ေဆးေပါင္းခတဲ့ည

ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညျဖစ္သည္။ ဒီညသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဒသမွာဆုိလွ်င္ လူငယ္ေတြအတြက္ သူခိုးၾကီးညဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အရပ္ေဒသ မ်ားတြင္ေတာ့ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကို သူခိုးၾကီးညဟု ေခၚၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဒသမွာေတာ့ လျပည့္ညသည္ သူခိုးညျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေပါက္စအရြယ္ ႏွစ္တန္းသံုးတန္းေလာက္ တုန္းကေတာ့ အခုလို ညမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္သူ႔အိမ္က ဘာသြားခိုးလွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းရိုက္ တုိင္ပင္ခဲ့ဖူးၾကသည္။ ထုိစဥ္က အသက္ကလဲ သိပ္မၾကီးေသးသည့္ အတြက္ တစ္ေကာင္တႏြဲထိေအာင္လဲ အိမ္အျပင္ထြက္လုိ႔မရေပ။ ညရွစ္နာရီခြဲ ကိုးနာရီ ေလာက္ဆုိရင္ အားလံုး အိမ္ျပန္ၾကရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ သစ္စက္၀င္းအတြင္းက ဘူးသီးတစ္လံုးကို ၀င္ခိုးလုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ဘူသီးၾကီးကို ကမၻာ့ဖလားပိုက္သလို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ပိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူယူရမည္မွန္း မသိ။ ဘယ္သူမွလည္းမယူခ်င္။ ဘူသီးၾကီးယူလာပါက ဘယ္သြားတာလဲ ဘာလုပ္တာနဲ႔ အိမ္မွာ အဆဲခံထိမည္ကို စိုးၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာထဲက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ဘူးသီးၾကီးကို ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ေရာက္ေတာ့ ဒိုးပတ္ တစ္လံုးကို ငွားၿပီး ၀ါးလက္ခုပ္မ်ား လုပ္ကာ သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ စုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ လုိက္ေတာင္းၾကသည္။ ပိုက္ဆံ လာထည့္အခါတြင္ အိမ္ရွင္နာမည္ကို ေမးသည္။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ရွင္နာမည္ကိုတပ္ၿပီး ဦး... တုိ႔မိသားစု က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစဟု ေအာ္ၾကသည္။ ထိုေခတ္က ငါးက်ပ္ တစ္ဆယ္ ထည့္သည့္ေခတ္ ျဖစ္သည္။ ငါးဆယ္တန္ ထည့္သည့္ အိမ္ဆုိလွ်င္ ထိုအိမ္ေရွ႕မွာ အသံပိုက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၾကသည္။ ညဆယ္နာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္းတာကို ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲရွိသည့္ ၾကက္ရွိသည့္ အိမ္တြင္ ၾကက္သြား၀ယ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္တြင္ ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္ၿပီး ဘီအီးျဖင့္ ေသာက္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ စာရင္းခ်ဳပ္သည့္အခါ ဒိုးပတ္ငွားခ ေပးရန္ ပိုက္ဆံ လိုေနသျဖင့္ ပိုက္ဆံ တစ္ေယာက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္စီ ထပ္ထည့္လိုက္ရသည္။

ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ေတာ့ တန္ေဆာင္တုိင္ညတြင္ ဒိုးပတ္တီးၿပီး မေတာင္းျဖစ္ေတာ့သည့္တုိင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စုကာ ၾကက္သားကာလသားဟင္း ခ်က္စားျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ မံုရြာတြင္ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္တက္ရသည္။ မံုရြာတြင္ အေ၀းသင္ သြားသည့္အခ်ိန္တုိင္း တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညႏွင့္ အျမဲတိုက္သည္။ မံုရြာတြင္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုကာ ၾကက္သားကာလသားဟင္း ခ်က္စားျဖစ္သည္။

အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တန္ေဆာင္တုိင္လျပည့္တြင္ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္မစားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပို္င္း တန္ေဆာင္တုိင္ညဆုိတာကို သတိမထားမိလုိက္သည့္ ႏွစ္မ်ားပင္ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ တန္ေဆာင္တုိင္ တုန္းကေတာ့ ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲ သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္ တန္ေဆာင္တုိင္ေတာ့ ဘယ္ကိုမွ မသြားျဖစ္။ မေန႔က ေရႊတိံဂံုဘုရား သြားရင္း ဘုရားရဲမ်ားႏွင့္ အတက္မွာေရာ အဆင္းမွာပါ စကားမ်ားခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔ကပဲ အခ်ိဳးမေျပတာလား ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အခ်ိဳးမေျပတာလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က အခ်ိဳးုမေျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီေန႔လည္း ေရႊတိဲံဂံုဘုရားကို မသြားခ်င္ေတာ့ေပ။

အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နယ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒိုးပတ္သံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ကိုကိုကာလသားေတြ ပိုက္ဆံ လုိက္ေတာင္းေနၾကေရာ့မည္။ အခုေတာ့ ကိုးနာရီထိုးလွ်င္ ဆုိင္ပိတ္မည္ဟု အင္တာနက္ဆုိင္က ေကာင္ေလးက လာေျပာေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းကေတာ့ တိုးလို႔တန္းႏွင့္ ဒီမွာပဲ စခန္းရပ္ရေတာ့မည္။ ေနာင္အလွ်င္းသင့္မွ မေန႔ကေရႊတိံဂံုတြင္ စကားမ်ားခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာပါေတာ့မည္။ အားလံုးပဲ ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညေလး ျဖစ္ပါေစ.....

Read More...

Summary only...

ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ

ေငြေဆာင္ကမ္းေျခတြင္ ျဖစ္သည္။ ေဖာ္ေဖာ္ရီလ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီထိုးခါနီးၿပီ။ ေနက ေတာ္ပင္ပူပါသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးပိုက္ဆြဲေနသည့္ တံငါသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေနပူပူထဲတြင္ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ပိုက္ဆြဲေနသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုရွိသည္ မသိ ဓာတ္ပံုလုိက္ရိုက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား က်ကာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။

ကမ္းေျခတြင္ငါးပိုက္ဆြဲသည္က တျခားျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးပိုက္ဆြဲတာႏွင့္မတူေပ။ တစ္မုိင္ေလာက္ရွည္ေသာ ပိုက္ၾကီးကို စက္ေလွေပၚတြင္တင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးအုပ္ကို လိုက္ရွာၿပီး ငါးအုပ္ေတြ႕သည့္အခါမွ ပိုက္ကို ျခံစည္းရိုး၀ိုက္သလို ငါးအုပ္ကို ၀ိုက္လုိက္ၿပီး ကမ္းေပၚကို လူအင္အားျဖင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းဆြဲ တင္ျခင္းျဖစ္သည္။



ငါးပိုက္ကို ဆြဲတင္ရာတြင္ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ သံုးနာရီခန္႔ၾကာျမင့္ၿပီး လူဆယ့္ငါးေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လူအင္အားသံုးက အျဖည္းျဖည္းခ်င္းကမ္းေပၚကို ဆြဲတင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲလာရင္းဆြဲလာရင္းျဖင့္ ျခံစီးရိုး၀ိုက္သလို ၀ိုက္ထားေသာ ပိုက္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ေနာက္ဆံုး ကမ္းေပၚေရာက္သည့္အခါတြင္ ပိုက္၏အက်ယ္၀န္းမွာ ငါးေပပတ္လည္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ပိုက္ထဲတြင္ပါလာေသာ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းမ်ားျဖင့္ က်ံဳးယူၾကသည္။ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းျဖင့္က်ံဳးၿပီး ေသာင္ျပင္ေပၚသုိ႔ သယ္သြားၾကသည္။ ေနပူပူေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပိုက္မ်ား ျဖန္႔ခင္းၿပီး ခ်က္ျခင္းေနပူလွန္းလုိက္သည္။



ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ငါးမ်ားအား သူတုိ႔ေနပူလွန္းေနသည္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္း ေနပူလွန္းသူမ်ားထဲတြင္ ၀င္လုပ္ကူေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေျခေထာက္ကို သတိထားမိလုိက္သည္။ ကေလးမေလးက အသက္ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာ ရွိၿပီး ေျခေထာက္တြင္ အမာရႊတ္မ်ားမွာ အစဥ္းလုိက္ အစဥ္းလုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ေဖက ရခုိင္သံလား ထား၀ယ္သံလား ေတာ့မေျပာတတ္ ထိုကဲ့သို႔ အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ နေပါက္မပါလုိ႔ေလ။ ေျပာစကား ဆိုစကား နားမေထာင္မလုိ႔ရိုက္ထားတာ။ နားမွာ အေပါက္မပါတဲ့ ကေလးေတြက အဲလို ရိုက္ေပးမွရတယ္.. ဟုကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာသည္။



အဲလူၾကီးစကား ဆံုးသြားေတာ့ ကေလးေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္ အဲေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို အမာရႊတ္ေတြထင္သြားေအာင္ ရိုက္သင့္ရဲ႕လား…..

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး ပုဆိုးလွဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အမက လွမ္းေမးသည္ နင့္ေျခေထာက္က အရာၾကီးေတြက ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အမက ထပ္ေမးသည္ နင္အရိုက္ခံထားရတာမဟုတ္လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးလွဲထားတာလို႔ လိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသလံုးကို ေသျခာျပန္ၾကည့္လိုက္သည္ ေျခသလံုးမွာ အရႈိးလုိက္ အရႈိးလိုက္ အညိဳမဲစြဲေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္………

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ၾကိဳသက္ ဆုိသည့္ဘာသာရပ္တစ္ခုကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ရသည္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ ၾကိဳသက္ ဘာသာသင္ရသည့္ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းငါးဆယ္ခန္႕သာ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကိဳသက္ ဘာသာသည္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေမြးျမဴေရး အေျခခံမ်ားကို သင္ၾကားရသည္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္တြင္းမႈ အေျခခံကိုသင္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား သင္ရသည့္ ဘာသာႏွင့္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားသင္ရသည့္ ဘာသာက မတူေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းကာ ေယက်ာၤးေလး သတ္သတ္ မိန္းကေလး သတ္သတ္ ေပါင္းၿပီး သီးျခားစီသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီခန္းကျဖစ္သည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ဘီခန္းက မိန္းကေလးမ်ားက စီခန္းသို႔သြား၍ စီခန္းမွ ေယက်ာၤးေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းကိုလာၿပီး စာသင္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာထံုးစံက အတန္းတုိင္း ဘုရားေညာင္ေရအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမထုိင္သည့္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖန္ပန္းအိုေလး တစ္လံုးရွိသည္။ ၀ါစိမ္းနီျပာ အသင္းခြဲထားၿပီး ေယက်ာၤးေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ ေသာက္ေရ သြားခပ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေနတြင္ အခန္းကို တံမွ်က္စီးလွဲၿပီး ပိုက္ဆံစုကာ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေလးကို ပန္းထိုးေပးရသည္။

တစ္ရက္……..
ၾကိဳသက္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက စီခန္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ဘီခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း စာသင္မည့္ဆရာက ေရာက္မလာေသးေပ။ ထုိ အခ်ိန္မွာ စီခန္းက စာလာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ဆရာဆရာမ စားပြဲႏွင့္ နီးသူမ်ားက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္လွမ္းၿပီး ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ေျခြၾကသည္ ။ စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို အဲလို လွမ္းလွမ္းၿပီးေျခႊခ်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းက မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ပန္းေတြကို လာယူသြားသည္။ အဲလိုပန္းေတြကို ယူသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မယူတားရင္းက ၀ိုင္းလုၾကသည္။

အတန္းၾကီးလာမွသာ မိန္းကေလးေတြ ေယက်ာၤးေလးေတြက မ်က္ေထာင့္ေလးေတြ ေပေစာင္းေပေစာင္းၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အရမ္းခင္တယ္လုိ႔ ျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ငါးတန္းေျခာက္တန္း အရြယ္မွာေတာ့ ေယက်ာၤးေလးနဲ႔ မိန္းကေလးသည္ ရန္သူျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ေယက်ာၤးေလးပီပီ ေယက်ာၤးေလး စိတ္ဓာတ္တုိင္း အတုိင္း ဘာလို႔ ဒီလိုလာယူရမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ ေယက်ာၤးေလးေတြဘက္က ၀င္ၿပီးပန္းေတြကို လုကူသည္။ အဲလို လုရင္းက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ၾကိဳသက္ဆရာကို ငိုၿပီးသြားတုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထိုးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ၾကိဳသက္ဆရာက ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ခုိင္းသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုလဲ မေမး ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာလဲ မစံုစမ္း။ မင္းသူ႔ကိုထိုးလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္က မထိုးဘူးဆိုေတာ့။ လက္ထဲက ၾကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ရိုက္လုိက္သည္။ အဲလုိရိုက္လုိက္ေတာ့ ၾကြက္စီၾကြက္စီ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြတိတ္သြားသည္။

အဲလိုတိတ္သြားေတာ့မွ….
အေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ၾကိမ္လံုးၾကီးျပၿပီး ေမးသည္ ဒီေကာင္မေလးေက်ာကုန္းကို သူက လက္သီးနဲ႔သြားထုိးတယ္ဆုိ ဟုတ္လား ဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေမးျပန္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲေျဖသည္။ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္တဲ့ မင္း၀န္ခံမွာလား ၾကိမ္လံုးၾကီးကို ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ မင္း၀န္မခံဘူးဆုိရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘူတာရံုမွာ ကူလီသာ ထမ္းေနေပေတာ့ဟု ေျပာသည္။ မင္း ၀န္မခံပဲ ေက်ာင္းထြက္မွာလား ၀န္ခံၿပီး အရိုက္ခံမွာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတြးလိုက္မိသည္က ၀န္ခံလုိက္ရင္ ရိုက္ခံရမည္ ၀န္မခံရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမည္။ ေက်ာင္းေတာ့ မထြက္ႏုိင္ အရိုက္ပဲ ခံေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မထုိးခဲ့ေပမယ့္လည္း ထိုးပါသည္ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ၀န္ခံလိုက္ၿပီဆုိေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပုဆိုးကို ဒူးေခါင္းထိ လွန္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညိဳးေလာက္ရွိေသာ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ေျခသလံုးကို ငါးခ်က္လႊဲရိုက္သည္။

ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လူၾကီးအားျဖင့္ လႊဲရိုက္ခံရေသာ ငါးခ်က္သည္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သည္ ဒါေပမယ့္ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ကိုထိမ္းထားလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီတုိင္းၾကိတ္ထိုင္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ရိုက္ရိုက္ခံရျခင္းေန႔က ေျခသလံုးမွာ အစဥ္းစဥ္းေတြ အပိန္႔အပိန္႔လုိက္ အပိန္႔လုိက္ ျဖစ္ေနၿပီး အေရခြံမ်ား ပြန္းကာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေသြးနည္းနည္းစို႔ေနသည္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အစင္းေတြ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အညိဳမဲစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမွာ အခုအထိ အရိုးစြဲေနၾကတာက အိုးေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာေအာင္ နာနာရိုက္ရတယ္ နာနာရိုက္မွ အိုေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကိုလဲ လိမၼာေစခ်င္ရင္ နာနာရိုက္ရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက ေျပာျပသြားတာက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္။ ေက်ာင္းေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ မိမိဘေတြ မိဘေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ထက္ ဆိုးေအာင္ရိုက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနမလဲ ဆုိေတာ အတိက်မသိေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ရိုက္ခံေနၾက ရတာေတြ ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကဆုိလွ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘမ်ားက အရိုက္ၾကမ္းသည္ဆုိေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာပင္ ေရႊးထားသည္ကိုေတြ႕ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ထုိက်ဴရွင္တြင္ပင္တက္ရပါသည္။ ဒီေန႔ မီးနင္းေတြ အလႊတ္က်က္ခဲ့။ ေနာက္ေန႔ စာေမးလုိ႔ တစ္လံုးမရလွ်င္ သစ္သားေပတံျဖင့္ တစ္ခ်က္ရိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရိုက္ရင္းျဖင့္ ထင္းရူးသစ္သားေပတံ ကြဲသြားသည္ကိုပင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ စာညံ့တဲ့ကေလးကေတာ့ အရိုက္ခံရလႊန္းလို႔ က်ဴရွင္ေျပးခ်င္စိတ္တာ ျဖစ္လာသည္ စာကေတာ့ ေတာ္မလာပါ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရိုက္သင့္သည္ဆုိတာကို လက္ခံေကာင္း လက္ခံလို႔ရႏုိင္ေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလြန္အကၽြံရိုက္တယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ဟုမထင္ပါ။ အဲလို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ရိုက္လုိက္ေတာ့ေရာ အဲဒီကေလးက နားလည္သြားလား။ အဲဒီကေလးက တကယ္လိမၼာသြားလား…..

အဲလိုစဥ္းစားေနရင္း ၾကည္ျဖဴသွ်င္ အေမရိကားမွာ ဆုရသည့္ ၀သုန္ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာ မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ ေျပာသြားတာ သြားသတိရလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို တစ္ခါမွ မရိုက္ဖူးဘူး မယံုရင္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အရိုက္ခံရတယ္။ အဲလိုအရိုက္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆုိတာ ရိုက္တုိင္းလည္း လိမၼာတာမွမဟုတ္တာတဲ့….

တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔မွာပါ ကေလးေတြ ရွိလာေပလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အခုကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကေလးေတြကို ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ လို႔ တင္စားေခၚတဲ့ ၾကိမ္လံုးၾကီးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာပံုကို ရိုက္သြင္းတဲ့ brainwash နည္းလမ္းကို ဆက္လက္သံုးသြားၾက ဦးမွာလား.......

Read More...

Summary only...

အေၾကာ္သည္ ကုလားမင္း အပိုင္းႏွစ္

အပိုင္း တစ္မဖတ္ရေသးရင္ ဒီကို ကလစ္ေခါက္လိုက္

အဲဒီလိုနဲ႔ အေၾကာ္သည္ကုလား ဘုရင္ရဲ႕ ဆမူဆာေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြဟာ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္က တီဗီလုိင္းေတြမွာ ပါၿပီးတဲ့အခါမွာ သူေက်နပ္ၿပီး အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ေလ။

တစ္ရက္ညီလာခံမွာ အမတ္ၾကီးတပါးက အေၾကာ္သည္ကုလား မင္းကို ေလွ်ာက္တင္တယ္ အရွင္ဘုရား ဘုရင္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ယိုယြင္းေနတဲ့ စီးပြားေရးေတြကို ျပဳျပင္ဖုိ႔လဲ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မႈပါဦးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ဘာျပန္ေျပာလဲ ဆုိေတာ့ ငါက အခုမွ ဘုရင္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ အိုဘားမားဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ ဘယ္မွာလဲ အေမရိကန္စီးပြားေရး ျပန္ေကာင္းေသးလို႔လား လုိ႔ဆုိၿပီး ေစဒက ျပန္တက္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ အရွင္ဘုရား ဒီလိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူရွိန္ေအာင္ေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေခၚၿပီး အစည္းေ၀းလုပ္ရမယ္ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ခဏစဥ္းစားၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ အစည္းေ၀းလုပ္ဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္တယ္…..

အဲဒီစီးပြားေရး ညီလာခံကို တက္ေရာက္ လာၾကာတာကေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥဦးေဆာင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္အဖြဲ႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ သူေဌးၾကီးအနိစၥနဲ႔ စပ္လင္းၿပီး ေျပာျပရရင္ေတာ့ သူကလဲ နယ္နယ္ရရေတာ့ မဟုတ္ဘူး မ်ိဳးနဲ႔ ရိုးနဲ႔ ကုန္သည္ေတြေလ။ သူ႔နာမည္ကို ေပးခဲ့တာေတာ့ သူ႔ေဖ သူေဌးၾကီး အနာပလပြက ေပးခဲ့တာ။ သူသားေလး ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သားေလးကို နာမည္ေပးခ်င္တယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္းေလ လူဆိုတာ နာမည္နဲ႔လုိက္ၿပီး ကံၾကမၼာက ေျပာင္းလဲတတ္တယ္လုိ႔ အယံုအၾကည္ရွိၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားေလး နာမည္ကို အနိစၥလုိ႔ေပးလိုက္တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွာ မတည္ျမဲတဲ့ မျမဲျခင္းတရားဆုိတဲ့ နိရာမရွိတယ္။ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မျမဲျခင္းတရားကေတာ့ အျမဲတမ္းတည္ျမဲေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သားေလးကို အျမဲျခင္းတရားလို အျမဲတမ္းတည္ျမဲ ေနပါေစလို႔ ရည္စူးၿပီး သူ႔သားေလးကို အဲလို နာမည္ေပးလိုက္တာ။ ဒါက သူေဌးၾကီး အနိစၥအေၾကာင္းပါ။

ေစာေစာကဟာကို ျပန္ဆက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥဦးေဆာင္တဲ့ ကုန္သည္ေတြက ညီလာခံမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီေပ့ါေလ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္သည္ကုလားက ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္လုပ္ေနၿပီဆုိမွေတာ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း သိကၡာက်ေတာ့ မခံဘူးေလ။ သူေဌး အနိစၥကိုေမးတယ္ မင္းဘာလုပ္ငန္း လုပ္လဲ တစ္ႏွစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံၿပီး အျမတ္ဘယ္ေလာက္ရလဲေပါ့။

