လိႈင္းခုန္ပြဲ

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရလို႕ လူးလွဲထၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုမွာ မီးေတြ ေသလုျဖစ္ေနၿပီ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီ ထိုးဖုိ႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ လိုေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရြာသားမ်ား အိပ္ေမာက်ေနၾက ေနၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္မဲသည္။ ပင္လယ္မွ ေရလိႈင္းသံကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကားရသည္မွအပ အရာရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ဒီတိုင္း ေပအိပ္ေနလို႕ မျဖစ္ေသးေပ။ ျဖဳတ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည့္ ပိုးေလာင္းဆိုသည့္ အေကာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ျခင္မ်ား ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ဆက္အိပ္ေနလည္း အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ မီးဖို ရွိရာဆီသို႕ ထလာၿပီး မီးထည့္သည္။ ညေနက လူေသအေလာင္း တစ္ခုကို မီးရႈိ႕ထားေသာ မီးဖိုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ ေလးေတြ ထြက္ေနေသးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုမီးဖိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ရေသာ အိပ္ရာသည္ ကိုက္ငါးဆယ္ခန္႕သာ ေ၀းမည္။

အိပ္မရသည့္ အတူတူ မီးဖိုေဘး ငုတ္တုတ္ ထိုင္ကာ၊ နာရီကို တစ္လွည့္ မီးဖိုကို တလွည့္၊ ေကာင္းကင္ကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း မိုးလင္းမည့္ အခ်ိန္ကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။ သံုးနာရီ မထိုးေသးဘူးဆိုေတာ့ မိုးလင္းဖို႕ ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီခန္႕ ေစာင့္ရဦးမည္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ သည္ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ပင္လယ္၀တြင္ ရွိသည့္ ျပင္ကႏု၀ ဆိုသည့္ ေက်းရြာေလးတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ လာေရာက္စဥ္က ညအိပ္ဖို႕ရာ စိတ္ကူးမရွိပဲ ေန႕ျခင္းျပန္ရန္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုရြာေလးႏွင့္ လပြတၱာသည္ ေတာ္ေတာ္ျမန္သည့္ ပဲ့ေထာင္ႏွင့္ သြားလွ်င္ပင္ ေလးနာရီခန္႕ အနည္းဆံုး ေမာင္းရသည္။ ေရဆန္ ျဖစ္ပါက ေျခာက္နာခန္႕ ၾကာသည္။

ယခုေတာ့ လပြတၱာက စထြက္တာ ေနာက္က်သည့္အျပင္ လမ္းတြင္ စက္ေလွပါပ်က္သည္။ စက္ေလွျပင္ၿပီးေတာ့ ဒီေရက်သြား သျဖင့္ ရြာသို႕ အသြားလမ္းရွိ ေခ်ာင္းသြယ္ေလး အတြင္းသို႕ ေလွ၀င္၍ မရေတာ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ စက္ေလွပ်က္သည့္ မိေက်ာင္းအိုင္ ဆိုသည့္ရြာမွ ျပင္ကုႏု၀ဆိုသည့္ ရြာေရာက္ေအာင္ ေန႕လည္ ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ ကုန္းေက်ာင္းေလွ်ာက္ လိုက္ရသည္။ ေန႕လည္ တစ္နာရီခြဲ က ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ ျပင္ကႏု၀ ရြာေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီ ခြဲခန္႕ ရွိေနၿပီ။

* * * *

ရြာထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ အိမ္နဲ႕တူတာ တစ္လံုးမွ်မရွိ။ အုန္းပင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားလည္း က်ိဳးပဲ့ေနၾကသည္။ ရြာလည္ေခါင္ ေလာက္မွာေတာ့ သကၤန္းမ်ား ခ်ံဳေပၚတြင္ လွမ္းထားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ရြာထဲကို တျဖည္းျဖည္း ၀င္ရင္း သကၤန္းမ်ား လွမ္းထားသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ခ်ံဳေပၚတြင္ သကၤန္းမ်ား လွမ္းထားသည္ မဟုတ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္မွ ေရေမွ်ာၿပီး တင္က်န္ေနရစ္သည့္ သကၤန္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။

