အားနာလိုက္တာေယာရယ္

သို႔ခ်စ္လွစြာေသာ ေယာ.....။ ကၽြႏု္ပ္ဘီယာ ေသာက္ေနခ်ိန္မွာ သင့္ကို သတိရမိတာေတာ့ အမွန္ပဲေလ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ဘီယာအတူတူ ေသာက္ရင္း ဘန္းကီးမြန္းဆီ ဖုန္းဆက္သင့္ မဆက္သင့္၊ ေဂ်ာ့ဘုနဲ႔ ဆာဒန္ဟူစိန္ ဘယ္သူမွန္မွန္ ဆိုတာ လည္ပင္ရိုးၾကီးေတြ ေထာင္ၿပီး ျငင္းၾကတာလဲ မွတ္မိေသးပါတယ္။

မနက္ျဖန္ က်ဳပ္ရန္ကုန္ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ဒီညေတာ့ က်ဳပ္အခန္းထဲမွာ ခံုေလးႏွစ္လံုးခ်ၿပီး တစ္ေနရာကို ခင္ဗ်ားအမွတ္နဲ႔ က်ဳပ္ေသာက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကို မျမင္ရေပမယ့္ က်ဳပ္မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က ခံုကို ၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားရွိတယ္ အမွတ္နဲ႔ ထိုင္ဆဲေနမိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားစကားယံုစားမိလို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က အေၾကြးရွင္ေတြ မ်က္ႏွာကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့ေလ။ ခင္ဗ်ားကို မယံုၾကည္ရဘူးဆိုတာ သိလို႔ အထပ္ထပ္အခါအခါ ေမးတယ္ ေမာင္ေမာင္ေယာရယ္ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ေသခ်ာပါတယ္ ဒီလကုန္ရင္ ေဒၚလာေထာင့္ငါးရာလႊဲလိုက္မယ္ ခင္ဗ်ားဆိုင္ခန္းကိုသာ ငွားထားႏွင့္။ ဆိုင္ခန္းေနရာေလးကလည္း မဆိုး ေစ်းကလည္းေတာ္ သူမ်ားလက္ဦးသြားမွာစိုးလို႔ ေငြတိုးေလးယူၿပီး စရံခ်ထားလိုက္တယ္။ ကိုညီလင္းဆက္က ေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ “ေဟ့လူ ေယာသား စကားယံုစားလို႔ ” ဆိုၿပီး သတိေပးရွေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငမိုက္သားက်ဳပ္ ေၾသာ္ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ေယာ မၾကည္စားေလာက္ပါဘူး ထင္ၿပီး လုပ္လိုက္မိတယ္။

အင္း .............

မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အေၾကြးရွင္ေတြ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမလဲ .....

ေၾသာ္ဒီည ဘီယာေသာက္ေနတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကို တိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက သေဘၤာေပၚမွာ ရာသီဥတုဆိုးၾကီးထဲမွာ ရုန္းကန္ေနရရွာတယ္ဆိုေတာ့ မတိုက္ရတာ အားနာမိတယ္ဗ်ာ ......

Read More...

Summary only...

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ကာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီ

ဒီေန႔ ဘေလာ့ဂ္ကာမွာ ၾကည့္လိုက္တာ။ ဘေလာ့စေပါ့နဲ႔ ျမန္မာျပည္နာမည္ခံၿပီး ပရိုးဖိုင္ဖြင့္ထားတဲ့လူ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က တစ္ေထာင္ေက်ာ္ပဲရွိတယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္တဲ့။ ျမန္လိုက္တာ။

Read More...

Summary only...

မနက္ျဖန္ ဘန္ေကာက္မွာ အိုင္စီရႈိးရွိတယ္

မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြေန႔ညမွာ ဘန္ကာက္မွာ အိုင္စီ႐ႈိးရွိတယ္။ ေနရာကေတာ့ မသိဘူး :P။ ၀င္ေၾကးကေတာ့ ဘတ္ေလးရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒကာခံမယ္ဆိုလို႔ သြားၾကည့္ျဖစ္ ဦးမယ္ထင္တယ္။ သြားၾကည့္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ပံုေလးေတြ တင္ေပးပါမယ္။ အခုပံုေလးကေတာ့ သု၀ဏၰမွာ Nargis ရံပံုေငြတုန္းက ရိုက္ထားတာပါ။ အခုတင္ထားတဲ့ပံုကေတာ့ ဆိုက္ခ်ဳံ႕ထားတာပါ။ ပံုဆိုက္အၾကီးၾကီး လိုခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ပါ။

Read More...

Summary only...

၀မ္းစာေတြကုန္ၿပီလား . . . .

