Art is My Life: September 2008

Friday, September 26, 2008

၀ါဆို၀ါေခါင္ ကင္မရာေပါင္

ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္လုပ္တုန္းက ဓာတ္ပုံဆရာဆိုတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ အာရေက ေတာ္ေတာ္လွ်ံမွာပဲလို႔ ......
အဲဒီတုန္းက အဲဒီဓာတ္ပံုသမားက ညဥ္းတယ္။ ဘယ္ကလာကြာ။ ဒီအခ်ိန္က ဓာတ္ပံုေတြ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ရာ သီခ်ိန္မဟုတ္ဘူးကြ။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ကင္မရာ ေပါင္တဲ့။ ဓာတ္ပံု ဆိုတာ သတင္းကၽြတ္ၿပီးမွ အလုပ္ျဖစ္တာကြတဲ့............

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပါပဲ ..........

ဒီေန႔ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာထေတာ့။ ေရခ်ိဳးတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အျပင္သြားဖို႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .... ႏွစ္ရာတန္ အစုတ္ေလး ႏွစ္ရြက္ရယ္ တစ္ဆယ္တန္ အစုတ္ေလး တစ္ရြက္ရယ္။ ဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူး ေမ့ေနလိုက္တာ။ ေလာေလာဆယ္ ေငြ၀င္ဖို႔ အေပါက္အလမ္းကလဲ မရွိေသးဘူး။ လက္ရွိ က်န္ေနတဲ့ ေငြေလးရာ့ တစ္ဆယ္က မနက္စာစားဖို႔ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ၾကံစမ္း လတ္တေလာ လိုေနတဲ့ အာရေကကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့ .............

ဘာမွ မခက္ပါဘူး လိုက္ခ်ည္းတာေပါ့။ ဟိုလူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ ဒီလူ႔ဆီဖုန္းဆက္။ ေန႔လည္ ဆယ့္နာရီ ထိုးသြားၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ပိုက္ဆံခ်ည္းလို႔ မရေသးဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ စဥ္းစားေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ၂၄ နာရီမွာ တစ္စကၠန္႔မွ မနားရေအာင္ ဆာေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က အသံထြက္လာတယ္ ကီြတဲ့့........... ။ ေဟ့ေကာင္ ခဏေနဦး မကြီနဲ႔ ဒီမွာ မင့္ဆရာ အႀကံထုတ္ေနတုန္း။

အင္း........။ အမေတြ ဆီသြားေတာင္းရေအာင္ကလည္း ေတာင္းထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ထပ္သြားေတာင္းရင္ နင္ေပးထားတာ ရွိလို႔လားလို႔ ေမးေနဦးမယ္။ ပိုက္ဆံလိုက္ခ်ည္းတာလဲ တျပားမွ မရဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ သြားခ်ည္းသြား။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႔ လူတကာကို လုိက္ေျပာေနရသလိုပဲ။ မထူးပါဘူး။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကင္မရာရယ္ မင္းအေပါင္ဆိုင္မွာ ခဏနားေပးေတာ့။ မဟုတ္ရင္ မင့္သခင္က မင့္ကို သြားေလရာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ သယ္ၿပီး မိုးရြာရြာေနပူပူ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ေတာ္ၾကာေန မိုးရြာခ်လို႔ တုပ္ေကြးမိေနမယ္။ တုပ္ေကြးမမိရေအာင္ လံုျခံဳတဲ့ေနရာ အေပါင္ဆိုင္မွာ မင့္ကို ခဏထားခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္ဆိုင္ ရွိရာဆီသို႔ ခ်ီတက္လို႔ သြားပါေတာ့တယ္။

အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့။ ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ ဟုတ္ဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အေပါင္ဆိုင္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေလ။ ဆိုင္ထဲ၀င္ရမွာ ဟိုရွက္တာလိုလို ဒီေၾကာက္တာလိုလိုနဲ႔ မ၀င္ရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေပါင္ဆိုင္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ေလ်ာက္ေနမိတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခုစဥ္းစားမိတာက ...........

ေဟ့ေကာင္ မင့္ဆံပင္က စုတ္တိစုတ္ဖြား။ အ၀တ္စားကလည္း ေပစုတ္စုတ္နဲ႕ အေပါင္ဆိုင္သြားရင္ ဘယ္ကခိုးလာတာလဲလို႔ ေမးလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ခ်ိမ့္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာလည္း မွတ္ပံုတင္။ ေၾသာ္ဟုတ္ေပသားပဲ ........

အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဴးတယ္။ ေဘးအခန္းခ်င္း ကပ္လွ်က္က ေကာင္ဆီက မီးပူးငွားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အသန္႕ဆံုးဟု ယူဆရတဲ့ အက်ီတစ္ထည္ကို မီးပူတိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ၀ယ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ၀တ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခန္းေက်ာ္မွာေနတဲ့ ေကာင္ဆီက ေခါင္းလိမ္းဆီကို ေတာင္းလိမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္တယ္။ အိုေက ငါ့ရုပ္က သူခိုးဂ်ိပိုးပံု မေပါက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ကုိ ခ်ီတက္ခဲ့တယ္ ...........

အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ကို စမ္းၾကည့္တယ္။ ဘယ္မွာလဲ ကင္မရာ။ ဇစ္ေတြနဲ႕ ရႈပ္ပြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ထဲမွာ တစ္အိပ္ၿပီးတစ္အိပ္ ဖြင့္ၿပီးလိုက္ရွာတယ္။ ကင္မရာကုိ မေတြ႕ဘူး။ ေၾသာ္မွတ္မိၿပီ အေပါင္ဆိုင္သြားခါနီး ကင္မရာကို ႏုတ္ဆက္အနမ္းေပးၿပီးေတာ့ အိပ္ထဲ ျပန္မထည့္မိတာကိုး။ ကဲ စိတ္မရွိနဲ႕ ကိုယ့္လူ အေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္ဦး ..........

အေပါင္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ..........
ကင္မရာ အေပါင္မခံဘူးကြာ
ဗ်ာ ......... ဟုတ္ကဲ့ကဲ့

ဟန္မပ်က္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာတယ္။ စာဆိုထဲမွာက ၀ါဆို ၀ါေခါင္ ကင္မရာေပါင္တဲ့။ အခုကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ကင္မရာေတာင္ အေပါင္မခံႏိုင္ရွာပါလား။ အင္းေလ မထူးေတာ့ပါဘူး .............။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေပါ့။

ဘာလုပ္တာလဲ
ကၽြန္ေတာ့္အမကေမးတယ္။ သူက အစိုးရ ရံုးတစ္ရံုးမွာ ၀န္ထမ္းေလ
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းႀကံဳလို႔ ၀င္လာတာပါ

အဲဒီလိုနဲ႕ စကားေလးဘာေလး ေျပာ။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းတာ ေထာင့္ႏွစ္ရာေပးလိုက္တယ္။ ထပ္ေပးပါဦးလားလို႕ ေတာင္းဖို႕က မေကာင္း။ အဲဒီေတာ့ ေငြေထာင့္ႏွစ္ရာကို လက္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ေလးဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဒါင္းေတာင္းဟု ေခၚေသာ အရပ္ေဒသမ်ားကို ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေတြ႕တဲ့ ေကာင္ဆီက ပိုက္ဆံ ခ်ည္းပစ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ ..။

ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ေရာက္မွာ သတိရတယ္။ ပုစြန္ေတာင္က ဂိုလ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းရွိတယ္။ သူကေတာ့ အဲဘား အာရလန္းတယ္ လက္စြပ္တစ္ကြင္းကိုလဲ အၿမဲစြပ္ထားတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီေကာင္ဆီမွာ ခ်ည္းရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး မရရင္ေတာင္ လက္စြပ္ေပါင္ခိုင္းမယ္။ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီေကာင္ဆီကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ ဖုန္းထဲမွာေတာ့ ေဟ့ေရာင္ မင့္မွာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲလို႔ ဘလိုင္းႀကီး ေမးလို႔ မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္

ေဟ့ေကာင္ ရွိလား
ေအးရွိတယ္
ေအးအဲဒါဆို ငါလာခဲ့မယ္
လာခဲ့ေလ

အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိုေကသြားတာေပါ့ေနာ္။
ေငြေရးေၾကးေရး အိုေကၿပီဆိုေတာ့လည္း လက္၀ယ္ပိုက္ထားတဲ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာကို စီမံခြံခြဲမွ သင့္ေတာ္ေရာ့မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနၿပီကိုး။ အဲဒါနဲ႔ ေခါက္ဆြဲစားတယ္။ ရွစ္ရာ။ ေလးရားပိုတယ္။ ကားေတာင္ မစီးေတာ့ဘူး ႏွေမွ်ာ့လို႔ ဆူးေလးကေန ပုစြန္ေတာင္ လမ္းေလ်ာက္သြားလိုက္တယ္ ...........။

