ေခတ္သစ္ေတာေၾကာင္

ေခတ္သစ္ေတာေၾကာင္ . . . . .

ေလမုန္တိုင္းသည္ မွ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုးကို စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ေန႕ျခင္းညျခင္းမွာပင္ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။ ထို႕အတူ ကုန္ေစ်းႏႈန္းသည္လည္း မ်က္လွည့္ျပသလို ေန႕ျခင္းညျခင္းမွာပင္ ေခါင္ခိုက္ေအာင္ တက္သြားသည္။

ယခင္က တစ္ေခ်ာင္းကို ႏွစ္ဆယ္ခန္႕သာတန္ဖုိးရွိသည့္ အိပ္သြပ္မိုးရိုက္သည့္သံမ်ားသည္ တစ္ေခ်ာင္းသံုးရာ ျဖစ္သြားသည္။ ဘဲဥတစ္လံုးကို သံုးေလးရာျဖစ္သြားသည္။ ဆန္ ႏွင့္မီးေသြးေစ်းက ႏွစ္ဆခုန္တက္သြားသည္။ သည့္အျပင္အျခားေသာ စားေသာက္ကုန္မ်ားႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ ျမွင့္တက္ကုန္ၾကသည္။

ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ ေမးေတာ့ ………

ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္တဲ့


ေလမုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးေနာက္ ဆန္ဆိုင္အမ်ားစုသည္ ဆန္ေစ်းမ်ားကို အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆတင္ၿပီးေရာင္းၾကသည္။ ထိုသို႕ ႏွစ္ဆတင္ေရာင္းသည့္ ဆန္ဆိုင္ေလးမ်ားတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ ဆန္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္လည္း ပါ၀င္ေလသည္။
ပံုမွန္ တစ္ျပည္ေလးရာ ရွိေသာ ဆန္ကို ထိုဆန္ဆိုင္ေလးတြင္ တစ္ျပည္ကို ရွစ္ရာႏွင့္ေရာင္းေလသည္။ ထိုသို႕တစ္ျပည္ရွစ္ရာႏွင့္ ႏွစ္ဆတင္ေရာင္းသည့္တိုင္ ၀ယ္ယူလိုသူမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးကာမ်ားျပားေနသျဖင့္ ဆိုင္ သံပန္း ဘာဂ်ာတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ ဆိုင္က ဘာဂ်ာတံခါးကို ပိတ္ထားေပမယ့္ ၀ယ္မည့္သူမ်ားက မျပန္ၾကေသးပဲ ဆန္ျပန္ေရာင္းမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုင္ထဲက လူတစ္ေယာက္က လက္ထဲတြင္ဆိုင္းပုတ္တစ္ခုကို ကိုင္ၿပီးအျပင္ထြက္လာသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ထိုဆိုင္းဘုတ္ကို ဆိုင္အေရွ႕တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ဘာဂ်ာတံခါကို ျပန္ပိတ္သြားသည္။

လူအမ်ားက ထိုဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဆန္တစ္ျပည္ ၁၆၀၀ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ မ၀ယ္ခ်င္ေနဟူ၍ ေရးထားသည္။ ထိုအခါလူမ်ားက မ၀ယ္ဘူးေဟ့ လုတယ္ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကကာ ဆိုင္ဘာဂ်ာတံခါးကို ရိုက္ခ်ိဳးၿပီး ဆန္မ်ားကို ၀င္လု လိုက္ၾကသည္။

* * * * *

လပြတၱာၿမိဳ႕တြင္ ဘာကိုစားစား ဘာကိုေသာက္ေသာက္ ဘာကို၀ယ္၀ယ္ ပံုမွန္ထင္ထားတာထက္ ေစ်းႀကီးေနတတ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႕ ႀကီးတာလဲဟု ေမးလွ်င္ သူတို႕က ျပန္ေျဖလိမ့္မည္ နာဂစ္ေစ်းတဲ့ …

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႕ လပြတၱာၿမိဳ႕ရွိ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုအတြင္း ထမင္းစားေနၾကစဥ္ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားစားေသာက္ေနသည့္ ၀ိုင္းသို႕ စစ္သားမ်ား ေရာက္ရွိလာသည္။ ၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ဦးႏွင့္ စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး စကားအေျခအတင္ ေျပာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထိုင္ေနသည့္ စားပြဲႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ထုိင္ေနသည့္ ၀ိုင္းက အနည္းငယ္ေ၀းေသာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မသိရေပ။ သို႕ေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသူကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ကို စကားအေျခအတင္ ေျပာေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ထင္လိုက္သည္က လပြတၱာသို႕ ၀င္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားကို စစ္တပ္က လာေရာက္စစ္ေဆးေနသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရေအာင္ စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားမ်ား အေျခအခ် ေျပာေနေသာ ေနရာသို႕ သြားၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ေမးၾကည့္ေသာအခါ။

စစ္ဗိုလ္ကရွင္းျပသည္ ယခုႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ အစိုးရက ဖိတ္ထားေသာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ယခုဆိုင္တြင္ စားေသာက္ရာတြင္ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ေသာင္းေပး ထားႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ဆံုး ဘီလ္ရွင္းသည့္ အခါတြင္ ဆိုင္က ေနာက္ထပ္ ေလးေသာင္း ထပ္ေတာင္းေၾကာင္း။ သူတို႕ စားေသာက္ထားေသာ တန္ဖိုးပမာဏသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေငြေျခာက္ေသာင္း က်ႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ကိုလာေခၚၿပီး ကြန္ပလိမ္းတက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း စစ္ဗိုလ္က ေျပာျပသည္။
* * * * *
လပြတၱာၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလမုန္တိုင္းၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဒုကၡသည္ သိန္းခ်ီရွိၿပီး ေသာက္ဖို႕ ေရပင္အခက္အခဲ ရွိေနဆဲကာလ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႕ လူအမ်ားအတြက္ ေသာက္စရာ ေရပင္မရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စည္ဘီယာ ရသည္။

စည္ဘီယာ ရသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားေသာက္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘရူ၀ါရီ ကုပၸဏီက တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ဘီယာဆိုင္မ်ားကို ေရာင္းေစ်း သတ္မွတ္ ေပးထားေပမယ့္ လပြတၱာကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္အေနျဖင့္ ေစ်းႀကီးေနမည္မွာ စိတ္ကအလုိလို ႀကိဳသိေနသည္။ ထင္ထားသည့္အတိုင္း စည္ဘီယာ တစ္ခြက္ကို ေျခာက္ရာေပးရသည္။

သြားေရးလာေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ ရန္ကုန္ထက္တစ္ရာ ပိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံ၍ ရသည္ သို႕ေပမယ့္ ထည့္ထားသည့္ ဘီယာကိုေတာ့ လက္ခံ၍ကား မရႏိုင္။ ဘီယာတစ္ခြက္ဟု မွာလိုက္လွ်င္ ထည့္ေပးသည့္ ဘီယာပမာဏသည္ အျမဳတ္အပါေတာင္ လက္ကိုင္ကြင္းနားမေရာက္။ ကၽြန္ေတာ္က စားပြဲထိုးကို ခြက္မျပည့္ဘူးဟု ဆိုကာ ျပန္ထည့္ခိုင္းသည္။ ထိုအခါ စပြဲထိုးက ဘီယာခြက္ေလးကိုယူ အျမဳတ္ေလး နည္းနည္းခ် ၿပီးျပန္ယူလာသည္။

ေစ်းကလည္း သူမ်ားထက္ပိုယူထားေသးသည္ ေစ်းပိုယူထားလွ်င္ေတာ့ ဘီယာကို ျပည့္ေအာင္ထည့္သင့္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ထည့္ခိုင္းသည္။ ထိုအခါစားပြဲထိုးက မရေတာ့ဘူးဆရာ ဒါကနာဂစ္ဘီယာတဲ့ …….။ ခက္သည္က လပြတၱာၿမိဳ႕မွာ ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ပဲရွိသည္။ တစ္ျခားေရြးခ်ယ္စရာ ဆိုင္မရွိ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ထည့္ခ်င္သေလာက္ ထည့္၍ ရသည့္ဆုိသည့္ အခ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ေရာင္းသည္။ ဘီယာတင္လားဆိုေတာ့ ဟင္းပြဲမ်ားလည္း ထိုကဲ့သို႕ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ စားေသာက္ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားသည္ ဧရာ၀တီတိုင္းက ရန္ကုန္ေလာက္ ေစ်းမႀကီးပါ။ ေလမုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး သူတို႕ၿမိဳ႕ကို ရန္ကုန္မွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြ ဆင္းလာသည့္အခါ ေရာင္းအားက ယခင္ထက္ ဆယ္ဆေဆာက္ေလာက္ျမွင့္တက္လာသည္။ ျမွင့္တက္လာသည့္ ၀ယ္လိုအားကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ တင္လိုက္သည့္ေစ်းက ရန္ကုန္ထက္ ပိုႀကီးသည္။

