါ့။ ဘယ္သူေတြ တက္ႏိုင္မလဲ ဘယ္သူေတြ လာၾကမလဲေပါ့။
အဲဒီထဲမွာ တက္စလာ ဆိုတဲ့ လူ။ ဘယ္လိုလူ မွန္းမသိဘူး။ အစည္းေ၀းရွိလို႕ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ ကိုစိုးေဇယ် ကၽြန္ေတာ္ မအားဘူးဗ် အလုပ္ေလးရွိေနလို႕ ပါဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပတယ္။ အခုလဲ ေတြ႕ဆံုပြဲေလး လုပ္မလို႕ပါဆို မအားဘူးတဲ့ေလ။
ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတက ကိုတက္စလာ အစည္းေ၀းမဟုတ္ဘူးဗ် ဘီယာေသာက္ပြဲ လို႕လဲ ေျပာလိုက္ေရာ အလုပ္မအားဘူး ဆိုတဲ့လူက ၁၉ လမ္းထဲကို အရင္ဆံုး ေရာက္ႏွင့္လို႕ ေနပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုေနဘုန္းလတ နဲ႕ ကိုတက္စလာတို႕ ၁၉ လမ္းထဲမွာ ဆံုမိၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ဘလာေကာက္ ေျပာထားတဲ့ ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကို လိုက္လို႕ ရွာၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္က ၁၉ လမ္းထဲမွာ မရွိဘူးဗ်။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္ပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးနားေလးက အိုေက ဆိုတဲ့ ဆိုင္အေပၚထပ္ကို တက္ၾကည့္ေတာ့ ဘလာေကာက္က ဘီအီး တစ္လံုး ၀ီစကီတစ္ပိုင္းနဲ႕ အခမ္းအနားကို လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ စႏွင့္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုတက္စလာ ကိုလတ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ဘီယာမွာ ေသာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘီယာ တစ္ဂ်ား ကုန္ခါနီးမွာ ေမာင္ပြတ္ေရာက္လာပါတယ္။ ေမာင္ပြတ္ ေရာက္လာေတာ့ ဂ်ားထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ အကတ္အသတ္ေလးေတြကို ေမာ့ဖို႕ က်ိဳးစားေနတာေၾကာင့္ စိတ္ထိန္းဖို႕ ေဒါသမၾကီးဖို႕ ေဖ်ာင္းျဖၿပီး ေနာက္တဂ်ား မွာေပးရပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ ကင္ပြန္းတပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မသကၤာစရာ ေကာင္းတာက တက္စလာ ဆိုတဲ့လူပဲဗ်။ သူက လူရိုးလိုလို လူေကာင္းလိုလိုနဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲမွာ ၀င္မပါပဲ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ သူမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ဒီလူရိုးလွခ်ည္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႕ ေနာက္ေဖးကို ထသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာထဲ၀င္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွ အိမ္သာ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ အဲဒီ ဆိုင္က အိမ္သာက တံခါးႏွစ္ထပ္ပါ။ ပထမ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားရင္ အခန္း တစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားတယ္ အဲဒီ အခန္းထဲမွာမွ အိမ္သာ ခန္းနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း ကို ထပ္ခြဲေပးထားပါတယ္။
ေမာင္တက္စလာ ပထတံခါးကို ဖြင့္၀င္သြားၿပီ မၾကာခင္မွာ ဆိုင္က ၀န္ထမ္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီးထြက္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွာ ေမာင္တက္စလာ လူရိုးရဲ႕ မရိုးသားတဲ့ လုပ္ရကို ျမင္ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ေမာင္တက္ စလာ ျပန္ထြက္လာၿပီး မၾကာခင္ေလးမွာ ကိုလတက က်န္ဦးမလား ဆိုၿပီး ထပ္သြားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဘာမွမက်န္ေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ မ်က္နာႀကီး သုံမုန္ထြက္ လာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတာ ကေတာ့ ဘေလာ့ဂါႀကီး ေမာင္ညီလင္း ဆက္ပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ညီလင္းဆက္ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ အသည္းကြဲ ဘေလာ့ဂ္ ကာမ်ားအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
ရန္ေအာင္ႀကီး ဘေလာ့ဂ္ ေလာက ထဲမွာ ဟိုေကာင္မေလးကို ၾကဴ ဒီေကာင္မေလးကို ၾကဴနဲ႕ ရုပ္ရုပ္ ရွက္ရွက္ လုပ္တာေတြကို ဗေလာ့ဂ္ကာတစ္ေယာက္က အေထာက္ အထားႏွင့္တကြ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေမာင္ရန္ ေအာင္ရဲ႕ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ သိကကာ ေလးေတြကို ငဲ့ျငာေသာ အားျဖင့္ ေရးသားျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး သို႕ရာတြင္ သိလိုသူမ်ား အီးေမးပို႕၍ ေမးႏိုင္ၾကပါတယ္။
ေမာင္ညီလင္းဆက္ ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ပထမအၾကိမ္ ေျမာက္ အစည္းမွာ ပါလာတဲ့ ေလဒီေလးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ညီလင္းဆက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ လုပ္စဥ္က အကူမ်ားစြာ ေပးထားေသာ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ငွဲ႕ ညာ၍ အေသးစိတ္ကို ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။
