လကုန္ရက္

ဒီေန႔ ၃၁ ရက္ .................

သာမာန္အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ၃၁ ရက္သည္ လကုန္ရက္ တစ္ရက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ ထိုရက္သည္ လခထုတ္သည့္ရက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လကုန္မည့္ေန႔ကို လေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုစဥ္က လသည္ကုန္ခဲလွသည္။

ဒီေန႔သည္ ၃၁ ရက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလရဲ႕ ၃၁ ရက္ကို မေမွ်ာ္ခဲ့မိပါ။ သို႔ရာတြင္ လသည္ အကုန္ျမန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ အကုန္ျမန္သည္ဟု ထင္ရေသာ ယေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လစာေပးမည့္သူ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လခထုတ္ရက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း အလွ်င္းမရွိေတာ့ပါ။

လခထုတ္ရက္ဟာ ျပတ္သြားတဲ့ ရည္းစားေဟာင္း တစ္ေယာက္လို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ၊ လြမ္းသလိုလို ရွိလာသည္။


လစာထုတ္ရက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္............
သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းလခ ေပးရမည္။ ရစရာမရွိတာ ျပသနာမရွိေပမယ့္ ေပးစရာရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ လသည္ကုန္ခဲ့ၿပီ။

Read More...

Summary only...

လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံု

ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ႔တူေလး အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူ႔တူေလးသည္ ငါးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ၿပီး လန္ဒန္တြင္ေမြးသည္ဟု ဆိုသည္။ မိဘမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း လန္ဒန္တြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစကား တတ္ျခင္းမရွိဟု ဆိုသည္။

“ငါတို႔ အစ္ကို အလည္ျပန္လာေတာ့ ငါတို႔တူေလးလည္း ပါလာတယ္။ သူ႔ကို ျမန္မာစကား ေျပာတတ္ေအာင္ ဆိုၿပီး ငါတို႔ ၀ိုင္းသင္ၾကတာ။ သူေနသြားတဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အတြင္းမွာ တျခား စကားေတြ တတ္ မတတ္ေတာ့ မသိဘူး။ စကား ႏွစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္သြားတယ္”

သူ႔တူေလး ေျပာ တတ္သြားသည့္ စကားႏွစ္ခြန္းက ဘာလဲဟု ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့။

“ေဟး …. မီးလာၿပီ”

“ဟာ…. မီးပ်က္သြားၿပီ”

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အတြင္း၌ ရွိေနစဥ္က ျဖစ္သည္ . . . . .

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးမွာ အိပ္ၾကေသာ သူမ်ားသည္ ညပိုင္းတြင္ ေတာ္ရံု တန္ရံုႏွင့္ မအိပ္ျဖစ္ၾက။ အနည္းဆံုးေတာ့ ညတစ္နာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွသာ အိပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နံနက္ ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းလာပါက ထကိုင္ရမွာ ပ်င္းၾကသည္။

ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ မိုးလင္းခါနီးမွာ အိပ္သည္။ အိပ္ၿပီး သိပ္မၾကာေသး တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ က်န္အိပ္ေနသူမ်ား တုတ္တုတ္မွ် မလုပ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမည္ေနေသာ တယ္လီဖုန္းကို ကိုင္ရန္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေလးဖင့္စြာ ထလာခဲ့သည္။ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက က်သြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အိပ္ဖို႔ အိပ္ရာဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲလိုက္ခါရွိေသးသည္ ဖုန္းက ျမည္လာျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကို ထၿပီး ကိုင္ရျပန္သည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ကဲ့သို႔ပင္ ဖုန္းက်သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာျပန္သည္။

နံနက္ေစာေစာ စီးစီး အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္ ဖုန္းကလဲ ကိုင္ရင္က် သြားလိုက္ ျပန္ေခၚလိုက္ လုပ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းကို ခ်က္ျခင္း ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဘာကိစၥလဲဟု ေမးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ စိတ္အနည္းငယ္ တိုေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံမွာလည္း နဲနဲ မာဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာသူ အသံက မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္သြားသည္။

“ဂ်ာနယ္တိုက္က ပါလားကြယ္ . . . . ”

တစ္ဖက္မွ အသံသည္ အသက္ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ အမ်ိဳးတစ္မီး တစ္ဦး ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္တိုက္ ဟုတ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ဖုန္းဆက္ရင္း ကိစၥကို ေမးၾကည့္ေတာ့။ သူက ေတာင္ဒဂံုကပါတဲ့ သူတို႔ ေတာင္ဒဂံုမွာ မီးပ်က္ေနလို႔ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္ သလိုျဖစ္သြားသည္။ မီးပ်က္တာ လွ်ပ္စစ္ ဌာနကို မဆက္ပဲ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဆက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မည္နည္း။

“အဖြားကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးလည္း ပ်က္တာပဲေလ”

ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့

“ေအးကြယ္ မနက္ေစာေစာ စီးစီး ဒီအဖြားႀကီး အလုပ္ လိုက္႐ႈတ္ၿပီး ဟိုဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ဆက္ေနတယ္လို႔ ထင္မွာပဲေလ . .. ”

ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ခဏျဖတ္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထပ္ေျပာခ်င္ပံု ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က

“ေၾသာ္ . .. ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး”

ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ သူစကားေတြ ဆက္ေျပာသည္။

“အဖြားတို႔ မီးမလာလို႔ ေရမခ်ိဳးရတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ အိမ္မွာက ေရစက္နဲ႔ အ၀ီစိ တြင္းကေန ေရတင္ရတာေလ။ မီးမလာေတာ့ ေရမတင္ရဘူး။ မီးကလည္း လာရင္ ညဘက္ ညဥ္႔နက္ သန္းေခါင္မွ လာတယ္။ မိုးလင္းရင္ ပ်က္သြားတယ္။”

“အဖြားကလည္း အဲလို မီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တင္ေလ”

“ေအးကြယ္ အဖြားတို႔က အိမ္မွာ ေယက်ာၤးေလးလဲ မရွိဘူး။ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမေတြ ခ်ဥ္းပဲဆိုေတာ့ ညဘက္ကို မထႏိုင္ဘူးေလ။ အခုလဲ မီးမလာဘူး။ ေရမရွိေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္တာ။”

ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ား ဖြားရယ္ လွ်ပ္စစ္ရံုးကို ဖုန္းဆက္ ေမးၾကည့္ပါလားလို႔ ေျပာေတာ့၊ လွ်ပ္ရံုး ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိေၾကာင္း။ မီးပ်က္ေနေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဖတ္ေနက် ဂ်ာနယ္ထဲက ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။

“မီးကလဲပ်က္။ ေရကလဲ ခ်ိဳးစရာမရွိဆိုေတာ့။ အဖြားတို႔မွာ ဘယ္ကို ဘာေျပာလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ာထဲက နံပါတ္အတိုင္း ဆက္ၾကည့္လိုက္တာပါ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေျပာစရာ ရွိတဲ့ စကားကို ေျပာလိုက္ရေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားတာေပါ့ကြယ္” ဟု ေျပာၿပီး ထိုအမ်ိဳး သမီးႀကီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

* * * * *

အေဒၚက ရိပ္သာ ၀င္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ အစ္မတစ္ဦးတည္း က်န္ခဲ့မည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ကို လာအိပ္ေပးဖို႔ အစ္မတစ္၀မ္းကြဲ ျဖစ္သူက ေခၚသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေဒၚအိမ္တြင္ အိပ္ရွိရာ ဒဂံု အေရွ႕သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြက္သာ လာခဲ့ရသည္ အေဒၚအိပ္ရွိရာ ရပ္ကြက္ မီးမွ လာပါ့မလား မသိ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒဂံု အေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေဒၚအိမ္ရွိရာ ရပ္ကြက္ထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ မီးေလးေတြ လင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ အခ်ိန္ ေရာက္မွာ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာသံုးမယ္ လည္းလုပ္ေရာ။ အမက ဖြင့္လို႔ မရေသးဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ေမးေတာ့ မီးအားက်ေနတယ္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မီးအား အတက္က် ျပသည့္ မီတာေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးအားက ၁၄၀ ႏွင့္ ၁၅၀ ၾကားမွာပဲ ရွိသည္။ ထိုကဲ့ သုိ႔မီး အားက်ေနျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ မီးလာသည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ မီးအားျမွင့္စက္ ရွိသူမ်ားက မီးအားျမွင့္စက္မ်ား ျဖင့္ ၀ိုင္းဆြဲၾကေသာ ေၾကာင့္ မီးအား ျမွင့္စက္ မရွိေသာ အိမ္မ်ား တြင္မီးအား က်သြားၾက ဟန္တူသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မီးလာျပန္ေသာ္လည္း မီးအားတက္လာရန္ ေစာင့္ရျပန္ေသးသည္။ ညဆယ္နာရီ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မီးအား ျပန္တက္လာသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ မီးအားက ၂၀၀ ႏွင့္ ၂၁၀ ၾကားမွာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ၿပီး ဓာတ္ပံု ျပင္စရာရွိသည္ မ်ားကို ျပင္ေနသည္။ ညဆယ့္တစ္နာရီ လည္းထိုးေရာ မီးက ပ်က္သြားျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကတည္းက ပ်က္သြားေသာ မီးသည္ မနက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္ခဲ့တဲ့ အထိျပန္လာျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ မီးပ်က္သြားသည့္ အတြက္ အလုပ္က မၿပီးလိုက္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ အေဒၚအိမ္ကျပန္လာေတာ့ ဘတ္စကားက ထုတ္ေပးစဥ္ ပိုက္ဆံၾကားမွ စာရြက္တစ္ရြက္ ညွပ္ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီတာ စာရြက္။ အဲေတာ့မွ သတိရသည္ ကၽြန္ေတာ္ မီတာ ေဆာင္ရျခင္း မရွိေသး။