သူေဌး အနိစၥက စဥ္းစားတယ္။ ငါ့လုပ္ငန္းကို ေမးတာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံတာက ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွာ့ရွိတာက အျမတ္ေငြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အမွန္တုိင္းေျပာရင္ အခြန္ေတြ အမွန္တုိင္း ေဆာင္ရမွာစိုးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့သူက ေလွ်ာ့ေျပာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီးက ကြန္ပ်ဴတာ OS ေဆာ့၀ဲေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးျမွမ္ႏွံမႈကေတာ့ ေရေပၚ ကုေဋ ေလးဆယ္ ေလေပၚ ကုေဋေလးဆယ္ ရွိပါတယ္ဘုရား။ အျမတ္ေငြကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ကုေဋျမတ္ပါတယ္လို႔ တင္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ထပ္ေမးတယ္။ တျခားကုန္သည္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ ၾကလဲဆုိေတာ့။ သူေဌးၾကီးအနိစၥက တျခားကုန္သည္ေတြလဲ အခြန္သက္သာပါေစ ဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တျခားလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အျမတ္ေငြဟာလဲ ကၽြန္ေတာ့္လုိပါပဲ တစ္ႏွစ္ကို ရင္းႏွီးျမွတ္ႏွံမႈရဲ႕ ရွယ္ဆယ္ပံု တစ္ပံုပဲ ျမတ္ပါတယ္။လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ဟုတ္လား ဒါဆုိရင္ မင္းတုိ႔ေတြအားလံုး ဗယာေၾကာ္စက္ရံု တည္ေဆာက္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဗယာေၾကာ္က ကုလားပဲ တစ္ပိတာကို ႏွစ္ေထာင္၀ယ္ၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းရင္ တစ္ေသာင္းရတယ္။ ဆီဖိုးနဲ႔ မီးေသြးဖိုး ႏုတ္လုိက္ရင္ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အသားတင္ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ က်န္တယ္။ ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ GDP တိုးတက္ေစဖုိ႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဗယာေၾကာ္စက္ရံု မျဖစ္မေန ေဆာက္ေစ။ တတ္ႏုိင္တဲ့လူက တတ္ႏိုင္သလို ဗယာေၾကာ္စက္ရံုၾကီးေတြ ေဆာက္ဖုိ႔ ေျမေနရာေတြ ခ်ထားေပးမယ္။ မတတ္ႏုိင္တဲ့လူက မတတ္ႏိုင္သလို ႏုိင္သေလာက္ အိုးေလးနဲ႔ မျဖစ္ေနမေန ေၾကာ္ရမယ္။ ဒါငါတုိ႔ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္ၾကီးရဲ႕ GDP တိုးတက္ဖုိ႔ပဲ။ လို႔ မိန္႔လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ သူေဌးၾကီး အနိစၥက အျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး အရွင္မင္းၾကီး မျဖစ္ႏုိင္.... လို႔ ဆုိကာရွိေသးတယ္။ ေတာ္တန္တိတ္ အနိစၥ ရွာမရွည္နဲ႔ ။ မင္းလုပ္ရင္ မလုပ္ရင္လဲ ေန မင့္သေဘာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ မင္းမလုပ္ဖူးဆုိရင္ မင့္ကုမၼဏီ ထုတ္ကုန္အားလံုးကို ၁၀၀% အခြန္ေကာက္ၿပီး မင့္ျပိဳင္ဖက္ ထုတ္ကုန္ေတြကို အခြန္ကင္းလႊတ္ခြင့္နဲ႔ ထုတ္ေပးလိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ ဆုိၿပီး အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥကလဲ ဘာျပန္ေျပာလဲဆုိေတာ့ ဒါလိုလဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီး ေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီးကို ပါမစ္တစ္ခုေတာ့ ျပန္ေပးရမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ဒါဆိုလဲ ရတယ္ေလ မင့္ကို ငါတုိ႔ တျပည္လံုးမွာ ရွိတဲ့ ဆိုကၠားေတြကို မီတာ တပ္ခြင့္လိုင္စင္ခ်ေပးမယ္လုိ႔ မိန္႔လိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အနိစၥသူေဌးက ဘာေျပာျပန္ေျပာမယ္။ အရွင္မင္းၾကီး စဥ္းလဲစဥ္းစားပါဦး ဘယ္သူက ဆုိကၠားကို မီတာနဲ႔စီးမွာတုန္းဗ်။ တပ္လဲ ငတပ္ေပါ့ ဘယ္သူမွမစီးဘူး ဘုရင္ၾကီးကို ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ငတံုးရဲ႕ ဆုိကၠားမီတာ တပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မီတာနဲ႔ မစီးတာ နင္ေျပာမွလား ကေလးေပါက္စေတာင္ သိတယ္။ စီးတာ မစီးတာ မင့္အပူပါလို႔လား။ ပါမစ္ယူမွာလား မယူဘူးလား မယူခ်င္ေန သူမ်ားေပးလိုက္ မယ္ ဆုိေတာ့။ သူေဌးၾကီးကလဲ ယူပါမယ္ ယူပါမယ္လုိ႔ ေခါင္းကို တြင္တြင္ျငိမ့္လိုက္တယ္........

ေနာက္တစ္ရက္ဆက္ဖတ္ရန္.....

Read More...

Summary only...

ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည့္ရွင္ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္း

တရံေရာ အခါက ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္မွာ အေၾကာ္သည္ ကုလားၾကီးက မင္းလုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္တဲ့...။ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္က ဘုရင္ အေၾကာ္သည္ ကုလားကို မိတ္ေပးရမယ္ ဆုိရင္ သူဘုရင္ ျဖစ္လာပံုကလဲ သိပ္ဆန္းတယ္ကိုး။
ေရွးေခတ္ ေရွးကာလကေတာ့ ဘုရင္ကို သတ္ႏုိင္ရင္ မင္းျဖစ္တဲ့ ဓေလ့ထံုးစမ္း ရွိေလတာကိုး။ အေၾကာ္သည္ ကုလား မတုိင္ခင္ ဘုရင္က ဓားလွန္ ေလးျမွားလက္နက္ ဓါဏ္ အကုန္ပီးတယ္ဆုိပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္လို႔ မရႏုိင္ဘူး။

တစ္ခါဆုိရင္ ေရာမက စစ္သည္သိန္းခ်ီပါတဲ့ စစ္တပ္ၾကီးတစ္ခု ခ်ီတက္လာတုန္းက သူတစ္ေယာက္တည္း သြားခ်တယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ပုဆိုးခၽြတ္ၿပီး လိုက္ရမ္းလုိက္တာ ေရာမစစ္တပ္ၾကီး အကုန္လံုး ကစဥ့္ကလွ်ား ထြက္ေျပးသြားၾကရတယ္။ တစ္လႊဲ မေတြးပါနဲ႔ ပုဆိုးကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး တရုပ္ သိုင္းကားထဲက လုိ လုိက္ရမ္းတာ။

အဲ လုိ ရဲ ရဲ ေတာက္ဘုရင္ၾကီး ဒုတ္ပီး ဓားပီး လွန္ၿပီး ဘာလက္နက္နဲ႔မွ သတ္လုိ႔မရဘူး။ တစ္ရက္မွာ အေၾကာ္သည္ကုလားရဲ႕ ႔ ပဲ အသိုးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဗယာေၾကာ္ကို စားမိရကာ ၀မ္းေလွ်ာၿပီး အဲဒီဘုရင္ၾကီး မူလီရြာ စံ အိုင္ေတာ္ကုန္ သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေၾကာ္သည္ကုလားက ေအာ္တုိမစ္တစ္ ဘုရင္ၾကီး ျဖစ္လာရတာေပါ့။

