ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ

ေငြေဆာင္ကမ္းေျခတြင္ ျဖစ္သည္။ ေဖာ္ေဖာ္ရီလ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီထိုးခါနီးၿပီ။ ေနက ေတာ္ပင္ပူပါသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးပိုက္ဆြဲေနသည့္ တံငါသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေနပူပူထဲတြင္ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ပိုက္ဆြဲေနသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုရွိသည္ မသိ ဓာတ္ပံုလုိက္ရိုက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား က်ကာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။

ကမ္းေျခတြင္ငါးပိုက္ဆြဲသည္က တျခားျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးပိုက္ဆြဲတာႏွင့္မတူေပ။ တစ္မုိင္ေလာက္ရွည္ေသာ ပိုက္ၾကီးကို စက္ေလွေပၚတြင္တင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးအုပ္ကို လိုက္ရွာၿပီး ငါးအုပ္ေတြ႕သည့္အခါမွ ပိုက္ကို ျခံစည္းရိုး၀ိုက္သလို ငါးအုပ္ကို ၀ိုက္လုိက္ၿပီး ကမ္းေပၚကို လူအင္အားျဖင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းဆြဲ တင္ျခင္းျဖစ္သည္။



ငါးပိုက္ကို ဆြဲတင္ရာတြင္ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ သံုးနာရီခန္႔ၾကာျမင့္ၿပီး လူဆယ့္ငါးေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လူအင္အားသံုးက အျဖည္းျဖည္းခ်င္းကမ္းေပၚကို ဆြဲတင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲလာရင္းဆြဲလာရင္းျဖင့္ ျခံစီးရိုး၀ိုက္သလို ၀ိုက္ထားေသာ ပိုက္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ေနာက္ဆံုး ကမ္းေပၚေရာက္သည့္အခါတြင္ ပိုက္၏အက်ယ္၀န္းမွာ ငါးေပပတ္လည္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ပိုက္ထဲတြင္ပါလာေသာ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းမ်ားျဖင့္ က်ံဳးယူၾကသည္။ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းျဖင့္က်ံဳးၿပီး ေသာင္ျပင္ေပၚသုိ႔ သယ္သြားၾကသည္။ ေနပူပူေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပိုက္မ်ား ျဖန္႔ခင္းၿပီး ခ်က္ျခင္းေနပူလွန္းလုိက္သည္။



ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ငါးမ်ားအား သူတုိ႔ေနပူလွန္းေနသည္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္း ေနပူလွန္းသူမ်ားထဲတြင္ ၀င္လုပ္ကူေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေျခေထာက္ကို သတိထားမိလုိက္သည္။ ကေလးမေလးက အသက္ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာ ရွိၿပီး ေျခေထာက္တြင္ အမာရႊတ္မ်ားမွာ အစဥ္းလုိက္ အစဥ္းလုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ေဖက ရခုိင္သံလား ထား၀ယ္သံလား ေတာ့မေျပာတတ္ ထိုကဲ့သို႔ အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ နေပါက္မပါလုိ႔ေလ။ ေျပာစကား ဆိုစကား နားမေထာင္မလုိ႔ရိုက္ထားတာ။ နားမွာ အေပါက္မပါတဲ့ ကေလးေတြက အဲလို ရိုက္ေပးမွရတယ္.. ဟုကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာသည္။



အဲလူၾကီးစကား ဆံုးသြားေတာ့ ကေလးေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္ အဲေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို အမာရႊတ္ေတြထင္သြားေအာင္ ရိုက္သင့္ရဲ႕လား…..

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး ပုဆိုးလွဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အမက လွမ္းေမးသည္ နင့္ေျခေထာက္က အရာၾကီးေတြက ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အမက ထပ္ေမးသည္ နင္အရိုက္ခံထားရတာမဟုတ္လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးလွဲထားတာလို႔ လိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသလံုးကို ေသျခာျပန္ၾကည့္လိုက္သည္ ေျခသလံုးမွာ အရႈိးလုိက္ အရႈိးလိုက္ အညိဳမဲစြဲေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္………

