မွတ္မိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ဘ၀က ေန႔ရက္မ်ား

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေလာက္က ေလးႏွစ္နီးပါး လုပ္ခဲ့ေသာ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ ဆိုသည့္ အခ်ိန္သည္ ဘာမွ် မၾကာဟု ထင္ရေသာ္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ကို စတင္ ေမြးဖြားသည့္ အခ်ိန္က စတင္ ေရတြက္ၾကည့္မည္ ဆိုပါက သံုးႏွစ္ခြဲ ေက်ာ္ကေလး တစ္ေယာက္သည္ စကား ေျပာတတ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီး မူႀကိဳပင္ ထား၍ ရေသာ အရြယ္ေရာက္ေန ေပၿပီ။

ထိုကဲ့သို႔ ေလးႏွစ္နီးပါး ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ ရလိမ့္မဟုတ္ပါ။ ထိုအခါ ထိုပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ အခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ အမွတ္ရလာပါသည္။ အမွတ္ရလာခ်ိန္တြင္ မွတ္မိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ ဘ၀ကို ျပန္လည္ ခ်ေရး မိပါေတာ့သည္။

* * * *

နယ္မွာ ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားေတြက သတင္းေထာက္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ လုပ္လို႔ သတင္းေထာက္ လို႔ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ န႔ဲ ေနတာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘာပဲ ျဖစ္သြား ျဖစ္သြား၊ မသိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိေနတာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္လို႔ ေခၚၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မထားမိခဲ့ဘူး ……..

* * * * * *

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတဲ့ အဓီက ရည္မွန္းခ်က္မွာ တစ္ခုတည္းရွိသည္။

ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ . . .

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လုပ္ေနရသည့္ အလုပ္က စာေပ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆိုင္ ပတ္ျခင္းမရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ အတြင္းမွာ စာေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ ရံုးက အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ စာပင္ မဖတ္အား ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္စာေရး ဆရာျဖစ္ဖို႔ အတြက္ နည္းလမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး တံငါနားနီး တံငါ ဆိုသလို၊ မုဆိုးျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ မုဆိုးနား သြားရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေပႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ စီစဥ္လိုက္သည္။

၂၀၀၄ ဧၿပီလ ခုႏွစ္ရက္မွ စတင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ရံုးကေန စမ္းသပ္တဲ့ သေဘာျဖင့္ လုိက္ခိုင္းသည့္ သတင္းက စာေရးကိရိယာ ေစ်းကြက္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဂၤလာေစ်း ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားကေန ေဘာလ္ပင္၊ ခဲတံ၊ ကြန္ပါ၊ စာအုပ္ အစရွိသည့္ စာေရး ကိရိယာ ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို လိုက္ေမးၿပီး ညေရာက္ေတာ့ စတင္ခ်ေရးပါေတာ့သည္။

စာေရးကိရိယာေစ်းကြက္ အေၾကာင္းကို ခ်ေရးလုိက္တာ စုစုေပါင္း ေလးမ်က္ႏွာခန္႔ ရွိသြားသည္။ မနက္ရံုးမွာ အယ္ဒီတာေတြကို သြားေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟားခံ လိုက္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သတင္းက သတင္းနဲ႔ မတူပဲ ၀တၳဳႏွင့္ တူေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ရွိေစေတာ့ေလ ဒါကေတာ့ အစကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေအာင္ဆန္းကြင္းကို သြားဖို႔ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသည္။ ဘာေၾကာင့္ သြားသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိ။ ဆရာက လိုက္ခဲ့ဟု ေခၚ၍သာ လိုက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ခရာေတးဒို ေလ့က်င့္ေရး ခန္းမသစ္ ဖြင့္ပြဲျဖစ္သည္။ ခရာေတး ဒိုေလ့က်င့္ေရး ခန္းမ ဖြင့္ပြဲၿပီးေတာ့ ခရာေတးဒို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠဌဆိုသူက့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာကို လာၿပီး ေျပာသည္ “အင္တာေလး ဘာေလး မဗ်ဴးေတာ့ဘူးလား ဆရာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အကဲ ခတ္မိ သေလာက္ ခရာေတးဒို ဥကၠဌႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္းႏီွးပံုရသည္။ ဆရာက ခရာေတးဒို ဥကၠဌကို ေမးခြန္းေတြ ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး မွတ္စုမွာ လိုက္မွတ္ေနတုန္း အခ်ိန္မွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဥကၠဌ အင္တာဗ်ဴးေနသည့္ ပံုကို ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ေနသည္။

ကရာေတးဒို ဥကၠဌက လူငယ္ပိုင္းပဲ ရွိဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္သည့္ ေမးခြန္းကို လိုရင္းကို မေျဖပဲ အရွည္ႀကီး ဇာခ်ဲ႕ေျပာေနသည္။ ေမးတာကို လိုရင္း မေျဖေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာင္းေကာင္း မရွည္။ ေမးခြန္းလဲ ေမးၿပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔နာမည္ကို ဘယ္လိုေခၚလဲ လို႔ေမးလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးတာလဲ ဆိုေတာ့ သတင္းေရးမွာ နာမည္ ထည့္ေရးဖို႔ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ အဲေတာ့ သူက ျဖန္ေျဖသည္ ေဒါက္တာ ရဲႏိုင္၀င္း။

ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေမးလိုက္ သည့္အတြက္ ဆရာက အားနာသြားဟန္ တူသည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာက ေျပာသည္။ သူက ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီးတာ သူ႔ကို မသိဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မိသိမွ မသိတာ မသိဘူးဟု ပဲ ေျဖလုိက္သည္။ အဲေတာ့ ဆရာက ထပ္ေျပာသည္။

“ အဲဒါဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ သားေလကြာ”

“ ဘယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလဲ”

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔”

“ေၾသာ္ . . .”

ထိုေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔မွာ တန္ခိုးထြားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာ ရဲႏိုင္၀င္းသည္ ပုဂံဆိုက္ဘာတက္၏ ေဖာင္တာ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူတိုင္း မသိတဲ့ သူမရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ လူကို မသိၾကသည့္တိုင္ နာမည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူးၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္သည္ ဆိုသည္က လြဲ၍ က်န္တာ ဘာမွ်မသိပါ။

တကယ္ေတာ့ ရာထူးတိုင္း အဆင့္တိုင္းတြင္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကသည္။ ထိုလုပ္ပိုင္ ခြင့္ႏွင့္ အာဏာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတင္းကိစၥ ေမးစရာ ရွိလွ်င္ ဒီတိုင္း ၀င္ေမးလိုက္သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ေမးစရာ ရွိရင္ အခန္းထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီတိုင္း ၀င္၀င္ေမးတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ တႀကိမ္မွာေတာ့ အခန္းထဲက ေမာင္းထုတ္ခံ လိုက္ရသသည္။

၀န္ႀကီး ဌာနတစ္ခု တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္၏ သတင္းေထာက္ လုပ္သက္သည္ သံုးလ မျပည့္ေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းတစ္ခုကို သိခ်င္လို႔ ၀န္ႀကီးရံုး ၀င္ေပါက္တြင္ စံုစမ္းၾကည့္သည္ ထိုသို႔ စံုစမ္းရင္းျဖင့္ သြားလိုက္ရာ ထိုသတင္းသည္ ညြန္ခ်ဳပ္မွ ေျဖႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သိပ္စဥ္းစား မေနပါ ညြန္ခ်ဳပ္အခန္း ရွိရာေနရာကို ေမး၍ ညြန္ခ်ဳပ္ အခန္းသို႔ တန္းသြားခဲ့သည္။

အစိုးရ အရာရွိမ်ား၏ ရံုးခန္းမ်ားသည္ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ႏွင့္ ရံုးခန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပထမ အဆင့္ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားပါက ကိုယ္ေရး အရာအရွိကို အရင္ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ေရး အရာရွိဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွသာ အတြင္းမွ ပုဂၢိဳလ္ကို ၀င္ေရာက္ ေတြ႕ဆံု ခြင့္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ထိုသေဘာ သဘာ၀ကို နားမလည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားသည္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ညြန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္ဟု ဆိုင္းဗုဒ္ တပ္ထားသည့္ တံခါးတစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕ရသည္။ ထိုတံခါး၏ ေဘးတြင္ ကိုယ္ေရး အရွိဟု စာေရးထားေသာ စားပြဲ တစ္လံုးကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုစားပြဲတြင္ လူမရွိ။

ပထမက ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို ေခါက္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တံခါးေခါက္ရမွာ အားနာပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္ သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးလဲ ၀င္သြားေရာ အထဲက ညြန္ခ်ဳပ္က ရုတ္တရက္ လန္႔သြားဟန္တူသည္။

ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးသည္။ ဘာကိစၥလဲတဲ့။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမင္ၾကည္ ပံုမရ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဂ်ာနယ္ကပါ။ သတင္းကိစၥ ေမးစရာ ရွိလို႔ လို႔လဲ ေျပာေရာ။

“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့အခန္းထဲကို မင္း၀င္ခ်င္သလို ၀င္ၿပီး ေမးခ်င္တိုင္း ေမးလို႔ရေအာင္၊ ငါကို ကေလ အေခ် ေကာင္မ်ား မွတ္ေနလား။ ညြန္ခ်ဳပ္ကြ ညြန္ခ်ဳပ္၊ အခု ခ်က္ျခင္း ထြက္သြားစမ္း”

ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္လည့္ထြက္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္ခဲ့ေရာ သူ႔တပည့္ကို လွမ္းေခၚေနသံ ၾကားရသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုေန႔က သူ႔တပည့္ ပီအက္အို ဆိုသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း အဆဲခံရေပလိမ့္မည္။

ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစာေတြကို သတိရလွ်င္ ဆက္ေရးပါမည္