ရြာလည္ေခါင္တြင္ေတာ့ မ႑ပ္ေလး ထိုးထားသည္။ မ႑ပ္ေလးကို အုန္းလက္မ်ား ခင္းၿပီး မိုးကာစမ်ားကို အုန္းပင္မ်ားတြင္ ခ်ီထားၿပီး အမိုးလုပ္ထားသည္။ မ႑ပ္ထိပ္ ဖ်ာခင္းထားသည့္ ေနရာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီး ငါးပါးထိုင္ေနသည္။ ထို႕ေန႕က ေလမုန္တိုင္း တိုက္တာ တစ္လျပည့္သည့္ ေန႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လျပည့္တရားနာရန္ ျပင္ဆင္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ လပြတၱာက ဆင္းလာမည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အုပ္စုကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

* * * * *

`` ဒကာေလးတို႕ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကပါ ျပန္ဖို႕ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ´´ တရားပြဲ ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာေတာ္က မိန္႕ၾကားသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ တရားပြဲၿပီးေတာ့ ေနက၀င္လုၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွ ျပန္လွ်င္ လမ္းတြင္ မိုးခ်ဳပ္သြားလိမ့္မည္။ ေရြးျမစ္ကလည္း ညပိုင္းတြင္ လိႈင္းထသည္။ ေလွကလည္း ေကာင္းေကာင္း ေကာင္းသည္ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားလံုး ညအိပ္ၾကရန္သာ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။

ညေနစာကို ၿမိဳ႕က ခ်က္လာသည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မဆာေသး၍ မစားခ်င္ေသးဟု ျငင္းေသာ္လည္း ေန၀င္လွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ မဆာပဲ စားလိုက္ရသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေနက၀င္လုၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းေျခဘက္ကို ေလွ်ာက္ဖို႕ ေျပာေတာ့ ေန၀င္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားက မသြားဖို႕ တားၾကၿပီး မနက္မွ ေအးေအး ေဆးေဆး ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါဟု ေျပာသည္။

စားေသာက္ၿပီး ၾကေတာ့ လူေတြအားလံုး သူ႕အစု ကိုယ့္အစုႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မီးေတြ ဖိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ရမည့္ေနရာကေတာ့ ေစာေစာက တရားနာသည့္ အုန္းလက္ခင္း မ႑ပ္ ျဖစ္သည္။ အေပၚက အမိုးကလည္း မေကာင္း ေအာက္က အခင္းကလည္း မေကာင္းႏွင့္ မိုးရြာလွ်င္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ ေပေတာ့မည္။

* * * *

ေန၀င္သြားေတာ့ မီးဖိုႀကီး ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ ရြာသားမ်ားက ေလမုန္တိုင္း တိုက္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို တစ္ေယာက္ တလွည့္စီ ေျပာျပၾကသည္။ သူတို႕ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္ ခါးသီးသည္ တစ္ခါတစ္ေလ နားေထာင္ရင္းပင္ ေၾကာထဲသို႕ စိမ့္၀င္သြားၿပီ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထလာသည္။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ဆိုသလို သူတို႕ေျပာျပသည့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားထဲတြင္ ရယ္စရာမ်ားလည္း ပါပါလာတတ္သည္။

ထိုသို႕ ၀ိုင္းထိုင္ ေျပာၾကရင္း အိပ္ခ်င္သူမ်ားက ၀င္၀င္အိပ္သြားၾကရာ ညတစ္နာရီ ထိုးေတာ့ မီးဖိုေဘးတြင္ ရန္ကုန္မွ ၾကြလာသည့္ ဦးပဥၥင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သာက်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးပဥၥင္းလည္း က်ိန္းေတာ့မည္ ဆိုကာ အိပ္ရာ တြင္းသို႕ ၀င္သြားသည္။ မီးဖိုေဘးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုန္ႀကီး ထိုင္ေနရမည့္ အတူတူ အိပ္ေပ်ာ္လို အိပ္ေပ်ာ္ျငား ကၽြန္ေတာ္လည္း အုန္းလက္ခင္း အိပ္ရာေလး အတြင္း သို႕၀င္လာခဲ့သည္။