အဲလိုနဲ႔ အေၾကာ္သည္ကုလား ဘုရင္ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ပထဆံုး ညီလာခံတစ္ခုကို သူက်င္းပလိုက္တယ္။ အဲဒီညီလာခံမွာ အေရးၾကီးဆံုး အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေျပာစရာရွိတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ႏုိင္ငံျခား သြားေနတဲ့ ၀န္ၾကီးေတြ အမတ္ၾကီးေတြ အားလံုး ျပန္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပထဆံုး ညီလာခံကို လာတက္ၾကရတယ္။ ပထဆံုး သူ႔ရဲ႕ ညီလာခံမွာ သူက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္မွာရွိတဲ့ TV ခ်ယ္နယ္လုိင္း အားလံုးမွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ျပတဲ့ အစီစဥ္ကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ သူကိုယ္တုိင္ သရုပ္ေဆာင္မယ္ ဆုိပဲ။

အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးေတြက ေထာက္ျပၾကတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ မင္းၾကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရာဇ၀င္မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တစ္ပါး TV ရဲ႕ အစားေသာက္ ပရိုဂရမ္မွာ ထမင္း၀င္ခ်က္ျပလုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဥပေဒအရလဲ ခြင့္ျပဳမထားပါဘူး ဆုိေတာ့၊ ဗယာေၾကာ္ကုလားက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ ဟဲ့ အမတ္ၾကီး ဥပေဒမွာ ထမင္းမခ်က္လို႔ပဲ ပါတယ္ အေၾကာ္မေၾကာ္ရလို႔မပါဘူး တဲ့ေလ။ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ကင္မရာ မင္းေတြ ခ်က္ျခင္း ဆင့္ေခၚၿပီး ညီလာခံ အလယ္မွာ စမူဆာ ေၾကာ္နည္းကို ကိုယ္တုိင္ သရုပ္ေဆာင္ၿပီး ရိုက္ျပပါေတာ့တယ္.....

ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ဖတ္ရန္.....

Read More...

Summary only...

ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္နဲ႔ မိုးေခါင္ခုိင္းတဲ့လူ

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ FEC သြားလွဲေတာ့ ၉၁၅ က်ပ္ပဲ ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဖု သြားသည္။ ၿပီးခဲ့ အပတ္က လွဲတာ ၉၆၀ ရေသးသည္ တစ္ပတ္အၾကာမွာ ၉၁၅ က်ပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔ကား ဥာဏ္မမွီ။ ကၽြန္ေတာ္ FEC လွဲေနက် ဆုိင္က အမၾကီးကေတာ့ ေျပာရွာသည္ “ေမာင္ေလးရယ္ အခုေစ်းေတြက်ေနတယ္............. ”

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ ျမန္မာေငြ ကိုးရာေက်ာ္ေက်ာ္ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ ထိုစဥ္က ဘဲဥတစ္လံုးကို ငါးဆယ္က်ပ္ေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေနက် ဆန္တစ္အိတ္ကို တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပးရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္သည္မသိ ေဒၚလာေစ်းက ရုတ္တရက္ခုန္တက္သြားသည္။ တစ္ေဒၚလာကို တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေစ်း။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေနက် ဘဲဥတစ္လံုးကို ငါးဆယ္ႏွင့္ မရေတာ့သလို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေနက် ဆန္တစ္အိတ္ကို တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ႏွင့္ မရေတာ့ေပ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ေဒၚလာေစ်းတက္လုိ႔ေလ.......

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖေျပာျပေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အခုအထိ အမွတ္ရေနပါေသးသည္။ ပံုျပင္ေလးနာမည္က ထမေျခာက္(ထမင္းေျခာက္) တစ္စလယ္နဲ႔ မိုးေခါင္ခုိင္းတဲ့လူတဲ့။ ပံုျပင္ထဲက လူမွာ ထမေျခာက္ တစ္စလယ္(ဆန္ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္လံုး)ရွိသည္။ ထုိထမင္းေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေရာင္းလွ်င္ ေစ်းေကာင္းရဖုိ႔ဆိုလွ်င္ ဆန္စပါး ရွားမွျဖစ္မည္။ ဆန္စပါးရွားဖို႔ဆုိလွ်င္ မိုးေခါင္ၿပီး ဆန္ေတြအထြက္ႏႈန္းက်မွ ျဖစ္မည္။ သို႔ေၾကာင့္ သူ႔ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေရာင္းရင္ ေစ်းေကာင္းရဖို႔အတြက္ မိုးေခါင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပါေတာ့သည္။ ပံုျပင္ထဲက လူကေတာ့ သူ႔ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေစ်းေကာင္းရဖို႔ အေရးတတုိင္းျပည္လံုးကို ဒုကၡေရာက္ခုိင္းေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ရတဲ့ လစာ FEC ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားေလး ေစ်းေကာင္းရဖို႔ ေစ်းေတြစြတ္တက္ခုိင္း ေနသလိုမ်ားျဖစ္ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္မ်ားမ်ားရဖို႔အတြက္တစ္ခုတည္းနဲ႔ FEC ေစ်းေတြကို စြတ္တက္ေစခ်င္သည္မဟုတ္ပါ။ ေဒၚလာေစ်းေတြတက္လွ်င္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ေဒၚလာေစ်းတက္လုိ႔ဆုိၿပီး စြတ္လိုက္ၾကသည္။ ေဒၚလာေစ်းတက္တာက ႏွစ္လက္မေလာက္ဆုိရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ႏွစ္ေပေလာက္ ခုန္တက္လုိက္ၾကသည္။ ေဒၚလာေစ်းက်ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ထင္သာျမင္သာေအာင္ လုိက္မက် မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ တရားခံလုိက္ရွာၾကည့္သည္။ ကုန္သည္ေတြလား ကုန္ေျခာက္ဆုိင္ေတြလား လူပုဂၢိဳလ္ေတြလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကိုသာ အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။ ကိုယ္မွ အသံုးမက်ခဲ့တာကိုး..........

ဒါကေတာ့ ျမန္မာ့ဆန္စပါး ခ်င္တြယ္တဲ့ ယူနစ္ပါ
ႏွစ္လျမဴ တစ္လမ်က္
ႏွစ္လက္မ်က္ တစ္လမယ္
ႏွစ္လမယ္ တစ္စလယ္
ႏွစ္စလယ္ တစ္ခြက္
ႏွစ္ခြက္ တျပည္
ေလးျပည္ တစ္စိတ္
ႏွစ္စိတ္ တစ္ခြဲ
ႏွစ္ခြဲ တစ္တင္း

Read More...

Summary only...

အလုပ္လက္မဲ့........

တစ္ခါတုန္းက အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္ဟာ Micro Soft မွာ သန္႔ရွင္းေရး ရာထူးအတြက္ အလုပ္သြားေလွ်ာက္တယ္။ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးအကဲက သူ႔ကို လက္ခံေတြ႕ဆံုကာ လူေတြ႕ေမးျမန္းၿပီး လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခ်ိုဳ႕ကို စစ္ေဆးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးကဲက သူ႔ကိုေျပာတယ္ “မင္း အလုပ္ရၿပီ။ မင့္ရဲ႕ အီးေမးလိပ္စာ ေပး၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အလုပ္စဆင္းရမယ္ဆုိတာ မင့္ဆီကို အီးေမးပို႔လုိက္မယ္….” ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးကဲက သူ႔ဆီမွာ အီးေမး လိပ္စာေတာင္းေတာ့ သူ အလြန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ မရွိပါဘူး ဒါေၾကာင့္ အီးေမးလဲ မရွိပါဘူးလုိ႔ ” ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးအကဲက သူ႔ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္ “ ဒီေခတ္ၾကးီမွာ အီးေမး လိပ္စာေလး တစ္ခုေတာင္ မရွိဘူးဆုိရင္ အသက္ရွင္လုိ႔ မရသေလာက္နည္းပါးပဲ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လဲမရႏုိင္ဘူး…..”

