ဘာလဲဘ၀

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ကိုယ့္ကို နားလည္လာတဲ့ အရြယ္ကတည္းက စၿပီး ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘာလဲ ဘ၀။ အစရွိသျဖင့္ ေမးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခါစာက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀သည္ မနက္မိုးလင္းရင္ စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ႏွင့္ တစ္လံုး ျပည့္ထည့္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးလင္းရင္ က်ဴရွင္သြားမည္။ က်ဴရွင္ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသြားမည္။ စာသင္ရတာ ပ်င္းသည့္ေန႕တြင္ ေက်ာင္းေျပးမည္။ ေရသြားကူးမည္။ စစ္တုယဥ္ထိုးမည္။ ျခင္းခတ္မည္ ပိန္ေပါင္ရိုက္မည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ၀တၳဳဖတ္မည္။ ထိုခါ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္သည္။

ေက်ာင္းတက္သည္က ဘ၀ေလာ။ စစ္တုယဥ္ထိုးျခင္းက ဘ၀ေလာ။ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းသည္က ဘ၀ေလာ။

ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အားလံုးက ဘ၀ေတြ ျဖစ္ေတြ ျဖစ္သည္။


ဘာမွ်မသိသည့္အရြယ္က ေက်ာင္းကို ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က ကႀကီးမသိ ခေခြးမသိ။ သို႕ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေနရင္း ကႀကီးကို သိလာသည္ ခေခြးကိုသိလာသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကႀကီး မသိခဲ့ ခေခြးမသိတဲ့ လူေတြက ေလ့လာရင္းသင္ယူရင္းနဲ႕ သိခ်င္တာေတြ သိကုန္ၾကသည္။

ဘ၀သည္လည္း ထိုကဲ့သို႕ပင္ျဖစ္သည္။ ဘ၀ထဲကို လူေတြ သုညက ေရာက္လာသည္ ဘ၀ထဲမွာ ေလ့လာသည္ သင္ယူသည္ ထိုမွ တစ္ဆင့္ တတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဘ၀သည္ ေက်ာင္းတစ္ခုေလာ ..............


ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ခါတရံတြင္ ဘာေရးထားမွန္း မသိေသာ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ကို စာမ်က္ႏွာ တစ္က စၿပီး ဖတ္ၾကသည္။ တစ္မ်က္ႏွာၿပီး တစ္မ်က္ႏွာ ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ ဇာတ္လမ္းရုပ္လံုးေလး ေပၚလာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဇတ္သိမ္းခန္းကို ဖတ္ၿပီး ထို၀ထၴဳကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ဘာႀကီးမွန္းမသိေသာ ေလာကႀကီးသို႕ ေရာက္လာသည္။ တစ္ၿပီးတစ္ရက္ ေနထိုင္ အသက္ဆက္ၾကသည္။ ရက္ေတြ ၾကာေတာ့ ႏွစ္ေတြ ျဖစ္သြားသည္။ ႏွစ္ေတြမ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀က ရုပ္လံုးေပၚလာသည္။ လူသည္ရုပ္လံုးေပၚၿပီး မၾကာမွီ ေသဆံုးသြားၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ၀တၳဳသည္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ လွန္ရင္း ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာသို႕ ေရာက္လို႕ အဆံုးသာ သတ္သြားသည္ ဘာႀကီးမွန္းပင္ မသိလိုက္ရေပ။

ဘ၀သည္ တစ္ခါတံရတြင္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ေနထိုင္ရင္း အသက္ဆက္ရင္း ေနသာေနသြားရသည္ ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဘာမွန္းကို မသိလုိက္ရေပ။

ထိုအခါတြင္ ဘ၀သည္ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းႏွင့္ အလားသ႑န္တူေနသေလာ ...........


စစ္တုယဥ္ထိုးမည္ဆိုလွ်င္ ပထဆံုး စဥ္းစားရသည္က အျဖဴကိုင္ရမည္လား အနက္ကိုင္ရမည္လား။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ထိုးသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိစၥမရွိ ညိွႏိႈင္းၿပီး ကိုင္လို႕ရသည္။ ၿပိဳင္ပြဲမွေတာ့ ညွိႏႈိင္း၍ကား မရ။ ဒိုင္လူႀကီး ခ်ေပးေသာ အေရာင္ကိုသာ ကိုင္ရသည္။

ဘ၀မွာလည္း ငါလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္နဲ႕ အလုပ္နဲ႕ ေလာကႀကီးကို အသက္ဆက္မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကို ကိုယ့္ဘာကို ေရြးခြင့္ ရတဲ့အခါရွိသလို။ တစ္ခါတရံမွာ ဒိုင္နဲ႕ တူတဲ့ ကံၾကမၼာက ခ်ေပးတဲ့ အလုပ္နဲ႕ ဘ၀ကို ခရီးရသည္လည္းရွိသည္။

စစ္တုယဥ္တြင္ ပါ၀ါ အနိမ့္ဆံုးမွာ ပြန္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ထိုပြန္းကို ေလွ်ာ့တြက္၍ မရ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပြဲေတြမွာ ပြန္းေလး တစ္လံုးက ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ အႏိုင္အရႈံးကို ဆံုးျဖတ္သြားသည္။