ေစ်းပိုႀကီးလို႕ ထည့္ေပးသည့္ ပမာဏမွာလည္း ပံုမွန္မရ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးနည္းၿပီး တစ္ခါတစ္ရံဟင္းပြဲမ်ားတြင္ ယင္ေကာင္မ်ား ပါလာတတ္ေသးသည္။ ယင္ေကာင္ပါသည္ဟုဆိုကာ သြားျပေတာ့ အားလံုးက မထူးဆန္းသလို ၾကည့္ေနၾကေသးသည္။

ေစ်းကလည္းႀကီး ထည့္ေပးတာကလည္း နညး္သည့္ ထိုဘီယာဆိုင္ကို ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘီယာေသာက္ခ်င္သည့္တိုင္ သြားမေသာက္ေတာ့သလို ထိုဆိုင္တြင္ ထမင္းေတာင္ မစားေတာ့ပဲ သပိတ္ေမွာက္ထားလုိက္သည္။
* * * * *
ကၽြန္ေတာ္လပြတၱာရွိ ပဲ့ေထာင္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ပဲ့ေထာင္ငွားဖို႔ ဆင္းလာသည္။ ထိုေန႕က ရာသီဥတု သာယာသည့္ေန႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလွဴ႕ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာဘက္သို႕ ေလွမ်ားျဖင့္ ဆင္းလွဴၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေလွဆိပ္ကို ဆင္းလာတာ ေနာက္က်သည္ကတစ္ေၾကာင္း အလွဴ႕အရွင္မ်ား အလာမ်ားသည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေလွဆိပ္တြင္ ပဲ့ေထာင္တစ္စီးသာ ရွိသည္။

ေလွဆိပ္မွာ ပဲ့ေထာင္တစ္စီးတည္းက်န္ေတာ့တာ ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းကိုင္ေတာ့မွာပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိသည္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီတစ္စီးတည္းသာ ရွိသည့္အတြက္ ေစ်းကိုင္လွ်င္လည္း မတတ္ႏိုင္ ပိုေပးတန္ ေပးရေတာ့မည္ဟု ေတြးၿပီး ထိုပဲ့ေထာင္ကို သြားငွားလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သြားမည့္ ခရီးကို ေျပာေတာ့ ပဲ့ေထာင္သမားက ငါးေသာင္း ေတာင္းသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုခရီးသည္ ပဲ့ေထာင္ျဖင့္ မိနစ္ရွစ္ဆယ္ခန္႕သာ ေမာင္းရမည့္ ခရီးျဖစ္သည္။ ထိုခရီးကို ငါးေသာင္း ေတာင္းသည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လြန္သည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ ခါတိုင္း ထိုခရီးသြားပါက သံုးေသာင္းသာ ေပးရသည္။

ထိုသံုးေသာင္းဆိုေသာ ေစ်းမွာလည္း ေလမုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးမွ တက္ထားေသာ ေစ်းျဖစ္သည္။ ေလမုန္တိုင္း မတိုက္ခင္က ဆိုပါက ထိုခရီးကို ႏွစ္ေသာင္းေပးမည့္သူပင္ ရွိလိမ့္မည္မထင္။ သို႕ေပမယ့္ ထိုသူက အားမနာရွာမက်ိဳး ငါးေသာင္းေတာင္းသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဒီခရီးက သြားေနၾကခရီးျဖစ္ေၾကာင္း ခါတိုင္းေစ်း အဲဒီေလာက္ မရွိေၾကာင္း သို႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေလ်ာ့ေပးဖို႕ ေလွသမားကို ေျပာသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေလွသမားက ငါးေသာင္းမွ ငါးေသာင္း ငါးေသာင္း မရလွ်င္ မလိုက္ႏိုင္ဟုဆိုသည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က လပြတၱာမွာ စီးပြားလာလုပ္ေနၾကသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ သူေလွကိုငွားၿပီး စီးပြားေရး ကိစၥသြားမည္မဟုတ္ပဲ သူတို႕ေဒသတြက္ အလွဴလာလုပ္ေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူတို႕ေဒသအတြက္ အလုပ္လုပ္လာလုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ေလွခကို ေလွ်ာ့ယူရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ တန္ရာတန္ေၾကးယူ။ ယခုေတာ့ ထိုလူမ်ားက ထိုသို႕မဟုတ္ ရတုန္းကို အဆမတန္ ရိတ္လိုက္မယ္ ဆိုသည့္ အခ်ိဳးမ်ိဳးခ်ိဳးခ်င္ၾကသည္။

ေလွေစ်းမတည့္သျဖင့္ ကမး္ေပၚတို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္တက္ဖို႕ လုပ္ေနစဥ္မွာ ႏွစ္ရစ္ႏွင့္ စစ္သားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ ထို႕ေႏွာက္ထိုေလွကို ေခ်ာဆြဲပါ ေတာ့သည္။ ေလွကိုေခ်ာဆြဲသည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေလွသမားက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကသည့္။ ယခုအၾကည့္က ငါးေသာင္းမွငါးေသာင္း ဆိုတုန္းက အၾကည့္ႏွင့္ လံုး၀တစ္ျခားစီ။

သူၾကည့္သည့္ အၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလွကို ကၽြန္ေတာ္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕က ေအာ္ဒါငွားထားတာပါဟု ေျပာလွ်င္ ထိုစစ္သားက ေခ်ာဆြဲေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာေပးႏိုင္ပါ။ သာမန္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေပးေကာင္းေျပာေပးလိမ့္မည္။ ေလာဘေဇာတက္ေနၿပီး မတန္တစ္ဆ အျမတ္ႀကီးရလိုသူတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မကူညီႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်၀င္မေျပာေတာ့ပဲ ကမ္းေပၚသို႕သာ တက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
* * * * *
ေတာထဲတြင္ မီးေလာင္ပါက ေတာေနသတၱာ၀ါေလးမ်ား ေျပးၾကလႊားၾကႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေတာေၾကာင္ကေတာ့ သဘာ၀က ေပးထားသည့္ စြမ္းအားအတိုင္း ေျပအားရွိသည့္အတြက္ ေတာမီးသည္ သူ႕အတြက္ အျခားတိရိစၦာေလာက္ေတာ့ ပူစရာမဟုတ္သည့္အျပင္ ေတာမီးေၾကာင့္ ေျပးထြက္လာၾကေတာ့ ေတာေန သတၱ၀ါေလးမ်ားကို ပင္ တစ္ေနရာက ေစာင့္ကာ အသင့္ဖမ္းစားလိုက္ေသးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေတာမီးသည္ ေတာေၾကာင္အတြက္ ဒုကၡမေရာက္သည့္အျပင္ ေတာမီးေၾကာင့္ ေတာေၾကာင္ကို မ်ားစြာ အဆင္ေျပေစသည္။
ေခတ္တစ္ေခတ္ပ်က္သည့္အခါတြင္ သာမန္လူမ်ားအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေစေသာ္လည္း သူခိုး ဓားျပကဲ့သို႕ေသာ လူမ်ားအတြက္ေတာ့ အကြက္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ေခတ္ပ်က္ေသာ အခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္ျပားၿပီး လူအမ်ားဒုကၡေရာက္သည့္ အခါတြင္ သူခိုး ဓားျပမ်ား အတြက္အခြင့္ေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီး အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေတာ့သည္။

ေတာမီးေလာင္လွ်င္ တိရိစၦာန္ေလးမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကသည္ သို႕ေပမယ့္ ေတာေၾကာင္မ်ားကေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၾကသည္။ ထို႕အတူ ေခတ္ပ်က္သည့္အခါ လူအမ်ားဒုကၡေရာက္ၾကသည္ သို႕ေပမယ့္ သူခုိး ဓားျပမ်ားကေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီး အေပ်ာ္ၾကသည္။ အမ်ားဒုကၡေရာက္သည့္ အခါတြင္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္တတ္သည့္ သူခိုးဓားျပ မ်ားကို တင္စားၿပီး ေတာ္ေၾကာင္ဟု ေခၚၾကသည္။ ထိုအခါ ေတာမီးေလာင္ ေတာေၾကာင္ လက္ခါးေမာင္းခတ္ ဆိုသည့္ စကားပံုျဖစ္လာေတာ့သည္။