အိပ္ရာ အတြင္းသို႕ ေရာက္ေသာ္လည္း ပိုးေလာင္းမ်ား ျခင္းမ်ား ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အိပ္၍ကားမရ။ ေဒသခံ ရြာသားမ်ားကေတာ့ ထိုသို႕ အေကာင္ ပေလာင္မ်ား ကိုက္ခဲေနသည့္ ၾကားပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ အတြက္ မီးဖို ေဘးတြင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း မိုးလင္းခ်ိန္ကိုသာ ထိုင္ေစာင့္ ေနမိေတာ့သည္။

* * * *

မနက္ငါးနာရီ ထိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေဘးနားကို ဦးပဥၥင္း က်ိန္းေနရာက ထၿပီး လာထိုင္သည္။ ထို ဦးပဥၥင္းသည္ ေက်းရြာမွ ေမြးဖြားၿပီး ယခုအခါတြင္ ေတာင္ဒဂံု တြင္စာခ်ေနသည္ ဟုသိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးပဥၥင္း စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ အလင္းေရာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ထြက္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ကမ္းေျခဘက္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။

ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုလံုးတြင္ ကတီပါ အနီစတစ္စ ခင္းထားသလို နီရဲေနသည္။ မ်က္စိႏွင့္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေသာင္ျပင္ႀကီး နီရဲေနရျခင္းမွာ အနီေရာင္အေကာင္ ေလးေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီ။ ထိုအေကာင္းေလးမ်ားသည္ ဟိုမွ သည္သြားလာေနၾကသည္။ အနီကပ္သြားၾကည့္ေတာ့ ထိုအေကာင္ေလးမ်ားသည္ ဂဏန္းအနီေကာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ၿပီး လူလာသည့္အခါတြင္ ၾကြင္းထဲသို႕ အသီးသီး ေျပး၀င္သြားၾကသည္။


ပင္လယ္ဘက္ဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းထိပ္နားရွိ တိပ္တိုက္မ်ားတြင္ ထြက္လုဆဲ ေန၏ အလင္းတန္းမ်ား ဖ်ာၾကေနသည္။ ပင္လယ္ဆီမွ လာေသာ လိႈင္းလံုးမ်ားကလည္း ကမ္းေျခကို တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ရိုက္ခတ္လွ်က္ရွသည္။ ယခုကမ္းေျခသည္ အလွ်ားအားျဖင့္ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေျခထက္ရွည္လွ်ားၿပီး ရႊ႕ံအနည္းငယ္ ရွိသည္။ သိုေပမယ့္ စက္စဲ ကမ္းေျခထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းမည္ဟု ထင္မိသည္။ အကယ္၍မ်ားသာ ကမ္းေျခတြင္ ရႊံ႕မပါေသာ သဲျဖဴေသာင္ခံုႀကီး ျဖစ္ပါက အပန္းေျဖကမ္းေျခ တစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရာရွိသည္။

ပင္လယ္တြင္းရွိ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာမွာ့ေတာ့ အျဖဴေရာင္ လိႈင္းတန္းရွည္တစ္ခု ထေနသလို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအျဖဴတန္းကို ဘာလဲဟု ဦးပဥၥင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ “ အဲဒါ ပင္လယ္၀မွ ခံေနတဲ့ ေသာင္ခံုတစ္ခုပဲ။ အဲဒီေသာင္ခုံကို ေရတိုးအားက ရိက္မိၿပီး လိႈင္းတန္းႀကီးထြက္လာတာ ” ဟု ဦးပဥၥင္း ကမိန္႕သည္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဘန္ဒါအာေခ်း ငလွ်င္ေၾကာင့္ စူနာမီလိႈင္းလာစဥ္ ထိုရြာမွေန၍ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အုန္းပင္ တစ္ရပ္ခန္႕ မဲမဲ ႀကီး တစ္ခု ကမ္းေျခဆီသို႕ လာေနသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုေသာင္ခံုကို ရိုက္ၿပီးေနာက္ ေရလိႈင္းအရွိန္ေလွ်ာ့က်ကာ ရြာထဲသို႕ ေရအနည္းငယ္သာ ၀င္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ စူနာမီလာစဥ္က ထိုေသာင္ခံုေၾကာင့္ ရြာတြင္းမွာ အပ်က္အစီး မျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးပဥၥင္း ရွင္းျပသည္။

