ကမၻာမီးေလာင္သားေတာင္ခ်နင္း

ေရေတြတက္လာေတာ့ ခါးေတာင္းကို ေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ေနတာ။ ေရကလဲ အိမ္ေခါင္မိုးအထိ တက္တယ္။ လိုင္းပုတ္လို႕ အိမ္လည္းျပိဳေရာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကူးမိကူးရာ ကူးလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြာထဲက အုန္းပင္တစ္ပင္ကို ဖက္မိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အုန္းပင္ကို ဖက္ထားတုန္းမွာ အေနာက္လည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးေထာင္းေျမွာင္စကို မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ဆြဲထားတယ္။ အဲဒီအေနာက္မွာ လူရွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ အတန္းလိုက္ႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာရမွာလဲ ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလူေတြအားလံုး ေရထဲကို ေျမာသြားေရာ . . . .

သူႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကို အားရပါးရ ျပန္ေျပာျပသည္။ သူေျပာသည့္ေလသံက ၀မ္းနည္းမႈစိုးစဥ္းမွ် မရွိ။ သူ႕ပုဆိုးစကို ဆြဲထားသူမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္လိုက္သည္ကိုပင္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုလို ေျပာျပေနသည္။ ငါပုဆိုးကို ျဖည္ခ်လိုက္လို႕ ေရထဲေမွ်ာပါသြားေသာ သူမ်ားသည္ သက္ရွိလူသားျဖစ္သည္ကိုလည္း သတိျပဳမိပံု မေပၚေပ။

· * * * *

ေလေတြတိုက္ၿပီး ေရေတြတက္လာေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိလုိက္ၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႕ မိသားစုအားလံုး ေလွေပၚကိုတက္ၿပီး ေလွကိုသိမ္ေက်ာင္းနဲ႕ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။အဲဒီလို ေလွကို သိမ္ေက်ာင္းမွာ ခ်ည္ထားတာက အစပိုင္းမွာ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေလတိုက္အားက အားေကာင္းေတာ့ သိမ္ေက်ာင္းနဲ႕ ေလွနဲ႕ကို ရိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။

အေမက ေျပာတယ္။ ငါ့သား ေလွကို ႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ၾကာရင္ေလွကြဲေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေလွကို ႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ေလွကိုႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလွက လိႈင္းပုတ္အားေၾကာင့္ ေမွာက္သြားတယ္။ ေလွေမွာက္သြားေတာ့ ညီရယ္ သူ႕မိန္းမရယ္ သားသမီးေတြရယ္ ေရထဲကို ေမွ်ာသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရယ္အေဖရယ္ အေမရယ္က ပလပ္စတစ္ ပံုးႀကီးတစ္ပံုကို ကိုင္ၿပီး အတူတူ ကူးၾကတယ္။

ငါးဂါလန္၀င္ ပလပ္စတစ္ပံုးေလး တစ္ပံုက လူသံုးေယာက္လံုးကို မႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အလယ္ကေနၿပီး ပလပ္စတစ္ပံုးႀကီးကို ဖက္ထားတယ္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညာဘက္လက္ေမာင္းကို ဖက္ၿပီး ကူးတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ဖက္ၿပီးကူးၾကတယ္။

ညကလည္းေမွာင္ လိႈင္းေတြကလဲ ပုတ္ လူေတြလဲ ဘယ္ေရာက္လို႕ ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ အဲလုိကူးရင္း ကူးရင္း နဲ႕ ေမက ေျပာတယ္ သူလိုက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႕ကို လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တဲ့။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မလြတ္ဘူးဆိုၿပီး အတြင္းဆြဲၿပီး ကူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ ေရထဲမွာ တရႊတ္တိုက္လိုက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး အေမ့ကို လက္လြတ္လိုက္ရတယ္။

အေမ့လက္ကို ကၽြႏ္ေတာ့္လက္ကေန ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းကၽြန္ေတာ့္လက္ကေန လြတ္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကို လက္ကေန ေျဖးေျဖးခ်င္း လႊတ္လိုက္ရတာကို အခုအထိ ေမ့လို႕မရဘူးဗ်ာ။