သူအလုပ္မရေတာ့ဘူးလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ ဆယ္ေဒၚလာနဲ႔ ဘ၀ကို ဘယ္လိုရပ္တည္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူ ေျခာက္ျခား သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ စူပါမတ္ကက္တစ္ခုကို သြားၿပီး စေတာ္ဘယ္ရီသီး ဆယ္ေပါင္ကို ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက အိမ္တံခါးေတြကို လိုက္ေခါက္ၿပီး သူ၀ယ္လာတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီကို ေစ်းႏွဆတင္ကာ လုိက္ေရာင္းတယ္။ အဲလုိ အိမ္တံခါးေပါက္ေတြမွာ လုိက္ေရာင္းရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီေတြဟာ ႏွစ္နာရီအတြင္း ကုန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ စူပါမားကက္ကို ျပန္သြား စေတာ္ဘယ္ရီထပ္၀ယ္ၿပီး ထပ္ေရာင္းတယ္။ အဲဒီေန႔က သူသံုးၾကိမ္ထက္မနည္း အသြားအျပန္လုပ္ၿပီး ေရာင္းလုိက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာ သူအိမ္ျပန္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲမွာ ေဒၚလာေျခာက္ဆယ္ အသားတင္က်န္တယ္။

အဲဒီမွာ သူ႔ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းစကို သူျမင္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔က စၿပီး မနက္ေစာေစာသြားကာ ပထေန႔မွာ လုပ္တဲ့နည္းအတုိင္း စူပါမားကက္ကိုသြားလုိက္ တစ္ခုခုကို၀ယ္လုိက္ ၿပီးရင္ အိမ္တံခါးေပါက္ေတြကို လုိက္ေခါက္ၿပိးေရာင္းလိုက္နဲ႔ သူေန႔တုိင္းလုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႔၀င္ေငြဟာ တစ္ရက္ကို သံုးဆ သံုးဆ တိုးတိုးသြားပါတယ္။ သူဟာ အခ်ိန္တုိေလး အတြင္းမွာ သစ္သီးေတြ တင္ေရာင္းဖုိ႔ တြန္းလွည္းေလးတစ္ခုကို ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ သိမ္ၾကာခင္ေလးမွာပဲ သစ္သီးတင္းေရာင္းတဲ့ သူ႔တြန္းေလးကေန သစ္သီးတင္ေရာင္းတဲ့ ကားအျဖစ္ ေျပာင္းလွဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူဟာ ကုန္ပစၥည္းေတြကို အိမ္္တုိင္ယာေရာက္ ကားေတြနဲ႔ လုိက္ပို႔ေရာင္းခ်မႈကို ၀န္ေဆာင္ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပိုင္လာတယ္။

ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္………

သူဟာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အၾကီးဆံုး စားေသာက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့ စတိုးဆုိင္ေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခုလို သူေအာင္ျမင္ၾကီးပြားလာခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔နဲ႔ သူ႔မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အာမခံထားဖို႔ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေအးဂ်င့္တစ္ခုကို ေခၚၿပီးေတာ့ အာမခံအတြက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ သူ႔နဲ႔ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလို႔ အၿပီးမွာ ေအးဂ်င့္က သူ႔ဆီမွာ အီးေမးလိပ္စာ ေတာင္းတယ္။ ဒီေန႔ေဆြးေႏြးခ်မွတ္လုိက္တဲ့ ေပၚလစီ အတည္ျပဳခ်က္ကို အီးေမးနဲ႔ ပို႔ေပးဖုိ႔ပါတဲ့။

အဲဒီေတာ့ သူက ေျပာလုိက္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အီးေမး လိပ္စာမရွိပါဘူးတဲ့ေလ။ ဒီလို လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ၾကီးတစ္ေယာက္မွာ အီးမရွိဘူးဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားမွာ အီးေမးလိပ္စာတစ္ခုေတာင္ မရွိပဲနဲ႔ ဒီလုိၾကီးမားတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုၾကီးကို ထူေထာင္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ အီးေမးလိပ္စာ ရွိရင္ ခင္ဗ်ား အခုေလာက္ဆို ဘယ္၀ေရာက္ေနၿပီလဲ မသိဘူး လို႔ ေအးဂ်င့္က ျပန္ေျပာတယ္။

သူက ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီး တကယ္လုိ႔သာ ငါ့မွာ အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုရွိခဲ့ရင္ အခုေလာက္ဆို Micro Soft မွာ အိမ္သာေဆးတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွာ ေပါ့လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္…….

တကယ္လို႔သင့္မွာ အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုမရွိရင္လဲ အလုပ္ၾကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္……

တကယ္လုိ႔ သင္ဟာ ဒီပံုျပင္ေလးကို အီးေမးကေန လက္ခံရွိခဲ့တာဆုိရင္ သင္ဟာ မိးလွ်ံနာျဖစ္ဖုိ႔ထက္ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ပိုနီးစပ္ပါတယ္……

တကယ္ေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ထဲက ျပသနာအားလံုးကို မေျဖရွင္းေပးႏုိင္ပါဘူး……



ဒီပံုျပင္ေလးကေတာ့ Metacafe မွာေတြ႕တဲ့ ပါ၀ါပြိဳင့္ေလးတစ္ခုကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ေအာ္ရင္ဂ်ယ္နယ္ကို ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္လုိ႔ရပါတယ္

Read More...

Summary only...

ေျမြနဲ႔ဖားနဲ႔ေ၀းတဲ့ေျမ

ဖားကိုေျမြၿမိဳတာကို သင္ျမင္ဖူးပါသလား။ ထိုအခါ သင္ဘာလုပ္သလဲ........

ရန္ကုန္မွာေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဖားကိုေျမႊျမိဳသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ဖူးသူ နည္းလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္မွာေတာ့ ေျမြလည္းေပါ ဖားလည္း ေပါသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဖားအားေျမြကၿမိဳတာကို မၾကာခဏဆိုသလို ျမင္ဖူးပါသည္။

ဖားသည္ သာမန္အခ်ိန္တြင္ အံုးအြမ္အံုးအြမ္ဟု ေအာ္ေသာ္လည္း အႏၵရာယ္က်ေရာက္သည့္ အခါတြင္ အံုးအြမ္ အုံးအြမ္ဟု မေအာ္ေတာ့ပါ။ ပုရစ္ေအာ္သံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အသံျဖင့္ေအာ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပရစ္ေအာ္သံက ရွည္ၿပီး ဖားေအာ္သံက တို၍ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းထြက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဖားကို ေျမြၿမိဳသည့္အသံၾကားၿပီ ဆိုသည့္ႏွင့္ ခဲလံုးသို႔မဟုတ္ ဒုတ္ကို ကိုင္ၿပီး အသံၾကားရာတြင္ လိုက္ရွာပါသည္။ ေတြ႕ၿပီဆိုသည့္ႏွင့္ ေျမႊကိုခဲႏွင့္ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ဖားအသက္ကို ကယ္ေလ့ရွိသည္။ (ေျမြ၏ သေဘာသ၀သည္ အစာကို ခ်က္ျခင္းၿမိဳဳခ်ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ သူ႔အေပၚကို အႏၵရာယ္တစ္စံု တစ္ရာ က်ေရာက္လာသည့္ႏွင့္ ပါးစပ္ထဲက အစာကို ခ်က္ျခင္းေထြးထုတ္ၿပီး အသက္လႊတ္ေျပးတတ္သည့္ သဘာ၀ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဖားသည္ ေျမြပါးစပ္မွ လႊတ္သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ေျပးႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္မွ ေသသည္ရွင္သည္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ)