ယခုမုန္တိုင္းက်မွ ေက်းရြာအတြင္းသို႕ ေရဆယ့္ငါးေပ ခန္႕ တက္ၿပီး ဆယ့္ငါးေပေပၚတြင္ ဆယ္ေပခန္႕ လိႈင္းမ်ား ထပ္ဆင့္လိုက္သည့္ အခါတြင္း ရြာတြင္းရွိ အိမ္မ်ားကို တံမွ်က္စီး သိမ္းခ်သလို ေျပာင္းသလင္း ခါသြားခဲ့ရသည္။

* * * *

“၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕တိုင္း ဒီရြာမွာ လိႈင္းခုန္ပြဲလုပ္တယ္ ”
အသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္။ သူေျပာေသာ လိႈင္းခုန္ပြဲ ဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆက္ေမးေတာ့မွ သူက ရွင္းျပသည္။

“ ဒီေရရဲ႕ သေလာသဘာ၀အရ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႕ဟာ ပံုမွန္ရက္ေတြထက္ ပိုၿပီး ေရထတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕ ေရထခ်ိန္မွာ ပုတ္တဲ့လႈိင္းက အခု လက္ရွိျမင္ေနရတဲ့ ပံုမွန္လိႈင္းေတြထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုႀကီးတယ္။ အဲဒီလိႈင္းကို အေပ်ာ္စီးၾကတဲ့ ပြဲကို လိႈင္းခုန္ပြဲလို႕ ေခၚတာ” ဟုေဒသခံ ရြာသားက ရွင္းျပသည္။

* * * *

လိႈင္းခုန္ပြဲ


ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လိႈင္းခုန္ပြဲကို ျပင္ကႏု၀ ေက်းရြာေလးတြင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ျပင္ကႏု၀ႏွင့္ စက္ေလွတစ္နာရီ ခန္႕စီးရေသာ ျပင္စလႈ ၿမိဳ႕နယ္ခြဲမွ အစိုးရ အရာရွိမ်ား အပါ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ ေက်းရြာမ်ားက လာေရာက္ၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႕ ညေန ကတည္းက ေရာက္ရွိေနတတ္သည္။

ယင္းလႈိင္းခုန္ပြဲကို ပင္လယ္ေရ စတက္ခ်ိန္ျဖစ္သည့္ နံနက္ ေျခာက္နာရီခန္႕မွ စၿပီး ေရျပန္က်ခ်ိန္ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေလာက္အထိ ေသာင္ျပင္တြင္ က်င္းပသည္။ ထိုေန႕တြင္ ေသာင္ေျခတစ္၀ုိက္တြင္ ကြမ္းယာဆိုင္မ်ား မုန္႕ေရာင္းဆိုင္မ်ား အရက္ေရာင္းဆိုင္မ်ားႏွင့္ အစရွိသျဖင့္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေစ်းဆိုင္ခန္းေလးမ်ားလည္း လာေရာက္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။

ထိုေန႕တြင္ ရြာအတြင္းရွိ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူတို႕ကလည္း ထမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ားကို ပံုမွန္ေန႕ထက္ ပိုမိုခ်က္ထား ၾကၿပီး အိမ္သို႕ေရာက္လာသူ မည္သူ႕ကို မဆို ေကၽြးေမြးၾကသည္။ လႈိင္းႀကီးမ်ားကို ေဘာကၽြတ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္စီးသလို ေဘာကၽြတ္ကြင္းမပါပဲ ေပ်ာ္စီးၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုေန႕တြင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လူပ်ိဳ အပ်ိဳ ေပါင္းစံု လာေရာက္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ကာလသား ကာလသမီးပ်ိဳ မ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရြယ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