ဒါရိုက္တာၾကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ “ငါဒါရိုက္တာ လုပ္ခါစက၊ ဒါရိုက္တာ ဘယ္သူရိုက္သည္ ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူး ခပ္ဆန္းဆန္းေလး လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါရိုက္တာ ........ ေရးညႊန္းရိုက္ကူးသည္ ဆိုၿပီး လုပ္တယ္။ ပထမသံုးေလးကား၊ အိုေကေနတာပဲ။ ဆယ္ကားေလာက္လဲ ရိုက္ၿပီးေရာ ၀မ္းစာက ကုန္သြားတယ္။ ငါ့မွာ ဆက္ေရးစရာ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြကို ယူၿပီးရိုက္ရတယ္။ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြကို ရိုက္ၿပီဆိုမွေတာ့ ကိုယ္ေရးတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒါရိုက္တာ....... ေရးညႊန္းရိုက္ကူးသည္ ဆိုတာၾကီးကို ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ ”


ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မင္းသိခၤ စာအုပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကီး ဖတ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုတန္းဆယ္တန္း အရြယ္ေလာက္တြင္ မင္းသိခၤလို ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ထြက္ေနတယ္ ဖတ္ၾကည့္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္သည္။ သူ႔စာအုပ္ကို တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ သူစာအုပ္ေတြကို ထပ္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေလးငါးအုပ္ေလာက္လဲ ဖတ္ၿပီးေရာ သူ႕ဇာတ္လမ္းေတြက ထပ္လာသည္။ တစ္အုပ္နဲ႔ တစ္အုပ္က သိပ္မကြာျခားမႈ မရွိေတာ့ေပ။ ေနာက္အုပ္ေတြက်ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမလား ေျပာင္းမလား ဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ဆက္ဖတ္ျဖစ္ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြက အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနသည္။ ဆယ္အုပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လဲ ဖတ္ၿပီးေရာ သူ႔စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ကိုင္ပင္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။


အရင္ကဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ စာအရမ္းေရးခ်င္သည္။ ၀တၳဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကဗ်ာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်မေရးျဖစ္သည့္တိုင္ ေခါင္းထဲမွာ စီၾကည့္လွ်င္ သူ႔ဘာႏွင့္တူ အစီအရီ။ ထိုစဥ္က ေန႔ခင္ဘက္တြင္ ဘတ္စကားစီးၿပီး တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားရေသာ အလုပ္ကိုလုပ္ရသည္။ ဘတ္စကားေပၚတြင္ ကိုယ္ေရးမဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး အေၾကာင္းကို အစီအရီ ေနရာခ်ၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္ေနခဲ့သည္။ ညဘက္က်ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ခ်ေရးျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ေပ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ အားေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းေတြကို အကုန္ခ်ေရးျဖစ္လိမ့္မည္ေပါ့။

တကယ္တမ္း လူအားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ေလာက္ထိ ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးတတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ပ်ဴတာမရွိလွ်င္ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ စိတ္ကူးေလးရလို႔ ေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း မီးပ်က္ေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္။ မီးလာျပန္ေတာ့လည္း ဘီယာေသာက္ေနရတာနဲ႔ မေရးျဖစ္။ တကယ္ေရးရေတာ့မယ္ အရင္က အားအားယားယား ေလွ်ာက္ေရးခဲ့သမွ် အခုေန ေရးတာနဲ႔ နည္းသာမ်ားသာ အသာထား ပိုက္ဆံ ရေတာ့မယ္ ေရးေတာ့ေဟ့ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀ သြားသည္။ ဘာေရးရမွန္းမသိ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ ေရးစရာလည္းမရွိ။ ေရးစရာက မရွိလို႔ မျဖစ္ ဇာတ္ညြန္းကို လက္ခံထားၿပီးၿပီ။ ထိုအခါ မျဖစ္မေန ေရးရေတာ့မည္။ မေရးေတာ့ဘူး ဆိုျပန္လွ်င္လည္း နာမည္က မစရေသးဘူး ပ်က္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ေရးျဖစ္လုိက္သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နဂိုအရွိန္ေလးနဲ႔ မို႕လားမသိ ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကေတာ့ ေရွာေရွာရူရူနဲ႔ ၿပီးသြားရွာသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေရးဖို႔ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာသြားသည္။


တကယ္ေတာ့ ၀မ္းစာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးေနတာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀မ္းစာ ဆိုတာၾကီးကို အရင္က ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မယံုၾကည္ဘူး။ ကဗ်ာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ရင္ ျဖစ္လာတာပဲ။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္ အဲလိုထင္ထားခဲ့သည္။ အခု နင္လားငါလား တကယ္ေရးရမည့္ အခ်ိန္မွာ ေရးစရာေတြ မရွိျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ......