ကၽြန္ေတာ္သင္ တန္းဆင္းသည္ႏွင့္ မီတာရံုးသို႔ တန္းလာခဲ့ရသည္။ မီတာေဆာင္ရက္မွာ ရက္လြန္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခါတိုင္းလို ေအာက္ထပ္တြင္ မၿပီးေပ။ မီတာရံုး အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ ဒါဏ္ေၾကး တစ္ေထာင္သြင္းရသည္။

စာေရးမက ဒါဏ္ေၾကးကို ေဘာင္ခ်ာ စာရြက္မွာ ေရးေနတုန္း ရံုးနံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ ဘုတ္မ်ားကို စပ္စပ္စုစု လိုက္ဖတ္ၾကည့္သည္။ ထိုဘုတ္မ်ားထဲမွာ တစ္ခုမွာ လွ်ပ္စစ္ ေပးေ၀ေရး အဖြဲ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္မ်ား ထဲမွ ေအာက္ဆံုး အေၾကာင္းမွာ

လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီးကို ေဖာ္ေဆာင္အံ့

ဟုေရးထားသည္။ စာသား အနည္းငယ္ လြဲေကာင္း လြဲပါမည္ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ဖို႔ ရည္းမွန္းထားသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္သည့္ ႏွင့္ မီးစက္သံႀကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္းႏွင့္ ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ေသာခ်ာၿပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲမွာ မီးပ်က္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ မီးပ်က္ေတာ့ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မရွိသည့္ အတူတူ အိပ္တာပဲ ေကာင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိသည္။

မေန႔ညက မၿပီးဆံုးေသးေသာ အိမ္စာမ်ားကို လုပ္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးမ်ားကို ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္း ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ မီးစက္သံႀကီးမ်ားက လြမ္းမိုးသြားသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီး ေပၚေပါက္လာမည့္ အခ်ိန္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ရင္း ထိုေန႔ ေန႔လည္ခင္းက မီးပ်က္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

Read More...

Summary only...

ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးေျခာက္လံုးႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက နံနက္စာ

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းကာလက ျဖစ္သည္ . . . .

ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ေပါက္ကြဲသံလိုလို အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။

ထံုးစံ အတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေစာႀကီး အိပ္တတ္သည့္ အက်င့္မရွိပါ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ညႏွစ္နာရီ ေက်ာ္မွသာ အိပ္ျဖစ္သည္။ ရံုးပိတ္ေသာ စေနလို ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေနထြက္ေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ညပိုင္း အအိပ္နည္းေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေန႔က ဧည့္ခန္းရွိ ဆိုဖာေပၚတြင္ ခဏလဲ ခိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ လူလဲထက ၀ရံတာကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ီးကန္း ေအာ္သံ ဆူဆူ ၾကားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မအိပ္ေသးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဘာျဖစ္တာလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေမးၾကည့္ ေသးသည္။ သူတို႔က မသိၾက။ ေပါက္ကြဲသံလိုလို အသံတစ္သံ မၾကားမိဘူးလားဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့လည္း သူတို႔က မၾကားမိၾကျပန္ဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အိမ္မည္ဟု စီစဥ္ေနတုန္း ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲသံ တစ္သံကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။

ေသခ်ာၿပီ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ဗံုးေပါက္ၿပီ။ ယခု တစ္ဖန္ၾကားရေသာ အသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္ေ၀းပံု မေပၚ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာကို ယူကာ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။

မဟာဗႏၵဳလ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ လမ္းထိပ္ ဆိုကၠားဂိတ္က လူတစ္ခ်ိဳ႕က ပုစြန္ေတာင္ ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဗံုးေပါက္တာ ထင္တယ္ဆိုရံုကလြဲ ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မသိၾက။ ကုန္သည္ လမ္းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အဲဒီ ဘက္က လူစုကလည္း ပုစြန္ေတာင္ဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္သည္လမ္းဘက္ ဆီသုိ႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။

ကုန္သည္လမ္း ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္းဆီမွ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကို လာေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္လည္း က်ီးကန္း အေသတစ္ေကာင္ကို ကိုင္ထားသည္။ ဗံုးဘယ္နားမွာ ကြဲတာလဲလို႔ အဲလူကို ေမးေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ကုန္သည္ လမ္းေဒါင့္မွာတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ကုန္သည္လမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ေဒါင့္ကို ေရာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ ရပ္ေနသည္။ သူက ဗံုးကြဲသည့္ ေနရာကိုလည္း ၾကည့္ခ်င္ ေသးသည္ ၾကည့္ကလည္း မၾကည့္ရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဆီက ဓာတ္မီးငွားၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ထုိ လမ္းေဒါင့္ရွိ လွ်ပ္စစ္ ဗရိတ္ကာ ပံုးႀကီးကို ဗံုးကြဲထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဗံုးရမ္းအား ေပ်ာ့ေရြ႕လား မသိ သိပ္ႀကီးႀကီးမွား အပ်က္အစီး မရွိေပ။ သို႔ေပမယ့္ ထိုဘရိတ္ကာ ပံုအေပၚရွိ အပင္ေပၚမွ က်ီးကန္းမ်ား ကေတာ့ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပုံသံုးပံု ရိုက္ကာ ရံုးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ရိုက္ခဲ့ေသာ ဗံုးကြဲသည့္ ပံုမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ၾကသည္။ ကင္မရာ LCD တြင္ၾကည့္တာ အားမရၾကတာ ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြင္း ထည့္ကာ ၾကည့္ရန္ ျပင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ပံုမ်ား ကြန္ပ်ဴတာ အတြင္းသို႔ ထည့္ရန္ ျပန္ေနတုန္း ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲသံ ႏွစ္ခ်က္ကို ထပ္ၾကားရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာကို ျပန္ယူကာ ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းသာ ဆင္းလာရသည္ ပထမအသံ ၾကားတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ကြဲသည္ကိုကား ခန္႔မွန္း၍ မရ။ ထံုးအစံအတိုင္း အထက္ေအာက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြက ကုန္သည္ လမ္းထပ္မွာပဲ စုေနၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဗံုးကြဲသည့္ ေနရာသို႔ပင္ ဆက္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာက ဓာတ္ပံုရိုက္သြားသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ရဲေတြႏွင့္ တျခား ဓာတ္ပံု သမားေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျခား ဓာတ္ပံု သမားမ်ားႏွင့္ အတူ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ခဲ့ၿပီးသား ေနရာကို ပင္ထပ္ကာ ရိုက္လိုက္ေသးသည္။

ယခု ဗံုးကြဲျခင္းသည္ စုစု ေပါင္းငါးလံုး ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ၿပီး တစ္လံုးကိုေတာ့ လမ္းမေတာ္ ဘက္တြင္ မကြဲမွီ ေတြ႕ရွိလိုက္ကာ ဗိုလ္ေအာင္ ေက်ာ္လမ္းထဲတြင္ပင္ ႏွစ္ေနရာ ကြဲသည္ဟု ရဲမ်ား၏ ေျပာစကား အရသိရသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္းထဲက ေနာက္တစ္ေနရာ ဘယ္နားမွာကြဲမွန္း ရွ၍မရေသး။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စာတိုက္ႀကီးဘက္မွ လူတစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ဗံုးကြဲသည့္ ေနာက္တစ္ေနရာကို လိုက္ျပသည္။ ဗံုးကြဲသည့္ ေနရာမွာ Silver Oak အနီးရွိ ဆက္သြယ္ေရး ရံုးအေရွ႕တြင္ ျဖစ္သည္။ ပထမ ေနရာႏွင့္ ဒုတိယေနရာ လြန္လြန္းကၽြန္လြန္း ေပႏွစ္ရာခန္႔သာ ကြာမည္ ထင္သည္။

ထိုေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓာတ္ပံု ရိုက္ေနခိုက္ တိုင္းမႈးႏွင့္ ရဲခ်ဳပ္ရံုးမွ ရဲအရာ ရွိမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ေျပာေနေသာ စကားသံမ်ားအရ အျခားေလးေနရမွာ လမ္းေလးဆယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းထိပ္၊ ဆူးေလ အေနာ္ရထာထိပ္ ရထားသံလမ္း နဲ႔ လမ္းမေတာ္ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း တို႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ေနရာမ်ားကိုလည္း သြားရိုက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

လမ္းေလးဆယ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ထရန္စေဖာ္မာကို ဗံုးခြဲထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဗံုးအားေသးေသာေၾကာင္ ့ထရန္ေစေဖာ္မာကို ထိခိုက္မႈ မရွိေသာ္လည္း ကာရံထားသည့္ အုတ္ထရံမ်ား က်ိဳးပဲ့ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုေနရာတြင္ ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံု သံုးပံုခန္႔ ထပ္ရိုက္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ ရိုက္ေနတုန္း AFP မွ ဓာတ္ပံုဆရာ ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ကြဲ သည့္ေနရာ ေရႊျမင္းပ်ံ စတိုးအေရွ႕ (ဂ်ပန္ သတင္းေထာက္ ေသသြားသည့္ ေနရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္) မွာကြဲျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူကေတာ့ ရိုက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ ရိုက္ရန္ ဆက္လက္ထြက္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီတိုင္းသြားရမွာ ေျခေညွာင္းေသာေၾကာင့္ ဆိုကၠားငွားၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရႊျမင္းပ်ံ စတိုးအေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အေစာင့္ခ်ထားေသာ ရဲႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုရဲ ႏွစ္ေယာက္ ကို ဗံုးကြဲသည့္ ေနရာအား ေမးကာ ဓာတ္ပံု ႏွစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္။