ျမန္မာ အဘိဓာန္တြင္ေတာ့ ဓားျပဆိုသည္မွာ လက္နက္ျဖင့္ အၾကမ္းဘက္ ျခိမ္းေျခာက္၍ ပစၥည္းလုယူသူဟု အဓိပၸယ္ဖြင့္ထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူခိုးဓားျပ ဟုေျပာသည့္အခါတြင္ ဓားႀကီးကိုင္ ေသနတ္ႀကီးကိုင္ၿပီး ရိုက္ႏွက္လုယူသူမ်ားကို ေျပးျမင္ၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ ေလာကတြင္ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို မတရားသျဖင့္ရယူျခင္းသည္လည္း ဓားျပတုိက္ျခင္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ယခင္ေခတ္ဓားျပမ်ားသည္ ဒုတ္ဓားမ်ားကို အသံုးျပဳၾကေသာ္လည္း ယခုေခတ္ဓားျပမ်ား သံုးသည့္လက္နက္က ဒုတ္ဓားမ်ား မဟုတ္ေတာ့ပဲ အသံုးျပဳသည့္ လက္နက္မ်ားသာ ေျပာင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

Read More...

Summary only...

HMY Update

ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီး

ျပင္ကႏုကုန္း (C-5)
ျပင္ကႏုဝ (C-5)
ကုကၠိဳလ္ (S-39)
ေက်ာင္းစု- ေရႊကၽြန္းသာ (S-25)
ကညင္တပင္ (S-9 C-4)
ရခိုင္ကုန္း (C-6)
သိုင္းေခ်ာင္း (S-23)
မေလးႀကီးကုန္း (S-6)
ကန္႔ဘလာတစ္ပင္ (C-6)
ဆင္ကြင္း (S-6)


ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ

ေဒါင့္ေခ်ာင္း (S-9)
အထက္စု (C-5)
ဒရယ္ျဖဴ (S-5)


ေနာက္ဆံုးေဆာက္လုပ္မည့္ရြာ

ဆိပ္ကေလး (S-29)
ေခ်ာင္းႀကီး (-)


ဆိပ္ကေလးက မနက္ျဖန္ စေဆာက္ပါမယ္။ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ ရြာေတြက ပစၥည္းေတြ ခ်ထားေပးၿပီးသားပါ။ တခ်ိဳ႕က လာမတိုက္ေသးတာ၊ တခ်ိဳ႕က ၿပီးမၿပီး အေၾကာင္းမျပန္ေသးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို လွဴထားပါတယ္ဆိုၿပီး အီးေမးလ္ေတြ ပို႔ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ မရရွိေသးတာေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီေနရာမွာ [Donor List] ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံ ရရွိတဲ႔ အလွဴရွင္ စာရင္းကို ၾကည္႔ၿပီး ကိုယ့္နာမည္ မပါေသးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျမန္ဆံုး ဆက္သြယ္ေစလိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ခံရရွိတဲ႔ အလွဴေငြ စုစုေပါင္းက ၂၉၇၀၅၂၅၀ က်ပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ http://myanmargidai.wordpress.com ကလည္း ေနာက္ထပ္ သိန္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ လွဴဒါန္းမယ္လို႔ သိရပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ကမၻာမီးေလာင္သားေတာင္ခ်နင္း

ေရေတြတက္လာေတာ့ ခါးေတာင္းကို ေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ေနတာ။ ေရကလဲ အိမ္ေခါင္မိုးအထိ တက္တယ္။ လိုင္းပုတ္လို႕ အိမ္လည္းျပိဳေရာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကူးမိကူးရာ ကူးလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြာထဲက အုန္းပင္တစ္ပင္ကို ဖက္မိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အုန္းပင္ကို ဖက္ထားတုန္းမွာ အေနာက္လည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးေထာင္းေျမွာင္စကို မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ဆြဲထားတယ္။ အဲဒီအေနာက္မွာ လူရွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ အတန္းလိုက္ႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာရမွာလဲ ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလူေတြအားလံုး ေရထဲကို ေျမာသြားေရာ . . . .

သူႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကို အားရပါးရ ျပန္ေျပာျပသည္။ သူေျပာသည့္ေလသံက ၀မ္းနည္းမႈစိုးစဥ္းမွ် မရွိ။ သူ႕ပုဆိုးစကို ဆြဲထားသူမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္လိုက္သည္ကိုပင္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုလို ေျပာျပေနသည္။ ငါပုဆိုးကို ျဖည္ခ်လိုက္လို႕ ေရထဲေမွ်ာပါသြားေသာ သူမ်ားသည္ သက္ရွိလူသားျဖစ္သည္ကိုလည္း သတိျပဳမိပံု မေပၚေပ။

· * * * *

ေလေတြတိုက္ၿပီး ေရေတြတက္လာေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိလုိက္ၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႕ မိသားစုအားလံုး ေလွေပၚကိုတက္ၿပီး ေလွကိုသိမ္ေက်ာင္းနဲ႕ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။အဲဒီလို ေလွကို သိမ္ေက်ာင္းမွာ ခ်ည္ထားတာက အစပိုင္းမွာ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေလတိုက္အားက အားေကာင္းေတာ့ သိမ္ေက်ာင္းနဲ႕ ေလွနဲ႕ကို ရိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။

အေမက ေျပာတယ္။ ငါ့သား ေလွကို ႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ၾကာရင္ေလွကြဲေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေလွကို ႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ေလွကိုႀကိဳးျဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလွက လိႈင္းပုတ္အားေၾကာင့္ ေမွာက္သြားတယ္။ ေလွေမွာက္သြားေတာ့ ညီရယ္ သူ႕မိန္းမရယ္ သားသမီးေတြရယ္ ေရထဲကို ေမွ်ာသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရယ္အေဖရယ္ အေမရယ္က ပလပ္စတစ္ ပံုးႀကီးတစ္ပံုကို ကိုင္ၿပီး အတူတူ ကူးၾကတယ္။

ငါးဂါလန္၀င္ ပလပ္စတစ္ပံုးေလး တစ္ပံုက လူသံုးေယာက္လံုးကို မႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အလယ္ကေနၿပီး ပလပ္စတစ္ပံုးႀကီးကို ဖက္ထားတယ္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညာဘက္လက္ေမာင္းကို ဖက္ၿပီး ကူးတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ဖက္ၿပီးကူးၾကတယ္။

ညကလည္းေမွာင္ လိႈင္းေတြကလဲ ပုတ္ လူေတြလဲ ဘယ္ေရာက္လို႕ ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ အဲလုိကူးရင္း ကူးရင္း နဲ႕ ေမက ေျပာတယ္ သူလိုက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႕ကို လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တဲ့။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မလြတ္ဘူးဆိုၿပီး အတြင္းဆြဲၿပီး ကူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ ေရထဲမွာ တရႊတ္တိုက္လိုက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး အေမ့ကို လက္လြတ္လိုက္ရတယ္။

အေမ့လက္ကို ကၽြႏ္ေတာ့္လက္ကေန ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းကၽြန္ေတာ့္လက္ကေန လြတ္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကို လက္ကေန ေျဖးေျဖးခ်င္း လႊတ္လိုက္ရတာကို အခုအထိ ေမ့လို႕မရဘူးဗ်ာ။

ဆိုၿပီး သူစကားစကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာတြင္စီးက်ေနေသာ မွ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ျပာမေလာ့ျမစ္ ဘက္ဆီသို႕ ေငးၾကည့္ရင္း

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖက ေမးတယ္ မင့္အေမေရာတဲ့။ မကူးႏိုင္လို႕ လက္လႊတ္လိုက္ရၿပီ အေဖလို႕ ေျပာေတာ့၊ မင့္အေမမပါရင္ ငါလဲ မလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ ငါ့လက္ကိုလႊတ္တဲ့။ အေဖနဲ႕ အေမက ဆယ္ႏွစ္ကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က ငယ္ခ်စ္ေတြဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေဖရယ္ အေမ့ကိုလဲ လက္လႊတ္ခဲ့ရၿပီးၿပီး အေဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ မလႊတ္ပါရေစနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ မင့္ေမမပါရင္ေတာ့ ငါမလိုက္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေန အတင္းရုန္းၿပီးထြက္သြားတယ္။