ကၽြန္ေတာ္ စာကို အရင္လို အရူးအမႈး မဖတ္ျဖစ္ မေရးျဖစ္တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ဥပမာ အေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ဓာတ္ပံုသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လုပ္စားေတာ့မည္ ဆိုပါက ကင္မရာေၾကာင္း ဓတ္ပံုအေၾကာင္းကို အေပ်ာ္တမ္း သမားထက္ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးေလ့လာရမည္။ ပိုၿပီး ေလ့က်င့္ရမည္။ ထို႔အတူ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လုပ္စားေတာ့မည္ ဆိုပါက အေပ်ာ္ဖတ္သူထက္ စာေပကို ပိုဖတ္ရမည္။ ပတ္၀န္းက်င္ထဲက လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေလ့လာရမည္။ သာမန္ ကင္မရာ ၀ါသနာ သမားေလာက္ေတာင္ ဓာတ္ပံုအေၾကာင္းကို မေလ့လာပဲ ပေရာ္ဖက္ရွင္လုပ္စားရင္ ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိႏိုင္သလို၊ သာမန္ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသူေလာက္ေတာင္ စာမဖတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒါရိုက္တာ ၾကီးေျပာသည့္ စကားကိုပဲ ျပန္သြားသတိရသည္။ “၀မ္းစာ ကုန္သြားတာကို”တဲ့။ ၀မ္းစာ ျဖည့္တင္းဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စာျပန္ဖတ္ရမည္။

Read More...

Summary only...

ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း

ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း အပါ၀င္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးသန္႔ စုဘုရားလဒ္ ေဒၚခင္ၾကည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ဇနီး) တို႔ အုတ္ဂူမ်ား ဘယ္မွာ ရွိသနည္းဟု ေမးလွ်င္ ရန္ကုန္ေန လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ မသိၾကပါဘူး။

Read More...

Summary only...

ဓာတ္ပံု

အရင္က ယူက်ဳမွာ တင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေကာ္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူး။ အခုမွ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။

Read More...

Summary only...

ရန္ကုန္

တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတစ္ခု
ရန္ကုန္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုပညာေတြ သင္ေပးခဲ့တယ္

တကယ္ေတာ့ရန္ကုန္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စစ္ေျမျပင္တစ္ခု
ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ ဒုကၡနဲ႔အခက္ခဲေတြကို
နိစၥဒူ၀ တိုက္ခိုက္ေနရတယ္

တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လယ္ယာေျမတစ္ခု
၀ါသနာဆိုတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေတြကေန
အႏုပညာေတြအပင္ ေပါက္လာဖို႔
အဲဒီေျမမွာ ပ်ိဳးၾကဲခဲ့တယ္

စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အဲဒီမ်ိဳးေစ့ေလးဟာ
ရန္ကုန္ေျမကိုထိတဲ့အခါ
၀ုန္းကနဲဆို ေန႔ျခင္းညျခင္းအပင္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္
အပင္ေပၚမွာ ကဗ်ာေတြပြင့္
အပင္ေပၚမွာ ၀တၳဳေတြသီး
စိတ္ကူးၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္

လက္ေတြ႕မွာ
၀မ္းေရးရယ္ အႏုပညာ
ႏွစ္ခုယွဥ္လာေတာ့ ရန္ကုန္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္
ေကာင္ေလးမင္းဘာကို ေရြးမလဲတဲ့ .....



မိုးလႈိင္ညဘေလာ့က ရန္ကုန္ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရးမိသြားတယ္

Read More...

Summary only...

စြယ္ေတာ္ပင္အလြမ္း

စြယ္ေတာ္ရြက္ ဆိုတာ ႏွစ္ရြက္ေပါင္းမွ တစ္ရြက္ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ရြက္ေပါင္းထားတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြဟာ တစ္ရြက္နဲ႔နဲ႔ တစ္ရြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲပဲ ေရာ္ရြက္၀ါအျဖစ္ ေၾကြလြင့္သြားသည့္ တိုင္ေအာင္ မခြဲစတမ္း အၿမဲတန္း ဒြန္တြဲလို႔ . . . .

နင္နဲ႔ငါ စြယ္ေတာပင္ေအာက္မွာထိုင္ စြယ္ေတာ္ ရြက္ေလးကိုခူး စြယ္ေတာ္ပန္းေလးကို နင့္ေခါင္းမွာ ပန္ေပးရင္ သစၥာေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ငါတို႔ေတြ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို ေပါင္းၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို ထူေထာင္ၾကမယ္။ ေရာ္ရြက္၀ါျဖစ္ ေၾကြလြင့္သည့္တိုင္ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မခြဲေၾကးေပါ့

အဲဒီအရာေတြ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲ။ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း စြယ္ေတာ္ ပင္ေအာက္မွာ ရြာက္ေျခာက္ေလးေတြကို ေကာက္ရင္း ငါ့ႏွလံုးသားေတြ ျပိဳက်ခဲ့ၿပီ။ နင္မ်ား သိေလမလား . . .

တစ္ရက္မွာေတာ့ အမွတ္တမဲ့၊ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ စြက္ေတာ္ရြက္ေလးေတြ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေၾကြက်ေနၾကတယ္။ မေန႔ညက ေလ ေတာ္ေတာ္ျပင္းတာကိုး ..........

မခြဲဘူးဆိုတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြက ေလမုန္တိုင္းကိုေတာ့ အံမတုႏိုင္ရွာပါဘူး။

အဲဒီလိုပဲ ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀ထဲကို ၀င္တိုက္ခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းကို ငါတို႔ေတြ အံမတုႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေလမုန္တိုင္းကပဲ ျပင္းေလးသလား ငါတို႔ေတြပဲ ညံ့ခဲ့ေလလား ........