တစ္ခါတရံတြင္ ဘ၀မွာ ခရီးဆက္ဖို႕ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းက အေရးႀကီးလားလို႕ ေမးရင္ ႀကီးသည္ဟု ေျပာ၍မရသလို မႀကီးဘူးဟု ေျပာ၍လည္းမရ။ တစ္ခါတရံမွာ ကိုယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အၿပီးသတ္ကို သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားက ဖန္တီးေပးတတ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကိုယ့္ဆီကို အေကာင္ေတြ အလကား ခ်ေကၽြးလာသည္။ ခ်ေကၽြးလာသည့္ အေကာင္ကို ခ်က္ျခင္း ေကာက္စား၍မရ။ ခ်ေၾကြးျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္စံု တစ္ခု ရွိေနသေလာ။ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမွ်က္စိေမွာက္ၿပီး ခ်ေကၽြးလာသည္ေလာ။ မ်က္စိေမွာက္ၿပီး ခ်ေကၽြးလာသည့္အလံုးကို တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနလို႕ ခ်ေကၽြးသည္ ထင္ၿပီး မစားပဲ ေနလိုက္လွ်င္ ကိုယ္နစ္နာသည္။ ထို႕အတူ အေခ်ာင္ရတယ္ဆိုၿပီး စားလိုက္မွ ကိုယ့္ဘက္က ခံလိုက္ရသည္လည္းရွိသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကို ကူညီခ်င္သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေအာင္ ေတြ႕ဘူးပါလိမ့္မည္။ ထိုအကူညီမ်ားသည္ အလကားရသည္ ဘာမွ် ေပးရန္မလို။ သို႕ေပမယ့္ ကူညီျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနတတ္သလို တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေစသနာ သက္သက္ႏွင့္ အကူညီမ်ား ေပးျခင္းလည္းရွိတတ္သည္။ ထိုအခါတြင္ ထိုအကူညီကို လက္ခံရန္ သင့္မသင့္ ကိုစဥ္းစားရသည္။

ယွဥ္ၿပိဳင္းရင္း ထိုးၾကရင္းနဲ႕ တစ္ဘက္နဲ႕ အေကာင္ေတြ က်ကုန္က်သည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္ဘက္မွာ က်န္သည့္ အင္အားနဲ႕ သူ႕ဘက္က အင္အားကို တြက္ဆရသည္။ တိုက္မည္ေလာ ကာမည္ေလာ။ ပါ၀ါသာလို႕ တိုက္တိုင္းလည္း မႏိုင္သလို။ ကာတိုင္းလည္း မရႈံးဘူးဟု သသတ္တည္း ေျပာ၍မရ။ က်န္ရွိသည့္ အင္အားျဖင့္ တိုက္မည္ ကာမည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ ဆံုးျဖတ္ရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘ၀မွာ ဒုကၡ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ရသည္။ ထိုအခါတြင္ မိမိအားအားျဖင့္ ထိုအခက္အခဲ ျပသနာကို ၿဖိဳခြင္းမည္ ေလာ ေရွာင္ထြက္မည္ေလာ။ အစရွိသျဖင့္ စဥ္းစရာေတြ ရွိလာသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္အင္အားကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ကိုယ့္မွာ အင္အားမရွိပဲ သြားၿဖိဳလွ်င္ မႏိုင္၀န္ထမ္း ခါးက်ိဳးတတ္သည့္ သေဘာတရားမ်ားလည္း ရွိသည္။


တစ္ခါတရံတြင္ ကိုယ္က အင္အားသာၿပီး တိုက္ေန သူျဖစ္တတ္သလို။ တစ္ခါတရံတြင္ ကိုယ္က အင္အားနည္းၿပီး ခံေနရသူျဖစ္သည္။ ကိုယ္က အင္အားနည္းၿပီး ခံေနရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ဘရင္ကိုကာကြယ္ရင္း ကိုယ့္ဘက္က တစ္ကြက္ေကာင္းနဲ႕ တစ္ဘက္လူကို ပြဲသိမ္းႏိုင္မည့္ အကြက္မ်ားကို ရွာရသည္။ ကိုယ္ဘက္က အင္အားသာၿပီး တိုက္ေနသူ ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း ကိုယ့္ကို တစ္ကြက္နဲ႕ ၀င္မေဆာ္သြားႏိုင္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ကစားရသည္။

တစ္ခါတံရံတြင္ ကိုယ္က ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို ရရွိထားသူ ျဖစ္သလို တစ္ခါတရတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုမွ မရွိပဲ ရွန္းကန္ေနရသည္လည္းရွိသည္။ မည္မွ်ပင္ ေအာင္ျမင္ေနသည္ ျဖစ္ပါေစ ထင္မွတ္မထားသည့္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ထိုေအာင္ျမင္အားလံုး ေန႕ျခင္းညျခင္း ျပိဳက် ပ်က္စီးသြားႏိုင္သလို ခြင္ေကာင္းေလး တစ္ခ်က္ ႀကံဳလိုက္လွ်င္ ေနျခင္းညျခင္းမွာပဲ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အထြတ္အထိတ္သို႕ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ၾကသည္။

အားလံုးကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘ၀သည္ စစ္တုယွဥ္ကစားပြဲ တစ္ခုႏွင့္ သြားတူေနသည္။ ထိုအခါ ဘ၀သည္ စစ္တုယဥ္ ကစားပြဲေလာ .............