တေစၦဆိုတာ တကယ္ရွိရဲ႕လား.........

သကၤန္းႀကီးရြာသို႕ ေရာက္ရွိျခင္း

ရြာကို ေလွဆိုက္ေတာ့ ေန၀င္သြားၿပီ။ ေလွကို ကမ္းကပ္ဖို႕ လုပ္ေနတုန္း ရြာထဲကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေသာင္စပ္တြင္ ေခြးသံုးေကာင္ ကစားေနၾကေနသည္။ ထိုေနရာသည္ ရြာဟုသာ ေျပာရေသာ္လည္း မုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ ရြာႏွင့္လံုး၀ မတူေတာ့ေပ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ သာသနာ့အလံ ထူထားေသာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းပ်က္ႀကီး တစ္ခုကို လွမ္းေတြ႕ေနရသည္မွပ လူႏွင့္တူေသာ အရိပ္အေယာင္ တစ္ခုမွ မေတြ႕ရ။

`` ေလမုန္တိုင္း တိုက္ေတာ့ အဲဒီဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းႀကီး ကယ္လိုက္လို႕ လူငါးရာေက်ာ္ အသက္ရွင္တာ ´´ ဟု ေလွေပၚတြင္ ပါလာသည့္ ရြာသားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ကို ညႊန္ျပကာ လွမ္းေျပာသည္။

ထိုရြာသည္ ပင္လယ္၀ပိုင္းႏွင့္ ပိုနီးေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းကမ္းက သာမန္ကမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကမ္းေျခကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနကာ လႈိင္းဂယက္မ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ ေလွကို ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကပ္၍ မရေပ။ ေလွဦးမွေနေသာ လူတစ္ေယာက္က ၀ါးလံုးႏွင့္ ေထာက္ၾကည့္ၿပီး ခါးေလာက္နက္သည့္ ေနရာေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေလွေပၚက ဆင္းခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွေပၚက ဆင္းၿပီးေသာအခါတြင္ ေလွကေမာင္းထြက္ သြားသည္။ ထိုေနရာသည္ ပင္လယ္၀ ျဖစ္သျဖင့္ လိွဳင္းဂယက္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ေလွကို ၾကာရွည္စြာ ကမ္း၍ ကပ္ထား၍ မရေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းသြယ္ ေလးတစ္ခုအတြင္း သို႕ေမာင္းသြား ျခင္းျဖစ္သည္။


ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ခရု ကမာခြံ ေလးမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ တစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ရသည့္ အေကာင္မ်ား ကိုေတြ႕ရသည္။ ေန၀င္သြားၿပီ ဆိုေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ေတာ့ အလင္းေရာင္ကို ေကာင္းစြာ ရေသးသည္။ ေခ်ာင္းသာလို ေနရာမ်ိဳးတြင္ ရွားပါးလွေသာ ခရုခြံမ်ားသည္ ထိုေနရာတြင္ ေပါမ်ားလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္မလို႕ လုပ္တုန္း ရွိေသးသည္ `ဟိုမွ လူေသႀကီးကြ ´ ဆိုသည့္ အသံၾကားလုိ႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းေျခတြင္ သဲတစ္၀က္ဖံုးေနေသာ လူေသ အေလာင္းကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေလမုန္တိုင္း တိုက္ၿပီး တစ္ပတ္ အၾကာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေသ အေလာင္းမွာ အစြမ္းကုန္ ပုတ္ပြေနေတာ့သည္။


ရြာသားတစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကသြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အေနာက္က လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ လမ္းေဘး၀ဲယာ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ ပုတ္ပြေနေသာ လူေသ အေလာင္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ယခင္က ပင္လယ္ေလသည္ ရႈရိုက္၍ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေပမယ့္ ယခုပင္လယ္ေလမွာေသာ လူေသ ကၽြဲေသ အနံ႕မ်ား ေထာင္းထေနေသာေၾကာင့္ အသက္ကိုပဲ မနည္းရႈရသည္။ ပိုဆိုးသည္က ကၽြန္ေတာ္က ႏွားေခါင္းပိတ္ကို မတတ္တတ္ပါ။ ထိုႏွားေခါင္းပိတ္ကို တပ္လိုက္လွ်င္ အသက္မ႐ႈ တတ္ေတာ့ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေလကို နည္းနည္းေလး႐ွဳလိုက္ အသက္ကို ေအာင့္လိုက္ႏွင့္သာ လမ္းေလွ်ာက္လာရသည္။

ခပ္လမ္းလမ္းက ထန္းပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေခြးတစ္ေကာင္က လူေသ အလာင္းတစ္ခုကို ဆြဲစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ယခင္က ထင္ထားသည္က ေခြးမ်ားသည္ လူေသကို မစားဟု ထင္ထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခြးက လူေသအေလာင္းကို စားသလားဟု ေမးေတာ့ ရြာသားမ်ားက စားတာေပါ့ဟု ျပန္ေျဖသည္။ အနီးနား ေရာက္သြားေတာ့ ေခြးစားေနသည္မွာ လူေသ အေလာင္းမဟုတ္ပဲ ႏြားေသႀကီး ျဖစ္ေနသည္။


ေက်ာင္းပ်က္ႏွင့္အပုတ္နံ႕ . . . .

ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ အိမ္မ်ားျပိဳ သစ္ပင္မ်ားက်ိဳး သျဖင့္ ရြာမွာ လမ္းဆိုတာ မရွိေတာ့ေပ။ အိမ္ျပိဳ အိမ္ပ်က္ မ်ားၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညအိမ္မည့္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းပ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားရသည္။ ထိုအၿပိဳအပ်က္မ်ား ၾကားမွ သြားရသည္က တစ္ေၾကာင္း ဟိုဟာ ေလ်ာက္လွန္ၾကည့္ ဒီဟာေလွ်ာက္လွမ္းၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ကမ္းေျခ သိပ္မေ၀းေပမယ့္ လမ္းတြင္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕ ၾကာသြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေရာက္သည့္ အခါတြင္ အလင္းေရာင္ ကြယ္စျပဳေနၿပီ။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တိုင္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ထားေသာ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ၿပီး။ ယခုေတာ့ ေလမုန္တိုင္ဒါဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ျဖစ္ေနသည္။ သြပ္မိုးမ်ားလည္း လန္ထြက္ေနသည္။ ေက်ာင္းကို ၿပိဳလွဲမသြားေအာင္ ေက်ာင္းတိုင္မ်ားတြင္ က်ားကန္ ရိုက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနသည္။ အမိုးတစ္ခုလံုးလည္း ၾကယ္ျမင္လျမင္ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းေပၚတြင္ ေက်းရြာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဟုဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေက်းရြာေစာင့္ ခုႏွစ္ေယာက္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ထိုရြာေစာင့္မ်ားသည္ အသက္ေျခာက္ ဆယ္အထက္ အဖိုးႀကီး မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ညေနလက္က်န္ အလင္းနည္းနည္းေလးရွိတုန္းမွာ ေက်ာင္းျပဴတင္းေပါက္ကေန ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာၾကည့္သည္။ ေက်ာင္းေျခရင္း ေလွကားအတက္နားတြင္ ကၽြဲေသတစ္ေကာင္ရွိၿပီး ရြာထဲတြင္လည္း ေယကၤ်ား မိန္းမ ကေလး အေလာင္းမ်ား စံုလင္လွသည္။ ထိုကၽြဲေသ လူေသမ်ားမွ ထြက္ေသာ အပုတ္ႏွံ႕မ်ားက ေလတိုက္လိုက္တိုင္းမွာ သင္းေနေအာင္ ရသည္။ လူေသ အေလာင္းအပုတ္နံ႕သည္ ၾကြတ္ပုတ္နံ႕လို ေဟာင္ေနေအာင္ နံျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ႐ွဳရႈိက္လုိက္သည့္ အခါတြင္မွ ရသည္ အီလည္လည္ အနံႀကီးျဖစ္သည္။

ရြာသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကာဘီလူး ငါးဟင္းျဖင့္ ထမင္းေကၽြးသည္။ ကာဘီလူးငါးဆိုသည္မွာ လက္တစ္လံုးသာသာ ငါးေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုငါးေလးမ်ားကို ဘယ္ကရတာလဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ေရေမွ်ာပါလာသည့္ ပိုက္အစုတ္ေလးျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ သြားေထာင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ လယ္ကြင္းတေလွ်ာက္မွာ လူေသေရာ ကၽြဲေသ ႏြားေသေတြပါ အတံုးရံုး ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လယ္ကြင္းထဲမွာ ေထာင္လာသည္ဆိုေသာ ထိုကာဘီလူး ငါးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မစားေတာ့ေပ။ ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္ ေသာက္ရန္ ေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ထုတ္ တစ္ထုတ္ကို ျပဳတ္ေပး ေပမယ့္ ရြာေစာင့္ ခုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေလွေပၚတြင္ ပါလာေသာ လူဆယ့္တစ္ေယာက္ အားလံုး ေပါင္းလိုက္သည့္အခါ ထိုေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ထုတ္သည္ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ႏွစ္စြန္းသံုးစြန္းစာမွ်သာ ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းတစ္စြန္း ႏွစ္စြန္းစားၿပီး ပါလာသည့္ ေရဘူးေလး ဖြင့္ေသာက္ကာ ထိုေန႕ ညစာကို အဆံုး သတ္လိုက္ရသည္။

ေန၀င္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဓာတ္ဘူးကို ေဘးနားခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕စကား ေျပာၾကသည္။ ထို႕သို႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာရင္း စကားစပ္မိကာ သရဲသေစၦမ်ား အေၾကာင္းသို႕ ေရာက္သြားသည္။ သူတို႕ ေျပာသည့္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ သရဲမ်ားအေၾကာင္းကို နားေထာင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္စိမ့္သြားသည္။ ညမီးေရာင္ ေအာင္တြင္ ရြာေစာင့္ဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမွာ ပံုမွန္ထက္ ပိုနီေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ယခုရြာသားမ်ား ဆိုသူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ လူစင္စစ္မ်ားဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ကၽြန္္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ၾကားဘူးေသာ ၾကတ္သရဲမ်ား ျဖစ္ေနမလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ား ၀င္လာသည္။