အခုေတာ့လည္း ငါတို႔ေတြ ...

တကြဲစီေပါ့ ..........

ဒါေပမယ့္ ငါ့ရင္မွာ ျဖစ္တည္ေနတာကို စြယ္ေတာ္ပင္ရင္းမွာ ေရးထားခဲ့တယ္။ အဲဒီစြယ္ေတာ္ပင္ရင္းက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္က နင့္လာဖတ္မဲ့ ေန႔ကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕ .............

Read More...

Summary only...

ၾဆာေယာ

ဒါကေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီး ၾဆာေယာပါ။ ဒီဗီယိုကလစ္ကို စီးပြားေရးအလို႔ငွာ ကူးယူျခင္း ျပသျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္လိုပါက မႈပိုင္ရွင္ ၾဆာေယာ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ပါ။ ဒါကေတာ့ ကင္မရာမင္း ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ရံုသာ တင္ခြင့္ေပးတာပါ။ ေရာင္းခ်ခြင့္မျပဳပါဘူး က်န္တဲ့ ကိစၥမ်ားကိုေတာ့ ၾဆာေယာထံတြင္ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ပါ။

Read More...

Summary only...

လူခ်င္းအတူတူ အသက္႐ႈျခင္းကြဲ

ကင္မရာျခင္းအတူတူ မွန္ဘီလူးကြဲေတာ့ ........

Read More...

Summary only...

ေနာင္ခ်ိဳအမွတ္တရ

ေနာင္ခ်ိဳကေန မိုင္သံုးဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေညာင္နီဆိုတဲ့ ရြာေလးကို အသြားမွာ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ရိုက္ခဲ့တာပါ

Read More...

Summary only...

love=wind

ေကာင္မေလး။ ။ အခ်စ္ဆိုတာ ေလ နဲ႕တူတယ္တဲ့

အဲဒီေလကို မျမင္ရဘူး

ဒါေပမယ့္ ေလ ဟာတကယ္ရွိေနတယ္

ၿပီးေတာ့ အဲဒီေလမရွိပဲနဲ႕ အသက္ရွင္လို႕မရဘူး …………..


အခ်စ္ဆိုတာလဲ ေလ လိုပဲ

တကယ္ရွိေနေပမယ့္ မျမင္ႏိုင္ဘူး

ဒါေပမယ့္လူေတြဟာ အခ်စ္မရွိပဲလဲ ေနလို႔မျဖစ္ဘူး






ေကာင္ေလး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ေလဟာ အခ်ိန္တိုင္းမွာမျမင္ရပါဘူး

ဒါေပမယ့္

ေလရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတေလးေတြကိုေတာ့ ျမင္ရတယ္

နည္းနည္းေလး တိုက္ရင္ေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေတြလုပ္တာကို ျမင္ရမယ္

တိုက္ႏႈန္းေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ နာဂစ္တုန္းကလို သစ္ပင္ႀကီးေတြ က်ိဳးပ်က္သြားမွာေပါ့

နင္ေျပာသလို

အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူး

ဒါေပမယ့္ ရင္ခုန္လာတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္

ရင္ဘတ္ထဲမွာ အခ်စ္ရွိတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္တယ္

အခ်စ္ေတြ ပိုမ်ားလာရင္ေတာ့ ႏွလံုးသားေတြ တုန္လုပ္ကုန္ၿပီေပါ့

မိန္းကေလးရယ္

အခုေတာ့လည္း ကိုယ့္ႏွလံုးသား

အရမ္းကုိ တုန္လုပ္ေနရၿပီ. . . . . .

အဲဒါ

မိန္းကေလးကို သိပ္ခ်စ္လို႕ေပ့ါ

Read More...

Summary only...

ဒီေန႔မီးေလးတို႔နဲ႔ေတြ႕ျဖစ္တယ္

ဒီေန႔ လံုပနီညေစ်းမွာ ဘေလာ့ဂ္ကာ မီးေလးဇာတို႔ အုပ္စုနဲ႔ ညစာစားျဖစ္ပါတယ္။ အခုတင္ထားတဲ့ ပံုံုေတြထဲမွာ မီးေလးပံု ပါပါတယ္။ သူဘယ္သူဆိုတာ မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ ဆုခ်မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

Read More...

Summary only...

Lumpini Park Thailand

Read More...

Summary only...

ဒုတၳ၀တီ အမွတ္တရ

ဒုတၳ၀တီျမစ္ေရကို ေသာက္ရင္ ဒုတၳ၀တီကို တစ္ခါျပန္ေရာက္တယ္တဲ့

Read More...

Summary only...