ခဏေလာက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို စမ္းမိတယ္။ အဲဒီစမ္းမိတဲ့ သစ္ကိုင္းကိုတြယ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚကို တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္လာတာ။ တကယ္လို႕မ်ားသာ အေမ့ကို နည္းနည္းေလးေလာက္ တြဲၿပီးကူးႏိုင္ခဲ့ရင္ အေမေရာ ေဖေရာ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေလမုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုက ဆားကြင္းထဲမွာ။ အလုပ္သမားေတြပါ အားလံုးေပါင္းရင္ လူႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ ပထမေတာ့ အိမ္မၿပိဳေလာက္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဆားကြင္းထဲက အိမ္ေပၚမွာ စုၿပီးတက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ၿပိဳသြားတယ္။ အိမ္ၿပိဳၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚမွာေနတဲ့ လူေတြအားလံုးက ေရထဲကိုေမွ်ာေတာ့တာပဲ။ ကံဆိုးခ်င္တာက အိမ္ၿပိဳတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေလကတိုက္ မိုးကရြာဆိုေတာ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေလအရွိန္ လိႈင္းအရွိန္ေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရကူးလို႕လဲမရေတာ့ဘူး ေမွ်ာခ်င္ရာေမွ်ာေတာ့ ကံၾကမၼာအတိုင္းပဲဆိုၿပီး သတိထားၿပီး ကူးေနရတယ္။

ေရကူးၿပီးတစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာ လွ်ပ္စီးလက္တယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး လွ်ပ္လက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လွမ္းဖမ္းဆြဲထားလိုက္တယ္။ အားကကုန္ေနေတာ့ သစ္ကိုင္းကိုခိုၿပီး ရုတ္တရက္သစ္ပင္ေပၚ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး။

ခဏေလာက္အားယူၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သစ္ကိုင္းေပၚကို ခိုတက္တယ္။ အဲလိုတက္ေနတုန္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ ဆြဲၿပီး လာခုိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သစ္ကိုင္းကို မွီၿပီး ေရထဲကို မေျမွာေအာင္ေနသလို သူက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို မွီၿပီး ေရထဲကုိ မေမွ်ာေအာင္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ဆြဲထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သစ္ပင္ကို တက္လို႕ မရႏိုင္ဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး သူ႔ရဲေခါင္းကို ေျခေထာက္နဲ႕ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္တယ္။ အဲလိုလဲ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္ေရာ အသံထြက္ၿပီး အဲဒီလူ ေရထဲကို ေမွ်ာသြားတယ္။ သူ႕အသံထြက္လာမွ သိလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကန္ခ်လိုက္တဲ့ လူက ကၽြန္ေတာ့္ညီျဖစ္ေနတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ မဲမဲဆိုေတာ့ ဘာမွ မျမင္လိုက္ရဘူး။

အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဇေ၀ ဇ၀ါ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သစ္ပင္ကို မတက္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီေနာက္ လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ သစ္ပင္ေပၚတက္ေနတာပဲ ေကာင္းမလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္ေမွာင္မဲ လႈိင္းေလေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေနာက္ကို လိုက္ေနလို႕လဲ ေတြ႕ႏုိင္ေတာ့မွာမွ မဟုတ္ပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ သစ္ကိုင္းေလးကို ခိုၿပီး သစ္ပင္ေပၚ တက္ေနလိုက္ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အသံကို နားၾကားမွားတာ ျဖစ္မွာပါ လို႕ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖလိုက္ရေတာ့တယ္။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာျပျဖစ္သည္။

အဲလူဗ်ာ သူအေနာက္မွာ လူေတြတန္းစီးေနတာကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ ဟာကို အားရပါးရ ေျပာေနလိုက္တာ။ သူမို႕လို႕သာ ျဖဳတ္ခ်ရက္တယ္။ အဲဒီလူေတြလဲ အသက္နဲ႕ပါလားဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား။

ဟိုလူကေရာ သူ႕အေမကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တြဲေခၚသင့္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႕ေနရာမွုာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်င္ေသ အေမနဲ႕ အေဖကို ပလပ္စတတ္ပံုးေပၚတင္ေပးလိုက္မယ္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို အားကိုးတႀကီးလာခိုေနတဲ့လူဗ်ာ။ ကိုယ္လဲ ေရထဲႏွစ္သြားမွာမဟုတ္ပဲနဲ႕ ခုိခ်င္ခိုပါေစ ကၽြန္ေတာ္တာဆိုရင္ေတာင့္ခံထားမယ္။

ဒီလူေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမရွိတဲ့လူေတြပဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက

အဲလိုေတာ့ ေျပာလို႕မရဘူးဗ်။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္ သူတို႕ပါေသမွာေလ။ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါၿပီး ရမ္းျပသည္။ ဒါက မျဖစ္သင့္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူတို႕ေနရမွာသာဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလိုမ်ိဳး ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ခ်လိုက္တာမ်ိဳး၊ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ျဖည္ခ်လိုက္သမ်ိဳး ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡေရာက္လာသူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္လည္းေသမွ ေသေရာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလိုက္မည္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာသည္။ ခင္ဗ်ားက တကယ္မွ မၾကံဳေသးတာကိုးဗ်တဲ့။ တကယ္ႀကံဳရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးထားသလိုမ်ိဳး ကိုယ္လည္းေသခ်င္ေသဆိုၿပီး သူတို႕ကို ကူညီႏိုင္ပါ့မလား။

ကူညီႏုိင္တာ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုဆိုၿပီး သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၾကားဖူးေသာ ပံုျပင္ရွိသည္။ ကမၻာတစ္ခုမွ ကမၻာတစ္ခုသို႕ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ပါက ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးတြင္ မီးေလာင္သည္၊ ထို႕ေနာက္ မိုးရြာၿပီး ေရေတြႀကီးကာ ကမၻာႀကီးကို ေဆးေက်ာပစ္သည္ဟုဆိုသည္။

ထိုသို႕ကမၻာႀကီး ေျပာင္းရန္အတြက္ မီးေလာင္သည့္အခါတြင္ ကမၻာေျမသည္ ေျခေထာက္မ်ား မခ်ႏိုင္ေအာင္ပင္ ပူသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါတြင္ မိမိရင္ခြင္အတြင္းတြင္ ခ်ီထားေသာ သားကို ေျမသို႕ ခ်ကာနင္းၾကရသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုမွ ကမၻာမီးေလာင္ သားေတာင္ခ်နင္း ဆိုသည့္ စကားပံု ျဖစ္လာသည္။

* * * * *

ကမၻာမီးေလာင္သည့္အခါ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ရပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲက သားကိုေတာင္ ေျမေပၚမွာ ခ်နင္းရသည္ဆိုသည္ဟု ဆိုသည္။

ညအိပ္ေတာ့ ေန႕ခင္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုန္ခဲ့သည့္ ကိစၥကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္း တကယ္လို႕မ်ားသာ ငါသာ အဲလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးႀကံဳလာခဲ့ရင္ ကိုယ့္အသက္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ဘ၀တူေတြကို ကယ္တင္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕အသက္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ကိုယ့္အသက္ကိုပဲ ရွင္ေအာင္ႀကိဳးစားမွာလား။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြာခဲ့သည္။

Read More...

Summary only...

Handy Myanmar Youth

ကိုမ်က္လံုးက ေရမကူးတတ္ဘူး အသက္ကယ္ အက်ၤီ၀တ္ပါဆိုလဲ မ၀တ္ဘူး



ကိုမင္းရဲေက်ာ္၊ ေဒသခံ၊ ကိုသက္ထူး၊ ေယာသား (ခ) ေက်ာ္ေဆြ၀င္း

Read More...

Summary only...

