ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သီခ်င္းမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေလာက္မွာ စၿပီး စစ္တုယဥ္ကစားတယ္။ အဲဒီတုန္းက စေနတနဂၤေႏြဆို မနက္ကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ တေနကုန္ကစားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ျပိဳင္ဖက္ကေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူႏိုင္လိုက္ ကိုယ္ႏိုင္လိုက္နဲ႔ လက္ရည္ညီတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ကစားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ျဖစ္တာက ေလးျဖဴရဲ႕ ပါ၀ါ၊ အဲဒီေခတ္က ကက္စက္ေခြ နဲ႔ ဖြင့္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္မွာကလည္း သီခ်င္းေခြဆိုေတာ့ အဲဒီတစ္ေခြတည္းရွိတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ကစား ကစား အၿမဲတမ္း ပါ၀ါေခြကိုပဲ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျမစ္ၾကီးနားကို ေရာက္ေတာ့ လြယ္လင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုမွာ အေမနဲ႔အတူ ထမင္းစားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေနတုန္းမွာ ထမင္းဆိုင္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္ထားတယ္။ ထြန္းအိျဒၵာဗိုလ္ရဲ႕ “ခါေလးလုပ္ခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေကာင္ေလးေတြၾကည့္မယ္၊ မ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ကို မိတ္ျပလိုက္ရင္ တပံုၾကီးပါလာမယ္” သီခ်င္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္ပထဆံုး ရည္းစားထားျဖစ္ေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီဆိုရင္ သူ႔ဘက္ကေန ေလးျဖဴရဲ႕ ခဏေလးမ်ား သီခ်င္းေခြကို ဖြင့္ထားတယ္။ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာတိုင္းမွာ ေလျဖဴရဲ႕ ခဏေလးမ်ားေခြထဲက သီခ်င္းေတြကို ၾကားေနရတယ္။

“ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားေလး အေရာင္ေတြျပယ္လြင့္လို႔ ဟိုအရင္က ေဆးစက္တို႔ ေမွးမိန္လို႔…. ”
ရွစ္တန္းႏွစ္တုန္းက ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ အခုဆိုရင္ ၂၀၀၉ ထဲကိုေရာက္လာၿပီ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေလးျဖဴရဲ႕ ပါ၀ါ စီးရီးထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္ကို ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ နားေထာင္မိလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားမႈေတြက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က စစ္တုယဥ္ကစားေနတဲ့ ကစား၀ိုင္းေလးဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အၾကားအာရံုေတြက အတိတ္ဆီကို ျပန္ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အရံုထဲက အနံ႕အသက္ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီကာလ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ရွိေနသလိုပဲ။ အဲလိုပါပဲ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ရဲ႕ “ ခါးေလးလုပ္ခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမစ္ၾကီးနားက လြယ္လင္ ဆိုတဲ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားေနတဲ့ ခံစားမႈေတြကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေလးျဖဴရဲ႕ “ မင့္ရဲ႕ အနမ္းတ႐ႈိက္နဲ႔ ငါ့ရဲ႕အနမ္းတစ္႐ႈိက္နဲ႔ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုနားေထာင္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြးစိတ္အာရံုေတြက အတိက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အခု လိုျဖစ္ဖူးတာ ဒီတစ္ခ်င္းေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသီခ်င္းေတြလည္း အဲလိုပါပဲ။ ငါ့ဆယ့္တစ္လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ညလံုး ေသာက္စားသံုျဖဳန္းၿပီး မနက္မိုးလင္းေတာ့ စားစရာမရွိ သြားစရာကားခမရွိနဲ႔ တေနကုန္အားလံုး အိပ္ေနခဲ့ရတုန္းက အိုးေ၀ရဲ႕ “သက္တံတစ္ခုလိုပဲ၊ နင္ဟာငါ့မ်က္စိအေရွ႕ကေန ေပ်ာက္ကြယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တစ္ေနကုန္ဖြင့္ထားခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းဘယ္အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသီခ်င္းေလကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ စိတ္ေတြက အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မ်ားအဲလိုျဖစ္တာလား၊ သူမ်ားေတြေရာ ျဖစ္တာလား။ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း အဲလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္တဲ့။ ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ အဲလိုမ်ိဳးခံစားဖူးလား ….