ဆိုၿပီး သူစကားစကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာတြင္စီးက်ေနေသာ မွ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ျပာမေလာ့ျမစ္ ဘက္ဆီသို႕ ေငးၾကည့္ရင္း

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖက ေမးတယ္ မင့္အေမေရာတဲ့။ မကူးႏိုင္လို႕ လက္လႊတ္လိုက္ရၿပီ အေဖလို႕ ေျပာေတာ့၊ မင့္အေမမပါရင္ ငါလဲ မလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ ငါ့လက္ကိုလႊတ္တဲ့။ အေဖနဲ႕ အေမက ဆယ္ႏွစ္ကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က ငယ္ခ်စ္ေတြဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေဖရယ္ အေမ့ကိုလဲ လက္လႊတ္ခဲ့ရၿပီးၿပီး အေဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ မလႊတ္ပါရေစနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ မင့္ေမမပါရင္ေတာ့ ငါမလိုက္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေန အတင္းရုန္းၿပီးထြက္သြားတယ္။

ခဏေလာက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို စမ္းမိတယ္။ အဲဒီစမ္းမိတဲ့ သစ္ကိုင္းကိုတြယ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚကို တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္လာတာ။ တကယ္လို႕မ်ားသာ အေမ့ကို နည္းနည္းေလးေလာက္ တြဲၿပီးကူးႏိုင္ခဲ့ရင္ အေမေရာ ေဖေရာ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေလမုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုက ဆားကြင္းထဲမွာ။ အလုပ္သမားေတြပါ အားလံုးေပါင္းရင္ လူႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ ပထမေတာ့ အိမ္မၿပိဳေလာက္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဆားကြင္းထဲက အိမ္ေပၚမွာ စုၿပီးတက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ၿပိဳသြားတယ္။ အိမ္ၿပိဳၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚမွာေနတဲ့ လူေတြအားလံုးက ေရထဲကိုေမွ်ာေတာ့တာပဲ။ ကံဆိုးခ်င္တာက အိမ္ၿပိဳတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေလကတိုက္ မိုးကရြာဆိုေတာ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေလအရွိန္ လိႈင္းအရွိန္ေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရကူးလို႕လဲမရေတာ့ဘူး ေမွ်ာခ်င္ရာေမွ်ာေတာ့ ကံၾကမၼာအတိုင္းပဲဆိုၿပီး သတိထားၿပီး ကူးေနရတယ္။

ေရကူးၿပီးတစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာ လွ်ပ္စီးလက္တယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး လွ်ပ္လက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လွမ္းဖမ္းဆြဲထားလိုက္တယ္။ အားကကုန္ေနေတာ့ သစ္ကိုင္းကိုခိုၿပီး ရုတ္တရက္သစ္ပင္ေပၚ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး။

ခဏေလာက္အားယူၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သစ္ကိုင္းေပၚကို ခိုတက္တယ္။ အဲလိုတက္ေနတုန္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ ဆြဲၿပီး လာခုိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သစ္ကိုင္းကို မွီၿပီး ေရထဲကို မေျမွာေအာင္ေနသလို သူက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို မွီၿပီး ေရထဲကုိ မေမွ်ာေအာင္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ဆြဲထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သစ္ပင္ကို တက္လို႕ မရႏိုင္ဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး သူ႔ရဲေခါင္းကို ေျခေထာက္နဲ႕ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္တယ္။ အဲလိုလဲ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္ေရာ အသံထြက္ၿပီး အဲဒီလူ ေရထဲကို ေမွ်ာသြားတယ္။ သူ႕အသံထြက္လာမွ သိလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကန္ခ်လိုက္တဲ့ လူက ကၽြန္ေတာ့္ညီျဖစ္ေနတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ မဲမဲဆိုေတာ့ ဘာမွ မျမင္လိုက္ရဘူး။

အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဇေ၀ ဇ၀ါ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သစ္ပင္ကို မတက္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီေနာက္ လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ သစ္ပင္ေပၚတက္ေနတာပဲ ေကာင္းမလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္ေမွာင္မဲ လႈိင္းေလေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေနာက္ကို လိုက္ေနလို႕လဲ ေတြ႕ႏုိင္ေတာ့မွာမွ မဟုတ္ပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ သစ္ကိုင္းေလးကို ခိုၿပီး သစ္ပင္ေပၚ တက္ေနလိုက္ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အသံကို နားၾကားမွားတာ ျဖစ္မွာပါ လို႕ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖလိုက္ရေတာ့တယ္။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာျပျဖစ္သည္။

အဲလူဗ်ာ သူအေနာက္မွာ လူေတြတန္းစီးေနတာကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ ဟာကို အားရပါးရ ေျပာေနလိုက္တာ။ သူမို႕လို႕သာ ျဖဳတ္ခ်ရက္တယ္။ အဲဒီလူေတြလဲ အသက္နဲ႕ပါလားဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား။

ဟိုလူကေရာ သူ႕အေမကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တြဲေခၚသင့္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႕ေနရာမွုာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်င္ေသ အေမနဲ႕ အေဖကို ပလပ္စတတ္ပံုးေပၚတင္ေပးလိုက္မယ္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို အားကိုးတႀကီးလာခိုေနတဲ့လူဗ်ာ။ ကိုယ္လဲ ေရထဲႏွစ္သြားမွာမဟုတ္ပဲနဲ႕ ခုိခ်င္ခိုပါေစ ကၽြန္ေတာ္တာဆိုရင္ေတာင့္ခံထားမယ္။

ဒီလူေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမရွိတဲ့လူေတြပဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက

အဲလိုေတာ့ ေျပာလို႕မရဘူးဗ်။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္ သူတို႕ပါေသမွာေလ။ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါၿပီး ရမ္းျပသည္။ ဒါက မျဖစ္သင့္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူတို႕ေနရမွာသာဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလိုမ်ိဳး ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ခ်လိုက္တာမ်ိဳး၊ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ျဖည္ခ်လိုက္သမ်ိဳး ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡေရာက္လာသူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္လည္းေသမွ ေသေရာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလိုက္မည္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာသည္။ ခင္ဗ်ားက တကယ္မွ မၾကံဳေသးတာကိုးဗ်တဲ့။ တကယ္ႀကံဳရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးထားသလိုမ်ိဳး ကိုယ္လည္းေသခ်င္ေသဆိုၿပီး သူတို႕ကို ကူညီႏိုင္ပါ့မလား။

ကူညီႏုိင္တာ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုဆိုၿပီး သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၾကားဖူးေသာ ပံုျပင္ရွိသည္။ ကမၻာတစ္ခုမွ ကမၻာတစ္ခုသို႕ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ပါက ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးတြင္ မီးေလာင္သည္၊ ထို႕ေနာက္ မိုးရြာၿပီး ေရေတြႀကီးကာ ကမၻာႀကီးကို ေဆးေက်ာပစ္သည္ဟုဆိုသည္။

ထိုသို႕ကမၻာႀကီး ေျပာင္းရန္အတြက္ မီးေလာင္သည့္အခါတြင္ ကမၻာေျမသည္ ေျခေထာက္မ်ား မခ်ႏိုင္ေအာင္ပင္ ပူသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါတြင္ မိမိရင္ခြင္အတြင္းတြင္ ခ်ီထားေသာ သားကို ေျမသို႕ ခ်ကာနင္းၾကရသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုမွ ကမၻာမီးေလာင္ သားေတာင္ခ်နင္း ဆိုသည့္ စကားပံု ျဖစ္လာသည္။

* * * * *

ကမၻာမီးေလာင္သည့္အခါ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ရပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲက သားကိုေတာင္ ေျမေပၚမွာ ခ်နင္းရသည္ဆိုသည္ဟု ဆိုသည္။

ညအိပ္ေတာ့ ေန႕ခင္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုန္ခဲ့သည့္ ကိစၥကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္း တကယ္လို႕မ်ားသာ ငါသာ အဲလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးႀကံဳလာခဲ့ရင္ ကိုယ့္အသက္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ဘ၀တူေတြကို ကယ္တင္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕အသက္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ကိုယ့္အသက္ကိုပဲ ရွင္ေအာင္ႀကိဳးစားမွာလား။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြာခဲ့သည္။