လိႈင္းခုန္ပြဲ

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရလို႕ လူးလွဲထၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုမွာ မီးေတြ ေသလုျဖစ္ေနၿပီ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီ ထိုးဖုိ႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ လိုေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရြာသားမ်ား အိပ္ေမာက်ေနၾက ေနၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္မဲသည္။ ပင္လယ္မွ ေရလိႈင္းသံကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကားရသည္မွအပ အရာရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ဒီတိုင္း ေပအိပ္ေနလို႕ မျဖစ္ေသးေပ။ ျဖဳတ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည့္ ပိုးေလာင္းဆိုသည့္ အေကာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ျခင္မ်ား ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ဆက္အိပ္ေနလည္း အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ မီးဖို ရွိရာဆီသို႕ ထလာၿပီး မီးထည့္သည္။ ညေနက လူေသအေလာင္း တစ္ခုကို မီးရႈိ႕ထားေသာ မီးဖိုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ ေလးေတြ ထြက္ေနေသးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုမီးဖိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ရေသာ အိပ္ရာသည္ ကိုက္ငါးဆယ္ခန္႕သာ ေ၀းမည္။

အိပ္မရသည့္ အတူတူ မီးဖိုေဘး ငုတ္တုတ္ ထိုင္ကာ၊ နာရီကို တစ္လွည့္ မီးဖိုကို တလွည့္၊ ေကာင္းကင္ကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း မိုးလင္းမည့္ အခ်ိန္ကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။ သံုးနာရီ မထိုးေသးဘူးဆိုေတာ့ မိုးလင္းဖို႕ ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီခန္႕ ေစာင့္ရဦးမည္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ သည္ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ပင္လယ္၀တြင္ ရွိသည့္ ျပင္ကႏု၀ ဆိုသည့္ ေက်းရြာေလးတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ လာေရာက္စဥ္က ညအိပ္ဖို႕ရာ စိတ္ကူးမရွိပဲ ေန႕ျခင္းျပန္ရန္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုရြာေလးႏွင့္ လပြတၱာသည္ ေတာ္ေတာ္ျမန္သည့္ ပဲ့ေထာင္ႏွင့္ သြားလွ်င္ပင္ ေလးနာရီခန္႕ အနည္းဆံုး ေမာင္းရသည္။ ေရဆန္ ျဖစ္ပါက ေျခာက္နာခန္႕ ၾကာသည္။

ယခုေတာ့ လပြတၱာက စထြက္တာ ေနာက္က်သည့္အျပင္ လမ္းတြင္ စက္ေလွပါပ်က္သည္။ စက္ေလွျပင္ၿပီးေတာ့ ဒီေရက်သြား သျဖင့္ ရြာသို႕ အသြားလမ္းရွိ ေခ်ာင္းသြယ္ေလး အတြင္းသို႕ ေလွ၀င္၍ မရေတာ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ စက္ေလွပ်က္သည့္ မိေက်ာင္းအိုင္ ဆိုသည့္ရြာမွ ျပင္ကုႏု၀ဆိုသည့္ ရြာေရာက္ေအာင္ ေန႕လည္ ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ ကုန္းေက်ာင္းေလွ်ာက္ လိုက္ရသည္။ ေန႕လည္ တစ္နာရီခြဲ က ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ ျပင္ကႏု၀ ရြာေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီ ခြဲခန္႕ ရွိေနၿပီ။

* * * *

ရြာထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ အိမ္နဲ႕တူတာ တစ္လံုးမွ်မရွိ။ အုန္းပင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားလည္း က်ိဳးပဲ့ေနၾကသည္။ ရြာလည္ေခါင္ ေလာက္မွာေတာ့ သကၤန္းမ်ား ခ်ံဳေပၚတြင္ လွမ္းထားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ရြာထဲကို တျဖည္းျဖည္း ၀င္ရင္း သကၤန္းမ်ား လွမ္းထားသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ခ်ံဳေပၚတြင္ သကၤန္းမ်ား လွမ္းထားသည္ မဟုတ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္မွ ေရေမွ်ာၿပီး တင္က်န္ေနရစ္သည့္ သကၤန္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။

ရြာလည္ေခါင္တြင္ေတာ့ မ႑ပ္ေလး ထိုးထားသည္။ မ႑ပ္ေလးကို အုန္းလက္မ်ား ခင္းၿပီး မိုးကာစမ်ားကို အုန္းပင္မ်ားတြင္ ခ်ီထားၿပီး အမိုးလုပ္ထားသည္။ မ႑ပ္ထိပ္ ဖ်ာခင္းထားသည့္ ေနရာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီး ငါးပါးထိုင္ေနသည္။ ထို႕ေန႕က ေလမုန္တိုင္း တိုက္တာ တစ္လျပည့္သည့္ ေန႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လျပည့္တရားနာရန္ ျပင္ဆင္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ လပြတၱာက ဆင္းလာမည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အုပ္စုကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

* * * * *

`` ဒကာေလးတို႕ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကပါ ျပန္ဖို႕ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ´´ တရားပြဲ ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာေတာ္က မိန္႕ၾကားသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ တရားပြဲၿပီးေတာ့ ေနက၀င္လုၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွ ျပန္လွ်င္ လမ္းတြင္ မိုးခ်ဳပ္သြားလိမ့္မည္။ ေရြးျမစ္ကလည္း ညပိုင္းတြင္ လိႈင္းထသည္။ ေလွကလည္း ေကာင္းေကာင္း ေကာင္းသည္ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားလံုး ညအိပ္ၾကရန္သာ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။

ညေနစာကို ၿမိဳ႕က ခ်က္လာသည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မဆာေသး၍ မစားခ်င္ေသးဟု ျငင္းေသာ္လည္း ေန၀င္လွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ မဆာပဲ စားလိုက္ရသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေနက၀င္လုၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းေျခဘက္ကို ေလွ်ာက္ဖို႕ ေျပာေတာ့ ေန၀င္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားက မသြားဖို႕ တားၾကၿပီး မနက္မွ ေအးေအး ေဆးေဆး ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါဟု ေျပာသည္။

စားေသာက္ၿပီး ၾကေတာ့ လူေတြအားလံုး သူ႕အစု ကိုယ့္အစုႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မီးေတြ ဖိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ရမည့္ေနရာကေတာ့ ေစာေစာက တရားနာသည့္ အုန္းလက္ခင္း မ႑ပ္ ျဖစ္သည္။ အေပၚက အမိုးကလည္း မေကာင္း ေအာက္က အခင္းကလည္း မေကာင္းႏွင့္ မိုးရြာလွ်င္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ ေပေတာ့မည္။

* * * *

ေန၀င္သြားေတာ့ မီးဖိုႀကီး ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ ရြာသားမ်ားက ေလမုန္တိုင္း တိုက္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို တစ္ေယာက္ တလွည့္စီ ေျပာျပၾကသည္။ သူတို႕ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္ ခါးသီးသည္ တစ္ခါတစ္ေလ နားေထာင္ရင္းပင္ ေၾကာထဲသို႕ စိမ့္၀င္သြားၿပီ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထလာသည္။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ဆိုသလို သူတို႕ေျပာျပသည့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားထဲတြင္ ရယ္စရာမ်ားလည္း ပါပါလာတတ္သည္။

ထိုသို႕ ၀ိုင္းထိုင္ ေျပာၾကရင္း အိပ္ခ်င္သူမ်ားက ၀င္၀င္အိပ္သြားၾကရာ ညတစ္နာရီ ထိုးေတာ့ မီးဖိုေဘးတြင္ ရန္ကုန္မွ ၾကြလာသည့္ ဦးပဥၥင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သာက်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးပဥၥင္းလည္း က်ိန္းေတာ့မည္ ဆိုကာ အိပ္ရာ တြင္းသို႕ ၀င္သြားသည္။ မီးဖိုေဘးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုန္ႀကီး ထိုင္ေနရမည့္ အတူတူ အိပ္ေပ်ာ္လို အိပ္ေပ်ာ္ျငား ကၽြန္ေတာ္လည္း အုန္းလက္ခင္း အိပ္ရာေလး အတြင္း သို႕၀င္လာခဲ့သည္။

အိပ္ရာ အတြင္းသို႕ ေရာက္ေသာ္လည္း ပိုးေလာင္းမ်ား ျခင္းမ်ား ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အိပ္၍ကားမရ။ ေဒသခံ ရြာသားမ်ားကေတာ့ ထိုသို႕ အေကာင္ ပေလာင္မ်ား ကိုက္ခဲေနသည့္ ၾကားပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ အတြက္ မီးဖို ေဘးတြင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း မိုးလင္းခ်ိန္ကိုသာ ထိုင္ေစာင့္ ေနမိေတာ့သည္။