အစာမရွိေသာ ေၾကာင့္ေရေႏြးၾကမ္းေတြ စြတ္ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသးေပါက္ခ်င္လာသည္။ ေအာက္မွာ လူေသအေလာင္းမ်ား ရွိသလို ေျပာေနသည္ကလဲ တေစၦအေၾကာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရန္ သင့္မသင့္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ေၾကာက္လို႕ မေပါက္ပဲ ေနျပန္လွ်င္လည္း က်န္းမာေရးအရ မေကာင္းေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ အေဖာ္ေခၚၿပီး သြားျပန္လွ်င္လည္း ဒီေကာင္ကလဲ သူရဲေဘာ ေၾကာင္လိုက္တာဟု ထင္ၾကမည္ကိုလည္း စိုးေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဓာတ္မီးေလးကို ဆြဲၿပီး ထလိုက္သည္။ တံခါးနားေရာက္ေတာ့ ………
“ ေဟ့ေကာင္ေလး ”
အေနာက္မွ ေခၚသံရုတ္ရက္ ထြက္လာသည္ ။ ဘယ္ကလာသည့္ အသံမွန္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာဟု ထူးၿပီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးနီႏွင့္လူႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္ကဘာလဲ ဆိုသည့္ အမူရာႏွင့္ သူ႕ကိုေမးေငါ့ျပေတာ့
“ ေသးသြားေပါက္မလို႕လား” ဟုျပန္ေမးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းျငိမ့္ျပေတာ့။ တစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႕ အႏၵရာယ္မ်ားတယ္ သူလိုက္ပို႕မယ္ဟုဆိုသည္။ အမွန္တိုင္းေျပာလွ်င္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ သာမာန္ထက္ ပိုနီသည္။ စကား၀ိုင္းတြင္လည္း စကားကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ၀င္မေျပာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္သာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မူလက တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ သိပ္မေၾကာက္ေပမယ့္ သူပါလာေတာ့ ေၾကာက္သလို ရွိလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းေအာက္ကို ဆင္းမည္လုပ္ေတာ့ မဆင္းနဲ႕ ေလွကားထိပ္ကပဲ ပန္းခ်ဟု ဆိုသည္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။ ေအာက္အထိ မဆင္းေစခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႏၵရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ပဲဟု သာမန္အားျဖင့္ ေတြးႏိုင္ေပမယ့္ ထိုလူအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ထိုလူကို ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ အသိႏွင့္ လူအစစ္ ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံ၍ ရသည့္တိုင္ ထိုလူသည္ လူေကာင္းေလာ စိတ္ေဖာက္တတ္သူေလာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ အကယ္၍မ်ား စိတ္ေဖာက္တတ္ သူျဖစ္ပါက ေလွကားထပ္မွ တြန္းခ်မွာကို ေၾကာက္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုလူသည္ လူေကာင္း ျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္း၍သာ ေသးကို ေပါက္ရပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေသးေပါက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ်ာက္ေငးၾကည့္သည္။ ထိုရက္ပိုင္းက လဆန္းပိုင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ ျမင္ေနရသည္။ လံုး၀ အရွင္းမျမင္ရပဲ အရာအားလံုး ေမွာင္ေနသည္ထက္ အခုကဲ့သို႕ ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ ျမင္ရသည္က ပိုေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းသည္။ ေမွာင္ေနလွ်င္လည္း ဘာမွ မျမင္ရသည့္အတြက္ မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ ဆိုသလို ေၾကာက္ဖို႕ မလို။ အားလံုး ျမင္သာေအာင္ လင္းေနလွ်င္လည္း အရာအားလံုးကို သဲကြဲစြာ ျမင္ႏိုင္သည့္အတြက္ ေၾကာက္ဖို႕ မလို။ ယခုေတာ့ ထိုရိုးတိုးရိတ္တိတ္ အလင္းေရာင္ေလး ေအာက္တြင္ ခ်ံဳပင္လိုလို လူလို ပံုသ႑န္ မသဲမကြဲ မဲတဲ မဲတဲမ်ားက ေလတိုက္သည့္ အခါတြင္ လုပ္လုပ္ လုပ္လုပ္ႏွင့္ ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ ထိုတိုက္သည့္ ေလႏွင့္အတူ အပုတ္နံ႕မ်ားကလည္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ဆိုးဆိုးရြားရြား နံသည္။