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ၾကိဳသက္ ဆုိသည့္ဘာသာရပ္တစ္ခုကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ရသည္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ ၾကိဳသက္ ဘာသာသင္ရသည့္ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းငါးဆယ္ခန္႕သာ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကိဳသက္ ဘာသာသည္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေမြးျမဴေရး အေျခခံမ်ားကို သင္ၾကားရသည္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္တြင္းမႈ အေျခခံကိုသင္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား သင္ရသည့္ ဘာသာႏွင့္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားသင္ရသည့္ ဘာသာက မတူေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းကာ ေယက်ာၤးေလး သတ္သတ္ မိန္းကေလး သတ္သတ္ ေပါင္းၿပီး သီးျခားစီသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီခန္းကျဖစ္သည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ဘီခန္းက မိန္းကေလးမ်ားက စီခန္းသို႔သြား၍ စီခန္းမွ ေယက်ာၤးေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းကိုလာၿပီး စာသင္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာထံုးစံက အတန္းတုိင္း ဘုရားေညာင္ေရအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမထုိင္သည့္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖန္ပန္းအိုေလး တစ္လံုးရွိသည္။ ၀ါစိမ္းနီျပာ အသင္းခြဲထားၿပီး ေယက်ာၤးေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ ေသာက္ေရ သြားခပ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေနတြင္ အခန္းကို တံမွ်က္စီးလွဲၿပီး ပိုက္ဆံစုကာ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေလးကို ပန္းထိုးေပးရသည္။

တစ္ရက္……..
ၾကိဳသက္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက စီခန္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ဘီခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း စာသင္မည့္ဆရာက ေရာက္မလာေသးေပ။ ထုိ အခ်ိန္မွာ စီခန္းက စာလာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ဆရာဆရာမ စားပြဲႏွင့္ နီးသူမ်ားက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္လွမ္းၿပီး ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ေျခြၾကသည္ ။ စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို အဲလို လွမ္းလွမ္းၿပီးေျခႊခ်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းက မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ပန္းေတြကို လာယူသြားသည္။ အဲလိုပန္းေတြကို ယူသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မယူတားရင္းက ၀ိုင္းလုၾကသည္။

အတန္းၾကီးလာမွသာ မိန္းကေလးေတြ ေယက်ာၤးေလးေတြက မ်က္ေထာင့္ေလးေတြ ေပေစာင္းေပေစာင္းၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အရမ္းခင္တယ္လုိ႔ ျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ငါးတန္းေျခာက္တန္း အရြယ္မွာေတာ့ ေယက်ာၤးေလးနဲ႔ မိန္းကေလးသည္ ရန္သူျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ေယက်ာၤးေလးပီပီ ေယက်ာၤးေလး စိတ္ဓာတ္တုိင္း အတုိင္း ဘာလို႔ ဒီလိုလာယူရမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ ေယက်ာၤးေလးေတြဘက္က ၀င္ၿပီးပန္းေတြကို လုကူသည္။ အဲလို လုရင္းက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ၾကိဳသက္ဆရာကို ငိုၿပီးသြားတုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထိုးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ၾကိဳသက္ဆရာက ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ခုိင္းသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုလဲ မေမး ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာလဲ မစံုစမ္း။ မင္းသူ႔ကိုထိုးလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္က မထိုးဘူးဆိုေတာ့။ လက္ထဲက ၾကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ရိုက္လုိက္သည္။ အဲလုိရိုက္လုိက္ေတာ့ ၾကြက္စီၾကြက္စီ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြတိတ္သြားသည္။

အဲလိုတိတ္သြားေတာ့မွ….
အေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ၾကိမ္လံုးၾကီးျပၿပီး ေမးသည္ ဒီေကာင္မေလးေက်ာကုန္းကို သူက လက္သီးနဲ႔သြားထုိးတယ္ဆုိ ဟုတ္လား ဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေမးျပန္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲေျဖသည္။ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္တဲ့ မင္း၀န္ခံမွာလား ၾကိမ္လံုးၾကီးကို ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ မင္း၀န္မခံဘူးဆုိရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘူတာရံုမွာ ကူလီသာ ထမ္းေနေပေတာ့ဟု ေျပာသည္။ မင္း ၀န္မခံပဲ ေက်ာင္းထြက္မွာလား ၀န္ခံၿပီး အရိုက္ခံမွာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတြးလိုက္မိသည္က ၀န္ခံလုိက္ရင္ ရိုက္ခံရမည္ ၀န္မခံရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမည္။ ေက်ာင္းေတာ့ မထြက္ႏုိင္ အရိုက္ပဲ ခံေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မထုိးခဲ့ေပမယ့္လည္း ထိုးပါသည္ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ၀န္ခံလိုက္ၿပီဆုိေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပုဆိုးကို ဒူးေခါင္းထိ လွန္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညိဳးေလာက္ရွိေသာ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ေျခသလံုးကို ငါးခ်က္လႊဲရိုက္သည္။

ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လူၾကီးအားျဖင့္ လႊဲရိုက္ခံရေသာ ငါးခ်က္သည္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သည္ ဒါေပမယ့္ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ကိုထိမ္းထားလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီတုိင္းၾကိတ္ထိုင္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ရိုက္ရိုက္ခံရျခင္းေန႔က ေျခသလံုးမွာ အစဥ္းစဥ္းေတြ အပိန္႔အပိန္႔လုိက္ အပိန္႔လုိက္ ျဖစ္ေနၿပီး အေရခြံမ်ား ပြန္းကာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေသြးနည္းနည္းစို႔ေနသည္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အစင္းေတြ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အညိဳမဲစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမွာ အခုအထိ အရိုးစြဲေနၾကတာက အိုးေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာေအာင္ နာနာရိုက္ရတယ္ နာနာရိုက္မွ အိုေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကိုလဲ လိမၼာေစခ်င္ရင္ နာနာရိုက္ရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက ေျပာျပသြားတာက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္။ ေက်ာင္းေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ မိမိဘေတြ မိဘေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ထက္ ဆိုးေအာင္ရိုက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနမလဲ ဆုိေတာ အတိက်မသိေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ရိုက္ခံေနၾက ရတာေတြ ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကဆုိလွ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘမ်ားက အရိုက္ၾကမ္းသည္ဆုိေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာပင္ ေရႊးထားသည္ကိုေတြ႕ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ထုိက်ဴရွင္တြင္ပင္တက္ရပါသည္။ ဒီေန႔ မီးနင္းေတြ အလႊတ္က်က္ခဲ့။ ေနာက္ေန႔ စာေမးလုိ႔ တစ္လံုးမရလွ်င္ သစ္သားေပတံျဖင့္ တစ္ခ်က္ရိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရိုက္ရင္းျဖင့္ ထင္းရူးသစ္သားေပတံ ကြဲသြားသည္ကိုပင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ စာညံ့တဲ့ကေလးကေတာ့ အရိုက္ခံရလႊန္းလို႔ က်ဴရွင္ေျပးခ်င္စိတ္တာ ျဖစ္လာသည္ စာကေတာ့ ေတာ္မလာပါ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရိုက္သင့္သည္ဆုိတာကို လက္ခံေကာင္း လက္ခံလို႔ရႏုိင္ေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလြန္အကၽြံရိုက္တယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ဟုမထင္ပါ။ အဲလို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ရိုက္လုိက္ေတာ့ေရာ အဲဒီကေလးက နားလည္သြားလား။ အဲဒီကေလးက တကယ္လိမၼာသြားလား…..

အဲလိုစဥ္းစားေနရင္း ၾကည္ျဖဴသွ်င္ အေမရိကားမွာ ဆုရသည့္ ၀သုန္ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာ မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ ေျပာသြားတာ သြားသတိရလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို တစ္ခါမွ မရိုက္ဖူးဘူး မယံုရင္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အရိုက္ခံရတယ္။ အဲလိုအရိုက္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆုိတာ ရိုက္တုိင္းလည္း လိမၼာတာမွမဟုတ္တာတဲ့….

တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔မွာပါ ကေလးေတြ ရွိလာေပလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အခုကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကေလးေတြကို ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ လို႔ တင္စားေခၚတဲ့ ၾကိမ္လံုးၾကီးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာပံုကို ရိုက္သြင္းတဲ့ brainwash နည္းလမ္းကို ဆက္လက္သံုးသြားၾက ဦးမွာလား.......