* * * *

မနက္ငါးနာရီ ထိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေဘးနားကို ဦးပဥၥင္း က်ိန္းေနရာက ထၿပီး လာထိုင္သည္။ ထို ဦးပဥၥင္းသည္ ေက်းရြာမွ ေမြးဖြားၿပီး ယခုအခါတြင္ ေတာင္ဒဂံု တြင္စာခ်ေနသည္ ဟုသိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးပဥၥင္း စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ အလင္းေရာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ထြက္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ကမ္းေျခဘက္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။

ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုလံုးတြင္ ကတီပါ အနီစတစ္စ ခင္းထားသလို နီရဲေနသည္။ မ်က္စိႏွင့္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေသာင္ျပင္ႀကီး နီရဲေနရျခင္းမွာ အနီေရာင္အေကာင္ ေလးေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီ။ ထိုအေကာင္းေလးမ်ားသည္ ဟိုမွ သည္သြားလာေနၾကသည္။ အနီကပ္သြားၾကည့္ေတာ့ ထိုအေကာင္ေလးမ်ားသည္ ဂဏန္းအနီေကာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ၿပီး လူလာသည့္အခါတြင္ ၾကြင္းထဲသို႕ အသီးသီး ေျပး၀င္သြားၾကသည္။


ပင္လယ္ဘက္ဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းထိပ္နားရွိ တိပ္တိုက္မ်ားတြင္ ထြက္လုဆဲ ေန၏ အလင္းတန္းမ်ား ဖ်ာၾကေနသည္။ ပင္လယ္ဆီမွ လာေသာ လိႈင္းလံုးမ်ားကလည္း ကမ္းေျခကို တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ရိုက္ခတ္လွ်က္ရွသည္။ ယခုကမ္းေျခသည္ အလွ်ားအားျဖင့္ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေျခထက္ရွည္လွ်ားၿပီး ရႊ႕ံအနည္းငယ္ ရွိသည္။ သိုေပမယ့္ စက္စဲ ကမ္းေျခထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းမည္ဟု ထင္မိသည္။ အကယ္၍မ်ားသာ ကမ္းေျခတြင္ ရႊံ႕မပါေသာ သဲျဖဴေသာင္ခံုႀကီး ျဖစ္ပါက အပန္းေျဖကမ္းေျခ တစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရာရွိသည္။

ပင္လယ္တြင္းရွိ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာမွာ့ေတာ့ အျဖဴေရာင္ လိႈင္းတန္းရွည္တစ္ခု ထေနသလို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအျဖဴတန္းကို ဘာလဲဟု ဦးပဥၥင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ “ အဲဒါ ပင္လယ္၀မွ ခံေနတဲ့ ေသာင္ခံုတစ္ခုပဲ။ အဲဒီေသာင္ခုံကို ေရတိုးအားက ရိက္မိၿပီး လိႈင္းတန္းႀကီးထြက္လာတာ ” ဟု ဦးပဥၥင္း ကမိန္႕သည္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဘန္ဒါအာေခ်း ငလွ်င္ေၾကာင့္ စူနာမီလိႈင္းလာစဥ္ ထိုရြာမွေန၍ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အုန္းပင္ တစ္ရပ္ခန္႕ မဲမဲ ႀကီး တစ္ခု ကမ္းေျခဆီသို႕ လာေနသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုေသာင္ခံုကို ရိုက္ၿပီးေနာက္ ေရလိႈင္းအရွိန္ေလွ်ာ့က်ကာ ရြာထဲသို႕ ေရအနည္းငယ္သာ ၀င္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ စူနာမီလာစဥ္က ထိုေသာင္ခံုေၾကာင့္ ရြာတြင္းမွာ အပ်က္အစီး မျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးပဥၥင္း ရွင္းျပသည္။

ယခုမုန္တိုင္းက်မွ ေက်းရြာအတြင္းသို႕ ေရဆယ့္ငါးေပ ခန္႕ တက္ၿပီး ဆယ့္ငါးေပေပၚတြင္ ဆယ္ေပခန္႕ လိႈင္းမ်ား ထပ္ဆင့္လိုက္သည့္ အခါတြင္း ရြာတြင္းရွိ အိမ္မ်ားကို တံမွ်က္စီး သိမ္းခ်သလို ေျပာင္းသလင္း ခါသြားခဲ့ရသည္။

* * * *

“၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕တိုင္း ဒီရြာမွာ လိႈင္းခုန္ပြဲလုပ္တယ္ ”
အသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္။ သူေျပာေသာ လိႈင္းခုန္ပြဲ ဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆက္ေမးေတာ့မွ သူက ရွင္းျပသည္။

“ ဒီေရရဲ႕ သေလာသဘာ၀အရ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႕ဟာ ပံုမွန္ရက္ေတြထက္ ပိုၿပီး ေရထတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕ ေရထခ်ိန္မွာ ပုတ္တဲ့လႈိင္းက အခု လက္ရွိျမင္ေနရတဲ့ ပံုမွန္လိႈင္းေတြထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုႀကီးတယ္။ အဲဒီလိႈင္းကို အေပ်ာ္စီးၾကတဲ့ ပြဲကို လိႈင္းခုန္ပြဲလို႕ ေခၚတာ” ဟုေဒသခံ ရြာသားက ရွင္းျပသည္။

* * * *

လိႈင္းခုန္ပြဲ


ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လိႈင္းခုန္ပြဲကို ျပင္ကႏု၀ ေက်းရြာေလးတြင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ျပင္ကႏု၀ႏွင့္ စက္ေလွတစ္နာရီ ခန္႕စီးရေသာ ျပင္စလႈ ၿမိဳ႕နယ္ခြဲမွ အစိုးရ အရာရွိမ်ား အပါ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ ေက်းရြာမ်ားက လာေရာက္ၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႕ ညေန ကတည္းက ေရာက္ရွိေနတတ္သည္။

ယင္းလႈိင္းခုန္ပြဲကို ပင္လယ္ေရ စတက္ခ်ိန္ျဖစ္သည့္ နံနက္ ေျခာက္နာရီခန္႕မွ စၿပီး ေရျပန္က်ခ်ိန္ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေလာက္အထိ ေသာင္ျပင္တြင္ က်င္းပသည္။ ထိုေန႕တြင္ ေသာင္ေျခတစ္၀ုိက္တြင္ ကြမ္းယာဆိုင္မ်ား မုန္႕ေရာင္းဆိုင္မ်ား အရက္ေရာင္းဆိုင္မ်ားႏွင့္ အစရွိသျဖင့္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေစ်းဆိုင္ခန္းေလးမ်ားလည္း လာေရာက္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။

ထိုေန႕တြင္ ရြာအတြင္းရွိ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူတို႕ကလည္း ထမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ားကို ပံုမွန္ေန႕ထက္ ပိုမိုခ်က္ထား ၾကၿပီး အိမ္သို႕ေရာက္လာသူ မည္သူ႕ကို မဆို ေကၽြးေမြးၾကသည္။ လႈိင္းႀကီးမ်ားကို ေဘာကၽြတ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္စီးသလို ေဘာကၽြတ္ကြင္းမပါပဲ ေပ်ာ္စီးၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုေန႕တြင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လူပ်ိဳ အပ်ိဳ ေပါင္းစံု လာေရာက္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ကာလသား ကာလသမီးပ်ိဳ မ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရြယ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

* * * * *

“ အဲဒီေန႕မွာ ေသာက္စားတတ္တဲ့ လူငယ္ကာလသားေတြကေတာ့ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါး ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပြဲမွာ ေတြ႕ၿပီး ႀကိဳက္သြားၾကရာက အၾကင္လင္မယား ျဖစ္သြားတဲ့ အတြဲေတြလဲ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်တာလဲ ဒီလႈိင္းခုန္ပြဲမွာ စေတြ႕တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ....... ”

ဆိုၿပီး သူစကား ေျပာရပ္သြားသည္။

ၿပီးေတာ့သူ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဆီကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕လႈိင္းခုန္ပြဲက စခဲ့သည့္ ရင္ခုန္စရာ သ႔ူငယ္ဘ၀ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပသည္။
“ အခုေတာ့ လည္းဗ်ာ ...... ” ဟု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်ကာ သူ႕ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။

( သူေျပာျပခ်က္အရ သူႏွင့္ သူဇနီးတို႕ လႈိင္းခုန္ပြဲတြင္ စတင္ေတြ႕ဆံုးခဲ့ၿပီး မိဘေတြ သေဘာမတူသည့္ သမီးရည္းစား ဘ၀ကိုခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းကာ သားသမီး ႏွစ္ဦး ထြန္းကားခဲ့သည္။ ေလမုန္းတိုင္း တိုက္ေတာ့ ဇနီးသည္ေရာ ကေလးႏွစ္ဦးပါ ဆံုးပါးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ )


ထိုလိႈင္းခုန္ပြဲကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စတင္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရိုးရာ မပ်က္က်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဒီႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕မွာ က်င္းပႏိုင္ဦးေလာ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ .........