* * * * * *

ညဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲမွ ေလွသမားတစ္ေယာက္က ထၿပီး သူ႔ေလွသမားမ်ားကို ေခၚကာ ေခ်ာင္းသြယ္ေလး အတြင္းတြင္ ရပ္ထားခဲ့သည့္ ေလွကို ေရသြားပက္ရမည္ ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ေရမပက္က ေလွ၀မ္းအတြင္း ေရမ်ား၀င္ကာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ႏွစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ေလွႏွစ္သြားပါက ေလွတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ အဂၤ်င္ထဲကို ေရမ်ား၀င္ကာ ေနာက္တစ္ရက္က် လပြတၱာသို႔ ျပန္၍ ရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ ထိ္ု႔ေၾကာင့္ ညႀကီးသန္းေခါင္ ေလွေရပက္ရန္ သူတို႔အုပ္စု ဓာတ္မီးတစ္လက္ႏွင့္ ဆင္းသြားၾကသည္။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔ျပန္ေရာက္လၾကသည္။ “ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာက အနည္းဆံုတစ္ခု ေအာ္သံေတာ့ ၾကားမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ ” ဟု ေလွေရပက္ရာမွ ျပန္လာသည့္ ေလွသမားတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ သူသည္ တေစၦေျခာက္ခံရမည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ လံုး၀မေျခာက္သည္ကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုးျခင္း ျဖစ္သည္။

ညေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ ေက်ာင္းတံခါးႀကီးကို သံႏွင့္အေသ ရိုက္ပိတ္လိုက္ၾကသည္။ ရြာသားမ်ား အေၾကာင္းျပသည္ကေတာ့ လူရွိေၾကာင္း သိပါက လုယက္သူမ်ား လာေရာက္မည္ကို စိုးရိမ္ရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတံခါးကို အေသပိတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

ၿပီးေတာ့ သူ႕ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ ခြဲကာ အိပ္ဖို႕ လုပ္ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အမိုးမရွိေတာ့သျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚတြင္ ေျခာက္ေပ ဆယ္ေပခန္႕ရွိေသာ တာေပၚလင္စေလးကို တစ္ဘက္ရပ္မိုးထားသည္။ ထိုေျခာက္ေပ ဆယ္ေပခန္႕ရွိေသာ တာေပၚလင္ စေလးေအာက္တြင္ လူဆယ္ေယာက္ ေလာက္ အိပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္သည့္အခါတြင္ ဒူးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကြးကာ ေခြေခြေလး အိပ္ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေစာင္ႏွင့္ ေခါင္းအံုးမ်ား ည၀တ္အိပ္ရန္ ပုဆိုးမ်ားကို ရြာသားတစ္ေယာက္က ထုတ္ေပးသည္။ ထိုေစာင္ႏွင့္ ႏွင့္ ပုဆိုးမ်ားမွာ ေကာ္တင္ထားသလို ခပ္ဆပ္ဆပ္ျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ထို႕အျပင္ ထိုေစာင္မ်ားမွ မိုးေရလိုလို ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ အနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုေစာင္ေတြကို မသကၤာ၍ ေမးၾကည့္ေတာ့ အိပ္ၿပိဳအိပ္ပ်က္မ်ား ၾကားမွာ ရွာေဖြထားေသာ ေစာင္ႏွင့္ ပုဆိုးမ်ား ျဖစ္ၿပီး ပင္လယ္ေရျဖင့္ ေလွ်ာ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။
ခရီးပန္းလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ခ်င္သည္ သို႕ေပမယ့္ ေနရာ စိမ္းသည္က တစ္ေၾကာင္း အိပ္ရသည့္အေနအထားက ပံုမွန္ မဟုတ္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူေတြ အားလံုး အတုံးအရံုးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ဖေရာင္းမီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုန္ဖို႕ရာ တစ္လက္မေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုန္လုကုန္ခ်င္ ဖေရာင္းတိုင္ေလးကို ၾကည့္ကာ ေမးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

၀ုန္းကနဲ ဆိုသည့္ အသံတစ္ကို ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးေနရာမွ လန္႕ႏိုးလာသည္။ ထိုအသံသည္ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္မွ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္တြင္ ကၽြဲအရွင္ႏွစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးခ်ည္ထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကၽြဲမ်ား တစ္ခုခုကို ၀င္တိုက္မိ၍ မည္လာေသာ အသံျဖစ္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားလိုက္သည္။ ထိုသို႕ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ရြာထိပ္မွာ ဆြဲဆြဲ ငင္ငင္ အူေသာ ေခြးအူသံကို ၾကားရသည္။ ထိုေခြးအူသံ မဆံုးခင္မွာပင္ ေက်ာင္းေအာက္က ကၽြဲမ်ားက ဂနာမျငိမ္ပဲ ႏွာသံတရူးရူးမုတ္ကာ လုပ္လုပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလကလည္း တစ္ျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနေသာေၾကာင့္ အပုတ္နံ႕မ်ားမွာလည္း အသက္မရႈရဲေအာင္ပင္ ေဟာင္နံေနသည္။

ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ မိုးက သည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်ပါေတာ့သည္။ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေသာ ထိုမုိးဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိုးထားသည့္ တာေပၚလင္စက မခံႏိုင္ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ တာေပၚလင္စမွ ေရမ်ားယိုက်လာသည္။ ထိုယိုက်လာေသာ ေရမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ေပါင္တည့္တည့္သို႕ စီးက်လာသည္။ အမိုးေလးေသးေသး ေအာက္မွာ လူမ်ား တန္းစီအိပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေရးစီေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာင္တိမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။ ၾကာလာေတာ့ ထုိေရမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ခါးေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးကို စိုရႊဲသြားေတာ့သည္။ ထိုေရစိုစို အပုတ္နံသင္းသင္းျဖင့္ ဘယ္အခ်ိန္ တေစၦလာေျခာက္မလဲ ဆိုသည့္ သံသယျဖင့္ ထိုညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အခါတြင္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလ်ာက္စဥ္းစားရင္း မိုးလင္းမည့္အခ်ိန္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေတာ့သည္။

ထိုသို႔မိုးေရစိုစိုထဲတြင္ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနတုန္း လင္းခါနီးအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္မွာ တစ္စံုတစ္ခု ေရာက္ရွိေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ လူတြင္တစ္ခု ထူးဆန္းသည္က မ်က္စိမိတ္ထားသည္ ျဖစ္ပါေစ မျမင္ရပဲ ျဖစ္ပါေစ အေနာက္တြင္ ျဖစ္ေစ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ခု ေရာက္ရွိလာပါက အသိစိတ္က အလိုလိုသိေနသည့္ အရံုရွိသည္။ အခုလည္း ကၽြန္ေတ္၏ အေနာက္တြင္ တစ္စံုတစ္ခုေရာက္ရွိဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္အလိုလို သိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ရာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသည္က တရဲတေစၦဆိုသည္မွာ လူကို အေယာင္ျပရံုေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္သည္။ လူကို ထိခိုက္ေအာင္ အႏၱရာယ္ ျပဳႏိုင္ျခင္းမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အစြယ္ႀကီးျပဴးျပခ်င္ ျပေနဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လွည့္မၾကည့္ပဲ မ်က္စိတ္မိတ္ေနလိုက္သည္က ပိုေကာင္းမည္ဟုေတြးမိၿပီ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ပဲ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလုိက္သည္။

ထိုသို႔မ်က္စိကို မိတ္ထားၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ လွည့္မၾကည့္ဘူးဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုကဲ့သို႔ မေနႏိုင္ပါ။ လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။ ထိုအခါတြင္ မၾကည့္နဲ႔ မေကာင္းဘူးဟု ဆိုကာမ်က္စိကို ျပန္မွိတ္ ေနလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ပါကြာ မင့္အေနာက္မွာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ မင့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာပါ ဟူသည့္ စိတ္ကလည္း ျပန္၀င္လာျပည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ရ ေကာင္းႏိုးႏုိး ဒီတိုင္းပဲ မ်က္စိမိတ္ေနရ ေကာင္းႏိုးႏုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႏွင့္တူသည့္မဲမဲႀကီးသည္ ေက်ာင္းတိုင္ကို မွီၿပီးငုတ္တုပ္ႀကီး ထိုင္ေနသည္ကို ေ၀လင္းေ၀လင္း အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကက္သီးထသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုငုတ္တုပ္ထိုင္ေနေသာ အရာကို ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ခ်က္ျခင္းထိုးၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္လံုးနီနီႏွင့္ လူႀကီး။ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည္သည္။ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း ဓာတ္မီးကို ပိတ္ကာ ျပန္လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ဒီလူက ညအိပ္တုန္းက ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ ထိုတိုင္နားတြင္ ရွိေနသည္လည္း မဟုတ္ဘူး မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အခုမွ ထိုတုိင္နားကိုေရာက္လာရတာလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးက သာမန္ထက္ပိုနီေနရတာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာက သရဲတို႔ ဘီလူးတို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုပဲ လူေယာင္ေဆာင္ထားပါေစ သူတို႔မ်က္လုံးေတြ နီေနတာကို ရုပ္ဖ်က္လို႔မရဘူးဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုမ်က္လံုးနီႏွင့္လူသည္ တကယ္လူဟုတ္ပါ့မလား။ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သရဲလား။ သရဲဆိုလည္း ဘာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚ တက္လာရတာလဲ။ တကယ္သရဲဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚ တက္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႔ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ သရဲေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ေတြမွာလည္း ေနၾကတာပဲ။ အစရွိသျဖင့္ ထိုမ်က္လံုးနီႏွင့္လူသည္ လူလားသရဲလား အစရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေတြးရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြး ေနမိသည္။

ပိုဆိုးသည္က ညေနတုန္းက မ်က္လံုးနီနဲ႔လူႀကီးကို စကား၀ိုင္းမွာ ဘယ္သူကမွ အဖက္လုပ္ၿပီးစကား မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုလူသည္ သရဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စကား၀ိုင္းအတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း တျခားလူမ်ား မျမင္ရပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျမင္ေနရသည္လား။ ေသးသြားေပါက္တုန္းက သူလိုက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို တျခားရြာသားမ်ားကိုလည္း ေျပာမျပထားရဘူး။ အခုမွအိပ္ေနတာကို ႏိုးၿပီး သြားေမးရမည္ဆိုလွ်င္လည္း သရဲမဟုတ္ခဲ့ပါက အရွက္ကြဲလိမ့္မည္။ ညေနကတည္း သူဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာကို ရြာသားေတြကို ေမးထားမိခဲ့လွ်င္ အေကာင္းသား။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတာသည္ အေျဖမွန္ ထြက္လာမည္မဟုတ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ ဒီလူသည္ သရဲလား လူလားဆိုတာ ကြဲကြဲျပားျပား သိရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မနက္မိုးလင္းပါေစေတာ့ဟုသာ ဆုေတာင္းလိုက္မိပါေတာ့သည္ …………။