ထိုအရြယ္က ငယ္ေသးလို႔လားမသိ ေျမြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္အျမင္ကတ္သည္။ လမ္းမွာ သူ႔ဖာသာသူ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႕လွ်င္ပင္ လိုက္ၿပီးရိုက္သတ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖားတစ္ေကာင္အား ျမိဳေနသည္ကို ျမင္၍ ဖားအား ကယ္ႏိုင္လိုက္လွ်င္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ ေက်နပ္ပိတိျဖစ္ေလ့ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕အလည္မွာ ပန္းခ်ီဆိုင္းဘုတ္ေတြေရးေသာ ပန္ခ်ီဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုပန္းခ်ီဆိုင္အနီးက ေရေျမာင္းေလး တစ္ခုမွာ လူေတြ ၀ိုင္အံုေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စပ္စုသူပီပီ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုလူအုပ္ထဲသို႔ တို႔ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တို႔ေ၀ွ႕ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတာက လက္မအရြယ္ေလာက္ရွိေသာ ေျမႊေသးေသးေလး တစ္ေကာင္က သူ႔ထက္အဆအမ်ားၾကီး ၾကီးေသာ ဖားတစ္ေကာင္ကို ကိုက္ၿပီး ကုန္းေပၚကို ဆြဲတင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျမြကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ လက္က ယားေနၿပီ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး ပစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တားသည္။

“မလုပ္နဲ႔ ဒါသဘာ၀ပဲ သူ႔အစာကို သူ႔ဖာသာသူရွာစားတာ”

ကၽြန္ေတာ္အဲဒီတုန္းက ခုႏွစ္တန္းေလာက္ပဲ ရွိေသးအတြက္ ကေလးရြယ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာကို ေၾကာက္၍သာ အသာေလးေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေတာ့ ေျမြကိုခဲႏွင့္ ပစ္ခ်င္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မတတ္သာ၍ အမ်ားနည္းတူ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

ေျမြေလးက ပိန္းရိုးေတြကို အားျပဳၿပီး ဆြဲတင္လိုက္ ဖား ရုန္းလိုက္လွ်င္ အားခ်င္းမမွ်သည့္အတြက္ ျပန္က်သြားလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေျမြက သူ႔အၿမီးကို ပိန္းရိုးေတြေပၚမွာ ၾကိဳးႏွင့္ခ်ီသလို ၿမဲေအာင္ ခ်ီထားၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲတင္ေတာ့ ဖားက ေရထဲကေန ကုန္းေပၚကိုပါ လာသည္။ ေျမြက ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဖားကို ဆြဲတင္သြားႏုိင္ၿပီလည္းဆိုေရာ ပန္ခ်ီဆရာလည္း ထြက္သြားသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ထြက္သြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြကို ခဲႏွင့္စပစ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခဲႏွင့္ ပစ္သည့္အတြက္ ေျမြက ဖားကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္လႊတ္ရုန္းေျပးသြားသည္။ ကုန္းေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဖားကို တုတ္ႏွင့္ ကေလာ္ၿပီး ေျမာင္းထဲ ျပန္ခ်ထားခဲ့လိုက္သည္။

* * * * *

တစ္ေလာက ျပသနာ ေတာ္ေတာ္တက္လုိက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ တက္သည့္ျပသနာက ကိုယ့္ျပသနာမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပသနာ။ ေယက်ာၤးျဖစ္သူက ရႈပ္သည္။ မိန္းျဖစ္သူက ေယက်ာၤးရႈပ္တာကို လိုက္စံုစမ္းေနသည္။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ လင္ရယ္မယားရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ မကြဲေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို နည္းနည္းဆင္ခ်င္ဖုိ႔ သတိေပးသည္။ သူက သတိေပးလဲ ေပးငေပး သူ႔အက်င့္တုိင္း ေနျမဲတုိင္းေနသည္။

ျပသနာက တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတာအမွ် ေယက်ာၤးဘက္ကပဲ ပါရမလိုလို မိန္းဘက္ပဲ ပါရမလိုလို။ ေယက်ာၤးဘက္က ပါျပန္ရင္လဲ အိမ္ေထာင္မႈေဖာက္ျပန္တာၾကိးကို အားေပးရာေရာက္မည္။ အားမေပးပဲ သူလုပ္ေနတာကိုရပ္သြားေအာင္ ဇြတ္အတင္း လုိက္ဖ်က္ရေအာင္ကလဲ မဟုတ္တတ္။ ၾကာလာေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူက သူေယက်ာၤး ရႈပ္တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျမာက္ေပးလုိ႔ပဲ ျဖစ္တာလိုလို ဘာလိုလို ထင္လာသည္။ ေယက်ာၤးကလဲ သူရႈပ္တာ မိန္းမသိတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ သတင္းေပးလို႔ သိတာလိုလို ဘာလိုလို ထင္လာသည္။

* * * * *

အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေျမြကေန ဖားကို ျမိဳေနတာေတြ႕ရင္ ကယ္သင့္လား မကယ္သင့္လားဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။ အင္အားၾကီးသူက ႏွင့္ အင္အားနည္းသူ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ကယ္သင့္လား။ ပန္းခ်ီဆရာ ေျပာသလိုပဲ ဒါသဘာ၀ပဲ သူ႔အစာကို သူ႔ဖာသာရွာစားဆိုၿပီး ၾကည့္ေနသင့္လား။ ဘယ္ဟာမွန္လဲ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားတတ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီးကတည္းက ဖားကေျမြကိုျမိဳတာ တစ္ခါမွမေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာက ေျမြေတြဖားေတြနဲ႔ေ၀းေနလုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

Read More...

Summary only...

ဓာတ္ပံုေကာင္းတစ္ပံုရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္

ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ Back ground ကို ေရြးခ်ယ္ပါ

ဓာတ္ပံုေကာင္းတစ္ပံု ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ သူရဲ႕ အဓိက အားသာခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့ အနက္က ဒီေန႔ ေျပာမွာကေတာ့ ဓာတ္ပံုရဲ႕ Back ground ရဲ႕ အေရးပါမႈကို ေျပာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္တုန္းက ဓာတ္ပံုတစ္ပံုမွာ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ Back ground ရွိရမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ Editor က ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏုိင္ဘူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အေရွ႕က အရာ၀တၳဳက လွေနရင္လဲ ဓာတ္ပံုေကာင္း တစ္ပံု ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္အဲလိုပဲ ေတြးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကမ္း ရိုက္လာတာနဲ႔အမွ် သူေျပာတဲ့အတုိင္း ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြရဲ႕ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးဟာ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ Back ground ရွိေနတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာ အေနနဲ႔ ဒီပံုေလးေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္



ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ Back ground ရွိတဲ့ပံု



ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ Back ground မရွိတဲ့ပံု

ပထမပံု မွာကေတာ့ ေနာက္ခံ Back ground က ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့အျပင္ အေရွ႕ဆံုးက ကိုရင္ေလးတစ္ပါးတည္းကိုပဲ Focus လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပံုကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ျပခ်င္တဲ့ Main Subject ကိုရင္ေလးကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႕ႏုိင္တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယပံုမွာဆိုရင္လဲ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးတည္းကို Focus လုပ္ထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ခံမွာ ပါေနတဲ့ ဥပဇဥ္းက မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အျပည့္မပါပဲ ျပတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေနာက္မွာ ကားတစ္စီးရွိရွိေနတယ္။ ကားရဲ႕ေရာင္ ေနာက္က ဥပဇဥ္းရဲ႕အေရာင္ဟာ အေရွ႕က Focus လုပ္ျပထားတဲ့ ကိုရင္ေလးနဲ႔ ေရာေနတဲ့အတြက္ ျပခ်င္တဲ့ Main Subject က ရုပ္လံုးၾကြမလာေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ားသာ ေနာက္ခံဟာ ရွင္းလင္းျပတ္သားေနမယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံု ျဖစ္လာမွာပါ။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေမးစရာ ရွိပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ေနာက္ခံရွင္းလင္းျပတ္သားမႈ မရွိတဲ့အခါမွာ ကၽြန္တာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ပံုေလး ႏွစ္ပံုကို ထပ္ျပပါမယ္။



ဒီပံုေလးကေတာ့ ပဲခူးတုိင္း သနပ္ပင္ျမိဳ႕နယ္ မင္းရြာသြားတုန္းက ရိုက္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ပထဆံုးေတြ႔ လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခုလို အေနထားေလးပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြဲေပၚမွာ တက္စီးၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြဲကို ဆြဲသြားတယ္။ သာမွန္အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ရိုက္လို႔လွမဲ့ ပံုေလးတစ္ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အေနာက္မွာ ႏြားတစ္ေကာင္ကလဲ ရွိေနတယ္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ခံအုန္းပင္ေတြရဲ႕ အေရာင္နဲ႔ အေရွ႕က အေရာင္ေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီးကြဲျပားမႈ မရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ရိုက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ ကၽြဲနဲ႔ကေလးေတြရဲ႕ပံုက ၾကြတက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြဲရဲ႕ ဘယ္ဘက္ အျခမ္းကေန ရိုက္ရာကေန ညာဘက္ျခမ္းကို ကူးလိုက္တယ္။ ညာဘက္ အျခမ္းကေန ၾကည့္ရင္ ေနာက္ခံ သစ္ပင္ေတြဟာ ဘယ္ဘက္အျခမ္းက ၾကည့္တာေလာက္ မရႈပ္ေပမယ့္ ေနလံုးၾကီးရွိေနေတာ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ F ကို 22 မွာထားၿပီးေတာ့ ရိုက္လုိက္တယ္။



အဲဒီအခါမွာ ဒီပံုေလးရလာတယ္။ ဒီပံုဟာဆိုရင္ အရမ္းအေကာင္းၾကီး မဟုတ္ရင္ေတာင္ ပထမပံုထက္စာရင္ေတာ့ ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းရာေလးက ၾကြတက္လာတယ္။ F ကို 22 မွာ ထားတဲ့အတြက္ ေနက ၾကယ္လို ျဖစ္သြားတယ္ အေရွ႕က ရွိတဲ့အရာ၀တၳဳကလည္း မဲသြားတယ္။ ဒီပံုက အျဖဴအမည္းပံုမွဟုတ္ပါဘူး Exposure အမွန္က ေနေရာင္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကမည္းသြားတာပါ။

ဒီေန႔ ေျပာခ်င္တဲ့ ဓာတ္ပံုေကာင္းတစ္ပံုရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ ေနာက္ၾကံဳတဲ့အခါမွ ေနာက္ထပ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထပ္ေျပာပါမယ္။

Read More...

Summary only...

သံေ၀ဂ

ေမာ္တာလည္တုိင္းသာ ေရတက္မယ္ဆုိရင္
ငါဒီေလာက္အထိ ညစ္ပတ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး

ခလုပ္ႏွိပ္တုိင္းသာ မီးပြင့္မယ္ဆိုရင္
ငါ့အခန္းေတြ အခုေလာက္ေမွာင္ေနမွာမဟုတ္ဘူး


ေနနဲ႔လနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးဖို႔
ငါတစ္ခါမွ ဆုမေတာင္းခဲ့ဖူးဘူး
မီးလာခ်ိန္နဲ႔ ေရလာခ်ိန္ဆံုဖို႔ကိုေတာ့
ေန႔တုိင္းဆုေတာင္းေနရတယ္


မ်က္ႏွာသစ္မဲ့ အခ်ိန္မွာ
ေရလာခ်ိန္နဲ႔ မီးလာခ်ိန္ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရင္
ရိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္တုိ႔
ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေတြ႕ဆံုထာထက္
ဆယ္ဆမက ေပ်ာ္မိမွာေတာ့အမွန္ပဲေလ

ငါကမၻာပတ္ၿပီး
ရႊက္လႊင့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္ပါဘူး
ေရခ်ိဳးခန္းက ေရကန္ထဲမွာ
ဖလားခြက္ေလး ေမွ်ာခြင့္ရရင္ေက်နပ္ပါၿပီ

March 31 2010

Read More...

Summary only...

ေငြေဆာင္

Read More...

Summary only...

ေခြး

ေခြးတစ္ေကာင္
လမ္းေဘးက အမႈိက္ပံုမွာ
စားၾကြင္းစားက်န္ေတြကို ရွာေဖြေနေလရဲ႕.......

ေခြးတစ္ေကာင္
တိရိစၦာန္ေဆးကုန္ခန္းမွာ
အရက္လာျဖတ္ တာတဲ့ေလ....

ေခြးတစ္ေကာင္
အနံ႔တစ္ရႈရႈနဲ႔
တူမီးထမ္းသူေတြကို လမ္းျပရင္း
အမဲလိုက္ေနေလရဲ႕........

ေခြးတစ္ေကာင္
သူ႔သခင္ရင္ခြင္ထဲမွာေနၿပီ
အေမြးပြပြေလးေတြကို
ပြတ္သပ္ေပးတာ ခံေနေလရဲ႕ .....

လူတစ္ေယာက္
လမ္းေဘးမွာအိပ္တယ္
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီလူသမၼတျဖစ္သြားတယ္

လမ္းေဘးမွာေနတဲ့ ေခြးကေတာ့
ေသတဲ့အထိ လမ္းေဘးမွာပဲေနသြားၾကရတာမ်ားပါတယ္
ခင္ဗ်ားက လမ္းေဘးမွာေနၿပီး
ဘာေၾကာင့္ သမၼတျဖစ္သြားရတာလဲ.....

ငါက ေခြးမွ မဟုတ္တာ

Read More...

Summary only...

ဆုထက္ကုေဋ

ေမာ္ဒယ္ ဆုထက္ကုေဋ

မႏၱေလးက က်ဴရွင္ေက်ာင္း တစ္ခုအတြက္ ေၾကာ္ျငာ ရိုက္ေပးတာပါ

Read More...

Summary only...

Bar camp

Bar camp တြင္ ကင္မရာအေသးေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုလွလွေလးေတြ ရိုက္ၾကမယ္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာပါမယ္။ တက္ေရာက္သူမ်ား အားလံုးကို စိမ္းလန္းစိုေျပ ပန္းျခံ စတူဒီယိုမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ 20% ေလ်ာ့ေပးမယ့္ Discount Card မ်ားကိုလဲ ေပးသြားပါမယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၂၄.၁.၂၀၁၀ ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီ ေနရာကကေတာ့ Bar camp Yangon က်င္းပရာ ျမန္မာအင္ဖိုတက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...