ထိုအခါ ရဲႏွစ္ေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္တာလဲဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာနယ္တိုက္က ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ သူတို႔က ဂ်ာနယ္တိုက္ အမည္ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္တိုက္ အမည္ေျပာကာ ျပန္မည္ လုပ္ေနတုန္း ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ဆိုက ေ၀ၚကီ ေတာ္ကီ ကိုင္ထားေသာ သံုးပြင့္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ တစ္ဦး ေရာက္လာသည္။

ရဲမ်ားက ဓာတ္ပံု ရိုက္သြားေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ထိုသံုးပြင့္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္က ပံုမ်ားကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။ ေစာေစာက တိုင္းမႈး အေရွ႕တြင္ ရိုက္တာေတာင္ ဘာမွ မေျပာသည့္ဟာကို သူကလာၿပီး ဖ်က္ဖို႔ ေျပာေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မဖ်က္ႏိုင္ဘူးဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဖ်က္ၿပီးသား ပံုမ်ားကို Recovery ေဆာ့၀ဲႏွင့္ ျပန္ေခၚလွ်င္ ရသည္ကိုလည္း ထိုစဥ္က မသိေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲရာခဲဆစ္ ရိုက္ထားသည့္ ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ဖ်က္မေပးႏိုင္ပါ။

ထိုအခါ သံုးပြင့္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္က မဖ်က္ေပးႏိုင္လွ်င္ ကင္မရာ ထားခဲ့ရမည္ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ကင္မရာေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုပုဂၢိဳလ္ နာမည္ႏွင့္ တာ၀န္ ဌာနတို႔ကို ျပန္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အျခားေတာ့ မဟုတ္ ေနာက္တစ္ေန႔ ကင္မရာ ျပန္ေရြးရန္အတြက္ ကိုယ့္ကင္မရာကို မည္သူက သိမ္းသြားသည္ကို သိရန္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကင္မရာကို စစ္ဗိုလ္လက္ထဲသုိ႔ ထည့္ကာ ျပန္ထြက္ရန္ အတြက္ ဆိုကၠားေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ ဆိုကၠား ထြက္မည္ျပဳစဥ္ ခဏလာဦးဟု ဆိုကာ ေစာေစာက စစ္ဗိုလ္က ျပန္ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုကၠားေပၚက ဆင္းသြားေတာ့ သူနဲ႔ခဏ လိုက္သြားလိုက္ ဆိုကာ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထည့္ေပးလိုက္သည္။

ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရဲစခန္းေရာက္မွ ရံုးကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္ ရံုးက လိုက္ရွင္းလိမ့္မည္ ဟုေတြးကာ ေအးေအး ေဆးေဆးပင္ လိုက္ခဲ့သည္။ ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ နာမည္ အသက္ ေနရပ္ အလုပ္အကိုင္တို႔ကို ေမးကာ စာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ေရးထည့္ေနသည္။ ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိင္ခံုတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရံုးကို ဖံုးေခၚေပးရန္ ေျပာေသာအခါ ေခၚေပးျခင္းမရွိ။ စစ္ေဒသမွ အပ္ထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ေခၚဆိုခြင့္ ေပးႏိုင္းျခင္း မရွိဟုဆိုသည္။

ခဏေလာက္ ၾကာေတာ့ လူႀကီးေတြ လာမည္ျဖစ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခံုတန္းမွာ မထိုင္ပဲ အတြင္းခန္းတြင္ ထိုင္ရန္ ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတြင္းခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတြင္းခန္းထဲသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ အျပင္က တံခါးကို ေသာ့ခတ္ လိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခတ္ပေစ ဆိုၿပီး အသာ ၾကည့္ေန လိုက္သည္။ အတြင္းခန္းဆိုသည္မွာ တာ၀န္မႈးအခန္းႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းၾကားရွိ အခန္းေလး တစ္ခန္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းေနရာသည္ ဆယ္ေပခန္႔သာ ေ၀းေတာ့မည္ ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္းမွ အခ်ဳပ္သားမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အခ်ဳပ္သားမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိေသာ အရာရွိႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ထိုအရာရွိႀကီးသည္ လုပ္ငန္းအတြင္း ေငြေၾကးကြာဟ သျဖင့္ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းတြင္ ဖမး္ခံထားရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယခင္ကတည္းပင္ ၾကားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထိုအရာရွိႀကီး ေဘးတြင္ တရုပ္တစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနသည္။

အခ်ဳပ္ခန္း၏ အျပင္ဘက္၌ ဆယ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ခုခုကို အလစ္သုတ္၍ ခ်ဳပ္ထားဟန္ တူသည္။ ခဏေလာက္ ၾကာေတာ့ ထိုေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ဳပ္သားမ်ား ေပးေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ဟန္ပါပါ ေသာက္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ ထင္ထားသည္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အတြင္းခန္းထဲတြင္ ခဏထည့္ထားျခင္း သာျဖစ္သည္ဟု ထင္ထားသည္။ သူတို႔လူႀကီး ဆုိသူေတြ လာၿပီးသြားပါက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္သို႔ ျပန္ထုတ္ ေပးလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင္ ့သူတို႔ လူႀကီးဆိုသူမ်ား အလာကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းျဖင့္ တစ္နာရီခန္႔သာ ၾကာသြားသည္ သူတို႔ လူႀကီးဆိုသူလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အျပင္သို႔ ထုတ္မေပးပဲ ထားသည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ကို အျပင္ထုတ္ ေပးဖို႔ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးကို ေျပာသည္။ ထုတ္ေပးလို႔ မရဘူး မင္းကို စစ္ေဒသက အပ္ထားတာ။ ခဏေနရင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ထည့္မယ္ ဟု ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက ျပန္ေျပာသည္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဒီည ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လြတ္ေပးဖို႔ အစီစဥ္မရွိ။

ကိုယ့္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္လုိက္ၿပီဟု သိရသည့္အခါတြင္ စိတ္ထဲတြင္ က်ဥ္းက်ပ္လာသလို ခံစားလာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္းက သံတိုင္ႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ပဲ အျပစ္က်ဴးလြန္ မိခဲ့သလား။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒေတြကို လက္လွမ္းမွ၍လား မသိ သာမန္ေနရာ တစ္ခုမွာ ဗံုးကြဲတာကို ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ ဖမ္းခံရတယ္ ဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ႀကိမ္မွ မၾကားဖူးပါ။ မၾကားဖူးေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္း ၀ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ထြက္လို႔ ရႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားကို စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစား မိေသာ နည္းလမ္းမ်ားထဲက တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အိမ္သာကို မေတြ႕ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပါ့စြန္႔ျခင္းကို အေၾကာင္းျပလွ်င္ေတာ့ အိမ္သာတက္ဖို႔ တခါးဖြင့္ေပး ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္သို႔ ထြက္ရမည္။ အျပင္သို႔ ထြက္ရသည့္ အခ်ိန္သည္ ငါးမိနစ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္မိနစ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ အခန္းထဲတြင္ ဒီတိုင္း ငုတ္တုပ္ႀကီး ထိုင္ေနရ တာထက္ေတာ့ မြန္းက်ပ္မႈ သက္သာေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေပါ့စြန္႔ ခ်င္သည္ဟု လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

ထိုသို႔လဲ ေျပာလိုက္ေရာ ရဲတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ အျပင္သို႔ ထုတ္ေပးမည္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း သူက အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္သားမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခန္းက လြတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုအခန္းအတြင္းတြင္ စြန္႔ရန္ ေျပာသည္။ ထိုအခန္းသြင္းသို႔ ေခြးတိုးေပါက္လို တံခါးေလးမွ ကုန္းၿပီး ၀င္ရသည္။ အထဲေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေပါ့စြန္႔သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္မလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္က ေသာ့ခတ္သြားသည္။ ျပန္ထြက္၍ကား မရေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္လြဲသြားသည္။ အျပင္ထြက္ရမလားလို႔ အေပါ့စြန္႔ခ်င္သည္ ဆိုလိုက္ခါမွ ပိုဆိုးေသာ အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။

ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တင္းသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို အျပင္ထုတ္ေပးဖို႔ လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းမွ ထုတ္က ေစာေစာက ေနရာတြင္ ျပန္ထားလိုက္သည္။ ညေနက အိပ္ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား သို႔တည္းမဟုတ္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ မို႔လားမသိ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္၍မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ငုတ္တုပ္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။

မနက္မိုးလင္း၍ အလင္းေရာင္ကို ျမင္ရၿပီ။ အခု အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးက လိုက္မလာ ၾကေသး။ နံနက္ ေျခာက္နာရီခန္႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ တရုပ္မေလး တစ္ေယာက္ ဂ်ိင့္ေလးဆြဲကာ ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ယမေန႔ညက ျမင္ရေသာ တရုပ္ႀကီးကို အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းက ထုတ္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားသို႔ေခၚလာသည္။ ထိုအခါ တရုပ္မေလးက ၀င္လာကာ ဂ်ိဳင့္အတြင္းမွ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ားကို တရုပ္ႀကီး အတြက္ ျပင္ေပးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ထိုတရုပ္မေလးသည္ တရုပ္ႀကီး၏ သမီး ျဖစ္ဟန္တူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူခန္႔ရွိသည္။