* * * * * * *

ဒုတိယျဖစ္ရပ္ သို႔မဟုတ္ဘူး ေလွေပၚက ညတစ္ည . . . .

ယေန႔တြင္ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚက သစ္မ်ားကို ဆိပ္ကမ္းသာေလး ေခၚ ဆိပ္ကေလးဆိုသည့္ ရြာကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္စပ္ျဖဲသို႔ လာပို႔ၾကသည္။ ပင္လယ္နားနီးပိုင္းမ်ားတြင္ သြားလာရသည္မွာ ဒီေရအတက္အက်ကို ၾကည့္ၿပီး သြားလာရျခင္းျဖစ္သည္။ လပြတၱာမွ ေအာက္ပိုင္းရြာမ်ားကို သြားမည္ဆိုပါက ေရက်မွာ သြားရသည္က အခ်ိန္ကုန္သက္သာသလို ဆီကုန္လည္းသက္သာသည္။ ထို႔အတူ ေအာက္ပိုင္းရြာမ်ားက လပြတၱာဘက္သို႔ သြားမည္ဆိုပါကလည္း ဒီေရအတက္ျဖင့္သြားပါက ဆီကုန္သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေရအက်ကို ေစာင့္ၿပီးမွလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညေနခင္းမွ ထိုရြာသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တစ္လံုး၏ အၾကမ္းထည္ကို ေဆာက္ၾကည့္ၾကသည္။ သို႔မွသာ အိမ္တစ္လံုးတြက္ သစ္မည္မွ်ကုန္သည္ တစ္ရြာလံုးစာအတြက္ သစ္မည္မွ်ေအာ္ဒါ ထပ္မွာရမည္ကို သိရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ရြာထဲမွာ ရွိေသာ ေက်ာၤးမ်ားအားလံုး ထြက္ေဆာက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္တစ္လံုးမွာ ခဏအတြင္းမွာပင္ ၿပီးစီးသြားသည္။ အိမ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေနေစာင္းသည္က အေနေတာ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ရက္တြင္လည္း ေနာက္ထပ္က်န္ေနေသးသည့္ အိမ္မ်ားကို ဆက္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဲဒီညက လပြတၱာသို႔ မျပန္ပဲ ထုိရြာပဲ အိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ရြာတြင္ ေၾသာဇာေညာင္းေသာ လူႀကီးက ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးမွ ရလာေသာ ေစာင္အသစ္ ေခါင္းအံုးအသစ္ ျခင္ေထာင္အသစ္ေလးမ်ားကို ထုတ္ကာ သူ႔တဲေလးထဲတြင္ ခင္းက်င္းေပးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ညအိပ္ရင္ ဒီတိုင္းႀကီးျဖစ္ေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ၀ီစကီတစ္လံုးပါလာေသးသည္။ ရြာရွိရပ္မိ ရပ္ဖလူႀကီးအေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ရန္ မသင့္ေတာ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွေပၚမွာပဲ အိပ္ေတာ့မည္ဟု ဆိုကာ အတင္းျငင္းၿပီး ေလွေပၚတြင္ စတည္းခ်ရန္တက္လာခဲ့သည္။

ေလွေပၚတြင္ ၀ီစကီပုလင္းေလးကို ေလွသမားရယ္ ေမာင္စပ္ျဖဲရယ္ ေသာက္ၾကသည္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ရြာသားတစ္ေယာက္က ပုစြန္ထုပ္ေၾကာ္မ်ား ငါးေၾကာ္မ်ား ယူလာသည္။ ေလွကလိွဳင္းမွာ လူးေနတဲ့အတြက္ လုပ္တုပ္လုပ္တုပ္။ အမည္းကေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူတို႔၀ိုင္းက ႀကိဳက္တတ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာက္ခ်င္စရာ။ ေမာင္စပ္ျဖဲက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္ေသာက္ဖို႔ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ကို မႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ မေသာက္ျဖစ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္က အျမည္း၀င္စားရင္း အင္းဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘီယာေလး ႏွစ္လံုးေလာက္သာ ရလိုက္လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟုသာ စဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။


