စာေရးရမွာ ပ်င္းတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ..........

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းပါသည္။ အိပ္ရာ ေစာေစာထရမွာ ပ်င္းပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စာက်က္ရမွာ ပ်င္းပါသည္။ မိုးေရစက္လက္ မိုးရြာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ ပ်င္းပါသည္။ ေနပူလွ်င္ အျပင္ထြက္ရမွာ ပ်င္းပါသည္။ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ရမွာ ပ်င္းပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အပ်င္းႀကီးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းတတ္သည္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက သိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ စာေရးမွာကို ပ်င္းလိမ့္မည္ဟု ထိုအခ်ိန္က ေတြးမထင္ခဲ့မိပါ။

ကြၽန္ေတာ္စာေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၀ါသနာပါလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး စာေရးျခင္းအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းသည့္အခါမွ ေၾသာ္ .... ငါဆိုတဲ့ အေကာင္စာေရးရမွာလဲ ပ်င္းတာပဲ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းေထာက္လုပ္တုန္းက ျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာက သတင္းေပးပါ သတင္းေပးပါ။ သတင္းေထာက္ဆီမွာ တစာစာ လိုက္ေတာင္းသည္။ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ စာေရးရမွာ ပ်င္းၾကသည္(လူတိုင္းကို မဆိုလိုပါ)။ ဒီေန႔ရတဲ့ သတင္းကို ဒီေန႔မေရးခ်င္ၾက။ ေနာက္ဆံုး ေဖာင္ပိတ္ၿပီ Last minute ေရာက္မွ ျပဴးကာ ျပာကာ ေရးၾကသည္။ တစ္ပတ္လည္း မဟုတ္ ႏွစ္ပတ္လည္းမဟုတ္ အျမဲတမ္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေရးေနရင္းက ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ တြက္ေျခကိုက္သြားၿပီ က်န္တာေနာက္အပတ္မွ ေရးမည္ဆိုေသာ ကိုယ့္ထက္ပ်င္းသည့္ သတင္းေထာက္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ထင္မိသည္။ သတင္းမို႔ ပ်င္းတာျဖစ္မွာပါ။ လံုးျခင္းေတြ ပါေတြေရးရင္ေတာ့ ပ်င္းမည္မထင္ပါဘူး။ ထိုကဲ့သို႔သာ ေလွ်ာက္ေတြးေနသည္။ လံုးျခင္းေရးဖို႔ ေခါင္းစဥ္ကို စဥ္းစားရမွာေတာင္ ပ်င္းေနခဲ့သည္ကို ကိုယ့္ကို သတိမထားမိခဲ့။

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ မင္းရန္ကုန္ကိုလာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ျပန္ေျဖၾကည့္သည္ စာေရးဆရာလုပ္ မလို႔။ စာေရးဆရာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ မင္းဘာကိုေရးမွာလဲ။ စာေရးဆရာ လုပ္မည္ဟု ေျပာေတာ့သာ လြယ္သည္။ ေရးခ်င္တာေတြကလည္း မ်ားသည္။ ဘာကိုေရးမွာလဲ ဆိုေတာ့ လိုင္းေတြေရႊးေနတာနဲ႔ ပင္အခ်ိန္ေတြက သံုးေလးႏွစ္ကုန္သြားခဲ့သည္။ ထိုသံုးေလး ႏွစ္အတြင္း ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ လံုျခင္းအုပ္ေရေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို ေရးၿပီးသြားၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ စာရြက္ေပၚကိုေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းမရွိ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ဂ်က္လန္ဒန္ အေၾကာင္းကို ဖတ္မိသည္။ ဂ်က္လန္ဒန္သည္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ရန္ ေရးစရာ ရွိခ်င္ရိွ မရွိခ်င္ေန တစ္ေန႔ အနည္းဆံုး ငါးမ်က္ႏွာေတာ့ရေအာင္ ေရးသည္ဟုဆုိသည္။ ထိုစာကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနေသာ ၀တၳဳေလးရဲ႕ ဇာတ္လမ္း အစကို ပ်ိဳးလိုက္သည္။ ငါးမ်က္ႏွာ ၿပီးပါသည္။ အပ်ိဳးေလးကို ကြၽန္ေတာ္လည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဆက္ေရးမည္ဟု ကတိက၀တ္ခံၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာပင္ ခပ္တည္တည္ႏွင္ ့ေကာက္တင္လိုက္ေသးသည္ (ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဒီေနရာကိုႏွိပ္္)။ သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဆက္မေရး ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ငယ္ငယ္တုန္းက တင့္ဆန္း ေရးသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲတြင္ သူသည္ စာေရးရမွာ ပ်င္းသည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ဒီလူႏွယ္ စာေရးဆရာ လုပ္ေနၿပီး စာေရးရမွာ ပ်င္းရန္ေကာဟု အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခု ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳေတာ့မွ ေအာ္ သူေျပာတာ ဟုတ္ေပသားပဲဟု ေထာက္ခံမိသည္။

တစ္ရက္တြင္ ဇင္ေယာက္နီ ေရးေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ မင္းသိခၤကို အလုပ္အရမ္းပင္ပန္း ေနၿပီ မအိပ္ေသးဘူးလာဟု ဇင္ေယာ္နီက ေမးၾကည့္သည္ဟုဆိုသည္။ မအိပ္ေသးဘူး စာေရးဦးမယ္ဟု မင္းသိခၤက ျပန္ေျပာသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဇင္ေယာ္နီက ဆရာႀကီး ပင္ပန္းေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိပ္သင့္ၿပီဟု တိုက္တြန္႔သည့္အခါတြင္ ပင္ပန္းလို႔သာ စာမေရးပဲ အိပ္ခဲ့ရင္ မင္းသိခၤ ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ဟု ဆရာ မင္းသိခၤက ျပန္ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရးလိုက္ပါေသးသည္။ ႏွစ္ညသံုးည။ သို႔ေပမယ့္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့။

ထို႔သို႔ ထိုသို႔ျဖင့္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္တာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ေျခာက္လကို တစ္အုပ္ၿပီးရင္ေတာင္ စာအုပ္ဆယ္အုပ္ခန္႔ ၿပီးစီေနေလာက္ၿပီ။ ယုခုေတာ့ တိုတိုမြမြ စာေတြက လႊဲလို႔ အုပ္လိုက္ ျပစရာ တစ္ခုမွမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အပ်င္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီး ေခါင္းထဲမွ စာမ်ားကို ယခုအခါ ျပန္လည္ေရးသား ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ခံမည္ကား ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္မသိေသး။