သူ႔ဂိုေထာင္ေရာက္မွ သတိရတယ္။ ေမ့ေနလိုက္တာ တာေမြဘက္က အိမ္တစ္အိမ္ကို စကၤာပူ ေဒၚလာတစ္ရာ ေပးဖို႔ အသိတစ္ေယာက္က အကူညီေတာင္းထားတာ။ သူ႔ေပး ေပးဖို႔ ေျပာဖထားတဲ့ စကၤာပူ ေဒၚလာတစ္ရာက ေက်ာပိုအိတ္ထဲမွာ။ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အၾကာႀကီး ယူထားလို႕ မသင့္ေခ်ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သတိရတုန္း သြားေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပုစြန္ေတာင္ကေန ေရြဧည့္သည္ ကားစီးသြားရင္ သံုးရာ။ အသြားအျပန္ေျခာက္ရာ က်မယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ရွိတာ ေလးရာ။ မျဖစ္ေသးဘူး။ အျပန္ လမ္ေလွ်ာက္ျပန္ေနရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု ကၽြန္ေတာ္ေနရာက္ေနတဲ့ ပုစြန္ေတာင္ ဂိုလ္ေထာင္က သူငယ္ခ်င္းကိုပါ ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္.......။

ကားခေလးေတြေပးၾကပါ ......
ပုစြန္ေတာင္ေစ်းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရြဧည့္သည္ စပါယ္ယာက ကားခေတာင္းၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္တယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ဒီေကာင္ကို က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။

ခက္ရန္ေကာ။ ေခြးမသား အလိုက္မသိလိုက္တာ။ ထုတ္ေပးမယ္ မရွိဘူး ေပါ့။ စိတ္ထဲက အဲလို က်ိတ္ဆဲေနတာ။ ေနာက္ဆံု မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္ .
ေဟ့ေရာင္ ကားခ ေပးလိုက္ေလကြာ ဆိုေတာ့ ။ မပါဘူး တဲ့.............

ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတာေပါ့။ မင္းေျပာေတာ့ ရွိတယ္ဆိုလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေကာင္ပဲ ဖုန္းထဲမွာ ေဟ့ေကာင္ရွိလားလို႔ ေမးေတာ့ ဒီေကာင္က ရွိတယ္လို႔ ေျဖခဲ့တာ။

ဟာ....... ။ ရွိတယ္ဆိုတာက မင့္ငါကို ဂိုလ္ေထာင္မွာ ရွိလားလို႔ ေမးတာ မွတ္လို႔ကြ ငါက ရွိတယ္ လာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တာ။ ပိုက္ဆံရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

ေသလိုက္ပါေတာ့လား ေခြးသားရယ္ .........။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ဘယ္ေလာက္ပါလဲပါတာ အကုန္ထုတ္

ႏွစ္ရာပါတယ္

ေအးမင့္ႏွစ္ရာရယ္ ငါ့ေလးရာရယ္ ေပါင္းရင္ ေျခာက္ရာ။ ေရြဧည့္သည္က တစ္ေယာက္သံုးရာ။ ေပးဖို႔ ေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ ေရြဧည့္သည္ ကားခကို ေပးလိုက္ရတယ္..........

အခု အသြားကားခေတာ့ အိုေက သြားၿပီ ...။ အျပန္ကားခ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။
၀ါဆို ၀ါေခါင္ဆိုေပမယ့္ ကင္မရာက ေပါင္လို႔ မထြက္ဘူးကြယ္ .........

Friday, September 26, 2008

Wednesday, September 24, 2008

Saturday, September 20, 2008

Friday, September 19, 2008

Tuesday, September 16, 2008

Saturday, September 13, 2008

Thursday, September 11, 2008

Wednesday, September 10, 2008

Monday, September 08, 2008

Thursday, September 04, 2008

Tuesday, September 02, 2008

Monday, September 01, 2008

About Me

Followers

Facebook

HANDY

ဆက္သြယ္ရန္

Blogger online

ဧည့္သည္ေတာ္ အ၀င္အထြက္စာရင္း

သူတို႔ ဒါေတြေရးေနတယ္

ရည္ညႊန္း

ဒီဘေလာ့ဂ္ကာေတြကို အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးတယ္

Blog Archive