ထိုတရုပ္ႀကီး သားအဖကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႀကံတစ္ခု ရသြားသည္။ တရုပ္ႀကီးကို မုန္႔ဟင္းခါး ေကၽြးၿပီးလွ်င္ သူ႔သမီး ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့ရံုးကို ဖုန္းဆက္ေပးဖို႔ အကူညီ ေတာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ခဏၾကေတာ့ တရုပ္ႀကီး မုန္႔ဟင္းခါး စားၿပီးသြားၿပီ။ တရုပ္မကလဲ ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့က ရံုးကို ဖုန္းဆက္ေပးဖို႔ တရုပ္မထံတြင္ အကူညီေတာင္သည္။ ေကာင္မေလးက ဖုန္းနံပါတ္ကို မွတ္ဖို႔ျပင္တုန္းပင္ ရွိေသးသည္ တရုပ္ႀကီးက သူ႔သမီးကို ဇြတ္အျပန္ ခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔သမီးကို ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာတာကို ပင္ႀကိဳက္ပံုမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖုန္းဆက္ခိုင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပ်က္သြားသည္။ မည္သို႔ ပင္ျဖစ္ေစ ည၀တ္အိပ္သည့္ အကၤ်ီအစုတ္ ပုဆိုးအစုတ္ ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္ ႏွင့္ ဘာအမႈနဲ႔ ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကူညီ မေပးေစလိုသည္က ေတာ့ သဘာ၀က်ပါသည္။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ဳပ္ခံထားရသည့္ အရာရွိႀကီး၏ ဇနီးႏွင့္ သားေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ပထမ တရုပ္ႀကီး တုန္းက ကဲ့သို႔ပင္ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္းမွ ထုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးသို႔ ေခၚလာသည္။ အရာရွိႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေမးသည္။ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္လာတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ ခဏေန မင့္ရံုးက ေရာက္လာရင္ ျပန္လြတ္ေပးလိမ့္ဟု အားေပးစကား ေျပာသည္။ ထိုအရာရွိႏွင့္ သူ႔ဇနီးတို႔ စကားေျပာေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ငိုက္သြားသည္။

“စစ္ေဒသက အပ္ထားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြပ္ေပးလို႔မရဘူး”

ကၽြႏ္ေတာ္ အသံၾကားလို႔ ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးက အယ္ဒီတာ ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာႏွင့္ တာ၀န္မႈးႏွင့္ စကားေျပာေနၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ အယ္ဒီတာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္
“မင္း မပူပါနဲ႕ကြာ အကို စစ္ေဒသကို သြားလိုက္ဦးမယ္ ခဏေစာင့္ဦး” ေျပာကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အယ္ဒီတာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္ေဒသမႈးက မေရာက္ေသးလို႔ ေစာင့္ရဦးျဖစ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ နံနက္စာ ၀ယ္ေကၽြးလို႔ ရမလားဟု တာ၀န္မႈးကို ေမးသည္။ တာ၀န္းမႈးက ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာဟု ေျပာသည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာက ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္း အျပင္ဘက္ရွိ ဆိုင္မွ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူး ၀ယ္ၿပီးလာေပးသည္။ သူ စစ္ေဒသတြင္ သြားေစာင့္ေန ဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ အားမငယ္ ဖို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ညကတည္း အိပ္ရာ ထေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲမွာ ဆာသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ စားခ်င္စိတ္ မရွိ။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနေသာ အခ်ဳပ္က်ေနသည့္ အရာရွိႀကီးက စားထားဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမွာ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကံမေကာင္းလို႔ ဒီေန႔ မနက္ ျပန္မလြတ္ရင္ ငတ္သြားလိမ့္မယ္ စားစရာရွိတာတုန္း စားထားလိုက္ဟု တိုက္ရိုက္ မေျပာေသာ္လည္း ထိုအဓိပၸယ္ကို ဆိုလိုမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ထိုထမင္းေၾကာ္ကို မစားခ်င္ပဲ တို႔ဂဏန္း ဆိတ္ဂဏန္းျဖင့္ စားေနရသည္။ တစ္၀က္ေလာက္ ကုန္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ ဆက္စား၍ မရေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းမစားေတာ့ပဲ ေရတစ္ငံုႏွစ္ငံုေလာက္ ေသာက္ၿပီး ေနလုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာ ထြက္သြားၿပီး တစ္နာရီခန္႔ အၾကာတြင္ တာ၀န္မႈးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲတစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ ကင္မရာကို ေပး၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ အတြင္းရွိ စစ္ေဒသသို႔ လုိက္ပို႔ရန္ ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေဒသမႈး ရံုးခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ စစ္ေဒသမႈးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေန႔ညက ရဲလက္အပ္လိုက္သည့္ သံုးပြင့္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔စားပြဲ အေရွ႕တြင္ မွတ္တပ္ရပ္ေနေတာ့ ထိုင္ဖို႔ ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗံုးကြဲသည့္ ေနရာမွာ ဓာတ္ပံု ရိုက္ခြင့္ရွိသ လားဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။

“ကၽြန္ေတာ္က ရွိပါတယ္” ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ားတပည့္က၊ စကား ေျပာတာ အခ်ိဳးမေျပဘူး။ မေန႔ညကလဲ ဒီပံုပဲ။ ေတာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ရဲလက္ပဲ အပ္လိုက္ေတာ့မယ္” ဟု ဆိုကာ ရဲစခန္းကို ဖုန္းေခၚၿပီး ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္ပို႔တဲ့ ရဲကို ျပန္ေခၚသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလးက ငယ္ေသးေတာ့၊ စကားေျပာ မတတ္လို႔ပါ ”
ထိုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာက ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ စစ္ေဒသမႈးကို ျပန္ေတာင္းပန္ ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စစ္ေဒသမႈးကို ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။

“မင္းနားလည္ ေအာင္ေျပာထားမယ္။ မင့္ဆရာက လာေတာင္းပန္လို႔ မင့္ဆရာ မ်က္နာနဲ႔မို႕ မင့္ကို ရဲစခန္းက ျပန္ေခၚလိုက္တာ။
မင္းတို႔က ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္ဆိုရင္ အလြယ္ပဲ ရိုက္လုိက္ၾကတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ တစ္လံုး ထပ္ကြဲရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ မင္းလဲ ေသမယ္ ႏိုင္ငံေရးအရလဲ သိကၡက်တယ္။
အဲလို ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္တဲ့ေနရာတြမွာ ဓာတ္ပံုကို စြတ္စြတ္ရိုက္ခြင့္မရွိဘူးကြ။ မင္းႏိုင္ငံျခား ဇာတ္လမ္းေတြမွာ မျမင္ဖူးဘူးလား။ တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီးဆိုတာနဲ႔ အ၀ါေရာင္စီးေတြ တားထားျဖစ္ တားျမစ္ ဧရိယာ လုပ္ထားတာ။ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မရိုက္ပါနဲ႔။ ခံ၀န္မွာ လက္မွတ္ထိုး”
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခံ၀န္တြင္ လက္မွတ္ထိုး ကင္မရာထဲမွ ပံုမ်ား ဖ်က္ကာ ေပးၿပီးေနာက္ ျပန္လြတ္ေပး လိုက္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမ်ားႀကီး အသိတရား ရသြားပါသည္။ ဗံုကြဲသြားၿပီးသည့္ ေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္ဗံုး တစ္လံုး ထပ္ကြဲႏိုင္သည္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္က မစဥ္းစားခဲ့မိပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သတင္းေထာက္မ်ားျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံု ရိုက္ျခင္းသည္ သတင္းအတြက္ ရိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို မွတ္တမ္းတင္ေန ျခင္းမဟုတ္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံ ထိျခင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလံုး လိုက္ရိုက္ေန ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သတင္းတြင္ ဓာတ္ပံု ေဖာ္ျပသည့္ အခါတြင္လည္း အျဖစ္ အပ်က္ တစ္ခုလံုးက ပံုေတြ ေဖာ္ျပႏိုင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတင္းအတြက္ ေဖာ္ျပရန္ လံုေလာက္ေသာ ဓာတ္ပံု တစ္ပံု ႏွစ္ပံုေကာင္းရသည္ ႏွင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဓာတ္ပံု ရိုက္ကူးမႈကို အဆံုးသတ္ရမည္။

* * * *


ေနာက္တစ္ရက္ ညေနေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မႀကီး ေမြးေန႔ အထိမ္းမွတ္ ညစာစားပြဲသို႔ သြားရသည္။ ထိုညစာစားပြဲသည္ အလံျပဘုရား လမ္းရွိ ၿဗိတိသွ် သံအမတ္ႀကီး ေနအိမ္၀င္း အတြင္းတြင္ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေန႔ညက တိုက္ပံုအကၤ်ီ ပိုးပုဆိုးႏွင့္ စားေသာ ညစာႏွင့္ မေန႔မနက္က အကၤ်ီအစုတ္ ပုဆိုးစုတ္ ဆံပင္စုတ္ေဆာင္းႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္းက နံနက္စာက မည္သို႔မွ် မဆုိင္ ……………

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီး၍ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သည့္အခါတြင္ အျခားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ စားေသာက္ခဲ့သည့္ ပံုရိပ္မ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္ေကာင္း ေမ့ေပ်က္ပါလိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းက နံနက္စာကိုေတာ့ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေမ့ေပ်ာက္၍ ရႏိုင္မည္ကား မဟုတ္။

Read More...

Summary only...

Photos of the week

ႏွင္းေတြၾကားမွာ အစာေထာင္ေနတဲ့ ပင့္ကူ


ငယ္ငယ္ကသာ ေတြ႕ရင္ ပိုင္ရွိမသိေအာင္ ခူးၿပီးၿပီ

ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရစဥ္ :P

Read More...

Summary only...