သူခ်က္ျခင္း မေျဖပဲ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ဆီသို႕ ေငးၾကည့္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ ေလပူတစ္ခ်က္ကို ၀ူး ...... ကနဲ မုတ္ထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

· * * * * *

ေလွထြက္ေတာ့မည္ဟု ေနာက္မွ ရြာသားတစ္ဦးက လာေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသာင္စပ္တြင္လမ္း ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရြာဘက္ဆီသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုရြာေလးသည္ ေရလုပ္ငန္းျဖင့္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ ရြာေလးျဖစ္ၿပီး ေလမတိုက္ခင္က ေက်းရြာအထိ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဖုန္းလိုင္းဆြဲထား သူမ်ားပင္ရွိသည္။

ရြာေလးတြင္ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိၿပီး ယခုေတာ့ ရြာအတြင္းတြင္ က်ိဳးေၾကလုနီးပါ အုန္းပင္မ်ားမွအပ အေဆာက္ဦးႏွင့္ တူသည့္အရာ ဘာတစ္ခုမွ်က်န္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။

· * * * *

စက္ေလွထြက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ရြာတန္းေလးသည္ အေ၀းမွာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေတာ့ ရြာတန္းရွိခဲ့ဘူးသည့္ ေနရာေလးသည္ အုန္းေတာတန္းေလး အျဖစ္ျမင္ရသည္။ ထိုျမင္ေနရေသာ အုန္းေတာတန္းေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းေ၀း၍ ေ၀း၍ က်န္ရစ္ခဲ့ကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဒနိေတာတစ္ခု ထိုအုန္းေတာတန္းေလးကို ကြယ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ထိုအုန္းေတာ္တန္းေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ့္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုအုန္းေတာတန္းေလးက ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမရွိပဲ ထုိအုန္းေတာတန္းေလး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။

တစ္ခ်ိန္ၾကလွ်င္ ထိုအုန္းေတာတန္းေလးတြင္ လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္ အရင္တုန္းကလို ရြာေလးတစ္ရြာ ျပန္ျဖစ္လာမည္။ ရြာေလး ျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ လူမ်ားျပန္လည္စည္ကားလာၿပီ ဆိုပါက ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕တြင္ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေနၾက လႈိင္းခုန္ပြဲေလးကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။ ထိုအခါ လိႈင္းခုန္ ေနသူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါ၀င္ေကာင္း ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မည္။

Read More...

Summary only...

ကုကၠိဳလ္ရြာက တည္ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အိမ္ေလးေတြ

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က ကုကၠိဳလ္ရြာမွာ သြားၿပီးေဆာက္ေပးထားတဲ့ အိမ္ေလးေတြ အၿပီး မသတ္ခင္က ရိုက္ထားတာပါ။ အိမ္ေလးေတြကေတာ့ ဘားဂ်က္တဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အားသာခ်က္ကေတာ့ ျမန္ပါတယ္။ လံုပါတယ္။ တိုင္ေတြက သစ္သားတိုင္ေတြျဖစ္ၿပီး အခင္းကိုလဲ ေျခက္ငါးမူး ပ်ဥ္ေတြ ခင္းေပးထားပါတယ္။ အမိုးနဲ႕အကာကိုေတာ့ တာေပၚလင္စေတြ သံုးေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ ဖရိန္ကေတာ့ သစ္သားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ငါးႏွစ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းခံပါတယ္။ တာေပၚလင္စေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ခံမယ္လို႕ ယူဆရပါတယ္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆာက္ေပးေနတဲ့ အိမ္ေလးေတြဟာ ေလမတိုက္ခင္က ေဒသခံေတြ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အိမ္ေတြေလာက္ မေကာင္းေပမယ့္၊ လတ္တေလာ ကာလမွာ ေျမႀကီးေပၚမွာ အုန္းလက္ခင္း အိပ္ရတာထက္စာ ရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေကာင္းပါတယ္။

ဒီလိုအိမ္မ်ိဳးေလးေတြကို က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ရြာေလးေတြမွာလဲ ဆက္လက္တည္ ေဆာက္ေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


တည္ေဆာက္ၿပီး တည္ေဆာက္ဆဲ ရြာစာရင္း
ကုကၠိဳလ္ရြာ အိမ္ ၃၉ လံုး အနက္ အလံုးသံုးဆယ္ ၿပီးစီးၿပီ ျဖစ္
ကညွင္တစ္ပင္
ရခိုင္ကုန္း
သိုင္းေခ်င္း
ျပင္ကႏု၀

Read More...

Summary only...

ဘားဂ်က္တဲ

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆာက္ေပးေနတဲ့ အိမ္ပံုစံေလးပါ။ ၿပီးစီးသြားတဲ့ အိမ္ပံုေလးေတြကေတာ့ ေကာ္နက္ရွင္ အခက္ခဲေၾကာင့္ တင္လို႕ မရေသးတာပါ။ ဆက္လက္တင္ ႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားသြားပါမယ္။

Read More...

Summary only...

လြမ္းေစတီ

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ဟာ အိမ္ေဆာက္ေပးတဲ့ အလုပ္အျပင္ ေဒတာေလးေတြလဲ ေကာက္ပါတယ္။ ဥပမာ ဒီရြာမွာေတာ့ ဘာပစၥည္းေတြ ေရာက္ၿပီးၿပီ ဘာေတြမေရာက္ေသးဘူး ဘာေတြလိုအပ္ေနတယ္ အစရွိသျဖင့္ ေဒတာေလးေတြအျပင္ ေက်းရြာအတြင္းမွာ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ လူနာမည္ စာရင္းေလးေတြပါ ေကာက္ေနပါတယ္။

ေသဆံုးသူ နာမည္ေလးေတြကို ေကာက္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ အေနနဲ႕လပြတၱာမွာ ကူညီေရးလုပ္ ငန္းေလးေတြ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ လြမ္းေစတီေလးတစ္ဆူကို တည္ခဲ့ဖို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အဲဒီလြမ္းေစတီေလးမွာ ေသဆံုးသူမ်ားနဲ႕ ရႏိုင္သေလာက္ နာမည္ေတြကို ေၾကးျပား ကဲ့သို႕ ပ်က္စီးဖို႕ခဲယဥ္းတဲ့ အရာတစ္တစ္ခုခုမွာ မွတ္တမ္းတင္ ေရးထိုးေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

လူနဲ႕သစ္ပင္

ေရြးျမစ္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ စေရာက္ေတာ့ ကမ္းေဘးနား ၀ဲယာတစ္ေလွ်ာက္က သစ္ပင္ေတြအားလံုး အပိုင္းပိုင္း လွဲၿပီး ညိဳးေျခာက္ေနသည္။ အပင္မွာ သစ္ရြက္ဆိုတာ ေ၀းစြ သစ္ကိုင္းမ်ား ပင္မရွိၾက။

မုန္တိုင္းၿပီးခါစ တစ္ပတ္ အၾကာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ား ညိဳးေရာ္ေျခာက္ ေသြ႕ရံုမွ်မက ျမစ္ကမ္းပါး တစ္ေလွ်ာက္ ရြာပ်က္မ်ား လူေသ အေလာင္းမ်ား ကြ်ဲေသ ႏြားေတြ အေလာင္းမ်ားျဖင့္ အပုတ္နံ႕ေတြ ေထာင္းထေနၾကသည္။ ထိုစဥ္က ၾကည့္ေလရာ ေနရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ အနိတၳာရံု မ်ားသာ ျဖစ္သည္။