သံုးေယာက္သား ေသာက္လုိက္က်တာ ညဥ့္လည္း အေတာ္နက္ေတာ့ ၀ီစကီပုလင္းေလးလည္း ကုန္သြားသည္။ ၀ီစကီပုလင္းေလးကုန္ေတာ့ ေလွ၀မ္းတြင္းထဲတြင္ အိပ္ရန္အတြက္ ေစာင္ႏွင့္ျခင္ေထာင္မ်ားကို ခင္းက်င္းကာ အိပ္ရာကို ျပင္ဆင္သည္။ အိပ္က်ဖို႔ ေျပာေတာ့ ေလွသမားက ေလွေပၚတြင္ မအိပ္ဘူးဟုေျပာသည္။ ထို႔အတူ ရြာခံကလည္း မိန္းႏွင့္ကေလးရွိသျဖင့္ အိမ္ျပန္အိပ္ရမည္ဟု ေျပာသည္။ ထိုအခါေလွေပၚတြင္ အိပ္ရမည္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္စပ္ျဖဲႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ရြာခံတစ္ေယာက္ေယာက္ ေတာ့ေလွေပၚမွာ ရွိမွ ေကာင္းမည္ဟုေျပာသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေမာင္စပ္ျဖဲကေတာ့ ေကာင္းေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ရတယ္ ရတယ္ဟု တသြင္သြင္ေျပာေနသည္။

ညပိုင္းတြင္ ေလျပင္းၿပီး လွိဳင္းႀကီးလာကာ ေလွေက်ာက္ႀကိဳး ျပတ္သြားႏိုင္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေရးေပၚ အေျခအေနမိ်ဳး ေပၚေပါက္လာပါက ေလွကို ကၽြမ္းက်င္ေသာရြာသား တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိဖို႔ရာလိုအပ္သည္။ သူတို႔က ေလွေပၚမွာ မအိပ္ခ်င္ၾကဘူး ဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အတင္းေခၚမေနေတာ့ပဲ ေလွေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း အိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ေမာင္စပ္ျဖဲက ေလွ၀မ္းထဲမွာ မအိပ္ခ်င္ဘူး အိုက္သည္ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ေလွအမိုးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင္ေလးေတြျခံဳၿပီး တက္အိပ္ၾကသည္။

ေမာင္စပ္ျဖဲကေတာ့ တံုးလံုးလွဲၿပီးမၾကာခင္မွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူ ငုတ္တုပ္ထကာ ထိုင္ေနမိသည္။ ယခုအခါတြင္ မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီးတာလဲ ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေသအေလာင္းမ်ားမွာလည္း အရိုးက်ကုန္ၿပီ ျဖစ္ၿပီး အပုတ္နံ႔ကဲ့သို႔ အနံ႕အသက္မ်ားလည္း မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ေပမယ့္ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ေလွေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနရတာက ၾကက္သီးထဖို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ရြာဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကုန္လံုး တိတ္ဆိပ္လို႔ အကုန္အိပ္ေနၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနရင္း ကမ္းေျခကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ မည္းမည္းႏွင့္ ေရႊ႕ရွားေနသည့္ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရာကို ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္မီးႏွင့္လွမ္းထိုးလိုက္ေတာ့ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ ဓာတ္မီးေရာင္ေၾကာင့္ ကုန္းေပၚေျပးတက္သြားသည္။

“ ေဟ့လူ ကမ္းစပ္မွာ မဲမဲျမင္တိုင္း ဓာတ္မီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ထိုးမေနနဲ႔ ရြာဆိုတာ အခုလိုညေမွာင္မွ ကမ္းစပ္မွာဆင္းၿပီး အေပါ့အေလးစြန္႔ရတာ ” ဟု ေမာင္စပ္ျဖဲ မအိပ္ခင္က မွာထားသည္ကို အဖြားႀကီး ကုန္းေပၚတက္ေျပး သြားေတာ့မွ သြားသတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္မေနေတာ့ပါဘူး အိပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္ေလးနဲ႔ ေကြးၿပီး အၿပီးအိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

* * * * * *

ေလွက လုပ္တုပ္ လုပ္တုပ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ဒီေရက်သြားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလွကကုန္းေပၚမွာ တင္ေနၿပီ။ ကုန္းေပၚမွာ တင္ေနေသာေလွသည္ အေၾကာင္းမဲ့ လုပ္စရာမရွိ။ ေသခ်ာၿပီ ေလွေပၚကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ တက္လာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္မီးနဲ႔ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ေနသည့္ ေလွအမိုး ေျခရင္းရင္းနားမွာ လူတစ္ေယာက္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလာလုပ္တာလဲဟု ေမးေတာ့ ေလွေပၚမွာ လူေတြ႔လို႔ တက္လာတာဟု ေျပာၿပီး ေလွေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္တာပဲဟု ေရရြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္အိပ္ဖို႔ ျပင္လုိက္သည္။

ျပန္အိပ္ကာခါနီးမွာ တစ္ခုစဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဒီလူသည္ရြာထဲမွာ တကယ္ရွိရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးထားသည္က….၊ ညပိုင္းတြင္ေလမုန္းတိုင္းေၾကာင့္ ေရအတူတူ ေမွ်ာသြားသည့္ တစ္ရြာတည္းသား ႏွစ္ေယာက္ကို မနက္မိုးလင္းေတာ့ ျပန္ေတြ႕ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ အတူတူ လာရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္က အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လမ္းမွာ က်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ ရြာကိုလည္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္က ကိုယ့္နဲ႔ အတူတူလာေသာ ရြာသား၏ အေလာင္းကို ရြာအနီးတြင္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါက်မွ မနက္က မိမိနဲ႔ အတူလိုက္လာသည္မွာ လူအစစ္မဟုတ္ပဲ ၀ိဥာဥ္သာ ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို သိရသည္။

