ေပးဆပ္သူ

ဘ၀ဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္က ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ရုပ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး သူမသည္ ပံုျပင္ေျပာတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္သလား၊ ငိုေစခ်ယ္သလား၊ ေကာင္းေစခ်င္လား၊ ဆိုးေစခ်င္လား အရာအားလံုးက သူမရဲ႕ လက္ထဲမွာ။ ေနာက္ဆံုး ဇတ္ေကာင္ကို ေသေစခ်င္လား ေသခိုင္းလို႔ရေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမက ဇာတ္ကိုဖန္တီးတဲ့သူေလ၊ အရာအရာအားလံုး သူ႔အလိုက် ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။

ဘ၀ဟာပုစာၦာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ …
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူမဟာ ကိန္းကဏန္းေလးေတြျဖစ္မွာပါ၊ ကိန္းဂဏန္းႏွစ္ခုကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မေပါင္းစည္းႏိုင္ေအာင္ပိုင္ျခားတဲ့ ကံၾကမၼာေပါ့။ အဲဒီၾကက္ေျခခတ္ကို အေပါင္းလကၡာျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ……
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ေတြေတာင္ ၾကီးခဲ့ၿပီ

ဘ၀ဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
သူမဟာ ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကား ေဘာင္ျဖစ္ၿပီး အလည္က အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေပါ့။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ေလးကို ေဆးေရာင္စံုေတြျခယ္ခဲ့တယ္။
ပထဆံုးသူမျခယ္ခဲ့တဲ့ အေရာင္နာမည္က အခ်စ္တဲ့ ….

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေၾကကြဲျခင္း၊ ရူးသြပ္ျခင္း၊ စတဲ့အေရာင္ေတြကို အခ်ိဳးက်ေပါင္းစပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေပၚကို တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ စုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး ျခယ္သြားတဲ့ အေရာင္နာမည္ကေတာ့ အလြမ္းတဲ့ ………

ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီလို ျခယ္သထားတဲ့ ကားခ်ပ္တစ္ခုက၊ ေဘးလူေတြအျမင္မွာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းခ်င္ ၾကည့္ေကာင္း ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကင္းဘတ္ေပၚမွာ အေရာင္ေတြက မညီမညာနဲ႔ ကင္းဘတ္ရဲ႕ မူလအျဖဴေရာင္းေလး ဆံုးရႈံးသြားတာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိ လိုက္ၾကဘူးေလ။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ သူမျခယ္သြားတဲ့ ေဆးေရာင္စံုေတြက ပလပြေပၾကမ္းလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးေရာင္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ဘယ္ေလာက္ ျခယ္ျခယ္ လံုး၀စြဲမထင္ရစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေရာင္နာမည္က အမုန္းတဲ့…..

ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔အထိ သူမကို မုန္းလို႔မရဘူး