* * * * *

ပင္လယ္၀တြင္ က်ားပိုက္ တန္းပါက ပိုက္တစ္ေဖာင္လွ်င္ တစ္ေရ (တစ္ပတ္) ကို ေငြ သံုးသိန္းမွ ေလးသိန္းခန္႕ အထိ ၀င္ၾကသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီ ေရလုပ္သား အမ်ားစုသည္ ၀င္ေငြေကာင္းၿပီး ေငြေၾကး ခ်မ္းသာၾကမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္ ပဲ့ေထာင္မ်ား စက္ေလွမ်ား ရွိၿပီး ရပ္ကြက္တစ္ခုစာ ေလာက္အက်ယ္ရွိေသာ ျပင္စလူဆိုသည့္ ကၽြန္းရြာေလးဆိုလွ်င္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးငါးဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိၿပီး၊ ကၽြန္းေသးေသးေလးမွာပင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ စီးေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေရလုပ္သားမ်ားတြင္ မရွိဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုးေတာ့ သိန္း ငါးဆယ္ခန္႕ျဖင့္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ လယ္ဧက ေထာင္ခ်ီကာ ပိုင္ဆိုင္မႈ တန္ဖိုးေပါင္း သိန္းေပါင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီကာ ခ်မ္းသာၾကသည္။ ထိုထဲမွ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္တြင္ တိုက္မ်ား ကားမ်ား ၀ယ္ထားၾကၿပီး သားသမီးမ်ားကို ျပည္ပတြင္ ေက်ာင္းသြားထားသူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။

ထိုကဲ့သို႕ လက္ထဲမွာ ေငြသီးခဲ့သမွ်သည္ ကိုယ္ခႏၵာမွာ အ၀တ္စားေတာင္ မက်န္ေအာင္ ေန႕ျခင္းညျခင္း မ်က္လွည့္ျပလို ေျပာင္းလွဲသြားသည္။ မိသားစု၀င္ေတြ ေသၾကသည္။ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့မွ် ကုန္သြားသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အႏၵာယ္ဆိုးက ေျခာက္လွန္႕လိုက္သည္။ ထိုအခါ အသက္ရွင္က်န္ ရစ္ခဲ့သူမ်ား အဖို႕ အနာဂတ္ကို ဘယ္လို ခရီးဆက္ရမည္ဆိုသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာလည္း ေ၀၀ါးသြားၾကသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ မုန္တိုင္းၿပီးခါစ အသက္ရွင္က်န္သူမ်ားသည္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ထမင္းစားဖို႔ပင္ ေလးဖင့္ေႏွးေကြးၾကသည္။

* * * * *

အခ်ိန္ေလးေတြ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ေစတနာရွင္ေတြရဲ႕ ေဖးမကူညီမႈႏွင့္ သူတို႕ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆိုးကို ေမ့ထားၿပီး သူတုိ႕ အနာဂတ္အတြက္ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႕ရာ ဦးတည္လာသည္။ ထိုသို႕ အနာဂတ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ စဥ္းစားၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ အတိတ္က ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ လမ္းကို ျပန္ၾကည့္ၾကသည္ကေတာ့ လူတို႕၏ သဘာ၀ျဖစ္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီ ေရလုပ္သား အမ်ားစုသည္ လက္ရွိဘ၀တြင္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့သည့္ တိုင္ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္က မာန္မာနေလးမ်ားကို ဆက္လက္ ရွိေနၾကသည္။ ထိုမာန္မာနေလးမ်ားေၾကာင့္ တခါတစ္ရံတြင္ ရြာသားအခ်င္းခ်င္း မေၾကမလည္ မျဖစ္တတ္ၾကသည္။

ပိုဆိုးသည္က ဧရာ၀တီ ေရလုပ္သားမ်ားသည္ သူတို႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုး ေန႕ျခင္းညျခင္း ပ်က္စီးသြားသလို၊ ဆံုးရႈံးသြားသည့္ အရင္ ဘ၀ကို ေန႕ျခင္း ညျခင္း ျပန္လည္ ရခ်င္ေနၾကသည္။ ထိုသို႕ အျမန္လိုမႈႏွင့္အတူ အခ်ိဳ႕မွာ ေလာဘမ်ားလည္း ၀င္လာၾကေတာ့သည္။

* * * * *

ယခင္က ေသသြားၿပီးလို႕ ထင္ခဲ့ရသည့္ ေရြးျမစ္ကမ္းပါးက ညိဳးေျခာက္ေနေသာ သစ္ပင္ေတြ၊ အခ်ိန္တစ္လ ၾကာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ရြက္ႏုေလးေတြ ျပန္လည္ ထြက္လာၾကၿပီ။ အစိမ္းေရာင္ အရြက္ႏုေလးေတြ ထြက္ေနသာ သစ္ပင္က်ိဳးႀကီးမ်ားကိို ၾကည့္ရသည္မွာ စိမ္းစိုးေနေသာ သစ္ပင္တန္းေတြ ေလာက္ေတာ့ မလွပႏိုင္ပါ။ သို႕ေပမယ့္ ညိဳးေျခာက္ေနတာ ထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး ၾကည့္လို႕ ေကာင္းလာသည္။

ထို႕အတူ ေစတနာရွင္မ်ား၏ ေကာင္းမွဴ႕ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီသားတို႕၏ ဘ၀မွာလည္း ယခင္ကထက္စာလွ်င္ မ်ားစြာ စိုေျပလာခဲ့ၿပီ။

* * * * *

ဧရာ၀တီသားမ်ား မုန္းတိုင္းဒါဏ္ခံခဲ့ရသလို ေရြးျမစ္ကမ္းပါးက သစ္ပင္မ်ားသည္း မုန္တိုင္းဒါဏ္ခံခဲ့ရသည္။ ဆက္လက္ရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေရမ်ားႏွင့္ လိုသေလာက္ရေသာ ေျမဆီေျမႏွစ္မ်ားကို စားသံုးကာ တစ္လဆိုသည့္ အခ်ိန္ၾကာသည့္ခါမွာ ေရြးျမစ္ကမ္းပါးက သစ္ပင္မ်ား ရြက္ႏုေလးေတြ စထြက္လာၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ က်ိဳးပ်က္ခဲ့ေသာ သစ္ပင္မ်ား ယခင္အတိုင္း ျပန္လည္ ျဖစ္လာဖို႕ ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္။

ေစတနာရွင္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္ႀကီးေလာက္ မမ်ားျပားပါ။ ထို႕အတူ ေစတနာရွင္မ်ား၏ တတ္ႏိုင္မႈသည္ မိုးေရေတြေလာက္ ပမာဏမမ်ားပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ လိုသေလာက္ မိုးေရေတြႏွင့္ ေျမဆီေျမႏွစ္မ်ားကို အလိုရွိတိုင္း စားသံုးၿပီး အသက္ရွင္ႏုိင္သည့္ သစ္ပင္မ်ားပင္ ယခင္အတိုင္း ျပန္လည္ ျဖစ္လာဖို႕ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုကို ေစာင့္ရသည္ဆိုလွ်င္၊ ဧရာ၀တီ သားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ယခင္ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည့္ ဘ၀မ်ားဆီသို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိဖို႕ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ သည္းခံေစာင့္ၾကရဦးမည္ျဖစ္သည္။

Read More...

Summary only...

လပြတၱာကေန ျပန္ေရာက္ၿပီ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကိုညီလင္းဆက္ လပြတၱာကေန အခုပဲ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ကုကၠိဳလ္ေက်းရြာမွာ အိမ္အလံုးသံုးဆယ္ ဒီေန႕ ၿပီးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ လူထပ္တိုးတာေၾကာင့္ ကုကၠိဳလ္မွာ အိမ္ ၃၉ လံုးေဆာက္ေပးဖို႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။ က်န္တဲ့အိမ္ကိုးလံုးကေတာ့ တိုင္ေတြထူၿပီးၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလးရက္အတြင္းမွာ ၿပီးစီပါလိမ့္မယ္။

ရခိုင္ကုန္း၊ ကညင္တပင္၊ ျပင္ကႏု၀၊ သိုင္းေခ်ာင္း အဲဒီရြာေတြမွာေတာ့ အိမ္ေလးေတြ စၿပီးေဆာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီရြာေလးေတြမွာ ေဆာက္ေနတဲ့ အိမ္ေတြကေတာ့ တစ္ပတ္အတြင္းၿပီးပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကိုညီလင္းဆက္ပါ လပြတၱာကို ျပန္ဆင္းပါလိမ့္မယ္။ အခု လပြတၱာမွာ ကိုမ်က္လံုး နဲ႕ ကိုေယာသား (ခ) ကိုေက်ာ္ေဆြ၀င္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေဆာက္လုပ္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို ႀကီးၾကပ္ေပးေနပါတယ္။

ယခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ကိုညီလင္းဆက္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္

Read More...

Summary only...