* * * * *

“ အဲဒီေန႕မွာ ေသာက္စားတတ္တဲ့ လူငယ္ကာလသားေတြကေတာ့ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါး ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပြဲမွာ ေတြ႕ၿပီး ႀကိဳက္သြားၾကရာက အၾကင္လင္မယား ျဖစ္သြားတဲ့ အတြဲေတြလဲ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်တာလဲ ဒီလႈိင္းခုန္ပြဲမွာ စေတြ႕တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ....... ”

ဆိုၿပီး သူစကား ေျပာရပ္သြားသည္။

ၿပီးေတာ့သူ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဆီကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕လႈိင္းခုန္ပြဲက စခဲ့သည့္ ရင္ခုန္စရာ သ႔ူငယ္ဘ၀ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပသည္။
“ အခုေတာ့ လည္းဗ်ာ ...... ” ဟု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်ကာ သူ႕ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။

( သူေျပာျပခ်က္အရ သူႏွင့္ သူဇနီးတို႕ လႈိင္းခုန္ပြဲတြင္ စတင္ေတြ႕ဆံုးခဲ့ၿပီး မိဘေတြ သေဘာမတူသည့္ သမီးရည္းစား ဘ၀ကိုခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းကာ သားသမီး ႏွစ္ဦး ထြန္းကားခဲ့သည္။ ေလမုန္းတိုင္း တိုက္ေတာ့ ဇနီးသည္ေရာ ကေလးႏွစ္ဦးပါ ဆံုးပါးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ )


ထိုလိႈင္းခုန္ပြဲကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စတင္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရိုးရာ မပ်က္က်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဒီႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕မွာ က်င္းပႏိုင္ဦးေလာ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ .........

သူခ်က္ျခင္း မေျဖပဲ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ဆီသို႕ ေငးၾကည့္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ ေလပူတစ္ခ်က္ကို ၀ူး ...... ကနဲ မုတ္ထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

· * * * * *

ေလွထြက္ေတာ့မည္ဟု ေနာက္မွ ရြာသားတစ္ဦးက လာေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသာင္စပ္တြင္လမ္း ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရြာဘက္ဆီသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုရြာေလးသည္ ေရလုပ္ငန္းျဖင့္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ ရြာေလးျဖစ္ၿပီး ေလမတိုက္ခင္က ေက်းရြာအထိ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဖုန္းလိုင္းဆြဲထား သူမ်ားပင္ရွိသည္။

ရြာေလးတြင္ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိၿပီး ယခုေတာ့ ရြာအတြင္းတြင္ က်ိဳးေၾကလုနီးပါ အုန္းပင္မ်ားမွအပ အေဆာက္ဦးႏွင့္ တူသည့္အရာ ဘာတစ္ခုမွ်က်န္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။

· * * * *

စက္ေလွထြက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ရြာတန္းေလးသည္ အေ၀းမွာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေတာ့ ရြာတန္းရွိခဲ့ဘူးသည့္ ေနရာေလးသည္ အုန္းေတာတန္းေလး အျဖစ္ျမင္ရသည္။ ထိုျမင္ေနရေသာ အုန္းေတာတန္းေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းေ၀း၍ ေ၀း၍ က်န္ရစ္ခဲ့ကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဒနိေတာတစ္ခု ထိုအုန္းေတာတန္းေလးကို ကြယ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ထိုအုန္းေတာ္တန္းေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ့္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုအုန္းေတာတန္းေလးက ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမရွိပဲ ထုိအုန္းေတာတန္းေလး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။

တစ္ခ်ိန္ၾကလွ်င္ ထိုအုန္းေတာတန္းေလးတြင္ လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္ အရင္တုန္းကလို ရြာေလးတစ္ရြာ ျပန္ျဖစ္လာမည္။ ရြာေလး ျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ လူမ်ားျပန္လည္စည္ကားလာၿပီ ဆိုပါက ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕တြင္ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေနၾက လႈိင္းခုန္ပြဲေလးကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။ ထိုအခါ လိႈင္းခုန္ ေနသူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါ၀င္ေကာင္း ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မည္။