ထို႔အျပင္တေလာကလည္း ေလေဘးကယ္ေဆးေရး လာသည့္အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ရြာခံတစ္ေယာက္က လမ္းလိုက္ျပသည္ ဟုဆိုသည္။ ရြာနားေရာက္ခါနီးေရာက္ေတာ့ ပုိက္သြားေဖာ္မည္ဟုဆိုကာ ထိုရြာခံက ေနရစ္ခဲ့သည္။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ထိုရြာခံ အမည္နဲ႔ ပံုပန္းသ႑န္ကို ေျပာျပၿပီး ေမးသည့္အခါတြင္ ထိုရြာခံသည္ မုန္းတိုင္းတုန္းက ေသသြားခဲ့ၿပီး သူေနရစ္ခဲ့မည္ဟု ေျပာသည့္ ေနရာအနီးတြင္ သျဂိၤဳလ္ထားသည္ဟု သိလိုက္ရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ပါးစပ္ပံုျပင္လို ၾကားေနရသည္က ခဏခဏျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယုခုေလွေပၚသို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တက္လာသည့္လူကေရာ ………။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းမိၿပီး ၾကက္သီးမ်ားထလာသည္။ ဒါေပမယ့္ လူအစစ္ျဖစ္မွာပါဟု ကိုယ့္ကိုသာ အားတင္းသာ ေနရေသာ္လည္း လူကေၾကာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သရဲျဖစ္ေနတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲကြာ ေလွေပၚက သူဆင္းသြားၿပီပဲ။ ျပန္တက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တက္လာဘာျဖစ္လဲကြာ သူကိုက္ရင္ ေနာက္ဆံုး ေသရံုအျပင္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟု စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္ကာ အိပ္ဖို႔သာ ႀကိဳးစားလိုက္မိပါေတာ့သည္။

* * * * * * *

မနက္က မိုးလင္းသြားၿပီ။ မိုးလင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ရြာထဲသို႔ ေျပသြားသည္။ ရြာထဲတြင္ လူႀကီးမ်ား စုထိုင္ၿပီးတစ္စံုတစ္ခုကို တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဘာကို တိုင္ပင္ေနသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်မသိ။ သို႔ေမမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္က သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ မေကာင္းၾက။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ ေကာင္းတာမေကာင္းသာ အသာထား ညကကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ေနသည့္ ေလွေပၚသို႔ တက္လာသည့္လူ ရြာထဲမွာ တကယ္ရွိမရွိ ေမးၾကည့္မိသည္။ လူပံုပန္းသ႑န္ကိုလဲ ေျပာလိုက္ေရာ ရြာသားေတြ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက မ်က္ႏွာ ေသြးဆုတ္သြားၾကသည္။

“ ေအး …… ငါတို႔လဲ အခုအဲဒါကို ေျပာေနတာကြ။ သူက ေလမုန္းတိုင္းတိုက္တုန္းက ေသသြားၿပီ ”
“ဗ်ာ”
“ ဟုတ္တယ္ကြ ညကေတြ႔လိုက္တာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီထဲကလူေတြေရာပဲ ”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလေတြတိုက္လာၿပီး အရမ္းခ်မ္းလာသလိုခံစားရသည္။ ထိုးေနာက္မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား ရြာခ်ပါေတာ့သည္။ ထိုရြာခ်ေသာ မိုးသည္ အမိုးေအာက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ စိုရတာလဲဟု စဥ္းစားေနတုန္း …..

“ေဟ့လူထထ။ မိုးရြာၿပီ ေလွ၀မ္းထဲကို ေရႊ႕အိပ္ရေအာင္ ”
ေမာင္စပ္ျဖဲက ႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လူးလွဲထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာင္ေလးကို ဆြဲကာေလွ၀ွမ္းထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေစာင္ေလးကိုျခံဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေကြးလိုက္သည္။ အခုလ ိုမိုးေအးေအးမွာ ေစာင္ေလးကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျခံဳၿပီး ေကြးရတာ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိသည္။ သကၤန္းႀကီးရြာမွာ တုန္းကေတာ့ ထိုလူသည္ ေရငန္မုန္တိုင္း ပင္လယ္ထဲတြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသက္လြတ္ရုန္းကူးခတ္ရင္း မ်က္စိေသြးက်ၿပီး မ်က္လံုးမ်ား နီရဲေနျခင္းျဖစ္သည္ကို မနက္ေရာက္မွ သိလိုက္ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ ညကေလွေပၚ တက္လာသည့္ လူသည္တကယ္ရွိ မရွိဆိုတာကို ရြာထဲတြင္သြားေမးရဦးမည္။