ဘာလဲဘ၀

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ကိုယ့္ကို နားလည္လာတဲ့ အရြယ္ကတည္းက စၿပီး ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘာလဲ ဘ၀။ အစရွိသျဖင့္ ေမးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခါစာက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀သည္ မနက္မိုးလင္းရင္ စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ႏွင့္ တစ္လံုး ျပည့္ထည့္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးလင္းရင္ က်ဴရွင္သြားမည္။ က်ဴရွင္ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသြားမည္။ စာသင္ရတာ ပ်င္းသည့္ေန႕တြင္ ေက်ာင္းေျပးမည္။ ေရသြားကူးမည္။ စစ္တုယဥ္ထိုးမည္။ ျခင္းခတ္မည္ ပိန္ေပါင္ရိုက္မည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ၀တၳဳဖတ္မည္။ ထိုခါ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္သည္။

ေက်ာင္းတက္သည္က ဘ၀ေလာ။ စစ္တုယဥ္ထိုးျခင္းက ဘ၀ေလာ။ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းသည္က ဘ၀ေလာ။

ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အားလံုးက ဘ၀ေတြ ျဖစ္ေတြ ျဖစ္သည္။


ဘာမွ်မသိသည့္အရြယ္က ေက်ာင္းကို ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က ကႀကီးမသိ ခေခြးမသိ။ သို႕ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေနရင္း ကႀကီးကို သိလာသည္ ခေခြးကိုသိလာသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကႀကီး မသိခဲ့ ခေခြးမသိတဲ့ လူေတြက ေလ့လာရင္းသင္ယူရင္းနဲ႕ သိခ်င္တာေတြ သိကုန္ၾကသည္။

ဘ၀သည္လည္း ထိုကဲ့သို႕ပင္ျဖစ္သည္။ ဘ၀ထဲကို လူေတြ သုညက ေရာက္လာသည္ ဘ၀ထဲမွာ ေလ့လာသည္ သင္ယူသည္ ထိုမွ တစ္ဆင့္ တတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဘ၀သည္ ေက်ာင္းတစ္ခုေလာ ..............


ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ခါတရံတြင္ ဘာေရးထားမွန္း မသိေသာ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ကို စာမ်က္ႏွာ တစ္က စၿပီး ဖတ္ၾကသည္။ တစ္မ်က္ႏွာၿပီး တစ္မ်က္ႏွာ ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ ဇာတ္လမ္းရုပ္လံုးေလး ေပၚလာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဇတ္သိမ္းခန္းကို ဖတ္ၿပီး ထို၀ထၴဳကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ဘာႀကီးမွန္းမသိေသာ ေလာကႀကီးသို႕ ေရာက္လာသည္။ တစ္ၿပီးတစ္ရက္ ေနထိုင္ အသက္ဆက္ၾကသည္။ ရက္ေတြ ၾကာေတာ့ ႏွစ္ေတြ ျဖစ္သြားသည္။ ႏွစ္ေတြမ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀က ရုပ္လံုးေပၚလာသည္။ လူသည္ရုပ္လံုးေပၚၿပီး မၾကာမွီ ေသဆံုးသြားၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ၀တၳဳသည္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ လွန္ရင္း ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာသို႕ ေရာက္လို႕ အဆံုးသာ သတ္သြားသည္ ဘာႀကီးမွန္းပင္ မသိလိုက္ရေပ။

ဘ၀သည္ တစ္ခါတံရတြင္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ေနထိုင္ရင္း အသက္ဆက္ရင္း ေနသာေနသြားရသည္ ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဘာမွန္းကို မသိလုိက္ရေပ။

ထိုအခါတြင္ ဘ၀သည္ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းႏွင့္ အလားသ႑န္တူေနသေလာ ...........


စစ္တုယဥ္ထိုးမည္ဆိုလွ်င္ ပထဆံုး စဥ္းစားရသည္က အျဖဴကိုင္ရမည္လား အနက္ကိုင္ရမည္လား။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ထိုးသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိစၥမရွိ ညိွႏိႈင္းၿပီး ကိုင္လို႕ရသည္။ ၿပိဳင္ပြဲမွေတာ့ ညွိႏႈိင္း၍ကား မရ။ ဒိုင္လူႀကီး ခ်ေပးေသာ အေရာင္ကိုသာ ကိုင္ရသည္။

ဘ၀မွာလည္း ငါလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္နဲ႕ အလုပ္နဲ႕ ေလာကႀကီးကို အသက္ဆက္မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကို ကိုယ့္ဘာကို ေရြးခြင့္ ရတဲ့အခါရွိသလို။ တစ္ခါတရံမွာ ဒိုင္နဲ႕ တူတဲ့ ကံၾကမၼာက ခ်ေပးတဲ့ အလုပ္နဲ႕ ဘ၀ကို ခရီးရသည္လည္းရွိသည္။

စစ္တုယဥ္တြင္ ပါ၀ါ အနိမ့္ဆံုးမွာ ပြန္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ထိုပြန္းကို ေလွ်ာ့တြက္၍ မရ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပြဲေတြမွာ ပြန္းေလး တစ္လံုးက ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ အႏိုင္အရႈံးကို ဆံုးျဖတ္သြားသည္။