မွတ္မိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ဘ၀က ေန႔ရက္မ်ား

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေလာက္က ေလးႏွစ္နီးပါး လုပ္ခဲ့ေသာ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ ဆိုသည့္ အခ်ိန္သည္ ဘာမွ် မၾကာဟု ထင္ရေသာ္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ကို စတင္ ေမြးဖြားသည့္ အခ်ိန္က စတင္ ေရတြက္ၾကည့္မည္ ဆိုပါက သံုးႏွစ္ခြဲ ေက်ာ္ကေလး တစ္ေယာက္သည္ စကား ေျပာတတ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီး မူႀကိဳပင္ ထား၍ ရေသာ အရြယ္ေရာက္ေန ေပၿပီ။

ထိုကဲ့သို႔ ေလးႏွစ္နီးပါး ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ ရလိမ့္မဟုတ္ပါ။ ထိုအခါ ထိုပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ အခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ အမွတ္ရလာပါသည္။ အမွတ္ရလာခ်ိန္တြင္ မွတ္မိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ ဘ၀ကို ျပန္လည္ ခ်ေရး မိပါေတာ့သည္။

* * * *

နယ္မွာ ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားေတြက သတင္းေထာက္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ လုပ္လို႔ သတင္းေထာက္ လို႔ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ န႔ဲ ေနတာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘာပဲ ျဖစ္သြား ျဖစ္သြား၊ မသိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိေနတာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္လို႔ ေခၚၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မထားမိခဲ့ဘူး ……..

* * * * * *

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတဲ့ အဓီက ရည္မွန္းခ်က္မွာ တစ္ခုတည္းရွိသည္။

ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ . . .

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လုပ္ေနရသည့္ အလုပ္က စာေပ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆိုင္ ပတ္ျခင္းမရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ အတြင္းမွာ စာေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ ရံုးက အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ စာပင္ မဖတ္အား ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္စာေရး ဆရာျဖစ္ဖို႔ အတြက္ နည္းလမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး တံငါနားနီး တံငါ ဆိုသလို၊ မုဆိုးျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ မုဆိုးနား သြားရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေပႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ စီစဥ္လိုက္သည္။

၂၀၀၄ ဧၿပီလ ခုႏွစ္ရက္မွ စတင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ရံုးကေန စမ္းသပ္တဲ့ သေဘာျဖင့္ လုိက္ခိုင္းသည့္ သတင္းက စာေရးကိရိယာ ေစ်းကြက္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဂၤလာေစ်း ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားကေန ေဘာလ္ပင္၊ ခဲတံ၊ ကြန္ပါ၊ စာအုပ္ အစရွိသည့္ စာေရး ကိရိယာ ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို လိုက္ေမးၿပီး ညေရာက္ေတာ့ စတင္ခ်ေရးပါေတာ့သည္။

စာေရးကိရိယာေစ်းကြက္ အေၾကာင္းကို ခ်ေရးလုိက္တာ စုစုေပါင္း ေလးမ်က္ႏွာခန္႔ ရွိသြားသည္။ မနက္ရံုးမွာ အယ္ဒီတာေတြကို သြားေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟားခံ လိုက္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သတင္းက သတင္းနဲ႔ မတူပဲ ၀တၳဳႏွင့္ တူေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ရွိေစေတာ့ေလ ဒါကေတာ့ အစကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေအာင္ဆန္းကြင္းကို သြားဖို႔ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသည္။ ဘာေၾကာင့္ သြားသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိ။ ဆရာက လိုက္ခဲ့ဟု ေခၚ၍သာ လိုက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ခရာေတးဒို ေလ့က်င့္ေရး ခန္းမသစ္ ဖြင့္ပြဲျဖစ္သည္။ ခရာေတး ဒိုေလ့က်င့္ေရး ခန္းမ ဖြင့္ပြဲၿပီးေတာ့ ခရာေတးဒို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠဌဆိုသူက့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာကို လာၿပီး ေျပာသည္ “အင္တာေလး ဘာေလး မဗ်ဴးေတာ့ဘူးလား ဆရာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အကဲ ခတ္မိ သေလာက္ ခရာေတးဒို ဥကၠဌႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္းႏီွးပံုရသည္။ ဆရာက ခရာေတးဒို ဥကၠဌကို ေမးခြန္းေတြ ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး မွတ္စုမွာ လိုက္မွတ္ေနတုန္း အခ်ိန္မွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဥကၠဌ အင္တာဗ်ဴးေနသည့္ ပံုကို ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ေနသည္။

ကရာေတးဒို ဥကၠဌက လူငယ္ပိုင္းပဲ ရွိဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္သည့္ ေမးခြန္းကို လိုရင္းကို မေျဖပဲ အရွည္ႀကီး ဇာခ်ဲ႕ေျပာေနသည္။ ေမးတာကို လိုရင္း မေျဖေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာင္းေကာင္း မရွည္။ ေမးခြန္းလဲ ေမးၿပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔နာမည္ကို ဘယ္လိုေခၚလဲ လို႔ေမးလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးတာလဲ ဆိုေတာ့ သတင္းေရးမွာ နာမည္ ထည့္ေရးဖို႔ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ အဲေတာ့ သူက ျဖန္ေျဖသည္ ေဒါက္တာ ရဲႏိုင္၀င္း။

ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေမးလိုက္ သည့္အတြက္ ဆရာက အားနာသြားဟန္ တူသည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာက ေျပာသည္။ သူက ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီးတာ သူ႔ကို မသိဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မိသိမွ မသိတာ မသိဘူးဟု ပဲ ေျဖလုိက္သည္။ အဲေတာ့ ဆရာက ထပ္ေျပာသည္။

“ အဲဒါဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ သားေလကြာ”

“ ဘယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလဲ”

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔”

“ေၾသာ္ . . .”

ထိုေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔မွာ တန္ခိုးထြားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာ ရဲႏိုင္၀င္းသည္ ပုဂံဆိုက္ဘာတက္၏ ေဖာင္တာ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူတိုင္း မသိတဲ့ သူမရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ လူကို မသိၾကသည့္တိုင္ နာမည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူးၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္သည္ ဆိုသည္က လြဲ၍ က်န္တာ ဘာမွ်မသိပါ။

တကယ္ေတာ့ ရာထူးတိုင္း အဆင့္တိုင္းတြင္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကသည္။ ထိုလုပ္ပိုင္ ခြင့္ႏွင့္ အာဏာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတင္းကိစၥ ေမးစရာ ရွိလွ်င္ ဒီတိုင္း ၀င္ေမးလိုက္သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ေမးစရာ ရွိရင္ အခန္းထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီတိုင္း ၀င္၀င္ေမးတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ တႀကိမ္မွာေတာ့ အခန္းထဲက ေမာင္းထုတ္ခံ လိုက္ရသသည္။

၀န္ႀကီး ဌာနတစ္ခု တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္၏ သတင္းေထာက္ လုပ္သက္သည္ သံုးလ မျပည့္ေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းတစ္ခုကို သိခ်င္လို႔ ၀န္ႀကီးရံုး ၀င္ေပါက္တြင္ စံုစမ္းၾကည့္သည္ ထိုသို႔ စံုစမ္းရင္းျဖင့္ သြားလိုက္ရာ ထိုသတင္းသည္ ညြန္ခ်ဳပ္မွ ေျဖႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သိပ္စဥ္းစား မေနပါ ညြန္ခ်ဳပ္အခန္း ရွိရာေနရာကို ေမး၍ ညြန္ခ်ဳပ္ အခန္းသို႔ တန္းသြားခဲ့သည္။

အစိုးရ အရာရွိမ်ား၏ ရံုးခန္းမ်ားသည္ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ႏွင့္ ရံုးခန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပထမ အဆင့္ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားပါက ကိုယ္ေရး အရာအရွိကို အရင္ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ေရး အရာရွိဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွသာ အတြင္းမွ ပုဂၢိဳလ္ကို ၀င္ေရာက္ ေတြ႕ဆံု ခြင့္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ထိုသေဘာ သဘာ၀ကို နားမလည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားသည္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ညြန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္ဟု ဆိုင္းဗုဒ္ တပ္ထားသည့္ တံခါးတစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕ရသည္။ ထိုတံခါး၏ ေဘးတြင္ ကိုယ္ေရး အရွိဟု စာေရးထားေသာ စားပြဲ တစ္လံုးကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုစားပြဲတြင္ လူမရွိ။

ပထမက ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို ေခါက္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တံခါးေခါက္ရမွာ အားနာပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္ သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးလဲ ၀င္သြားေရာ အထဲက ညြန္ခ်ဳပ္က ရုတ္တရက္ လန္႔သြားဟန္တူသည္။

ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးသည္။ ဘာကိစၥလဲတဲ့။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမင္ၾကည္ ပံုမရ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဂ်ာနယ္ကပါ။ သတင္းကိစၥ ေမးစရာ ရွိလို႔ လို႔လဲ ေျပာေရာ။

“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့အခန္းထဲကို မင္း၀င္ခ်င္သလို ၀င္ၿပီး ေမးခ်င္တိုင္း ေမးလို႔ရေအာင္၊ ငါကို ကေလ အေခ် ေကာင္မ်ား မွတ္ေနလား။ ညြန္ခ်ဳပ္ကြ ညြန္ခ်ဳပ္၊ အခု ခ်က္ျခင္း ထြက္သြားစမ္း”

ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္လည့္ထြက္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္ခဲ့ေရာ သူ႔တပည့္ကို လွမ္းေခၚေနသံ ၾကားရသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုေန႔က သူ႔တပည့္ ပီအက္အို ဆိုသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း အဆဲခံရေပလိမ့္မည္။

ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစာေတြကို သတိရလွ်င္ ဆက္ေရးပါမည္

Read More...

