၀မ္းစာေတြကုန္ၿပီလား . . . .

ဒါရိုက္တာၾကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ “ငါဒါရိုက္တာ လုပ္ခါစက၊ ဒါရိုက္တာ ဘယ္သူရိုက္သည္ ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူး ခပ္ဆန္းဆန္းေလး လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါရိုက္တာ ........ ေရးညႊန္းရိုက္ကူးသည္ ဆိုၿပီး လုပ္တယ္။ ပထမသံုးေလးကား၊ အိုေကေနတာပဲ။ ဆယ္ကားေလာက္လဲ ရိုက္ၿပီးေရာ ၀မ္းစာက ကုန္သြားတယ္။ ငါ့မွာ ဆက္ေရးစရာ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြကို ယူၿပီးရိုက္ရတယ္။ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြကို ရိုက္ၿပီဆိုမွေတာ့ ကိုယ္ေရးတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒါရိုက္တာ....... ေရးညႊန္းရိုက္ကူးသည္ ဆိုတာၾကီးကို ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ ”


ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မင္းသိခၤ စာအုပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကီး ဖတ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုတန္းဆယ္တန္း အရြယ္ေလာက္တြင္ မင္းသိခၤလို ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ထြက္ေနတယ္ ဖတ္ၾကည့္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္သည္။ သူ႔စာအုပ္ကို တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ သူစာအုပ္ေတြကို ထပ္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေလးငါးအုပ္ေလာက္လဲ ဖတ္ၿပီးေရာ သူ႕ဇာတ္လမ္းေတြက ထပ္လာသည္။ တစ္အုပ္နဲ႔ တစ္အုပ္က သိပ္မကြာျခားမႈ မရွိေတာ့ေပ။ ေနာက္အုပ္ေတြက်ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမလား ေျပာင္းမလား ဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ဆက္ဖတ္ျဖစ္ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြက အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနသည္။ ဆယ္အုပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လဲ ဖတ္ၿပီးေရာ သူ႔စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ကိုင္ပင္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။


အရင္ကဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ စာအရမ္းေရးခ်င္သည္။ ၀တၳဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကဗ်ာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်မေရးျဖစ္သည့္တိုင္ ေခါင္းထဲမွာ စီၾကည့္လွ်င္ သူ႔ဘာႏွင့္တူ အစီအရီ။ ထိုစဥ္က ေန႔ခင္ဘက္တြင္ ဘတ္စကားစီးၿပီး တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားရေသာ အလုပ္ကိုလုပ္ရသည္။ ဘတ္စကားေပၚတြင္ ကိုယ္ေရးမဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး အေၾကာင္းကို အစီအရီ ေနရာခ်ၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္ေနခဲ့သည္။ ညဘက္က်ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ခ်ေရးျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ေပ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ အားေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းေတြကို အကုန္ခ်ေရးျဖစ္လိမ့္မည္ေပါ့။

တကယ္တမ္း လူအားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ေလာက္ထိ ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးတတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ပ်ဴတာမရွိလွ်င္ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ စိတ္ကူးေလးရလို႔ ေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း မီးပ်က္ေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္။ မီးလာျပန္ေတာ့လည္း ဘီယာေသာက္ေနရတာနဲ႔ မေရးျဖစ္။ တကယ္ေရးရေတာ့မယ္ အရင္က အားအားယားယား ေလွ်ာက္ေရးခဲ့သမွ် အခုေန ေရးတာနဲ႔ နည္းသာမ်ားသာ အသာထား ပိုက္ဆံ ရေတာ့မယ္ ေရးေတာ့ေဟ့ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀ သြားသည္။ ဘာေရးရမွန္းမသိ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ ေရးစရာလည္းမရွိ။ ေရးစရာက မရွိလို႔ မျဖစ္ ဇာတ္ညြန္းကို လက္ခံထားၿပီးၿပီ။ ထိုအခါ မျဖစ္မေန ေရးရေတာ့မည္။ မေရးေတာ့ဘူး ဆိုျပန္လွ်င္လည္း နာမည္က မစရေသးဘူး ပ်က္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ေရးျဖစ္လုိက္သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နဂိုအရွိန္ေလးနဲ႔ မို႕လားမသိ ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကေတာ့ ေရွာေရွာရူရူနဲ႔ ၿပီးသြားရွာသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေရးဖို႔ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာသြားသည္။


တကယ္ေတာ့ ၀မ္းစာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးေနတာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀မ္းစာ ဆိုတာၾကီးကို အရင္က ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မယံုၾကည္ဘူး။ ကဗ်ာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ရင္ ျဖစ္လာတာပဲ။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္ အဲလိုထင္ထားခဲ့သည္။ အခု နင္လားငါလား တကယ္ေရးရမည့္ အခ်ိန္မွာ ေရးစရာေတြ မရွိျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ......

ကၽြန္ေတာ္ စာကို အရင္လို အရူးအမႈး မဖတ္ျဖစ္ မေရးျဖစ္တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ဥပမာ အေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ဓာတ္ပံုသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လုပ္စားေတာ့မည္ ဆိုပါက ကင္မရာေၾကာင္း ဓတ္ပံုအေၾကာင္းကို အေပ်ာ္တမ္း သမားထက္ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးေလ့လာရမည္။ ပိုၿပီး ေလ့က်င့္ရမည္။ ထို႔အတူ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လုပ္စားေတာ့မည္ ဆိုပါက အေပ်ာ္ဖတ္သူထက္ စာေပကို ပိုဖတ္ရမည္။ ပတ္၀န္းက်င္ထဲက လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေလ့လာရမည္။ သာမန္ ကင္မရာ ၀ါသနာ သမားေလာက္ေတာင္ ဓာတ္ပံုအေၾကာင္းကို မေလ့လာပဲ ပေရာ္ဖက္ရွင္လုပ္စားရင္ ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိႏိုင္သလို၊ သာမန္ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသူေလာက္ေတာင္ စာမဖတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒါရိုက္တာ ၾကီးေျပာသည့္ စကားကိုပဲ ျပန္သြားသတိရသည္။ “၀မ္းစာ ကုန္သြားတာကို”တဲ့။ ၀မ္းစာ ျဖည့္တင္းဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စာျပန္ဖတ္ရမည္။