တစ္ခါတရံတြင္ ဘ၀မွာ ခရီးဆက္ဖို႕ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းက အေရးႀကီးလားလို႕ ေမးရင္ ႀကီးသည္ဟု ေျပာ၍မရသလို မႀကီးဘူးဟု ေျပာ၍လည္းမရ။ တစ္ခါတရံမွာ ကိုယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အၿပီးသတ္ကို သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားက ဖန္တီးေပးတတ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကိုယ့္ဆီကို အေကာင္ေတြ အလကား ခ်ေကၽြးလာသည္။ ခ်ေကၽြးလာသည့္ အေကာင္ကို ခ်က္ျခင္း ေကာက္စား၍မရ။ ခ်ေၾကြးျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္စံု တစ္ခု ရွိေနသေလာ။ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမွ်က္စိေမွာက္ၿပီး ခ်ေကၽြးလာသည္ေလာ။ မ်က္စိေမွာက္ၿပီး ခ်ေကၽြးလာသည့္အလံုးကို တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနလို႕ ခ်ေကၽြးသည္ ထင္ၿပီး မစားပဲ ေနလိုက္လွ်င္ ကိုယ္နစ္နာသည္။ ထို႕အတူ အေခ်ာင္ရတယ္ဆိုၿပီး စားလိုက္မွ ကိုယ့္ဘက္က ခံလိုက္ရသည္လည္းရွိသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကို ကူညီခ်င္သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေအာင္ ေတြ႕ဘူးပါလိမ့္မည္။ ထိုအကူညီမ်ားသည္ အလကားရသည္ ဘာမွ် ေပးရန္မလို။ သို႕ေပမယ့္ ကူညီျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနတတ္သလို တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေစသနာ သက္သက္ႏွင့္ အကူညီမ်ား ေပးျခင္းလည္းရွိတတ္သည္။ ထိုအခါတြင္ ထိုအကူညီကို လက္ခံရန္ သင့္မသင့္ ကိုစဥ္းစားရသည္။

ယွဥ္ၿပိဳင္းရင္း ထိုးၾကရင္းနဲ႕ တစ္ဘက္နဲ႕ အေကာင္ေတြ က်ကုန္က်သည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္ဘက္မွာ က်န္သည့္ အင္အားနဲ႕ သူ႕ဘက္က အင္အားကို တြက္ဆရသည္။ တိုက္မည္ေလာ ကာမည္ေလာ။ ပါ၀ါသာလို႕ တိုက္တိုင္းလည္း မႏိုင္သလို။ ကာတိုင္းလည္း မရႈံးဘူးဟု သသတ္တည္း ေျပာ၍မရ။ က်န္ရွိသည့္ အင္အားျဖင့္ တိုက္မည္ ကာမည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ ဆံုးျဖတ္ရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘ၀မွာ ဒုကၡ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ရသည္။ ထိုအခါတြင္ မိမိအားအားျဖင့္ ထိုအခက္အခဲ ျပသနာကို ၿဖိဳခြင္းမည္ ေလာ ေရွာင္ထြက္မည္ေလာ။ အစရွိသျဖင့္ စဥ္းစရာေတြ ရွိလာသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္အင္အားကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ကိုယ့္မွာ အင္အားမရွိပဲ သြားၿဖိဳလွ်င္ မႏိုင္၀န္ထမ္း ခါးက်ိဳးတတ္သည့္ သေဘာတရားမ်ားလည္း ရွိသည္။


တစ္ခါတရံတြင္ ကိုယ္က အင္အားသာၿပီး တိုက္ေန သူျဖစ္တတ္သလို။ တစ္ခါတရံတြင္ ကိုယ္က အင္အားနည္းၿပီး ခံေနရသူျဖစ္သည္။ ကိုယ္က အင္အားနည္းၿပီး ခံေနရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ဘရင္ကိုကာကြယ္ရင္း ကိုယ့္ဘက္က တစ္ကြက္ေကာင္းနဲ႕ တစ္ဘက္လူကို ပြဲသိမ္းႏိုင္မည့္ အကြက္မ်ားကို ရွာရသည္။ ကိုယ္ဘက္က အင္အားသာၿပီး တိုက္ေနသူ ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း ကိုယ့္ကို တစ္ကြက္နဲ႕ ၀င္မေဆာ္သြားႏိုင္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ကစားရသည္။

တစ္ခါတံရံတြင္ ကိုယ္က ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို ရရွိထားသူ ျဖစ္သလို တစ္ခါတရတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုမွ မရွိပဲ ရွန္းကန္ေနရသည္လည္းရွိသည္။ မည္မွ်ပင္ ေအာင္ျမင္ေနသည္ ျဖစ္ပါေစ ထင္မွတ္မထားသည့္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ထိုေအာင္ျမင္အားလံုး ေန႕ျခင္းညျခင္း ျပိဳက် ပ်က္စီးသြားႏိုင္သလို ခြင္ေကာင္းေလး တစ္ခ်က္ ႀကံဳလိုက္လွ်င္ ေနျခင္းညျခင္းမွာပဲ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အထြတ္အထိတ္သို႕ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ၾကသည္။

အားလံုးကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘ၀သည္ စစ္တုယွဥ္ကစားပြဲ တစ္ခုႏွင့္ သြားတူေနသည္။ ထိုအခါ ဘ၀သည္ စစ္တုယဥ္ ကစားပြဲေလာ .............