Summary only...

City Fm

Read More...

Summary only...

မွတ္မိေသးတဲ့ေန႔စြဲအခ်ိဳ႕

မွတ္မိေသးတယ္ . . . . . .

နင္ေပးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ မနက္မ်ားစြာကို မိုးလင္းခဲ့တယ္။ နင္ေတာင္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တစ္ညလံုး ထိုင္ေရးဖူးခဲ့တယ္။ ငါေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္က နင့္အတြက္ ေခါင္းအံုး တစ္လံုး ျဖစ္ခဲ့မလား . . . .

ႏွင္းစက္ေတြ တြဲခိုေနတဲ့ နံနက္ခင္းမွာ ငါ့တို႔ခ်စ္ျခင္းေတြကို အစပ်ိဳးခဲ့တယ္။ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေပၚမွာ နင္နဲ႔ငါ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တယ္။ နင္နဲ႔ အတူထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြက ငါ့ကို ေမးေနၾကတယ္ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းလားတဲ့။ ၃၈ လမ္းထိပ္က ႏွင္းဆီ ဆိုင္ကေျပာတယ္ ေကာင္ေလး နင္ပန္း မ၀ယ္တာ ၾကာၿပီေနာ္ ……….

ရိုးတံေတြ ႀကိဳးႀကဲေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ခုရဲ႕ ေအာက္က လမ္းေဘးပီစီအို ဆိုင္ေလးကေန နင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ေနတုန္း နင္ဖုန္းခ်သြားတယ္။ တယ္လီဖုန္းေလးက ငါ့ကို ေျပာတယ္ တာ့တာတဲ့။

လမင္းႀကီး ထိန္ထိန္သာတဲ့ ေန႔ဟာ နင္နဲ႔ငါ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲေလ၊ လမသာတဲ့ ညေတြမွာလည္း နင့္ကို သတိရဆဲပါ။ နင္ေျပာခဲ့တဲ့ ရက္ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ရင္းနဲ႔ စိုးထင့္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ဘူးတယ္။ နင္ျပန္မ လာေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလုိက္ရတဲ့ ေႏြလည္ေန႔ခင္း တစ္ခုကို ငါအခုထိ မေမ့ဘူး။

အဲဒီေန႔က နင္ထားသြားခဲ့တဲ့ ေန႔ေလ

ေၾသာ္ ………..
ဘာလိုလိုနဲ႔ ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္

Read More...

Summary only...

တားျမစ္မႈကို ကန္႔ကြက္ျခင္း

ငါ့ကို မစားနဲ႔
အစားေသာက္ေတြက ေျပာတယ္

အထဲကို ၀င္မလာနဲ႔
တံခါးခ်ပ္ေတြက ကန္႔ကြက္တယ္

ငါ့ကိုမခ်စ္နဲ႔
ေကာင္မေလးက တားတယ္

စားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ
ကၽြန္ေတာ္စားလိုက္တယ္

၀င္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ
ကၽြန္ေတာ္ တံခါးခ်ပ္ေတြကို တြန္းဖယ္လို္က္တယ္

ခ်စ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပစ္လိုက္တယ္

မစားနဲ႔ ဆိုတာစားေတာ့
အဆိပ္မိတယ္ မေသရံုတမယ္ေပါ့

မ၀င္နဲ႔ ဆိုတာ၀င္ေတာ့
အထဲမွာ အဓိပၸယ္မဲ့ေနတယ္

မခ်စ္နဲ႔ ဆိုတာခ်စ္ေတာ့
ဘ၀တစ္ခုလံုး ဆံုးသြားတယ္

Read More...

Summary only...

အလုပ္ရွင္တစ္ဦး အလိုရွိသည္

မၾကာမွီ အလုပ္စတင္လုပ္ကိုင္ေတာ့မည့္ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ရွင္တစ္ဦး အလိုရွိသည္။

ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းနွင့္ ျပည့္စံုသူမ်ား ေလွ်ာက္ထားႏိုင္သည္။

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံသား ပိုင္ကုမၸဏီျဖစ္ရမည္ (ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုလွ်င္ဘာျဖစ္သလဲ လို႔ မေမးပါႏွင့္ ကၽြႏု္မသိပါ။ သတင္းစားထဲမွာ ပါသည့္အတိုင္း လိုက္ေရးၾကည့္ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္)

ယင္းကုမၸဏီသည္ ေၾကြးၿမီကင္းေသာ ကုပၸဏီျဖစ္ရမည္ (World Bank ၏ ေထာက္ခံခ်က္ကို ပူးတြဲ တင္ျပရန္)

ေလွ်ာက္လြာတြင္ အျမင့္ဆံုးေပးႏိုင္မည့္လာစာကို ေရးသြင္းရန္ (အျခားေသာ ခံစားခြင့္မ်ား ေပးရန္ လံုး၀ လံုး၀ မလိုအပ္ပါ)

ဘာေၾကာင့္ အလုပ္ခန္႔လိုသည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေအဖိုး ႏွစ္မ်က္ႏွာခန္႔ လိုရင္းတိုရွင္း ေရးသြင္းရန္ (အလုပ္ေလွ်ာက္လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္လိုသည္ကို ေရးသြင္းရသလို၊ အလုပ္ခန္႔သည့္ အခါတြင္လည္း ဘာေၾကာင့္ ခန္႔ထားလိုသည္ကို ေရးသြင္းရန္ လိုအပ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။)

ကုမၸဏီသည္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ခံ ကုမၸဏီ မျဖစ္ရပါ။ (UN EU ႏွင့္ US တို႔မွ ေထာက္ခံခ်က္ ပူးတြဲ တင္ျပရန္)

ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ ဖယ္ရီ အႀကိဳအပို႔ ရွိၿပီး ရံုးခန္းတြင္ ေလပူ ေလေအး စနစ္ပါရွိရမည္။ (ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ ဘတ္စကားမ်ား ၾကပ္ၿပီး ပူတတ္ေအး တတ္ေသာ ရာသီဥတု ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္)

အလုပ္ရွင္သည္ ၁၀ ရက္တရား တရားစခန္း အနည္းဆံုး ဆယ္ႀကိမ္ထက္ မနည္း၀င္ဖူးသူ ျဖစ္ရမည္။(အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ ေဒါသ ႀကီးတတ္ေသာေၾကင့္ ျဖစ္သည္။ မဟာစည္။ ဂိုအင္ဂါ ရွင္ေဆကိႏၵ အစရွိသည့္ တရားစခန္းမ်ား ထံမွ ေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ တင္ျပရန္)

ေလွ်ာက္လႊာတင္သြင္းလိုသူမ်ားသည္ အမွတ္ 101 ၅၁ လမ္းတြင္ ေၾကာ္ျငာပါသည့္ ေန႕မွ ႏွစ္ပတ္အတြင္း လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားႏိုင္သည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေလွ်ာက္လႊာ လာေရာက္ ၀ယ္ယူစဥ္ ကုမၸဏီ မွတ္ပံုတင္ မူရင္း အပါအ၀င္ လိုအပ္ေသာ စာရြက္စာရြက္စာတမ္း ေထာက္ခံ ခ်က္မ်ားကို တပါတည္း ယူေဆာင္လာ ရန္လုိအပ္ပါသည္။

ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မႀကိဳက္သူမ်ား ကြမ္းစားတာ မႀကိဳက္သူမ်ား အလုပ္ခ်ိန္တြင္း ဘီယာေသာက္တာ မႀကိဳက္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား လံုး၀ လံုး၀ ေလွ်ာက္ထားရန္ မလိုအပ္ပါ

Read More...

Summary only...

အသိတရား ေပးေသာ စကားမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ဘိုသီ ဘတ္သီ ၀တ္ၿပီး မီးအိမ္တစ္လက္နဲ႔ ရိုးသားတဲ့ လူကို လိုက္ရွာတာ။ အခုေတြ႕ေနတဲ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ရက္ပါလို၀တ္ ဓာတ္မီးႀကီး တစ္လက္နဲ႔ လူယုတ္မာကို လိုက္ရွာတာ .................

* * *

တစ္ခုေသာ တစ္ရက္တြင္
အခန္းအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း စစ္တုယွဥ္ ထိုးေနတုန္း အခန္းတံခါးက ျပဳန္း….. ဆိုပြင့္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးရွိရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေဘာင္းဘီပြပြ အက်ၤီပြပြ ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ရွာထိုးဦးထုပ္ကို ေနာက္ျပန္ ေဆာင္းထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေနာက္ တိုင္းသား အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ လည္ပင္းမွာလည္း ကၽြဲခေလာက္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆြဲသီးႀကီးနဲ႔ ေခြးခ်ည္ႀကိဳးေလာက္ ရွိတဲ့ စတီးဆြဲႀကိဳးႀကီးကို ဆြဲထားၿပီး လက္ထဲမွာ ဓာတ္ခဲ ၁၂ ေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အႀကီးအႀကီး တစ္လက္ကို ကိုင္ထားတယ္။

“ေဟ့လူ ဘာျဖစ္လို႔ ခြင့္မေတာင္း ပဲ၀င္လာရတလဲ”
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္

“ဘာျဖစ္လို႔ အခန္းတံခါးကို ပိတ္မထားတာလဲ၊ အခန္းတံခါးကို ပိတ္မထားျခင္းသည္ ဆႏၵရွိသလို ၀င္ထြက္လို႔ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸယ္ သက္ေရာက္တယ္”
လူစိမ္းက ျပန္ေျပာတယ္