ကိုလတ ကေတာ့ မမ နဲ႕ ေမာင္ေလး ဇတ္လမ္း ေလးကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားသြားပါတယ္။ သို႕ရာတြင္ ကိုလတသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဘာ္ေဘာ္ ေတြျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေသာ အသိေလးျဖင့္ သူ႕၏ အၾကာင္းကို ဒီေနရာမွာ မေရးေတာ့ပါဘူး။
ေမာင္ပြတ္ အရက္မႈးေတာ့ ကၽြဲခိုးေပၚ ဆိုလို မႈးတိမႈေၾကာင္ ႏွင့္ ေပါက္ကရေျပာတာေတြကို တိတ္ရီေကာ္တာနဲ႕ မွတ္တမ္း တင္ထားပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ သူသည္ ဘီယာေသက္ ညီအစ္ကို အျခင္းျခင္း သနားငွဲ႕ ျငာ၍ ခ်န္လပ္ထားပါရေစ။
တက္စလာ အဲလူကေတာ့ သူ႕ကိုသူ ဘေလာ့ဂၤကာ ေလာကမွာ ေဆာ္ၾကည္ဘဲရယ္လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ပါတယ္။ သူ႕ကို ဘယ္ေကာင္မေလး ေတြဘယ္လူ ၾကဴေနေၾကာင္းကိုလဲ မဟုတ္မမွန္ လီ ဆယ္၍ ၾကြားလံုးထုတ္ပါတယ္။ ယခုေနရာတြင္ သူ၏ ၾကြားလံုးမ်ားကို ခ်ေရးပါက ေမာင္တက္စလာ တစ္ေယာက္ အမ်ိဳးသမီး ေရးရာကို ေရာက္ဖို႕ရွိပါသည္။ သူသည္ ထီးခ်ိဳင့္သား ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္နယ္သား ျဖစ္ေနသည္ကို ငွဲ႕ညွာ သနားေသာ အားျဖင့္ သူ႕ကို ခြင့္လြတ္လိုက္ပါသည္။
ဗလာေကာက္၊ ဒီဘဲကေတာ့ သူမဟုတ္တရုပ္ လုပ္တာေတြကို ခ်ေရးမယ္ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒူးေထာက္ေတာင္း ပန္ပါတယ္။ ဒီလူက လူေကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ် ေယက္ခမ အိမ္မွာေနၿပီး ေယာက္ခမ မေကာင္းေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့လူ။ ဒီလူကိုေတာ့ လံုး၀ မငွဲ႕ညွာႏိုင္ဘူး ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီညက သူကိုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ထမ္းပို႕ခဲ့ရတာ လံုး၀မေၾကနပ္လို႕ပဲဗ်ာ။
ဗလာေကာက္ေရး ခင္ဗ်ား အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ မေရးပါနဲ႕ ကိုစိုးေဇယ် ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုးတန္းတက္ေနတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားၿပီး စီးရံုးဆင္းပါေသးတယ္ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီညက မႈးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မႈးေနတာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေအာင္ ေသာင္က်န္းပါတယ္။
ေသာင္းက်န္ပံုေတြက ေတာ့နည္းမ်ိဳးစံုးေနတာပဲ လမ္းေပၚမွာ အိပ္ၿပီး မထေတာ့ ဘူးဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ ပါေသးတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ သူက ပိန္ပိန္ ေသးေသးလို႕ မို႕လို႕ ထမ္းရပိုးရ လြယ္တာ။ အိမ္ျပန္မလား ဆိုေတာ့ ေယာကခမ ရိုက္မွာ ေၾကာက္လို႕ မျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕ရံုးကို ပို႕ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ရံုးေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ တကၠစီ ေပၚမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ႏိုးမရပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕ကို ထမ္းထုတ္ၿပီး သံုးလြာကို လိုက္ပို႕ရတယ္။ ဓာတ္ေလွကား နဲ႕တက္ရတာ မို႕ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီတိုင္းတာ ထမ္းတင္ရရင္ မလြယ္ဘူး။
ဓာတ္ေလွကားက ထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ရံုးထဲ၀င္ ၾကမ္းျပင္မွာ ေခြၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွာ ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္ရေတာ့တယ္။ ပိုက္ဆံေတြ အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံၿပီး မႈးထားတာေလးေတြလဲ ဗလာေကာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္ေရာက္ကုန္တယ္ မသိေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အဲလိုတူညီခ်က္ကို အမႈးစံခ်ိန္ကို ဘလာေကာက္မွာ ျပန္ေပးေလွ်ာ္ဖို႕ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘလာေကာက္ အေနနဲ႕ ေလွ်ာ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ သိလုိပါတယ္။ မေလွ်ာ္လို႕ ကေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ ေခြေခြ ေလးအိပ္ေနတဲ့ ပံုကို ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ရပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ၾကားရတဲ့ အတင္းမ်ားကေတာ့

ေမာင္တက္စလာ ႏွင့္ ေမာင္ညီလင္းဆက္သည္ လစ္မစ္ မျပည့္၍ ဒုတိယ အေၾကာ့ သြားေသာက္သည္။
ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုလတ သည္ေခါင္းကိုက္ေန၍ အိမ္ရာမွ မထႏိုင္။ စိုးေဇယ်သည္ ဗလာေကာက္၏ ရမ္းကားမႈေၾကာင့္ လက္တြင္ ဒါဏ္ရာႏွစ္ခ်က္ ရသြားသည္။
ကိုဗလာေကာက္ေရ ဒီတင္ပင္ အဆံုးသတ္လိုက္မယ္ ေၾကနပ္လို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပါ ေပၚကုန္မွာစိုးလို႕။ ဒါေပမယ့္ သိလိုသူမ်ား ေမးပို႕ ေမးျမန္းႏိုင္သည္။

Read More...

Summary only...