Read More...

Summary only...

လပြတၱာခရီး

ေလွစီးရတဲ့ ခရီးကၾကာလြန္းလွတယ္


တာေပၚလင္မိုးထားတဲ့ အိမ္ထဲမွာ ပူလြန္းလို႔ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေနၾကတာ

ေတာမီးေလာင္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလးကို စက္ေလွနဲ႔ ျဖတ္ကူးတာ စြန္႔စြန္႔စားစားေပါ့

Read More...

Summary only...

ေနထြက္ခ်ိန္

Read More...

Summary only...

Come join me on Director

Join me on Director Director 2008 Come join me on Director! - Director 2008 Click to Join About Director ျမန္မာႏိုင္ငံ ရုပ္ရွင္အစည္းအရံုး ဒါရိုက္တာ သင္တန္း ၁/၂၀၀၈ သင္တန္းသားေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ နက္၀ပ္ပါ Blogs Discussions Music Photos Videos To control which emails you receive on Director, click here

ဒီနက္၀ပ္ေလးကေတာ့ အႏုပညာကို ဖန္တီးသူ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာမ်ားနဲ႔ အႏုပညာကို ခံစားသူ ပရိတ္သတ္မ်ား ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီးဖြင့္လွစ္ထားတာပါ။

Read More...

Summary only...

ေပးဆပ္သူ

ဘ၀ဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္က ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ရုပ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး သူမသည္ ပံုျပင္ေျပာတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္သလား၊ ငိုေစခ်ယ္သလား၊ ေကာင္းေစခ်င္လား၊ ဆိုးေစခ်င္လား အရာအားလံုးက သူမရဲ႕ လက္ထဲမွာ။ ေနာက္ဆံုး ဇတ္ေကာင္ကို ေသေစခ်င္လား ေသခိုင္းလို႔ရေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမက ဇာတ္ကိုဖန္တီးတဲ့သူေလ၊ အရာအရာအားလံုး သူ႔အလိုက် ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။

ဘ၀ဟာပုစာၦာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ …
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူမဟာ ကိန္းကဏန္းေလးေတြျဖစ္မွာပါ၊ ကိန္းဂဏန္းႏွစ္ခုကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မေပါင္းစည္းႏိုင္ေအာင္ပိုင္ျခားတဲ့ ကံၾကမၼာေပါ့။ အဲဒီၾကက္ေျခခတ္ကို အေပါင္းလကၡာျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ……
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ေတြေတာင္ ၾကီးခဲ့ၿပီ

ဘ၀ဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
သူမဟာ ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကား ေဘာင္ျဖစ္ၿပီး အလည္က အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေပါ့။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ အျဖဴေရာင္ ကင္းဘတ္ေလးကို ေဆးေရာင္စံုေတြျခယ္ခဲ့တယ္။
ပထဆံုးသူမျခယ္ခဲ့တဲ့ အေရာင္နာမည္က အခ်စ္တဲ့ ….

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေၾကကြဲျခင္း၊ ရူးသြပ္ျခင္း၊ စတဲ့အေရာင္ေတြကို အခ်ိဳးက်ေပါင္းစပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေပၚကို တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ စုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး ျခယ္သြားတဲ့ အေရာင္နာမည္ကေတာ့ အလြမ္းတဲ့ ………

ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီလို ျခယ္သထားတဲ့ ကားခ်ပ္တစ္ခုက၊ ေဘးလူေတြအျမင္မွာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းခ်င္ ၾကည့္ေကာင္း ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကင္းဘတ္ေပၚမွာ အေရာင္ေတြက မညီမညာနဲ႔ ကင္းဘတ္ရဲ႕ မူလအျဖဴေရာင္းေလး ဆံုးရႈံးသြားတာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိ လိုက္ၾကဘူးေလ။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ သူမျခယ္သြားတဲ့ ေဆးေရာင္စံုေတြက ပလပြေပၾကမ္းလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးေရာင္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ဘယ္ေလာက္ ျခယ္ျခယ္ လံုး၀စြဲမထင္ရစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေရာင္နာမည္က အမုန္းတဲ့…..

ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔အထိ သူမကို မုန္းလို႔မရဘူး

Read More...

Summary only...

Blogger မ်ား Barron အမည္ရွိ Beer ေသာက္ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပ Blargot က Boစြဲ

မေန႔က စမ္းေခ်ာင္းလမ္း ပြင့္ျမတ္မိုးေခၚ ၀က္ၿမွီးဆိုင္မွာ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ားရဲ႕ ဘာရႊန္ဘီယာ ေသာက္ၿပိဳင္ပြဲကို က်င္ခဲ့ရာမွာ ဘလာေဂါက္က ဗိုလ္စြဲသြားပါတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲကေတာ့ ဘလာေဂါက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုးေဇယ်ထြန္း တို႔ ယဥ္ျပိဳင္ၾကတာျဖစ္ၿပီး ဘလာေဂါက္က အႏိုင္ရသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ အႏိုင္ရတဲ့အတြက္ ေလာင္းေၾကး 1000(ျမန္မာေငြ) ကို ဘလာေဂါက္ရရွိသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တက္ေရာက္လာၾကတာကေတာ့ ေတြ႕ဆံုေနၾက ရန္ကုန္ ဘေလာ့ဂ္ကာမ်ားနဲ႔ အမည္မေဖာ္လိုသူ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္းရွစ္ေယာက္ေပါ့။ ဘာရႊန္ ဘီယာဆိုတာကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာဘီယာထုတဲ့ ျမန္မာဘရူ၀ါရီကေန ထုတ္တာပါ။ အယ္ကိုေဟာ 8.8 ပါပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း မူးပါတယ္။ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းၿပီး လည္ထြက္သြားတာပဲ။

Read More...