“မဆိုင္တာပဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘူးလား”
“ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာဘာကို ေျပာတာလဲ။ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ အတြင္းစိတ္ေတြကို ဖံုးကြယ္တ့ဲ အေလ့အထကို ေျပာတာ မဟုတ္လား။ ဘာလုပ္ မွာလဲ ပ်င္းစရာႀကီး”

“ထားလိုက္ပါ ခင္ဗ်ား လာရင္းကိစၥကိုေျပာ”
“ဓာတ္ခဲ အားသြင္းခ်င္လို႔”
သူ႔ဓာတ္မီးႀကီး ေထာင္ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။

“ေဆာရီးပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဓာတ္ခဲ အားသြင္းတဲ့ စက္မရွိဘူး”
“မလိုဘူး ငါ့မွာ ပါလာတယ္”
လူစိမ္းသည္ စကားေျပာရင္း ဆိုရင္းျဖင့္ သူ႔၏ ဧရာမ ေဘာင္းဘီ အိတ္အတြင္းမွ ဓာတ္ခဲ အားသြင္းစက္ကို ထုတ္၍ အားသြင္းဖို႔ ပလပ္ေပါက္တြင္ ထိုးလိုက္ပါေတာ့သည္။

“ေကာင္ေလး ဒီမွာ ဓာတ္ခဲ အားသြင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ၾကာမွာလဲ”
“မီးမပ်က္ရင္ေတာ့ ေျခာက္နာရီေလာက္ေပါ့ဗ်ာ၊ မီးပ်က္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး”

“မီးက ဘယ္အခ်ိန္ပ်က္လဲ”
“ပ်က္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္”

လူစိမ္းသည္ ဓာတ္ခဲကို အားသြင္းတဲ့ စက္ကို ၾကည့္လိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုးေနေသာ စစ္တုယွဥ္ အရုပ္မ်ားကို လာၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီလူ ပံုမွန္ လူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို နည္းနည္းေလာက္ စပ္စု ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ေဟ့၊ ခင္ဗ်ားက ဓာတ္မီးႀကီး တစ္လက္နဲ႔ ဘာလုပ္တာတုန္းဗ်”
“ကမၻာေပၚမွာ အယုတ္မာဆံုး လူတစ္ေယာက္ကို မီးထြန္းၿပီး လုိက္ရွာေနတာ”

“အန္ ခင္ဗ်ားက အဆန္းပဲ၊ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ကို အားက်လို႔လား”
“အားက်တာမဟုတ္ဘူး ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ဆိုတာ ငါပဲ”

ဟိုက္ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ဘိုသီ ဘတ္သီ ၀တ္ၿပီး မီးအိမ္တစ္လက္နဲ႔ ရိုးသားတဲ့ လူကို လိုက္ရွာတာ။ အခုေတြ႕ေနတဲ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ရက္ပါလို၀တ္ ဓာတ္မီးႀကီး တစ္လက္နဲ႔ လူယုတ္မာကို လိုက္ရွာတာ။

“ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ရက္ပါလို မ၀တ္ပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ သူကို ေျပာလို္က္တယ္
“ေဟ့ေကာင္ အလက္ဇႏၵား လက္ထက္က အရူးေတြက ဘိုသီ ဘတ္သီ၀တ္တယ္။ အခု ေခတ္အရူးေတြက ဘုိသီ ဘတ္သီ မ၀တ္ဘူး၊ အကၤ်ီပြပြ ေဘာင္းဘီပြပြ၀တ္ၿပီး ဦးထုတ္ကို ေနာက္ျပန္ ေဆာင္းတယ္။ အဲဒါ ေခတ္သစ္ အရူးေတြရဲ႕ သေကၤတပဲကြ”

“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား မီးအိမ္ႀကီးကေရာ ဘယ္ေရာက္ သြားတာတုန္း”
“သီေဘာမင္း ပါေတာ္မူတုန္းက၊ ကာနယ္စေလဒင္က လုိခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ခဏငွားလိုက္တာ တခါတည္းဆံုးေရာ”

“ကာနယ္စေလးဒင္က ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ား မီးအိမ္ကို ငွားရတာလဲ”
“သီေဘာနဲ႔ စုဘုရားလဒ္ကို ေဂါ၀ိန္ဆိပ္က သေဘၤာေပၚ အတက္မွာ ျပစရာ မီးအိမ္ မရွိလို႔တဲ့ေလ။ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မႈခန္း ပန္းခ်ီကား မျမင္ဖူးဘူးလား၊ အဲဒီအထဲက မီးအိမ္က ငါ့မီးအိမ္ေပါ့ကြ”

“ဒါမ်ားျဖင့္ဗ်ာ အသစ္တစ္ခု ထပ္၀ယ္ေပါ့”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမသိဘူးလား၊ ကမၻာေရနံစိမ္း ေပါက္ေစ်းက တစ္စည္ကို ေဒၚလာ တစ္ရာေက်ာ္ေနၿပီ၊ ဓာတ္ခဲက အားျပန္သြင္းရင္ ရတယ္။ ငါက မီးအိမ္ကိုင္တဲ့ လူပဲ ကိုင္ခ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ စီးပြားေရး တြက္ေျခကိုက္ ေအာင္ေန တတ္ရတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ။ အယုတ္မာ ဆံုးလူကို လိုက္ရွာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္နဲ႔က ဘာဆိုင္လို႔တုန္း”
“မင့္အိမ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လူယုတ္မာေတြ ေပါတယ္ၾကားထားလို႔ လာရွာတာ”

ေၾသာ္

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၀င္လို႔ရမလားခင္ဗ်ား”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတုန္း အျပင္က လူတစ္ေယာက္က ၀င္ခြင့္ေတာင္းတဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္လာဖို႔ ေျပာဖို႔ ၾကံတုန္းရွိေသးတယ္

“ေဟ့ေကာင္ ေသာက္ေပါ၊ ရူးခ်င္ေယာာင္ ေဆာင္မေနနဲ႔၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ခြင့္ျပဳခ်က္ မရပဲ ၀င္တိုက္တဲ့လူက အိမ္တစ္လံုးအေရွ႕မွာ ၀င္ခြင့္ ေတာင္းတယ္ဆိုတာ ပံုစံမက်ဘူး။ ၀င္လာခဲ့”
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က အထက္ပါအတိုင္း ေျပာခ်လိုက္တယ္။

အဲလို ၀င္ခြင့္လဲ ျပဳလိုက္ေရာ အရပ္ရွည္ရွည္ နဖူးေၾကာ တြန္႕တြန္႔ နာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ကုတ္ေခ်ာင္း ကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ၀င္လာတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဂ်ာ့ဒါဘယ္ယူဘုပါ”
ေဂ်ာ့ဘုက သူ႔ကို သူမိတ္ဆက္တယ္

“စကား သိပ္မ်ားနဲ႔ လိုရင္းေျပာ”
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီနစ္က တားလိုက္တယ္

“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ တိုင္ပင္စရာေလး ေတြရွိလို႔ပါ”
“ေအး အဲဒါဆိုလာကြာ စစ္တုယွဥ္ တစ္ပြဲေလာက္ ထုိးရေအာင္”

“အာ မလုပ္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ မရေတာ့လို႔ပါ”
“အခ်ိန္မရရင္ ျပန္ေတာ့”

“ဗ်ာ”
“ဗ်ာ လုပ္မေန႔ မင္းပဲ အခ်ိန္မရဘူးဆို။ ဘာလို႔ လာေနတာလဲ ျပန္ေတာ့”

ေဂ်ာ့ဘုတ္တစ္ေယာက္ မ်က္နွာငယ္ေလးႏွင့္ ေခါင္းေလးကုတ္ၿပီး လွည့္ျပန္သြား ရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေဂ်ာ့ဘုဘ္ကို ၾကည့္ၿပီး သနားေနမိတယ္။

“အဲဒါပဲကြ၊ လူေတြက သူတို႔ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူမ်ား အခ်ိန္ကို လာျဖဳန္းခ်င္ၾကတယ္။ အဲလိုလူေတြက သူမ်ားအတြက္ သူ႔အခ်ိန္ေလးကို နဲနဲေလာက္ သံုးေပးပါဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပးေတာ့တာပဲ”

အဲလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္တို႔ စစ္တုယွဥ္ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ ဆက္ထုိးေနၾကတယ္။ တစ္နာရီ ေလာက္လဲၾကာေရာ ……….