Summary only...

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သီခ်င္းမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေလာက္မွာ စၿပီး စစ္တုယဥ္ကစားတယ္။ အဲဒီတုန္းက စေနတနဂၤေႏြဆို မနက္ကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ တေနကုန္ကစားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ျပိဳင္ဖက္ကေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူႏိုင္လိုက္ ကိုယ္ႏိုင္လိုက္နဲ႔ လက္ရည္ညီတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ကစားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ျဖစ္တာက ေလးျဖဴရဲ႕ ပါ၀ါ၊ အဲဒီေခတ္က ကက္စက္ေခြ နဲ႔ ဖြင့္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္မွာကလည္း သီခ်င္းေခြဆိုေတာ့ အဲဒီတစ္ေခြတည္းရွိတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ကစား ကစား အၿမဲတမ္း ပါ၀ါေခြကိုပဲ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျမစ္ၾကီးနားကို ေရာက္ေတာ့ လြယ္လင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုမွာ အေမနဲ႔အတူ ထမင္းစားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေနတုန္းမွာ ထမင္းဆိုင္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္ထားတယ္။ ထြန္းအိျဒၵာဗိုလ္ရဲ႕ “ခါေလးလုပ္ခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေကာင္ေလးေတြၾကည့္မယ္၊ မ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ကို မိတ္ျပလိုက္ရင္ တပံုၾကီးပါလာမယ္” သီခ်င္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္ပထဆံုး ရည္းစားထားျဖစ္ေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီဆိုရင္ သူ႔ဘက္ကေန ေလးျဖဴရဲ႕ ခဏေလးမ်ား သီခ်င္းေခြကို ဖြင့္ထားတယ္။ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာတိုင္းမွာ ေလျဖဴရဲ႕ ခဏေလးမ်ားေခြထဲက သီခ်င္းေတြကို ၾကားေနရတယ္။

“ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားေလး အေရာင္ေတြျပယ္လြင့္လို႔ ဟိုအရင္က ေဆးစက္တို႔ ေမွးမိန္လို႔…. ”
ရွစ္တန္းႏွစ္တုန္းက ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ အခုဆိုရင္ ၂၀၀၉ ထဲကိုေရာက္လာၿပီ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေလးျဖဴရဲ႕ ပါ၀ါ စီးရီးထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္ကို ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ နားေထာင္မိလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားမႈေတြက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က စစ္တုယဥ္ကစားေနတဲ့ ကစား၀ိုင္းေလးဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အၾကားအာရံုေတြက အတိတ္ဆီကို ျပန္ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အရံုထဲက အနံ႕အသက္ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီကာလ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ရွိေနသလိုပဲ။ အဲလိုပါပဲ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ရဲ႕ “ ခါးေလးလုပ္ခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမစ္ၾကီးနားက လြယ္လင္ ဆိုတဲ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားေနတဲ့ ခံစားမႈေတြကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေလးျဖဴရဲ႕ “ မင့္ရဲ႕ အနမ္းတ႐ႈိက္နဲ႔ ငါ့ရဲ႕အနမ္းတစ္႐ႈိက္နဲ႔ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုနားေထာင္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြးစိတ္အာရံုေတြက အတိက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အခု လိုျဖစ္ဖူးတာ ဒီတစ္ခ်င္းေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသီခ်င္းေတြလည္း အဲလိုပါပဲ။ ငါ့ဆယ့္တစ္လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ညလံုး ေသာက္စားသံုျဖဳန္းၿပီး မနက္မိုးလင္းေတာ့ စားစရာမရွိ သြားစရာကားခမရွိနဲ႔ တေနကုန္အားလံုး အိပ္ေနခဲ့ရတုန္းက အိုးေ၀ရဲ႕ “သက္တံတစ္ခုလိုပဲ၊ နင္ဟာငါ့မ်က္စိအေရွ႕ကေန ေပ်ာက္ကြယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တစ္ေနကုန္ဖြင့္ထားခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းဘယ္အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသီခ်င္းေလကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ စိတ္ေတြက အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မ်ားအဲလိုျဖစ္တာလား၊ သူမ်ားေတြေရာ ျဖစ္တာလား။ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း အဲလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္တဲ့။ ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ အဲလိုမ်ိဳးခံစားဖူးလား ….

Read More...

Summary only...