“တဆိတ္ေလာက္ရွင္ ကၽြန္ေတာ္မကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါ”
ကၽြန္ေတာ္႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ တခါးအေပါက္၀မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။

“အဲဒါပဲကြ၊ လူေတြက ကြယ္ရာမွာ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကိုေတာင္ ဖြင့္ၾကည့္ တတ္ၾကေပမယ့္၊ လူအေရွ႕ သူအေရွ႕လဲ ေရာက္ေရာ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးအေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ၀င္ခြင့္ေတာင္းတတ္ၾကတယ္”
ဒိုင္ေအာဂ်ီးနစ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာသည့္ဟန္ျဖင့္ အေပါက္၀က အမ်ိဳးသမီးကို တမင္တကာ မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္တယ္။ အဲလို ေျပာလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ အသိတရား အသစ္တစ္ခုရသြားတယ္

“လူေတြက ေျပာစရာရွိတဲ့စကားကို တိုက္ရိုက္မေျပာၾကပဲ မၾကားတၾကားပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဘက္လူကို သိေအာင္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။”

အမ်ိဳးသမီး အိမ္ထဲကို ၀င္လာတယ္။ သူ႔ပံုကိုၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာက စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ႏွာေခါင္းက ခၽြန္ခၽြန္ ႏုတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္နဲ႔ မီးယပ္ပိန္ပိန္ေနတဲ့ ကပ္ပလီ မတစ္ေယာက္ပဲ။

“ကၽြန္မနာမည္ ကြန္ဒိုလီဇာရိုက္ပါ”
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ ၾကည့္ေနတာ သူက အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး ကြန္ဒိုလီဇာရိုက္ ကိုး။

“လာရင္းကိစၥက”
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီနစ္က ေမးလိုက္တယ္

“ဟုတ္.. ဟုတ္.. အကူညီ ေလးတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းခ်င္လို႔”
ရိုက္က မ၀ံ့မရဲနဲ႔ ေျပာတယ္

“ေအးရတယ္။ ေလာေလာဆယ္ကြာ ငါ့ကို အရင္ကူညီပါဘူး။ စစ္တုယဥ္ ထိုးေနလို႔ မကုတ္အား ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့ေၾကာက ေပြးေတြကို တခ်က္ေလာက္ ကုတ္ေပးပါ”
ေျပာေျပာ ဆိုဆို ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က သူ႔အကၤ်ီကို လွန္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ၾကည့္ၿပီး ၾကက္သိန္း ထသြားတယ္။ နည္းတဲ့ ေပြးကြက္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ေတြကလဲ ရြဲလို႔။

ကြန္ဒိုလီဇာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရြံ႕ေနပံုပဲ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနတယ္။ သူ ေပြးကြက္ႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ႔ ျပန္သြားေလရဲ႕။

“အဲဒါပဲကြ။ လူေတြက သူတို႔ အကူညီလုိရင္တာ ေတာင္းတတ္ၾကတာ။ သူတို႔ကို ျပန္ကူညီ ခိုင္းရင္ ႐ံႈးလား ျမတ္လား ခ်ိန္တတ္ၾကတယ္။
ေစာေစာက သူအကူညီ ေတာင္းမဲ့ ကိစၥက ေပြးကုတ္တာေလာက္ အေရးမႀကီးလို႔ေပ့ါကြာ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးရင္ ေပြးထက္ဆိုးတဲ့ ေနရာကို ကုတ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူး”

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ စစ္တုယွဥ္ကို ဆက္ကစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္တုယွဥ္ ကစားရာမွာ ျမင္းနဲ႔ ဘုရင္မကို အားသန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီနစ္က ပြန္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုးစစ္ဆင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းေတြ ဘုရင္မေတြက သူ႔ပြန္းတပ္ အေရွ႕မွာ ထိုးစစ္ မဆင္မဆင္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။

“တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာလဲ စစ္တုယဥ္ကစား သလိုပဲကြ၊ မင္းလဲ မင္းသန္တဲ့ ဘုရင္မတို႔ ျမင္းတို႔နဲ႔ ထုိးစစ္ဆင္သလို ငါလဲ ငါသန္တဲ့ ပြန္း(နယ္ရုပ္) ေတြနဲ႔ ထိုးစစ္ ဆင္တယ္။
ဘ၀ တိုက္ပြဲကို တိုက္ရင္လည္း အဲလိုပဲ ကိုယ္အားသန္တဲ့ နယ္ပယ္ကေန တိုက္ရတယ္။”

ကစားရင္း ကစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းက ေရွ႕တန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အျဖဴကိုင္ သူက အမည္းကိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျမင္းက သူရဲ႕ ညာဘက္ ဘိေရွာ့အေရွ႕က ပြန္းကို စားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အေရွ႕တိုင္းသား တစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္။

၀င္လာတဲ့ အေရွ႕တိုင္းသားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေနတဲ့ စစ္တုယွဥ္ကစားကို ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့

“အနက္ဘက္က ဘုရင္မကို ျမင္းေဘးနားေလး ကပ္လိုက္” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစား၀ိုင္းကို ၀င္ေျပာတယ္။

“အဲလို ကပ္လိုက္ရင္ ခြခ်က္မိၿပီး ဘုရင္မ က်သြားမွာေပါ့ကြ”
ဒိုင္းေအာ္ဂ်ီးနစ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

“ေၾသာ္ဟုတ္သားပဲ”
လူစိမ္းက အားနာသြားဟန္နဲ႔ ေျပာတယ္။

“အဲဒါပဲကြ လူေတြက ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ ဘာမသိ ညာမသိနဲ႔ ၀င္၀င္ၿပီး ဆရာလုပ္တတ္ၾကတယ္”
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ေျပာလိုက္တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာလို႔ ရမလား”
လူစိမ္းက ေျပာတယ္။

“ရပါတယ္”
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ဘန္ကီးမြန္းပါ၊ လက္ရွိ ကုလသမၼဂမွာ အေထြအေထြ အတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ ရာထူးကို ယူထားပါတယ္”
“အဲေတာ့”

“ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ကို ကုလသမၼဂမွာ အထူးအႀကံေပး အရာရွိ အေနနဲ႔ လာေလွ်ာက္ပါလို႔ အႀကံျပဳပါရေစ”
ဘန္ကီးမြန္းက ေျပာတယ္။

“အဲဒီမွာ လုပ္ေတာ့ ဘာရမွာလဲကြ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး”

“အဲဒါ ခက္တာပဲ လူေတြက ခ်မ္းသာျခင္း လာေပးတာကို မယူတတ္ၾကဘူး။ အခြင့္ အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါ ျပန္မရဘူးေနာ္ စဥ္းစားပါဦး”
ဘန္ကီးမြန္းက ဆရာႀကီး ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

“ခ်မ္းသာျခင္းဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ လာလုပ္ရင္ အခုလို ဓာတ္မီး တစ္လက္နဲ႔ အရူးႀကီးလို ေလွ်ာက္သြားေန တာထက္ေတာ့ ခ်မ္းသာမွာပါ”
ဘန္ကီးမြန္းက ျပန္ေျပာတယ္။

“ေကာင္းၿပီး မင္းထမင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ စားလဲ”
“ရံုးထမင္းစား ဆင္းခ်ိန္ ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေပါ့”

“ညအိပ္ေတာ့ေရာ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္လဲ”
“အလုပ္ေတြ ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တခါတစ္ေလ မနက္ေစာေစာ အစည္းေ၀းရွိရင္ေတာ့ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္တယ္”

“အိပ္ရာထရင္ ေရာဘယ္အခ်ိန္ထလဲ”
“ပံုမွန္ေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ထတယ္။ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ရမွာနဲ႔ ရံုးသြားရမွာနဲ႔ ဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္ ထတာ အေတာ္ပဲ။ အစည္းေ၀းရွိရင္ေတာ့ ေစာေစာ ထပါတယ္”

“မင္း မသိေသးရင္ ေျပာျပမယ္။ မင္းက အဖြဲ႕အစည္းအလိုက် သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထမင္းစားတယ္။ ငါက ဗိုက္ဆာတဲ့ အခ်ိန္မွာ စားတယ္။ မင္းက အဖြဲ႕အစည္းအလိုက် အိပ္ရာ ၀င္တယ္။ ငါ့ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္က ငါအိပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ မင္းက အဖြဲ႕ အစည္းအလိုက် သတ္မွတ္ ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိပ္ရာ ထရတယ္။ ငါအိပ္ရာ ထတဲ့ အခ်ိန္က ငါအိပ္ေရး၀တဲ့ အခ်ိန္ပဲ”

ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ စကားဆံုးေတာ့ ဘန္ကီးမြန္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လွည့္ထြက္သြားတယ္။

“အဲဒါပဲကြ လူေတြက ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ၾကတယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေကာင္းၾကဘူး”
“ဘယ္ လိုမေကာင္းတာလဲ”

“ ဥမာ ေရနစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကယ္မယ္ဆိုပါစို႔။ အဲလို လူမ်ိဳးေတြ ေရထဲဆင္းၿပီး လူကို လုိက္ဆယ္ ေနတယ္ဆိုတာဟာ လူကို ကယ္ခ်င္တဲ့ ေစတနာထက္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေရးကူး ကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ျပခ်င္တာက မ်ားေနတယ္”


ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူဆက္ၿပီး စစ္တုယွဥ္ထိုးၾကသည္။ ထိုးရင္း ထိုးရင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခုခု စားဦးမည္ဟု ဆိုကာ မီးဖိုးခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖို ခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို ဇလံုးအတြင္းသို႔ ထည့္ကာ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း တပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္ကို မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသံျပဳ ေခၚၾကည့္ေပမယ့္ ျပန္ထူးတဲ့ အသံကို မၾကားရဘူး။

ပလပ္ေပါက္ထားသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ခဲ အားသြင္းတဲ့ စက္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ တံခါးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဟာင္းေလာင္း ပြင့္ေနသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူျပန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ပြင့္ေနေသာ တံခါးကို သြားေစ့ၿပီး စစ္တုယွဥ္ ခံုရွိရာဆီသို႔ လာခဲ့သည္။

စစ္တုယွဥ္ ခံုကို ေရာက္ေတာ့ ………………..
ဘုရင္ႀကီး ရဲ႕ ေအာက္မွာ စာရြက္ေလး တစ္ရြက္ကို ေခါက္ထား တာေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ စာေခါက္ေလးကို ယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။

အထက္ အရာရွိတို႔ အလုပ္ရွင္တို႔ဆိုတာ မီးလိုပဲ။ သူတို႔နဲ႔ နီးနီးေနလို႔လဲ မရဘူး။ ေ၀းေ၀း ေနလို႔လဲ မရဘူး။
နီးလြန္းရင္ ပူတယ္။ ေ၀းလြန္းရင္ အေႏြးဓာတ္မရေတာ့ဘူး။
ဒိုင္ေအာ္ဂ်ီးနစ္

Read More...

Summary only...